Πώς βοήθησα να γεννηθεί το ISIS

Άρθρο

Έπειτα από 14 χρόνια πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας, η Δύση αποδεικνύεται ικανότατη στο να εκτρέφει την βαρβαρότητα και να δημιουργεί κράτη υπό διάλυση. Του Vincent Emanuele

Επίσης, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο κόσμο απασχολεί το θέμα της προέλευσης του ISIS. Οι ερμηνείες ποικίλουν, αλλά κυρίως επικεντρώνονται σε θέματα γεωπολιτικής (ηγεμονία των Η.Π.Α.), θρησκευτικής (Σουνίτες-Σιίτες), ιδεολογικής (Ουαχαμπισμού) ή οικολογικής (κλιματικοί πρόσφυγες) προέλευσης. Αρκετοί σχολιαστές επίσης, ακόμη και πρώην στρατιωτικοί αξιωματούχοι, ορθώς υπαινίσσονται ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ευθύνεται κατά κύριο λόγο για την «απελευθέρωση» δυνάμεων που γνωρίζουμε ως ISIS, ISIL, Daesh, κ.λπ. Στο σημείο αυτό, ευελπιστώ ότι μπορώ να προσθέσω ορισμένες χρήσιμες σκέψεις και πληροφορίες.
Οι εφιάλτες της Μεσοποταμίας
Όταν υπηρετούσα στο Ιράκ στο 1ο Τάγμα του 7ου Συντάγματος Πεζοναυτών, το 2003-2005, δεν γνώριζα ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις του πολέμου, ήξερα όμως ότι θα ήταν αναπόφευκτες. Αυτή λοιπόν η αντίδραση, τα αντίποινα, βιώνονται ήδη ανά τον κόσμο (στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Υεμένη, την Λιβύη, την Αίγυπτο, τον Λίβανο, την Συρία, την Γαλλία, την Τυνησία, την Καλιφόρνια κ.ο.κ.), δίχως να φαίνεται ότι θα λάβουν σύντομα τέλος.
Τότε λοιπόν έβλεπα ή και συμμετείχα συστηματικά σε ντροπιαστικές πράξεις, ως απόρροια της αγριότητας του πολέμου, που ωστόσο ποτέ δεν έγινε πλήρως αντιληπτή στην Δύση. Χωρίς δεύτερη σκέψη, οι αντιπολεμικές οργανώσεις αποπειράθηκαν να αρθρώσουν τις φρικτές πράξεις που έγιναν κατά τον Ιρακινό πόλεμο, αλλά τα κρατούντα μέσα ενημέρωσης, η ακαδημαϊκή κοινότητα και οι διαπλεκόμενες πολιτικό-επιχειρηματικές δυνάμεις της Δύσης δεν επέτρεψαν μια πιο σοβαρή εξέταση του χειρότερου εγκλήματος πολέμου του 21ου αιώνα.
Καθώς περιπολούσαμε στην αχανή περιοχή της Επαρχίας Αλ Ανμπάρ του Ιράκ πετώντας τις συσκευασίες των προπαρασκευασμένων γευμάτων μας έξω από τα οχήματα, ουδέποτε με απασχόλησε το πώς θα μας κατέγραφαν στα βιβλία της ιστορίας. Απλώς ήθελα να κερδίσω λίγο επιπλέον χώρο στο πολυχρηστικό και παντός εδάφους φορτηγάκι μου (HUMVEE). Όταν χρόνια αργότερα, παρακολουθούσα στο Πανεπιστήμιο ένα μάθημα για τον Δυτικό Πολιτισμό και άκουσα τον καθηγητή μου να μιλά για το λίκνο του πολιτισμού, θυμήθηκα τα σκουπίδια που πέταξα στο έδαφος της ερήμου της Μεσοποταμίας.
Μελετώντας τα πρόσφατα γεγονότα στην Συρία και το Ιράκ, δεν μπορώ να μην σκεφτώ τα μικρά παιδιά που οι συνάδελφοί μου πεζοναύτες έβαζαν σημάδι με τα  αδειανά τους πακέτα. Αλλά καραμέλες και άδεια κουτιά δεν ήταν τα μόνα αντικείμενα που εκτοξεύονταν προς τα παιδιά. Τους πετούσαν επίσης μπουκαλάκια νερού γεμάτα με ούρα, πέτρες, μπάζα και διάφορα άλλα αντικείμενα. Συχνά αναρωτιέμαι πόσα μέλη του ISIS και διαφόρων άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων δεν θυμούνται παρόμοια γεγονότα.
Επιπλέον, σκέφτομαι τους εκατοντάδες κρατουμένους που αιχμαλωτίσαμε και βασανίσαμε σε αυτοσχέδια κέντρα κράτησης που στελεχώνονταν από εφήβους από το Τενεσί, την Νέα Υόρκη και το Όρεγκον. Ευτυχώς, ποτέ δεν είχα την ατυχία να δουλέψω σε κέντρο κράτησης, θυμάμαι όμως τις ιστορίες. Θυμάμαι έντονα να μου διηγούνται οι πεζοναύτες τις μπουνιές, κλωτσιές, αγκωνιές, γονατιές ή τα χαστούκια και τις κεφαλιές που έδιναν στους Ιρακινούς. Θυμάμαι τις αφηγήσεις των σεξουαλικών βασανιστηρίων: τον εξαναγκασμό των Ιρακινών ανδρών να επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις μεταξύ τους υπό την απειλή ενός μαχαιριού που οι πεζοναύτες έτειναν στους όρχεις τους, ενώ κάποιες φορές τους σοδόμιζαν οι ίδιοι με μπαστούνια.
Ωστόσο, προτού γίνουν αυτές οι φρικτές πράξεις, είχαμε φροντίσει εμείς, από τις μονάδες πεζικού να συλλάβουμε τους Ιρακινούς σε νυχτερινές επιδρομές, να τους δέσουμε τα χέρια και να τους καλύψουμε τα κεφάλια με σακκιά και να τους πετάξουμε τέλος, στο πίσω μέρος των πολυμορφικών φορτηγών μας, ενώ οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους κατέρρεαν, πέφτοντας στα γόνατα και σπαράζοντας. Άλλες φορές πάλι, τους συλλαμβάναμε μέρα. Τις περισσότερες φορές δεν προέβαλαν αντίσταση. Κάποιοι κρατιόντουσαν από το χέρι, ενώ δέχονταν τις κλωτσιές των πεζοναυτών στο πρόσωπο. Όταν έφταναν στο κέντρο κράτησης, θα παρέμεναν εκεί για μέρες, εβδομάδες ακόμη και μήνες. Οι οικογένειές τους ποτέ δεν μάθαιναν για την τύχη τους, όταν δε αφήνονταν ελεύθεροι, τους οδηγούσαμε από την προκεχωρημένη επιχειρησιακή βάση στην μέση της ερήμου και τους αφήναμε δεκάδες μίλια μακριά από τα σπίτια τους.
Αφότου κόβαμε τα δεσμά τους και αφαιρούσαμε τις κουκούλες από τα κεφάλια τους, αρκετοί από τους πιο διαταραγμένους πεζοναύτες μας έριχναν ριπές από τα πολυβόλα τους τύπου AR-15 στον αέρα ή το έδαφος, έτσι, για να εκφοβίσουν τους μόλις απελευθερωθέντες αιχμαλώτους. Και πάντα για να γελάσουν, για να σπάσουν πλάκα. Οι περισσότεροι Ιρακινοί το έβαζαν τότε στα πόδια, θρηνώντας ακόμη για το μακροχρόνιο μαρτύριό τους στο κέντρο κράτησης κι ελπίζοντας ότι κάποιου είδους ελευθερία θα τους περίμενε εκεί έξω. Ποιος ξέρει για πόσον καιρό επιβίωσαν; Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν νοιαζόταν. Γνωρίζουμε ωστόσο για έναν πρώην κρατούμενο των Η.Π.Α., ο οποίος επιβίωσε, τον Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντατί, τον αρχηγό του ISIS.
Κατά παράξενο τρόπο, η ικανότητα απάνθρωπης συμπεριφοράς προς τον Ιρακινό λαό κορυφώθηκε αφότου σιώπησαν οι μύδροι και οι εκρήξεις, καθώς πολλοί πεζοναύτες περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους φωτογραφίζοντας τους νεκρούς, συχνά ακρωτηριάζοντας τα πτώματά τους ή τσαλαπατώντας κι εξευτελίζοντας τα  κορμιά που κείτονταν, έτσι, για να σπάσουν πλάκα. Καθότι δε τα iPhones δεν υπήρχαν τότε, πολλοί πεζοναύτες είχαν ήρθαν στο Ιράκ εφοδιασμένοι με ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Φωτογραφικές μηχανές που περιέχουν την ανείπωτη ιστορία του πολέμου στο Ιράκ, την οποία η Δύση ελπίζει ότι θα ξεχαστεί. Αυτή η ιστορία και αυτές οι φωτογραφικές μηχανές περιέχουν επίσης αρχείο εικόνων από αναίτιες σφαγές και άλλα, πολυάριθμα εγκλήματα πολέμου, μια πραγματικότητα που οι Ιρακινοί δεν έχουν την πολυτέλεια να λησμονήσουν.
Δυστυχώς, θα μπορούσα να ανακαλέσω αμέτρητες φρικτές μνήμες από την θητεία μου στο Ιράκ. Αθώοι άνθρωποι, όχι μόνο συλλαμβάνονταν συστηματικά, βασανίζονταν και φυλακίζονταν αλλά τους αποτέφρωναν κατά εκατοντάδες χιλιάδες και σύμφωνα με κάποιες μελέτες, κατά εκατομμύρια. 
Μόνο οι Ιρακινοί αντιλαμβάνονται το απόλυτο κακό που ενέσκηψε στο έθνος τους. Δεν ξεχνούν τον ρόλο της Δύσης κατά τον οκταετή πόλεμο μεταξύ Ιράκ και Ιράν. Δεν ξεχνούν τις κυρώσεις του Κλίντον την δεκαετία του 1990, μια πολιτική  που προξένησε τον θάνατο πάνω από 500.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν γυναίκες και παιδιά. Τέλος, το 2003 ήρθε και η Δύση για να αποτελειώσει το έργο. Το Ιράκ είναι σήμερα ένα συντετριμμένο έθνος, οι κάτοικοί του, δηλητηριασμένοι και παραμορφωμένοι, ενώ το φυσικό περιβάλλον έχει γίνει τοξικό από τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Έπειτα από 14 χρόνια πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο, ότι η Δύση αποδεικνύεται ικανότατη στο να εκτρέφει την βαρβαρότητα και να δημιουργεί κράτη υπό διάλυση.
Ζώντας με τα φαντάσματα
Το θερμά αλλά ανέκφραστα μάτια  των μικρών παιδιών του Ιράκ με κατατρέχουν συνεχώς, όπως και θα έπρεπε. Τα πρόσωπα εκείνων που σκότωσα ή έστω εκείνων οι οποίοι ήταν αρκετά κοντά, ώστε να μπορώ να τα εξετάσω, δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου. Τόσο οι εφιάλτες μου, όσο και οι σκέψεις που κάνω καθημερινά, μου υπενθυμίζουν από πού προέρχεται το ISIS και για ποιον ακριβώς λόγο μας μισούν. Ένα μίσος, που αν και κατανοητό, δεν παύει να είναι λυπηρό, θα κατευθύνεται προς την Δύση για χρόνια, για δεκαετίες. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε;
Εξάλλου, η κλίμακα καταστροφής που επέβαλε η Δύση στην Μέση Ανατολή παραμένει αδιανόητη για την ευρεία πλειονότητα των κατοίκων του ανεπτυγμένου κόσμου. Κάτι που δεν έχει ακόμη εξηγηθεί επαρκώς, εφόσον οι Δυτικοί εξακολουθούν να ρωτούν αφελώς «Για ποιο λόγο μας μισούν άραγε;»
Εντέλει, πόλεμοι, επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις έρχονται και αλληλοδιαδεχόμενες γενεές υφίστανται τις επιπτώσεις. Πολιτισμοί, κοινωνίες, κουλτούρες, έθνη και άτομα επιβιώνουν ή αφανίζονται. Έτσι λειτουργεί η ιστορία. Το πώς θα διαχειριστεί η Δύση την τρομοκρατία στο μέλλον, θα εξαρτηθεί κατά μείζονα λόγο από το εαν η Δύση θα συνεχίσει ή όχι την τρομοκρατική συμπεριφορά της. Ο προφανής τρόπος αποτροπής του κινδύνου να σχηματισθούν στο μέλλον οργανώσεις τύπου ISIS, είναι να αντιταχθεί κανείς σε όλες τις εκφάνσεις του Δυτικού μιλιταρισμού, δηλαδή σε: πραξικοπήματα υποκινούμενα από την CIA, πολέμους «δι' αντιπροσώπων», χτυπήματα με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, εκστρατείες καταστολής εξεγέρσεων, οικονομικό πόλεμο, κ.λπ.
Εν τω μεταξύ, όσοι από εμάς είχαμε άμεση συμμετοχή στην γενοκτονική εκστρατεία εναντίον του Ιράκ, θα συνεχίσουμε να ζούμε με τα φαντάσματα του πολέμου.
* Ο Vincent Emanuele είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος του ραδιοφώνου και ακτιβιστής. Κατοικεί στο Μίσιγκαν της Ιντιάνα και τα στοιχεία του είναι vince.emanuele@ivaw.org - Άρθρο από το Ιnformation Clearing House

Είπατε Τραμπ; Deez Nuts!

 Είπατε Τραμπ; Deez Nuts!

Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω όλη αυτή την βαβούρα που προκάλεσε η εκλογή Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Αναλύσεις επί αναλύσεων, κριτικές επί κριτικών, αναθέματα για τον κάλο που έχουν οι ψηφοφόροι τής υπερδύναμης του πλανήτη, μουρμούρα για το κακό που μας βρήκε... ως και βλαστήμιες άκουσα από συνάδελφο που είχε στοιχηματίσει στην νίκη τής Χίλλαρυ και πήγε κουβά! Προσωπικά, δεν είχα καμμιά διάθεση να ασχοληθώ με όλα αυτά αλλά ας όψεται το ότι κάθε ιστολόγιο που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να επηρεάζεται από την καθημερινή πραγματικότητα. Οπότε ας προσθέσω κι εγώ μερικές σκόρπιες σκέψεις σχετικές με τις προχτεσινές εκλογές.

Παλμ Μπητς, Φλόριντα, 22/1/2005: Η δεξίωση για τον γάμο τού Ντόναλντ Τραμπ με την Μελανία Κνάους
βρίσκεται σε εξέλιξη και οι νιόπαντροι χαριεντίζονται με το ζεύγος Μπιλ και Χίλλαρυ Κλίντον.

(α) Αυτό το πράγμα που λέγεται "δημοκρατία", έχει πολύ περίεργα χαρακτηριστικά στις ΗΠΑ, με πιο περίεργο απ' όλα αυτό το κόλπο με τους εκλέκτορες. Αν δεν το έχετε καταλάβει, προχτές ο κόσμος δεν ψήφισε για να βγάλει πρόεδρο αλλά για να βγάλει 538 άτομα, που θα συγκροτήσουν το Κολλέγιο των Εκλεκτόρων, το οποίο θα εκλέξει πρόεδρο. Αυτό σημαίνει πως δεν αποκλείεται κάποιοι από τους εκλέκτορες που υποδείχθηκαν από ένα κόμμα, να ψηφίσουν τον υποψήφιο πρόεδρο άλλου κόμματος. Βέβαια, στην ιστορία των ΗΠΑ μόλις 9 από τους συνολικά κάπου 20.000 εκλέκτορες έχουν κάνει τέτοια "κουτσουκέλα" αλλά πάντα υπάρχει η θεωρητική πιθανότητα να αλλοιωθεί η βούληση των ψηφοφόρων.

(β) Το ότι ο Τραμπ έχει δείξει ξεκάθαρα ρατσιστικά και φασίζοντα χαρακτηριστικά μάς βρίσκει όλους σύμφωνους. Άλλωστε, ο φασίστας και ρατσιστής ναζί Κασιδιάρης χαρακτήρισε την νίκη τού Τραμπ ως νίκη εκείνων που θέλουν "καθαρά εθνικά κράτη". Όμως, αυτό δεν κάνει την Χίλλαρυ δημοκράτισσα, αριστερή (ναι, το ακούσαμε κι αυτό!) ή λιγώτερο επικίνδυνη για την ανθρωπότητα. Είδαμε τον βίο και την πολιτεία της ως υπουργού εξωτερικών (π.χ. στο παλαιστινιακό και στην Ουκρανία) και θυμόμαστε πολύ καλά την στάση της όταν ο σύζυγός της υπέγραφε την εντολή για την επίθεση κατά της Σερβίας. Τουλάχιστον, με τον Τραμπ θα έχουμε κι ένα ενδιαφέρον για να δούμε αν αποδειχτεί πιο ηλίθιος από τον -αποδεδειγμένα βλάκα- προηγούμενο ρεπουμπλικανό πρόεδρο.

(γ) Απ' αυτή την άποψη, θαρρώ πως είχε δίκιο ο Σλαβόι Ζίζεκ, ο οποίος πριν λίγες μέρες υποστήριξε (συγκεντρώνοντας πυρά εναντίον του) ότι ο υπόλοιπος κόσμος έχει συμφέρον να εκλεγεί ο Τραμπ. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο Τραμπ θα υλοποιήσει τις απειλές του και θα διώξει τους μετανάστες, θα απαγορεύσει τις εκτρώσεις, θα ενισχύσει την αστυνομοκρατία ή θα κάνει δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο (αν και θα στοιχημάτιζα άνετα ότι οι δαγκωματιές του θα αποδειχτούν πλήρως δυσανάλογες προς την ένταση των γαβγισμάτων του), αυτά θα αφορούν κατά μείζονα λόγο τους κατοίκους των ΗΠΑ. Αντίθετα, κάποιος θα μπορούσε άνετα να ισχυριστεί (χωρίς να είναι και αυτό δεδομένο) ότι η Κλίντον θα ενδιαφερόταν περισσότερο για πρωτοβουλίες που θα αφορούσαν τις χώρες εκτός ΗΠΑ και η ιστορική πείρα λέει πως ελάχιστες τέτοιες πρωτοβουλίες πολιτειακών προέδρων αποδείχτηκαν ευχάριστες για τους λαούς.

(δ) Δεν καταλαβαίνω γιατί συνηθίσαμε να θεωρούμε το "Δημοκρατικό" κόμμα πιο προοδευτικό από το "Ρεπουμπλικανικό". Κατ' αρχάς, οι λέξεις "democracy" και "republic" αποδίδονται στην γλώσσα μας με τον ίδιο όρο ("δημοκρατία"), όσο κι αν η θεωρία διακρίνει ορισμένες λεπτές διαφορές μεταξύ τους. Άλλωστε, σ' όλον τον κόσμο επικρατεί η άποψη ότι τα δυο κόμματα δεν είναι παρά οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μπορεί οι εκλογές να εκλαμβάνονται ως στρίψιμο του νομίσματος αλλά το νόμισμα είναι ένα, απ' όποια πλευρά κι αν πέσει. Γιατί πρέπει να νοιαζόμαστε για το αν θα έρθει κορώνα ή γράμματα αφού εμείς δεν πρόκειται να είμαστε με τους κερδισμένους;

(ε) Ένα από τα προεκλογικά επιχειρήματα της Κλίντον, χάρη στο οποίο και γέλασα και φασκέλωσα, ήταν το "σκεφτείτε σε ποιον θα εμπιστευτείτε το κουμπί για τα πυρηνικά". Σαν να λέμε, η πρώην κυρία πλανητάρχου προσπάθησε να περάσει στους πολιτειακούς ψηφοφόρους μια άποψη τύπου "τι Τραμπ, τι Κιμ"! Δεν ξέρω πόσο σοβαρά την πήραν οι ψηφοφόροι αλλά εμείς δεν ξεχνάμε ότι επί προέδρων προερχόμενων από το Δημοκρατικό Κόμμα εξολοθρεύθηκαν οι Black Hawk και άλλες φυλές ερυθροδέρμων τής ανατολικής ακτής (Τζάκσον), αποσπάστηκαν με την βία εδάφη τού Μεξικού (Πολκ), ξεπαστρεύτηκαν οι Απάτσι τού θρυλικού Τζερόνυμο (Κλήβελαντ), έπεσαν οι δυο μοναδικές στην ιστορία ατομικές βόμβες (Τρούμαν), έγινε η επέμβαση στην Κορέα (Τρούμαν), κηρύχθηκε ο ψυχρός πόλεμος κατά της ΕΣΣΔ (Τρούμαν), φούντωσε ο πόλεμος στο Βιετνάμ (Κέννεντυ - Τζόνσον) και στήθηκε η διάλυση της Σερβίας με πρόσχημα την Βοσνία (Κλίντον). Συνεπώς, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να θεωρούμε ένα ρεπουμπλικανό πρόεδρο πιο επικίνδυνο για την ειρήνη από έναν δημοκρατικό.

(στ) Για να τονίσω αυτό το τελευταίο περί ειρήνης, ας σημειώσω ότι κατά την πρόσφατη θητεία τής Κλίντον ως υπουργού εξωτερικών, οι ΗΠΑ διπλασίασαν τις εξαγωγές όπλων ενώ πραγματοποιήθηκε και η μεγαλύτερη στην ιστορία αγοραπωλησία όπλων: αυτή των ΗΠΑ με την Σαουδική Αραβία, ύψους 80 δισ. δολλαρίων (*). Ίσως να μη μάθουμε ποτέ πώς θα ήταν η Χίλλαρυ ως πρόεδρος αλλά ως ντήλερ των οπλικών βιομηχανιών ήταν όντως άψογη.

ΗΠΑ, σοβαρότης εν έτει 2016: Το δημιούργημα της φαντασίας τού 15χρονου Μπράντυ Όλσον από την Αϊόβα,
ο "υποψήφιος" Deez Nuts (**) αποσπά σε δημοσκόπηση το 9% των ψηφοφόρων τής Βόρειας Καρολίνας.

Θα μπορούσα να εκθέσω ακόμη έναν σωρό επιχειρημάτων για να τεκμηριώσω την άποψή μου ότι κακώς δείχνουμε έστω και ελάχιστο ενδιαφέρον για την εκλογή του Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ και ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας αν νομίζουμε πως τα πράγματα θα ήσαν διαφορετικά (καλύτερα ή χειρότερα, αδιάφορο) σε περίπτωση εκλογής τής Κλίντον. Όμως, το καλύτερο επιχείρημα δεν είναι δικό μου. Το διατύπωσε με τον δικό του κρυστάλλινο τρόπο ο παππούς Φρειδερίκος πριν ενάμισυ περίπου αιώνα, στις 27 Μαρτίου 1871. Με αυτό θα κλείσουμε το σημερινό μας κείμενο (η υπογράμμιση δική μου):

Πουθενά οι "πολιτικοί" δεν άποτελούν ένα πιο ξεχωριστό και πιό ισχυρό τμήμα του έθνους, όσο ακριβώς στη Βόρεια Αμερική. Εδώ το καθένα από τα δυο μεγάλα κόμματα, που διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία, διευθύνεται με τη σειρά του από ανθρώπους που κάνουν την πολιτική προσοδοφόρα υπόθεση, που κερδοσκοπούν πάνω στις έδρες τής νομοθετικής συνέλευσης τόσο της ομοσπονδίας όσο και των ξεχωριστών πολιτειών ή που ζουν από τη ζύμωση που κάνουν για το κόμμα τους και πού όταν το κόμμα τους νικήσει ανταμείβονται με θέσεις. Είναι γνωστό πως οι αμερικάνοι τριάντα χρόνια τώρα προσπαθούν ν' αποτινάξουν το ζυγό αυτό που έγινε αφόρητος και πως, παρ' όλα αυτά, βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά μέσα στο βάλτο της διαφθοράς. Ακριβώς στην Αμερική μπορούμε να δούμε καλύτερα πώς συντελείται αυτή η ανεξαρτοποίηση της κρατικής εξουσίας από την κοινωνία που αρχικά ήταν προορισμένη να γίνει απλό όργανό της. Εδώ δεν υπάρχει καμιά δυναστεία, δεν υπάρχουν ευγενείς ούτε μόνιμος στρατός, εκτός από τους λίγους άνδρες για την επίβλεψη των ινδιάνων, δεν υπάρχει ούτε γραφειοκρατία με μόνιμες θέσεις ή με δικαίωμα σύνταξης. Κι όμως, έχουμε εδώ δυο μεγάλες συμμορίες από πολιτικούς κερδοσκόπους που παίρνουν διαδοχικά στα χέρια τους την κρατική εξουσία και την εκμεταλλεύονται μέ τα πιο διεφθαρμένα μέσα και για τούς πιο διεφθαρμένους σκοπούς, ενώ τό έθνος είναι ανίσχυρο μπροστά στους δυο μεγάλους αυτούς συνασπισμoύς των πολιτικών, πού βρίσκονται δήθεν στην υπηρεσία του, μα που στην πραγματικότητα το εξουσιάζουν και το καταληστεύουν. (***)

-------------------------------------------
(*) Ίσως να πρόκειται για απλή σύμπτωση αλλά αξίζει τον κόπο να παρατηρήσουμε ότι μεταξύ των πλέον γαλαντόμων δωρητών τού Ιδρύματος Κλίντον (Clinton Foundation) βρίσκονται κυρίως εταιρείες σαουδαραβικών συμφερόντων.

(**) Deez Nuts: έκφραση της πολιτειακής αργκό, που στην ελληνική αργκό θα μπορούσε να αποδοθεί ως "κουνιώνται" ή "στα παπάρια μου". Η "υποψηφιότητά" του ανακοινώθηκε το 2015 μέσω Facebook και προκάλεσε σάλο, καθώς υποστηρίχτηκε και εκτός διαδικτύου, με κονκάρδες, μπλουζάκια και αφισσέτες ενώ δημοσκοπήσεις αρκετών πολιτειών του έδιναν ποσοστά 8%-9%. Τον Αύγουστο του 2016, η Ομοσπονδιακή Εκλογική Επιτροπή αποφάσισε να επιβάλει αυστηρές ποινές για οποιαδήποτε σατιρική υποψηφιότητα εμφανιστεί στο μέλλον.

(***) Φρήντριχ Ένγκελς, απόσπασμα από την εισαγωγή στο "Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία" του Καρλ Μαρξ. Εδώ χρησιμοποιήθηκε η έκδοση Στοχαστής / Σύγχρονη σκέψη (α' έκδοση 1976, σελ. 27-28). Το βιβλίο κυκλοφορεί και από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή και Θεμέλιο.

Δικαστικός, χρυσαυγίτικος σουρεαλισμός

 Δικαστικός, χρυσαυγίτικος σουρεαλισμός

Ή αλλιώς, στο δρόμο που χάραξε ο Τοτέμ, μαζεύοντας τα καλύτερα και τα πιο σουρεαλιστικά στιγμιότυπα από προηγούμενα δικαστικά επεισόδια.

Λες και η δίκη της Νυρεμβέργης να είχε κωμικές πλευρές; Και ποιος μας λέει πως αυτή η συγκυρία μοιάζει με Νυρεμβέργη κι όχι πχ με Βαϊμάρη και τη δίκη για το πραξικόπημα της μπιραρίας;

Η δίκη της Χρυσής Αυγής κάθε άλλο παρά φαιδρή υπόθεση είναι, έχει όμως αναπόφευκτα μια κωμική πλευρά, εφόσον μιλάμε για τη νοημοσύνη του μέσου φασίστα και των συνηγόρων τους. Όπως λέει κι ένα σκίτσο του Ι.Β.: Χρυσαυγίτη είσαι φουσκωτός, γιατί είσαι τρόμπας.

Φαντάσου επίσης -με αφορμή τον Ι.Β. και τη δουλειά του- να πρέπει να σηκωθούν όλοι τη στιγμή που μπαίνει η πρόεδρος του δικαστηρίου στην αίθουσα και να πέφτει το παράγγελμα:
-Εγέρθητι... εε... Εγέρθουτου...
ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει σκηνές κι ατάκες που θα έσβηναν το Μάτλοκ και θα έκαναν τον Τομ Κουζ στον "κώδικα τιμής" να κοκκινίσει από ντροπή, σαν τον "κόκκινο κώδικα" που διέταξε ο Τζακ ο Νίκολσον, και τον εκλογικό χάρτη της Αμερικής.
-I want the truth!
-You can't handle the truth!

Και ποια αλήθεια να αντέξει άλλωστε η ταξική δικαιοσύνη; ότι πίσω από τους χρυσαυγίτες είναι τα αφεντικά τους; Το εφοπλιστικό κεφάλαιο και όλο το πολιτικό τους προσωπικό (με αιχμή του δόρατος τα μαντρόσκυλα του συστήματος); Ότι όλοι μαζί νομοθετούν στη βουλή για τα συμφέροντά τους και θέλουν να σπάσει το "απόστημα του  ΠΑΜΕ" στη ζώνη του Περάματος;
-Επόμενη ερώτηση, παρακαλώ.

Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ερώτηση της υπεράσπισης (των Χρυσαυγιτών) προς τον Πουλικόγιαννη.
-Πότε γεννηθήκατε;
-Το 1973.
-Πόσων χρονών ήσασταν τη δεκαετία του 80';
Εδώ η πρόεδρος δεν αντέχει και παρεμβαίνει:
-Τον ρωτάτε δηλ αν ξέρει πόσο κάνει 80-73;

-Από 7 έως 17, απαντάει απτόητος από τη χρυσαυγίτικη βλακεία ο Πουλικόγιαννης. Και τότε με το θριαμβευτικό ύφος των Ντιμπόν και Ντιμπόν, που είναι σίγουροι πως έχουν πιάσει λαβράκι, ρωτάει ο συνήγορος:
-Και τότε πώς γνωρίζετε αυτό που αναφέρατε για το περιοδικό της Χρυσής Αυγής; (ότι δηλ υμνούσε τους ναζί σε ένα φύλλο της δεκαετίας του 80').
(Α-χα! Σ' έπιασα).
-Και για την επανάσταση του 1821 και για άλλα γεγονότα, ενημερώθηκα εκ των υστέρων, απαντάει ατάραχος ο Πουλικόγιαννης...

Δεύτερο σπαρταριστό λαβράκι. Η υπεράσπιση δείχνει στο μάρτυρα φωτογραφίες από εκδήλωση παρουσίασης πολεμικών τεχνών-αθλημάτων και δραστηριότητες της ΚΝΕ, με τη βεβαιότητα πως θα τον οδηγήσει σε αντίφαση, καθώς είχε κατηγορήσει τους χρυσαυγίτες για την πολεμική δομή και οργάνωσή τους.
-Μα εγώ δεν τους κατηγορώ ότι ασκούν πολεμικές τέχνες, αλλά γιατί το κάνουν πάνω μας, απαντάει ο Πουλικόγιαννης.

Το ενδιαφέρον σε αυτήν την υπόθεση είναι πως η υπεράσπιση των φασιστοειδών (που δε διαφέρει δραματικά από αυτούς, από πολιτική άποψη) παίρνει γραμμή από το "Πρώτο Θέμα" κι ένα σχετικό θέμα που είχε κάνει προ τριετίας, το οποίο δεν είχε την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα κι έκλεινε με ένα σχόλιο του Κασιδιάρη! Σε αυτόν το σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε την απάντηση του 902: φαντασία μου πλανεύτρα, είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα.

Τρίτη μεγάλη στιγμή η επίκληση της μειοψηφικής παράταξης στο σωματείο της Ζώνης, που αποχώρησε και προσπάθησε να στήσει δικό της "σωματείο" μόνο για Έλληνες εργαζόμενους (με 15 ευρώ το κεφάλι). Κι η ερώτηση ήταν γιατί έχει αναφορές από όλη την υπόλοιπη αριστερά πλην ΚΚΕ.
-Δεν ξέρω, γιατί δε ρωτάτε τους ίδιους; αναρωτιέται ο Πουλικόγιαννης.
Έλα ντε, γιατί δεν τους ρωτάνε; Δε θα ήταν ωραίο ξεμπρόστιασμα να κληθούν ως μάρτυρες, για να αποδείξουν το μαχητικό αντιφασισμό τους;

Εν τω μεταξύ, αν δεν κάνω λάθος, αναφέρεται βασικά στο σημερινό κυβερνών κόμμα και την ΟΑΚΚΕ, που είναι ίσως το μόνο ακροδεξιό μόρφωμα που δε βλέπει φιλικά τους Ρώσους. Αλλά εκμεταλλεύεται τις... "ενδοφιλορωσικές αντιθέσεις" και ήξερε ποιους να στηρίξει στο Πέραμα, για να μην περάσει το παραγωγικό σαμποτάζ.

Στα φαιδρά κι αξιοσημείωτα μπορούμε να συμπεριλάβουμε επίσης τα εξής:
-ότι οι χρυσαυγίτες παρουσίασαν τους εαυτούς τους σε μια συνεδρίαση ως θύματα της αστυνομικής βίας, που ξέσπασε αναίτια πάνω τους -κάτι σαν ενδοναζιστικές αντιθέσεις. Εδώ αναγκάστηκαν να συλλάβουν τελικά το Ρουπακιά, τι να λέμε τώρα...

-Η ατάκα της προέδρου ότι έχουμε ποινική κι όχι πολιτική δίκη -επειδή η υπεράσπιση θέλησε να παρουσιάσει τον Πουλικόγιαννη ως πολιτικό αντίπαλο και να μειώσει την αξιοπιστία της μαρτυρίας του.
Προφανώς και μιλάμε για κοινούς μπράβους, θρασύδειλα καθάρματα του υποκόσμου με οργανικές σχέσεις με τη μαφία της νύχτας. Αλλά αυτό δικάζεται στο πρόσωπο των φασιστών; Αλήθεια;

-Η επίκληση του indymedia (η αντιπληροφόρηση στα καλύτερά της) από τους συνηγόρους της υπεράσπισης κι η συστηματική προσπάθεια να παρουσιάσουν αυτόν και τον πολιτικό του χώρο ως επιρρεπή (τουλάχιστον) στη βία και τα επεισόδια. Κάτι που "αποδεικνύεται" με τον πιο ξεκαρδιστικό τρόπο.
-Ποιο είναι το νόημα της φράσης "το σφυροδρέπανο καρφώθηκε στην καρδιά του φασισμού";
-Τι σημαίνει το σύνθημα "πόλεμος στον πόλεμο των καπιταλιστών"; Ή η φράση "τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς συνεχίζουμε";

Αυτό το τελευταίο ειδικά, είναι παρμένο από την ομιλία του Γόντικα στην πρόσφατη παρουσίαση του ντοκιμαντέρ για το ΔΣΕ. Και τη χρησιμοποίησε ως επιχείρημα για να χτυπήσει το ΚΚΕ και ένα από τα αστικά καλοθρεμμένα παπαγαλάκια του Τύπου (νομίζω ο Πρετεντέρης, αλλά δεν είμαι και σίγουρος). Το σημειώνω, για να φανεί από πού παίρνουν γραμμή οι φασίστες...

-Σημειώνουμε επίσης τις σουρεαλιστικές ερωτήσεις -που δυστυχώς τις περισσότερες τις κόβει η πρόεδρος και δεν αφήνει να δούμε πού το πάνε οι συνήγοροι με το ακαταμάχητο σκεπτικό τους.
-Ξέρετε το paintball;
-Έχετε πάει στο Νέδα;
-Ήσασταν σύνεδρος, όταν εκλέχτηκε ΓΓ ο Κουτσούμπας;

Αλλά η κοινή συνισταμένη όλων αυτών -και η βασική σταθερά του συστήματος που υπηρετούν- είναι ο αντικομμουνισμός. Και το φοβερό επιχείρημα -που ομολογώ πως δεν κατάλαβα πού ακριβώς κολλούσε- ότι η Σοβιετική Ένωση χρηματοδοτούσε το ΚΚΕ -που καταχειροκροτήθηκε από τη χρυσαυγίτικη πλευρά του κοινού.

Μη χάσετε στο επόμενο επεισόδιο: ερώτηση για το αγαπημένο χρώμα του Πουλικόγιαννη, τα κότερα του καπετάνιου Γιώτη (που τον αποκαθηλώνουμε), το Στάλιν, την 20ή Οκτώβρη και τις σχέσεις του ΚΚΕ με το Γερμανό.

Πρόεδρος ο Τραμπ σε κλίμα ενδοαστικού διχασμού και διεργασιών

Πρόεδρος ο Τραμπ σε κλίμα ενδοαστικού διχασμού και διεργασιών

Πρώτος με διαφορά στις εκλεκτορικές ψήφους, αν και η αντίπαλός του, Χ. Κλίντον, ήρθε πρώτη σε ψήφους

Copyright 2016 The Associated

Ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ

OYAΣΙΓΚΤΟΝ.--
Το βαθύ διχασμό μέσα στην αστική τάξη και το εκλογικό σώμα στις ΗΠΑ αντανακλά το εκλογικό αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών και βουλευτικών εκλογών που ολοκληρώθηκαν την Τρίτη. Την ίδια ώρα, γίνονται έντονες ενδοαστικές διεργασίες και ανακατατάξεις που επιδιώκουν αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, ώστε να «ρυμουλκηθεί» μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης στους στόχους του κεφαλαίου. Αυτό φάνηκε και από τις πρώτες δηλώσεις του νικητή υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων, δισεκατομμυριούχου Ντόναλντ Τραμπ, που επέλεξε αφενός να μην κάνει καμία αναφορά στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, αφετέρου να χαρακτηρίσει τους υποστηρικτές του «κίνημα».
Ο Τραμπ αναδεικνύεται, έτσι, κυρίαρχος του μετεκλογικού σκηνικού, παίρνοντας τη «μερίδα του λέοντος» στις ψήφους του «Σώματος των Εκλεκτόρων» (585), δηλαδή τουλάχιστον 289 εκλεκτορικές ψήφους, έναντι 218 της Δημοκρατικής αντιπάλου του, Χίλαρι Κλίντον, ενώ υπολειπόταν την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές η κατανομή πολλών εκλεκτορικών εδρών, σε περιοχές, όμως, που το αποτέλεσμα θεωρούταν μη αναστρέψιμο. Πρέπει να σημειώσουμε ότι το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ δεν προβλέπει μια ενιαία εκλογική επιτροπή και τα αποτελέσματα δίνονται από τους μηχανισμούς των κομμάτων και αναπαράγονται από μεγάλα ΜΜΕ. Επίσης, στα αξιοπρόσεκτα είναι το γεγονός ότι κατά την προχτεσινή διαδικασία, όταν στις ανατολικές περιοχές άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα αποτελέσματα, στις δυτικές ακόμα ψήφιζαν (λόγω διαφοράς ώρας), βλέποντας όμως στα ΜΜΕ πώς εξελίσσονταν οι τάσεις.
Πάντως, ο Τραμπ δεν συγκέντρωνε, έως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, τις περισσότερες ψήφους. Η Δημοκρατική αντίπαλός του, Χ. Κλίντον, πήρε 59.384.720 ψήφους, έναντι 59.211.893 ψήφους που πήρε ο νεοεκλεγείς πρόεδρος. Ως γνωστόν, κυρίαρχο ρόλο στην ανάδειξη του προέδρου παίζει ο αριθμός των εκλεκτόρων, που διαφέρει ανάλογα με τον πληθυσμό κάθε πολιτείας.
Το φαινόμενο αυτό είχε να καταγραφεί από τις περιπετειώδεις εκλογές του 2000, που είχαν εξελιχθεί σε πραγματικό θρίλερ και οι οποίες, μετά από ανακαταμέτρηση ψήφων στην πολιτεία της Φλόριντα, έδωσαν την προεδρία στον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο Τζορτζ Ου. Μπους και όχι στον Δημοκρατικό υποψήφιο Αλ Γκορ, που είχε βγει πρώτος στις λαϊκές ψήφους (με μεγαλύτερη διαφορά απ' ό,τι η Χ. Κλίντον έναντι του Τραμπ...).
Πάντως, ενδεικτικό της αντιπαράθεσης είναι διαμαρτυρίες που εκδηλώθηκαν αργά χτες τα ξημερώματα ώρα ΗΠΑ, από νέους κυρίως, κατά της εκλογής Τραμπ. Τέτοιες διαμαρτυρίες έγιναν σε Ορεγκον, Πίτσμπουργκ, Πενσιλβανία, Καλιφόρνια και αλλού.

Η ομιλία Τραμπ

Ο Τραμπ, στην πανηγυρική ομιλία που εκφώνησε μετά τη νίκη του, προσπάθησε να αποκλιμακώσει την ένταση, συγχαίροντας την αντίπαλό του για «την πολύ δύσκολη και σκληρή μάχη που έδωσε». Τόνισε ότι η Κλίντον εργάστηκε «για πάρα πολύ και πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και της οφείλουμε ένα μεγάλο χρέος για τις υπηρεσίες της στο δημόσιο βίο».
«Είναι ώρα να επουλώσουμε τις πληγές του διχασμού... Καλώ όλους τους Ρεπουμπλικάνους, Δημοκράτες και ακομμάτιστους να ενωθούμε, τώρα, ως ένας λαός». Υποσχέθηκε ότι θα είναι πρόεδρος «όλων των Αμερικανών» και αυτών που δεν τον υποστήριξαν.
Απηύθυνε έκκληση να εργαστούν όλοι «για το καλό της χώρας», πρόσθεσε ότι η εκστρατεία δεν ήταν απλή εκστρατεία, «αλλά ένα απίστευτα μεγάλο κίνημα εργαζόμενων γυναικών, ανδρών που αγαπούν αυτή τη χώρα και... που απαρτίζουν Αμερικανοί όλων των φυλών, όλων των κοινωνικών στρωμάτων». Θέλω, είπε, «να υπηρετήσω το λαό... αυτό το κίνημα θα υπηρετήσει το λαό»...
Σε άλλο σημείο, ισχυρίστηκε ότι «επείγον στόχος» είναι η «ανοικοδόμηση του έθνους και η αναβίωση του αμερικανικού ονείρου», υπογραμμίζοντας: «Κάθε Αμερικανός θα έχει τη δυνατότητα να υλοποιήσει το όνειρό του. Οι ξεχασμένοι πολίτες αυτής της χώρας δεν θα είναι πλέον ξεχασμένοι. Θα φτιάξουμε τις υποβαθμισμένες συνοικίες, θα ξανακτίσουμε νοσοκομεία, σχολεία, θα ξαναφτιάξουμε τις υποδομές μας ώστε να γίνουν οι καλύτερες στον κόσμο. Θα βάλουμε εκατομμύρια ανθρώπους σε θέσεις εργασίας καθώς ανοικοδομούμε... Και φυσικά θα φροντίσουμε τους σπουδαίους βετεράνους του πολέμου... Θα καλέσουμε τους καλύτερους και τους σπουδαιότερους για να ξανακτίσουμε αυτή τη χώρα... Για να φτιάξουμε την ισχυρότερη οικονομία παντού στον κόσμο. Θα συμβιώσουμε ειρηνικά με όλα τα έθνη που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά με μας. Νομίζω ότι θα έχουμε πολύ καλές εξωτερικές σχέσεις... Καμία πρόκληση δεν είναι πολύ μεγάλη. Η Αμερική δεν θα συμβιβάζεται με το "δεύτερο", το κατώτερο, πάντα θα επιδιώκει το καλύτερο...».
Απευθυνόμενος στη λεγόμενη «διεθνή κοινότητα», είπε: «Θα βάζουμε πάντοτε πρώτο το συμφέρον της Αμερικής, αλλά θα είμαστε δίκαιοι με όλους. Με όλους τους λαούς και με όλα τα άλλα έθνη. Θα αναζητήσουμε κοινό έδαφος με βάση την κοινή λογική, όχι εχθρότητα. Συνεταιρισμό, όχι αντιπαλότητα».
Ευχαρίστησε, τέλος, την «Εθνική Ενωση Οπλων» (το πανίσχυρο λόμπι όπλων), τις μυστικές υπηρεσίες και την αστυνομία και τους 200 στρατηγούς, όπως σημείωσε.

Η «χαρτογράφηση» της ψήφου

Αν κάτι είναι αδιαμφισβήτητο, είναι πως ο Ντόναλντ Τραμπ, διαψεύδοντας όλες τις δημοσκοπήσεις, κατάφερε να αλλάξει τον εκλογικό χάρτη των ΗΠΑ, πάνω από τα 2/3. Πήρε τους εκλέκτορες από τουλάχιστον 28 πολιτείες (ακόμη και τις λεγόμενες «ταλαντευόμενες» ή «κάστρα» των Δημοκρατικών, όπως η Πενσιλβανία, το Ουισκόνσιν, το Οχάιο, η Φλόριντα, η Β. Καρολίνα...). Η αντίπαλός του, αντίθετα, πήρε τις εκλεκτορικές ψήφους σε 18 πολιτείες (οι περισσότερες στις δυτικές και ανατολικές ακτές).
Οι πρώτες εκτιμήσεις για τη «χαρτογράφηση» των ψήφων δείχνουν πως ο Τραμπ ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στους λευκούς Αμερικανούς ψηφοφόρους (άνδρες και γυναίκες), ιδιαίτερα σε όσους δεν είχαν αποφοιτήσει από κολέγια και πανεπιστήμια. Είχε μεγαλύτερη απήχηση στους ανέργους, στους λεγόμενους «απόκληρους» της εργατικής τάξης. Αντίθετα, η αντίπαλός του είχε μεγαλύτερη επιρροή σε Ισπανόφωνους και Αφροαμερικανούς (με χαρτιά), που προσήλθαν στις κάλπες σε ελαφρώς μεγαλύτερο βαθμό από τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές.
Ειδικότερα στις γυναίκες, η Κλίντον είχε ένα προβάδισμα μόλις δύο ποσοστιαίων μονάδων έναντι του Τραμπ ανάμεσα στις γυναίκες ψηφοφόρους. Διαφορά αισθητά μικρότερη της αναμενόμενης για την πρώτη γυναίκα υποψήφια Πρόεδρο των Δημοκρατικών. Αντίθετα, ο Μπαράκ Ομπάμα κέρδισε την ψήφο των γυναικών κατά 7 μονάδες κατά την επανεκλογή του το 2012. Συνολικά, περίπου το 49% των γυναικών στήριξαν την Κλίντον και 47% τον Τραμπ. Ανάμεσα στις νεότερες γυναίκες, ηλικίας 18 με 34 ετών, το 55% υποστήριξε την Κλίντον και το 38% τον Τραμπ.

Μειονότητες

Στις μειονότητες Ισπανόφωνων, Αμερικανών ασιατικής καταγωγής και Αφροαμερικανών, η Κλίντον είχε αναμφισβήτητα μεγάλο προβάδισμα. Ομως, η διαφορά της δεν ήταν μεγαλύτερη από αυτή που είχε ο Ομπάμα το 2012. Περίπου το 89% των Αφροαμερικανών, το 66% των Ισπανόφωνων και το 65% των Αμερικανών Ασιατών υποστήριξε την Κλίντον. Το 2012, ο Ομπάμα είχε τη στήριξη του 96% των Αφροαμερικανών, το 70% των Ισπανόφωνων και το 67% των Αμερικανών Ασιατών.

Μορφωτικό επίπεδο

Ο Τραμπ υπερίσχυσε της Κλίντον σε αυτούς που δεν έχουν πάει ποτέ στο κολέγιο κατά 12 μονάδες, ιδιαίτερα ανάμεσα στους λευκούς Αμερικανούς που δεν έχουν αποφοιτήσει από κολέγιο. Κέρδισε δηλαδή τους λευκούς Αμερικανούς άνδρες χωρίς κολεγιακή μόρφωση κατά 31 μονάδες και τις λευκές γυναίκες χωρίς πτυχίο κατά 27 μονάδες.

Λευκοί Ευαγγελιστές

Οι λευκοί Ευαγγελιστές παραμένουν στο πλευρό του Τραμπ. Αυτή η ομάδα ήταν ανέκαθεν αξιόπιστη για τους Ρεπουμπλικάνους και δεν εγκατέλειψε τον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο, παρά τις κατηγορίες σε βάρος του για σεξουαλική παρενόχληση. Περίπου το 76% των λευκών Ευαγγελιστών είπαν ότι ψήφισαν τον Τραμπ, ενώ το 20% υποστήριξαν την Κλίντον.

Μητροπολιτικές - μη μητροπολιτικές περιοχές

Η Κλίντον μετά βίας κυριάρχησε στις μητροπολιτικές περιοχές, ενώ ο Τραμπ έχει μεγάλο προβάδισμα στις αγροτικές περιοχές. Η Κλίντον κέρδισε τον Τραμπ κατά 6 μονάδες ανάμεσα στους ψηφοφόρους που ζουν σε μητροπολιτικές περιοχές. Ο Τραμπ κέρδισε την Κλίντον κατά 27 μονάδες ανάμεσα στους ψηφοφόρους που ζουν σε μη μητροπολιτικές περιοχές.

Επιλογή του συστήματος

Επιλογή του συστήματος

Η βαθιά όξυνση των αντιθέσεων και ο διχασμός στο εσωτερικό της αστικής τάξης των ΗΠΑ, οι δυσκολίες στην καπιταλιστική ανάκαμψη, καταγράφονται στο αποτέλεσμα των προχτεσινών εκλογών που ανέδειξαν τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων, Ντόναλντ Τραμπ, σε νέο Πρόεδρο της πρώτης ιμπεριαλιστικής δύναμης στον κόσμο.
Ο Τραμπ, εμφανίζοντας ένα προφίλ εκπροσώπου ουσιαστικά «νέου» κόμματος - γράφτηκε άλλωστε ότι δημιουργεί το «νέο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα», ενώ δεν στηρίχτηκε απ' όλα τα στελέχη του κόμματός του - και αξιοποιώντας τη μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στα δυο βασικά κόμματα εξουσίας, Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους, και την οργή ειδικά των πιο χτυπημένων από την καπιταλιστική κρίση λαϊκών στρωμάτων, κατάφερε να κερδίσει την προεδρία.
Η επιχείρηση του μηχανισμού του Τραμπ να παρουσιαστεί ως «αντισυστημικός», ενώ είναι μέρος του καπιταλιστικού συστήματος, η παρουσίασή του ως μη «επαγγελματία πολιτικού», αξιοποιήθηκαν για τον εγκλωβισμό λαϊκού κόσμου. Αυτή ήταν η επιδίωξη του κεφαλαίου που τον στήριξε, εμφανίζοντάς τον ως «εναλλακτική», όπως άλλωστε είχε κάνει και πριν οκτώ χρόνια με τον «φέρελπι» πρώτο μαύρο Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα.
Τα μέτρα που πάρθηκαν, για να αντιμετωπιστεί η κρίση, η επεκτατική πολιτική που ακολουθούν οι ΗΠΑ, τα χαμηλά επιτόκια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, η διάσωση τραπεζών και επιχειρήσεων, αφενός δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης, εμποδίζοντας την αναγκαία καταστροφή κεφαλαίου, άρα και τις επενδύσεις λιμνάζοντος κεφαλαίου, και, αφετέρου, οδήγησαν σε μια έκρηξη του κρατικού χρέους.
Επίσης, ο οξυμένος ανταγωνισμός με ανερχόμενες δυνάμεις, όπως η Κίνα, οδήγησε σε μεγαλύτερη επιδείνωση τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, εξαιτίας της ανισόμετρης και άναρχης ανάπτυξης στο εσωτερικό τους, καπιταλιστές παραδοσιακών κλάδων, όπως η βαριά βιομηχανία και η μεταποίηση, η εξόρυξη άνθρακα και πετρελαίου, κοντράρονται με καπιταλιστές νέων κλάδων, όπως η πληροφορική και οι διάφορες εφαρμογές της, το ηλεκτρονικό εμπόριο κ.λπ.
Ολα αυτά εξηγούν γιατί κατεστραμμένα λαϊκά στρώματα, ή φτωχά εργατικά τμήματα με εισοδήματα πείνας, κυρίως στην ενδοχώρα, χωρίς καμία ταξική διαπαιδαγώγηση, ελλείψει εργατικού ταξικού - αγωνιστικού κινήματος και επαναστατικού κόμματος, μετακινούνται από τη «Σκύλλα» στη «Χάρυβδη».
Τα ζητήματα της αντιμετώπισης της «παράνομης μετανάστευσης» με ρατσιστική ρητορική και εθνικισμό, της περιορισμένης συμμετοχής των ΗΠΑ σε πολεμικές συγκρούσεις, της πιο «ρεαλιστικής» προσέγγισης με τη Ρωσία, την Κίνα, της επαναδιαπραγμάτευσης εμπορικών συμφωνιών είναι στοιχεία που δείχνουν τάση εθνικής αναδίπλωσης και «προστατευτισμού» για το αμερικάνικο κεφάλαιο και χωράνε πολλές ερμηνείες.
Σε κάθε περίπτωση, από τις πρώτες κιόλας δηλώσεις του, ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος εμφανίστηκε «ενωτικός» και στοχοπροσηλωμένος στην εξυπηρέτηση των γενικών συμφερόντων των αμερικανικών μονοπωλιακών ομίλων. Βεβαίως, είναι ένα ερώτημα αν όλη η αστική τάξη μετά το βαθύ διχασμό που αναμφισβήτητα προέκυψε, θα συνταχθεί σ' αυτήν τη γραμμή ή θα υπάρξουν άλλες εξελίξεις που θα οξύνουν την κατάσταση.
Σε ό,τι αφορά τα ζητήματα που σχετίζονται με την Ελλάδα, ήδη «δουλεύεται» από αστικά επιτελεία και δημοσιολόγους ότι η «πιο ρεαλιστική» πολιτική Τραμπ και το «δημιουργικό σοκ» από την εκλογή του, μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα ή την υπόθεση του Κυπριακού. Ο λαός της χώρας μας δεν πρέπει να «τσιμπήσει». Η πολιτική των ΗΠΑ, που οριοθετείται από τα συμφέροντα των μονοπωλίων της, δεν εξαρτάται από πρόσωπα, ενώ και τα ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα καθορίζονται από τη συμμετοχή της στο ευρωατλαντικό πλαίσιο.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, οι προσωρινοί συμβιβασμοί δεν αναιρούν το σφοδρό ανταγωνισμό και τους κινδύνους μιας πιο γενικευμένης σύγκρουσης. Γι' αυτό καθιστούν αναγκαίο για το λαό να δυναμώσει τα αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά της πάλης του, ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του, που γεννάει φτώχεια και πολέμους.