Ο Λένιν για τη δικτατορία του προλεταριάτου

Ο Λένιν για τη δικτατορία του προλεταριάτου

Αποσπάσματα από το έργο ‘Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι’

Σε συνέχεια της ενασχόλησης μας με την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου και προτού ασχοληθούμε με την αστική νομικο-πολιτική θεωρία της ‘κατάστασης ανάγκης’, δημοσιεύουμε μία επιλογή από αποσπάσματα από την πολεμική του Λένιν ενάντια στο αστικό περιεχόμενο των σοσιαλδημοκρατικών θέσεων του Κάουτσκι, που πιστεύουμε πως είναι διαφωτιστική για τις θέσεις που θέλουμε να αναπτύξουμε. Εξάλλου, η κριτική αυτή σε οπορτουνιστικές θεωρίες που διαστρεβλώνουν το περιεχόμενο του μαρξισμού-λενινισμού δεν παύει να είναι επίκαιρη όσο ποτέ.

• Το ζήτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι το ζήτημα των σχέσεων ανάμεσα στο προλεταριακό και το αστικό κράτος, ανάμεσα στην προλεταριακή και την αστική δημοκρατία. Αυτό φαίνεται τόσο καθαρά, όσο κ’ η μέρα. Αλλά σα δάσκαλος που έχει καρφωθεί στα εγχειρίδια ιστορίας, γυρίζει πεισματικά ο Κάουτσκι τις πλάτες στον 20όν αιώνα, για να καταπιαστεί μόνο με το 18ο και, μέσα σε μια ατέλειωτη σειρά από παραγράφους, ξανακοσκινίζει για εκατοστή φορά, με απίστευτη ανία, όλες τις παλιές ιστορίες για τις σχέσεις της αστικής δημοκρατίας με τον απολυταρχισμό και τη φεουδαρχία.

Θα ‘λεγε κανείς αλήθεια, πως ξετυλίγει μια κουβαρίστρα χωρίς άκρη. Αυτό είναι να μην καταλαβαίνεις τίποτε από τις σχέσεις ανάμεσα στα πράγματα! Και δε μπορούμε παρά να χαμογελάσουμε με τις προσπάθειες που καταβάλλει ο Κάουτσκι για ν’ αποδείξει πως υπάρχουν άνθρωποι που κηρύχνουν την «περιφρόνηση προς τη δημοκρατία», (σ. 11) κτλ. Με τέτοιες αερολογίες ο Κάουτσκι πάει να θολώσει και να μπερδέψει τη συζήτηση, βάζοντας το ζήτημα, σα φιλελεύθερος που είναι, πάνω στο επίπεδο της δημοκρατίας γενικά και όχι της αστικής δημοκρατίας. Αποφεύγει ακόμα την ακριβή αυτή έννοια που έχει βγει από την ταξική πάλη και προσπαθεί να μιλήσει για «προσοσιαλιστική» δημοκρατία. Ο λογόμυλός μας γέμισε σχεδόν το τρίτο της μπροσούρας του, 20 σελίδες στις 63, με φλυαρία που δε μπορεί να γίνει πιο ευχάριστη στην αστική τάξη, αφού ισοδυναμεί με φτιασίδωμα της αστικής δημοκρατίας και αφήνει στη σκιά το ζήτημα της προλεταριακής επανάστασης.

• Ακούστε τι γράφει ο Κάουτσκι:

«Ο Μαρξ παράλειψε δυστυχώς να δείξει με περισσότερες λεπτομέρειες πώς... φαντάζεται αυτή τη δικτατορία». (Να ένα τυπικό ψέμα αποστάτη γιατί ο Μαρξ και ο Έγκελς δώσανε ίσα - ίσα μιαν ολόκληρη σειρά από πολύ πιο λεπτομερειακά στοιχεία, που αφήνει σκόπιμα κατά μέρος ο επαγγελματίας μας μαρξιστής). «...Κατά γράμμα, η λέξη δικτατορία σημαίνει κατάργηση της δημοκρατίας. Αναμφισβήτητα όμως, παρμένη κατά γράμμα η λέξη αυτή, σημαίνει επίσης εξουσία ενός μονάχα ατόμου, που δε δεσμεύεται από κανένα νόμο. Προσωπική εξουσία, που διακρίνεται από το δεσποτισμό, όχι σα μόνιμος κρατικός θεσμός, μα σαν έσχατο μεταβατικό μέτρο.

Η έκφραση “δικτατορία του προλεταριάτου” –δηλαδή δικτατορία όχι ενός μονάχα ατόμου, μα μιας μονάχα τάξης– αποδείχνει κιόλας πως δεν είχε υπ’ όψη του εδώ ο Μαρξ τη δικτατορία με την κυριολεκτική έννοια της λέξης.

• Κυριολεκτικά –γράφει– η λέξη δικτατορία σημαίνει κατάργηση της δημοκρατίας».

Πρώτα - πρώτα αυτό δεν είναι ορισμός. Αν ήθελε ν’ αποφύγει ο Κάουτσκι να καθορίσει την έννοια της δικτατορίας, ποιός ο λόγος να διαλέξει αυτόν τον τρόπο να πλησιάσει το ζήτημα;

Δεύτερο, είναι καθαρά ψεύτικος. Είναι πολύ φυσικό να μιλάει ένας φιλελεύθερος για «δημοκρατία» γενικά. Ο μαρξιστής όμως δε θα ξεχάσει ποτέ να ρωτήσει: «για ποιά τάξη;». Ο καθένας ξέρει λ.χ. –και ο «ιστορικός» Κάουτσκι το ξέρει επίσης– ότι οι εξεγέρσεις ή ακόμα τα μεγάλα κινήματα των σκλάβων της αρχαιότητας δείχνουνε πραγματικά πως βάση του αρχαίου κράτους είτανε η δικτατορία των δουλοκτητών. Μήπως αυτή η δικτατορία καταργούσε τη δημοκρατία ανάμεσα στους δουλοκτήτες, την καταργούσε γι’ αυτούς; Όλος ο κόσμος ξέρει πως όχι.

Ο «μαρξιστής» Κάουτσκι είπε έναν τερατώδη παραλογισμό και μια ψευτιά, γιατί «ξέχασε» την ταξική πάλη.

Για να μεταβάλουμε τη φιλελεύθερη και ψεύτικη αυτή άποψη σε μαρξική και αληθινή άποψη, πρέπει να πούμε: δικτατορία δε σημαίνει αναγκαστικά καταστροφή της δημοκρατίας για την τάξη που πραγματοποιεί τη δικτατορία πάνω στις άλλες τάξεις, μα σημαίνει αναγκαστικά καταστροφή (ή ουσιαστικό περιορισμό, που είναι επίσης μια μορφή καταστροφής) της δημοκρατίας σε βάρος ή εναντία στην τάξη που πάνω της ασκείται η δικτατορία.

• Ας εξετάσουμε την ακόλουθη φράση του Κάουτσκι:

«...Εννοείται όμως, πως η λέξη αυτή παρμένη κατά γράμμα σημαίνει επίσης εξουσία ενός μονάχα ατόμου που δε δεσμεύεται από κανένα νόμο...».

Η δικτατορία είναι εξουσία που στηρίζεται άμεσα στη βία και δε δεσμεύεται από κανένα νόμο.

Η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου είναι μια εξουσία που κατακτήθηκε και διατηρήθηκε με τη βία που χρησιμοποιεί το προλεταριάτο ενάντια στην αστική τάξη –εξουσία που δε δεσμεύεται από κανένα νόμο.

Πρώτα-πρώτα ο Κάουτσκι έκανε μια μπαγαποντιά, υποστηρίζοντας, πράμα εντελώς παράλογο, πως η κυριολεκτική έννοια της λέξης δικτατορία είναι δικτατορία ενός μονάχα ατόμου· ξεκινώντας κατόπι απ’ αυτήν την πλαστογράφηση διακηρύχνει πως, κατά συνέπεια, η έκφραση δικτατορία του προλεταριάτου δεν έχει στο Μαρξ την κυριολεκτική της έννοια, ότι δικτατορία δε σημαίνει εφαρμογή της επαναστατικής βίας, μα «ειρηνική κατάκτηση της πλειοψηφίας κάτω από την αστική δημοκρατία» (προσέξτε το καλά αυτό).

Πρέπει να κάνουμε διάκριση, βλέπετε, μεταξύ «κατάστασης» και «μορφής κυβέρνησης». Εκπληκτικά βαθιά διάκριση, ακριβώς σα να κάναμε διάκριση μεταξύ της κατάστασης ή του είδους της βλακείας ενός ανθρώπου που δε δουλεύει το μυαλό του και της μορφής της βλακείας του.

Ο Κάουτσκι έχει ανάγκη να παρουσιάσει τη δικτατορία σα μια «κατάσταση κυριαρχίας» (είναι κατά γράμμα η έκφραση που μεταχειρίζεται στη σελίδα 21),γιατί εξαφανίζεται έτσι η επαναστατική βία, γιατί εξαφανίζεται η βίαιη επανάσταση.

Η «κατάσταση κυριαρχίας» είναι μια κατάσταση που μέσα της βρίσκεται κάθε πλειοψηφία κάτω ...από τη δημοκρατία. Χάρη σ’ αυτή τη δόλια ταχυδακτυλουργία, η επανάσταση εξαφανίζεται με τη μεγαλύτερη ευκολία.

Η ψευτιά τούτης της διάκρισης μεταξύ «κατάστασης» και «μορφής κυβέρνησης» είναι ολοφάνερη. Πρέπει να είναι κανένας τρεις φορές βλάκας για να μπορεί να μιλάει εδώ για μορφή κυβέρνησης, αφού και ο τελευταίος μαθητάκος ξέρει πως μοναρχία και δημοκρατία είναι δυο μορφές κυβέρνησης πολύ διαφορετικές. Ο κ. Κάουτσκι έχει ανάγκη να αποδείξει πως οι δυο αυτές μορφές κυβέρνησης, όπως κι όλες οι προσωρινές μορφές κυβέρνησης στο καπιταλιστικό σύστημα, δεν είναι παρά παραλλαγές του αστικού κράτους, δηλαδή της δικτατορίας της αστικής τάξης! 

Είναι φανερό πως δε μπορούμε να μιλάμε για «καθαρή δημοκρατία» όσο υπάρχουν διαφορετικές τάξεις, εκτός πια αν κοροϊδεύουμε την κοινή λογική και την ιστορία. Μονάχα για ταξική δημοκρατία μπορούμε να μιλάμε.Ας πούμε σε παρένθεση πως «καθαρή δημοκρατία» δεν είναι μόνο μια φράση αμαθούς που δεν καταλαβαίνει τίποτα από ταξική πάλη, ούτε από τη φύση του κράτους, αλλά και μια φράση τρεις φορές κούφια, γιατί στην κομμουνιστική κοινωνία η δημοκρατία, αφού εκφυλιστεί και γίνει συνήθεια, θα σβήσει χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ «καθαρή δημοκρατία»).

Η «καθαρή δημοκρατία» δεν είναι παρά υποκριτική φράση φιλελεύθερου, προορισμένη να εξαπατήσει τους εργάτες. Η ιστορία ξέρει μονάχα την αστική δημοκρατία που αντικατέστησε το φεουδαλισμό και την προλεταριακή δημοκρατία που θ’ αντικαταστήσει την αστική.

• Πάρτε τους θεμελιακούς νόμους των σύγχρονων κρατών, πάρτε τις κυβερνήσεις τους, πάρτε τις ελευθερίες συγκέντρωσης ή τύπου, πάρτε την «ισότητα των πολιτών απέναντι στο νόμο» και θα δείτε σε κάθε σας βήμα την πολύ γνωστή σε κάθε τίμιο και συνειδητό εργάτη αστική δημοκρατία. Δεν υπάρχει κράτος, ακόμα και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο Σύνταγμά του κάποια χαραμάδα ή επιφύλαξη που να παρέχει στην αστική τάξη το μέσο να ρίχνει το στρατό ενάντια στους εργάτες, να κηρύχνει το στρατιωτικό νόμο κτλ., «εις περίπτωσιν διασαλεύσεως της τάξεως», δηλαδή στην παραμικρή απόπειρα της εκμεταλλευόμενης τάξης ν’ αποτινάξει τη σκλαβιά της και να προσπαθήσει να εξασφαλίσει μιαν ανθρώπινη ζωή. Ο Κάουτσκι φτιασιδώνει ξεδιάντροπα την αστική δημοκρατία και δε βγάζει λέξη για τα κατασταλτικά μέτρα που παίρνονται λ.χ. από τους πιο φιλελεύθερους και τους πιο δημοκρατικούς αστούς της Αμερικής και της Ελβετίας εναντίον των απεργών.

• Τί χρειάζεται λοιπόν η δικτατορία, τη στιγμή, που έχουμε την πλειοψηφία;

Ο Μαρξ και ο Έγκελς μας εξηγούν:

Για να τσακίσουμε την αντίσταση της αστικής τάξης. 

Για να τρομοκρατήσουμε τους αντιδραστικούς.

Για να διατηρήσουμε τη δύναμη του οπλισμένου λαού ενάντια στην αστική τάξη.

Για να μπορέσει το προλεταριάτο να καταστείλει με τη βία τους αντιπάλους του.

Ο Κάουτσκι δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’ όλες αυτές τις εξηγήσεις.Συνεπαρμένος από την «καθαρή δημοκρατία» που δε βλέπει τον αστικό της χαρακτήρα, υποστηρίζει με μιαν «ωραία λογική» πως η πλειοψηφία δεν έχει ανάγκη να τσακίσει την αντίσταση της μειοψηφίας, να την χτυπήσει με τη βία, της φτάνει να περιορίσει τις απομονωμένες περιπτώσεις παραβίασης της δημοκρατίας. Καταγοητευμένος με την «καθαρή» δημοκρατία ο Κάουτσκι διαπράττει από απροσεξία το ίδιο λαθάκι που κάνουν πάντα όλοι οι αστοί δημοκράτες: παίρνει για πραγματική ισότητα την τυπική ισότητα, που δεν είναι παρά ψέμα και υποκρισία κάτω από το καπιταλιστικό καθεστώς. Μικροπράματα!

Ο εκμεταλλευτής δε μπορεί να είναι ίσος με τον εκμεταλλευόμενο.

Η αλήθεια αυτή που είναι τόσο δυσάρεστη στον Κάουτσκι, αποτελεί την ίδια την ουσία του σοσιαλισμού.

Άλλη αλήθεια: δε μπορεί να υπάρχει αληθινή, πραγματική ισότητα, αν δεν εκμηδενιστεί κάθε δυνατότητα εκμετάλλευσης μιας τάξης από μιαν άλλη.

• Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό είναι μια ολόκληρη ιστορική εποχή. Όσο αυτή δε θάχει φτάσει στο τέρμα της, οι εκμεταλλευτές θα διατηρούν την ελπίδα μιας παλινόρθωσης κ’ η ελπίδα αυτή θα εκφραστεί με παλινορθωτικές απόπειρες. Ύστερα από μια πρώτη σοβαρή ήττα, οι εκμεταλλευτές που ανατράπηκαν και που δεν περιμένανε την ανατροπή τους, δεν την πίστευαν, και δεν την φαντάζονταν καν, διπλασιάζουν την ενεργητικότητά τους, το μανιασμένο πάθος τους, και ρίχνονται στην πάλη για να ξαναποχτήσουν τον χαμένο «παράδεισο». Πίσω από τους κεφαλαιοκράτες εκμεταλλευτές βαδίζει μια μακρινή γραμμή από μικροαστούς, που η ιστορική πείρα πολλών δεκάχρονων τους παρουσιάζει σ’ όλες τις χώρες διστακτικούς και αμφίρροπους, σήμερα με το προλεταριάτο, αύριο τρομαγμένους από τις δυσκολίες της επανάστασης να πέφτουνε στον πανικό ύστερα από τις πρώτες ατυχίες ή μισοατυχίες των εργατών, να νευριάζουν, να χάνουν το κεφάλι τους, να κλαψουρίζουνε και να τρέχουν από το ένα στρατόπεδο στο άλλο..., σαν τους μενσεβίκους μας και τους Εσέρους μας.

Ξεφυλλίζοντας

 Ξεφυλλίζοντας

Ο δανεισμός βιβλίων μεταξύ συντρόφων είναι πονεμένη μάλλον ιστορία, όπου όλοι σχεδόν έχουμε υπάρξει κατά καιρούς θύτες ή θύματα. Προχτές κυριακή, η κε του μπλοκ πήρε τη ρίαλ νιουζ, που είχε προσφορά την εντολή της διδώς σωτηρίου –καμία σχέση με την «εντολή σαμαρά» που μας απασχολεί τελευταία- για να αναπληρώσει την απώλειά της από έναν τέτοιο δανεισμό. Και πέρα από το βιβλίο έγινε σοφότερη σε ορισμένα σημεία, ξεφυλλίζοντας το υπόλοιπο φύλλο.

Έμαθα πχ πως ο μπογιόπουλος έχει ξεκινήσει να αρθρογραφεί και στην εφημερίδα του χατζηνικολάου, με μια μικρή στήλη άποψης που στο τελευταίο φύλλο είχε ένα πολύ καλό σχόλιο περί πλεονάσματος. Το οποίο κι αντιγράφω, καθώς δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου να έχει ανέβει διαδικτυακά κάπου αλλού.

Όντως υπάρχει πλεόνασμα. Ανέργων. Στο 1,5 εκατομμύριο οι εμφανώς άνεργοι. Κοντά στο 1 εκατομμύριο οι αφανώς άνεργοι, που ενώ εργάζονται παραμένουν απλήρωτοι για μήνες. Όντως υπάρχει πλεόνασμα. Φτώχιας. Στα 600.000 τα παιδιά που, σύμφωνα με τη Unicef, υποσιτίζονται. Τι ντροπή! Υπάρχει πλεόνασμα. Κοινωνικής αδικίας. Επί «σωτηρίας», οι φόροι σε μισθωτούς και μικροβιοπαλαιστές αυξήθηκαν κατά 7 και 9 φορές. Αλλά στις «εξωχώριες» εταιρείες μειώθηκαν. Κατά 16 φορές! Αυτά τα χρόνια –της «σωτηρίας»- η ψαλίδα της εισοδηματικής ανισότητας των πλουσιότερων με τους φτωχότερους Έλληνες διευρύνθηκε κατά 7,5 φορές! Όντως, υπάρχει πλεόνασμα. Υποκρισίας. Που γίνεται αβάσταχτα εξοργιστική όταν οι υπαίτιοι της λαϊκής δυστυχίας πανηγυρίζουν και, για να θαμπώσουν τα θύματα, επιλέγουν την παλιά γνωστή μέθοδο: Επιδεικνύουν αριθμούς που… ευημερούν. Όντως, υπάρχει πλεόνασμα. Μόνο που είναι βουτηγμένο στην απελπισία. Για να βγάλουν πλεόνασμα (3,9 δις ευρώ ήταν η τελευταία του μέτρηση) αφαίμαξαν πάνω από 63 δις ευρώ (!) από τον ελληνικό λαό. Αλήθεια, με τέτοιες «επιδόσεις», για να μειώσουν το χρέος των 320 δις ευρώ, πόσα… τρισεκατομμύρια σε μέτρα θα κληθεί να επωμιστεί ο λαός; Ναι, αλλά έχουμε πλεόνασμα. Θα χρησιμοποιηθεί, λένε, στις διαπραγματεύσεις με τους «εταίρους». Θυμηθείτε: Θα το χρησιμοποιήσουν για δύο λόγους: Πρώτον, για το ψηφοθηρικό λάδωμα της προεκλογικής τους μηχανής. Δεύτερον, και κυριότερο: Για να εμφανίσουν σαν «δικαιωμένη» την πολιτική της βαρβαρότητας και σαν «αδήριτη ανάγκη» τη συνέχισή της!

Σε άλλα θέματα της εφημερίδας, ο διευθυντής του πγ του καταλληλότερου αλέξη, νίκος παππάς, είπε πως ο κίνδυνος για το σύριζα δεν είναι να γίνει ένα καινούριο πασοκ, αλλά να γίνει ένα άλλο κουκουέ. Και για το μεν πρώτο δεν μπορώ να πω πως υφίσταται κίνδυνος για κάτι που έχει ήδη συντελεστεί κι αποτελεί κομμάτι της πολιτικής πραγματικότητας· ενώ για το δεύτερο μπορούμε να τον βεβαιώσουμε πως ο σύριζα δεν πρόκειται ποτέ να γίνει κκε, όχι στην κάλπη, αλλά κυρίως στο κίνημα και την πολιτική του.

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, ο παππάς ισχυρίζεται πως ο σύριζα θα υποστηρίξει στο δεύτερο γύρο κάθε κομμουνιστή υποψήφιο απέναντι σε χρυσαυγίτες και κυβερνητικούς εκπροσώπους. Αλλά ακόμα κι αν κάνουμε αφαίρεση από την πείρα που έχουμε και τις κάθε λογής ικαρίες, η ίδια η βάση του σύριζα δε φαίνεται να συμφωνεί μαζί του. Σε δημοσκόπηση για λογαριασμό της εφημερίδας, στο ίδιο φύλλο, σχετικά με την πρόθεση ψήφου στο δήμο αθηνών, υπάρχει ένα ειδικό ερώτημα που εξετάζει ποιον υποψήφιο θα σκεφτόταν γενικά να στηρίξει το σώμα, ανεξάρτητα από το τι θα ρίξει τελικά στην κάλπη. Σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας, μόλις ένας στους τέσσερις-πέντε (22,8%) ψηφοφόρους του σύριζα θα σκεφτόταν να στηρίξει το σοφιανό –σε αντίθεση με το 58,4% που απαντά αρνητικά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο- οριακά πάνω από τον καπερνάρο των ανελ και τον νυν δήμαρχο καμίνη ή άλλους υποψήφιος. Κι αυτό σε πλήρη αντίθεση με την εκλογική συμπεριφορά ενός μέρους των «σκληρών δογματικών κουκουέδων» που υπέκυψε στο εκβιαστικό δίλημμα του σύριζα να μη βγει η δεξιά, στα χνάρια των καλύτερων παραδόσεων του παπανδρεϊκού πασόκ και το απατηλά θέλγητρα μιας «εύκολης λύσης» αριστερής κυβέρνησης.

Αλλάζουμε έντυπο και θεματολογία. Στο πριν, την εφημερίδα της ανεξάρτητης αριστεράς, έχει ανοίξει προεκλογικός διάλογος για το… μέτωπο συμπόρευσης και βασικά για τη συνεργασία με τον αλαβάνο. Είναι κατά της εε ο αλέκος ή απλώς το παίζει; Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο δεν είναι τόσο οι εκτιμήσεις του ρούση, του πατέλη και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων για το σύμμαχο αλαβάνο. Αλλά ότι αυτή η διαμάχη γίνεται μόλις λίγους μήνες μετά την πανελλαδική συνδιάσκεψη της ανταρσύα και την ερμηνεία της πολιτικής της απόφασης, που καθόρισε θεωρητικά το ζήτημα των τακτικών συμμαχιών. Συμβαίνουν όμως αυτά με τις συρραφές θέσεων και τα αμφίσημα κείμενα, που προσπαθούν να τα χωρέσουν όλα.

Στο τελευταίο φύλλο δημοσιεύεται ένα απαντητικό κείμενο τριών μελών της ανταρσύα (ανάμεσά τους αναγνωρίζω ένα ηγετικό στέλεχος της αραν από την οποία προέρχονται πιθανότατα κι οι άλλοι δύο) το οποίο ασκεί κριτική σε ένα πρόσφατο άρθρο των ελαφρού-αναγνωστάκη, που αξιοποιώντας τα αποθέματα της κνίτικης μόρφωσής τους, αναφέρθηκαν στις θέσεις των κλασικών περί ατομικής τρομοκρατίας και τη διαλυτική επίδραση της τελευταίας στο μαζικό κίνημα. Η απάντηση στο κείμενο των τριών είναι πως ο λένιν δεν απέρριπτε γενικά και από θέση αρχής τέτοιες μεθόδους, αλλά συγκεκριμένα παραδείγματα λανθασμένης χρήσης της, ότι το ολιγομελές αντάρτικο του φιντέλ δεν είχε άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα, αλλά οδήγησε σε θρίαμβο την κουβανική επανάσταση κι ότι δεν πρέπει να απορρίπτουμε κανένα μέσο, χαρίζοντας στο κράτος το μονοπώλιο της βίας, για να μη γλιστρήσουμε στον οικονομισμό, στο λεγκαλισμό (την αστική νομιμοφροσύνη δηλ) και στον κυβερνητισμό, όπως οι κυρίαρχες εκδοχές της αριστεράς.

Δεν είναι στις προθέσεις μου να κάνω συνολική κριτική στο κείμενο, το οποίο θέτει ένα ενδιαφέρον γενικά θέμα προς συζήτηση –αρκεί να μην φετιχοποιούμε τη σύγκρουση, περιορίζοντας την έννοια στην τελική της εκδήλωση, την χρήση όπλων και επαναστατικής βίας και θεωρώντας την τελευταία αποκλειστικό κριτήριο επαναστατικής δράσης. Αφενός όμως κινείται μάλλον στα όρια της τραγικής ειρωνείας η κριτική περί κυβερνητισμού από τη σκοπιά ενός πουλατζικού πχ –που θεωρεί το κράτος σχέση, συσχετισμό δυνάμεων και συνεπώς την κυβέρνηση θέση που μπορεί να καταληφθεί για την καλύτερη προώθηση του αγώνα. Αφετέρου θεωρώ τουλάχιστον εντυπωσιακή την κακή αντίληψη του επίδικου της συγκυρίας, με την οργανωμένη προσπάθεια να χρεωθεί στο οπλοστάσιο της αριστεράς συλλήβδην η ατομική τρομοκρατία και να ταυτιστεί μαζί της κάθε διαφορετική φωνή και αντίδραση.

Εξίσου εκπληκτική είναι η εκτίμηση πως δεν μπορεί να υποστηριχθεί σοβαρά πως τα συλληφθέντα μέλη τέτοιων ομάδων ήταν στημένοι πράκτορες –λες και η δράση τους κρίνεται με υποκειμενικά και όχι με αντικειμενικά κριτήρια. Ή ότι δεν έχει υπάρξει κάποια μεγάλη προβοκάτσια κατά του λαϊκού κινήματος που θα δικαιολογούσε την υπόνοια περί κρατικής προέλευσης τρομοκρατία. Αναρωτιέμαι ωστόσο πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πχ η υπόθεση της μαρφίν στη σταδίου, την ίδια μέρα που ψηφιζόταν το πρώτο μνημόνιο.

Κλείνουμε το σημερινό κύκλο με το τελευταίο τεύχος του περιοδικού μαρξιστική σκέψη –συριζικών και τροτσκιστικών αναφορών, αν κρίνει κανείς από τα περιεχόμενά του και τα μέλη της συντακτικής επιτροπής- που φιλοξενεί διπλό αφιέρωμα στον καβάφη και την ιστορία του κουκουέ –χοντρικά την ίδια περίοδο που εξετάζει και ο πρώτος τόμος του δοκιμίου.

Πώς συνδέονται αυτά τα δύο; Σύμφωνα με το εισαγωγικό σημείωμα της σύνταξης… «ο Καβάφης εξέφρασε και συνόψισε με την ποίησή του αυτό που παραμένει αξιοπρεπές στον παλιό κόσμο, τον αστικό κόσμο που πεθαίνει» ενώ αντιθέτως «στην ιστορία του ΚΚΕ, με αντιφάσεις, θετικά διαλείμματα και στιγμές, και με πολλές αμφισημίες μετά την αποκήρυξη του Άρη το 1945, αλλά οριστικά, αμετάκλητα και διαρκώς εντεινόμενα αφότου επικράτησε η ηγεσία της Παπαρήγα το 1991, κυριάρχησε σε επίπεδο ηγεσίας αυτό που είναι αναξιοπρεπές μέσα στο νέο κόσμο, το σοσιαλιστικό κόσμο που πασχίζει να γεννηθεί». Ενώ στη συνέχεια γίνεται λόγος και για το «ανώμαλο, ζαχαριαδικό καθεστώς» και άλλα συναφή ζητήματα στα οποία θα επανέλθει το περιοδικό με μελλοντικά αφιερώματα.

Δε θα υπήρχε λόγος να ασχοληθούμε περισσότερο με το συγκεκριμένο αφιέρωμα, αν δεν υπήρχε το «άλλοθι πολυφωνίας» που του δίνουν τα κείμενα των συντελεστών του εργατικού αγώνα και του συλλόγου «γιάννης κορδάτος» -αν και δεν είμαι πολύ σίγουρος αν ταυτίζονται πλέον αυτά τα δύο: μια μελέτη του καλτσώνη για τη μαρξιστική συζήτηση στην ελλάδα σχετικά με το κράτος και την επανάσταση στη δεκαετία του 30’, μια μελέτη του πετρόπουλου για το γληνό και ένα κείμενο του λιόση –που έχει συνεργαστεί και στο παρελθόν με το ίδιο περιοδικό- για την τακτική και στρατηγική του κκε τη δεκαετία του 30 και τις εξελίξεις στην κομιντέρν.

Εκεί ο λιόσης αναφέρει μεταξύ άλλων σε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα.

Η ΚΔ από το 3^ο συνέδριό της, στο οποίο χαράχτηκε η τακτική του Ενιαίου Μετώπου (εφεξής ΕΜ), μέχρι και το 7^ο, δεν παρουσίασε μια σταθερή ιδεολογικοπολιτική πορεία. Θεωρούμε πως το 4^ο συνέδριο ήταν ένα συνέδριο σταθμός για την πορεία του κομμουνιστικού κινήματος, όχι όμως το 5^ο (1924) και 6^ο (1928). Δεν υποστηρίζουμε ότι οι αποφάσεις αυτών των συνεδρίων ήταν για το σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, αλλά ότι υπήρξαν λάθη και αντιφάσεις που δε βοηθούσαν στην ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος. Υιοθετήθηκε το σχήμα του σοσιαλφασισμού (ταύτιζε το φασισμό με τη σοσιαλδημοκρατία), η Εργατική Κυβέρνηση (εφεξής ΕΚ) ταυτίστηκε με τη δικτατορία του προλεταριάτου, το ΕΜ περιορίστηκε ως τακτική που θα εφαρμοζόταν «από τα κάτω» (υποτιμούνταν ή εξαφανιζόταν το «από τα πάνω») και υπήρξαν κάποιες χρονικές φάσεις που εγκαταλείφθηκε η θέση του ενός συνδικάτου και προτιμήθηκε η γραμμή των «Κόκκινων Συνδικάτων» (συνδικάτα που συμμετείχαν μόνον οι κομμουνιστές και ο «κύκλος» τους).

Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς με τα συμπεράσματα του λιόση, σίγουρα όμως δε θα βοηθούσε τη συζήτηση ένας αντίλογος που θα βασιζόταν σε υστερικές κραυγές για «προδοσία, εγκατάλειψη αρχών, ιστορική συρραφή και επιλεκτική αποδοχή παλιότερων επεξεργασιών, κτλ». Κι αυτό δεν το λέω για να προλάβω κριτικές εναντίον του λιόση, αλλά ως γενικό κριτήριο που πρέπει να τίθεται σε κάθε κριτική αποτίμηση της ιστορικής διαδρομής της κομιντέρν και να μην υπάρχουν δυο μέτρα και σταθμά.

Σημειώνω επίσης πως ο λιόσης αποφεύγει λόγω χώρου να αναφερθεί κριτικά στη θεώρηση του ελληνικού τροτσκισμού –παραπέμποντας για μια αναλυτική κριτική στο βιβλίο του για την εξάρτηση. Λέει όμως πως οι θέσεις του δε βρήκαν ιδιαίτερη ανταπόκριση και αυτό, χωρίς να αποτελεί τεκμήριο για την ορθότητά τους, «πρέπει ωστόσο να προβληματίσει σοβαρά το γεγονός πως δε συγκίνησαν κανέναν, παρά πολύ μικρές μειοψηφίες».

Κι έχει απόλυτο δίκιο. Το μόνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί εδώ η μειοψηφία οφείλει τουλάχιστον να προβληματιστεί για τις θέσεις της, ενώ για το συνέδριο του κουκουέ τα κριτήρια αλλάζουν και η μειοψηφία έχει το δίκιο με το μέρος της, χωρίς να αναλογιστεί γιατί δεν κέρδισε την πλειοψηφία.

Eίναι ο σοσιαλισμός, ηλίθιε...

 Eίναι ο σοσιαλισμός, ηλίθιε...

Το θεραπευτικό εμβόλιο Racotumomab (Vaxira) που έχει αναπτυχθεί από το Κέντρο Μοριακής Ανοσολογίας στην Αβάνα για τον προχωρημένο καρκίνο του πνεύμονα είναι ανάμεσα στα αμέτρητα επιστημονικά επιτεύγματα της Κούβας, ισχυρίζονται οι ειδικοί του εν λόγω ινστιτούτου.

Το εμβόλιο αυτό, το οποίο άρχισε να εφαρμόζεται στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας μετά την εγγραφή του στο νησί το 2012, έχει δείξει ενθαρρυντικά αποτελέσματα για την επιβίωση και τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των ασθενών που πάσχουν από αυτήν την θανάσιμη ασθένεια.

Η Δρ. Alina Hernandez, εμπορική και επιχειρηματική διευθύντρια της εταιρείας που έχει αναλάβει την εμπορική εκμετάλλευση των προϊόντων και υπηρεσιών της CIM, δήλωσε ότι το προϊόν αυτό, το οποίο χρησιμοποιείται στην τέταρτη φάση του καρκίνου του πνεύμονα, είναι ασφαλές, δεν έχει ανεπιθύμητες ενέργειες και είναι εγγεγραμμένο στην Κούβα και στην Αργεντινή.

Σε πρόσφατες δηλώσεις του, ο Διδάκτωρ Επιστημών Agustin Lage, διευθυντής του κέντρου αυτού του επιχειρηματικού ομίλου BioCubaFarma, εξήγησε ότι η παραγωγική ικανότητα του Vaxira, εκτός από την εγγύηση της ζήτησης από Κουβανούς ασθενείς που έχουν ανάγκη από αυτό, καθιστά δυνατή τη διεξαγωγή κλινικών δοκιμών και στη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Ιαπωνία, τη Γερμανία και την Ινδονησία.

ΣΧΟΛΙΟ ΜΠΛΟΓΚ:

Η είδηση έρχεται σε μια στιγμή που το (όποιο) σύστημα υγείας στη χώρα μας κατεδαφίζεται.Καταδεικνύει με απόλυτο τρόπο πως η υγεία, και όχι μόνο, είναι απόλυτη προτεραιότητα στο σοσιαλισμό. Γνωρίζω τις πιθανές ενστάσεις πολλών για τα περί Κούβας. Είναι συζήτηση άλλης στιγμής.

* * *

The therapeutic vaccine Racotumomab (Vaxira), developed by this capital’s Molecular Immunology Center (CIM) for advanced lung cancer is among Cuba’s countless scientific achievements, assert experts of that institution.
This immunogen, which began to be applied in primary health care after its registration on the island in 2012, has shown encouraging results of survival and improvement of the quality of life of patients suffering from this deadly disease.
Dr. Alina Hernandez, commercial and business manager of the company in charge of commercializing products and services of the CIM, told ACN that this product of Cuban biotechnology, used in stage four of lung cancer, is safe, has no adverse effects and is registered in Cuba and Argentina.
In recent statements, Doctor of Sciences Agustin Lage, director of this center of the BioCubaFarma business group, explained that the production capacity of Vaxira, in addition to guaranteeing the demand of Cuban patients in need of it, makes it possible to carry out clinical trials in Brazil, Argentina, Japan, Germany and Indonesia.

Πηγή:aristeramitilini.blogspot.gr

Νίκος Μπογιόπουλος: Κύπρος. Οι "Ανάν" ξανάρχονται!!!!!

 Νίκος Μπογιόπουλος: Κύπρος. Οι "Ανάν" ξανάρχονται!!!!!

To «σχέδιο Ανάν Νο 2» βρίσκεται προ των θυρών για την Κύπρο. Το κοινό ανακοινωθέν στο οποίο κατέληξαν η ελληνοκυπριακή με την τουρκοκυπριακή πλευρά μοιάζει περισσότερο με πρόπλασμα συμφωνίας και λιγότερο με προκαταρκτικό πεδίο συνομιλιών.

Ας δούμε τα δεδομένα:

  Πρώτο: Η κοινή διακήρυξη περιγράφει ένας καθεστώς συγκεκαλυμμένης διχοτόμησης. Παρά τις διατυπώσεις και το επικάλυμμα της ομοσπονδίας, θα υπάρχουν δύο κράτη («states» στο αγγλικό κείμενο που κάποιοι μεταφράζουν ως «πολιτείες», πράγμα που δεν αλλάζει την ουσία). Σε ό,τι αφορά τις αρμοδιότητες των κρατών και της «ομοσπονδίας» στα σημεία 3 και 4 της διακήρυξης σημειώνεται χαρακτηριστικά και σκόπιμα αντιφατικά, ότι: «3. (...) Το ομοσπονδιακό Σύνταγμα θα προνοεί επίσης ότι το κατάλοιπο εξουσίας θα ασκείται από τα συνιστώντα κράτη/πολιτείες. Τα συνιστώντα κράτη/ πολιτείες θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, μακριά από επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Οι ομοσπονδιακοί νόμοι δε θα καταπατούν τις νομοθεσίες των συνιστώντων κρατών/πολιτειών που εμπίπτουν στις αρμοδιότητες των συνιστώντων κρατών/πολιτειών και οι νομοθεσίες των συνιστώντων κρατών/πολιτειών δε θα καταπατούν ομοσπονδιακούς νόμους που εμπίπτουν στις αρμοδιότητες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης (…). Καμιά από τις δυο πλευρές δε θα μπορεί να διεκδικεί εξουσία ή δικαιοδοσία στην άλλη». «4. (…) Το ομοσπονδιακό Σύνταγμα θα ορίζει ότι η ενωμένη κυπριακή ομοσπονδία θα αποτελείται από δύο συνιστώντα κράτη/πολιτείες με ίσο καθεστώς (…)».

   Συνεπώς: Οσο κι αν στο κείμενο διαβεβαιώνεται ότι η διχοτόμηση και η απόσχιση απαγορεύεται, αυτή πραγματοποιείται στην πράξη αφού αναφέρεται σε κράτη (πολιτείες) με ξεχωριστές εξουσίες. Το σημαντικότερο: Αναγνωρίζονται και παγιώνονται τα δεδομένα της τουρκικής εισβολής και κατοχής του 1/3 του νησιού.

 Δεύτερο: Από την πρώτη στιγμή της τουρκικής εισβολής, στις 20 Ιουλίου του 1974, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ προσδιόρισε με ψηφίσματά του, τόσο το χαρακτήρα του προβλήματος, όσο και τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές της λύσης του. H απόφαση 3212 (XXIX) της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το Νοέμβρη του 1974: «1. Καλεί όλα τα κράτη να σέβονται την κυριαρχία, ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου. (…). 3. Απαιτεί άμεσο τερματισμό της ξένης στρατιωτικής επέμβασης στην Κυπριακή Δημοκρατία (…) 4. Ζητεί την αποχώρηση χωρίς καθυστέρηση από την Κυπριακή Δημοκρατία του ξένου στρατιωτικού προσωπικού, που βρίσκεται εκεί πέραν των προνοιών διεθνών συμφωνιών (…)». Στη συνέχεια και μετά τη συμφωνία Μακάριου – Ντενκτάς το 1977 γίνεται δεκτή η πρόταση της «διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας» η οποία και ενσωματώνεται ουσιαστικά στα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ.

  Συνεπώς: Στα 40 χρόνια του κυπριακού δράματος, μια απλή σύγκριση των αποφάσεων της διεθνούς κοινότητας με ό,τι εμφανίζεται σήμερα σαν «λύση», καθιστά προφανή τη διολίσθηση…

 Τρίτο: Πριν 10 χρόνια, όταν η Κύπρος μπήκε στην ΕΕ, μας έλεγαν ότι η ένταξη «θα έλυνε» το πρόβλημα της εισβολής και της κατοχής της από τον «Αττίλα». Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Η Κύπρος, όχι μόνο παραμένει διαιρεμένη, αλλά έχουμε φτάσει και στο σημείο η Τουρκία (που θέλει να μπει στην ΕΕ) να μην αναγνωρίζει την Κύπρο και οι «εταίροι» να της κάνουν πλάτες! Στην πραγματικότητα, με την Κύπρο συνέβη ό,τι και με την Ελλάδα: Η Ελλάδα βρίσκεται στην ΕΕ, αλλά ποτέ και σε καμία ελληνοτουρκική κρίση, από S-300 μέχρι Οτσαλάν, κι από «Σισμίκ» μέχρι Ιμια, η ΕΕ που τάχα μου θα «διασφάλιζε την ασφάλεια της Ελλάδας έναντι του εξ ανατολών κινδύνου», δεν κούνησε το δαχτυλάκι της. `Η κι όταν το κούνησε, ήταν για να πιέσει τη «σύμμαχο» Ελλάδα. Ποτέ και σε καμία περίπτωση από την εποχή που η Ελλάδα (εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο), εντάχθηκε στην ΕΕ, το Κυπριακό δεν προχώρησε, με κορυφαίο αποτέλεσμα αρνητικής εξέλιξης το «σχέδιο Ανάν». Ποτέ και σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι η Βρετανία (εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο) ήταν μέλος της ΕΕ, δεν απέτρεψε την εισβολή του «Αττίλα» και τη διαιώνιση της κατοχής του νησιού.

   Συνεπώς: Το παράδειγμα της Κύπρου απαντά σε όλους, όσοι χρόνια τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ΕΕ είναι η «εγγύηση» τάχα για την εδαφική κυριαρχία και για τα δικαιώματα των λαών, ότι είναι τάχα «μονόδρομος». Όχι μόνο η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ δεν έλυσε το πρόβλημα, αλλά έχουμε φτάσει στο άκρον άωτον: Να πιέζεται, όχι η Τουρκία, αλλά η Κύπρος, από τους κατά τα λοιπά «εταίρους» της, για να υπογράψει την ίδια της την (ευρω)διχοτόμηση!

 (Συνεχίζεται…)

 enikos.gr

ξανα πεφτωντας απο τα συννεφα βρηκαμε τον Ροντο...

 ξανα πεφτωντας απο τα συννεφα βρηκαμε τον Ροντο...

ο "συμβουλος" του Γ.Παπανδρεου και το αμερικανικο "ματι" στο Βελιγραδι 5-10-2000

«Μάτι» των Αμερικανών, τοποθέτησε η ελληνική κυβέρνηση στο Βελιγράδι, αποστέλλοντας εκεί τον «ειδικό σύμβουλο» του υπουργού Εξωτερικών, Αλεξ Ρόντο. Ο «άτυπος» βαλκανιάρχης του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, πήγε στο Βελιγράδι, προφανώς για να υπερασπιστεί τη «σκληρή» αμερικάνικη γραμμή, περί αποχής της αντιπολίτευσης από το δεύτερο γύρο των εκλογών. Ο ειδικός σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου, ήταν, ίσως, ο μόνος στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, που υποστήριξε τη «γραμμή» της αποχής, από την πρώτη στιγμή, έχοντας, προφανώς, «πιάσει» τον αμερικανικό σφυγμό.
Στο Βελιγράδι, ο Αλεξ Ρόντος βρέθηκε την περασμένη Τρίτη και οι επαφές που πραγματοποίησε ήταν με στελέχη της αντιπολίτευσης, καθώς για την κυβέρνηση ο Αλεξ Ρόντος είναι «περίπου» ανεπιθύμητο πρόσωπο.
Η δυσαρέσκεια της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης για το πρόσωπο του Αλεξ Ρόντου ξεκινά από τη στιγμή που ανέλαβε πρώτο ρόλο στο αμερικανικό σχέδιο συγκρότησης ενός ενιαίου αντιπολιτευτικού μετώπου κατά του Μιλόσεβιτς. Ο Αλεξ Ρόντος ήταν αυτός που οργάνωσε και υποστήριξε, πολιτικά και οικονομικά, στις αρχές του καλοκαιριού τη συγκέντρωση του συνονθυλεύματος της γιουγκοσλαβικής αντιπολίτευσης στη Βουλιαγμένη, γεγονός που προκάλεσε την εντονότατη διαμαρτυρία του Βελιγραδίου. Ανάλογη ήταν η συμπεριφορά του Αλεξ Ρόντου και κατά την επίσκεψη Παπανδρέου στο Βελιγράδι, όταν ο Αλεξ Ρόντος είχε προσκαλέσει προφορικά «ακτιβιστές» από τη φοιτητική αντιπολιτευτική οργάνωση ΟΤΠΟΡ, στην κατοικία του Ελληνα πρεσβευτή στο Βελιγράδι, όπου δινόταν δεξίωση με προσκεκλημένους αξιωματούχους της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης!
Η τρέχουσα αποστολή του Αλεξ Ρόντου στο Βελιγράδι δεν έχει διευκρινιστεί και δύσκολα μπορεί να βγάλει κανείς συμπέρασμα, μια που ο εν λόγω απεσταλμένος του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών δεν μπορεί να παίξει διαμεσολαβητικό ρόλο μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αφού δεν μπορεί να συνομιλήσει με την πλευρά της κυβέρνησης. Ετσι, λοιπόν, όπως σημειώνουν άσπονδοι φίλοι του στο ελληνικό ΥΠΕΞ, «ο Αλεξ πήγε στο Βελιγράδι, μάλλον, για να εμψυχώσει την αντιπολίτευση να παραμείνει πιστή στην αμερικανική γραμμή της αποχής».
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κάλυψε την αποστολή Ρόντου στο Βελιγράδι, λέγοντας: «Ο κ. Ρόντος γνωρίζετε ότι έχει χρησιμοποιηθεί σε αποστολές στη Γιουγκοσλαβία, τόσο κατά την περίοδο της μεγάλης κρίσης, όσο και στη συνέχεια. Το υπουργείο Εξωτερικών, μέσω του κ. Ρόντου, έχει συνεχή επικοινωνία με τις πολιτικές δυνάμεις στη Γιουγκοσλαβία. Προσπαθούμε να συμβάλουμε στην κατεύθυνση υπέρβασης της κρίσης που ταλανίζει τη φίλη χώρα. Η προσπάθεια που κάνει η ελληνική κυβέρνηση έχει αναγνωριστεί από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της Γιουγκοσλαβίας. Οπως και διεθνώς έχει αναγνωριστεί η προσπάθεια και ο θετικός ρόλος της χώρας μας σε αυτή την κατεύθυνση».

Σε "αποστολη" ο κ.Ροντος 6-10-2000

Ο κ. Αλεξ Ρόντος είναι μετακλητός υπάλληλος του υπουργείου Εξωτερικών και σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου, με «αρμοδιότητα» στη Γιουγκοσλαβία. Είναι ο άμεσα υπεύθυνος και «αρχιτέκτονας» της σύσκεψης στη Βουλιαγμένη, όπου η κυβέρνηση Σημίτη - κατόπιν αμερικανικών υποδείξεων, όπως είχε γίνει φανερό - μάζεψε τη γιουγκοσλαβική αντιπολίτευση, ακόμη και τον πρώην βασιλιά Καραγεώργεβιτς, υποσχόμενη πολύμορφη βοήθεια και επιχειρώντας τη συντονισμένη αντιπαράθεσή τους στον Μιλόσεβιτς. Μάλιστα, μετά τη σύσκεψη αυτή, ο κ. Ρόντος είχε εξαναγκαστεί σε παραίτηση, η οποία δεν είχε γίνει δεκτή από τον Γ. Παπανδρέου, ενώ το Βελιγράδι τον είχε χαρακτηρίσει ως ανεπιθύμητο πρόσωπο, κάνοντας και σχετικό διάβημα στην Αθήνα.
Παρ' όλ' αυτά, όμως, τις μέρες αυτές, ο κ. Αλεξ Ρόντος βρίσκεται στο Βελιγράδι και, σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, «η εκπροσώπηση της κυβέρνησης γίνεται εγκύρως από τον κ. Ρόντο... το υπουργείο Εξωτερικών έχει την ευθύνη της ανάληψης σχετικών πρωτοβουλιών, έχει διευθυντή τον κ. Ρόντο, ο οποίος έχει αποκτήσει σημαντική εμπειρία, είναι ένας αξιόπιστος συνομιλητής των εκεί πολιτικών δυνάμεων...».
Το τι πραγματικά κάνει εκεί, μπορεί να το καταλάβει ο καθένας...

Περηφανοι για την ωμη επεμβαση 28-11-2000

Την ωμή επέμβαση της κυβέρνησης Σημίτη στη Γιουγκοσλαβία, η οποία λειτούργησε απροκάλυπτα ως πράκτορας των συμφερόντων των ΗΠΑ, αποκαλύπτει ο διαβόητος σύμβουλος του υπουργού Εξωτερικών Α. Ρόντος, σε χθεσινή συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία». Αρκεί ένα απόσπασμα για να καταδειχτεί ο ρόλος που έπαιξε, κατ' εντολήν του Γ. Παπανδρέου, ο προαναφερόμενος «σύμβουλος» στη «δημοκρατική αλλαγή» στη Γιουγκοσλαβία. Τρεις μέρες μετά τις εκλογές στη Γιουγκοσλαβία, ο Α. Ρόντος -που βρισκόταν στο Βελιγράδι- επισκέφθηκε τον Κοστούνιτσα, στον οποίο «μετέφερα το μήνυμα του κ. Παπανδρέου, το οποίο συνόψισα ως εξής: "Ασκήστε τη λαϊκή ηγεσία την οποία σας έδωσε ο λαός. Τώρα θα πρέπει να επιλέξετε αν θα τρέχετε στις ξένες πρωτεύουσες να διαπραγματεύεστε ή αν θα αφήσετε πρώτα να ακουστεί η φωνή του λαού"»! Οπως ο ίδιος καυχιέται, αυτός έπεισε τον Κοστούνιτσα, ότι «η μόνη εναλλακτική λύση είναι ο δρόμος»! Φυσικά, η πολιτική αυτή της κυβέρνησης Σημίτη δεν είναι επικίνδυνη μόνο για τους γειτονικούς λαούς. Είναι πρώτα απ' όλα επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό και αυτός πρέπει να αναλάβει το βάρος της ανατροπής της.

εκπροσωπος ο μυστικοσυμβουλος 29-12-2000

Τον εξ απορρήτων σύμβουλό του - αλλά όχι μόνο «δικό του» - τον Αλεξ Ρόντο, προτείνει με επιστολή του στους ομολόγους του στην ΕΕ για τη θέση... του εκπροσώπου της Γιουγκοσλαβίας στον ΟΑΣΕ, ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου. Προφανώς πρόκειται για έμπρακτη «αναγνώριση» του «αθέατου» και πρακτόρικου ρόλου και της δράσης του Α. Ρόντου για τη «δημοκρατική αλλαγή» στη Γιουγκοσλαβία, για την οποία ο ίδιος υπερηφανεύεται, αφού, όπως έλεγε σε πρόσφατη συνέντευξή του, κατάφερε να πείσει τον Κοστούνιτσα να μην πάει στο δεύτερο γύρο των εκλογών και να πάρει την εξουσία με την τακτική του πεζοδρομίου. Προφανώς, η έγκριση της υποψηφιότητάς του Αλεξ Ρόντου, για τη θέση του εκπροσώπου της Γιουγκοσλαβίας στον ΟΑΣΕ, θα αποτελέσει μια ακόμη επιβεβαίωση της κυβερνητικής εξωτερικής πολιτικής που θέλει τη Γιουγκοσλαβία υποτελή και δεμένη «χειροπόδαρα» στο άρμα της «νέας τάξης».

Σκιες. . .Ροντου στις σχεσεις Αθηνας Βελιγραδιου 16-01-2001

Στην Αθήνα σήμερα ο Πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας  Β. Κοστούνιτσα. 

Οι σκιές στις σχέσεις Αθήνας - Βελιγραδίου δε διαλύθηκαν, όπως φαίνεται, μετά την ανατροπή του Σλ. Μιλόσεβιτς, καθώς και ο νέος Πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας, αν και έλαβε την αμέριστη υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης, όσο ήταν στην αντιπολίτευση, με την εκλογή του στην προεδρία επιμένει, όπως και ο προκάτοχος, να φροντίζει πρώτα απ' όλα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της χώρας του, έστω κι αν κάποιες αποφάσεις του δυσαρεστούν την Ελλάδα.
Στην προκειμένη περίπτωση, σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν Ελληνες διπλωμάτες, κατά κύριο λόγο το Βελιγράδι και η Μόσχα, δεν αποδέχτηκαν την τοποθέτηση του Αλεξ Ρόντος, στενού συνεργάτη και συμβούλου του υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, στη θέση του διευθυντή του γραφείου του ΟΑΣΕ στο Βελιγράδι. Αξίζει να σημειωθεί ότι το υπουργείο Εξωτερικών που είχε εργαστεί μεθοδικά για να προωθήσει την υποψηφιότητα - μόνο ο Ελληνας πρεσβευτής στη Μόσχα επισκέφτηκε πάνω από δέκα φορές το Ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών, για να εξασφαλίσει τη συμπαράσταση της Ρωσίας - αναγκάστηκε, τελικά να την αποσύρει και να δηλώσει ότι στηρίξει την πορτογαλική υποψηφιότητα.
Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό του «σκληρού παιχνιδιού», που εξελίσσεται για τη διανομή της επιρροής στη Γιουγκοσλαβία. Η Ελλάδα, προφανώς, αν και έχει κοινά συμφέροντα με τη Γιουγκοσλαβία, αδυνατεί, όσο κι αν το προσπαθεί, να παίξει επί ίσοις όροις σε αυτό το παιχνίδι. Η ατυχής, όπως αποδείχτηκε επιλογή του υπουργείου Εξωτερικών, έδωσε την ευκαιρία στη βουλευτή της ΝΔ Ντόρα Μπακογιάννη να υπενθυμίσει θέση που και στο παρελθόν είχε διατυπώσει με ερώτησή της στον Γ. Παπανδρέου, σύμφωνα με την οποία «η επιμονή του υπουργείου στο πρόσωπο του κ. Ρόντου, περιφρονώντας το σύνολο της διπλωματικής υπηρεσίας, έχει κόστος για την ελληνική εξωτερική πολιτική»

Στην Αθήνα ο Κοστούνιτσα

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Β. Κοστούνιτσα πραγματοποιεί σήμερα στην Αθήνα την πρώτη του επίσημη επίσκεψη, ο οποίος θα έχει συναντήσεις με την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας.
Σήμερα το πρωί Β. Κοστούνιτσα θα γίνει δεκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο και στη συνέχεια θα επισκεφθεί το Μέγαρο Μαξίμου, όπου θα συναντηθεί με τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη. Το μεσημέρι, θα καταθέσει στεφάνι στο μνημείο του «Αγνωστου Στρατιώτη» και μετά θα επισκεφθεί την Ακρόπολη και το Δημαρχείο Αθηναίων, όπου θα συναντηθεί με το δήμαρχο Δημήτρη Αβραμόπουλο.
Το απόγευμα, θα συναντηθεί με τον Πρόεδρο της Βουλής Απόστολο Κακλαμάνη, και ακολούθως, με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κώστα Καραμανλή, με τον πρόεδρο του ΣΥΝ Νίκο Κωνσταντόπουλο και με τη ΓΓ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Το βράδυ, θα παρακαθήσει σε επίσημο δείπνο στο Προεδρικό Μέγαρο και στις 23:30 θα αναχωρήσει για το Βελιγράδι.
Οι συναντήσεις είναι φυσικό να πραγματοποιηθούν στη σκιά του «συνδρόμου των Βαλκανίων», αφού οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία θα βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα των διαβουλεύσεων.
Εκτός, όμως, από το απεμπλουτισμένο ουράνιο, άλλα θέματα που θα κυριαρχήσουν στις συζητήσεις είναι οι εξελίξεις στα Βαλκάνια, και ιδιαίτερα στο Μαυροβούνιο και το Κοσσυφοπέδιο, και οι εξελίξεις στην πολιτική ζωή της γείτονος χώρας, αλλά και η ανάπτυξη των διμερών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Γιουγκοσλαβίας. Δεν αποκλείεται μάλιστα να εξεταστεί και το ενδεχόμενο αναθεώρησης διμερών συμφωνιών που είχαν υπογραφεί με το «παλαιό καθεστώς» της Γιουγκοσλαβίας, αφού η νέα ηγεσία της Γιουγκοσλαβίας έχει εκφράσει αυτήν της την πρόθεση όχι μόνο όσον αφορά την Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες.

Η αλεπου στο παζαρι. . . 23-03-2001

Ο Α. Ρόντος στην ΠΓΔΜ
Με το «καπέλο» του ΟΑΣΕ, εμφανίστηκε στα Σκόπια ο στενός συνεργάτης του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών Αλεξ Ρόντος, ο οποίος, μάλιστα, με έκθεσή του, εισηγείται μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Σύμφωνα με την έκθεση του Αλεξ Ρόντος, την οποία έφερε στη δημοσιότητα ο τηλεοπτικός σταθμός «Τέμπο», για να αποκλιμακωθεί η ένταση στην περιοχή θα πρέπει:
Να αλλάξει το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, να επιτραπεί η χρήση της αλβανικής γλώσσας σε όλους τους θεσμούς και τις υπηρεσίες του κράτους, να συγκροτηθούν ισχυρές και αναβαθμισμένες υπηρεσίες σε τοπικό επίπεδο και να υπάρξει αποκέντρωση των εξουσιών.
Εν τω μεταξύ, ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ)ανακοίνωσε χτες ότι θα ενισχύσει την αποστολή του στην ΠΓΔΜ, όπου μάχονται οι κυβερνητικές δυνάμεις με τους Αλβανούς αντάρτες.
Από το 1992, ο ΟΑΣΕ διαθέτει στη χώρα αυτή μια μικρή αποστολή οκτώ ανθρώπων που είναι επιφορτισμένοι να προλαμβάνουν κάθε κίνδυνο επέκτασης της σύγκρουσης μεταξύ Αλβανών και Σέρβων του Κόσσοβου. Ο Οργανισμός αποφάσισε να διπλασιάσει τα μέλη της αποστολής του για έξι μήνες, φοβούμενος κλιμάκωση της βίας στην ΠΓΔΜ.
«Εάν δεν αναληφθεί η απαιτούμενη δράση στην περιοχή, θα υπάρξει κίνδυνος επέκτασης της σύγκρουσης», δήλωσε στον Τύπο ο πρόεδρος του μόνιμου συμβουλίου του πανευρωπαϊκού αυτού Οργανισμού, Λίβιου Μπότα. «Η εξέλιξη της κατάστασης στο νότο της Σερβίας είναι ανησυχητική. Τα γεγονότα στο Κόσσοβο είναι επίσης ανησυχητικά», υπογράμμισε ο κ. Μπότα. Ο ρόλος των ατόμων που θα αποτελούν τη νέα αποστολή του ΟΑΣΕ θα είναι «να παρακολουθούν τις εξελίξεις κατά μήκος των συνόρων» της ΠΓΔΜ με τη σερβική επαρχία του Κόσσοβου και «να συντάσσουν εκθέσεις», σύμφωνα με ανακοίνωση του Οργανισμού.

"Φωτογραφισε" τον Αλεξ Ροντος 24-01-2002

Εχασε στο παιχνίδι της διαχείρισης των κονδυλίων για την Αναπτυξιακή Συνεργασία ο Γ. Ζαφειρόπουλος και αποχώρησε με βολές για ύπαρξη προσωπικών μηχανισμών στο ΥΠΕΞ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τον Αλεξ Ρόντος, στενό συνεργάτη του Γ. Παπανδρέου, «φωτογράφισε» χτες, στις δηλώσεις του κατά την τελετή παράδοσης του χαρτοφυλακίου του, ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος, ως τον εκπρόσωπο του προσωπικού μηχανισμού που έχει δημιουργήσει ο υπουργός Εξωτερικών για τη διαχείριση των κονδυλίων της Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας.Ο Γ. Ζαφειρόπουλος, υποδεχόμενος τον «φίλο» και αντικαταστάτη του Ανδρέα Λοβέρδο, υπογράμμισε στις δηλώσεις του τη διαφωνία του για το γεγονός ότι ένας μετακλητός υπάλληλος είναι επικεφαλής του κρίσιμου τομέα της Αναπτυξιακής Συνεργασίας.
Νωρίτερα, σε άλλη τελετή, κατά την οποία ο Γ. Παπανδρέου υποδέχτηκε τον νέο υφυπουργό και «αποχαιρέτησε» τον παλιό, ο Γ. Ζαφειρόπουλος, στη σύντομη ομιλία του, έβαλε κατά ριπάς εναντίον του Γ. Παπανδρέου, έστω κι αν δεν ανέφερε ούτε μια φορά το όνομά του. Ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος δήλωσε ότι «αισθάνομαι ικανοποίηση, όχι γιατί αποχωρώ, αλλά γιατί τη θέση αναλαμβάνει ο φίλος Ανδρέας Λοβέρδος και ευχήθηκε επιτυχία στην προσπάθειά του νέου υφυπουργού, αλλά και στην προσπάθεια όλων στο ΠΑΣΟΚ για επιβεβαίωση της λαϊκής εντολής στις εκλογές του 2004, με τον Κώστα Σημίτη πρωθυπουργό, όπως σημείωσε χαρακτηριστικά.
Από την πλευρά του, ο Ανδρέας Λοβέρδος εξέφρασε τη συγκίνησή του και σημείωσε: «Τιμώ και σέβομαι την πολιτική προσωπικότητα του Γιάννη Ζαφειρόπουλου. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να ανταποκριθώ και να συνεργαστώ με τον Γιώργο Παπανδρέου, στην προώθηση των στόχων της εξωτερικής πολιτικής».

Ο κ.Ροντος 09-01-2003 

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ενα όνομα -εκτός αυτού του υπουργού Γ. Παπανδρέου- θα συναντά συνεχώς μπροστά του όποιος ψάξει τις διάφορες «βρώμικες δουλιές», στις οποίες έχει πάρει μέρος το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών τα τελευταία χρόνια: Το όνομα Αλέξανδρος (Αλεξ) Ρόντος. Ο κ. Ρόντος, ομογενής εκ Νοτίου Αφρικής, με άριστες -όπως λένε οι γνωρίζοντες- διασυνδέσεις τόσο με τις ΗΠΑ, όσο και την παγκόσμια ηγεσία της ορθόδοξης εκκλησίας, είναι στενός συνεργάτης του Γ. Παπανδρέου, εδώ και χρόνια, ενώ, έχει περάσει από διάφορες θέσεις του υπουργείου Εξωτερικών. Ανάμεσα στα... κατορθώματά του συμπεριλαμβάνονται η υποστήριξη των ΝΑΤΟικών επεμβάσεων στο Κοσσυφοπέδιο και στην ΠΓΔΜ, όπως και της εμπλοκής της χώρας μας σ' αυτές, η οργάνωση της τότε αντι-Μιλόσεβιτς αντιπολίτευσης στη Γιουγκοσλαβία, η συμβολή στη δημιουργία του Προγράμματος Σταθερότητας στα Βαλκάνια, η σύγκρουση με τον πρώην υφυπουργό Εξωτερικών Γ. Ζαφειρόπουλο, η οποία οδήγησε στην παραίτηση του τελευταίου, πριν ένα χρόνο κλπ, κλπ.Γιατί θυμηθήκαμε τον κ. Ρόντο; Επειδή, όπως διαβάσαμε σε σχετικό δελτίο Τύπου, χθες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον διόρισε, απευθείας εκ προσωπικοτήτων, στο βαθμό του πρέσβη, μετά από πρόταση του υπουργού Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου.
Να 'στε σίγουροι, ότι θα τον ξαναβρούμε μπροστά μας.

Κυπρος - Σχεδιο Αναν 23-04-2004

ΑΛΕΞ ΡΟΝΤΟΣ

Ομολογία για δεσμεύσεις στο Ελσίνκι

• Ο μυστικοσύμβουλος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, έμπλεος κυνισμού και αλαζονείας, επιβεβαιώνει ότι Σημίτης - Παπανδρέου είχαν αναλάβει δεσμεύσεις να «κλείσουν» το Kυπριακό
• Δηλώσεις κυρίων πολιτικών

Η κυβέρνηση Σημίτη είχε αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις απέναντι στους ισχυρούς της ΕΕ στο Ελσίνκι για το «κλείσιμο» του Kυπριακού. Αυτό ουσιαστικά ομολογεί ο Αλεξ Ρόντος, εξ απορρήτων σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος μάλιστα δε διστάζει να επικρίνει τον Kύπριο Πρόεδρο, γιατί δεν υλοποίησε αυτές τις δεσμεύσεις!
Δικαιολογώντας και εκθειάζοντας την απροκάλυπτη επέμβαση του Γκ. Φερχόιγκεν, ο στενός συνεργάτης του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, σε άψογα ...αμερικανοελληνικά, απάντησε (στον «Φλας») καταφατικά στο ερώτημα αν ήταν οι Σημίτης - Παπανδρέου που είχαν αναλάβει δεσμεύσεις το 1999. Ερμηνεύοντας τα όσα είπε ο κοινοτικός επίτροπος είπε επί λέξει: «Ο κ. Φερχόιγκεν λέει "εσείς Ελληνοκύπριοι, ίσως και Ελληνες, είστε μάγκες ή έχετε μπέσα, εγώ νόμιζα ότι είχατε μπέσα". Αυτό κατάλαβα όταν τον άκουσα». Στην αμέσως επόμενη ερώτηση ότι «σε αυτό απαντάει και η πλευρά του κ. Παπαδόπουλου ότι "εμείς είχαμε μπέσα, άλλοι σας εξαπάτησαν", σας εξαπάτησε λέει ο κ. Κληρίδης και προφανώς και ο κ. Σημίτης και ο κ. Παπανδρέου», ο Α. Ρόντος ξέσπασε: «Ή είμαστε σοβαρές χώρες ή δεν είμαστε, ή είμαστε δημοκρατίες που έχουν συνεπή στρατηγική και πολιτική ή είμαστε μέλη της ΕΕ ή είμαστε καραγκιόζικες χώρες, τι είμαστε;». Και προκειμένου να μην αφήνει περιθώρια αμφιβολιών συνέχισε ακάθεκτος: «Στη δημοκρατία που έχουμε αυτό δε θα πει ότι αμέσως πρέπει να καταγγέλλεις όποιον ήταν πριν, να κάνεις οποιαδήποτε αλλαγή, αυτή είναι τακτική και είναι είδος τεμπελιάς(!)». Επιχειρώντας να μεταθέσει τις ευθύνες στην κυπριακή ηγεσία συμπλήρωσε: «Είχαν ευκαιρίες για 3 χρόνια να πουν "όχι" και να κάνουν και την αντίστασή τους σε αυτό, δεν έγινε».
Ο μυστικοσύμβουλος του Γ. Παπανδρέου προχώρησε σε ένα παραλήρημα κινδυνολογίας και καταστροφολογίας στην περίπτωση επικράτησης του «Oχι» των Eλληνοκυπρίων, ενώ υπαινίχθηκε σαφώς ότι το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας δε συμβαδίζει με το «Oχι» και συνολικότερα με μια πορεία «ανεξαρτητοποίησης» της Κυπριακής Δημοκρατίας. «Εγώ είμαι της άποψης ότι το "Oχι" το Σάββατο μπορεί να δημιουργεί κίνδυνο στην ασφάλεια της Ελλάδος», είπε απερίφραστα. Κληθείς να εξηγήσει τι εννοεί είπε: «Με το "Οχι" βάζουμε την Τουρκία σε δύσκολη θέση και εμείς μπαίνουμε σε δύσκολη θέση, γιατί; Το Δεκέμβριο πρέπει η Ευρώπη να αποφασίσει για την Τουρκία, για την ημερομηνία διαπραγμάτευσης για την ενταξιακή της πορεία, είναι πολύ βασικό αυτό». Συνεχίζοντας στο ίδιο μήκος κύματος επισήμανε πως «το μεγάλο ερώτημα όμως είναι ποια είναι τα συμφέροντα της Ελλάδας». Αν, συμπλήρωσε, η Κύπρος πάρει μια απόφαση που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της Ελλάδας «ποια θέση θα πάρουμε». «Θα μπούμε σε μια περιπέτεια τους επόμενους μήνες, αυτό είναι σίγουρο»(!), αποφάνθηκε. Αναμασώντας το «εξ Ουασιγκτώνος» παραμύθι των ολέθριων συνεπειών του «Οχι», ισχυρίστηκε ότι θα υπάρξει άρση του εμπάργκο στο ψευδοκράτος, η ΕΕ θα του δώσει λεφτά, ενώ «κάθε βδομάδα θα έχουμε ένα καινούριο θέμα».
Αίσθηση προκάλεσε ο κυνισμός για τους «κανόνες» στις σχέσεις μεταξύ των κρατών, όπου νομιμοποίησε τις επεμβάσεις των κοινοτικών και Αμερικανών αξιωματούχων στο Κυπριακό. «Εγώ πιστεύω ότι η διεθνής πραγματικότητα είναι ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να επηρεάσει όπου και να είναι. Αυτή είναι η διεθνής πρακτική κι εμείς οι Ελληνες πρέπει να το κάνουμε όταν μας συμφέρει, εγώ είμαι σαφής σε αυτό το θέμα». Η αλήθεια είναι ότι ο Α. Ρόντος ξέρει από επεμβάσεις - και στρατιωτικές -, αφού, εκτός των άλλων, ήταν αυτός που έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο των Σέρβων για λογαριασμό των Αμερικανών, για την ανατροπή του Μιλόσεβιτς...

Δηλώσεις Κυπρίων πολιτικών

Χτες πλήθος Κυπρίων πολιτικών έκαναν ενδιαφέρουσες επισημάνσεις για το ζήτημα. Π.χ. ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος Κύπρος Χρυσοστομίδης, δήλωσε διπλωματικά πως δε νομίζει ότι ο τέως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκος Κληρίδης είχε αναλάβει στη θητεία του τέτοιες δεσμεύσεις, που να αναιρούν τη σημασία του δημοψηφίσματος και της έκφρασης της βούλησης των πολιτών. Σχολιάζοντας την αναφορά του Φερχόιγκεν πως είχε πολλούς γύρους συνομιλιών με τον Κληρίδη και αργότερα με τον σημερινό Πρόεδρο Τάσο Παπαδόπουλο, οι οποίοι του υπόσχονταν ότι οι Ελληνοκύπριοι δε θα αποτρέψουν μια λύση, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επανέλαβε την προχτεσινή δήλωση Παπαδόπουλου: Οτι σε καμία περίπτωση δε δεσμεύτηκε ότι θα αποδεχόταν την οποιαδήποτε λύση, διαφορετικά δε θα είχαν νόημα ούτε οι διαπραγματεύσεις ούτε τα δημοψηφίσματα. Σημειώστε ότι ανάλογη δήλωση δεν έγινε από την πλευρά Κληρίδη...
Ο διευθυντής Τύπου του Γραφείου του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μάριος Καρογιάν τόνισε ότι η μόνη δέσμευση του Προέδρου Παπαδόπουλου προς την ΕΕ, ήταν να υπάρξει ένας ουσιαστικός διάλογος και μια διαπραγμάτευση για επίλυση του Κυπριακού, χωρίς να είμαστε έξω από τις παραμέτρους και τη φιλοσοφία των Ηνωμένων Εθνών. Ο Καρογιάν πρόσθεσε: «Αν η κυβέρνηση Κληρίδη ή κάποιοι άλλοι δεσμεύτηκαν για το αντίθετο τότε θα πρέπει να το ξέρουμε κι εμείς».
Ο αναπληρωτής πρόεδρος του ΔΗΚΟ (κόμμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας) Νίκος Κλεάνθους επισήμανε ότι οι δηλώσεις Φερχόιγκεν βασίστηκαν σε παραπληροφόρηση από αστήρικτους ισχυρισμούς κάποιων παραγόντων της κυπριακής πολιτικής ζωής, που τον οδήγησαν σε λανθασμένα συμπεράσματα. «Φωτογραφίζοντας» τον Γλαύκο Κληρίδη, ο Νίκος Κλεάνθους σημείωσε πως «ο κ. Φερχόιγκεν δήλωσε ότι οι δεσμεύσεις αυτές του δόθηκαν πριν από το 2000. Αρα, πρόκειται για δεσμεύσεις άλλων, αφού ο κ. Παπαδόπουλος ανήλθε στην Προεδρία της Δημοκρατίας το Φεβρουάριο του 2003».
Μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό «ΝΕΤ 105,8», ο παλαίμαχος Κύπριος πολιτικός Βάσος Λυσσαρίδης τόνισε ότι τις «υποχρεώσεις που ανέλαβε (σ.σ: η κυβέρνηση Κληρίδη), τις ανέλαβε ερήμην λαού και ερήμην Εθνικού Συμβουλίου... Αν θεωρούν ότι οποιοσδήποτε Πρόεδρος μπορεί να δεσμεύει το λαό και το Εθνικό Συμβούλιο χωρίς να τους έχει ενημερώσει, εγώ δε θα συμφωνούσα με μια τέτοια άποψη».
Θυμίζουμε ότι από προχθές ακόμα, μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό «ALPHA-NEWS», ο Ελληνας αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Σημίτη, Τάσος Γιαννίτσης μίλησε για συμφωνίες που έγιναν το 1999 στο Συμβούλιο Κορυφής της ΕΕ, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ενωση.

"δωριζουν" τον Βαβυλη . . ."πρεσβευουν" την καθαρση 01-03-2005

«Τους Βαβύληδες και τους Γιοσάκηδες τους χαρίζουμε εκεί όπου ανήκουν», ανέφερε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ Ν. Αθανασάκης απαντώντας στις δηλώσεις του γραμματέα της ΝΔ, με τις οποίες ο Β. Μεϊμαράκης επέρριπτε ευθύνες στον Γ. Παπανδρέου και τον Κ. Σημίτη που εξέθρεψαν τέτοια φαινόμενα.
Ο κ. Μεϊμαράκης, συνέχισε στις δηλώσεις του ο Ν. Αθανασάκης, «ασχημονεί και εκτίθεται γιατί αποκαλύπτει τις προθέσεις και τους στόχους της ΝΔ, η οποία καταφεύγει και πάλι στη γνωστή μέθοδο του αντιπερισπασμού για τη μετάθεση του θέματος στο ΠΑΣΟΚ».
Την ίδια στιγμή που αποκαλύπτεται ότι οι Βαβύληδες κυκλοφορούσαν εδώ και χρόνια με διπλωματικά έγγραφα που τους παρείχαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι «μονομάχοι» του δικομματισμού οξύνουν και γι' αυτό το θέμα την αντιπαράθεσή τους, με μοναδικό στόχο να τη «σκεπάσουν».
Εξάλλου, ο Ν. Αθανασάκης, σε χτεσινή συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του «Αντέννα» και αναφερόμενος στο περιβόητο «διπλωματικό διαβατήριο» του Βαβύλη ανέφερε: «Διπλωματικό διαβατήριο ακούω και διαβατήριο δε βλέπω. Και εάν έχει εκδοθεί διαβατήριο, να δούμε ποιος το εξέδωσε και να μας πούνε ποιος πήρε την ευθύνη». Ο ίδιος υποστήριξε ότι στο συγκεκριμένο γεγονός «δεν υπάρχει ανάμειξη του υπουργείου Εξωτερικών».
Πάντως, τα συγκεκριμένα γεγονότα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα... αξιοποιούν για «πολιτική διαμάχη». Ο Ν. Αθανασάκης κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «αντί για υπεύθυνη στάση, έχουμε και πάλι την προσπάθεια κατασκευής ενός εχθρού, σε κάθε περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, για να βγει η ΝΔ από τα αδιέξοδά της».
Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, επιχειρώντας συγχρόνως να εμφανίσει το κόμμα του σαν τον πρεσβευτή της «κάθαρσης» υποστήριξε: «Εμείς για όλα αυτά τα θέματα που έχουν ανακύψει τον τελευταίο καιρό, έχουμε μία και μόνη θέση, διαφάνεια παντού, διαφάνεια για τα πάντα, διαφάνεια για όλους, όλη η αλήθεια στο λαό. Τη λάσπη που έχουν στην αυλή τους, ας μην επιχειρούν να τη μεταφέρουν σε άλλη περιοχή».
Κληθείς να σχολιάσει δημοσίευμα της εφημερίδας «ΠΑΡΟΝ» που εμπλέκει τον συνεργάτη του Γ. Παπανδρέου, Αλεξ Ρόντο, με τον Βαβύλη, ο Ν. Αθανασάκης δήλωσε: «Εχω επικοινωνήσει με τον κ. Ρόντο για το δημοσίευμα αυτό και ο κ. Ρόντος, δηλώνει ότι ούτε είχε ποτέ ούτε έχει οποιαδήποτε σχέση με τον Απόστολο Βαβύλη και ότι πρόθεσή του είναι μετά την επιστροφή του στην Αθήνα να προσφύγει στη Δικαιοσύνη για το δημοσίευμα αυτό».
Για το ίδιο θέμα και ο Αλ. Ρόντος με δηλώσεις του υποστήριξε ότι «δε γνωρίζει το Γιοσάκη», ενώ σύμφωνα με πληροφορίες απείλησε ότι θα κάνει μήνυση στην εφημερίδα.

Κοσσυφοπεδιο 14-04-2005 

Λύνουν και δένουν τα μεγάλα συμφέροντα

«Ημιανεξάρτητο» Κοσσυφοπέδιο με ευρωενωσιακή κηδεμονία, ως πρώτο βήμα, προτείνει η Διεθνής Επιτροπή για τα Βαλκάνια, στην οποία συμμετέχει και ο Αλεξ Ρόντος και χρηματοδοτείται από ιδρύματα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων...


 Ολα τα παραπανω και ακομα περισσοτερα για τον κ.Ροντο και τους Ροντους γενικοτερα μπορουσε και μπορει να τα βρει ο ΚΑΘΕΝΑΣ στο Ριζοσπαστη αλλα δυστυχως φιλοι του ΚΚΕ ο λαος μαλλον δεν καταλαβαινει ή πιθανοτερα δε θελει να καταλαβει και οπως ελεγε και μια διαφημιση τελικα πρεπει να κανουμε και κακα . . .

Aυγή: Το σχήμα «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο» έχει εξαντλήσει τα όριά του

 Aυγή: Το σχήμα «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο» έχει εξαντλήσει τα όριά του

Πάικος Βασίλης (από την αγαπημένη μας "Αυγή")

Ο Θόδωρος Καρυπίδης είναι αντιμνημονιακός. Ε, και; Και ο Γιώργος Τράγκας είναι. Φλογερός και αδιαπραγμάτευτος αντιμνημονιακός μάλιστα. Τι θα πει αυτό; Και ποια σχέση μπορούν να έχουν με την Αριστερά οι περί ων ο λόγος αντιμνημονιακοί;

Ε, λοιπόν, αν δεν είχε υπάρξει η ιστορία με τον Καρυπίδη, καλά θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ να την εφεύρει. Να την εφεύρει και να την υποστεί. Για να πάθει και για να μάθει...

[...]

Έμαθε εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ, συνειδητοποίησε μάλλον, το αυτονόητο. Πως το αντιπαραθετικό δίπολο «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο» (και κατ' επέκταση ο μόνιμος και σταθερός διαχωρισμός των πολιτών, αλλά και των πολιτικών, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς), δεν αρκεί για να ερμηνεύσει την πραγματικότητα της χώρας. Η πραγματικότητα είναι σήμερα πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο περίπλοκη, απ' ό,τι το απλουστευτικό και έως ένα βαθμό απολίτικο δίπολο υπονοεί. Ή, αν θέλετε, κι αν είχε έως κάποιο χρονικό σημείο την αξία του, έχει πλέον εξαντλήσει τα όριά του.

Και στο κάτω - κάτω, το δίπολο «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο», όσο πολιτικό βάρος κι αν του αποδίδεται από κάποιους, δεν μπορεί παρά να «υποκύπτει», να υπολείπεται, να υποχωρεί απέναντι σε άλλα κυρίαρχα δίπολα. Εκείνα που ορίζουν πάγιες και αδιαπραγμάτευτες διαχωριστικές γραμμές. Τη γραμμή ανάμεσα στη Δημοκρατία και τους αρνητές της [σσ. ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ]. Ανάμεσα στον ρατσισμό και τον αντιρατσισμό. Ανάμεσα στον εθνικισμό και στον αντιεθνικισμό [σσ. ουουουου! Βλέπε Κ. Γρίβας]. Και, φυσικά, τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά... [βλ. Κ. Γρίβας και πάλι]

Διλήμματα αρχών και αξιών

Το σχήμα «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο» δεν διαθέτει παρά τακτικών και βέβαια επικαιρικών διαστάσεων χαρακτηριστικά. Ενώ τα άλλα είναι αντιπαραθετικά σχήματα αρχών και αξιών. Και μ' αυτή την έννοια δεν απαλλοτριώνονται επ' ουδενί. Ορίζοντας την αγεφύρωτη απόσταση ανάμεσα στην Αριστερά και στις απόψεις τύπου Καρυπίδη, Τράγκα ή και Καμμένου, γιατί όχι. Απόσταση, της οποίας το ειδικό πολιτικό βάρος είναι πολύ μεγαλύτερο προκειμένου για κόμμα το οποίο χτυπά την πόρτα της εξουσίας. Καθώς, θα μπορούσε να πει κανείς πως αποτελεί «δοκιμαστικό πεδίο» για την επιμονή με την οποία το συγκεκριμένο κόμμα θα υπερασπιστεί μεθαύριο τις «κόκκινες γραμμές» των επιλογών του. Πρόκειται, μ' άλλα λόγια, για δείγμα γραφής ως προς την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής. Για τις αρχές, στη βάση των οποίων πρόκειται να διαχειριστεί τις τύχες του λαού και του τόπου.

Όσο για την τυχόν αμφισβήτηση του ισχυρισμού πως το δίπολο «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο» έχει πλέον εξαντλήσει τα όριά του ή ότι δεν αρκεί για να ερμηνεύσει τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα. 

Αρκεί να θυμηθούμε ότι τότε, το 2010 ή και το 2011, πολλοί, πάρα πολλοί Έλληνες (καθώς και πολλοί, πάρα πολλοί πολιτικοί) πίστεψαν πως δεν υπήρχε άλλη από τη μνημονιακή λύση. Ε, λοιπόν, κάποιοι απ' αυτούς [σσ. ο ...Βουδούρης] στη συνέχεια, και μάλιστα σύντομα, είδαν τη φαιά πραγματικότητα, αναγνώρισαν έμπρακτα την πλάνη τους και εντάχθηκαν σε λογική προοδευτικής στρατηγικής. Πώς θα μπορούσαν άραγε όλοι αυτοί να αποκλειστούν από τις γραμμές του αγώνα για την ανατροπή; [σσ. "ανατροπή" ποιου πράγματος; Θυμίζουμε ότι το "δίπολο Μνημόνιο-αντιμνημόνιο έχει πλέον εξαντλήσει τα όριά του"] Αν ήταν έτσι, ο κεντρικός πόλος του εγχειρήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ, θα περιοριζόταν σ' ένα περίκλειστο, φοβικό, δήθεν «καθαρό» σχήμα [σσ. βλ. ΚΚΕ], χωρίς καμιά ελπίδα διαμόρφωσης πλειοψηφικού ρεύματος εξουσίας...[σσ. ξαναβλ. ΚΚΕ]

...Και, επί τέλους, το διαρκές ανάθεμα απέναντι στο «προπατορικό αμάρτημα» και τους φορείς του δεν εντάσσεται, δεν μπορεί να εντάσσεται, στις πολιτικές πρακτικές της Αριστεράς.

Για την μεταφορά Lenin reloaded

Βλέπε ακόμη:

• Σακελλαρίδη να ψηφίσει το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει Καμίνη!