Η οικονομία σε κρίση, ο πόλεμος σε άνοδο!

• Τα τύμπανα πολέμου κτυπούν πιο δυνατά όταν τα τύμπανα της οικονομικής κρίσης κτυπούν συναγερμό!
• Πώς να εξηγήσουμε, φαινομενικά ανεξήγητα πράγματα για τον πόλεμο που μας τριγυρίζει;

Για την τυπική αστική λογική οι πόλεμοι είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων σοφών ή αφρόνων ηγετών. Είναι αυτοτελές φαινόμενο! Όλη η ιστοριογραφία τους κινείται στην περιγραφή των κινήσεων των ηγετών και των στρατών για να περιγράψουν την ιστορία των πολέμων.

Η μαρξιστική αντίληψη θεωρεί τους πολέμους σύγκρουση εθνικών, οικονομικών, κοινωνικών, ταξικών και ενδοταξικών συμφερόντων, τα οποία υπηρετούν οι ηγέτες και, για την υπεράσπιση ή επικράτηση, ετοιμάζουν ή εξαναγκάζονται να διεξάγουν πολέμους. Και οι ηγέτες και πρωτοπορίες του λαού και της εργατικής τάξης, όταν αναγκάζονται να καλέσουν σε πόλεμο, εξέγερση, επανάσταση,  για τα συμφέροντά του λαού και τις εργατικής τάξης το κάνουν, όχι για προσωπικές φιλοδοξίες ή ανταγωνισμούς. Σε κάθε περίπτωση πολέμου, πίσω του κρύβεται η εκμετάλλευση των λαών από τις κυρίαρχες τάξεις, οποιαδήποτε μορφή και αν λαμβάνουν.

Το πλέον χαρακτηριστικό της σχέσης πολέμων και (ταξικών - οικονομικών) συμφερόντων, είναι οι δύο παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Η κρίση του συστήματος οδηγούσε σε κανιβαλισμό των κεφαλαίων για τον έλεγχο του πλούτου του κόσμου, δια της εξόντωσης εκατομμυρίων λαού, ως μέσο εξουθένωσης του αντιπάλου.

Σήμερα τα τύμπανα πολέμου σαρώνουν τον μισό πλανήτη. Γίνεται ευρύτατη κίνηση ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ώστε ο ένας να περικυκλώσει τον άλλο και να ετοιμαστεί για το «πρώτο πλήγμα». Γιατί γίνεται αυτό; Από άφρονες ηγέτες; Όχι φυσικά. Τα επιτελεία των ιμπεριαλιστών δεν αποτελούνται από άφρονες. Αποτελούνται από υψηλότατης ειδίκευσης επιστήμονες που υπηρετούν τεράστια κεφάλαια τα οποία στάζουν αίμα και ιδρώτα των λαών (υπεραξία-κέρδος) και απαιτούν, για την επιβίωσή τους, περισσότερο αίμα και ιδρώτα των λαών. Σε αυτό έχουν «ειδικευτεί» οι επιστήμονες και τα επιτελεία των ιμπεριαλιστών!

Αυτή είναι η αιτία των σημερινών τυμπάνων του πολέμου. Μετά από μερικές δεκαετίες «άνετης» εκτατικής ανάπτυξης του παγκοσμίου κεφαλαίου και πολεμικών περιορισμών που είχε από την ύπαρξη του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, σήμερα λύθηκαν τα σχοινιά, αλλά δεν υπάρχει πλέον νέος «ζωτικός χώρος» για κέρδη ανταγωνιστικής επιβίωσης και κυριαρχίας, ούτε εκτατικά ούτε εντατικά. Τον κατανάλωσαν όλο και το σύστημα από το 2008 βρίσκεται σε βαθιά, εκδηλωμένη κρίση. Ποτέ δεν την ξεπέρασε, παρά τα όσα λέγονται.

Αιτία των νέων τυμπάνων πολέμου είναι η νέα όξυνση της οικονομικής κρίσης του συστήματος και η σύγκρουση επιβίωσης και κυριαρχίας των μεν κεφαλαίων πάνω στα δε. Θύματά τους οι λαοί που, εκτός από την κρίση, πληρώνουν και τον πόλεμο. Όπως πάντα.

Έρχεται, λοιπόν, νέα όξυνση της οικονομικής κρίσης και διεγείρεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος σε διάφορα σημεία του πλανήτη για την αρπαγή πλούτου και το ξαναμοίρασα των σφαιρών επιρροής και ελέγχου.

 Ο ΟΟΣΑ το αναφέρει εμμέσως, με.. σεμνό τρόπο!

«Καμπανάκι» ΟΟΣΑ για περαιτέρω επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας

https://www.amna.gr/home/article/393614/Kampanaki-OOSA-gia-peraitero-epibradunsi-tis-pagkosmias-oikonomias

Αιολικά-Ανεμογεννήτριες: Μύθοι και πραγματικότητες

Αν δεν καταλάβουμε «τι» και «γιατί», θα μας δουλεύει ο κάθε ΑΠΕτζής, η κάθε ειρηνοδίκης, ο κάθε Υπουργός του ΥΠΕΝ και ο κάθε παπαγάλος...  Για να καταλάβουμε, χρειάζεται λίγη προσπάθεια:

Τα αιολικά , στην σημερινή τους μορφή, είναι τεχνολογία του 1960 που δοκιμάστηκε στις πετρελαϊκές κρίσεις μεταξύ 1983 και 1987 και ενώ τότε απέτυχε, τα αιολικά και οι άλλες ΑΠΕ έγιναν υποχρεωτικά στην δεκαετία του 1990, με υποχρεωτικές επιδοτήσεις, με στόχο να μειωθούν οι ανθρωπογενείς εκπομπές CO2 από την χρήση ορυκτών καυσίμων.

25-30 χρόνια αργότερα υπάρχουν διαμορφωμένες απόψεις, αλλά και διεθνής εμπειρία για τα αιολικά. Το σημείωμα αυτό είναι η επιγραμματική παρουσίαση των απόψεων και της εμπειρίας, με όσο το δυνατόν λιγότερες τεχνικές λεπτομέρειες.

Α. Η άποψη που έχει ο πολύς κόσμος

Ο πολύς κόσμος νομίζει ότι :

1. Τα αιολικά παράγουν πολλή και καθαρή ενέργεια
2. Ο αέρας είναι το φθηνό, ατέλειωτο εγχώριο «καύσιμο»
3. Τα αιολικά μειώνουν τις εκπομπές CO2 προς όφελος του Κλίματος της Γης
4. Τα αιολικά βοηθούν στην απεξάρτηση από ορυκτά καύσιμα
5. Τα αιολικά βοηθούν στην ενεργειακή ανεξαρτησία
6. Τα αιολικά κάνουν καλό στο περιβάλλον
7. Τα αιολικά είναι απάντηση στο πρόβλημα της ρύπανσης ή υγείας στην Πτολεμαΐδα
8. Τα αιολικά είναι σαν τους παραδοσιακούς ανεμόμυλους
9. Τα αιολικά μπαίνουν σε ξένες χώρες και επομένως πρέπει και σε εμάς
10. Τα αιολικά είναι αειφόρα 

Η πραγματικότητα (στο τέλος αυτού του σημειώματος), είναι διαφορετική από αυτές τις απόψεις και υπάρχει σε έγκριτες μελέτες, σε αναφορές στα διεθνή ΜΜΕ και σε δηλώσεις επωνύμων.

Για να γίνει όμως κατανοητή η πραγματικότητα, χρειάζεται μία επισκόπηση του θέματος της «ηλεκτροδότησης», λίγη υπομονή, παρακαλώ:

Β. Λίγα βασικά για την «ηλεκτροδότηση»

• Η ηλεκτροδότηση περιλαμβάνει την ηλεκτροπαραγωγή, την μεταφορά, την διανομή και την ζήτηση ρεύματος.
• Η ζήτηση ρεύματος αλλάζει στο 24ωρο, εποχικά και διαχρονικά
• Στην ηλεκτροδότηση υπάρχουν ορισμένοι απαρέγκλιτοι κανόνες, η παραβίαση των οποίων συνεπάγεται υποχρεωτικές διακοπές στην ηλεκτροδότηση:  1) η ηλεκτροπαραγωγή πρέπει να είναι πάντα ίση με την ζήτηση, 2) η τάση του ρεύματος (τα βολτ), πρέπει να είναι σταθερή, και 3) ειδικά η συχνότητα του ρεύματος (σε χερτζ) επίσης πρέπει να είναι σταθερή.
• Τυπικά, η ηλεκτροπαραγωγή είναι με «μονάδες βάσης» που καλύπτουν την ζήτηση που υπάρχει περίπου συνέχεια και «μεταβλητές μονάδες» και «μεταβλητές μονάδες αιχμής» που καλύπτουν την μεταβλητή ζήτηση όπως πχ σε ώρες αιχμής. Αυτές οι συμβατικές μονάδες βάσης και αιχμής είναι «ελέγξιμες» (ή «ρυθμιζόμενες» ή «κατανεμόμενες») από τον διαχειριστή του συστήματος, όταν η ζήτηση τις χρειάζεται.
• Γενικά, οι μεγάλες «μονάδες βάσης» λειτουργούν αποδοτικότερα, οικονομικότερα και «καθαρότερα» όταν λειτουργούν περίπου σταθερά (όπως το αυτοκίνητο σε αυτοκινητόδρομο σε σχέση με κίνηση πόλης). Παράγουν φθηνότερο ρεύμα, επειδή ακριβώς το τυπικά υψηλό αρχικό κόστος τους επιμερίζεται σε μεγάλη και μακροχρόνια ηλεκτροπαραγωγή. Τυπικά, οι μεγάλες μονάδες βάσης, παγκοσμίως, καίνε κάρβουνο ή είναι πυρηνικές. Πρόσφατα, καίνε και φυσικό αέριο. Χώρες όπως η Νορβηγία, οι ΗΠΑ και η Κίνα έχουν και υδροηλεκτρικές μονάδες βάσης.
• Οι μικρότερες μεταβλητές μονάδες καίνε τυπικά φυσικό αέριο ή είναι υδροηλεκτρικές και σε λιγότερο συχνές περιπτώσεις, καίνε πετρέλαιο. Η ηλεκτροπαραγωγή, συνολικά, δεν χρησιμοποιεί πετρέλαιο. 
• Το κόστος του ρεύματος είναι πολύπλοκο θέμα. Περιλαμβάνει τα σταθερά κόστη (κόστος μονάδων, γης και άλλων παγίων), μεταβλητά λειτουργικά κόστη (κυρίως καύσιμα και εργατικά) και «ρυθμιζόμενες χρεώσεις», που αφορούν άλλα κόστη λειτουργίας του συνολικού δικτύου, τα πιο γνωστά από τα οποία είναι η εξασφάλιση περίπου ενιαίου τιμολογίου στην χώρα, κάποιων διευκολύνσεων με κοινωνικά κριτήρια και πρόσφατα χρεώσεις που έχουν σχέση με ΑΠΕ. 
• Το κόστος από μόνο του δεν αρκεί για την αξιολόγηση των επιλογών ηλεκτροδότησης. Οι επιλογές πρέπει να αντανακλούν την (μετρήσιμη) «ασφάλεια» και «επάρκεια» της ηλεκτροδότησης και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις πολλές από τις οποίες είναι πραγματικές, αλλά μερικές είναι υποκειμενικές και διαστρεβλωμένες. Πιο λαϊκά, πρέπει να αξιολογούμε τι δίνουμε και τι παίρνουμε, για αυτό που δίνουμε.

Γ. Λίγα για την ηλεκτροδότηση με (μεταβλητές) ΑΠΕ

Οι ΑΠΕ είναι τυπικά τα αιολικά, τα φωτοβολταϊκά, τα μικρά υδροηλεκτρικά, η βιομάζα και άλλα εξειδικευμένα και εξεζητημένα. Και τα μεγάλα υδροηλεκτρικά είναι ΑΠΕ στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά κάπως εμείς δεν τα αναφέρουμε. Σαν «ΑΠΕ» σε αυτό το σημείωμα, θεωρούμε τα αιολικά και τα φ/β που είναι μεταβλητές ΑΠΕ και τις παρενέργειές τους στο σύστημα ηλεκτροδότησης.

• Οι ΑΠΕ, ασχέτως διαχρονικών βελτιώσεων, είναι τυπικά μεταβλητές με τον καιρό, και όχι με την ζήτηση. Από τις ΑΠΕ, ειδικά τα αιολικά, είναι και "στοχαστικά", δηλαδή τυχαία, όπως ο τυχαίος αέρας. Και δεν «ελέγχονται», ή δεν «κατανέμονται» από τον διαχειριστή του συστήματος.
• Αντίθετα από αυτό που νομίζει πολύς κόσμος, το ρεύμα δεν αποθηκεύεται σε ποσότητα σημαντική για ένα δίκτυο ή με ανεκτό κόστος. Μερικές μορφές αποθήκευσης σαφώς και είναι τεχνικά εφικτές, αλλά το εφικτό, δεν είναι αναγκαστικά πρακτικό, ή συμφέρον.
• Η μεταβλητότητα, η τυχαιότητα και η αδυναμία «κατανομής» σύμφωνα με την ζήτηση αντιμετωπίζεται με διάφορα τεχνικά και διοικητικά μέτρα και έτσι το ρεύμα από ΑΠΕ «ενσωματώνεται» στο δίκτυο. 
• Η ενσωμάτωση γίνεται με: 1) μεταβλητή λειτουργία των συμβατικών μονάδων, σε «θερμή» κυρίως εφεδρεία (δηλαδή σε συνεχή λειτουργία), παράλληλα με τις ΑΠΕ, 2) απόρριψη (ή διάχυση) ρεύματος που δεν μπορεί να ενσωματωθεί με (μεταβλητή λειτουργία) σε γείτονες, 3) αποθήκευση ρεύματος που δεν μπορεί να ενσωματωθεί, κυρίως σε μονάδες «αντλησιοταμίευσης» και με άλλους πειραματικούς τρόπους, 4) περιορισμό της έγχυσης ρεύματος από ΑΠΕ όταν δεν υπάρχουν άλλα μέσα ενσωμάτωσης.
• Όλα αυτά είναι απαραίτητα για την τήρηση των απαρέγκλιτων κανόνων που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Αλλά με σημαντικές γνωστές συνέπειες: 1) Η μεταβλητή λειτουργία συμβατικών μονάδων μειώνει την ενεργειακή τους αποδοτικότητα και αυξάνει τις εκπομπές CO2. Επίσης, η μεταβλητή λειτουργία κάνει αυτές τις συμβατικές μονάδες οικονομικά ζημιογόνες και ασύμφορες. 2) Η απόρριψη τυχαίου και μεταβλητού ρεύματος ενοχλεί τους γείτονες και είτε την «μπλοκάρουν» είτε πληρώνονται για αυτήν. 3) Η αποθήκευση, περαιτέρω ακριβαίνει το κόστος και μειώνει την ενεργειακή αποδοτικότητα (και τυπικά είναι ασήμαντη). 4) Ο περιορισμός της λειτουργίας μονάδων ΑΠΕ δεν ενοχλεί, τεχνικά, αλλά τυπικά οι περιοριζόμενες μονάδες ΑΠΕ, πληρώνονται ούτως ή άλλως.
• Οι ΑΠΕ, καθ’ εαυτές, παράγουν ακριβό ρεύμα, παρά το μηδενικό κόστος του αέρα ή του ήλιου. Το κόστος τους είναι το κόστος του κεφαλαίου τους συν τις επιδοτήσεις που λαμβάνουν, υποχρεωτικά.
• Το κόστος ενσωμάτωσης (εφεδρείες, παρεμβάσεις στο δίκτυο κλπ) εύκολα υπερδιπλασιάζει το κόστος των ΑΠΕ 

Δ. Λίγα βασικά για την ενέργεια

Η «συνολική ενέργεια» που χρησιμοποιούμε είναι περισσότερη από την ηλεκτροδότηση. Η ηλεκτροδότηση αφορά μόνο το περίπου 1/3 της συνολικής χρήσης ενέργειας. Η περισσότερη ενέργεια είναι από πετρέλαιο για μεταφορές (και για βιομηχανική και οικιακή χρήση). Η χρήση πετρελαίου στην ηλεκτροδότηση είναι σχετικά ασήμαντη. Η ηλεκτροδότηση είναι περίπου 80% από κάρβουνο και αέριο, και περίπου 15% από υδροηλεκτρικά και πυρηνικά. Περίπου 3% είναι από αιολικά και 4% από όλες τις άλλες ΑΠΕ. Η ενέργεια από καυσόξυλα και κοπριές είναι περίπου 20 φορές όσο η ενέργεια από όλα τα αιολικά και όλα τα φ/β παγκοσμίως! Τα αιολικά και τα φ/β είναι 1% της παγκόσμιας ενέργειας.

Κάθε μορφή ενέργειας και κάθε ηλεκτροδότηση έχει «συνέπειες στο περιβάλλον». Η αξιολόγηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων κάθε ενεργειακής και κάθε ηλεκτροδοτικής επιλογής πρέπει να γίνεται πάντα συνεκτιμώντας τι πραγματικά παίρνουμε και πόσο κοστίζει η κάθε επιλογή. Τα αιολικά πχ, προωθούνται σαν "καθαρά"και σίγουρα είναι "καθαρά", σε σχέση με άλλης μορφής ηλεκτροδοτήσεις. Αλλά αν τα "καθαρά" αιολικά 1) δεν ηλεκτροδοτούν, 2) δεν υποκαθιστούν κάτι άλλο και 3) δεν εξοικονομούν καύσιμα, πληρώνουμε για άχρηστη "καθαρότητα": Ακριβό δώρον-άδωρον.


Ε. Η σημερινή πραγματικότητα για τα αιολικά και τις άλλες «ΑΠΕ»

 Από το 1990 μέχρι σήμερα, οι ΑΠΕ έχουν γίνει υποχρεωτικές σε πολλές χώρες. Με υποχρεωτικές και πολλαπλές φανερές και αφανείς επιδοτήσεις, υποχρεωτική και κατά προτεραιότητα απορρόφηση του ρεύματος από ΑΠΕ στα δίκτυα κλπ.

Το γνωστό αποτέλεσμα είναι ότι: 

• έχουν μπει πάρα πολλά αιολικά και φ/β. Μόνο στην Ελλάδα, «5.500 εγκατεστημένα μεγαβάτ» περίπου όσο η ζήτηση για ρεύμα.
• αναφέρονται μεγάλοι αριθμοί «έγχυσης» ρεύματος από ΑΠΕ ή συμμετοχής τους στα λεγόμενα ενεργειακά μείγματα.
• η Ελλάδα ήδη δηλώνει πάνω από 30% ρεύμα από ΑΠΕ (περίπου 20-21% από αιολικά και φ/β, το υπόλοιπο από υδροηλεκτρικά της ΔΕΗ, αλλά: 1) δεν έχει υπάρξει, πουθενά, υποκατάστασησυμβατικών θερμικών μονάδων από ΑΠΕ. Το αέριο έχει υποκαταστήσει κάρβουνο, το κάρβουνο έχει υποκαταστήσει πυρηνικά, αλλά οι ΑΠΕ προστίθενται χωρίς να υποκαθιστούν κάτι. Απεναντίας, επιβάλλουν περισσότερες μονάδες αερίου. 2) δεν έχει υπάρξει μετρήσιμη εξοικονόμηση καυσίμων από αιολικά ή φ/β. Τα αιολικά φαίνεται ίσως και να αυξάνουν την χρήση καυσίμων. Αυτό το τεκμηριωμένο παράδοξο οφείλεται στο ότι οι ΑΠΕ επιβάλλουν μεταβλητότητα και επομένως μειωμένη αποδοτικότητα (όπως η κατανάλωση καυσίμων σε αστικό οδήγημα)
• η μη εξοικονόμηση καυσίμων σημαίνει ότι δεν μειώνουν εκπομπές CO2. Η μείωση κατανάλωσης, η ύφεση ή φτώχεια μειώνουν εκπομπές CO2. Και η χρήση περισσότερου αερίου και πυρηνικών.
• οι χώρες με τις πιο πολλές ΑΠΕ έχουν το ακριβότερο ρεύμα! Η Δανία και η Γερμανία έχουν το ακριβότερο στην ΕΕ και η Νότια Αυστραλία στον κόσμο.
• η Γερμανία δεν έχει μειώσει εκπομπές CO2 (λόγω ανάπτυξης) η Δανία τις έχει μειώσει (λόγω ύφεσης). Σχεδόν άσχετα με το πόσες ΑΠΕ έχουν... Για την Γερμανία, οι ΑΠΕ είναι εξαγωγική δραστηριότητα. Η Γερμανία και η Δανία είναι παραδείγματα του πώς οι ΑΠΕ ενσωματώνονται μεν, είναι ατελέσφορες δε.
• Τα αιολικά δεν συμβάλλουν στην εξασφαλισμένη επάρκεια ισχύος. Απλά, επειδή δεν ξέρουμε αν θα φυσάει τα επόμενα Χριστούγεννα, ή όταν θα χρειαστούμε ρεύμα επειγόντως. «Κάτι άλλο» πρέπει να συνυπάρχει.
• Οι ξένες ειδήσεις είναι πλέον γεμάτες αναφορές στην «αποτυχία της ενεργειακής μετάβασης σε ΑΠΕ», ότι οι ΑΠΕ είναι σκέτη «αναδιανομή», «λάθος ενεργειακή πολιτική» κλπ...

ΣΤ. Μάθετε να απαντάτε στην αιολική προπαγάνδα

Στην αρχή του σημειώματος αναφέρθηκαν 10 απόψεις που έχουν γίνει αποδεκτές από τον πολύ κόσμο:

1. Παράγουν πολλή ενέργεια; Όχι! Λιγότερο από 1% της συνολικής. Και αυτό το ποσοστό αφορά σε μεταβλητή ενέργεια που χρειάζεται πολλές παρεμβάσεις για να «ενσωματωθεί» και έχει αμφίβολη δυνατότητα υποκατάσταση κάποιας άλλης ενέργειας, ειδικά στην ηλεκτροπαραγωγή. Καθαρή ενέργεια; Ούτε! Παράγουν μη ενέργεια. Πεντακάθαρη διακοσμητική ενέργεια.
2. Ο αέρας είναι το φθηνό, ατέλειωτο εγχώριο «καύσιμο»; Όχι. Ο αέρας είναι δωρεάν, αλλά η μετατροπή του σε ρεύμα και η ενσωμάτωση αυτό του ρεύματος είναι προβληματική και ακριβή. Ο αέρας είναι κατάλληλος για στέγνωμα ρούχων.
3. Τα αιολικά μειώνουν τις εκπομπές CO2 προς όφελος του Κλίματος της Γης; Όχι. Με λιγότερο από 1% της συνολικής ενέργειας και περίπου μηδενική υποκατάσταση καυσίμων ή μείωση CO2, τα αιολικά δεν έχουν κανέναν αντίκτυπο σε κανένα CO2.
4. Τα αιολικά βοηθούν στην απεξάρτηση από ορυκτά καύσιμα; Όχι αφού δεν τα υποκαθιστούν. Τα αιολικά επιβάλλουν χρήση φυσικού αερίου (που είναι ακριβό ορυκτό καύσιμο) και οι μελέτες δείχνουν ότι ούτε αυτό το εξοικονομούν.
5. Τα αιολικά βοηθούν στην ενεργειακή ανεξαρτησία; Όχι. Τα αιολικά δεν μπορούν να κάνουν τίποτε εκτός από το να ακριβύνουν το ρεύμα. «Προστίθενται χωρίς να υποκαθιστούν».
6. Τα αιολικά κάνουν καλό στο περιβάλλον; Όχι. Τα αιολικά δεν κάνουν την ζημιά που κάνουν οι συμβατικές μονάδες, αλλά δεν μειώνουν τους ρύπους από αυτές . Κάνουν άλλες ζημιές και ίσως ενοχλούν – αλλά χωρίς ενεργειακό ή περιβαλλοντικό όφελος. Μόνο ακριβαίνουν το ρεύμα, χωρίς να το εξασφαλίζουν.
7. Τα αιολικά είναι απάντηση στο πρόβλημα της ρύπανσης ή υγείας στην Πτολεμαΐδα; Όχι. Δεν βελτιώνουν διαχείριση τέφρας, δεν υποκαθιστούν ούτε εξοικονομούν λιγνίτη. Πετώντας λεφτά σε αιολικά, μειώνουμε την δυνατότητα βελτίωσης της Πτολεμαΐδας.
8. Τα αιολικά είναι σαν τους παραδοσιακούς ανεμόμυλους; Όχι: Οι ανεμόμυλοι μπορούσαν να λειτουργούν με μεταβλητό αέρα επειδή και το σιτάρι και το αλεύρι αποθηκεύονται. Ο αέρας και το ρεύμα δεν αποθηκεύονται. Οι ανεμόμυλοι ήταν για τοπικές ανάγκες. Τα αιολικά είναι οι εξαγωγικές ανάγκες αυτών που τα εξάγουν.
9. Τα αιολικά μπαίνουν σε ξένες χώρες και επομένως πρέπει και σε εμάς; Όχι. Τα αιολικά προωθούνται από χώρες που εξάγουν αιολικά και από εταιρίες φυσικού αερίου και είναι εισπρακτικό εργαλείο υπέρ αυτών.  Τα αιολικά μπαίνουν επειδή είναι υποχρεωτικά και έχουμε ήδη εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μας.  Οι χώρες με πολλά αιολικά είναι η απόδειξη του ότι είναι ατελέσφορα και προβληματικά.
10. Τα αιολικά είναι αειφόρα; Όχι. Κάτι που είναι υποχρεωτικό και υπάρχει μόνο με υποχρεωτικές επιδοτήσεις είναι εξ ορισμού μη αειφόρο. Τα αιολικά είναι τόσο αειφόρα όσο οι κεφαλικοί φόροι.

Τα αιολικά δεν είναι για το Ελληνικό Δημόσιο Συμφέρον.  Είναι για το Γερμανικό Δημόσιο Συμφέρον. Αλλά δίνουν ποσοστά, χάντρες και καθρεφτάκια σε αυτούς που ελέγχουν τα ΜΜΕ, τις δήθεν οικολογικές ΜΚΟ και, δυστυχώς,  τις Κυβερνήσεις μας.

Το θέμα των μεταβλητών ΑΠΕ που είναι στο σύστημα ηλεκτροδότησης παρουσιάστηκε εκτενώς στην δεύτερη και τρίτη εισήγηση ημερίδας της 1ης Δεκεμβρίου 2018 από όπου και η εικόνα αυτής της ανάρτησης.

Ξέρω, ελάχιστοι διαβάζουν κάτι πάνω από μία μικρή παράγραφο. Ακόμα λιγότεροι καταλαβαίνουν την διαφορά μεταξύ ισχύος και ενέργειας, ή την διαφορά κατανεμόμενης και μη κατανεμόμενης ισχύος. Για να μην ρωτήσω τι είναι αειφορία, ή τι είναι δημόσιο συμφέρον...  Οι ΑΠΕτεώνες εκμεταλλεύονται την άγνοια. Και οι Γερμανοί εισπράττουν. Οι ΑΠΕ είναι επιδοτούμενη από εμάς Γερμανική εξαγωγική δραστηριότητα, με ποσοστά σε ντόπιους πονηρούς.

Στρατός-Θητεία: Να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα των φαντάρων και να καλυφθούν οι ανάγκες τους ζητά το ΚΚΕ

Από atexnos2019 atexnos2019

Να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα των νέων στρατευμένων που υπηρετούν τη θητεία τους και να καλυφθούν οι ανάγκες τους ζητάει το ΚΚΕ, το οποίο κατέθεσε Ερώτηση προς τον υπουργό Εθνικής Άμυνας. Την Ερώτηση υπογράφουν οι βουλευτές του Κόμματος Θανάσης Παφίλης, Νίκος Καραθανασόπουλος, Γιώργος Λαμπρούλης, Νίκος Παπαναστάσης, Λεωνίδας Στολτίδης και Μανώλης Συντυχάκης.

Παραθέτουμε την Ερώτηση:

«Οι νέοι στρατευμένοι, που υπηρετούν τη θητεία τους, πρέπει να έχουν όλα τα δικαιώματα που είχαν ως πολίτες. Το δικαίωμα στην ενημέρωση, τη διαμαρτυρία για τα προβλήματα της θητείας, το καψώνι κ.ά. Να μπορούν να συμμετέχουν και να δρουν μέσα από τα συνδικάτα, τους συλλόγους εργαζομένων κι άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος.

Η οικονομική κρίση και τα αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζονται, ειδικά τα τελευταία χρόνια, η νέα επίθεση που ετοιμάζει η κυβέρνηση της ΝΔ στα Εργασιακά επιβαρύνουν τη λαϊκή οικογένεια. Οι οικογένειες των οπλιτών σε περίοδο δραστικής μείωσης των μισθών, συντάξεων, αύξησης της φορολογίας επιβαρύνονται με επιπλέον ποσά προκειμένου να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών που όφειλε να καλύπτει το κράτος. Ακόμη πιο δυσμενής είναι η κατάσταση των οπλιτών που έχουν δημιουργήσει δικές τους οικογένειες καθώς στερούνται το εισόδημα που είχαν ως πολίτες.

Η “ανάπτυξη για όλους”, όπως υπόσχεται η ΝΔ, ή “δίκαιη ανάπτυξη”, “ανάπτυξη για τους πολλούς”, που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο αυτού του συστήματος.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη πατάει πάνω στη σφαγή των δικαιωμάτων του λαού. Σφραγίζεται μέσα από τις επικίνδυνες συμφωνίες που κάνει η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Όπως είναι γνωστό, η μηνιαία οικονομική ενίσχυση, ο λεγόμενος μισθός του οπλίτη είναι 8,62 ευρώ, ο οποίος ασφαλώς δεν φτάνει ούτε για τα καθημερινά έξοδα στο ΚΨΜ.

Γι’ αυτούς τους λόγους επιβάλλεται να αναλάβει το κράτος το σύνολο των δαπανών που αφορούν την εκτέλεση της υπηρεσίας και της εκπαίδευσης του οπλίτη, αλλά και τις ατομικές του ανάγκες.

ΕΡΩΤΑΤΑΙ ο κ. Υπουργός Εθνικής Άμυνας, τι μέτρα προτίθεται να πάρει, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες και να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα των οπλιτών:

• Η υπηρεσία να εξασφαλίζει υποχρεωτικά και επαρκώς όλα τα απαραίτητα είδη ένδυσης, υπόδησης, τα συναφή διακριτικά τους και όσα άλλα είναι απαραίτητα για την εκτέλεση της υπηρεσίας τους. Το κράτος να αναλαμβάνει όλα τα έξοδα μετακίνησης των οπλιτών από και προς το στρατόπεδο. Οι μετακινήσεις λόγω μετάθεσης, τοποθέτησης, απόσπασης να γίνονται με υπηρεσιακά μέσα ή δωρεάν με λεωφορείο, τρένο, πλοίο, αεροπλάνο. Οι μετακινήσεις λόγω άδειας να γίνονται είτε με υπηρεσιακά μέσα, είτε με κάλυψη του συνόλου του τιμήματος των εισιτηρίων των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, από τη μονάδα στον τόπο διαμονής και αντίστροφα. Οι μετακινήσεις λόγω “εξόδου” να γίνονται με υπηρεσιακά μέσα. Σε διαφορετική περίπτωση να καλύπτονται πλήρως τα έξοδα μετακίνησης από το στρατόπεδο στην πλησιέστερη έδρα δήμου και αντίστροφα. Δωρεάν εισιτήρια σε όλες τις αστικές συγκοινωνίες.
• Να εξασφαλίζεται επαρκής, σε ποσότητα και ποιότητα, σίτιση.
• Να στελεχωθούν με ειδικευμένο υγειονομικό προσωπικό και επαρκή εξοπλισμό τα ιατρεία των μονάδων. Να γίνεται πλήρης και έγκαιρος εμβολιασμός των οπλιτών. Να λαμβάνονται κατάλληλα μέτρα που να εξασφαλίζουν την υγιεινή στις μονάδες. Στις οικογένειες των οπλιτών και τα προστατευόμενα μέλη τους να εξασφαλίζεται πλήρης και απολύτως δωρεάν ιατροφαρμακευτική, οδοντιατρική και νοσοκομειακή περίθαλψη, υγειονομικό υλικό, χωρίς συμμετοχή στις πληρωμές, χωρίς πλαφόν και περικοπές.
• Στα παιδιά των οπλιτών να εξασφαλιστεί χωρίς όρους και προϋποθέσεις η δωρεάν ένταξη στους βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς.
• Για όλους τους οπλίτες και ειδικά για όσους ήταν άνεργοι πριν την κατάταξή τους στις ΕΔ, να παγώνουν στεγαστικά δάνεια και χρέη προς το Δημόσιο για όλο το διάστημα της θητείας. Να μην υλοποιείται κανένας πλειστηριασμός.
• Οι οπλίτες που διέκοψαν σχέση εξαρτημένης εργασίας, ανεξάρτητα από το είδος της σύμβασής τους, για να υπηρετήσουν τη θητεία τους -εφόσον οι ίδιοι το επιθυμούν- να επαναπροσλαμβάνονται υποχρεωτικά από τον ίδιο εργοδότη αμέσως μετά την απόλυσή τους από τις ΕΔ. Οι οπλίτες που είναι άνεργοι μετά την απόλυσή τους να δικαιούνται επίδομα ανεργίας για όλο το διάστημα της ανεργίας.
• Οι οπλίτες που ανήκουν σε οικογένειες με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα κάτω των 12.000 ευρώ, να λαμβάνουν μηνιαία ενίσχυση 200 ευρώ.
• Στους οπλίτες που έχουν δημιουργήσει δική τους οικογένεια, να χορηγείται η μηνιαία ενίσχυση των 200 ευρώ, με προσαύξηση ώστε το οικογενειακό τους εισόδημα να φτάνει τα 751 ευρώ το μήνα.
• Να χορηγούνται υποχρεωτικά, επιπλέον της κανονικής, οι ημέρες της φοιτητικής και αγροτικής άδειας σε όσους οπλίτες τις δικαιούνται.
• Η υπηρεσία να παρέχει τη δυνατότητα, στους οπλίτες σε όλες τις μονάδες, να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε χώρους άθλησης, βιβλιοθήκες, αίθουσες ψυχαγωγίας, αίθουσες υπολογιστών, είτε των στρατοπέδων, είτε δημοτικών και δημόσιων. Να εξασφαλίζεται με ευθύνη της υπηρεσίας, δωρεάν πρόσβαση σε πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις εκτός των στρατοπέδων.
• Να έχουν δικαίωμα οι στρατευμένοι να συγκροτούν Επιτροπές μέσα στις μονάδες με σκοπό να αναφέρονται υπηρεσιακώς για ζητήματα συνθηκών διαβίωσης, να παίρνουν πρωτοβουλίες πολιτιστικού και αθλητικού περιεχομένου.
• Να κατοχυρώνονται στην ουσία και στην πράξη τα δικαιώματα του οπλίτη, να έχει γνώμη και δικαίωμα να εκφράζει τη διαμαρτυρία του, όπως για να καταργηθούν τα καψώνια, οι όποιες αυθαιρεσίες ανωτέρων. Να έχει το δικαίωμα να διατυπώνει τη γνώμη του ενάντια στη συμμετοχή των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους. Ενάντια στη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και σε αποστολές σε βάρος άλλων λαών. Να κατοχυρώνεται στην πράξη το δικαίωμα του οπλίτη να διαβάζει πολιτικά έντυπα και εφημερίδες εντός των μονάδων. Να πωλούνται εφημερίδες στα ΚΨΜ. Να μπει φραγμός στα εθνικιστικά συνθήματα σε βάρος άλλων λαών, στο ρατσιστικό και ναζιστικό δηλητήριο με όποιον τρόπο αυτό εκδηλώνεται».

"Ο Θεός είναι νεκρός"

Ο Θεός είναι νεκρός. Ο Θεός παραμένει νεκρός. Και τον έχουμε σκοτώσει εμείς.
Friedrich Nietzsche, Χαρούμενη επιστήμη, #125, "Ο τρελός"


Πριν μιλήσει κανείς για το τι σημαίνει η διάσημη φράση "ο Θεός είναι νεκρός" είναι αναγκασμένος να αποσαφηνίσει πώς αντιλαμβάνεται τη λέξη "Θεός". Τι εννοεί ο Νίτσε με τη λέξη; Η απάντηση "τον Θεό, όπως καταλαβαίνουμε όλοι την έννοια Θεός, τον Θεό ως δημιουργό του κόσμου, αιώνιο, παντογνώστη, παντοδύναμο, πανταχού παρόντα" είναι εμφανώς ανεπαρκής. Αν ο "Θεός" του Νίτσε ήταν παντοδύναμος, δεν θα μπορούσαμε να τον σκοτώσουμε. Αν ήταν αιώνιος, δεν θα ήταν νεκρός. Αν ήταν πανταχού παρών, δεν θα ήταν τώρα απών. Αν ήταν παντογνώστης, θα γνώριζε τον κίνδυνο που διατρέχει από εμάς. Αν ήταν ο δημιουργός του κόσμου, ο κόσμος δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς αυτόν εφόσον αυτή η δημιουργία ήταν η αφετηρία και πηγή κάθε δημιουργίας, η μοναδική, κατ' εξαίρεση πράξη ενός μοναδικού και κατ' εξαίρεση όντος, κάτι εξ ορισμού αδύνατο να επαναληφθεί, κάτι που δεν έχει νόημα χωρίς την ύπαρξη του όντος αυτού.


Όλοι αυτοί οι κατηγορικοί προσδιορισμού του Θεού αδυνατούν λοιπόν να προσδιορίσουν το τι σημαίνει "Θεός" μέσα στην πρόταση "ο Θεός είναι νεκρός."



Υπάρχει όμως μια διαφορετική προσέγγιση στο θείο, η οποία δεν συνίσταται τόσο στις ιδιότητές του όσο στη δομική λειτουργία του μέσα στον κόσμο. Ο Θεός, από αυτή την οπτική, είναι απλώς το όνομα της αρχής διαμεσολάβησης της ύπαρξης. Η ύπαρξη δεν είναι τυχαία, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των πλασμάτων δεν είναι χαώδεις και χωρίς σχέδιο, επειδή διαμεσολαβούνται από μια ανώτερη αρχή. Ο "Θεός" είναι η εγγύηση, το εγγυητικό θεμέλιο των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ ανθρώπων και φύσης. Είναι η αόρατη κόλλα που συγκροτεί μια τάξη στον κόσμο, δομεί μια ιεραρχία, καθορίζει θέσεις για τα υποκείμενα και για τα πράγματα. Είναι αυτό που εγγυάται ότι υπάρχουν καν υποκείμενα ως κάτι διαφορετικό από τα πράγματα. Είναι επομένως αυτό που ταυτόχρονα διαχωρίζει τα όντα (όπως κάνει ο μυθικός Θεός στη Γένεση, διαχωρίζοντας γη και θάλασσα, γη και ουρανό, φώς και σκοτάδι, κλπ) και τα συνδέει, που τα συνδέει διαχωρίζοντάς τα, καθώς τα όντα δεν θα μπορούσαν να συνδέονται αν πρώτα δεν διαχωρίζοντουσαν. Ο Θεός είναι αυτό που εγγυάται ότι τα όντα δεν αντικρίζουν το ένα το άλλο απευθείας, γυμνά και αδιαμεσολάβητα, αλλά κοιτούν το ένα το άλλο όντας και τα δύο κάτω από ένα τρίτο βλέμμα. Χωρίς αυτό το τρίτο, το έδαφος μιας σχέσης δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί, καθώς η σχέση δεν θα είχε καμία συγκροτητική αρχή, καμία δυνατότητα επιδιαιτησίας, και κανένα σημείο από το οποίο να μπορεί να αναπαρασταθεί ως σχέση. Και αυτό δεν αφορά απλώς τη σχέση ανάμεσα σε έναν και κάποιον άλλο (αλλά τι θα ήταν ο "ένας" και ο "κάποιος άλλος" χωρίς ένα τρίτο σημείο αναφοράς;) αλλά και τη σχέση ανάμεσα στον ένα και τον εαυτό του, όπως δείχνει ξεκάθαρα ο Ροβινσώνας Κρούσος του Ντεφό, που "ανακαλύπτει" ή ακριβέστερα εφευρίσκει το Θεό ακριβώς όταν μένει μόνος του στον κόσμο, και άρα όταν αναγκάζεται από τις περιστάσεις να δομήσει και να συντηρήσει μια σχέση με τον εαυτό του που να μην οδηγεί στην τρέλα.


Αυτός λοιπόν είναι ο Θεός που "είναι νεκρός" και "παραμένει νεκρός" γιατί ήταν πάντα θνητός -- και ήταν τέτοιος επειδή ήταν, φυσικά, δημιούργημα του νου, λογικό εύρημα. Ο Θεός ήταν --αυτό είναι κρίσιμο-- λογικό εύρημα, αποτύπωση μιας λογικής αναγκαιότητας. Τα μυθολογικά του στοιχεία --η γενειάδα του, τα αποκαθαρκτικά του εγκλήματα, η εκδικητικότητά του, οι μικρές του ή μεγάλες του αντιφάσεις, η ακατανόητη βιογραφία του, όλα τούτα αποτελούν στοιχεία συσκότισης της κρυστάλλινης λογικής της αναγκαιότητάς του ως προϋπόθεσης της κοινωνικής οργάνωσης της ζωής, που με τη σειρά της προϋποθέτει μια αρχή εδραίωσης ή θεμελίωσης των κοινωνικών σχέσεων -- εξισωτικών ή άνισων, αυτό ήταν ιστορικά αδιάφορο για τον Θεό ή τους θεούς που προηγήθηκαν αυτού, και που δεν έτυχε ποτέ στην διάρκεια της ζωής τους να κάνουν άλλο από το να συντηρούν τη μορφή των σχέσεων που υποτίθεται πως δημιούργησαν.


Πώς πέθανε ο Θεός; Από τι σκοτώθηκε; Τι θα έδειχνε μια βιοψία στο άψυχο κορμί του για τα αίτια και τα μέσα του θανάτου του; Η απάντηση ότι ο Θεός πέθανε εξαιτίας της ανάπτυξης και αυτονόμησης της τεχνολογίας είναι συσκοτιστική αν δεν εκτεθεί στο φως της ανάλυσης μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη για το τι είναι "τεχνολογία." Ο Θεός δεν πέθανε επειδή ανακαλύφθηκε η ατμομηχανή. Δεν τον σκότωσε ο ηλεκτρισμός. Ούτε καν η θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Ο Θεός πέθανε επειδή δεν ήταν πια αναγκαίος ως διαμεσολαβητική αρχή, εγγύηση της σταθερότητας των ανθρώπινων σχέσεων και των σχέσεων των ανθρώπων με τα ζώα και με τη φύση. Ο Θεός πέθανε επειδή αντικαταστάθηκε από κάτι άλλο, κάτι που ο ίδιος ο Νίτσε δεν μπορεί να δει καθαρά ή να ονομάσει με το όνομά του.


Από τι αντικαταστάθηκε ο Θεός; Αντικαταστάθηκε από τις συμβασιακές σχέσεις ως αποκρυσταλλώσεις των σχέσεων που απορρέουν από την κεφαλαιοκρατική παραγωγή. Οι σχέσεις αυτές είναι πάνω από όλα αυτοματικές: καθορίζουν δικαιώματα και υποχρεώσεις, επιβάλλουν συνέπειες, ενσαρκώνουν μια νέα εξουσία της μοίρας χωρίς να είναι απαραίτητη η προσφυγή σε μια υποκειμενική μορφή της απόφασης. Μόνο με αυτή την έννοια είναι η "τεχνολογία" το αίτιο του θανάτου του Θεού: μόνο στο βαθμό που "τεχνολογία" σημαίνει "αυτοματισμός", και μόνο στον βαθμό που ο "αυτοματισμός" είναι συνώνυμος με την α-νόητη, απάνθρωπη αλλά και υπεράνθρωπη (Übermensch!) λειτουργικότητα του κόσμου, τη λειτουργικότητα χωρίς προσφυγή --και χωρίς καν τη δυνατότητα προσφυγής-- στην απόφαση, στην ηθική, στη σφαίρα του καλού και του κακού (Πέρα απ' το καλό και το κακό!)


Στον βαθμό που ξεριζώνει και καταστρέφει κάθε μυθικό στοιχείο, κάθε μυθικό μέσο εκλογίκευσης του χαρακτήρα των ανθρώπινων σχέσεων και των σχέσεων ανθρώπου και φύσης, ο καπιταλισμός αναλαμβάνει το ρόλο του ριζοσπαστικού μηδενισμού: ξεγυμνώνει την βία που εκλογίκευε ο διαμεσολάβηση της θεϊκής αρχής, αναδεικνύει όλη την κρυφή κτηνωδία της εκμετάλλευσης κάτω από την επιφάνεια της ιεροποίησης, αποκαλύπτει το τρομακτικό πρόσωπο της λυκανθρωπίας, το βασίλειο του homo hominis lupus κάτω απ' τις σεπτές τελετουργίες και την ψεύτικη σοφία του κόσμου.


Αλλά στο σημείο ακριβώς αυτό, στο σημείο της μέγιστης έκθεσης της απόλυτης αυθαιρεσίας ως μοναδικού υφιστάμενου θεμελίου του κοινωνικού δεσμού, ο καπιταλισμός υψώνει ένα νέο, εκδικητικά μυθικό είδωλο στη θέση του νεκρού Θεού: τη μηχανή, όχι ως παραγωγικό μέσο αλλά ως αρχή λειτουργίας της κοινωνίας. Η ζωή δεν αυτοματοποιείται με τη γελοία έννοια ότι έχουμε μίξερ ή ασανσέρ, αλλά με την έννοια ότι σταματά να υπόκειται στη Θεοδικία, στην απόφανση μιας ανώτερης αρχής που μπορεί να καταστρέφει επειδή μπορεί επίσης να δημιουργεί. Τα παιδιά εξακολουθούν να πεθαίνουν, αλλά αυτό αφορά απρόβλεπτες μεταλλάξεις στην μετοχική αξία κάποιων εταιριών τροφίμων στις αγορές· οι άνθρωποι χάνουν το ψωμί τους, αλλά αυτό αφορά τις επιπτώσεις του αποπληθωρισμού· οι ελευθερίες εξαφανίζονται, αλλά αυτό έχει να κάνει με τις πιέσεις του ανταγωνισμού για αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Το όνομα του αυτόματου μηχανισμού που διαμεσολαβεί και ρυθμίζει τις κοινωνικές σχέσεις μετά τον θάνατο του Θεού είναι οικονομία. Αλλά αν και παίρνονται συχνά ανθρώπινες αποφάσεις για την οικονομία, για την οικονομική πολιτική, οι αποφάσεις αυτές είναι ολοκληρωτικά ανίσχυρες μπροστά στις βουλές της ίδιας της οικονομίας, γυρίζουν συχνά μπούμεραγκ, δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν, κλπ. Υπάρχουν μεν οικονομολόγοι και οικονομικοί αναλυτές όπως υπήρχαν θεολόγοι και ιερείς, αλλά σε τελική ανάλυση είναι κανείς αναγκασμένος να αποδεχτεί ότι οι μηχανισμοί της οικονομίας είναι τόσο πολύπλοκοι, η λειτουργία της καθορίζεται από ένα τέτοιο ασύλληπτο αριθμό παραγόντων, ώστε κανείς να μην μπορεί πραγματικά να τιθασεύσει ή να ελέγξει τον μηχανισμό, ο οποίος είναι αυθεντικά αυτόματος ακριβώς επειδή οι ανθρώπινες παρεμβάσεις δεν τον ελέγχουν πραγματικά, δεν μπορούν να τον στρέψουν στη μία ή την άλλη κατεύθυνση, κλπ.


Ενώ ο σύγχρονός του Φόιερμπαχ ασχολούνταν ακόμη με τη φιλοσοφική αποδόμηση της θρησκείας, ο Μαρξ έγινε αυτό που έγινε εν μέρει γιατί είχε ήδη προχωρήσει στο επόμενο στάδιο, το στάδιο που ο Νίτσε κατέγραψε με αρκετά χρόνια καθυστέρηση: το στάδιο που, γνωρίζοντας ήδη ότι ο Θεός είναι νεκρός, δεν έβλεπε πλέον ως προτεραιότητα της σκέψης την έκδοση των πιστοποιητικών θανάτου του, αλλά την κριτική αποδόμηση αυτού που τον αντικατέστησε. Το Κεφάλαιο, η Κριτική της πολιτικής οικονομίας, είναι ένα εγχειρίδιο αποδόμησης του Θεού μετά τον θάνατο του Θεού: αυτό που ρίχνει από τον θρόνο είναι αυτό που διαδέχτηκε τον Θεό, δηλαδή η ιδέα του υπεράνθρωπου και ανεξέλεγκτου --και συνάμα αναμφισβήτητου και ρυθμιστικού-- αυτοματισμού της πολιτικής οικονομίας. Ο σοσιαλισμός, κατά βάση, είναι η απάντηση στην προκριμένη απάντηση στον θάνατο του Θεού.


Δεν είναι μια απάντηση αντιδραστική, μια απάντηση που συνίσταται στην νοσταλγία για τον Θεό και στην επιθυμία για την παλινόρθωση του Θεού. Αυτό είναι σαφέστατο στην άγρια χαρά με την οποία το Κομμουνιστικό Μανιφέστο περιγράφει τον μηδενιστικό θρίαμβο του κεφαλαίου απέναντι στην παλιά κοινωνική ζωή, την ορμή με την οποία διέλυσε κάθε απομεινάρι παραδοσιακά δομημένων κοινωνικών σχέσεων. Αλλά δεν είναι επίσης μια απάντηση μηδενιστική με την καπιταλιστική έννοια. Ο σοσιαλισμός λέει "ναι" στον θάνατο του Θεού, λέει όμως "όχι" στον θάνατο της Ιδέας. Και βέβαια, αυτό σημαίνει ότι λέει επίσης όχι στον θάνατο του Θεού, στον βαθμό που ο Θεός είναι η Ιδέα (αυτό το κατανοούσε ιδιαίτερα ξεκάθαρα ο Χέγκελ). Το "ζήσε χωρίς Ιδέα" του καπιταλισμού είναι ένα πρόσταγμα που, συντρίβοντας και τα τελευταία απομεινάρια του ανθρωποποιήσιμου θείου (και συγκεκριμένα του θείου ως εγγύησης της δυνατότητας της αυτο-υπέρβασης του ανθρώπου, της δυνατότητας του ανθρώπου να είναι εγχείρημα του εαυτού του -- βλ. ντε λα Μιραντόλα, "Για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου"), οδηγεί στην θεοποίηση του αυτόματου, γιατί το να ζεις χωρίς Ιδέα είναι το να ζεις αυτοματικά, χωρίς σκέψη, δηλαδή ως ζώο με την Καρτεσιανή έννοια (για τον Ντεκάρτ, το ζώο είναι ένα αυτόματο, το αυτόματο είναι κατά βάση το ζώο).


Ο σοσιαλισμός, κατ' αντιπαράθεση, αρνείται τον Θεό διαλεκτικά, τον διατηρεί δηλαδή ζωντανό μέσα από την άρνησή του, υπό τη μορφή ακριβώς της Ιδέας ως δύναμης αποκλειστικά εξαρτώμενης από τον άνθρωπο (τον κάθε άνθρωπο), και άρα ως δύναμης ατέρμονα ευάλωτης, και συνάμα ως δύναμης ατέρμονα υπερ-άνθρωπης, δύναμης που μπορεί να εξυψώσει τον άνθρωπο πάνω απ' το να είναι "απλώς" άνθρωπος (Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο!), δηλαδή αυτόματο επιβίωσης, lupus homini. Η Ιδέα του σοσιαλισμού, η Ιδέα πάνω στην οποία βασίζεται η ανθρώπινη εξύψωση, είναι η ανθρώπινη ισότητα: ο άνθρωπος παύει να είναι απλώς ζώο από τη στιγμή που αποδέχεται τις συνέπειες που εκπορεύονται από την αξιωματική παραδοχή της ισότητάς του με όλους τους άλλους. Ή αλλιώς (και αντίστροφα), η αποκτήνωση του ανθρώπου είναι συνώνυμη με την αποδοχή των συνεπειών που απορρέουν από την αποδοχή του αυτοματικού χαρακτήρα της ανθρώπινης ανισότητας. "Εκείνος δε που δε μπορεί να ζει μέσα στην κοινωνία με τους άλλους ή αυτός που δεν έχει ανάγκη από τίποτε, αυτός δεν έχει καμιά θέση στην πόλη, γιατί είναι ή θηρίο ή θεός", έγραφε ο Αριστοτέλης (Πολιτικά, 1253a). Ο καπιταλισμός όμως, έχοντας σκοτώσει τον Θεό, δεν μπορεί να κάνει "αυτόν που δεν έχει ανάγκη από τίποτε" (τον κυρίαρχο) παρά μόνο "θηρίο", και από την άλλη, να μετατρέψει το θηρίο αυτό σε ένα ολοκληρωτικά ανήμπορο πλάσμα, φιγούρα της απόλυτης υποτέλειας, της απόλυτης εξάρτησης: το αριστοτελικό "ή θηρίο ή Θεός" έγινε "θηρίο και δούλος" -- θηρίο στον βαθμό που η απόρριψη της Ιδέας της ανθρώπινης ισότητας, της κομμουνιστικής Ιδέας, αυτοματοποιεί, με την αυτοματοποίηση αυτή να είναι σύνωνυμη της βίας απέναντι στον εαυτό και στον άλλο, δούλος στον βαθμό που η αυτοματοποίηση αυτή είναι συνώνυμη επίσης της απόλυτης ενσωμάτωσης της υποτέλειας σε έναν τρίτο, στην μηχανή της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης ως υπέρτατης ενσάρκωσης του αυτομάτου.

Η κομμουνιστική Ιδέα, είπαμε, είναι ταυτόχρονα ατέρμονα ευάλωτη και ατέρμονα υπερ-άνθρωπη: είναι το διαρκώς επαπειλούμενο θεμέλιο ενός αλλιώς αδιανόητου ηρωϊσμού του υποκειμένου. Επιβιώνει ως κυνηγημένο σκυλί, γιατί ο κόσμος στον οποίο υφίσταται είναι απόλυτα εχθρικός προς αυτή, εχθρικότερος από ό,τι θα μπορούσε να είναι ο κόσμος πριν τον θάνατο του Θεού. Οι φορείς της εμφανίζονται στον κατεστραμμένο κόσμο ως φορείς κάποιου ιού, κάποιας ασθένειας· ως χρήζοντες θεραπείας, απομόνωσης, καραντίνας, βιολογικού καθαρισμού. Η Ιδέα είναι ανάθεμα για τον κόσμο που οργανώνεται πάνω στο θεμέλιο του αυτοματισμού, γιατί η Ιδέα είναι απόλυτη, και ο αυτοματικός κόσμος γνωρίζει μόνο ποσότητες, μετρήσεις, ρυθμίσεις, προσαρμογές. Ο αυτοματικός κόσμος έχει χώρο μόνο για μεταρρύθμιση, γιατί το υπέρτατο αγαθό του είναι η διατήρηση των ισορροπιών ως προϋπόθεση της λειτουργικότητας της κεφαλαιοκρατικής μηχανής. Η Ιδέα είναι επαναστατική. Γι αυτό η Ιδέα διώκεται, όχι μόνο από το Κράτος, όχι μόνο από τους μηχανισμούς του, όχι μόνο από τους άλλους ανθρώπους, αλλά μέσα σε κάθε άνθρωπο. "Ζήσε χωρίς Ιδέα", χωρίς τον ιό που απειλεί τον αυτοματικό κόσμο, είναι μια φράση που ακούγεται μέσα σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε στιγμή. "Ζήσε χωρίς Ιδέα" είναι η μόνιμη επωδός της εμπειρίας της ήττας και της απογοήτευσης, της πικρίας, της απόγνωσης και της απελπισίας. "Ζήσε χωρίς Ιδέα" είναι αυτό που τραγουδά μελίρρητα ο "σκεπτικισμός", που είναι βέβαια "σκεπτικιστικός" μόνο απέναντι στην Ιδέα, μόνο απέναντι σε ό,τι ανθίσταται στην παθητική προσαρμογή στον αυτοματισμό, και ποτέ απέναντι στην εύγλωττη προφάνεια της αναγκαιότητας του αυτοματισμού, ποτέ απέναντι σε ό,τι, επειδή δεν μπορεί να ειπωθεί πως είναι το αποτέλεσμα σκέψης, δεν είναι επίσης ευάλωτο και στην καχυποψία απέναντι στην σκέψη. "Ζήσε χωρίς Ιδέα" είναι το τραγούδι ενός θνησιγενούς κόσμου, που γεννοβολά πεθαίνοντας, που σαπίζει βγάζοντας διαρκώς νέα παρακλάδια, νέες ρίζες, νέα προσωπεία, νέες λέξεις, νέες ιδεολογικές εκλογικεύσεις (αλλά η "ιδεολογία" δεν είναι η Ιδέα, είναι μάλλον το αντίθετο της Ιδέας, ένα Συμβολικό που επιτρέπει την απονεύρωση μπροστά στο Πραγματικό).

Σε τελική ανάλυση, την Ιδέα την υπερασπίζεται κάποιος με τη ζωή του, γιατί δεν μπορεί να την υπερασπιστεί κανείς παρά με τη ζωή του, δεν υπάρχουν άλλα μέσα για την υπεράσπιση της Ιδέας. Αλλά αυτός που υπερασπίζεται την Ιδέα, το κομμάτι του Θεού που δεν πέθανε γιατί επέστρεψε στον άνθρωπο, δεν υπερασπίζεται παρά τη ζωή του, τη ζωή ως διαλεκτική άρνηση και υπέρβαση της επιβίωσης.

leninreloaded

Στα συσσίτια τρέφονται 1,65 εκατομμύρια άνθρωποι κυρίως συνταξιούχοι και παιδιά

Συνταξιούχοι, παιδιά και ανθρώπους που ζητούν άσυλο συναντά κανείς στα συσσίτια στη Γερμανία όπου τρώνε ή προμηθεύονται τρόφιμα 1,65 εκατομμύρια άτομα.

Τα στοιχεία δείχνουν πως καταγράφεται μάλιστα αύξηση των επισκεπτών κατά 10%, μέσα σε ένα χρόνο, στα δημόσια συσσίτια που λειτουργούν σε 1.000 δήμους σε όλη τη Γερμανία. Δημοσίευμα της DW που επικαλείται το σύλλογο «Συσσίτια Γερμανία» (Tafeln Deutschland) αναφέρει ότι οι επισκέπτες είναι άνεργοι, μονογονεϊκές οικογένειες, συνταξιούχοι, παιδιά, φοιτητές και αιτούντες άσυλο.

Ο πρόεδρος του συλλόγου Γιόχεν Μπριλ αναφέρει ότι είναι «πολύ δραματική» η κατάσταση στους ηλικιωμένους. Μέσα σε ένα χρόνο ο αριθμός τους αυξήθηκε κατά 20% και έφθασε στις 430.000. Τη μεγαλύτερη ομάδα στα συσσίτια, που λειτουργούν σε 947 γερμανικούς δήμους, αποτελούν όμως, με περίπου μισό εκατομμύριο, τα παιδιά. Ο αριθμός τους αυξήθηκε σε σχέση με πέρσι κατά 10%. «Φτωχά παιδιά δεν έχουν σχεδόν καμία δυνατότητα να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο της φτώχειας», τονίζει ο Γ. Μπριλ.

(Πηγή: DW)

902gr 

Το ίδιο έργο

Στο ίδιο έργο θεατής - αν και με εναλλαγή ρόλων - είναι ο λαός σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της υπόθεσης «Novartis», που χαρακτηρίστηκε «το σκάνδαλο του αιώνα» από την προηγούμενη κυβέρνηση και αξιοποιήθηκε πολλαπλά από το πολιτικό σύστημα.
Αξιοποιήθηκε όμως και για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους, για το ξαναμοίρασμα της επιχειρηματικής πίτας στην αγορά του Φαρμάκου, αποκαλύπτοντας τον άγριο ανταγωνισμό ανάμεσα σε κολοσσούς, με γεωπολιτικές «ουρές».
Σήμερα, η αντιστροφή των ρόλων έφερε τους πρώην κατήγορους στη θέση των κατηγορούμενων, αλλά το πραγματικό σκάνδαλο δεν αλλάζει. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την εμπορευματοποίηση του Φαρμάκου, δηλαδή ο έλεγχος της έρευνας, της παραγωγής και διακίνησης των φαρμάκων από πολυεθνικά μεγαθήρια, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την πίτα του παγκόσμιου τζίρου.
Τα μονοπώλια αυτά, προκειμένου να αυξήσουν το μερτικό τους, αναζητούν προσβάσεις σε κυβερνήσεις, πολιτικούς, γιατρούς και άλλους κρίκους στη φαρμακευτική αλυσίδα, διαθέτοντας μάλιστα τεράστια ποσά για μίζες.
Αυτό είναι το υπόβαθρο σκανδάλων όπως της «Novartis», το οποίο έχει μάλιστα παγκόσμιες διαστάσεις και δεν είναι ελληνικό φαινόμενο.
Και μόνο το γεγονός ότι το κουβάρι του σκανδάλου άρχισε να ξετυλίγεται από τις καταγγελίες ανταγωνιστριών εταιρειών στην Επιτροπή Ανταγωνισμού των ΗΠΑ, δείχνει το βάθος των επιχειρηματικών παιχνιδιών που βρίσκονται πίσω από την αποκάλυψή του. Πολύ περισσότερο που στη «Novartis» συμμετέχουν κεφάλαια ανταγωνιστικά προς τα αμερικανικά.
Ταυτόχρονα, η υπόθεση της «Novartis», όπως και όλα τα προηγούμενα σκάνδαλα, αξιοποιήθηκε και συνεχίζει να αξιοποιείται για το ανακάτεμα του πολιτικού συστήματος και για τον αποπροσανατολισμό του λαού από τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, αφού ως τέτοιες προβάλλονται η «ρεμούλα» και η διαφθορά συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων.
Αλλά και για τη δικαιολόγηση της άθλιας κατάστασης στην Υγεία, που αποδίδεται στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων και όχι στην εμπορευματοποίηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και στην πολιτική περικοπών από το κράτος.
Αυτήν την πολιτική υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις, στο όνομα της «δημοσιονομικής πειθαρχίας», που στραγγαλίζει τις λαϊκές ανάγκες για τη στήριξη συνολικά της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Την ώρα λοιπόν που η φτωχολογιά βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για την περίθαλψή της, που οι χρόνια πάσχοντες ζουν ένα Γολγοθά για να προμηθευτούν τα «ειδικά φάρμακα», που οι πολυεθνικές του Φαρμάκου αποσύρουν φάρμακα από την αγορά όταν δεν έχουν το προσδοκώμενο κέρδος και εκβιάζουν για την πίτα της κρατικής φαρμακευτικής δαπάνης, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ τσακώνονται για τον «Ρασπούτιν», αλληλοκατηγορούνται για «παρεμβάσεις» στη Δικαιοσύνη και κοκορομαχούν για το ποιος είναι «σκευωρός» ή «κλέφτης».
Οι πολιτικές αυτές σκοπιμότητες, που ντύνονται πονηρά με τον μανδύα της «διαφάνειας» και της «κάθαρσης» και καθορίζονται από το ποιο κόμμα βρίσκεται κάθε φορά στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, δίκαια προκαλούν απέχθεια στο λαό και αποκαλύπτουν την μπόχα που αναδίδει το σάπιο σύστημα.
Σήμερα, επομένως, όσο σημαντικό είναι να αναδειχθούν όλες οι πτυχές της υπόθεσης, να μην υπάρξει «κουκούλωμα» και οι ένοχοι να πληρώσουν, άλλο τόσο αναγκαίο είναι να μην κρυφτεί η μεγάλη εικόνα της εμπορευματοποίησης της Υγείας και του Φαρμάκου, που με συνέπεια υπηρετούν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα.
Οσο κυβέρνηση και αντιπολίτευση κλιμακώνουν την επιχείρηση αποπροσανατολισμού, τόσο περισσότερο να δυναμώνει η διεκδίκηση για σύγχρονες, δωρεάν και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, στο ύψος των πραγματικών λαϊκών αναγκών.
Οσο περισσότερο αξιοποιείται η υπόθεση αυτή για να κρυφτεί η ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ στην εξυπηρέτηση της επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία, τόσο πιο πολύ να απορρίπτεται αυτός ο δρόμος, να δυναμώνει ο αγώνας ενάντια στην πραγματική αιτία των σκανδάλων και τις διαφθοράς, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, που είναι η ίδια η καπιταλιστική ιδιοκτησία.