Μη γίνει η φρίκη συνήθεια μας…

Μη γίνει η φρίκη συνήθεια μας…

Συναντήθηκε με τη φρίκη στην πιο μεγάλη στιγμή της μικρής ζωής της. Η νεαρή γυναίκα της φωτογραφίας είναι από το Μεξικό. Στην πατρίδα της δικαίωμα στο σύστημα υγείας έχουν μόνο όσοι έχουν λεφτά να πληρώσουν. Πήγε στο νοσοκομείο ετοιμόγεννη και την έδιωξαν,  αφού δεν διέθετε το απαραίτητο «εισιτήριο» για να της «κάνουν εισαγωγή», ούτε φυσικά χρήματα για γιατρό και νοσήλια. Γέννησε στο προαύλιο μόνη και αβοήθητη, χωρίς την απαραίτητη φροντίδα για την ίδια και το παιδί της, με τα σημάδια της αγωνίας, του πόνου, της φρίκης, αποτυπωμένα στο κορμί και την ψυχή τους.
 

Το Μεξικό είναι μια μεγάλη σε έκταση και πλούτο χώρα. Εκατομμύρια Μεξικανοί ζουν στη φτώχια και στην εξαθλίωση, ενώ μια χούφτα καπιταλιστικά παράσιτα διαρκώς πλουτίζουν. Η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα που βρίσκεται σε «κρίση». Εκατομμύρια πολίτες της σπρώχνονται με γοργούς ρυθμούς στη φτώχια και στην εξαθλίωση, ενώ μια χούφτα καπιταλιστικά παράσιτα βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές χτίζουν καινούργια θησαυροφυλάκια καθώς αυξάνονται καθημερινά τα κέρδη τους. Στο Μεξικό η κυβέρνηση του Πένια Νέτο «προχωρά σε μεταρρυθμίσεις και περικοπές στην εκπαίδευση, στις εργασιακές σχέσεις, στην υγεία». Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Σαμαρά «προχωρά σε μεταρρυθμίσεις και περικοπές στην εκπαίδευση, στις εργασιακές σχέσεις, στην υγεία» και σε άλλους τομείς έχοντας σαν στόχους ένα «πρωτογενές πλεόνασμα» και κάποια «ανάπτυξη». Στις «δημοκρατίες» του Μεξικού και της Ελλάδας άνθρωπος χωρίς λεφτά σημαίνει απλά «τίποτα». Κάτι σαν σκουπίδι.

Από παλιά ξέραμε πως το Μεξικό, η Κίνα, το Μπαγκλαντές κλπ. βρίσκονται πολύ «μακριά». Σήμερα πια έχουμε κοινά «σύνορα»… Η φρίκη χτύπησε από καιρό και τη δική μας πόρτα. Έχει τη μορφή των «μνημονίων», των «περικοπών», των συνεχώς «τελευταίων μέτρων», των κλειστών σχολείων και ακριβών νοσοκομείων, των «θυσιών»που διαρκώς ζητάνε από το λαό. Σκηνές φρίκης που μέχρι χτες τις βλέπαμε στις τηλεοπτικές οθόνες, τώρα τις ζούμε. Η φρίκη του καπιταλισμού θα κυριαρχεί όσο οι λαοί θα παραμένουν  θεατές των γεγονότων που  «μεταρρυθμίζουν»  τις ζωές τους. Θα ζούμε τη φρίκη όσο θα επιτρέπουμε να αποφασίζουν για τις τύχες μας, αυτοί που μας βλέπουν σαν σκουπίδια. Θα συνηθίζουμε στη φρίκη όσο θα ανεχόμαστε τα «μέτρα» και τις πολιτικές αυτών που, πίσω από τις πόρτες των γραφείων τους  λένε με ειρωνεία για μας πως ο άνθρωπος μπορεί τα πάντα να συνηθίσει φτάνει  να βρεις τον τρόπο για να τον πείσεις. Ας τους διαψεύσουμε…

Κυριακή 6 Οκτώβρη 2013.

Τα διδάγματα της Χιλής

Τα διδάγματα της Χιλής

Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται με αρκετή καθυστέρηση, εξαιτίας των γεγονότων και των εξελίξεων που μεσολάβησαν, με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων από το πραξικόπημα του πινοσέτ στην χιλή

Η δύναμη βγαίνει από γροθιές κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα

Από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από τα στόματα (…)

Κι αυτή είναι η πικρή/πολύτιμη αλήθεια της unidad popular

Ο βολφ μπίρμαν είχε καταλάβει πολύ καλά –πριν αποστατήσει από το μαρξισμό και θέσει τη δύναμη του δικού του στόματος και των στίχων του στην υπηρεσία των στομίων της άλλης πλευράς- αυτό που φαινόταν να αγνοεί και διδάχτηκε με τραγικό τρόπο ο σαλβαδόρ αγιέντε. Ο οποίος απέτυχε να σώσει την χώρα του από τα νύχια της χούντας του πινοσέτ και αρκέστηκε στη σωτηρία της δικής του ψυχής, που ήταν τόσο έντιμη –σε βαθμό αυτοχειρίας- ώστε να τον αποκαλέσει η αλέκα ηρωικό ιδεαλιστήπρόπερσι στην ομιλία της στο φεστιβάλ.

Αυτές τις αυταπάτες όμως δεν τις είχε μόνο ο αγιέντε. Τις μοιραζόταν μαζί του ως ένα βαθμό και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, όπως δείχνει με ντοκουμέντα και τεκμήρια το άρθρο του σερετάκη σε έναν προηγούμενο κυριακάτικο ρίζο. Και η τραγική κατάληξη της διακυβέρνησής του ήταν η λογική συνέπεια και το ανώτερο όριο των περίφημων θεωριών περί ειρηνικού δρόμου για το πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Κάθε φορά που το κομμουνιστικό κίνημα ξεχνούσε αυτή τη βασική αλήθεια κι έμπλεκε σε πασιφιστικές αυταπάτες, το πλήρωνε πολύ ακριβά με εκατόμβες αίματος, που θα τις είχε αποφύγει αν αναλάμβανε αποφασιστική δράση τη στιγμή που έπρεπε. Το ‘χουμε δει και στην ελλάδα εξάλλου το έργο και ξέρουμε πώς κατέληξε. Αυταπάτες υπάρχουν πολλές. Οι πασιφιστικές σκοτώνουν, αυτή είναι η διαφορά.

Από μια άποψη είναι λάθος να συγκρίνουμε διαφορετικές εποχές και καταστάσεις, για να μεταφέρουμε μηχανικά τα συμπεράσματά μας στο σήμερα. Ειδικά όταν η ύπαρξη της σοβιετικής ένωσης προσέφερε σε τέτοιες χώρες-κυβερνήσεις ένα πολύτιμο στήριγμα και τη δυνατότητα (όχι φυσικά για ομαλή σοσιαλιστική μετάβαση χωρίς συγκρούσεις αλλά) για κάποια πιο εύκολα, «ειρηνικά» ρήγματα και διαφοροποιήσεις. Ωστόσο η περίπτωση της χιλής δεν παύει να προσφέρεται και για πιο διαχρονικά συμπεράσματα, όπως αυτό που βγαίνει από την ποίηση του μπίρμαν.

-Ο πατέρας του αγιέντε λεγόταν κάστρο κι ήταν ένας ευκατάστατος μεσοαστός δικηγόρος, όπως ακριβώς κι ο συνεπώνυμός του φιντέλ. Η διαφορά είναι ότι ο φιντέλ δεν έμεινε ένας συνειδητοποιημένος μεσοαστός με πολιτικές ευαισθησίες και γενικά ριζοσπ-αστικές διαθέσεις, αλλά ωρίμασε πολιτικά και εξελίχθηκε σε κομμουνιστή ηγέτη. Ενώ ήταν εξαρχής προσανατολισμένος στο ένοπλο αντάρτικο ως βασικό στήριγμα και προϋπόθεση του πολιτικού αγώνα με στόχο την πτώση του δικτάτορα μπατίστα.

-Η ιμπεριαλιστική αντίδραση δολοφόνησε τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων που ήταν φίλα προσκείμενος στη λαϊκή ενότητα, ενώ ο ίδιος αγιέντε ήταν που διόρισε στη θέση του τον πινοσέτ. Φάνηκε λοιπόν πως οι αμερικάνοι γνώριζαν πολύ καλύτερα από τους δικούς μας τη δύναμη που έχουν τα στόμια των όπλων που περιγράφει και ο βολφ μπίρμαν. Και αυτή ήταν η ειδοποιός διαφορά του αγιέντε και της λαϊκής ενότητας από τη μπολιβαριανή διαδικασία στη βενεζουέλα, που αναδείχτηκε μεν μέσω εκλογών, αλλά ήξερε πώς να κινητοποιήσει το λαϊκό παράγοντα για να υπερασπίσει την εξουσία της. Και γι’ αυτό μπόρεσε να αποκρούσει την απόπειρα πραξικοπήματος που εκδηλώθηκε εκεί και να σώσει τον τσάβες από τα χέρια της αντίδρασης. Σε αυτό έπαιξε σπουδαίο ρόλο κι ότι ο τσάβες αναδείχτηκε ως ηγέτης μέσα από το στρατό και μπόρεσε να διατηρήσει τον έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων.

Στην χιλή αντιθέτως η λαϊκή ενότητα δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένη για ένα τέτοιο ενδεχόμενο κι ο αγιέντε στον τελευταίο δραματικό του λόγο, έκανε έκκληση προς το λαό να μην κατέβει στους δρόμους για να υπερασπιστεί την κυβέρνησή του! Σα να τηρούσε το ευ αγωνίζεσθαι (ή για την ακρίβεια το σαβουάρ βιβρ της αστικής δημοκρατίας) τη στιγμή που ο αντίπαλος χρησιμοποιούσε κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο για να γκρεμίσει την εξουσία του, από το λοκ άουτ στην οικονομία μέχρι το στρατιωτικό πραξικόπημα.

-Ο αγιέντε είχε μια εκνευριστική σχεδόν εμμονή στις νόμιμες διαδικασίες και σε όσα προβλέπονταν από το σύνταγμα και το υπάρχον νομικό πλαίσιο. Είχαμε σημειώσει σε μια παλιότερη ανάρτηση ένα παράδειγμα από το βιβλίο του ντεμπρέ «ο δρόμος της χιλής» που γράφτηκε πριν απ’ το πραξικόπημα της 11^ης σεπτέμβρη και προτού δούμε το αδιέξοδο στο οποίο κατέληγε αυτός ο δρόμος. Οι νόμοι της χιλής θεωρούσαν μικροαδίκημα την βίαια απαλλοτρίωση γης, αλλά τιμωρούσαν αυστηρά όσους επιχειρούσαν να την ανακαταλάβουν κι η αναδιανομή γης προς όφελος των αγροτών επί αγιέντε βασίστηκε σε αυτήν ακριβώς τη διάταξη κι έγινε καθόλα νόμιμα.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση του αγιέντε δε διέκοψε καν τα κοινά γυμνάσια και τις στενές σχέσεις του στρατού των ηπα με κύκλους του χιλιάνικου κράτους και αυτό το βρήκε μπροστά της λίγους μήνες μετά, στην εκδήλωση του πραξικοπήματος από τον πινοσέτ.

Κι εδώ φαίνονται και τα όρια της λεγκαλιστικής λογικής που έχει διατυπωθεί και στα μέρη μας με το περίφημο «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα». Η διαφορά βέβαια είναι πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιους ‘τίμιους οπορτουνιστές’ όπως τους έλεγε στην εποχή του ο ένγκελς ή έστω τον ηρωικό ιδεαλιστή αγιέντε, όπως τον αποκάλεσε η αλέκα – εξάλλου οι κλασικοί οπορτουνιστές είναι εξ ορισμού καιροσκόποι και ανέντιμοι. Αλλά με χρεοκοπημένους πολιτικούς απατεώνες. Απατεώνες εκ της ‘απάτης’ χωρίς καν το πρώτο συνθετικό της αυταπάτης. Κι απάτη όπως λέμε κοινωνικός διάλογος, υγιής επιχειρηματικότητα, απεμπλοκή από το μνημόνιο, κτλ.

Ας συνοψίσουμε όσα είδαμε παραπάνω.

Η περίπτωση του αγιέντε είναι μια υπόμνηση πως στην εποχή μας και τον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο δεν υπάρχουν πλέον «τίμιοι» σοσιαλδημοκράτες, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πιθανούς συμμάχους –αν υποθέσουμε πως υπήρχαν τέτοιοι πριν από σαράντα χρόνια.

Η περίπτωση του τσάβες, ενός από τους σύγχρονους τίμιους ρεφορμιστές ίσως, μαζί με την κυβέρνηση του αγιέντε είναι τα καλύτερα παραδείγματα για να καταλάβουν οι μάζες πως δεν αρκεί η εκλογική επικράτηση για την τελική νίκη. Ακόμα και μια φιλολαϊκή, αριστερή (ή ό,τι άλλο προσδιορισμό θέλουμε) κυβέρνηση δε θα έχει το ελεύθερο από τα μονοπώλια να προχωρήσει και σε αυτές ακόμα τις στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις για αναδιανομή πλούτου, αν δε συγκρουστεί αποφασιστικά μαζί τους. Με άλλα λόγια δεν μπορούμε να πάρουμε τον έτοιμο κρατικό μηχανισμό για να τσακίσουμε την αστική εξουσία. Πρέπει να τσακίσουμε το αστικό κράτος μαζί της.

Η περίπτωση της χιλής αποδεικνύει και το βάθος της κουβανικής επανάστασης. Ίσως κάποιος εξωτερικός παρατηρητής υποθέσει πως η κούβα έπρεπε να στραφεί εκ των πραγμάτων προς τη σοβιετική ένωση για να αποφύγει τον οικονομικό στραγγαλισμό από τις ηπα και για αυτό κήρυξε αναδρομικά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης που είχε νικήσει δυο χρόνια πριν. Κι ότι αν η βενεζουέλα του τσάβες πχ δρούσε κι αυτή στο ίδιο ιστορικό πλαίσιο, θα εξελισσόταν με παρόμοιο τρόπο –μόνο που τώρα λείπει η σοβιετία από την εξίσωση.

Αλλά το παράδειγμα της χιλής αποδεικνύει πως το βάθος εκείνης της στροφής δεν ήταν τόσο αυτονόητο κι αμελητέο, όπως πιστεύουν κάποιοι. Ασφαλώς η σοβιετία αποτελούσε ένα σπουδαίο οικονομικό και στρατιωτικό στήριγμα, αλλά ο δρόμος της χιλής δε συνέπεσε ποτέ με αυτόν των κουβανών και γι’ αυτό κατέληξε γρήγορα σε αδιέξοδο.

Υπάρχει μία ακόμα παράμετρος που μας συνδέει με το σήμερα και τη σύγχρονη, ελληνική πραγματικότητα. Η χούντα του πινοσέτ έφερε στην χιλή την πρώτη πρακτική εφαρμογή των συνταγών του δντ κι ήταν το προοίμιο της διεθνούς επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού. Οφιλελεύθερος καπιταλισμός είναι πρακτικός κι ακομπλεξάριστος όταν μιλάμε για μπίζνες και δεν προβληματίζεται από δικτατορικά καθεστώτα που συνεργάζονται μαζί του –αλλιώς μπαίνουν στον άξονα του κακού.

Κάποιοι ίσως κάνουν το συνειρμό με τη σημερινή χούντα του δντ και τη σημασία του αγώνα για δημοκρατία στην ελλάδα. Ξεχνάνε όμως πως η χούντα και η δημοκρατία τους μοιάζουν  πλέον σα δυο σταγόνες νερό κι οι μεταξύ τους διαφορές καθίστανται δυσδιάκριτες. Για να παραφράσουμε ένα κλασικό ρητό, η δικτατορία είναι η συνέχεια της αστικής δημοκρατίας με άλλα μέσα.

Κλείνω την ανάρτηση με μια μικρή αναφορά στο άρθρο του τραβασάρου ‘το κκ στην κυβέρνηση της λαϊκής ενότητας, διδάγματα για το σήμερα’ που μπορεί να το βρει κανείς στην κομεπ που κυκλοφορεί. Όπως φαίνεται κι από τον τίτλο ο αρθογράφος εστιάζει την κριτική του στη στρατηγική του κκ χιλής και κατά δεύτερο λόγο στο πρόγραμμα της λαϊκής ενότητας και τις αντιφάσεις που παρουσιάζει. Παραθέτει επίσης ένα σύντομο χρονικό με τις πιο σημαντικές εξελίξεις και επιχειρεί να τις ερμηνεύσει στο ιστορικό τους πλαίσιο, ως αποτέλεσμα εσωτερικών κι εξωτερικών (ενδοαστικών) αντιθέσεων.

Αντί επιλόγου παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την εισαγωγή του άρθρου.

Η ιστορία έχει δείξει ότι κυβερνήσεις που δρούσαν στο έδαφος του καπιταλισμού με τη στήριξη, συμμετοχή ή ανοχή των κομμουνιστικών κομμάτων δεν μπόρεσαν να λύσουν σε μόνιμη βάση ούτε τα οξυμένα καθημερινά προβλήματα της εργατικής τάξης (πχ ψωμί, στέγη, μόρφωση). Αντίθετα η ιστορία δείχνει ότι οι ονομαζόμενες παλιότερα ως «κατακτήσεις» του εργατικού κινήματος ήταν –όσον αφορά το γενικότερο χαρακτήρα τους- περισσότερο προϊόντα και ανάγκη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στοιχείο εκσυγχρονισμού της. Βεβαίως αυτό δεν αναιρεί την επίδραση της ταξικής πάλης στη διαμόρφωσή τους και κυρίως του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων σε συνθήκες ύπαρξης της εσσδ. Σε κάθε περίπτωση δε βγήκαν ποτέ από τα όρια που επιβάλλει κάθε φορά η ανάγκη της διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου.

Χρυσαυγίτης επιτέθηκε σε στέλεχος του ΠΑΜΕ στη Νάξο

Χρυσαυγίτης επιτέθηκε σε στέλεχος του ΠΑΜΕ στη Νάξο

Επίθεση από φερόμενο ως μέλος της Χρυσής Αυγής δέχτηκε μέλος του ΠΑΜΕ στις 11:30 το πρωί του Σαββάτου στην παραλία της Νάξου κατά τη διάρκεια ενημερωτικής δράσης μελών του ΠΑΜΕ, στο πλαίσιο των συγκεντρώσεων που διεξάγει σήμερα Σάββατο σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.

Το ΠΑΜΕ Νάξου, αντί συγκέντρωσης, διένειμαν στην πόλη της Νάξου ενημερωτικά φυλλάδια σχετικά με την προετοιμασία δράσεων και της πρότασης που έχει υποβάλει σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για πανελλαδική απεργία στις 23 Οκτωβρίου.

Την ώρα της διανομής των φυλλαδίων, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, υπήρξε αρχικά λεκτική αντιπαράθεση από αυτοαποκαλούμενο χρυσαυγίτη. Το άτομο που επιτέθηκε στο μέλος του ΠΑΜΕ, ακούστηκε, σύμφωνα με πληροφοριες,  να λέει κατά τη διάρκεια του επεισοδίου "εγώ είμαι χρυσή αυγή".

Αμέσως έγιναν κλήσεις προς την αστυνομία, αλλά τελικώς τα μέλη του ΠΑΜΕ απευθύνθηκαν σε διερχόμενα Όργανα του Λιμεναρχείου Νάξου.

Το μέλος του ΠΑΜΕ που δέχθηκε την επίθεση, κατέθεσε μήνυση στην αρμόδια Λιμενική Αρχή, ενώ προηγουμένως εξετάσθηκε για το τραύμα του στο Κ.Υ.-Νοσοκομείο Νάξου.

Το γεγονός εξελίχθηκε σε καφετέρια στο κεντρικότερο σημείο της παραλιακής οδού της Νάξου και υπήρχε στο σημείο αρκετός κόσμος και τουρίστες. Αξίζει να σημειωθεί, ότι είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει περιστατικό επίθεσης με τραυματισμό στη Νάξο.

tvxs.gr

Το τυρί και ... η φάκα !

Το τυρί και ... η φάκα !

Από αύριο, εισέρχεται στην Ολομέλεια της Βουλής, το διαβόητο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο της κυβέρνησης, το οποίο, σύμφωνα και με την τελευταία τοποθέτηση του Υπουργού Δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου θα βασίζεται στην ενσωμάτωση της σχετικής αντιδραστικής απόφασης – πλαίσιο της ΕΕ, η οποία προωθεί τη θεωρία των «δύο άκρων», την ταύτιση τουφασισμού με τον κομμουνισμό !

Συγκεκριμένα, μιλώντας την περασμένη Πέμπτη στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή, ουπουργός Δικαιοσύνης ζήτησε προθεσμία μιας βδομάδας, προκειμένου όπως είπε να συγκεράσει τις διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν στις τέσσερις αντιρατιστικές προτάσεις νόμου που έχουν κατατεθεί, ξεκαθαρίζοντας ότι η κύρια κατεύθυνση στην κατάρτιση του νομοσχεδίου της κυβέρνησης θα είναι η εναρμόνιση και η ενσωμάτωση της απαράδεκτης απόφασης - πλαίσιο της ΕΕ.

Στην παρέμβασή του, ο εισηγητής του ΚΚΕ Γ. Γκιόκας εξέφρασε την κάθετη αντίθεσή του στηθέση του υπουργού Δικαιοσύνης ότι ο άξονας του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου θα πρέπει να είναι η εναρμόνιση με την απόφαση - πλαίσιο της ΕΕ, καταγγέλλοντας ότι η συγκεκριμένη απόφαση εισάγει την αντιδραστική θεωρία των δύο άκρων.

Να σημειωθεί ότι οι αποφάσεις της ΕΕ στόχο έχουν να επιβάλουν την υποταγή στην ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας στα μέτρα των ιμπεριαλιστών, ανοίγουν το δρόμο για την ποινικοποίηση των ριζοσπαστικών ιδεών και της λαϊκής πάλης, εξομοιώνουν το φασισμό με τον κομμουνισμό, ταυτίζουν δηλαδή τους θύτες με τα θύματα, τους αγωνιστές της προόδου με τους οπαδούς της πιο μαύρης αντίδρασης.

Υπενθυμίζεται ότι η απόφαση - πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ του Συμβουλίου της ΕΕ καθιστά ποινικά αδικήματα που τιμωρούνται:
1) Τη "δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους" κατά προσώπων ή ομάδων λόγω της φυλής, του χρώματος, της θρησκείας τους, των γενεαλογικών καταβολών τους ή της εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής τους και
2) τη "δημόσια επιδοκιμασία, ή άρνηση ή χονδροειδή υποτίμηση της σοβαρότητας όσον αφορά εγκλήματα γενοκτονίας, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, και εγκλήματα πολέμου...".

Για τη δεύτερη κατηγορία αδικημάτων, των λεγόμενων αδικημάτων "εγκωμιασμού" ή "άρνησης", η αιτιολογική σκέψη 10 ορίζει:
"Η παρούσα απόφαση - πλαίσιο δεν εμποδίζει κράτος - μέλος να θεσπίζει διατάξεις εθνικού δικαίου με τις οποίες επεκτείνεται το πεδίο εφαρμογής (...) και σε εγκλήματα που απευθύνονται εις βάρος ομάδας προσώπων, η οποία προσδιορίζεται βάσει άλλων κριτηρίων εκτός από εκείνα της φυλής, του χρώματος, της θρησκείας, των γενετικών καταβολών ή της εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, όπως είναι αυτά της κοινωνικής θέσης ή των πολιτικών πεποιθήσεων".

Η τελευταία διάταξη, ειδικά, αποσκοπεί να επιβάλει "διά νόμου" την "ορθή ανάγνωση της Ιστορίας", με βάση τη βούληση της άρχουσας τάξης, να απαγορεύσει, με χρήση ποινικών κυρώσεων, την έκφραση διαφορετικής - από την επιβαλλόμενη επίσημη αστική - άποψης ή γνώμης για ιστορικά γεγονότα, ακόμη και ιδεολογίας που αντιπαρατίθεται και αμφισβητεί το καπιταλιστικό σύστημα.
Να ποινικοποιήσει, σε τελική ανάλυση, την ταξική πάλη και όσους την υπερασπίζονται και την υποστηρίζουν ως κινητήρια δύναμη της Ιστορίας.

 Αυτή η διάταξη χρησιμοποιήθηκε από τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ, στα οποία ανατράπηκε ο σοσιαλισμός

(Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία, Βαλτικές χώρες),

για να ποινικοποιήσουν την "άρνηση των εγκλημάτων του κομμουνιστικού καθεστώτος" ή την επιδοκιμασία του σοσιαλιστικού συστήματος, να τεθούν εκτός νόμου τα Κομμουνιστικά Κόμματα και γενικά να εξαπολυθεί ένα πογκρόμ ενάντια στους κομμουνιστές και όσους αντιστέκονταν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που έφερε η αντεπανάσταση. 

Καλά ξυπνητούρια...

Καλά ξυπνητούρια...

Χωρίς σχόλια

• 5/10/2013: Τσίπρας: Παρακολουθούν το τηλέφωνό μου
• 26 Μαΐου 2010: Παρακολουθούν το τηλέφωνο του πρωθυπουργού; (ΓΑΠ)
• 14/02/2008:Ύστερα από τέσσερα χρόνια ανακάλυψαν ότι οι Αμερικανοί παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα του πρώην πρωθυπουργού !!! (Καραμανλής)

Κατάλαβαν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ επιτέλους, την διαφορά του "έχω την κυβέρνηση" από το "έχω την εξουσία";
Και άντε πες πως αυτά είναι μαρξιστικά γράμματα, που δεν τα πολυπαίρνει έτσι και αλλιώς το παιδί, και δεν τα μαθαίνουν και στο Brookings.
Ούτε στο ίδρυμα "Κωσταντίνος Καραμανλής" του είπαν τίποτε για την , "μεγάλη απορία" του ιστορικού ηγέτη της δεξιάς: "Ποιός κυβερνάει αυτό τον τόπο";
Υ.Γ.
Πιθανόν να χρειαστεί να επανέλθουμε...

Το ΝΑΤΟ δολοφονεί δωδεκάχρονα !

Το ΝΑΤΟ δολοφονεί δωδεκάχρονα !

Αφγανιστάν: Το ΝΑΤΟ βομβάρδισε και σκότωσε ομάδα παιδιών


       

Έχουν ξεφύγει εντελώς! Μετά τους βομβαρδισμούς σε γάμους και βαφτίσια οι ΝΑΤΟικοί βομβαρδίζουν από αέρος και όσους βγαίνουν για κυνήγι!
Τρεις 12χρονοι μαθητές κι άλλα δύο παιδιά 22 χρόνων, που είχαν βγει για κυνήγι πουλιών στο Μπεχσούντ είναι τα θύματα αεροπορικού βομβαρδισμού από το ΝΑΤΟ στο ανατολικό Αφγανιστάν.Ο εκπρόσωπος της τοπικής αστυνομίας Χαζράτ Χουσάιν, δήλωσε ότι τα πέντε θύματα, εφοδιασμένα με αεροβόλα όπλα, κυνηγούσαν πουλιά στο Μπεχσούντ. Νωρίτερα, για πολλή ώρα επικράτησε απόλυτη σύγχυση για τις ηλικίες των θυμάτων.
Προκλητικότατα το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε ότι τα αεροπλάνα του βομβάρδισαν και σκότωσαν «πέντε εχθρούς», στην περιοχή του Μπεχσούντ.
«Έχουμε ήδη ενημερωθεί για τη "φήμη", ότι υπάρχουν άμαχοι που σκοτώθηκαν από τον βομβαρδισμό αυτόν και προβαίνουμε στη διερεύνηση» αυτού του ζητήματος, προστίθεται στο ίδιο νατοϊκό ανακοινωθέν.
Καταμεσής του Αυγούστου, πάντως, 14 άμαχοι -και γυναικόπαιδα- βρήκαν τραγικό θάνατο σε άλλον αεροπορικό βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ, ο οποίος έγινε στην παρακείμενη αφγανική επαρχία Κουνάρ.

                                            902.gr

ενισχυστε το ΚΚΕ

Οι φασιστικές οργανώσεις στηρίγματα του κεφαλαίου

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Οι φασιστικές οργανώσεις στηρίγματα του κεφαλαίου

Παρά τις απαγορεύσεις, οι ναζιστικές οργανώσεις στη Γερμανία συνεχίζουν τη δράση τους

Ιδιαίτερα διδακτική είναι η εμπειρία που βγαίνει από τη δημιουργία και δράση φασιστικών ομάδων και εθνικιστικών - ρατσιστικών κομμάτων σε χώρες της ΕΕ και της Ευρώπης, που στηρίζει σε διάφορες φάσεις το αστικό κράτος και το κεφάλαιο ως έναν ακόμα μηχανισμό για το χτύπημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Είναι χαρακτηριστική, επίσης, η προσπάθεια της διατήρησής τους ακριβώς ως ανάχωμα στο ταξικά προσανατολισμένο κίνημα, ακόμα και όταν υπάρχουν νόμοι που θεωρούν παράνομη τη δράση τους και τα ναζιστικά σύμβολα. Το αντιδραστικό ρεύμα του φασισμού - ναζισμού χωράει στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, γιατί είναι μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος παρά την αντισυστημική φρασεολογία. Μπορεί να συνδυάζει τη «σοβαρή» κοινοβουλευτική του δράση με τις ομάδες κρούσης και τρομοκρατίας ενάντια στο κίνημα. Ταυτόχρονα, διευκολύνεται από την υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη μετά την αντεπανάσταση, ενώ βεβαίως «ποτίζεται» από την επίσημη πολιτική της ΕΕ, της παραχάραξης της Ιστορίας με την εξίσωση φασισμού - σοσιαλισμού.

Τα κόμματα φασιστικού, εθνικιστικού και ρατσιστικού χαρακτήρα ή καταγωγής βρίσκουν κοινωνικά ερείσματα σε μικροαστικά στρώματα που τα καταστρέφει η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, σε ανέργους, σε ορισμένα τμήματα εργαζομένων και συσπειρώνουν τα λούμπεν στοιχεία, διαπλέκονται με κρατικές υπηρεσίες και το οργανωμένο έγκλημα. Ψευδεπίγραφα, εμφανίζονται ως κόμματα «αντισυστημικά» με ρητορική ενάντια στην «κλεπτοκρατία», τη διαφθορά, τους μετανάστες που δήθεν «παίρνουν τις δουλειές των ντόπιων». Εναντιώνονται σε πλευρές της ΕΕ, ακόμα και στην ίδια την ΕΕ ιδιαίτερα σε χώρες που υπάρχει ισχυρό αστικό ρεύμα αμφισβήτησής της, προβάλλουν δήθεν ζητήματα «εθνικής κυριαρχίας». Πολλά δε έχουν μετεξελιχθεί σε πιο «λάιτ» εκδοχή εθνικιστών. Ετσι, το τελευταίο διάστημα, βλέπουμε τέτοια κόμματα με φασιστικές ιδεολογικο-πολιτικές αναφορές να εμφανίζονται ως δυνάμει κυβερνητικοί εταίροι με άλλα αστικά κόμματα. Τα τελευταία παραδείγματα της Νορβηγίας και της Αυστρίας το αποδεικνύουν.

Οι αστικοί νόμοι δεν αποτρέπουν τα φασιστικά κόμματα

Ας δούμε, όμως, συγκεκριμένα παραδείγματα.

Πιο χαρακτηριστικό αυτό της Γερμανίας: Εκεί απαγορεύεται η ίδρυση ναζιστικού κόμματος από το Σύνταγμα και υπάρχουν απαγορεύσεις σε σύμβολα και προπαγάνδιση της φασιστικής ιδεολογίας. Ωστόσο, το βασικό νεοναζιστικό κόμμα είναι το Εθνικοδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας ( NPD), που ιδρύθηκε το 1964 και κάνοντας τις σχετικές προσαρμογές δρα κανονικότητα. Μάλιστα, η προσπάθεια για την απαγόρευσή του το διάστημα 2001 -2003 δεν προχώρησε, όταν αποκαλύφθηκε ότι τουλάχιστον 130 στελέχη του ήταν πράκτορες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών κάτι που οπωσδήποτε συνέβαλε στο ότι μπήκε «πάγος», γιατί οι διασυνδέσεις ήταν πολλές και επικίνδυνες για τους αστικούς θεσμούς. Το ίδιο συνέβη σε ανάλογες προσπάθειες το 2010 και το 2011. Ταυτόχρονα, το συγκεκριμένο κόμμα, που, στις εκλογές του 2009, πήρε 1,8% γύρω στις 600.000 ψήφους, αποδείχτηκε ότι ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τη φασιστική τρομοκρατική οργάνωση «Εθνικοσοσιαλιστική Μυστική οργάνωση» (NSU), που δολοφονούσε μετανάστες, ανάμεσά τους και έναν Ελληνα, έβαζε φωτιά σε χώρους φιλοξενίας μεταναστών.

Στην Ιταλία, που διακρίνεται για τη δράση των φασιστικών ομάδων εδώ και πολλά χρόνια, θυμίζουμε ότι η Εθνική Συμμαχία, η οποία διαλύθηκε και σήμερα τα στελέχη της υπάρχουν στο κόμμα του Μπερλουσκόνι όπως ο Φίνι, προέρχεται από το νεοφασιστικό ρεύμα της δεκαετίας του 1970. Η πιο σημαντική νεοφασιστική οργάνωση είναι η La Desrta (η Δεξιά), η οποία θεωρείται η δύναμη γύρω από την οποία σήμερα κινούνται οι δυνάμεις εκείνες που έχουν σαν σημείο αναφοράς το παλιό ιταλικό φασιστικό κίνημα Movimento Sociale Italiano. Η οργάνωση αυτή συμμετέχει σε εκλογικές μάχες με το κόμμα «Λαός της Ελευθερίας» του Μπερλουσκόνι.

Στη Γαλλία, βασικός πόλος είναι το Εθνικό Μέτωπο. Ιδρύθηκε το 1972 και είχε στις αρχές ευθείες ναζιστικές αναφορές. Είναι κόμμα ρατσιστικό, λαϊκίστικο που τα τελευταία χρόνια επιχειρεί να προβάλει ένα προφίλ του πιο προσιτό σε ευρύτερα λαϊκά, μικροαστικά και μεγαλοαστικά στρώματα.

Μέσα στη βδομάδα, με αφορμή και τις εξελίξεις με τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, σε δηλώσεις της η Μαρί Λεπέν κατήγγειλε όσους «βάζουν στην ίδια μοίρα τον Μπρέιβικ στη Νορβηγία, τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα με το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία», και πρόσθεσε ότι το κόμμα της «σέβεται τους νόμους της δημοκρατίας» και «δεν έχει καμία σχέση με ναζί, με ρατσιστές, με αντισημίτες και με δολοφόνους». Επίσης, απείλησε με παραπομπή στη Δικαιοσύνη σε όσους επιμένουν σε χαρακτηρισμό «ακροδεξιό» και «ρατσιστικό» για το κόμμα της.

Η τακτική αυτή που ακολουθεί δεν αλλάζει σε τίποτα τον αντιδραστικό χαρακτήρα του εθνικιστικού κόμματος, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα τμήματος του κεφαλαίου και στηρίζει, όπως και τα άλλα αστικά κόμματα, την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Για λογαριασμό αυτής της μερίδας του κεφαλαίου προτάσσει την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, ενάντια στο ευρώ, και υποστηρίζει τον οικονομικό προστατευτισμό. Βάζει μπροστά το ζήτημα της ασφάλειας, ενάντια στην εγκληματικότητα («μηδενική ανοχή»), δείχνοντας ως υπεύθυνους τους μετανάστες. Το Εθνικό Μέτωπο είναι πλήρως ενταγμένο στο αστικό πολιτικό σύστημα και ενισχύθηκε ιδιαίτερα από το σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα στη λογική να κόψει από τη Δεξιά και το Μάη του 2002 στις προεδρικές εκλογές ο Λεπέν ήρθε δεύτερος με 16,8% μετά τον Σιράκ, ο ποίος υπερψηφίστηκε στο δεύτερο γύρο, στο όνομα του να μη βγει ο Λεπέν, από τους σοσιαλδημοκράτες και το οπορτουνιστικό Γαλλικό ΚΚ. Αυτή η περίοδος είναι χαρακτηριστική για το πώς αξιοποιήθηκε το συγκεκριμένο κόμμα στη Γαλλία για την υποταγή των εργαζομένων.

Στη Γαλλία, πριν από μερικούς μήνες, τέθηκαν εκτός νόμου μια σειρά από νεοφασιστικές ομάδες με πιο περιθωριακό χαρακτήρα, με αφορμή τη δολοφονία ενός νεαρού αντιφασίστα. Το γεγονός αυτό δεν αναιρεί ότι με άξονα το Εθνικό Μέτωπο και ιδιαίτερα τη νεολαία του συγκροτούνται μαχητικές ομάδες κρούσης ενάντια στο εργατικό κίνημα.

Στην Ουγγαρία, το JOBBIK, κόμμα που ιδρύθηκε το 2003, είναι όπως διακηρύττει κόμμα πιστό σε αξίες, συντηρητικό, στις μεθόδους του ριζοσπαστικό, εθνικό - χριστιανικό κόμμα. Βασικό καθήκον προσδιορίζουν την εξάλειψη του κομμουνισμού και προσπαθούν να εξαφανίσουν ό,τι θυμίζει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ενώ έχουν στο στόχαστρο το χωριό «Νίκος Μπελογιάννης» που ίδρυσαν οι Ελληνες πολιτικοί πρόσφυγες.

Οργανικό μέρος του JOBBIK αποτελεί η «Ουγγρική Φρουρά», στρατιωτικού τύπου οργάνωση με παραδοσιακές ουγγρικές στολές χωροφυλακής, με αναφορές στην ανάλογη οργάνωση της περιόδου της δικτατορίας του Χόρτι (1920 - 1944) και ανάλογου τύπου διάταξη και οργάνωση, που ιδρύθηκε το 2007. Τα δικαστήρια την απαγόρευσαν το 2009. Λίγο μετά σχηματίσθηκε στο ίδιο πνεύμα η «Νέα Ουγγρική Φρουρά», για την οποία υπάρχουν ενστάσεις και κατά καιρούς διώξεις ως οργάνωσης που δε συνάδει με τους ουγγρικούς νόμους. Η νέα μορφή της καλύπτεται πίσω από «πολιτιστικές δραστηριότητες» με συμμετοχή νεολαίας και εκδηλώσεις. Σκοπός της είναι «η αυτοάμυνα, σωματική, πνευματική και ψυχική του ουγγρισμού». Το δικαστήριο, όμως, διαπίστωσε ότι η πραγματική δράση του κινήματος δεν ήταν σε συμφωνία με το σκοπό της. Η στάση της, επίσης, προς τους Τσιγγάνους γέννησε οξεία αντιπαράθεση.

Στις 27 Απριλίου 2008, η «Φρουρά» και το JOBBIK οργάνωσαν διαδήλωση ενάντια στην εγκληματικότητα των Τσιγγάνων σε μια επαρχία με πρωτοβουλία και επιθέσεις εναντίον τους. Εχουν ανάλογη δραστηριότητα που προσομοιάζει στα τάγματα εφόδου της ΧΑ. Στις εκλογές του 2010 συγκέντρωσε 12,1%.

Νεοφασιστικά κόμματα ως κυβερνητικοί εταίροι

Στη Νορβηγία, οι λεγόμενοι «Κεντροδεξιοί» του Συντηρητικού Κόμματος και οι φασίστες του Κόμματος Προόδου (μέλος του οποίου είχε υπάρξει και ο γνωστός δολοφόνος Αντερς Μπρέιβικ) προχωράνε σε σχηματισμό κυβέρνησης μετά το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών.

Στην Αυστρία, από τις πρόσφατες εκλογές προέκυψε τρίτο κόμμα το ακροδεξιό «Κόμμα των Ελεύθερων» του Χάιντς Κρίστιαν Στράχε. Είναι το κόμμα που ίδρυσε ο φασίστας Γιοργκ Χάιντερ με 21,4% και είναι πιθανή η είσοδος στην κυβέρνηση μετά τα παζάρια με τα άλλα αστικά κόμματα, το δεύτερο κεντροδεξιό «Λαϊκό Κόμμα» του απερχόμενου αντικαγκελάριου και υπουργού Εξωτερικών Μίχαελ Σπίντελεγκερ με 23,8%. Οι Σοσιαλδημοκράτες (SPO) του απερχόμενου καγκελάριου Βέρνερ Φάιμανπήραν 27,1% (από 29,3% στις προηγούμενες εκλογές).

Ιδιαίτερα ενισχυμένα είναι και τα εθνικιστικά κόμματα στη Φινλανδία οι λεγόμενοι«Αληθινοί Φινλανδοί» 19%, στη Δανία το Κόμμα του Λαού με 12, 3%.

Χρήσιμη εφεδρεία

Αντίστοιχα κόμματα φασιστικά, ρατσιστικά και εθνικιστικά υπάρχουν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, χύνοντας το δηλητήριο του αντικομμουνισμού, με δράση που εχθρεύεται το εργατικό - λαϊκό κίνημα, το κίνημα που ριζοσπαστικοποιείται στην κατεύθυνση της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Τέτοιες οργανώσεις είναι η Πανουκρανική Ενωση «Ελευθερία», το Κόμμα Ελευθερίας Ολλανδίας, το Κόμμα του Δανικού Λαού, το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο στην Κύπρο που έχει άμεση σχέση με τη Χρυσή Αυγή. Στις Βαλτικές χώρες, οι ύμνοι στους ναζί και η καταδίκη της δήθεν σοβιετικής κατοχής είναι επίσημη κρατική πολιτική.

ΗΠΑ Την κόντρα των αστών πληρώνουν οι εργαζόμενοι

ΗΠΑ

Την κόντρα των αστών πληρώνουν οι εργαζόμενοι

Συνεχίστηκε η αντιπαράθεση των αστικών κομμάτων μετά την 1η Οκτώβρη, που είχε ως πρώτο αποτέλεσμα την «παράλυση» σειρά ομοσπονδιακών υπηρεσιών

Αστεγος κοντά στην έδρα της κυβέρνησης. Η αντιπαράθεση ή οι συμβιβασμοί των αστών είναι γι' αυτόν το ίδιο

«Η πιστωτική αγορά θα μπορούσε να παγώσει, η αξία του δολαρίου να κάνει βουτιά και τα αμερικανικά επιτόκια να εκσφενδονιστούν στα ύψη οδηγώντας σε μια χρηματοπιστωτική κρίση και ύφεση, που θα θύμιζε το 2008, ή και χειρότερα», σημείωνε χαρακτηριστικά την περασμένη Πέμπτη η έκθεση του ομοσπονδιακού υπουργείου Οικονομικών, αναφερομένη στις πιθανές επιπτώσεις από μία επικίνδυνη παράταση της δημοσιονομικής κρίσης, που έχει ξεσπάσει ανάμεσα σε Λευκό Οίκο και Κογκρέσο, μετά τις 17 Οκτώβρη, οπότε θα πρέπει να έχει αποφασίσει το Κογκρέσο την αύξηση του ανώτατου ορίου δανεισμού του αμερικανικού κράτους, που σήμερα ανέρχεται στα 16,7 τρισ. δολάρια.

Παρόμοια «καμπάνα» χτύπησε την Πέμπτη και η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, σημειώνοντας ότι η αποτυχία των ΗΠΑ να αυξήσουν το όριο του δημόσιου χρέους «θα ήταν πολύ χειρότερη εξέλιξη» από την παρούσα παράλυση του ομοσπονδιακού κράτους, καθώς δεν θα έβλαπτε μόνο την εγχώρια οικονομία αλλά θα είχε επιπτώσεις και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Συνεπώς, η «παράλυση» μέρους του δημόσιου τομέα στις ΗΠΑ από την περασμένη Τρίτη, οπότε ναυάγησε στην (υπό ρεπουμπλικανική ηγεσία) Βουλή των Αντιπροσώπων η ψήφιση του προϋπολογισμού για το νέο οικονομικό έτος(με αφορμή τις προσπάθειες των Ρεπουμπλικανών να καθυστερήσουν την εφαρμογή της μεταρρυθμιστικής πρότασης Ομπάμα για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφάλιση),δεν μοιάζει παρά με την αρχή μίας νέας φάσης αντιπαράθεσης. Εάν δεν «γεφυρωθούν» οι διαφορές ανάμεσα στα αστικά κόμματα που υπηρετούν τμήματα του κεφαλαίου τα οποία θέτουν άλλες προτεραιότητες με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, έως τις 17 Οκτώβρη, δεν θα μιλάμε απλώς για κλιμάκωση της λεγόμενης «δημοσιονομικής κρίσης» αλλά για στάση πληρωμών με σοβαρές συνέπειες στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία, όπου όλοι αλληλοεξαρτώνται, περιλαμβανομένης και της Κίνας που κατέχει το 1/3 του αμερικανικού χρέους σε ομόλογα.

Ομως, ακόμη και εάν έως τις 17 Οκτώβρη ο Ρεπουμπλικανός πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Τζον Μπέινερ, όπως ακούγεται, βρει ένα συμβιβασμό α) για τον προϋπολογισμό και β) για την αύξηση του ανώτατου ορίου δανεισμού ώστε να προσπεράσει το σκόπελο των πιο ακραίων στοιχείων του κόμματός του (δηλαδή, την ομάδα γερουσιαστών από το λεγόμενο Κόμμα του Τσαγιού - Τea Party - όπως ο Τεξανός Τεντ Κρουζ), συμμαχώντας με τους Δημοκρατικούς, τότε αυτό που θα έχει καταφέρει θα είναι η αναβολή «επίλυσης» του προβλήματος του συνεχώς αυξανόμενου δημόσιου χρέους.

Ουσιαστικά, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί προτείνουν διαφορετικό μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής, οι πρώτοι περισσότερο επεκτατικό μείγμα (επέκταση δημόσιων δαπανών), με ανοχή στο έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού και στην αύξηση του δημόσιου χρέους, και οι δεύτεροι περισσότερο περιοριστικό (περιορισμός δημόσιων δαπανών).

Οι ανοιχτές πληγές ανέργων, αστέγων, φτωχών, ανασφάλιστων

Ταυτόχρονα, ακόμα και αν σήμερα η καπιταλιστική ανάπτυξη «τρέχει» στις ΗΠΑ με περίπου 2% μετά το υποτιθέμενο «προσπέρασμα» της κρίσης του 2008, αυτό δεν αλλάζει την κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων. Το πραγματικό ποσοστό της ανεργίας ξεπερνά το 15%. Περίπου 50.000.000 Αμερικανοί εξαρτούν τη σίτισή τους από τα κουπόνια ή τα συσσίτια οργανώσεων αρωγής. Εκατομμύρια είναι άστεγοι αλλά όχι απαραίτητα και άνεργοι, αλλά κακοπληρωμένοι σκληρά εργαζόμενοι. Παρά την πολυδιαφημισμένη ιατροφαρμακευτική και ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Προέδρου Ομπάμα (Obamacare) εκατομμύρια Αμερικανοί - κυρίως φτωχοί Αφροαμερικανοί και μονογονεϊκές οικογένειες - θα παραμείνουν ανασφάλιστοι δίχως πρόσβαση σε υπηρεσίες Υγείας, ενώ κυρίως ωφελούνται τα μονοπώλια της Υγείας (ασφαλιστικές, φαρμακευτικές εταιρείες κ.λπ.).

Χαρακτηριστικό ρεπορτάζ των «Τάιμς της Ν. Υόρκης» στις 2/10/13 σημείωνε πως παρά το γεγονός πως την Τρίτη ξεκίνησε ηλεκτρονικά για τους Αμερικανούς πολίτες η αγορά υπηρεσιών Υγείας και Ασφάλισης με την επιδότηση του ομοσπονδιακού κράτους, στην ουσία εκατομμύρια Αμερικανοί - και δη τα 2/3 των φτωχότερων Αφροαμερικανών και των ανύπαντρων μητέρων, καθώς και το 50% των χαμηλόμισθων εργαζομένων - θα παραμείνουν ανασφάλιστοι. Αυτό οφείλεται, μεταξύ άλλων, στο γεγονός πως αυτές οι κατηγορίες πληθυσμού βρίσκονται ανάμεσα σε αυτούς που έχουν ελαφρώς καλύτερο εισόδημα και άρα είναι δικαιούχοι του προγράμματος κρατικής επιδότησης, και σε αυτούς που έχουν ελάχιστους ή καθόλου πόρους και οι οποίοι είναι ούτως ή άλλως δικαιούχοι του προγράμματος Medicaid (ενός προγράμματος βασικής ιατρικής και νοσηλευτικής φροντίδας για πάμφτωχους και πολύ ηλικιωμένους)...

Με άλλα λόγια, η πολιτική Ομπάμα για «ξεπέρασμα» της κρίσης μέσω συνέχισης της αύξησης του δημόσιου χρέους (το οποίο βεβαίως θα πρέπει να καλύψει ο εργαζόμενος λαός και όχι η πλουτοκρατία), μπορεί να πάρει, αν τα καταφέρει, έστω και τώρα, κάποια παράταση ζωής αλλά όχι εσαεί, αφού τελικά διογκώνει την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και μεταθέτει την επίλυσή του «αργότερα», ως υπερδιογκωμένο χρέος με νομοτέλειες, από τις οποίες δεν μπορεί να ξεφύγει κανένας...

Ουσιαστικά, η αντιπαράθεσή τους για το μείγμα διαχείρισης είναι αντιπαράθεση ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου. Μοναδικός δρόμος για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας είναι η καταστροφή κεφαλαίου σε κάθε μορφή του, η απαξίωση της εργατικής δύναμης, η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων. Εδώ ουσιαστικά εστιάζεται αυτή η διαπάλη. Ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα έχει τις λιγότερες απώλειες, ποιο ενισχύεται περισσότερο από το ένα ή το άλλο μείγμα. Αυτό εκφράζει η κόντρα Δημοκρατικών - Ρεπουμπλικανών. Για παράδειγμα, το πρόγραμμα Υγείας του Ομπάμα αποτελεί ενίσχυση για τους φαρμακευτικούς ομίλους και τους ομίλους Υγείας στις ΗΠΑ, που θα έχουν τεράστια κερδοφορία, ενώ δεν καλύπτει ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, που παραμένουν πρακτικά ανασφάλιστα. Από την άλλη, οι θέσεις των Ρεπουμπλικανών εκφράζουν κυρίως συμφέροντα άλλων τμημάτων του κεφαλαίου, του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, της πετρελαϊκής βιομηχανίας. Και εδώ εκφράζεται η διαπάλη ανάμεσα στις τράπεζες και σε άλλα τμήματα του κεφαλαίου. Ο Ομπάμα θεσμοθέτησε ρυθμίσεις για αυστηρότερους ελέγχους σε μια σειρά ζητήματα, όπως στους όρους χορήγησης δανείων (δυσκολεύει τη βιομηχανία), στην αγορά παραγώγων και στο ενεργητικό των τραπεζών. Επίσης, επέβαλε με νομοθετική κατοχύρωση τη δυνατότητα και υποχρέωση του κράτους να στηρίζει τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όταν κινδυνεύουν από χρεοκοπία, να στηρίζει το χρέος τους, να δανείζει χρήματα με προνομιακούς όρους, να αγοράζει ομόλογα, να ξεπληρώνει τους πιστωτές τους, ακόμα και να αναλαμβάνει τον έλεγχο «προβληματικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ειδικού βάρους» και να τα τεμαχίζει σε μικρότερα, προκειμένου να τα προστατέψει από το ενδεχόμενο ντόμινο άλλων επιχειρήσεων. Εδωσε το δικαίωμα στη FED (Ομοσπονδιακή Τράπεζα) εν μέσω κρίσης να παρέχει στους τραπεζικούς ομίλους έως και 4 τρισ. δολάρια.

Είναι φανερό πως ο χαμένος από την κόντρα ανάμεσα στα τμήματα της αστικής τάξης, που από τη μια εκπροσωπεί η κυβέρνηση Ομπάμα και οι Δημοκρατικοί (με γνωστή την προτίμησή τους στα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών, των εταιρειών ασφάλισης, υψηλής τεχνολογίας και «πράσινης» ανάπτυξης) και από την άλλη η ηγεσία των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή των Αντιπροσώπων (που δεν κρύβει τη συμπάθεια για το «παραδοσιακό» οικονομικο-στρατιωτικό σύμπλεγμα και τα πετρέλαια) δεν θα είναι κανένας απ' αυτούς. Ο ηττημένος θα είναι η αμερικανική εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα που πληρώνουν την κρίση και υφίστανται την εκμετάλλευση για να γυρίζει ο «τροχός» της καπιταλιστικής παραγωγής.

Ο Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

Ο Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

Μέρος 2ο

Σήμερα στο ένθετο του «Ριζοσπάστη» Ιστορία, δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος το θέματος «Ο Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ». Το πρώτο μέρος δημοσιεύτηκε στο ένθετο της προηγούμενης Κυριακής 29/9/2013. Το θέμα αναδημοσιεύεται από την ΚΟΜΕΠ, τεύχος 5/2010.

Αν και γραμμένο πριν τρία χρόνια, με αφορμή τη συμπλήρωση 65 χρόνων από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών (9 Μάη 1945), είναι αρκετά επίκαιρο αφού αναφέρεται στο φασισμό και τον πόλεμο, αλλά ταυτόχρονα και διδακτικό από τη σκοπιά της αρνητικής επίδρασης στη συνείδηση των μαθητών, της σκόπιμα διαστρεβλωμένης Ιστορίας που διδάσκεται στο σχολείο. Υπάρχει τέτοια πείρα και σε σχέση με τη δράση της Χρυσής Αυγής.

Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Στις ενότητες που αφορούν τη διεξαγωγή του πολέμου, την κατοχή και την αντίσταση στον κατακτητή, η τάση για υποβάθμιση του ρόλου της ΕΣΣΔ -και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος γενικότερα- στον αντιφασιστικό αγώνα είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανής, καταργώντας κάθε μέτρο αντικειμενικότητας στην προσέγγιση της Ιστορίας.

Και στα δύο βιβλία τονίζεται ο παράγων «χειμώνας», ως καθοριστική αιτία στην ανακοπή της γερμανικής προέλασης στο Ανατολικό Μέτωπο («κλασικό» επιχείρημα όσων προσπάθησαν διαχρονικά να υποτιμήσουν την εποποιία του σοβιετικού λαού). Στην «ηρωική άμυνα» των Βρετανών πιλότων της RAF κατά τη «Μάχη της Αγγλίας» αντιπαραβάλλονται οι «ζωντανοί νεκροί» του πολιορκημένου Λένινγκραντ, που σχεδόν μοιρολατρικά περίμεναν το θάνατο («οι ζωντανοί δεν είχαν κουράγιο να θάψουν τους νεκρούς»). Ο χώρος που διατίθεται για την περιγραφή των πολεμικών επιχειρήσεων δεν αντιστοιχεί, ούτε στο μέγεθος ούτε στη συμβολή τους, στην τελική νίκη. Και το επιστέγασμα όλων αυτών: στο χάρτη των απωλειών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που παρατίθεται στο βιβλίο Ιστορίας της Γ' Λυκείου, οι νεκροί της Σοβιετικής Ενωσης δεν αναγράφονται καν!³³

Προκειμένου να σχηματίσουμε μια ορισμένη εικόνα του πόσο ετεροβαρής -και κατά συνέπεια στρεβλή- είναι η αποτύπωση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στα σχολικά βιβλία, αρκεί να αναλογιστούμε τα εξής: Στο Ανατολικό Μέτωπο η Βέρμαχτ σημείωσε τα 3/4 των συνολικών απωλειών της. Η Σοβιετική Ενωση είχε περίπου 20.000.000 νεκρούς σε μάχιμο και άμαχο πληθυσμό (εκ των οποίων 2.000.000 μέλη του ΚΚΣΕ), ενώ η Βρετανία 375.000 και οι ΗΠΑ 405.000. Ο Κόκκινος Στρατός σήκωσε το κύριο βάρος (65%) των στρατιωτικών απωλειών μεταξύ των Συμμάχων (Βρετανία και ΗΠΑ από 2% αντίστοιχα). Οι απώλειες του αμερικανικού στρατού στη Γερμανία ήταν 8.351 άνδρες, ενώ μόνο η μάχη για το Βερολίνο στοίχισε στους Σοβιετικούς 300.000 νεκρούς και τραυματίες. Η πολιορκία του Λένινγκραντ υπήρξε η πιο αιματηρή στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Κράτησε 872 ημέρες και κόστισε τη ζωή σε περίπου 1.000.000 Σοβιετικούς πολίτες. Μία τιτάνια προσπάθεια πραγματικά, υπόδειγμα ηρωισμού.

Ο ρόλος των αντιστασιακών - αντιφασιστικών κινημάτων στην κατεχόμενη Ευρώπη επίσης υποβαθμίζεται έως και διαγράφεται. Στο βιβλίο Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου αφιερώνεται μια γραμμή, ενώ παρατίθεται εμβόλιμα η επιστολή ενός Γάλλου αντιστασιακού. Στο δε βιβλίο της Γ' Λυκείου η μία και μοναδική αναφορά στην αντίσταση έχει να κάνει με τη σύλληψη του Μουσολίνι από τους «παρτιζάνους» γενικά (το «κομμουνιστές» εδώ παραλείπεται). Και όμως, τα αντιστασιακά κινήματα συνέδραμαν σημαντικά στην έκβαση του πολέμου, καθηλώνοντας δεκάδες μεραρχίες και προξενώντας σημαντικές φθορές, υλικές και ηθικές, στον εχθρό. Η ύπαρξή τους εξοβελίζεται από την Ιστορία και μαζί τους το στοιχείο του λαϊκού παράγοντα στον αντιφασιστικό αγώνα, κύριος αιμοδότης - οργανωτής του οποίου υπήρξαν οι κομμουνιστές.³⁴

Τέλος, στην ενότητα «εγκλήματα πολέμου κατά της ανθρωπότητας» γίνεται αναφορά στις διώξεις και την εξόντωση «πολυάριθμων Εβραίων και Τσιγγάνων» στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γιατί μεταξύ αυτών δεν συγκαταλέγονται τα 2,5-3 εκατομμύρια Σοβιετικών αιχμαλώτων πολέμου, που έπεσαν θύματα της ίδιας θηριωδίας, καθώς και οι χιλιάδες κομμουνιστές και αντιφασίστες, που επίσης άφησαν την τελευταία τους πνοή στα κολαστήρια του Αουσβιτς, του Μαουτχάουζεν κ.ο.κ.; Γίνεται ειδική αναφορά στους Ελληνες Εβραίους που στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης - και πολύ σωστά. Γιατί όμως δε γίνεται το ίδιο -έστω και μονολεξί- για τους Ελληνες κομμουνιστές και αντιφασίστες που μοιράστηκαν την ίδια τύχη (μεταξύ αυτών και ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης);

Και βέβαια, όσον αφορά το ζήτημα της «λογοδοσίας», της «απόδοσης ευθυνών» και της «τιμωρίας» εκείνων που διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, δεν αναδεικνύεται ούτε η «μισή αλήθεια». Η δίκη των βιομηχάνων (η δεύτερη δίκη της Νιρεμβέργης), η οποία συστάθηκε για να εξετάσει όχι μόνο την πολύπλευρη στήριξη του κεφαλαίου στο φασισμό, αλλά και τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν υπ' ευθύνη του κατά της ανθρωπότητας (χρήση αιχμαλώτων πολέμου στην παραγωγή, διαχείριση στρατοπέδων συγκέντρωσης, εξοντωτικές συνθήκες εργασίας κλπ.), διαγράφεται ως ιστορικό γεγονός. Παρομοίως αποσιωπάται ότι το 1950-1951 ο John McCloy, ύπατος αρμοστής των ΗΠΑ στην Αμερικανική Ζώνη κατοχής της Γερμανίας, άρχισε να αμνηστεύει έναν - έναν όλους τους βιομηχάνους και τους τραπεζίτες που είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου, όπως τον Krupp, τα στελέχη της «I. G. Farben» ή τον Friedrich Flick, έναν από τους βασικότερους οικονομικούς υποστηρικτές του Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, ο οποίος αποκόμισε τεράστια κέρδη, χρησιμοποιώντας σκλάβους εργάτες που μίσθωνε από τα SS (υπολογίζεται ότι από τους 48.000 εργάτες που εργάστηκαν στις επιχειρήσεις του Flick, σχεδόν το 80% δεν επιβίωσε). Οσες περιουσίες είχαν κατασχεθεί, επεστράφησαν, ενώ πολλοί αποκαταστάθηκαν στα προηγούμενα διευθυντικά πόστα τους.

Και δεν ήταν οι μόνοι που «αποκαταστάθηκαν», ώστε να λάβουν μέρος στην οξυνόμενη διαπάλη μεταξύ ιμπεριαλισμού και σοσιαλισμού. Στα πλαίσια της αναδιοργάνωσης των μυστικών υπηρεσιών της Δυτικής Γερμανίας, ο John McCloy έθεσε επικεφαλής τους τον Reinhardt Gelen, τον Ναζί εγκληματία πολέμου, υπεύθυνο της αντισοβιετικής κατασκοπίας και καταζητούμενο από την ΕΣΣΔ για τα τερατώδη εγκλήματα που διαπράχθηκαν υπό την ηγεσία του στο Ανατολικό Μέτωπο. Την ίδια περίοδο, ο Adolf Heusinger, πρώην αρχηγός του Επιτελείου Στρατού της Βέρμαχτ, διορίστηκε αρχηγός του Επιτελείου Στρατού της Δ. Γερμανίας, ενώ στη συνέχεια τοποθετήθηκε πρόεδρος της Μόνιμης Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ! Εως το 1961 υπηρέτησαν στη διοίκηση του ΝΑΤΟ 136 Γερμανοί στρατηγοί και ναύαρχοι που είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου!³⁵

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Η εγκαθίδρυση δικτατορικού - φασιστικού καθεστώτος στην Ελλάδα αποδίδεται εν πολλοίς στην «ισοψήφιση... των δύο μεγάλων κομμάτων, Λαϊκού και Φιλελευθέρων, στις εκλογές του Ιανουαρίου 1936» και την «αδυναμία τους στη συνέχεια να συνεργαστούν...σε εποχή γενικότερης κρίσης του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος». Τη «λύση» στο κοινοβουλευτικό «αδιέξοδο» έδωσε ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β΄, διορίζοντας Πρωθυπουργό τον Ι. Μεταξά, ο οποίος, επικαλούμενος «κομμουνιστικό κίνδυνο», κήρυξε τη δικτατορία στις 4 Αυγούστου 1936.³⁶ Οι ευθύνες, λοιπόν, του αστικού πολιτικού κόσμου περιορίζονται στην «αδυναμία» τους να συνεργαστούν μεταξύ τους και την «έλλειψη πυγμής» να αντιδράσουν σε αυτό που παρουσιάζεται εδώ λίγο-πολύ ως ένα αυθαίρετο βασιλικό πραξικόπημα. Το ότι βέβαια, τόσο το Κόμμα των Φιλελευθέρων όσο και των Λαϊκών ψήφισαν υπέρ της κυβέρνησης Μεταξά στη Βουλή (οι μεν πρώτοι έδωσαν «ψήφο εμπιστοσύνης», οι δε δεύτεροι «ψήφο ανοχής» - το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που ψήφισε «κατά») τον Απρίλη του 1936, παραδίδοντας επίσημα και σύμφωνα με τους κανόνες του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος τη διακυβέρνηση στο μελλοντικό δικτάτορα, κρίνεται ανάξιο αναφοράς.

Το φλερτ των αστικών «δημοκρατικών» κομμάτων με το φασισμό παραγράφεται και πάλι, όπως ακριβώς έγινε στις ενότητες που πραγματεύονταν τα αίτια της ανόδου του φασισμού σε διεθνές επίπεδο. Ενδεικτική είναι ίσως η στιχομυθία Βενιζέλου - Πλαστήρα, παραμονές των εκλογών του 1933, όταν το Κόμμα των Φιλελευθέρων βρισκόταν αντιμέτωπο με σίγουρη ήττα. Ακολούθως, ο Γ. Δάφνης, στο έργο του «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», αναφέρει πως ο Πλαστήρας πρότεινε στο Βενιζέλο τη διενέργεια πραξικοπήματος, ώστε να«κάνουμε ό,τι και στην Ιταλία, που χάρις στο Φασισμό προοδεύει». Ο Βενιζέλος«του απήντησε ότι δεν ήτο μεν ενθουσιασμένος με το κοινοβουλευτικόν καθεστώς, αλλ' ότι τα ελαττώματα των άλλων λύσεων ήσαν τόσο μεγάλα, ώστε ουδ' επί στιγμήν εδέχετο αλλαγήν του πολιτεύματος. Η Ιταλία, προσέθεσεν, επήγαινε καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ, ενώ εις την Ελλάδα δεν υπήρχε δικτάτωρ... Και χαριτολογών, κατέληξεν ο Βενιζέλος: "Αν πείσεις τον Μουσολίνι να αφήση την Ιταλίαν και να έλθη εδώ, τότε, ίσως, συμφωνήσω να γίνη δικτατορία"»³⁷.

Ο Πλαστήρας θα εκφράσει και πάλι την «προτίμησή» του στις δυνάμεις του Αξονα σε ιδιόχειρη επιστολή του στις 21 Απρίλη 1941 (όταν τα γερμανικά στρατεύματα προήλαυναν ήδη σε ελληνικό έδαφος), προτρέποντας σε σχηματισμό φιλογερμανικής κυβέρνησης.³⁸ Ο δε Γ. Κονδύλης -από την «άλλη πλευρά» του αστικού πολιτικού φάσματος- ένα χρόνο πριν την εγκαθίδρυση του καθεστώτος Μεταξά, θα χαρακτηρίσει τον Ιταλό δικτάτορα ως τον«καλύτερο άνδρα της σημερινής εποχής», ο οποίος «κατάφερε να πειθαρχήσει έναν ζωηρό λαό [...] και να λύσει το πρόβλημα της συνεργασίας μεταξύ κεφαλαίου και εργατών»³⁹.

Γιατί επιβλήθηκε δικτατορία το 1936 στην Ελλάδα; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Ι. Μεταξάς, διευκρινίζοντας με ειλικρίνεια όσο και κυνικότητα, πως σκοπός της δικτατορίας δεν ήταν άλλος παρά η «αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας διά το σύνολον της κοινωνίας και ιδίως διά τας ενδεείς τάξεις»⁴⁰.

Στην ενότητα του βιβλίου Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου που πραγματεύεται τη «συμμετοχή της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο» και την «Εθνική Αντίσταση» η ήττα των ελληνικών στρατευμάτων από τα γερμανικά αποδίδεται στην «υπεροχή» των τελευταίων «σε οργάνωση και οπλικά μέσα». Αυτό όμως δεν αποτελεί παρά μια εξιδανικευμένη και λειψή απεικόνιση της ιστορικής πραγματικότητας. Ο ελληνικός στρατός δεν «υπέκυψε» λόγω της υπεροπλίας του αντιπάλου. Προδόθηκε και εγκαταλείφθηκε στην τύχη του. Δύο μόλις ημέρες μετά την παράδοση τελεσιγράφου διά χειρός του Γερμανού πρέσβη στον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή (6 Απρίλη 1941), ο διοικητής του Μετώπου στρατηγός Μπακόπουλος, βάσει διαταγών του αρχιστράτηγου Παπάγου, απηύθυνε στην ηγεσία των χιτλερικών στρατευμάτων παράδοση άνευ όρων. Και αυτό ενώ ο ελληνικός στρατός μαχόταν ακόμη στην Ηπειρο! Η παράδοση του Τμήματος Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας άφησε τη Στρατιά Ηπείρου εγκλωβισμένη μεταξύ των ιταλικών και γερμανικών στρατευμάτων, καθιστώντας την οποιαδήποτε άμυνα ιδιαίτερα δύσκολη. Τρεις εβδομάδες αργότερα (και ενώ ο ελληνικός στρατός είχε απωθήσει με επιτυχία την ιταλική επίθεση επί 6 μήνες) η γερμανική μπότα πάτησε στους δρόμους της Αθήνας...

Η «επόμενη μέρα» βρίσκει (στο βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου πάντοτε) την«εξόριστη πλέον ελληνική κυβέρνηση» να υπερασπίζεται «με όσα μέσα διέθετε, τα εθνικά συμφέροντα»⁴¹. Η «συνέχιση του αγώνα στο πλευρό των Συμμάχων» ξεκινά με τη συμμετοχή της Ελλάδας στις μάχες του Ελ Αλαμέιν και του Ρίμινι, παρότι χρονικά έπονται της Εθνικής Αντίστασης. Προφανώς στη συνείδηση των συγγραφέων του βιβλίου προηγούνται ιεραρχικά από πλευράς σπουδαιότητας, παρότι η Εθνική Αντίσταση υπερτερούσε παρασάγγας, τόσο από την άποψη της μαζικότητας (το ΕΑΜ έφτασε να έχει 1.500.000 μέλη και ο ΕΛΑΣ 127.535 μαχητές και εφέδρους), όσο και της συμβολής στις πολεμικές επιχειρήσεις γενικά. Αλλά και όσον αφορά τα ελληνικά στρατεύματα στη Μέση Ανατολή, θα ήταν χρήσιμο για το μαθητή να γνωρίζει την τύχη που επιφύλαξε η αστική κυβέρνηση του Καΐρου και ο καθ' όλα «ευγνώμων» βρετανικός ιμπεριαλισμός στο αντιφασιστικό κίνημα της Μέσης Ανατολής, στέλνοντας χιλιάδες από τους συμμετέχοντες σε αυτό να πεθάνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Λιβύης και της Ερυθραίας.⁴²

Η υποβάθμιση του ρόλου των κομμουνιστών στον εθνικοαπελευθερωτικό - αντιφασιστικό αγώνα αρχίζει με την αποσιώπηση του περίφημου «Ανοικτού Γράμματος» (31 Οκτώβρη 1940) του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη, που καλούσε τον ελληνικό λαό σε αντίσταση. Το ΕΑΜ μπορεί να παρουσιάζεται μεν ως η μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση, ωστόσο το ποιος το ίδρυσε, το οργάνωσε και καθοδήγησε δεν αναγράφεται παρά στο γλωσσάρι στο πίσω μέρος του βιβλίου. Στο κείμενο των 153 λέξεων, όπου οι συγγραφείς του βιβλίου επιχείρησαν να συμπτύξουν -κυριολεκτικά και μεταφορικά- το μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης, δε χωράει η μάχη της σοδειάς (όταν το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα), δε χωρούν οι απεργιακοί αγώνες, η ματαίωση της επιστράτευσης, η πολιτιστική - εκπαιδευτική προσπάθεια που έλαβε χώρα στην «Ελεύθερη Ελλάδα» κ.ο.κ. Στην «άοσμη» και «άχρωμη» εκδοχή της περιόδου που προωθείται ιστοριογραφικά, όλοι λίγο-πολύ οι Ελληνες έκαναν αντίσταση και ελάχιστοι έγιναν προδότες. Συνεπώς δεν υπήρχε χώρος για εκείνους που θησαύρισαν επί πτωμάτων στην Κατοχή, τους μαυραγορίτες, τους δοσίλογους, τα Τάγματα Ασφαλείας.

Η απάντηση όμως καμιά φορά έρχεται από τις πιο «απρόσμενες» πηγές: Εκθεση του Βρετανικού Υπουργείου των Εξωτερικών (Foreign Office) στις 27 Ιούλη 1943 αναφέρει πως οι βασιλόφρονες «υπήρξαν ενεργοί (ή από την απάθεια, αδράνειά τους) συνεργάτες του εχθρού και τώρα φυσικά κάνουν ύστατες προσπάθειες να αποδείξουν -μέσω της βιαστικής δημιουργίας νέων «αντιστασιακών ομάδων» και της υπογραφής πρωτοκόλλων- την πίστη τους στους Συμμάχους»⁴³.

Παράλληλα, στη σχετική «Αναφορά για την Ελλάδα» (1943) αναφέρεται:«...την ίδια στιγμή που τα εθνικιστικά και συντηρητικά στοιχεία σπαταλούσαν τον χρόνο τους στην αδράνεια, το ΕΑΜ τράβηξε μπροστά φτάνοντας ένα σημείο στο οποίο μπορεί να ισχυριστεί πως είναι ο κύριος αντιπρόσωπος της ελληνικής αντίσταση [...]

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το ΕΑΜ είναι ο ηγετικός παράγοντας στο αντιστασιακό κίνημα, και δικαιολογημένα ισχυρίζονται πως ηγούνται του αγώνα τόσο για την απελευθέρωση από τον Αξονα, όσο και για τις εσωτερικές ελευθερίες [...]

Οι πρώην πολιτικές προσωπικότητες απέτυχαν να δείξουν στο λαό οποιαδήποτε ηγετική ικανότητα με αυτό ή τον άλλο τρόπο, καθ' όλη τη διάρκεια της κατοχής. Κάποιοι κάτοχοι μεγάλων περιουσιών είναι αντίθετοι στο κίνημα αντίστασης γιατί βλέπουν τα τεράστια κέρδη που συσσώρευαν από την κατοχή να εξατμίζονται από τον κοινό σκοπό [...]

Αλλά η μάζα του λαού βλέπει τους αντάρτες ως ηγέτες του αγώνα, και η θέση που κέρδισε το ΕΑΜ αποτελεί απόδειξη πως δεν υπάρχει σοβαρή αντιπολίτευση σε αυτό...»⁴⁴.

Γι' αυτό και την ίδια στιγμή όπου γίνονταν οι παραπάνω διαπιστώσεις, ο αστικός κόσμος της Ελλάδας και ο βρετανικός ιμπεριαλισμός προετοιμάζονταν για την «επόμενη μέρα» (σχέδια υπονόμευσης του ΕΑΜ υπάρχουν κατατεθειμένα στα αρχεία του Foreign Office από το 1943 κιόλας).

Σύντομα το στοιχείο της ταξικότητας στον εθνικοαπελευθερωτικό - αντιφασιστικό αγώνα θα εξοβελιζόταν μια για πάντα από την κυρίαρχη ιστοριογραφική αποτύπωση του παρελθόντος, σε μια προσπάθεια να ξεθωριάσει και εν τέλει να σβήσει από την ιστορική συνείδηση των λαών. Μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία, η νέα αστική παραχάραξη της Ιστορίας πάει ένα ακόμη βήμα παραπέρα, προσαρμοζόμενη στην αντιδραστικοποίηση που επέφερε τη νίκη της αντεπανάστασης στις αρχές της δεκαετίας τους 1990.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ Η «ΜΟΙΡΑΣΙΑ» ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Στην ενότητα του βιβλίου Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου με τίτλο «Ο ανταγωνισμός στο στρατόπεδο των νικητών» επαναλαμβάνεται το κλασικό πλέον επιχείρημα περί μοιρασιάς του κόσμου, με ειδική αναφορά στην περιβόητη ποσοστιαία κατανομή της Βαλκανικής από τους Τσόρτσιλ και Στάλιν. Γίνεται λόγος για «τριγμούς στο συμπαγές συμμαχικό οικοδόμημα», για τους οποίους ευθυνόταν κυρίως (ποιος άλλος;) η ΕΣΣΔ, της οποίας τα στρατεύματα «προέλαυναν στην Ανατολική Ευρώπη και στη συνέχεια στην ίδια τη Γερμανία», δημιουργώντας την εντύπωση στους έτερους «συμμάχους» πως δεν είχε κανένα σκοπό να τηρήσει τις όποιες δεσμεύσεις είχε λάβει για το μέλλον των χωρών αυτών.«Οσα γεγονότα ακολούθησαν», αναφέρει εν συνεχεία το βιβλίο, «θα επιβεβαιώσουν τη σταθερή πρόθεση της Σοβιετικής Ενωσης να επιβάλει τον έλεγχό της στην Ανατολική Ευρώπη». Τα γεγονότα δε που διαδραματίζονταν την ίδια περίοδο στην Ελλάδα, «η διαίρεση μεταξύ των Ελλήνων», όπως την παρουσιάζουν οι συγγραφείς του βιβλίου, δεν αποτελούσαν παρά μια «αντανάκλαση της ευρύτερης αντιπαράθεσης» μεταξύ «του δυτικού, καπιταλιστικού - φιλελεύθερου και του κομμουνιστικού προτύπου».Ακολούθως, δύο δρόμοι ανοίγονταν για την Ελλάδα: «Θα επιλέγονταν η οδός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που εφαρμόζονταν στη Δύση ή εκείνη του υπαρκτού σοσιαλισμού που είχε υιοθετήσει η Σοβιετική Ενωση;»⁴⁵.

Οι ιστορικές διαστρεβλώσεις, που τροφοδοτούνται εδώ υπεραπλουστευμένα και με τρόπο ισοπεδωτικό στο μαθητή ως ιστορικές αλήθειες, είναι τόσες πολλές, έχουν τόσες πτυχές και τόσο βάθος, που πραγματικά θα χρειάζονταν όχι ένα, αλλά πολλά άρθρα, προκειμένου να απαντηθούν ικανοποιητικά. Θα αρκεστούμε επί του παρόντος σε μια κωδικοποιημένη παρουσίαση των κύριων στρεβλώσεων:

• Το επιχείρημα περί «μοιρασιάς του κόσμου» θεμελιώνεται διαχρονικά στο περιβόητο «χαρτάκι», που ο Τσόρτσιλ έδωσε στον Στάλιν κατά τη διμερή συνάντηση που έλαβε χώρα τον Οκτώβρη του 1944 στη Μόσχα, για να το λάβει πίσω με ένα σημάδι, το οποίο - σύμφωνα πάντοτε με τον ίδιο - υπονοούσε συμφωνία στην προτεινόμενη μοιρασιά. Το «γεγονός» αυτό έγινε για πρώτη φορά γνωστό μέσα από την έκδοση των απομνημονευμάτων του Βρετανού πρωθυπουργού. Ωστόσο, στην πληθώρα των διπλωματικών εγγράφων και πρακτικών, που εμπεριέχονται στα σοβιετικά, τα βρετανικά ή τα αμερικανικά αρχεία, δε βρέθηκε ποτέ τίποτε άλλο που να υποστηρίζει μια τέτοια συμφωνία. Τουναντίον, υπάρχουν πολλές αναφορές στις ενστάσεις της ΕΣΣΔ όσον αφορά τις προσπάθειες, ιδίως του Τσόρτσιλ, να καθοριστούν σφαίρες επιρροής, οι οποίες θα διασφάλιζαν το πρότερο - αντιδραστικό - status quo για μια σειρά χώρες που βρίσκονταν υπό την άμεση κυριαρχία του βρετανικού ιμπεριαλισμού⁴⁶. Τίποτε όμως από αυτά δε λαμβάνεται υπόψη από την κυρίαρχη ιστοριογραφία, εξυπηρετώντας την επιχείρηση σπίλωσης - ακύρωσης της ιστορικής μνήμης για το ρόλο της ΕΣΣΔ στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.
• «Συμπαγές συμμαχικό οικοδόμημα» δεν υπήρξε ποτέ. Η καθυστέρηση των «Συμμάχων» στο άνοιγμα του «δεύτερου μετώπου», οι ενέργειες της Βρετανίας σε μια σειρά χώρες για την υπονόμευση των αντιστασιακών κινημάτων κ.ο.κ., είναι μόνο μερικά από τα πολυάριθμα παραδείγματα της διαπάλης που διεξαγόταν ταυτόχρονα με τις πολεμικές επιχειρήσεις κατά των δυνάμεων του Αξονα.
• Η «προέλαση» του Κόκκινου Στρατού στην Ανατολική Ευρώπη παρουσιάζεται εδώ λίγο - πολύ ως κατάκτηση παρά ως απελευθέρωση. Επρεπε ο Κόκκινος Στρατός να σταματήσει στα σύνορα της ΕΣΣΔ; Δεν έπρεπε να απελευθερωθούν οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης (και μάλιστα με τεράστιο ανθρώπινο τίμημα για τον ήδη πολυδοκιμασμένο σοβιετικό λαό) ή το Αουσβιτς και τα άλλα στρατόπεδα του θανάτου, που δε βρίσκονταν σε σοβιετικό έδαφος; Θα είχε απελευθερωθεί η Ευρώπη δίχως τη συνδρομή της ΕΣΣΔ; Οι μετέπειτα εξελίξεις σε μια σειρά χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν ήταν καθόλου το αποτέλεσμα μιας σοβιετικής «κατοχής». Παραγνωρίζεται η αντανάκλαση της ταξικής πάλης στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις αυτών των χωρών, καθώς και οι υπονομευτικές - επιθετικές ενέργειες του ιμπεριαλισμού την ίδια περίοδο. Το ότι τα σχέδια παλινόρθωσης της αστικής εξουσίας σε μια σειρά χώρες δεν ευδοκίμησε ΚΑΙ χάρη στην καταλυτική παρουσία του Κόκκινου Στρατού σε αυτές είναι γεγονός. Ετερον όμως εκάτερον.
• Τέλος, οι μεταπολεμικές εξελίξεις στην Ελλάδα δεν αποτελούσαν βεβαίως απλά και μόνο μια «αντανάκλαση» του «ανταγωνισμού» μεταξύ της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ - Βρετανίας. Σίγουρα η διεθνής διαπάλη σοσιαλισμού - ιμπεριαλισμού είχε τον αντίκτυπό της και στην Ελλάδα, όμως επρόκειτο για μια σύγκρουση με πολύ βαθύτερες, ουσιαστικές και βεβαίως εγχώριες ρίζες. Μια σύγκρουση πολύ διαφορετική από εκείνη που υπονοείται στο βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου, που εξελίχτηκε σε συνθήκες πολύ διαφορετικές από εκείνες που σκιαγραφούνται (παραλείπονται εντελώς π.χ. η λευκή βία και τρομοκρατία, οι διώξεις ενάντια στους αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης, οι βασανισμοί, η «άφεση αμαρτιών» των δοσίλογων, των ταγματασφαλιτών, των χιτών και η «ενσωμάτωσή» τους στον «εθνικό» κατασταλτικό μηχανισμό κ.ο.κ.). Οι δρόμοι που ξανοίγονταν μπροστά στον ελληνικό λαό με το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν ήταν «κοινοβουλευτική δημοκρατία δυτικού τύπου» ή «καθεστώς υπαρκτού σοσιαλισμού σοβιετικού τύπου». Πρόκειται για αστικό ιδεολόγημα που εξυπηρετεί τον εγκλωβισμό στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Οι δύο δρόμοι που πρόβαλλαν μπροστά στον ελληνικό λαό ήταν: Αστική εξουσία (όπως αυτή μετουσιώθηκε εν συνεχεία στο «πολυπόθητο» κοινοβουλευτικό - δημοκρατικό καθεστώς των διώξεων, των εκτελέσεων, των απαγορεύσεων, του χαφιεδισμού, της εκμετάλλευσης κ.λπ.) ή εργατική εξουσία.

Ο αστικός πολιτικός κόσμος - μεταξύ αυτών και ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος κυριολεκτικά εκθειάζεται στο βιβλίο - γνώριζε ότι οι κοινωνικοπολιτικοί συσχετισμοί στην Ελλάδα δεν ήταν υπέρ του, ότι θα απαιτούνταν σειρά υπονομευτικών ενεργειών, αλλά και άμεση στρατιωτική επέμβαση από τη μεριά των Βρετανών, προκειμένου να ανακτήσει το χαμένο έδαφος της επιρροής της η αστική εξουσία. Πληθώρα ντοκουμέντων από τα αρχεία του Foreign Office και της Κυβέρνησης του Καΐρου (Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών) επιβεβαιώνουν τα παραπάνω⁴⁷.

ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ

Συνοψίζουμε τα βασικά ιστορικά - πολιτικά ζητήματα που θίξαμε σε απάντηση της παραχάραξης της Ιστορίας που επιχειρούν τα βιβλία της Μέσης Εκπαίδευσης:

• Τα αίτια και η ουσία του φασισμού: Ο φασισμός υπήρξε γέννημα της βαθιάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης του Μεσοπολέμου, εναλλακτική πολιτική στη διάσωση του συστήματος. Σε αυτή τη βάση αυξήθηκε η απήχηση της φασιστικής οργάνωσης της κοινωνίας σε μια ολοένα διευρυνόμενη μερίδα του αστικού πολιτικού - οικονομικού κόσμου, ιδιαίτερα σε συνθήκες προετοιμασίας και διεξαγωγής ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο φασισμός στηρίχτηκε οικονομικά και πολιτικά από το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο με τη σειρά του αποκόμισε τεράστια κέρδη από το φασισμό. Οι δεσμοί αυτοί αίματος καταγράφηκαν εν μέρει στις Δίκες της Νυρεμβέργης, για να παραγραφούν κατόπιν από την κυρίαρχη ιστοριογραφία. Σημειωτέον ότι πολλές από τις εταιρείες που χρηματοδότησαν ή αποκόμισαν κέρδη από το φασισμό, υπήρξαν στη συνέχεια χορηγοί μιας σειράς πανεπιστημιακών - ερευνητικών ιδρυμάτων ή Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για την «προώθηση της δημοκρατίας», προάγοντας κατ' αυτόν τον τρόπο μια συγκεκριμένη αποτύπωση του παρελθόντος, που θα διέγραφε τις ευθύνες τους και θα αναδείκνυε άλλους εχθρούς - τον κομμουνισμό. Ετσι, σταδιακά, η ιστορική διαπάλη μεταξύ ιμπεριαλισμού και σοσιαλισμού αντικαταστάθηκε από το ιδεολόγημα των «δύο ολοκληρωτισμών», την εξομοίωση κομμουνισμού - φασισμού και το ιδεολόγημα της «αντίθεσης» μεταξύ δημοκρατίας - ολοκληρωτισμών.
• Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή η επιδίωξή του για αναδιανομή των αγορών με κινητήρια δύναμη τη Γερμανία που ήδη είχε ανατρέψει το συσχετισμό, όπως καταγράφηκε μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ιδιαιτερότητα του Β΄ από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ότι τα άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, ιδιαίτερα της Δυτικής Ευρώπης (Βρετανία, Γαλλία) που άμεσα ανταγωνίζονταν τη Γερμανία, επιδίωκαν να επωφεληθούν από την επιθετικότητα της Γερμανίας, αν στρεφόταν πρώτα ενάντια στην ΕΣΣΔ. Ετσι θα πετύχαιναν τη συντριβή του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, της ΕΣΣΔ, και ταυτόχρονα την αποδυνάμωση της Γερμανίας.
• Η υποτίμηση του λαϊκού παράγοντα στη διαμόρφωση της Ιστορίας και ιδιαίτερα της συνειδητής δράσης, που έρχεται σε ρήξη με την ταξική (αστική) νομιμότητα, που αμφισβητεί, διεκδικεί και παλεύει για την ανατροπή της με όλες τις μορφές, έως και τον ένοπλο αγώνα. Γι' αυτό και ιστοριογραφικά δίνεται προτεραιότητα στη δράση των «επίσημων» ένοπλων δυνάμεων στη Μέση Ανατολή και όχι των «ανεπίσημων» τμημάτων του ένοπλου λαού στην κατεχόμενη Ελλάδα.
• Η υποβάθμιση έως πλήρη αποσιώπηση του ρόλου της ΕΣΣΔ και των κομμουνιστών στην Αντιφασιστική Νίκη. Ο μαθητής, γεννημένος και γαλουχημένος σε μια περίοδο γενικότερης οπισθοχώρησης του εργατικού - κομμουνιστικού κινήματος, ντόπιου και διεθνούς, δεν έχει ζώσα εμπειρία του παρελθόντος, των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας, της ανθρωπότητας συνολικά. Την ίδια στιγμή, το σχολείο αποτελεί αντικειμενικά την κύρια πηγή γνώσης στην παρούσα φάση της ζωής του, ενώ οι «φυσικοί κληρονόμοι» της Εθνικής Αντίστασης (παππούδες και γιαγιάδες που μετείχαν ή έζησαν στην Εθνική Αντίσταση), από τους οποίους θα μπορούσε ενδεχομένως να αντλήσει εναλλακτικές γνώσεις και εμπειρίες, ολοκληρώνουν ένας ένας το βιολογικό τους κύκλο. Από την άποψη αυτή το μερίδιο της ευθύνης που επωμίζεται ο ριζοσπάστης, ο κομμουνιστής εκπαιδευτικός γίνεται ακόμη μεγαλύτερο, όσον αφορά το περιεχόμενο και τον τρόπο εκμάθησης του γνωστικού αντικειμένου, την αποκάλυψη και καταγγελία των διαστρεβλώσεων που αναπαράγονται στα σχολικά βιβλία, την προάσπιση της ιστορικής αλήθειας μέσα και έξω από τις σχολικές αίθουσες.

Η ανάδειξη της ιστορικής πραγματικότητας, η υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας, εναπόκειται στο ίδιο το λαϊκό, το εργατικό, το νεολαιίστικο κίνημα. Σε μια κοινωνία ταξική, το περιεχόμενο της μόρφωσης είναι αναπόφευκτα ταξικό (πέραν των όποιων επιμέρους βελτιώσεων μπορούν να επιβληθούν με αγώνες). Ομως, όπως οι εκμεταλλεύτριες τάξεις έχουν ζωτικό συμφέρον στην παραχάραξη του παρελθόντος, έτσι και οι εκμεταλλευόμενες έχουν ζωτικό συμφέρον στη γνώση. Και η γνώση, όπως καθετί άλλο στα πλαίσια του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος, δε χαρίζεται... κατακτιέται! «Ορίζοντας» το παρελθόν, η αστική τάξη στοχεύει στο μέλλον. Στο μέλλον πρέπει να στοχεύει και η εργατική.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

33. Βλέπε βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου, σελ. 117, 118, 133 και της Γ΄ Γυμνασίου, σελ. 127, 129.

34. Στο απόγειο της δύναμής του (τέλη 1944) το παρτιζάνικο κίνημα έφτασε να μετρά σχεδόν 3.000.000 μαχητές (Αλβανία 70.000, Βέλγιο 75.000, Βουλγαρία 110-130.000, Γαλλία 100.000, Γιουγκοσλαβία 800.000, Δανία 20.000, Ελλάδα - ΕΛΑΣ 77.500 μόνιμοι και 50.000 έφεδροι, ΕΣΣΔ 1.000.000, Ιταλία 256.000, Πολωνία 300.000. Ενοπλα αντάρτικα σώματα σχηματίστηκαν επίσης σε Αυστρία, Γερμανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία). Β. Γεωργίου: «Ιστορία της Αντίστασης, 1940-1945», εκδ. «Αυλός», 1979, τ. 5, σελ. 2082-2304.

35. Βλέπε H. Mehls & E. Mehls: «13 August», στο «Illustriere Historische Hefte», τεύχος 17, Βερολίνο, έκδοση του Κεντρικού Ινστιτούτου Ιστορίας της Ακαδημίας Επιστημών της ΓΛΔ, 1979. Πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα» (19 Μάρτη 2010) έκανε λόγο για πάνω από 200 άτομα, που παρότι ήταν «άμεσοι συνεργοί του αρχηγού των ναζιστικών μυστικών υπηρεσιών Χάινριχ Χίμλερ», βρέθηκαν μεταπολεμικά, εν γνώσει των Αμερικανών, να στελεχώνουν τις μυστικές υπηρεσίες της Δ. Γερμανίας, έχοντας «αναλάβει εργολαβικά την προστασία της Δύσης από την "απειλή εξ Ανατολών"».

36. Βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου, σελ. 106-107 και Γ΄ Γυμνασίου, σελ. 119.

37. Γ. Δάφνης: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», τ. Β΄, εκδ. «Ικαρος», Αθήνα, 1955, σελ. 182-184.

38. Αναδημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή», 14 Σεπτέμβρη 1997

39. Γ. Ανδρικόπουλου: «Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού», εκδ. «Διογένης», 1977, σελ. 150.

40. Σ. Λιναρδάτου: «4η Αυγούστου», εκδ. «Θεμέλιο», 1966, σελ. 112. Ο φασισμός ως θελκτική και καθ' όλα ευπρόσδεκτη προοπτική για το κεφάλαιο - ντόπιο και διεθνές - αποτυπώθηκε συν τοις άλλοις και στην ενθουσιώδη υποδοχή της δικτατορίας από τον πρέσβη της Βρετανίας: «Οι θαυμάσιες ενέργειες του Στρατηγού Μεταξά έχουν τώρα επικεντρωθεί σε αυτό τον σκοπό (σ.σ. στην "τακτοποίηση του χάους" που είχαν δημιουργήσει οι απεργίες και οι κομμουνιστές το προηγούμενο διάστημα) εδώ και εννέα μήνες και σε αυτό το μικρό διάστημα έχουν γίνει πολλά. Μεταξύ αυτών: α) Ο περιορισμός "της επέκτασης του κομμουνισμού", β) το γεγονός ότι "οι ξένοι κάτοχοι γραμματίων έλαβαν, ως μια πρώτη πράξη εκ μέρους του νέου καθεστώτος, 40% από τους τόκους που τους οφείλονταν για τα προηγούμενα δύο έτη... αντί του 35% που τους προσέφερε η Δημοκρατική Κυβέρνηση" και γ) το ότι "εξυγίανε" τη χώρα από "την εσωτερική σαπίλα", η οποία "έχει σταματήσει προς το παρόν"». Confidential: Greece, Annual Economic Report (A) for 1936, FO371/21143, Public Record Office.

41. Βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου, σελ. 122.

42. Βλέπε Β. Χατζηαγγέλη: «Το Ογδοο Τάγμα: Η διάλυση των Ενόπλων Δυνάμεων Μέσης Ανατολής», εκδ. «Κέδρος», 1994.

43. Εκθεση του Foreign Office, 27.7.1943, Φάκελος HS5/22, Public Record Office.

44. Σύνοψη της Αναφοράς για την Ελλάδα, 1943, Φάκελος HS5/224, Public Record Office.

45. Βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου, σελ. 134-135

46. Βλέπε ενδεικτικά: Εγγραφο του Υπουργείου Πολέμου της Βρετανίας (FO 371/112828, Public Record Office), με ημερομηνία 1 Γενάρη 1944, όπου αναφέρεται ξεκάθαρα πως «η άποψη της σοβιετικής κυβέρνησης (...) είναι ότι τα ζητήματα που αφορούν τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης θα τα λύσουν οι λαοί αυτοί από μόνοι τους» (δίχως δηλαδή παρέμβαση εκ των έξω). Καθώς επίσης: «The Soviet Union at International Conferences During the Great Patriotic War of 1941-1945, Collected Documents», Vol.1, «The Moscow Conference of the Foreign Ministers of the USSR, the USA and Great Britain (October 19-30, 1943)», «The Foreign Policy of the Soviet Union During the Great Patriotic War. Documents and Materials (January 1, 1941-December 31, 1944)», Vol.2. Ακόμη: Δ. Αρβανιτάκη: «Γιάλτα: μια ακόμα σύγκρουση σοσιαλισμού - καπιταλισμού», ΚΟΜΕΠ, τ.1/2010, σελ. 91-112.

47. Από τα αρχεία του Foreign Office βλέπε ενδεικτικά: HS 5/419, HS 5/22, HS 5/228 και FO 954/11 (Public Record Office). Από το αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών, βλέπε π.χ. την επιστολή του Γ. Παπανδρέου προς την ελληνική πρεσβεία του Λονδίνου (20 Σεπτέμβρη 1944), όπου έγραφε μεταξύ άλλων: «Ευρίσκομαι εις απόγνωσιν. Κατάστασις επιδεινούται ραγδαίως Βαλκανικήν και Ελλάδα και ευρίσκομαι εδώ με εσταυρωμένας χείρας. Μου είναι ακατονόητος πλήρης εγκατάλειψις Βαλκανικής και Ελλάδος υπό Μεγάλης Βρετανίας. ΕΑΜ καταλαμβάνει [σ.σ. απελευθερώνει] βαθμιαίως άπασαν εκκενουμένην Ελλάδα... Μόνη μου ελπίς έχει απομείνει Λονδίνον. Μόνον Βρετανική Κυβέρνησις και ιδίως Πρωθυπουργός Τσώρτσιλ δύναται μεταβάλη κατάστασιν εξευρίσκων και διατάσσων άλλοθεν δυνάμεις ενεργήσουν αμέσως Ελλάδα. Θέτω υπό κρίσιν σας αν άμεσος έλευσίς μου Λονδίνον θα ήτο χρήσιμος. Παρακαλώ ενεργήσατε δι' όλων δυνάμεών σας...», Φάκελος 31.1 του 1944.