Το νέο εργοδοτικό έγκλημα στα ΕΛΠΕ αποδείχνει για μια ακόμη φορά ότι δεν συμβαδίζουν κέρδη και δικαιώματα εργαζομένων, ακόμα και η ζωή τους... (VIDEO + 17 ΦΩΤΟ)

 Το νέο εργοδοτικό έγκλημα στα ΕΛΠΕ αποδείχνει για μια ακόμη φορά ότι δεν συμβαδίζουν κέρδη και δικαιώματα εργαζομένων, ακόμα και η ζωή τους... (VIDEO + 17 ΦΩΤΟ)

Τραγική ειρωνεία...
Ο πίνακας κατέγραφε τις ώρες μέχρι το επόμενο εργατικό ατύχημα

Με 24ωρη απεργία το Σάββατο 9 Μάη απαντούν οι εργαζόμενοι στο εργοδοτικό έγκλημα που σημειώθηκε το πρωί της Παρασκευής στα ΕΛΠΕ στον Ασπρόπυργο ενώ το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας καλεί σε Γενική Συνέλευση στην πύλη στις 7 π.μ. 

Έξι εργαζόμενοι τραυματίστηκαν από την πυρκαγιά στα ΕΛΠΕ. Τρεις μεταφέρθηκαν αρχικά στο Αττικό Νοσοκομείο και ακόμα τρεις στο Θριάσιο Νοσοκομείο. Για τον έναν πολυτραυματία, το Συνδικάτο Μετάλλου κάνει έκκληση για αίμα. (Διαβάστε αναλυτικά ΕΔΩ).

Σύμφωνα με νεότερη ανακοίνωση του υπουργείου Υγείας: Από τους τρεις τραυματίες που νοσηλεύονται στο «Θριάσιο», ο ένας φέρει εγκαύματα συνολικής έκτασης περίπου 70% και είναι διασωληνωμένος και σε κρίσιμη κατάσταση, ο δεύτερος φέρει εγκαύματα μερικού πάχους 20% και ο τρίτος φέρει εισπνευστικό έγκαυμα και είναι διασωληνωμένος.

Στο «Αττικόν» διακομίσθηκαν τρεις τραυματίες οι οποίοι φέρουν εγκαύματα σοβαρού βαθμού, εμφανίζουν αναπνευστική δυσχέρεια και βρίσκονται διασωληνομένοι υπό μηχανική υποστήριξη της αναπνοής. Ο ένας διακομίστηκε στην ΜΕΘ του 251 Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας, ο δεύτερος στη μονάδα εγκαυμάτων του «Γ. Γεννηματάς», ενώ ο τρίτος παραμένει στη ΜΕΘ του «Αττικόν». 

Η πυρκαγιά ξέσπασε από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία στις 8.20 περίπου το πρωί σε μονάδα των ΕΛΠΕ στη διάρκεια εργασιών συντήρησης σε μία παλιά μονάδα, όπου σημειώθηκε έκρηξη.

Στο πλευρό των εργαζομένων βρέθηκε ο Χρήστος Κατσώτης μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος. 

Στο πλευρό τους από την πρώτη στιγμή μέλη του Συνδικάτου Μετάλλου Ν. Αττικής που κατήγγειλαν την έλλειψη μέτρων ασφαλείας σε ένα χώρο με 3.000 εργαζόμενους.  Όπως κατήγγειλαν, δεν χτύπησε ο συναγερμός πυρκαγιάς και δεν υπήρχε σχέδιο ασφαλούς εξόδου των εργαζομένων σε περίπτωση πυρκαγιάς.

Κατά τη διάρκεια της φωτιάς, οι εργαζόμενοι στοιβάχτηκαν σε έναν από τους χώρους στάθμευσης των εγκαταστάσεων, χωρίς να τους επιτρέπεται να μετακινηθούν. Όταν οι εργαζόμενοι άνοιξαν μία από τις εξόδους, προκειμένου να διαφύγουν, το προσωπικό φύλαξης των εγκαταστάσεων τους κυνήγησε για να τους πάρει τις κάρτες εισόδου.

Όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι, η πυρκαγιά ξέσπασε από έκρηξη, κάτι που υποδεικνύει έλλειψη μέτρων ασφάλειας και προστασίας. Τις εργασίες πραγματοποιούσαν συνεργεία που αποτελούνταν από ανειδίκευτους εργάτες, οι οποίοι καλούνται να δουλεύουν 12ωρα και 16ωρα, με ελάχιστα διαλείμματα και μεροκάματα πείνας.

Αύριο στις 7 το πρωί οι εργαζόμενοι θα πραγματοποιήσουν γενική συνέλευση. 

Την κατάσβεση ανέλαβε το προσωπικό πυρασφάλειας των διυλιστηρίων. 

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για το εργοδοτικό έγκλημα στα ΕΛΠΕ

«Το ΚΚΕ καταγγέλλει το νέο έγκλημα στα ΕΛΠΕ, εκφράζει τη συμπαράστασή του στους εργάτες και την ευχή οι τραυματίες γρήγορα να γυρίσουν στις οικογένειες και τις δουλειές τους. Και αυτό το εργοδοτικό έγκλημα ήρθε ως αποτέλεσμα των άθλιων συνθηκών εργασίας και εντατικοποίησης της εργασίας, της έλλειψης μέτρων ασφαλείας, που θυσιάζονται στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους της εργοδοσίας. Παρά την αύξηση της κερδοφορίας τα τελευταία χρόνια, στον όμιλο ΕΛΠΕ εντείνεται η εργολαβοποίηση, με στόχο την αντικατάσταση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς με δικαιώματα από "φθηνούς" εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα.

Ο αριθμός μόνιμων εργαζομένων μειώθηκε από το 2007 έως το 2013 κατά 29%, αντίθετα αυξάνεται το προσωπικό με άλλες μορφές εργασίας. Οι εργάτες στους εργολάβους δούλευαν για λίγα ευρώ την ώρα. Τα σωματεία επανειλημμένα έχουν καταγγείλει ότι η εταιρεία, κυνηγώντας το μέγιστο κέρδος, έχει προχωρήσει στην εντατικοποίηση της εργασίας, στην καταστρατήγηση μέτρων ασφαλείας, με σοβαρές καθυστερήσεις ακόμα και στις εργασίες συντήρησης των εγκαταστάσεων.

Απαιτούνται τώρα σύγχρονα μέτρα ασφάλειας και υγιεινής, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας σε όλους τους τόπους δουλειάς, με μόνιμη σταθερή δουλειά και εργασιακά δικαιώματα. Η κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας πρέπει να πάρουν άμεσα μέτρα για να σταματήσει η εργοδοτική ασυδοσία και αυθαιρεσία».

ΠΑΜΕ: Ένα ακόμη εργοδοτικό έγκλημα έγινε στα ΕΛΠΕ στον Ασπρόπυργο

«Ένα ακόμη εργοδοτικό έγκλημα έγινε σήμερα στα ΕΛΠΕ στον Ασπρόπυργο, που έστειλε εργάτες σοβαρά τραυματισμένους στα νοσοκομεία σε κρίσιμη κατάσταση.

Έχουν γίνει καθεστώς οι εργολαβίες που χρησιμοποιούν ενοικιαζόμενους εργάτες με το κομμάτι, με άθλιες εργασιακές σχέσεις και συνθήκες χωρίς μέτρα ασφάλειας της ζωής τους. Με εντατικοποίηση της δουλειάς, με ατέλειωτες ώρες και μεροκάματα φτώχειας. Θέλουν τους εργάτες αναλώσιμους. Δεν τους νοιάζει αν θα γυρίσουν στο σπίτι τους, στην οικογένειά τους, στα παιδιά τους, αν θα γυρίσουν όρθιοι ή στο αναπηρικό καροτσάκι.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της ανάπτυξης που θεριεύει τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων και στο χώρο των πετρελαίων. Αυτά είναι τα αποτελέσματα των μέτρων που πάρθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις που κατακρεούργησαν την όποια προστασία υπήρχε στην ασφάλεια της ζωής των εργαζομένων, της υγείας κλπ. Τέτοια μέτρα θα περιέχει και η νέα συμφωνία που ετοιμάζεται να υπογράψει η κυβέρνηση με την ΕΚΤ, το ΔΝΤ. Το νέο εργοδοτικό έγκλημα αποδείχνει για μια ακόμη φορά ότι δεν συμβαδίζουν κέρδη και δικαιώματα εργαζομένων, ακόμα και η ζωή τους.

Η εργατική τάξη μπορεί να βάλει φρένο στην πολιτική που γεννά τα εργοδοτικά εγκλήματα. Να μη δείχνει καμιά ανοχή και με ταξική αλληλεγγύη να οργανώσει την πάλη της και να απαιτήσει μέτρα για την ασφάλεια της ζωής της».

Την αμέριστη συμπαράστασή του στις οικογένειες των θυμάτων του εργατικού ατυχήματος στα ΕΛΠΕ εκφράζει ο Δήμος Χαϊδαρίου. 

902

   O προικισμένος κομμουνιστής στη θεωρία και την πράξη

Από herko

Η ομιλία του Ηρακλή Κακαβάνη στην εκδήλωση που συνδιοργάνωσε το ΑΤΕΧΝΩΣ, με τον Οργανισμό Πολιτισμού – Αθλητισμού και Παιδείας του Δήμου Αγίων Αναργύρων Καματερού και το Σύλλογο Φιλολόγων Δυτικής Αθήνας προς τιμήν του Θέμου Κορνάρου.
Με μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια το ΑΤΕΧΝΩΣ συμμετείχε στη διοργάνωση της τιμητικής εκδήλωσης για τον Θέμο Κορνάρο. Πρόθεση μας να αναδείξουμε το λαό ως δημιουργό της ιστορίας και του πολιτισμού και να προβάλλουμε λογοτέχνες πρωτοπόρους που συναντούν το λαό που μάχεται για την κοινωνική αλλαγή και πορεύονται μαζί του για να σπάσουν τα δεσμά της εκμετάλλευσης.
Ειδικά τούτες τις ημέρες που κάποιοι μας καλούν να γίνουμε πρεσβευτές ναρκωτικών, εμείς επιλέγουμε να γίνουμε πρεσβευτές αξιών. Φέτος, που τιμάμε τα 70χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης, πρέπει να κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ μπροστά στην πλατιά ανθρώπινη μορφή του αγωνιστή συγγραφέα Θέμου Κορνάρου που πάντα ήξερε πού πηγαίνει και τι θέλει. «Βρήκα την πόρτα που φέρνει πέρα από τον κατάκλειστο κάμπο, και πάω να συναντήσω το Λαό που μάχεται, και να γίνω ένας από τους πρακτικογράφους των αγώνων του». Πήρε το δρόμο της θυσίας με τη βούλησή του: καρδιά και μυαλό.
Αυτός ο λαός που μάχεται για την κοινωνική αλλαγή «κρατάει με ευλάβεια μέσ” στα δύο φύλλα της καρδιάς του τ” όνομά σου» και στέκει τιμητική φρουρά σε αυτό το λησμονημένο μνημόσυνο για το Θέμο που έγραψε για εκείνους που και σήμερα «κάθονται πλάι μας και μας μιλάνε για το δρόμο που είναι να κάνουμε». Για εκείνους που πλούτισαν και ολοκλήρωσαν τις ιδέες μας «με μια εικόνα ακόμη: Με την εικόνα του φτωχού εργάτη που πηδά απ’ το πατάρι των νταμιτζανάδων στη θύελλα της ζωής, για να γίνει ο σοφός οδηγός των ανθρώπων, που αγάπησε τόσο πολύ!». Εκείνους που ακόμα στέκουν ολόρθοι στις πόρτες των φυλακών, στους τοίχους των εκτελεστικών αποσπασμάτων, στις αποβάθρες που φεύγουν για τα ξερονήσια, «μετρώντας πόσοι περνούνε για να πάρουνε μέρος στο πάλεμα, στο μάτωμα, για την καινούργια γέννα». Γιατί δεν υπάρχει νωρίς ή αργότερα για μια ζωή ανθρώπινη και αξιοπρεπή.
Τιμώντας τη μνήμη του Θ.Κ. θα είναι εκπλήρωση πολιτιστικού, ιστορικού, αγωνιστικού χρέους, αν η εκδήλωση αυτή γίνει η αφορμή για τη γνωριμία με το έργο και την αγωνιστική του δράση. Πολλά έχουμε να διδαχτούμε από αυτά.

Ποιος ήταν

Ο Θέμος Κορνάρος συνηθίζει να λέει όλους «κουμπάρους», κι όλοι τον φωνάζουν: «Κουμπάρε». Αυτή ήταν η προσωνυμία του λογοτέχνη Θέμου Κορνάρου, που υποκαθιστούσε και το «Θέμος» και το «Κορνάρος». Με την προσφώνηση «κουμπάρε» συμπύκνωνε τις έννοιες αδελφός, σύντροφος, συναγωνιστής.
Γεννήθηκε το 1906 στο χωριό Σίβα της Μεσσαράς Κρήτης. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Οικογένεια πάμφτωχη, δεν μπορούσε να προσφέρει, σχεδόν, τίποτε στα παιδιά της. Οι γονείς του ήταν αγρότες, αν και ο πατέρας του «άσκησε» τον περισσότερο καιρό το «επάγγελμα» του οπλαρχηγού. «Ο πατέρας μου είχε μεγάλη περιουσία. Ολη την ξόδεψε στις επαναστάσεις του τόπου μας. Οταν μαζεύεται από τους πολέμους, καταπιάνεται με τα αμπέλια».
Είναι ο μικρός, από τα 9 παιδιά του οπλαρχηγού. Εχει πάθος με τα γράμματα. Διψάει για μόρφωση, να πάει γυμνάσιο και πανεπιστήμιο, με όνειρο να γίνει γεωπόνος. Από τα 9 του διαπραγματεύεται με τον πατέρα του να τον στείλει στο γυμνάσιο. «Δεν ήθελε να με στείλει για γράμματα». Δώδεκα χρονώ το σκάει για την Αθήνα και ρίχνεται στη βιοπάλη. Σχεδόν παιδί, δούλεψε σε διάφορα χειρωνακτικά επαγγέλματα, μετακινούμενος από πόλη σε πόλη, χωρίς να εγκαταλείψει το όνειρό του να πάει στο γυμνάσιο.
Μαθητής στο Γυμνάσιο, αργότερα, διακρινόταν για την αταξία του και τις ωραίες εκθέσεις του  όπως έλεγαν οι καθηγητές του. Τέτοιος ήταν ο Κορνάρος άτακτος (κοινωνικός ταραξίας), ανήσυχος, πλανητικός.
Πουλάει τσιγάρα, κάνει θελήματα. Προσπαθεί να βγάλει το ψωμί του και να γραφτεί στο γυμνάσιο. Δεν τα καταφέρνει να συνεχίσει το Γυμνάσιο και φεύγει για τη Μακεδονία, όπου περιπλανιέται σε πόλεις και χωριά και κάνει όποια δουλειά βρει. Σε καπνοχώραφα, μεταλλεία, τυπογραφεία. Φτάνει ως το Αγιον Ορος και δουλεύει σκαφτιάς στα κτήματα των μοναστηριών. Αυτό τα καλοκαίρια. Το χειμώνα πάει στο σχολείο. Στα διαλείμματα πουλάει στους συμμαθητές του κουλούρια, κοιμάται σε παλιά σιδηροδρομικά βαγόνια γιατί δεν έχει να πληρώσει νοίκι και περνάει τις τάξεις. Την τελευταία τάξη, παλεύοντας με τον ίδιο τρόπο, τη βγάζει στη Θήβα. Εχει φτάσει πλέον στην πόρτα του πανεπιστημίου, μα δε θα την περάσει ποτέ. Σπούδασε, όμως, γερά στο «πανεπιστήμιο» της ζωής και του αγώνα, που τροφοδότησαν το λογοτεχνικό του ταλέντο.
Στη Θήβα δουλεύοντας στο τσιφλίκι των Μπαίικερ πρωτοπαίρνει μέρος σε απεργία. Από τότε ο δρόμος του χαράχτηκε οριστικά. Και στη λογοτεχνία και στη ζωή. Εταξε την τέχνη του στην υπηρεσία του λαού του, έγινε ο πρακτικογράφος των αγώνων των.
Υπόδειγμα κομμουνιστή λογοτέχνη, στρατευμένου στην υπόθεση του λαού. «Φλογισμένο πολυβόλο» τον χαρακτηρίζει ο Τάκης Αδάμος και συνεχίζει: Η ζωή, η δράση και τα έργα του δεν είναι παρά «εύστοχες βολές» στις ρίζες της λαϊκής δυστυχίας, της εκμετάλλευσης, της ξενοδουλίας και της πολύπλευρης καθυστέρησης της χώρας. Αγωνίστηκε αδιάλλαχτα να εμποδίσει τη ζούγκλα «να κατακλύσει τους ανθρώπινους συνοικισμούς».
Αξιος μαχητής της στρατιάς της κοινωνικής αλλαγής. Για τη δράση και τα έργα του γνώρισε αμείλιχτους και σκληρούς διωγμούς: Το ’36 πιάστηκε και εκτοπίστηκε στη Φολέγανδρο και αργότερα, βαριά άρρωστος, στην Ακροναυπλία. Και έπειτα «τα χρόνια σου περνάνε από διωγμό σε διωγμό/ Απ” το Χαϊδάρι, στα μπουντρούμια του Μεσολογγίου/ Απ” τη Μακρόνησο στον Αϊ – Στράτη/ Δίπλα στο θάνατο με μια μπουκιά χαμόγελο στο στόμα σου/ Με δύο αστραπές απόφαση στη νύχτα των ματιών σου…» όπως περιγράφει ο Γ. Ρίτσος στο ποίημά του «Γεια σου κουμπάρε…».
Και απαντά στον Γ. Ρίτσο με χαιρετισμό που του έστειλε από τον Αϊ – Στράτη: «…Χάσαμε ποιητή – τι χαρά – την ατομική μας ταυτότητα μέσα στις φάλαγγες της ιστορικής πορείας… Εγώ προσωπικά, Γιαννιό, τι να σου στείλω και τι να σου πω; Δεν έχω τίποτα δικό μου. Μόνο έναν κόσμο αγάπη μέσα μου, που με κάνανε πληρεξούσιο αυτοί που την αποθηκέψανε, να τη μοιράζω απλόχερα σαν χάδι και σα φάρμακο, στους καλούς και στους κακούς της Γης».
Στη Μακρόνησο πρωτογνώρισε ο Γιώργος Φαρσακίδης τον Θέμο Κορνάρο μαζί στη σκηνή.  «Ο μόνος μεγάλος στο Σύρμα, θυμάται ο Γ.Φ, όλοι οι άλλοι νεολαίοι. Τον φέραν από τις Στρατιωτικές Φυλακές Μακρονήσου, που είχαν άσχημο όνομα για τα βασανιστήρια που γινόταν εκεί». Και εκεί στη σκηνή τις ώρες που περίμεναν τους βασανιστές να δίνει κουράγιο στους συντρόφους του με τις αφηγήσεις, για τα ταξίδια του και τις απαγγελίες του. Για να τους ενθαρρύνει, για να τους δείξει τη χαρά της ζωής που υπάρχει πέρα από τα βασανιστήρια. «Με πόση αίσθηση να μπολιάσει τη χαρά της ζωής με τη ζοφερή ατμόσφαιρα» σχολιάζει ο Γ.  Φαρσακίδης και θυμάται ένα ποίημα που απάγγελνε ο Κορνάρος.
«Ονειρο απίστευτο
Ηλιόχαρη μέρα
Λίγοι παλιοί σύντροφοί μας
Μπηκαμε μέσα σε μια γαλανή
Μεθυσμένη βαρκούλα
Και πάμε μακριά στης χαράς στο νησί
Και μας έλεγε πόσο όμορφη είναι στο ποίημα η περιγραφή της ημέρας,
ούτε ένα σύννεφο,
ούτε ένας καπνός στον αγέρα».
Η πίστη, η αγάπη για ζωή, ο ρομαντισμός φωλιάζουν μέσα του. Ηταν βαθιά ερωτικός, όχι μόνο με τη γυναίκα αλλά και με τα αντικείμενα. Τις ώρες που περίμεναν στη σκηνή τους βασανιστές έλεγε στους συσκηνίτες του πόσο πολύ ήθελε να αγγίξει έστω για μια στιγμή τη Μόνα Λίζα, τον πίνακα και ας ήξερε ότι αυτό δε θα μπορούσε να γίνει.
Το Σύρμα ήταν ένας περιφραγμένος χώρος με σύρμα γύρω γύρω και σκοπιές όπου εντός του πλαισίου που διαμορφωνόταν υπήρχαν τρεις σκηνές. Στη μία οι αμετανόητοι, στην άλλη γινόταν τα βασανιστήρια και στην Τρίτη την ενδιάμεση άδεια, μα το αίμα συνήθως 3-4 δάχτυλα και τα παλιά στρώματα πηγμένα στο αίμα. Εκεί τους πήγαιναν μετά τα βασανιστήρια)
Και αργότερα μαζί στον Αϊ-Στράτη «συμμετείχε σε κάθε αγγαρεία. Δεν έλλειψε από καμιά αγγαρεία, σε αντίθεση με τους άλλους διανοούμενους. Ηταν περήφανος. Ήθελε να συμμετέχει, να κουβαλήσει το σακί του, να τσουλήσει το βαρέλι του». Παράδειγμα για τους νεότερους στους οποίους ενέπνεε σεβασμό.
Ανθρωπος με χιούμορ και εφευρετικός. Σχετικά τα δύο παραδείγματα που μας μαρτυρούν ο Γιώργος Φαρσακίδης και ο Γιάννης Ρίτσος.
Μανιώδης καπνιστής, τον θυμάται ο Γ.Φ. με μια σκάφη σκηνής υπό μάλης να γυρίζει και να λέει «δεν έχω βασίλειο να σας χαρίσω μα μια σκάφη και αυτή τρύπια. Ποιος θα μου δώσει τρία τσιγάρα να του δώσω τη σκάφη;». Παρωδούσε τον Ριχάρδο τον Γ’ που φέρεται να χάριζε το βασίλειό του για ένα άλογο προκειμένου να σωθεί μετά την ήττα του στη μάχη του Μπόσγουρθ το 1485.
Θυμάται ο Γιάννης Ρίτσος: Ο Κουμπάρος, ανεξάντλητος σ’ εφευρετικότητα, μας έφερε, όταν χτίζαμε τη σκηνή μας, ένα ατελείωτο παρατημένο βιολί κάποιου συνεξόριστου, να το βάλουμε για κάδρο του παραθύρου στο άνοιγμα της σκηνής – φυσικά, το σκελετό του βιολιού.

Ξεκίνημα

Ξεκινά σε μια εποχή που το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε άνοδο. Μεγάλη απήχηση στους ελληνικούς λογοτεχνικούς κύκλους ασκούν λογοτέχνες της Δυτικής Ευρώπης, που μιλάνε για τη κατάσταση των εργατών, τις άθλιες συνθήκες ζωής τους. Με τις εντυπώσεις από τη ζωή των ανθρακωρύχων και τους εργατικούς αγώνες στη δυτική Ευρώπη καλλιεργεί το λογοτεχνικό ρεπορτάζ και επηρεάζει αρκετούς νέους πεζογράφους της εποχής. Είναι περίοδος που στο «Ριζοσπάστη», στη «Νεολαία» και σε λογοτεχνικά περιοδικά δημοσιεύονται τακτικά ποιήματα και διηγήματα εργατών.
Το πρώτο του κείμενο του Θέμου Κορνάρου στο περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι» (Δεκέμβρης 1932 σελ. 439) με τίτλο «Πάνω στα προβλήματα της προλεταριακής τέχνης», που το υπογράφει ως «Εργάτης», υποστηρίζει ότι «αν και δεν έχει γραφτεί προλεταριακή τέχνη είναι δυνατόν και αναγκαίο να γραφεί από τους ίδιους τους εργάτες». Θέλει στο έργο του να ακούγεται «το »γκουχ, γκουχ» του σιδερένιου τροχού, το »τσαφ τσαφ» του συνδετικού λουριού, το βούισμα του μοτέρ, το »χρρρρ…» του βιντς κι ανάμεσα σε αυτά όλα η σκληρή, η τραχιά, νευρώδικη κραυγή του βιομηχανικού εργάτη» (στο ίδιο).
Το 1933 ακλουθούν το «Αγιον Όρος» και η «Σπιναλόγκα». Παρά την εκδοτική επιτυχία των βιβλίων του συνεχίζει να δουλεύει ως εργάτης έως το 1944. Είχε προηγηθεί το έργο του «Έρωτας ή αναιστησία» (19290 το οποίο σιωπηρά ο Θέμος Κορνάρος το έχει αποκηρύξει.
Ισως ο Κορνάρος είναι ο μοναδικός συγγραφέας που του ταιριάζει ο τίτλος του εργάτη – συγγραφέα. Ξεκινά με αυτόν ένα νέο είδος λογοτεχνίας στην Ελλάδα. Το λογοτεχνικό ρεπορτάζ, όπου καταγράφει τις συνθήκες που έζησε ο ίδιος. Οχι ως τουρίστας, αλλά ζώντας και δουλεύοντας ανάμεσα με τους ανθρώπους του μόχθου. Ζυμώθηκε μαζί τους.
Τους τελευταίους μήνες της Κατοχής, τον Ιούνη του 1944 έπεσε στα χέρια των SS, υπέστη τα φρικτά βασανιστήρια στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν ανακρινόμενος για τα όπλα που αγόραζε από τους Ιταλούς. Μετά από πέντε μερόνυχτα συνεχών βασανισμών, πολτοποιημένο μέσα σε μια κουβέρτα τον ξεφόρτωσαν στην αυλή του στρατοπέδου Χαϊδαρίου όπου μαζί με τους άλλους κρατούμενος επί τέσσερις μήνες κάθε πρωί περίμενε τη ζαριά του χάρου. Κάποιο πρωινό τον έβαλαν στην κλούβα για εκτέλεση. Αφηγείται ο ίδιος: όταν έκλεισε η πόρτα νιώσαμε σαν τα πουλιά να φεύγει κάθε ελπίδα για ζωή, μετά πιάσαμε το τραγούδι. Και όταν κάποια στιγμή  άνοιξε η κλούβα για κάποιους από εμάς, νιώθαμε να γυρίζουν αυτά τα πουλιά με την ελπίδα.
Αργότερα, το 1945, όταν εξέδωσε το «Αγύρτες και κλέφτες στην εξουσία» που στιγμάτιζε το δωσιλογισμό κα τη διαφθορά των εκπροσώπων της εκκλησίας και της άρχουσας τάξης καταδικάστηκε σε δυο χρόνια φυλάκιση για συκοφαντική δυσφήμιση.
Κατά τις ομαδικές συλλήψεις του 1947 συνελήφθη, τον έστειλαν στη Μακρόνησο και στη συνέχεια στον Αϊ-Στράτη μέχρι και το 1952. Απολύθηκε πάλι με τις ομαδικές απολύσεις.
Μετά την απόλυση ασχολήθηκε με την έκδοση βιβλίων. Ήθελε να δώσει στο λαό καλό και φτηνό βιβλίο, να του ανοίξει τα μάτια, να του μάθει να αγαπά το καλό βιβλίο. Ο ίδιος αγαπούσε τα βιβλία. Στην εξορία καμάρωνε για την πλούσια βιβλιοθήκη του. Η πρόθεση του για φτηνό βιβλίο ήταν και ο πιο ασφαλής δρόμος για τη χρεοκοπία. Έτσι στη δεκαετία του 1960 και μέχρι το θάνατό του περνά δύσκολα. Για να ζήσει γύριζε στις δημόσιες υπηρεσίες και πουλούσε τσιγάρα. Μάλιστα μια μέρα τον βρήκαν να κοιμάται ξεπαγιασμένος σε ένα παγκάκι σε πλατεία της Θήβας, όπου είχε πάει για τον ίδιο λόγο.
Στην δικτατορία των Συνταγματαρχών δεν συνελήφθη, και αυτό τον πίκρανε. Το θεωρούσε ατιμωτικό. Αφηγείται η Τατιάνα Μιλιέξ:
«Ο αξέχαστος Θέμος Κορνάρος έκλαιγε. Εκλαιγε αυτό το θηρίο, γιατί δεν τον πιάσανε. Το θεωρούσε ατιμωτικό (…)
Ο Θέμος Κορνάρος το Σάββατο εκείνο, στις 22 Απριλίου 1967, δε με ρώτησε τι θα κάνουμε, αλλά μέσα στα δάκρυα κι εκείνη την κραυγή διαμαρτυρίας που βγήκε από τα σωθικά του (και θ” ακούω σε όλη μου τη ζωή) ρώτησε γεμάτος αγωνία: «Εμένα γιατί δε με πιάσανε με τους άλλους συντρόφους μου; Πες μου, κουμπάρα, μήπως το κόμμα με χαρακτήρισε σαν προδότη και γι” αυτό με περιφρόνησαν και οι χαφιέδες;».
Του απάντησα πως σίγουρα δεν θα ξέρανε οι χαφιέδες πού μένει και πως δεν ήταν ο μόνος που δεν πιάσανε. Ούτε άκουσα ποτέ κανέναν κομμουνιστή να τον αποκαλεί προδότη και καλά θα κάνει να πάει να κρυφτεί για να μην τον πιάσουν.
Η απάντηση ήταν: «Γυρίζω αμέσως σπίτι μήπως με αναζητήσουν και δε με βρουν. Θα βγάλω μια καρέκλα και θα καθίσω μπροστά στην πόρτα περιμένοντάς τους, κουμπάρα. Αν δεν έρθουν, θα πεθάνω μακριά απ” τους άλλους»».
Τα περισσότερα από τα έργα του είναι ρεπορτάζ από τις φυλακές και τους τόπους εξορίας όπου πέρασε σχεδόν τα 2/3 της ζωής του. Και εκεί το συνάνθρωπό του έχει στο κέντρο της προσοχής. Εγκλειστος στις φυλακές Μεσολογγίου, πρώτο του μέλημα η σωτηρία των «24 ζωντανών πτωμάτων» συγκρατουμένων του. Μεταφέρει με επιστολή την εικόνα στον έξω κόσμο και ζητά τη σωτηρία τους. «Είστε σε θέση να το πετύχετε αυτό το μεγάλο έργο. Μα, αν δε θελήσετε, ειδοποιήστε τουλάχιστον την Εταιρεία Προστασίας των ζώων να ενδιαφερθεί για τον άνθρωπο όσο τουλάχιστον ενδιαφέρεται για το σκύλο. Γιατί εγώ από μια φυλακή δεν μπορώ να βοηθήσω περισσότερο». Και στη Μακρόνησο «με τις απίθανες αφηγήσεις του λυτρωτικά ξεστράτιζε τη σκέψη μας από το άγχος της προσμονής του ερχομού των βασανιστών» (ζωντανή μαρτυρία Γ. Φαρσακίδη).
Τη λογοτεχνική αξία του Θέμου Κορνάρου θα την αποτιμήσουν οι ειδικοί. Αναμφισβήτητη, όμως, είναι η προσφορά του στη διάσωση της ιστορικής μνήμης. Πέρα από κάθε κριτική τα μηνύματα των έργων του. Σε καιρούς δύσκολους κήρυξε τη μαχητικότητα, την αισιοδοξία, την ελπίδα, την καλοσύνη, την αγάπη και την ανθρωπιά. Την πίστη του στο λαό και τους αγώνες του.
Αποτιμώντας το έργο του Θέμου Κορνάρου, η Ευγενία Ζωγράφου γράφει: «Αυτός ήταν ο Θέμος Κορνάρος, ο άνθρωπος, ο ακέραιος χαρακτήρας, ο προικισμένος κομμουνιστής στη θεωρία και την πράξη. Προικισμένος με το χάρισμα μιας ρεαλιστικής, όσο ευαίσθητης και πλατιά ανθρώπινης γραφίδας δεν αφήνει τίποτε αχτύπητο. Μέσα απ” όλα τα βιβλία του γράφεται ο ύμνος στην υπέροχη ιδέα του κομμουνισμού και γιατί πρέπει κανείς να πιστεύει σ” αυτόν. Εδώ μέσα βρίσκονται άφθονα τα σπάνια χαρίσματα που καταυγάζουν εκείνους που μέσα τους, βαθιά, χώρεσαν τη μεγάλη αυτή ιδεολογία: αγάπη, ανιδιοτέλεια, αλήθεια, δικαιοσύνη, αρετή, ειρήνη, προκοπή, λευτεριά, παλικαριά»!
Ο Θέμος Κορνάρος πέθανε στις 24 Απρίλη 1970, ενώ η κατάστασή του τα τελευταία χρόνια δεν ήταν καλή (λένε ότι πέθανε από ασιτία  σε ένα άθλιο και υγρό υπόγειο) και ο θάνατός του λόγω δικτατορίας πέρασε απαρατήρητος. Κανείς δε πήρε είδηση το θάνατο και την κηδεία του. Λέει η Ελλη Αλεξίου: Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπήρξαν δραματικά. Παραπαίοντας μέσα στα βρόχια της έσχατης ένδειας και ανασφάλειας, το είχε ρίξει στην απομόνωση. Αυτός ο βαθύτατα αισθηματικός, ο τόσο ευαίσθητος τύπος, που υπόφερνε για κάθε ανθρώπινη δυστυχία, είχε περιέλθει σε κατάσταση απερίγραπτης στέρησης και εξαθλίωσης. Είχε γίνει ο ίδιος η συγκεντρωτική εστία της απόγνωσης.
Στην εποχή του υπήρξε πολύ αγαπητός στους κύκλους των ομοτέχνων του και το έργο του διαβάστηκε με πάθος από τους αναγνώστες του. Σαράντα πέντε χρόνια από το θάνατό του και πολύ λίγα έχουν γραφτεί για αυτόν και το έργο του. Ελάχιστα γνωστό στις νεότερες γενιές. Άδικο για κάποιον που καταξίωσε με την τέχνη του και τη ζωή του την ιδέα του κομμουνισμού. Για κάποιον που με το έργο του κήρυξε την πίστη του στο λαό και στους αγώνες του.
Εμείς στο περιοδικό θα συνεχίσουμε το αφιέρωμα στον Θέμο Κορνάρο με αναδημοσίευση αποσπασμάτων από το έργο του και κειμένων του και βέβαια θα δημοσιεύσουμε τις επόμενες ημέρες όλα τα υλικά της σημερινής εκδήλωσης.

9 Μάη επέτειος της αντιφασιστικής νίκης των λαών ή γιορτή της ΕΕ των τραπεζιτών;

9 Μάη

επέτειος της αντιφασιστικής νίκης των λαών ή γιορτή της ΕΕ των τραπεζιτών;

Φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από τις 9 Μάη 1945 την ημέρα που παραδόθηκε άνευ όρων η

Γερμανία και σήμανε η λήξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου και η συντριβή του φασισμού.

9 Μάη, μια επέτειος Παγκόσμιας Ιστορικής Σημασίας

Η 9η Μάη είναι ημέρα μνήμης για τους λαούς, κατά την οποία θυμόμαστε και τιμάμε τα 50

εκατομμύρια των νεκρών του φασιστικού πολέμου. Στις 9 Μάη του 1945 η Κόκκινη σημαία της

Σοβιετικής Ένωσης υψωνόταν στο Ράιχσταγκ, στο κτίριο του κοινοβουλίου της Γερμανίας,

σηματοδοτώντας το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και την αντιφασιστική νίκη των λαών.

Το μεγαλύτερο φασιστικό έγκλημα ήταν ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος άφησε πίσω του 50 εκατομμύρια νεκρούς και τεράστιες υλικές

καταστροφές. Ο φασισμός και ο πόλεμος βγήκαν από τα σπλάχνα του καπιταλισμού, αυτού του

εκμεταλλευτικού συστήματος, που για να μεγαλώσει τα κέρδη του δε σταματάει μπροστά σε

κανένα έγκλημα. Ήταν αποτέλεσμα των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών χωρών που πάλευαν

για την πρωτοκαθεδρία στην οικονομία, ενώ συγχρόνως ήθελαν να χτυπήσουν την ΕΣΣΔ, το

πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο. Ο πόλεμος δεν οφείλονταν σε κάποιους μανιακούς, όπως ο

Χίτλερ και ο Μουσολίνι. Πολυεθνικές των ΗΠΑ, Γαλλίας, Αγγλίας, εκτός από τους Γερμανούς

καπιταλιστές χρηματοδότησαν την πολεμική μηχανή του Γ’ Ράιχ.

Καθοριστική η προσφορά της Σοβιετικής Ένωσης στην αντιφασιστική νίκη

Η ΕΣΣΔ είχε καθοριστική συμβολή στη νίκη κατά του Φασιστικού πολέμου προσφέροντας πάνω

από 20 εκατομμύρια νεκρούς ανάμεσά τους το άνθος των κομμουνιστών, οι πιο νέες ικανές και

παραγωγικές ηλικίες. Το μεγαλύτερο μέρος των υποδομών, των εργοστασίων που με μεγάλο κόπο

και μόχθο δημιούργησε ο σοβιετικός λαός με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση δύο δεκαετιών

καταστράφηκε και λεηλατήθηκε από τους ναζί εισβολείς.

Μεγαλειώδης η συμβολή του Ελληνικού Λαού στη συντριβή του φασισμού

Μεγάλος επίσης υπήρξε ο ηρωικός αγώνα του ελληνικού λαού με 500.000 νεκρούς. Με την

καθοδήγηση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου- ΕΑΜ και με τις μεγαλειώδεις

κινητοποιήσεις χιλιάδων λαού, αψηφώντας τις σφαίρες και τα τανκς του εχθρού κέρδισε τελικά τη

μάχη για την επιβίωση, ματαίωσε την πολιτική επιστράτευση και την εξόντωση των Ελλήνων στα

χιτλερικά μέτωπα. Ούτε ένας Έλληνας δεν μεταφέρθηκε στο χιτλερικό μέτωπο ενάντια στη

Σοβιετική Ένωση. Ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός- ΕΛΑΣ που ιδρύθηκε τον

Δεκέμβρη 1941 διεξήγαγε πάνω από 6000 καλά οργανωμένες μάχες κι επιχειρήσεις ενάντια στους

φασίστες επιδρομείς. Συνέβαλε στον κοινό συμμαχικό αγώνα , δεσμεύοντας σημαντικές δυνάμεις

του εχθρού (12-13)μεραρχίες και προξενώντας του σοβαρές απώλειες 21.809 νεκρούς, 9.500

τραυματίες και 6.483 αιχμαλώτους, απελευθέρωσε πολλές ελληνικές περιοχές.

Η μελέτη της ιστορικής αλήθειας

Όπλο για το τσάκισμα του φασισμού, που γεννά θανάτους και πολέμους, αποτελεί για το ιστορικά

εξοπλισμένο εργατικό κίνημα, η ιστορική αλήθεια και η μελέτη των ιστορικών γεγονότων

απαραίτητες για να αντιληφθούμε το σημαντικό ρόλο που παίζουν διαχρονικά οι φασίστες

ελεγχόμενοι και καθοδηγούμενοι από το κεφάλαιο. Ο λαός πρέπει να μην παραπλανάται και

εκφοβίζεται από τα φασιστικά και εθνικιστικά ιδεολογήματα. Να μη θεωρεί, ως αιτία της

οικονομικής κρίσης, το μετανάστη, το γείτονα, το συνάδελφο, αλλά να γνωρίζουμε όλοι μας ότι

αιτία της κρίσης είναι ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων για περισσότερα κέρδη. Για να μεγαλώσει

τα κέρδη του το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και στην ανάπτυξη και στην κρίση, οδηγεί τους

εργαζόμενους και το λαό στη φτώχια και την εξαθλίωση, ακόμα και στον πόλεμο και την

προσφυγιά.

Η παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας

Η παραχάραξη της ιστορίας με το ξαναγράψιμο του Β’ παγκοσμίου πολέμου από καπιταλιστικά

κέντρα για να κρύψουν τις επιτυχίες του αγώνα του κομμουνιστικού απελευθερωτικού κινήματος

ενάντια στο φασισμό και κύρια του αγώνα της ΕΣΣΔ θα πρέπει να βρει μεγάλη αντίσταση και

αποκάλυψη από το εργατικό λαϊκό κίνημα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια σχεδιασμένη προσπάθεια

πλαστογράφησης της Ιστορίας, ανακήρυξε την 9η Μάη σε «Μέρα της Ευρώπης», της ΕΕ των

μονοπωλίων και των τραπεζιτών, της ΕΕ των πολεμικών επεμβάσεων στην Γιουκοσλαβία κ.α. Ο

στόχος της ΕΕ είναι να σβήσει από την ιστορική μνήμη τη μέρα-σύμβολο της δύναμης των λαών

που, όταν θέλουν, μπορούν να συντρίψουν τον φαινομενικά πανίσχυρο αντίπαλό τους.

Το ιδεολόγημα των ολοκληρωτικών καθεστώτων

Η ΕΕ, μέσα από φιέστες και γιορτές, μέσα από τηλεοπτικές εκπομπές, μέσα από το διαδίκτυο,

αλλά και μέσα από τα σχολικά βιβλία, μιλάει για ολοκληρωτισμό ταυτίζοντας τους ήρωες της

Σοβιετικής Ένωσης, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και όλους τους παρτιζάνους με τους

ταγματασφαλίτες και τα Ες-Ες, ταυτίζοντας τον κομμουνισμό με το φασισμό. Ο σκοπός τους

προφανής: να μην εμπιστεύονται οι νέοι τα ιδανικά της ειρήνης, της ισότητας, της

κοινοκτημοσύνης, να μην παλεύουν για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, να μην ονειρεύονται

έναν κόσμο χωρίς καπιταλιστές και εκμετάλλευση, χωρίς πόλεμο και ανεργία.

Από τον Λαμπράκη ως τον Παύλο Φύσσα, ο αγώνας συνεχίζεται

Ο αντιφασιστικός Αγώνας θα είναι πάντα ζωντανός, όσο υπάρχει η μήτρα που γεννάει τον

φασισμό και τον πόλεμο, ο καπιταλισμός. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί παρά να

είναι αγώνας για την ανατροπή του καπιταλισμού και με τη συμμετοχή της νέας γενιάς θα

συνεχίσει με επιτυχία στον τόπο μας, για την εδραίωση της λαϊκής κυριαρχίας και τον σοσιαλισμό,

για μια καλλίτερη ζωή για τον άνθρωπο. Στην αντιφασιστική δράση είναι μεγάλη και η συμμετοχή

γνωστών και άγνωστων ηρώων. Η αντιφασιστική πάλη συνεχίστηκε και μετά την ήττα του

ναζισμού, συνεχίζεται και σήμερα. Στη μνήμη μας πάντοτε οι χιλιάδες αγωνιστές και μαζί τους ο

Γρηγόρης Λαμπράκης και ο Παύλος Φύσσας που έχασαν τη ζωή τους από φασίστες εγκληματίες.

Η απομόνωση της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής που είναι φορέας της αντιδραστικής

ιδεολογίας του εθνικοσοσιαλισμού αποτελεί καθήκον στο μαζικό λαϊκό εργατικό κίνημα ώστε να

ξεριζωθεί μαζικά από το λαό. Σε αυτό το πνεύμα καλούμε τους φίλους και τα μέλη της

Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, να

πάρουν μαζικά μέρος στην αντιφασιστική εκδήλωση που διοργανώνει το ΚΚΕ, στην Πάνω

Πλατεία, το Σάββατο 9 Μάη, στις 8:30 το βράδυ, τιμώντας τους αλύγιστους της αντιφασιστικής

πάλης.

Συνεχίζουμε!

Ρούλα Κουφογιώργου

Πρόεδρος του παραρτήματος Κέρκυρας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ 

   Η Λερναία Ύδρα του φασισμού

Από Σφυροδρέπανος 

Η ανάρτηση αποτελεί μέρος του αφιερώματός μας στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Ο ιστορικός ιστός μιας εποχής μπλέκει διαλεκτικά με όσα προηγήθηκαν και με αυτά που έπονται. Ή ενίοτε και με τη μυθολογία, που εξυφαίνει δικές της ιστορίες, ανακατεύοντας το μύθο με την πραγματικότητα. Η ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έχει τις ρίζες της σε όσα έμειναν να εκκρεμούν από τον πρώτο και κληροδότησε με τη σειρά της μια σειρά ανοιχτά ζητήματα στη μεταπολεμική περίοδο του λεγόμενου «ψυχρού πολέμου», που έκλεισε τις εκκρεμότητες που άφησαν οι δύο προηγούμενοι και κυρίως το ρήγμα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.
Η σοβιετική Ρωσία ήταν υποχρεωμένη να καταγάγει μια σειρά ηράκλειους άθλους, ήδη από την κούνια της, όταν ο «ιμπεριαλιστικός όφις» εκστράτευσε και επιχείρησε να πνίξει τη νέα, επαναστατική εξουσία εν τη γενέσει της. Το τέλος αυτής της ιστορίας (όχι με την έννοια του Φουκουγιάμα) ήρθε το 91’, την χρονιά που κατά τραγική ιστορική ειρωνεία, το κλιμάκιο του κόμματος που επισκέφτηκε τη Μόσχα απέδωσε στον Γκορμπατσόφ ένα άγαλμα του ημίθεου για το ηράκλειο έργο που επιτελούσε –και η ουσία του δεν είχε γίνει ακόμα αντιληπτή από πολλούς κομμουνιστές ανά την υφήλιο.
Ενδιάμεσα, ο σοβιετικός λαός πέτυχε πολλούς άθλους στα πλαίσια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και ένας από τους πιο σημαντικούς ήταν το τσάκισμα του φασισμού, που συνδεόταν άμεσα με το καθήκον της οικοδόμησης. Όπως έλεγε ο Στάλιν, στην άτυπη εκφώνηση-προαναγγελία του άθλου, η Σοβιετική Ένωση έπρεπε να καλύψει μες σε δέκα χρόνια την καθυστέρηση και την απόσταση ενός αιώνα που την χώριζε από την προηγμένη καπιταλιστική δύση, αν δεν ήθελε να συντριβεί. Κάτι σα μαραθώνιος με ρυθμό σπριντ, δηλαδή, που έβγαλε νικητές τους σοβιετικούς στο φότο φίνις.
Ο άθλος αυτός παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με τον άθλο του Ηρακλή, που σκότωσε τη Λερναία Ύδρα, έχοντας τη βοήθεια του ανιψιού του Ιόλαου –που εμπεριέχει τη λέξη λαός. Δεν είναι τυχαίος άλλωστε ο τίτλος «αντιφασιστική νίκη των λαών» που έχει δοθεί στην επικράτηση κατά του ναζισμού στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τα ένοπλα, λαϊκά κινήματα αντίστασης στις περισσότερες κατεχόμενες χώρες συνέβαλαν τα μέγιστα στον αντιφασιστικό αγώνα (και την άμυνα της ΕΣΣΔ ειδικότερα) και προσέφεραν σπουδαίες υπηρεσίες, έχοντας πολύ πιο αποφασιστικό ρόλο από τη συμβολική συμβολή των άλλων συμμαχικών δυνάμεων, που δέησαν να ανοίξουν το δεύτερο μέτωπο μόλις το καλοκαίρι του 44’. Στις γραμμές τους αγωνίστηκαν ήρωες (άπαρτα βουνά) που με τους άθλους τους έγιναν μύθος ή παρέμειναν ανώνυμοι, βάζοντας όμως το δικό τους πολύτιμο λιθαράκι. Ημίθεοι θνητοί που πέρασαν στην αθανασία για τα κατορθώματα και τον ηρωισμό τους.
Υπήρχε όμως και μια βασική διαφορά. Ο Ηρακλής έκοψε τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας και έκαιγε τους ακέφαλους κορμούς, για να μην ξαναφυτρώσουν. Αντιθέτως, οι λαοί κατάφεραν να κόψουν το κεφάλι του ναζιστικού φιδιού, χωρίς να σκοτώσουν όμως και την καπιταλιστική μήτρα που το γεννάει. Και έτσι σήμερα το βλέπουν να φυτρώνει πάλι, πιο απειλητικό από ποτέ, μετά από τη νίκη της αντεπανάστασης.
Το επιμύθιο αυτής της εποποιίας κι η ιστορική αποτίμηση της τακτικής των Λαϊκών Μετώπων στον καιρό τους (όχι από τη σκοπιά της σημερινής συγκυρίας, αλλά με βάση την ύπαρξη της ΕΣΣΔ και τις δοσμένες συνθήκες) δεν είναι εύκολο να χωρέσει σε ένα κλείσιμο. Σε κάθε περίπτωση όμως, το τσάκισμα του φασισμού και της μήτρας που το γεννάει και το εκτρέφει, του συστήματος δηλ που κλωσάει το αυγό του φιδιού, περνάει υποχρεωτικά από το δύσκολο κι ανηφορικό δρόμο της Αρετής κι όχι από κάποιο εύκολο, εκλογικό μονοπάτι της Κακίας. Κι αυτό το συμπέρασμα μένει ως στέρεα παρακαταθήκη και βάση για την επόμενη, οριστική νίκη των λαών.

Νομοθεσία και φασισμός (μερικές σκέψεις με αφορμή την δίκη της Χρυσής Αυγής)

 Νομοθεσία και φασισμός (μερικές σκέψεις με αφορμή την δίκη της Χρυσής Αυγής)

Με αφορμή την δίκη της Χρυσής Αυγής, αναρωτιέμαι πόσο ονειροπαρμένοι πρέπει να είναι όσοι περιμένουν μια δικαστική απόφαση που θα αποτελέσει κόλαφο κατά του φασισμού και πόσο αιθεροβάμονες πρέπει να είναι όσοι πιστεύουν πως μια ποινική δίκη μπορεί να παράξει πολιτικό αποτέλεσμα. Αφού η δικαιοσύνη και οι νόμοι, τους οποίους αυτή υπηρετεί, δεν μπορούν να αποτρέψουν ούτε την εμφάνιση ούτε το θέριεμα του φασιστικού τέρατος, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε πως αυτή η δικαιοσύνη και αυτοί οι νόμοι μπορούν έστω να το πλήξουν;

Λυπάμαι, αλλά η πράξη δεν επιτρέπει καμμία τέτοια αισιοδοξία. Στην Ουγγαρία, για παράδειγμα, το φασιστικό (άρα και αντισημιτικό και ρατσιστικό) κόμμα Γιόμπικ έφτασε να γίνει τρίτο κόμμα στην βουλή (δηλαδή, ακριβώς όπως η Χρυσή Αυγή) με 17% (δηλαδή, πολύ πάνω από την Χρυσή Αυγή), παρ’ ότι στην χώρα προβλέπονται αυστηρότατες ποινές για όσους αρνούνται το Ολοκαύτωμα. Στην Γερμανία, όπου η νομοθεσία απαγορεύει την ίδρυση και λειτουργία ναζιστικών κομμάτων, είναι γνωστό ότι δρουν πάμπολλες νεοναζιστικές οργανώσεις και συμμορίες, οι οποίες διαπράττουν χιλιάδες ρατσιστικού χαρακτήρα εγκλήματα κάθε χρόνο (μόνο το 2012 καταγράφηκαν 17.600 τέτοια εγκλήματα στην χώρα!). Στην Γαλλία, όπου υπάρχει νόμος ο οποίος καταδικάζει όποιον αρνείται τη γενοκτονία των Αρμενίων, το «εκλεπτυσμένο» φασιστικό Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν (δηλαδή, μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή) παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην πολιτική σκηνή, διεκδικώντας με απαιτήσεις την πρώτη θέση στις προτιμήσεις του κόσμου. Και, γενικά, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία -υποτίθεται πως- έχει «δημοκρατικές ευαισθησίες» και εμφορείται από αντιφασιστικές ιδέες, η ακροδεξιά συνεχώς ενισχύεται και τα κάθε λογής φασιστόμουτρα παίζουν όλο και πιο ενεργό ρόλο στα πολιτικά πράγματα.

Στην πράξη, λοιπόν, όλο αυτό το νομικό οπλοστάσιο κατά του φασισμού δεν αποτελεί παρά τον δημοκρατικό φερετζέ των αστικών κρατών. Αφού αυτά τα κράτη υπηρετούν τον καπιταλισμό, είναι δεδομένο ότι όχι μόνο δεν αποστρέφονται αλλά υποδαυλίζουν, τρέφουν και εκτρέφουν κάθε καπιταλιστικό σαπρόφυτο, όπως ο φασισμός, ο ναζισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία κλπ. Κι αφού η δικαιοσύνη και οι νόμοι αυτών των κρατών είναι απλές θεραπαινίδες τους, είναι λογικό να μη προσδοκούμε ότι θα επιχειρήσουν να ξερριζώσουν αυτά τα σαπρόφυτα.

Προχωρούμε. Αξίωμα πρώτο: οι πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις δε γίνονται με νομοθετικές απαγορεύσεις. Όσο υπάρχουν αμαθείς ή ημιμαθείς που δεν γνωρίζουν τι συμβολίζει η σβάστικα και όσο υπάρχουν φασιστόμουτρα που εξυμνούν τον Χίτλερ και τα Άουσβιτς (δηλαδή, όπως κάνουν οι χρυσαυγήτες), η κοινωνία δεν θα κερδίσει τίποτε από έναν νόμο που θα απαγορεύει την σβάστικα.

Για σκεφτείτε το λίγο. Ένας αρνητής του Ολοκαυτώματος, για παράδειγμα, είναι ή ηλίθιος ή φασίστας. Από την μια πλευρά, είναι δεδομένο ότι η ηλιθιότητα δεν αντιμετωπίζεται με νόμους. Κι από την άλλη, ένας νόμος που θα επιβάλλει την απόρριψη της φασιστικής ή όποιας άλλης ιδεολογίας, συνιστά a priori φασισμό.

Πάμε παρακάτω. Αξίωμα δεύτερο: το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που εκτρέφει το φασισμό και το ρατσισμό, δεν πρόκειται να καταπολεμήσει ποτέ την αιτία που δημιουργεί το πρόβλημα διότι σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να αυταπατάται κανείς ότι το σύστημα θα στραφεί ενάντια στον ίδιο τον εαυτό του.

Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει και έχει ιστορικά αποδειχτεί είναι ότι όλες σχεδόν οι απαλλοτριώσεις δικαιωμάτων ξεκινούν από απαγορεύσεις που επιβάλλονται εναντίον εκείνου που φαντάζει εξώφθαλμο. Και επιλέγεται να γίνει η αρχή από το εξόφθαλμο, επειδή η κοινή γνώμη είναι ευκολότερο να κάνει αποδεκτή την απαγόρευση του εξώφθαλμου.

Ο ρατσισμός, ας πούμε, αποτελεί μια τέτοια εξώφθαλμα αποκρουστική ιδεολογία η οποία προάγει και εγκληματικές πράξεις. Αλλά, αν στο όνομα της αντιμετώπισης οποιασδήποτε πράξης αποδεχτείς την δίωξη οποιασδήποτε ιδέας, αν δεχτείς την απαγόρευση που στρέφεται ακόμα και κατά του ιδεολογικά εξώφθαλμου, τότε αρχίζεις ανεπαισθήτως να αποδέχεσαι το ξήλωμα του πουλόβερ. Δίχως να το καταλάβεις, ανοίγεις την Κερκόπορτα και για άλλες απαγορεύσεις, οι οποίες είναι σίγουρο ότι θα έρθουν. Το τι είδους απαγορεύσεις θα είναι αυτές θα το καθορίσει ο εκάστοτε ισχυρός, ο οποίος θα σε έχει προηγουμένως υποχρεώσει να αποδεχτείς (μετά από πλύση εγκεφάλου και στο πλαίσιο ενός συσχετισμού πολιτικής δύναμης) ως εξώφθαλμα βλαπτικό ετούτο ή το άλλο, ανάλογα με τα δικά του συμφέροντα.

Έτσι, λοιπόν, μπορούμε να διατυπώσουμε ένα τρίτο αξίωμα: συνιστά στοιχειώδη δημοκρατική άμυνα η εναντίωση στο να παρέχεται στον κάθε στιγμή πολιτικά ισχυρό η άδεια να προσδίδει ισχύ νόμου στην άποψή του. Αν του επιτρέψουμε κάτι τέτοιο, ουσιαστικά του εκχωρούμε το δικαίωμα να αποφασίζει μόνος του τι είναι σωστό και τι όχι. Με την πρόφαση π.χ. ότι ο νομοθέτης σήμερα καταπολεμά τον φασισμό, δίνουμε την άνεση στον αυριανό νομοθέτη να ποινικοποιήσει κάθε ιδέα που εναντιώνεται στα συμφέροντα του κράτους που εκείνος υπηρετεί.

Ας συνοψίσουμε. Η αλήθεια είναι πως ο φασισμός συνιστά εγκληματική ιδεολογία. Άρα, στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιους εγκληματίες που έτυχε να είναι φασίστες αλλά με κάποιους που έγιναν εγκληματίες επειδή είναι φασίστες. Επειδή, όμως, η αστική δικαιοσύνη αποκλείεται να καταλήξει σε τέτοιο συμπέρασμα, ας δικάσει τους κατηγορούμενους για τα εγκλήματά τους και όχι για την ιδεολογία τους. Η καταδίκη τής φασιστικής ιδεολογίας πρέπει να είναι πολιτική, όχι ποινική. Ας μην αφήσουμε το βενιζελικό ιδιώνυμο να νεκραναστηθεί.

Για ποιους ήταν η κρίση ευκαιρία;

 Για ποιους ήταν η κρίση ευκαιρία;

Συχνά ακούμε από επαΐοντες ότι η κρίση είναι, εκτός των άλλων, και μια ευκαιρία. Ευκαιρία γενικώς και ο καθένας να μπορεί να την ερμηνεύσει όπως θέλει. Μια ευκαιρία η οποία προσφέρεται σε όλους και οι μόνοι που φταίνε για την απώλειά της είναι οι ίδιοι οι πολίτες που δεν την αξιοποιούν! Στο τέλος η κρίση χάνεται και τη θέση της παίρνει η ενοχή των πολιτών που υποφέρουν εξαιτίας  της ανικανότητάς τους.
 

Φυσικά αυτά είναι εγκεφαλικές κατασκευές αυτών που όχι μόνο δεν έχουν πληγεί από την κρίση αλλά μάλλον βγαίνουν κερδισμένοι. Ξεχωρίζουμε όμως όσους σοφά σκεπτόμενοι, υποδείχνουν ότι αφού η κρίση απέδειξε ότι τα μοντέλα οικονομικής πολιτικής, διακυβέρνησης, κρατικής δομής, Δημόσιας Διοίκησης, επιχειρηματικής δράσης κλπ, έχουν ακυρωθεί στην πράξη, χρειαζόμαστε μια εκ βάθρων αλλαγή και θεμελίωση νέας αναπτυξιακής πολιτικής. Η κρίση προσφέρει αυτή την ευκαιρία.

Δυστυχώς απ ό,τι φαίνεται η δεύτερη άποψη είναι μάλλον για να καλύπτουν κάποιοι την πρώτη, δεδομένου ότι στα 6 χρόνια της κρίσης αυτό που βγάζουν τα στοιχεία, για την Ελλάδα, είναι πως αυτή αποτέλεσε μια τεράστια ευκαιρία οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Γι αυτή την «ευκαιρία» μιλάμε! Μάλιστα από τα παγκόσμια στοιχεία που έχουμε, καταλαβαίνουμε ότι με τον ίδιο τρόπο λειτούργησε η κρίση ως «ευκαιρία» σε παγκόσμιο επίπεδο.

 

Η κρίση δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία.  Η ιστορία δείχνει ότι το ίδιο το σύστημα που ζούμε εμπεριέχει στα σπλάχνα του την κρίση. Είναι ένα σύστημα γεμάτο αδικίες και ανισότητες με κυριότερη την διαρκή συσσώρευση του πλούτου σε λίγα χέρια μεγαλοκεφαλαιούχων, τραπεζιτών, μονοπωλιστών, μεγαλομετόχων κ.α. από τη μια και της φτώχειας στις μάζες των ανθρώπων από την άλλη.

Ακόμη και μέσα στην κρίση, τα στατιστικά μας λένε ότι οι πολύ πλούσιοι αυξάνουν τον πλούτο τους! Σύμφωνα με τη βρετανική οργάνωση Oxfam, το 1% των πλουσίων της γης (72 εκατομμύρια) έχει περιουσία όση και το 99% των ανθρώπων (7,2 δισεκατομμύρια) και το 2016 θα το ξεπεράσει!

Στην Ελλάδα οι πλούσιοι αυξάνουν συνεχώς με κρίση και χωρίς κρίση τον πλούτο τους. Σύμφωνα με έρευνα της βρετανικής εταιρείας Wealth-X οι πλούσιοι Έλληνες αύξησαν την περιουσία τους στα χρόνια της κρίσης κατά 20% και φορολογήθηκαν κατά πολύ λιγότερο από τους φτωχούς. Τα νομικά πρόσωπα (ΑΕ. ΕΠΕ) για παράδειγμα, πληρώνουν μόνο 6% του συνόλου των φόρων! Μάλιστα από διάφορες μελέτες βγαίνει ότι ο πραγματικός συντελεστής φορολογίας κερδών, μετά το συνυπολογισμό των φοροαπαλλαγών, είναι κάτω από τον μισό του νομίμου (26%). Αυτό για να μη μας ξεγελάνε ότι δήθεν είναι βαρείς οι φόροι του μεγάλου κεφαλαίου και γι αυτό δεν έρχονται επενδύσεις. Άλλα είναι τα αίτια.

 

Αναμένοντας το (γκρίζο) τρένο της ανάπτυξης(;)

Μια τελευταία έρευνα του γερμανικού Ιδρύματος Μακροοικονομικών Μελετών Hans Böckler, στην οποία μετέχει και ο καθηγητής και πρώην υπουργός κ. Τ. Γιαννίτσης, διαπίστωσε ότι το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών στην Ελλάδα της κρίσης μεγάλωσε δραματικά. Στα χρόνια της κρίσης οι φόροι των φτωχότερων αυξήθηκαν κατά 337% ενώ οι φόροι των ευπόρων μόνο 9%.

Στα χρόνια της κρίσης, την ώρα που εδώ χάναμε τις δουλειές μας και φορτωνόμαστε φόρους, η άρχουσα τάξη και οι συν αυτής, έβγαλαν στο εξωτερικό τεράστια ποσά. Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel οι καταθέσεις των πλουσίων Ελλήνων στο εξωτερικό ανέρχονται σε 600 δισεκατομμύρια ενώ οι εδώ φιλοκυβερνητικοί αναλυτές τα κατεβάζουν στα 300 ή και 200 δισεκατομμύρια!  Σε κάθε περίπτωση, οι ο λαός έβγαλε με τον ιδρώτα του πλούτο μέσα από ένα άκρως διεφθαρμένο σύστημα μετατράπηκε σε κέρδη κάποιων που τα έβγαλε στο εξωτερικό. Στους ιθαγενείς  φορτώθηκαν τα δάνεια και το χρέος!

Καταλαβαίνουμε όλοι ότι αυτοί που φοροαπαλλάσσονται, και συχνά μιλούσαν κουνώντας το δάκτυλο για  και πατριωτισμό, έβγαλαν έξω τον πλούτο και τα κέρδη τους και μας φόρτωσαν τα χρέη.

Από την άλλη, μας υπόσχονταν ότι με τα μνημόνια, τους φόρους και τις περικοπές  που επέβαλαν, θα μειωθεί το χρέος. Όμως αυτό από 120% του ΑΕΠ έφτασε σήμερα στο 175% (325 δισεκατομμύρια). Ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γ. Βάμβουκας μας λέει μάλιστα ότι, το πραγματικό δημόσιο χρέος της χώρας είναι 561 δισεκατομμύρια ευρώ ή 313,6% του ΑΕΠ υπολογίζοντας και τα δάνεια ΔΕΚΟ και άλλα χρέη από γραμμάτια, τίτλους (swaps) κλπ που τα έχει εγγυηθεί η κυβέρνηση!

Είδαμε πως η κρίση ήταν πραγματικά μια «ευκαιρία» αλλά μόνο για να κάνει τους πλούσιος πλουσιοτέρους. Με τέτοιου τύπου πολιτικές όμως καμία ευκαιρία ανάπτυξη και κανένα μέλλον δεν ξανοίγεται για τα χώρα.

Ας δούμε τώρα πως μεταφράστηκε στην κοινωνία μας αυτή η πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης.

Οι φόροι των φτωχότερων αυξήθηκαν, όπως είδαμε, κατά 337%. Κάποτε  είχαμε και αφορολόγητο ως επαγγελματίες 10-12 χιλιάδες ευρώ. Τώρα από το πρώτο ευρώ καταβάλουμε φόρο 26%!

Η νέα κυβέρνηση υποσχέθηκε ότι θα επαναφέρει το αφορολόγητο αλλά από πρώτο στον κατάλογο μέτρων το πήγε μάλλον στις καλένδες. Πάλι οι δανειστές επιβάλλουν τη συνέχιση της αντιλαϊκής φορολογίας, όποια και αν είναι η κυβέρνηση.

Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες προεκλογικές υποσχέσεις που, απ ότι φαίνεται, ειπώθηκαν μόνο για την ψήφο, όπως και με προηγούμενες κυβερνήσεις. Όλοι ξέρουμε ότι, το σενάριο που παίζεται και τώρα με τους δανειστές και τον στραγγαλισμό της χώρας, είναι επανάληψη των προηγούμενων, ίδιων σεναρίων, για να μας επιβάλουν νέα μέτρα και όχι για να καταργήσουν παλιά.

Σύμφωνα με την ΓΣΕΒΕΕ, στα χρόνια της κρίσης έκλεισαν 230.000 μικρές επιχειρήσεις. Το βλέπουμε άλλωστε αυτό και στους δρόμους με τα κλειστά μαγαζιά.

Στα τελευταία 5 χρόνια 300.000 μικρομεσαίοι βγήκαν στην ανεργία και 1,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι απολύθηκαν! Όλοι αυτοί σχηματίζουν τον στρατό των ανέργων, πεινασμένων, αστέγων, απόκληρων και φτωχών της χώρας μας, στον 21 αιώνα της τεχνολογίας, των λέιζερ και των αυτοματισμών!

Σύμφωνα με την Eurostat, το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται στα όρια της φτώχειας αυξήθηκε από το 28,1% το 2008 σε 35,7% το 2013 και σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερο ενώ κάποιες άλλες αναλύσεις των στοιχείων της Eurostat ανεβάζουν την πραγματική φτώχεια στο 44%! Αυτό μεταφράζεται σε 3 ως 4,8 εκατομμύρια φτωχών (με τη σημερινή έννοια της φτώχειας)!

 Η Στατιστική Υπηρεσία μας πληροφόρησε πριν λίγες μέρες ότι, από το 2009 μέχρι το 2013 είχαμε μείωση των κτηνοτροφικών μονάδων μέχρι και 12,1% και του αριθμού των εκτρεφόμενων ζώων από 5,1% μέχρι 24,2% ανάλογα με το είδος. Δυστυχώς από αυτάρκη χώρα καταντήσαμε εξαρτημένη από εισαγωγές στα κτηνοτροφικά προϊόντα.

Το ΑΕΠ της χώρας μεταξύ 2009 και 2014 έπεσε κατά 28%. Ομοίως η παραγωγή καταβαραθρώθηκε, ενώ κάποιοι κλάδοι μικρομεσαίων καταστράφηκαν τελείως.  Σύμφωνα με τον ΙΟΒΕ ο Δείκτης Υπευθύνων Προμηθειών της Markit για τον τομέα μεταποίησης στην Ελλάδα (Purchasing Managers' Index–PMI βρισκόταν στις 48,4 μονάδες τον Φεβρουάριο, δηλαδή η παραγωγή μειώνονταν, ήταν κάτω των 50 μονάδων που είναι το όριο από το οποίο αρχίζει η μεγέθυνση. Με βάση το 100 τη δεκαετία έτη 1996-2006, ο δείκτης του ΙΟΒΕ για τις επιχειρηματικές προσδοκίες στην ελληνική μεταποιητική βιομηχανία τον Φεβρουάριο του 2015, ανέρχονταν στις 86,6 μονάδες, ελαφρώς χαμηλότερα σε σχέση µε το Φεβρουάριο του 2014 (89,9 μονάδες).

Όσο για τους μισθούς και τις συντάξεις, είναι γνωστή η συνεχής καρατόμησή τους που ξεπερνάει το 30-40%. Σήμερα πολλοί νέοι με δύο και τρία πτυχία δουλεύουν δήθεν ως εκπαιδευόμενοι ή για 300 ευρώ το μήνα με μερική απασχόληση η οποία φτάνει και τις… 8 ώρες την ημέρα! Και όμως, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, πάνω από τους μισούς νέους είναι άνεργοι και έτσι καταστρέφονται οι γνώσεις, τα νιάτα και η παραγωγή τους δύναμη.

Μια χώρα που έχει στην ανεργία πάνω από το 25% του εργατικού δυναμικού και πάνω από τις μισές επιχειρήσεις να υπολειτουργούν και να κινδυνεύουν κάθε μέρα με κλείσιμο, πως είναι δυνατόν να ανορθωθεί και να αντιμετωπίσει την κρίση; Και αντί να επιχειρήσουν οι κυβερνήσεις να συγκρουστούν με τους ξένους δανειστές το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ που τους λένε και «θεσμούς», οι οποίοι απομυζούν κάθε πόρο της χώρας και να κάνουν στροφή στην ανάπτυξη, συμφωνούν η μία μετά την άλλη με τους ξένους και βάζουν συνεχώς νέους φόρους ενώ η παραγωγή πέφτει. Με αυτές τις πολιτικές ο λαός μας δεν έχει καμία τύχη, πέρα από την μόνιμη λιτότητα, φτώχεια και δυστυχία.

Η νέα κυβέρνηση έταξε πολλά πριν αναλάβει. Σιγά - σιγά όλα όσα έταξε τα παίρνει πίσω ή τα μεταθέτει «σε βάθος τετραετίας» κάτι που έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Φυσικά δεν πήγαιναν ούτε σε βάθος διετίας με αποτέλεσμα να μας βάζουν μέτρα και να μη τα βγάζουν ποτέ. Όλες οι λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» γίνονται κάθε μέρα κουρέλι. Ετοιμάζονται να μας επιβάλουν νέους φόρους, νέα μνημόνια, νέα βάρη, νέες περικοπές, όπως και αν τα ονομάσουν.

Μέσα σε αυτό το κλίμα οι μικρομεσαίοι συνεχίζουν να συνθλίβονται. Αν δεν αλλάξουν ριζικά οι οικονομικές πολιτικές καμία ευκαιρία ανόρθωσης και ανάπτυξης δεν θα προβάλει. Όμως αυτό είναι άλλο ένα ακανθώδες πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία και η λύση του δεν είναι τόσο απλή.

Σ.Β.

Πηγή: eea.gr