Ο εμφύλιος δεν τελείωσε ποτέ

Ο εμφύλιος δεν τελείωσε ποτέ

Αναρτήθηκε από τον/την redship

από  2310net 

Παραθέτω κείμενο του Στρατολάτη και σχολιάζω παρακάτω:

Η πολιτική νεκρανάσταση του φασισμού ήταν τελικά ζήτημα χρόνου και συνθηκών. Γιατί δεν την είχαμε προβλέψει; Γιατί, ως συνήθως, κάνουμε το μόνιμο σφάλμα να θεωρούμε την πρόσφατη εμπειρία μας ως εχέγγυο του μέλλοντος. Η ίδια σιγουριά δημιουργούσε την ψευδαίσθηση του κορεσμού της λύσσας των λυσσασμένων, της προσέγγισης σ’ένα σημείο ισορροπίας. Οι σιγουριές όμως κατέρρευσαν κι η κατηφόρα κλίνει κι άλλο.

Το άλλο μας σφάλμα είναι η υπερβολική μας εμπιστοσύνη στη συλλογική μνήμη του λαού. Όχι πως δεν υπάρχει συλλογική μνήμη. Απλά, δεν είναι δεδομένα συμβατή μ’αυτό που ο καθένας θεωρεί ως Άξιο.

Κι αυτό που περισσότερο υποτιμήσαμε, αν και το Ξόανό του έστεκε θεόρατο, είναι η ισχύς του εύκολου.
Ήταν εύκολο να μουτζώνεις τη βουλή και τους κομματικούς εκφραστές της “μεταπολίτευσης” μα πολλοί θεωρούσαν πως είχε αξία.
Ήταν εύκολο να βαυκαλίζεσαι με ογκώδεις λαοσυνάξεις μα πολλοί θεωρούσαν πως είχε αξία.
Ήταν εύκολο να πουλάς πολιτικά άρλεκιν μα πολλοί θεωρούσαν πως είχε αξία.
Ήταν εύκολο να συμβάλλεσαι με το αρεστό μα πολλοί θεωρούσαν πως είχε αξία.
Ήταν εύκολο να περιμένεις τη λύση από τους αυτουργούς του προβλήματος μας πολλοί θεωρούσαν πως είχε αξία.
Έτσι αξία απόκτησε το εύκολο κι ότι δύσκολο απαξιώθηκε.

Είναι εύκολο να φταίει ο “λαθρο”μετανάστης, είναι εύκολο να πουλάς το φόβο στο φοβισμένο μικροαστό, είναι εύκολο να σερβίρεις έναν-έναν τους “εχθρούς”, νά’ναι κι αδύναμοι για να τους καθαρίζουν οι φουσκωτοί νεο-νεοναζί.
Είναι εύκολο ακόμα και το να στραβομουτσουνιάζεις στη θέα των φασιστών και να κουνάς το κεφάλι που δεν γνώρισαν αγάπη.

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να το πάρεις απόφαση πως ο εμφύλιος δεν τέλειωσε ποτέ. Απλά οι νικητές κατάλαβαν πως το μπρουτάλ είναι μόδα που έρχεται και παρέρχεται. Βρήκαν τον τρόπο να συλλέγουν αναίμακτα, εθελοντικά πια, τις δηλώσεις κι επιπλέον να διαιρέσουν οριστικά τους μη εθελοντές. Τώρα όμως η μόδα του μπρουτάλ επανήλθε. Κι ίσως δεν πρέπει να στηριχτούμε πάλι σε απατηλά εχέγγυα.

Εκλάπη απο τον Στρατολάτη

Η τελευταία παράγραφος του φίλου Στρατολάτη τα λέει όλα. Ο εμφύλιος δεν τελείωσε ποτέ. Ο μητροπολίτης Κονίτσης συνέχισε τον αντικομμουνιστικό οχετό που έχει εξαπολυθεί από κάθε λογής φασίστες. Φασίστες της εκκλησίας, της πολιτικής, των ΜΜΕ, μικροφασίστες καθημερινούς αγανακτισμένους ανθρώπους καθημερινά σπέρνουν μίσος κατά των εχθρών κομμουνιστών.

Η γελοιότητά τους επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία και σαν φάρσα. Πριν από 45 χρόνια η χούντα των Συνταγματαρχών εγκαταστάθηκε στη χώρα μας για να μας λυτρώσει από τον φόβο του κομμουνισμού. Βέβαια το κομμουνιστικό κίνημα της εποχής ήταν διαλυμένο και καθόλου δεν αποτελούσε απειλή για το έθνος τους.

Η σημερινή εκδοχή της χούντας, οι από βουλής υμνητές της,  η Χρυσή Αυγή και τα τραγοφορεμένα ξόανά της, έχουν εντοπίσει τον εχθρό στους μετανάστες και φυσικά στους κομμουνιστές. Αυτό το τετράμηνο που μπήκαν στη βουλή, τη ζωή και την καθημερινότητά μας, έχουν υποσχεθεί το ξεβρώμισμα του τόπου και το κυνήγι των υπεύθυνων και των προδοτών. Μέχρι τώρα έχουν επιτεθεί σε ανυπεράσπιστους μετανάστες, και δύο γυναίκες, εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Μάλλον δεν προλάβαιναν να ξεβρωμίσουν τον τρόπο. Ήταν βλέπετε πολύ απασχολημένοι με το να κάνουν γαργάρα το σκάνδαλο της ΑΤΕ και των ΠΑΕ.

Ο ρόλος τους είναι ξεκάθαρος. Είναι η αναγεννημένη εμπροσθοφυλακή ενός νέου εμφυλίου πολέμου, που ποτέ δεν τελείωσε απλά κρυβόταν όλα αυτά τα χρόνια πίσω από την «δημοκρατική» εκεχειρία.

ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ…

ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ…

απο Elva

(Aναδημοσίευση απο Καρτεσιος)

Στο 1:27 του video από την επίθεση των χρυσαυγιτών στη λαϊκή αγορά Μεσολογγίου, βρήκα μια γυναίκα που ίσως να με σώσει από τη ντροπή μου. Είναι μόνη της και τα χώνει σε όλα αυτά τα πιθήκια που μπουλουκηδόν τρομοκρατούν τον κόσμο.

Σ’ αυτή τη γυναίκα υποκλίνομαι. Την ευχαριστώ. Ας μην την ξέρω, ας μην ξέρω σε ποιο κόμμα ανήκει, ας μην ξέρω πώς τη λένε. Εγώ τη βάφτισα Ελπίδα. 

Δε χαμπάριασε ούτε τα μούσκουλα των ηλιθίων, ούτε το γεμάτο μίσος ύφος του καραφλού τραμπούκου. Τους ξεμπρόστιασε και τους ανάγκασε να χρησιμοποιήσουν το επιχείρημα ότι σπάζουν τους πάγκους εκείνων «που δεν πληρώνουν στον Δήμο». Φροντίζουν και για τον υγιή ανταγωνισμό των μικροπωλητών τώρα οι χρυσαυγίτες. Μετά την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων τους στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, τώρα ανέλαβαν και το υπουργείο Ανάπτυξης.

Ώστε, λοιπόν, δεν έσπαζαν τους πάγκους όσων δεν ήταν Έλληνες. Κι ας ακούγεται καθαρά η φωνή ενός ρουφιάνου τους, να απαντάει στην ερώτηση του αρχηγού «παράνομος είναι κι αυτός;», με τη φράση «σκατάμαυροι είναι, μαύροι».

Χέστηκαν οι χρυσαυγίτες για το ποιοι πληρώνουν τα τέλη στο Δήμο. Είναι γελοίο να χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα, διότι ως γνωστόν στην πλειοψηφία των λαϊκών αγορών ούτε ταμειακές υπάρχουν, ούτε αποδείξεις κόβονται. Άρα, όλοι είναι παράνομοι. Απλώς, δεν είναι όλοι «σκατάμαυροι». Οι «σκατάμαυροι» πρέπει να πληρώνουν. Οι «σκατάσπροι» μπορούν να φοροδιαφεύγουν.

Τώρα πια δε γράφω συχνά. Προτιμώ να συζητώ. Οι χριστιανοί λένε ότι αν πάρεις κάποιον από τα χέρια του διαβόλου και σώσεις την ψυχή του θα πάς στον παράδεισο, στον ουρανό. Εγώ λέω ότι αν πείσω έστω κι έναν να μην ψηφίσει Χρυσή Αυγή, να μην την υποστηρίζει, να μάθει να τη σιχαίνεται όπως της αξίζει, τότε ίσως καταφέρω να μη ζήσω την κόλαση εδώ. Κι από την άλλη, προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται και δεν αντιδρά κανείς μας σε αυτή τη ναζιστική οργάνωση.

Συζητώντας είδα ότι ξεκινήσαμε πάλι να γεννάμε ευρωπαϊκές ψευδαισθήσεις. Στην αρχή, μου το είπε μια φίλη που εκτιμώ. Ύστερα άλλοι δυο-τρεις. «Η Χρυσή Αυγή δε μπορεί να κυριαρχήσει. Δε θα την αφήσουν οι Ευρωπαίοι».

Ας μη μπλέξουμε σε συζητήσεις σχετικά με το ότι η Ε.Ε. δεν είναι κάποιος θεσμός που ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία. Δεν ενδιαφέρεται. Αυτό που φοβάμαι είναι ακριβώς το αντίθετο. Ότι δηλαδή το ΔΝΤ, οι Βρυξέλλες και τα κατά τόπους κυβερνητικά τσιράκια τους, επιθυμούν να γίνει η Ελλάδα μία χώρα όπου θα κυριαρχήσει η τρομοκρατία του νεοναζισμού.

Η Ελλάδα εδώ και χρόνια αποτελεί έναν πολύ βολικό εκφοβισμό για τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα ευρωπαϊκών χωρών. Είναι η απειλή για να περάσουν κι εκεί μέτρα λιτότητας. «Θέλετε να γίνουμε Ελλάδα;» είναι η απάντηση σε κάθε αίτημα. Φαίνεται ότι η οικονομική εξαθλίωσή μας δεν αρκεί. Θέλουν και την πολιτική μας εξαθλίωση, ίσως και τη φυσική εξόντωση πολλών από εμάς, ώστε να γίνουμε ακόμη αποτελεσματικότερη απειλή. Να γίνουμε ένα ακόμη πιο φρικιαστικό παράδειγμα προς αποφυγή.

Η Ελλάδα δε θα είναι μια φρίκη στην άλλη άκρη του κόσμου. Θα είναι μια πραγματικότητα στη γειτονιά τους. Μέσα στα πόδια τους. ‘Ένα κράτος – φάντασμα, με εξαθλιωμένους πολίτες και τρομοκράτες με στολές.

Ίσως αυτή η Ελλάδα να είναι η δική τους ελπίδα για ακόμη μεγαλύτερα κέρδη, για ακόμη περισσότερη εκμετάλλευση. Θέλω να πιστεύω ότι η δική μου Ελπίδα, αυτή που σας σύστησα στην αρχή, είναι πιο δυνατή. Ότι μια μέρα θα ξυπνήσουμε όλοι έτσι και θα πούμε το «άντε γαμήσου ρε ναζί με τη σκατάμαυρη μπλούζα».

Και τώρα, η συνέχεια του video που είδαμε στην αρχή του κειμένου.

a

a

Τι εχετε στα αυτια σας οταν το Κ Κ Ε τα λεει;

Ομολογώ, είμαι φοροφυγάς - Ελάτε να με συλλάβετε" 

Ανοιχτή επιστολή - κόλαφος εργαζόμενου προς το Υπουργείο Οικονομικών και την Εφορία - "Δεν έχω να σας δώσω ούτε λεπτό αλλά ....Δεν θα σας κάνω τη χάρη να αυτοκτονήσω" 



"Δεν θα σας κάνω τη χάρη να αυτοκτονήσω" δηλώνει απευθυνόμενος στο Υπουργείο Οικονομικών και την Εφορία ένας αγανακτισμένος Ηρακλειώτης, σε ανοιχτή επιστολή του την οποία έστειλε στο Cretalive.

Στην επιστολή αναφέρεται: 
"Εγώ ο Εμμανουήλ Ανδρέα Βιτώρος κάτοικος Ηρακλείου και επί της οδού Κομοτηνής αριθμός 7 υπάλληλος Βενιζέλειου Νοσοκομείου έχων σώας τας φρένας ομολογώ τα παρακάτω:

1) Πιστεύοντας τις κατά καιρούς εξαγγελίες για ανάπτυξη της υπαίθρου και στην ακεραιότητα του κρατικού μηχανισμού προχώρησα το 2002 στην σύνταξη ενός επενδυτικού φακέλου στο όνομα της συζύγου μου για την δημιουργία μιας παραδοσιακής ταβέρνας σε ένα εγκαταλελειμμένο οικισμό του Ηρακλείου. Μετά από δεκατέσσερις μήνες συνεχούς ταλαιπωρίας εκδόθηκε η οικοδομική άδεια και μετά από εννέα μήνες δόθηκε ρεύμα, σύνολο καθυστερήσεων δύο χρόνια . Υποβολή μελέτης για 180.000€, έγκριση για 130.000€,τελικό κόστος 185.000€

2) Συνήφθηκε ανοικτό επιχειρηματικό δάνειο από την εθνική τράπεζα με σταθερό επιτόκιο 6,5% το οποίο με τα ψιλά γράμματα έφτασε να είναι 12,35%. Αναγκάστηκα λοιπόν να πάρω από ΤΕΑΔΥ,ΤΠΔΥ,ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ, ΜΤΠΥ,ΚΑΙ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ το ποσό που χρειαζόταν με χαμηλότερα επιτόκια για να εξοφλήσω την εθνική. Υπολογίζοντας το μισθό μου που ήταν 1380€ καθαρά συν επίδομα Χριστουγέννων, Πάσχα, άδειας μου έμεναν κάποια για να ζήσω.

3) Η επιχείρηση εξ αιτίας της κρίσης έκλισε το 2010 μη μπορώντας να καλύψει ούτε τα λειτουργικά έξοδά της.

4) Ήλθε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του οποίου μέλος ήμουν και οπαδός και ένθερμος υποστηρικτής καθώς και του ιδίου του προέδρου, Γεωργίου Παπανδρέου(κρίμα το όνομα) και θεωρώντας με ότι ανήκω στους έχοντες(ήμουν στα 5 μέτρα από αυτόν στην ομιλία του στο Ηράκλειο όταν διακήρυττε ότι θα τα πάρει από τους έχοντες)μου κατεβάζει επειδή έτσι ήθελε τον μισθό μου στα 980€ καθαρά με 25 χρόνια προϋπηρεσία. Περικόπτει επιδόματα περικόπτει μισθούς κατεβάζει άκουσον, άκουσον στις 5000€ από 120000€ το αφορολόγητο κάτω ακόμα και από το όριο της φτώχιας, βάζει χαράτσια βάζει έκτακτους φόρους σε ποιους; στους μικρούς. Αφήνει στο απυρόβλητο αυτούς που καταλήστευαν το δημόσιο πλούτο δηλ τους ομοίους του και επιδίδετε με την συνδρομή των ομοίων του βλέπε ΝΔ,ΔΗΜΑΡ σε ένα ανηλεή αγώνα εξόντωσης ,εξαθλίωσης των μη εχόντων. 

5) Αξιότιμοι κύριοι που εμπνευστήκατε αυτόν τον τραγέλαφο και ξεπουλάτε εκτός από την χώρα και την αξιοπρέπειά μας. ΟΜΟΛΟΓΩ ότι δεν μου περισσεύουν για να σας δώσω να φάτε και άλλα. Και εξηγώ: Καθαρός μισθός 980€ μείον οι κρατήσεις των δανείων που δεν είναι εορτοδάνεια αλλά μιας προσπάθειας για καλύτερη ζωή μένουν 71 ολόκληρα € για να ζήσω εγώ και η τετραμελής οικογένειά μου.

6) Προσπαθώντας να επιβιώσω εγώ και η τετραμελής οικογένειά μου εργάζομαι υπερωριακά και σε άλλους τομείς του χώρου μου. Συμπλήρωσα το ιλιγγιώδες ποσό (με 12 έως 15 νυκτερινά)των 22.055,48€ εκ των οποίων τα 10.908€ πήγαν στα δάνεια. Ενώ πέρυσι πήρα 850€ επιστροφή φέτος θεωρώντας με πλουτοκράτη μου παρακρατάτε 1982,64€ και μου ζητάτε άλλα 1193,32€.

7) Όλα τα απαραίτητα έγγραφα για την αλήθεια των ανωτέρω είναι στην διάθεση του οποιουδήποτε όποτε τα ζητήσει.

8) ΟΜΟΛΟΓΩ ΕΙΜΑΙ ΦΟΡΟΔΙΑΦΕΥΓΩΝ ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΕ ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΣΑΣ ΔΩΣΩ ΟΥΤΕ ΛΕΠΤΟ.

9) ΔΗΛΩΝΩ ΕΥΘΑΡΣΩΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΛΑΚΙΣΩ ΟΠΩΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΥ.ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΝΩ ΤΗ ΧΑΡΗ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΩ ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΙ". 


 Αναρτήθηκε από  " Ο Τρίτος "  

Ο ρόλος του κινήματος των αγανακτισμένων στον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας

Ο ρόλος του κινήματος των αγανακτισμένων στον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας 

Ο ρόλος του κινήματος των αγανακτισμένων στον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι κοινωνικά αιτιακός: αυτό που συνέβη εκεί δεν αποτελεί την αιτία του καλπάζοντος εκφασισμού των Ελλήνων. Εντάσσεται όμως στα πλαίσια των αναγκαίων προϋποθέσεων του εκφασισμού που, λίγους μήνες μετά, και στο κατόπι της δραματικής υποχώρησης στις θέσεις του "αριστερού" κόμματος που αναδείχθηκε μέσα από το κίνημα, έγιναν ικανές. 

Πιο συγκεκριμένα, ο ρόλος του εν λόγω κινήματος αφορά στην αποκορύφωση μιας διαδικασίας απαραίτητης για την άνοδο του φασιστικού φαινομένου, η οποία είναι η πλήρης αποσύνθεση, στην μαζική συνείδηση, της αντίθεσης μεταξύ "αριστεράς" και "δεξιάς" ως δομική προϋπόθεση της απενεχοποίησης της φασιστικής επιλογής.

Ασφαλώς, πριν φτάσουμε στο ζοφερό αποτέλεσμα που ανέδειξε η έρευνα της GPO τον Μάιο του τρέχοντος έτους, δηλαδή μόνο το 4.8% του δείγματος ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής να είναι σε θέση να ταυτοποιήσει τον εαυτό του ως "ακροδεξιό", πριν οδηγηθούμε στην καταστροφική κατάληξη αυτής της διαδικασίας αποσύνθεσης των πολιτικών νοημάτων και θέσεων, είχαν προηγηθεί πολλά και επί μακρό χρονικό διάστημα. Ας τα συνοψίσουμε:

α) Η πορεία του ΠΑΣΟΚ, από τις επαναστατικές υποσχέσεις του 1981 στην κάθετη αλλαγή πορείας προς τον πλήρη συμβιβασμό με το αστικό κατεστημένο εθνικά και διεθνώς, στην απόλυτη κατρακύλα στη διαφθορά, τα σκάνδαλα και την ρεμούλα, που αποκαθήλωσε εντελώς στην μαζική συνείδηση την ιδέα της "ηθικής διαφοράς" ανάμεσα σε "αριστερά" και "δεξιά" και προήγαγε την εξάπλωση του πολιτικού κυνισμού. Οι κήνσορες των αστικών ΜΜΕ στην περίοδο από το 1990 και μετά, αλλά και πολύ εντατικά στην περίοδο μετά την έναρξη της κρίσης το 2008, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να ολοκληρώσουν το ξεχαρβάλωμα του μυαλού του Έλληνα σε ό,τι αφορά έννοιες, ιδέες, ιστορικά θεμέλια -- να αποτελειώσουν την ισοπέδωση του ιδεολογικοπολιτικού πεδίου, εν ολίγιοις.

β) Η αποκαθήλωση, μετά το 1981, του Κομμουνιστικού Κόμματος από την θέση του ως ιστορικά νόμιμου πόλου συσπείρωσης της ελληνικής αριστεράς, διαδικασία που βαθαίνει μετά το 1990, την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την κομματική αυτονόμηση του "ανανεωτικού", αντισοβιετικού, "δημοκρατικού" αριστερού ρεύματος.

γ) Η υποκλοπή, από μια μερίδα αυτών των διασπασθέντων κομματιών και ατομικών περιπτώσεων αποχωρούντων ή διαγραφέντων, της πολιτικής ρητορικής του ΚΚΕ/ΕΑΜ στην περίοδο της Αντίστασης ως μέσων ψηφοθηρικής προσέλκυσης των μαζών μετά την έναρξη της κρίσης (όσο σουρεαλιστικό και αν είναι να προσπαθείς να χαρτογραφήσεις το 2008 πάνω στο 1941, ήταν ωστόσο δημαγωγικά θελκτικό). Πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ έπαιξαν η συνιστώσα ΚΟΕ του ΣΥΡΙΖΑ, η ΕΠΑΜ του Δ. Καζάκη, ο ΣΠΙΘΑ το Μ. Θεοδωράκη, το Μ.Α.Α του Αλ. Αλαβάνου, και συγκεκριμένες τάσεις μέσα στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ με συχνή παρουσία στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο. Δεν ήταν σε όλες τις περιπτώσεις δράστες που καρπώθηκαν οι ίδιοι τα αποτελέσματα της ιδεολογικής τους εργασίας. Αυτά τα ιδιοποιήθηκε ο τακτικά πιο ικανός πολιτικός δράστης, και αυτός ήταν χωρίς αμφιβολία ο χώρος που είτε το ήθελαν είτε όχι αιμοδότησαν όλοι οι παραπάνω: ο ΣΥΡΙΖΑ, που φυσικά "άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά του" --τόσο ώστε αρχικά να δηλώσει υποψήφιο τον ανισόρροπο μεταμοντέρνο ΕΑΜοΧίτη Ιφικράτη Αμυρά-- και ιδιοποιήθηκε τους ίδιους τους σφετεριστικά ιδιοποιούμενους την κληρονομιά της Εθνικής Αντίστασης.

Στις πλατείες του καλοκαιριού του 2011, ο τρίτος και πιο πρόσφατος χρονικά παράγοντας βρήκε άπλετο έδαφος ανάπτυξης. Το "πατριωτικό" στοιχείο της ΕΑΜικής ρητορικής, πλήρως αποσπασμένο φυσικά από τα αρχικά του σταλινικά και ταξικά/αντιαστικά συμφραζόμενα, ήταν υπολογισμένο να είναι αποδοτικό σε μάζες για τις οποίες είχε ήδη γίνει η διάγνωση ότι ήταν ανίκανες πλέον να αντιληφθούν την πολιτική με όρους "αριστεράς" και "δεξιάς", και που αναζητούσαν, ουσιαστικά, έναν νέο ενωτικό μύθο. Φυσικά, το ΕΑΜ, την εποχή κατά την οποία αναπτύχθηκε, στηρίχτηκε επίσης στον ενωτικό μύθο για την ενδυνάμωσή του. Αλλά στηρίχτηκε εξίσου, αν όχι περισσότερο, στην πανελλαδική κομματική οργάνωση, στην πραγματική αυτοθυσία και το θάρρος, στην ανυποχώρητη σύγκρουση με την "άλλη πλευρά" της Ελλάδας, στο όραμα της ταξικής και πολιτικής ανατροπής του κατεστημένου της ελληνικής κοινωνίας μετά την πολυπόθητη απελευθέρωση, και στην δράση με κίνδυνο της ζωής -- στοιχεία που φυσικά όλοι γνώριζαν ότι δεν ήταν πουθενά στην λίστα προτεραιοτήτων ούτε των μαζών ούτε των ρητόρων και σοφιστών που ξεχύθηκαν επάνω τους σαν σφήκες στη νέα "αγορά" μιας πλήρως εκφυλισμένης και πανικόβλητης δημοκρατίας έξαλλων απ' το σύνδρομο στέρησης καταναλωτών.

Έγραψα παλαιότερα ότι η Χρυσή Αυγή είναι "η οργάνωση των ανοργάνωτων." Το ίδιο όμως ακριβώς ήταν δομικά και οι πλατείες. Τι σημαίνει "οργάνωση των ανοργάνωτων"; Σημαίνει την πρόσβαση του ατόμου στην οργανωμένη συλλογικότητα, και στα ψυχικά ωφέλη της αίσθησης του ανήκειν σε ένα σύνολο, σε μία φάση που η ευρύτερη κοινωνική εμπειρία είναι αυτή της αποσύνθεσης και της δραματικής αποξένωσης, χωρίς κόπο όμως και χωρίς πραγματικές διαδικασίες μετουσίωσης του τρόπου σκέψης και δράσης. Επί ματαίω προσπάθησε το ΚΚΕ να στρέψει τους πρωταθλητές στην έλλειψη συνδικαλιστικής οργάνωσης Έλληνες (μόλις 7.26% του συνολικού πληθυσμού είναι συνδικαλιστικά οργανωμένο βάσει στοιχείων 2011) στην οργάνωση μέσα σε ταξικά συνδικάτα και την πάλη με πρώτη βάση τον χώρο εργασίας. Ποιος δεν θυμάται την Αλέκα Παπαρήγα να λέει ότι είναι ένα πράγμα να πηγαίνεις και να εργάζεσαι κανονικά χωρίς κανένα ρίσκο και καμία θυσία και μετά να ξεσπάς στις πλατείες και το να απεργείς και να έχεις να αντιμετωπίσεις καθημερινά την πίεση και την τρομοκρατία στο χώρο όπου βγάζεις το ψωμί σου;

 Όμως οι μάζες, που ποτέ στην μεταπολίτευση δεν είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν πολιτική ωριμότητα αφού κυβερνήθηκαν από τους χειρότερους απατεώνες, δημαγωγούς και τσαρλατάνους που μπόρεσε να ξεράσει η φριχτά αντιδραστική μεγαλοαστική τάξη της χώρας, δεν ήθελαν καμία τέτοιου είδους οργάνωση: ήθελαν απλώς να "εκβιάσουν" την κυβέρνηση να επιστρέψει σε μια ανέφικτη για το κεφάλαιο φάση "γαλαντομίας". Το αντισυνδικαλιστικό μένος των πλατειών, που οι άθλιοι δημοκόποι της "αριστεράς" που αλώνιζαν το Σύνταγμα δεν έκαναν το παραμικρό για να ανακόψουν, εξέφραζε την βαθύτητα του πολιτικού αναλφαβητισμού που μαστίζει επί δεκαετίες τη χώρα: οι Έλληνες έμειναν οι ίδιοι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, έξω από το πεδίο ριζοσπαστικοποίησης που λέγεται "συνδικαλισμός και εργατικό κίνημα υπό συνθήκες γυμνού ταξικού πολέμου", χωρίς να προσπαθήσουν να αλλάξουν τους συσχετισμούς του, και αρκέστηκαν στην αφ υψηλού καταδίκη του συλλήβδην -- των διεφθαρμένων εργατοπατέρων και των αγωνιστών των ταξικών συνδικάτων, της πηγής της σήψης και των προσπαθειών ίασης, δηλαδή. Και όπως καταδικάστηκε ολόκληρος ο συνδικαλισμός, έτσι καταδικάστηκαν και "όλα" τα κόμματα. 

Φυσικά, στην πράξη η συλλήβδην απαξίωση βολεύει ακριβώς αυτούς που ο οργανωμένος αγώνας απειλεί. Η απόρριψη του συνδικαλισμού συλλήβδην δεν ενοχλεί στο παραμικρό τις διεφθαρμένες ηγεσίες ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και μιας σειράς πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σωματείων· αντίθετα, τις αφήνει να συνεχίσουν να κάνουν "τη δουλειά τους" (δηλαδή το ξεπούλημα των εργατικών αγώνων προς όφελος της εργοδοσίας) απερίσπαστα. Ούτε ενόχλησε η συλλήβδην απόρριψη των κομμάτων το σάπιο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ή τους τσαρλατάνους του ΣΥΡΙΖΑ, πόσο μάλλον τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Ήταν τα κόμματα που ωφελήθηκαν de facto πιο δραματικά από τον ψευδεπίγραφο "υπερκομματισμό" των πλατειών. 

Αυτό λοιπόν που "κατορθώθηκε" στις πλατείες των ατελείωτων λόγων, πάνελ, εκδηλώσεων και ψηφισμάτων ήταν απλώς το τελειωτικό χτύπημα στην πολιτική αντίληψη της σύγκρουσης αριστεράς και δεξιάς ως ταξικής σύγκρουσης (και όχι σύγκρουσης "αισθητικής" ή "κοσμοαντίληψης" και άλλα γραφικά). Με άλλα λόγια, στρώθηκε το έδαφος για την εξάλειψη αυτού που ονόμασα "κόκκινη γραμμή" ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους στο όνομα κάθε είδους ευφάνταστου ψευδοδιπόλου: "προδότες" και "πατριώτες", 99% και 1%, "Τσολάκογλου" και "λαός", "κατακτητές" και "κατακτημένοι", "μνημονιακοί" και "αντιμνημονιακοί" -- η θλιβερή λίστα κατάπτωσης της πλήρως χειραγωγήσιμης σκέψης του ελληνικού λαού σε επίπεδα θεάτρου σκιών είναι μακρά, και οι επισημάνσεις των κομμουνιστών για λαϊκίστικη λαθροχειρία με την ιστορία σε βάρος της κατανόησης της μορφής της σύγχρονης καπιταλιστικής κρίσης έπεσαν πάλι σε κωφά ώτα, μιας και στην πραγματικότητα ο λαός που δημιούργησε η χοάνη της μεταπολίτευσης είναι πλέον υπερβολικά αμόρφωτος πολιτικά για να καταλάβει τι του λένε οι κομμουνιστές.

Όταν η κρατική καταστολή --βίαιη, συντεταγμένη-- έδωσε τέλος στις "πλατείες", πολλοί --οι περισσότεροι-- έμειναν με την ψευδαίσθηση ότι αυτές θα επέστρεφαν. Ήταν αυτοί που τις λάτρεψαν ως εκδηλώσεις του "αυθόρμητου", με άλλα λόγια, της κυριαρχικής δύναμης του αποπολιτικοποιημένου, του αποριζωμένου από τις σχέσεις παραγωγής, να φτιάξει πολιτική. Διαψεύστηκαν οικτρά. Το πόσο "αυθόρμητος" ήταν ο χαρακτήρας των πλατειών αποδείχθηκε όταν οι πολιτικο-ιδεολογικοί "τρυγητές" τους στράφηκαν στην προετοιμασία για εκλογές και άρα στην κεφαλαιοποίηση της "δράσης" τους στις πολιτικά αναλφάβητες μάζες: δεν ξανακουνήθηκε φύλλο. 

Από εκείνο το σημείο και μετά, η "εργασία" του εκφασισμού πέρασε εξ ολοκλήρου στα ελληνικά ΜΜΕ (μνημεία των αισχρότερων εκφάνσεων καταβαράθρωσης της ανθρώπινης νόησης) και στα φερέφωνα της ΕΕ στην Ελλάδα και την Ευρώπη: οι κατά φαντασίαν "επαναστάτες" των πλατειών δέχτηκαν σωρεία χτυπημάτων στο Εγώ που είχαν φροντίσει να παραφουσκώσουν ανέξοδα και επικερδώς οι πολυπληθείς αγύρτες της ελληνικής αριστεράς: συνειδητοποίησαν ότι είναι απόλυτα εγκλωβισμένοι, ότι η "επανάστασή" τους ήταν μια φούσκα ομόλογη των χρηματιστηριακών μετοχών. Είχε πια ήδη χαθεί η ευκαιρία --η τελευταία, πιθανότατα, για την Ελλάδα-- να συνδεθεί η "αγανάκτηση" μικροαστικών και πολιτικά/συνδικαλιστικά ανοργάνωτων ή εκριζωμένων στρωμάτων με τους εργατικούς αγώνες και με την ένταξη στο κομμουνιστικό κίνημα, να ξαναμπούν τα στρώματα αυτά στην διαδικασία πολιτικής μόρφωσης στο πλάι της εργατικής τάξης, που έχει την εμπειρία για το τι θα πει άνισος και δύσκολος αγώνας, τι θα πει αυτοθυσία, επιμονή, υπομονή, ταπεινότητα, φρόνημα, περηφάνεια. 

Προδομένες από τις επιλογές τους, εγκλωβισμένες, χωρίς να έχουν πάρει, παρ' όλες τις ατελείωτες ώρες πλατειακής φλυαρίας, το παραμικρό χρήσιμο πολιτικό μάθημα, χωρίς να έχουν αντλήσει την παραμικρή πολιτική εμπειρία, οι ίδιες αυτές μάζες, οι μάζες των ανοργάνωτων που προέκυψαν από την "λαϊφσταϊλοποίηση" της συνείδησης αφενός και από την οργανική αποσύνθεση των δύο μεγάλων κομμάτων αφετέρου, στράφηκαν, σε σημαντικό ποσοστό, στην μόνη κατεύθυνση που θα μπορούσαν να στραφούν: στον σκουπιδότοπο που θα μπορούσε να δεχτεί και να εγκολπώσει τα ιδεολογικο-πολιτικά απορρίμματα της εκτρωματικής ελληνικής πολιτικής ζωής που δεν έχουν πια άλλη πηγή στήριξης του Εγώ τους από την φασιστική ενθάρρυνση του να βλέπουν τους άλλους --τους "ξένους"-- ως ανθρώπινα απορρίμματα.

 Μετεκλογικά, το ρεύμα αυτό διογκώθηκε και δεν μπορεί παρά να συνεχίσει να μεγαλώνει, καθώς οι τσαρλατάνοι της αριστεράς ξανα-άλλαξαν σκοπό και τώρα τραγουδούν ύμνους στην κυβερνητική "νομιμότητα" και την πολιτική του γονυπετούς συμβιβασμού (την οποία ακολουθούσαν ήδη συνδικαλιστικά πολύ πριν τις εκλογές, όσο κι αν ελάχιστοι έδιναν σημασία). Έτσι, αυτοί που νόμιζαν πως θα αλλάξουν τον κόσμο χωρίς να αλλάξουν ούτε τη στάση τους απέναντι στα αφεντικά στον εργασιακό τους χώρο, δεν έχουν, μετά την απομάγευση της φαντασίωσης που τους έθρεψε και η επονίδειστη "αριστερά" αυτού του τόπου, άλλο δρόμο από το να πιαστούν απ' την πιο ιταμή, την πιο γελοία φαντασίωση για να μπορέσουν να επιβιώσουν ψυχικά: αφού δεν διώξαμε τους "κατακτητές", αφού δεν τιμωρήσαμε τους "προδότες", αφού δεν πιάσαμε "τους κλέφτες", αφού δεν σταματήσαμε την κρίση, αφού δεν διαγράψαμε το χρέος, αφού δεν ξανακερδίσαμε την εθνική ανεξαρτησία με τα παχιά λόγια και μόνο, φταίνε οι μετανάστες. Αφού δεν φανήκαμε άξιοι σε τίποτε από όσα μας έπεισαν ότι θα γίνουμε "μαγικά" άξιοι, ας κυλιστούμε τουλάχιστον στην λάσπη της απαξιωμένης ύπαρξής μας, ας γίνουμε καθάρματα, ας ξεσπάσουμε την τυφλή μας οργή και απογοήτευση "κάπου που να μας παίρνει." Ας διαλύσουμε τα παγκάρια των μικροπωλητών, ας βάλουμε φωτιά στα σπίτια εργατών από άλλες χώρες, ας μαχαιρώσουμε, ας λυντσάρουμε, ας τρομοκρατήσουμε ανθρώπους που γνώρισαν μόνο την εκμετάλλευση στη ζωή τους και που ήταν τα θύματα όλων για δεκαετίες. Αφού δεν είμαστε οι τζάμπα ήρωες που μας έπεισαν πως είμαστε, ας γίνουμε τουλάχιστον δίκαια ένας πληθυσμός από αιμοσταγή και θρασύδειλα καθάρματα. Γιατί τα καθάρματα έχουν --έτσι "μορφωθήκαμε" για να νομίζουμε πως έχουν-- αυτό που ανακαλύψαμε τραυματικά ότι εμείς δεν έχουμε: δύναμη.

Αυτή είναι σήμερα η κληρονομιά της ιδέας ότι μπορείς να χτίσεις πολιτική πάνω στην καθαρή, ανέξοδη και άκοπη φαντασίωση. Και η Ελλάδα, που χάρη στο ΚΚΕ, αποτέλεσε λαμπρή εξαίρεση αντιφασιστικού φρονήματος και αντίστασης στην ευρωπαϊκή κτηνωδία 70 χρόνια πριν, σήμερα βαδίζει προς το στάτους μιας αντίστροφης εξαίρεσης, με κεφαλαιώδεις βέβαια ευθύνες της κεφαλαιοκρατικής Ευρώπης: του πυρήνα της επιστροφής του φασισμού στην γηραιά ήπειρο. Το ότι οι εκφασισμένοι ψευδοαπόγονοι των ΕΛΑΣιτών έφτασαν στην σημερινή κατάντια τους ενθαρρυνόμενοι να πιστέψουν πως ξαναχτίζουν το αντιστασιακό κλέος είναι απλώς η "στροφή της βίδας" στην αποτρόπαια ειρωνεία που επιφύλαξε η ιστορία για μια κοινωνία που νόμιζε πως είχε την πολυτέλεια να υποτιμήσει τους νόμους της. 
 Αναρτήθηκε από Αντωνης

Αντικομμουνισμός και παραχάραξη της Ιστορίας

Αντικομμουνισμός και παραχάραξη της Ιστορίας

(Από την Κατοχή στην εποχή του διαδικτύου)

Είναι γεγονός πως, ιστορικά, κάθε φορά που ο καπιταλισμός περνούσε κρίση, ο αντικομμουνισμός οξυνόταν (δίπλα σε κάθε μορφής καταστολή) υπό το φόβο της ριζοσπαστικοποίησης των μαζών και με στόχο την ενσωμάτωσή τους. Ενα δείγμα της έντασης αυτής του αντικομμουνισμού σήμερα αποτελεί η αναβίωση μιας σειράς «επιχειρημάτων» κατά του ΚΚΕ που κατασκευάστηκαν την περίοδο της Κατοχής και διαδίδονται στις μέρες μας ευρέως από διάφορα αστικά, εθνικιστικά, νεοναζιστικά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. «Αξιοποιούνται» δε στην πρώτη γραμμή της αντικομμουνιστικής επίθεσης από κόμματα όπως η «Χρυσή Αυγή» ή το ΛΑ.Ο.Σ. και όχι μόνο.

Πρόκειται για «ντοκουμέντα» που στη διάρκεια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης παράχθηκαν μαζικά, προκειμένου να δυσφημιστεί ο αγώνας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Δεκάδες «συμφωνίες» έκαναν τότε την εμφάνισή τους, με τις οποίες το ΕΑΜ και το ΚΚΕ άλλοτε «πρόδιδαν» την Ελλάδα στους Αλβανούς, άλλοτε στους Βούλγαρους, άλλοτε στους Γιουγκοσλάβους, άλλοτε στους Γερμανούς, κ.ο.κ. Οπως παρατήρησε ο ιστορικός H. Fleischer «οι περισσότερες από τις πλαστογραφίες αυτές είχαν κατασκευασθεί μάλλον αδέξια».¹

Η διαδρομή των «εγγράφων» αυτών είναι χαρακτηριστική: Πολλά «ανακαλύφθηκαν» και διοχετεύτηκαν στη δημοσιότητα από τις δυνάμεις κατοχής ή από οργανώσεις όπως η ΠΑΟ (Πανελλήνια Απελευθερωτική Οργάνωση). Η ΠΑΟ, μια βαθύτατα αντικομμουνιστική οργάνωση, επικέντρωσε την «αντιστασιακή» της δράση, περισσότερο κατά του ΕΑΜ παρά κατά του κατακτητή, γεγονός που επισημάνθηκε και από τους Αγγλους.² Στο όνομα της «πάλης κατά του κομμουνισμού» ορισμένα τμήματά της συνεργάστηκαν ανοικτά στην πορεία με τις δυνάμεις κατοχής. Στη συνέχεια, τα εν λόγω «έγγραφα» επανεμφανίστηκαν στην εμφυλιοπολεμική έκδοση του υφυπουργείου Τύπου & Πληροφοριών (1947), με τίτλο «Η εναντίον της Ελλάδος επιβουλή» και κατόπιν σε εκδόσεις της χούντας («Δεκέμβριος 1944 - Δεκέμβριος 1967») και «έργα» του «διαφωτιστή» της δικτατορίας και υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ Γ. Γεωργαλά («Η Προπαγάνδα»). Ορισμένα από αυτά περιλαμβάνονται και στην έκδοση του Γενικού Επιτελείου Στρατού «Αρχεία Εθνικής Αντίστασης 1941-1944».

Το «Σύμφωνο» του Πετριτσίου

Το περιβόητο πια «Σύμφωνο» του Πετριτσίου, η πλέον αναπαραγόμενη και ταυτόχρονα γνωστή πλαστογραφία του είδους της, «συνάφθηκε» στις 12/7/1943 μεταξύ του Γ. Ιωαννίδη (εκ μέρους του ΚΚΕ) και του Δ. Δασκάλωφ (εκ μέρους του ΚΚ Βουλγαρίας). «Προέβλεπε» τη δημιουργία Βαλκανικής Ενωσης Σοβιετικών Δημοκρατιών, στην οποία η Μακεδονία θα εντασσόταν ως Αυτόνομη Σοβιετική Δημοκρατία. Σύμφωνα με τον Χ. Νάλτσα (αρχηγό του πολιτικού κλάδου της ΠΑΟ), «αντίγραφον ταύτης επρομηθεύθη ολίγον μετά την υπογραφήν της η σχετική υπηρεσία της Πανελληνίου Απελευθερωτικής Οργανώσεως (ΠΑΟ) εν Θεσσαλονίκη και υπέβαλεν εις την εν Καΐρω Ελληνικήν κυβέρνησιν και το Συμμαχικόν στρατηγείον της Μέσης Ανατολής...Το σύμφωνον τούτο εδημοσιεύθη και από το όργανον του χιτλερικού κόμματος Volkischer Beobachter και δεν ημφεσβητήθη ποσώς κατά την εποχήν εκείνην από το ΚΚΕ».³ Καθώς αναφέρει ο H. Richter, εκτός από τους ναζί και τους συνεργάτες τους (που αξιοποίησαν το όλο θέμα στο έπακρο, προκειμένου να «υποσκάψουν την επιρροή του ΚΚΕ και να το στιγματίσουν ως αντεθνικό»), το «Σύμφωνο» εκμεταλλεύτηκαν προπαγανδιστικά τόσο οι Βρετανοί (διοχετεύοντάς το στις εφημερίδες, π.χ. στη Daily Herald), όσο και ο ΕΔΕΣ (δημοσιεύοντάς το στην εφημερίδα του Νέα Ελλάδα).⁴

Καταρχάς, είναι ψέμα ότι το ΚΚΕ δεν διέψευσε τότε το εν λόγω «Σύμφωνο». Στις 20/5/1944 ο Ριζοσπάστης έγραφε: «Ο Γκαίμπελς διαδίδει με τα φερέφωνά του ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης και ο Βούλγαρος Δουσάν Δασκάλωφ υπογράψανε συμφωνία για την ίδρυση μιας "Σοβιετικής Ενωσης Βαλκανικών Δημοκρατιών" και ότι οι Ελληνες κομμουνιστές "ξεπουλήσανε την Ελλάδα στην Βουλγαρία". Πληροφορούμε τον κύριο Γκαίμπελς ότι άργησε πολύ να θυμηθεί το προβοκατόρικο αυτό έγγραφο που σκαρώθηκε πριν από πέντε μήνες και δημοσιεύτηκε απ' τους Ελληνες φασίστες της "Εθνικής Δράσης". Ο Ελληνικός λαός γνωρίζει ότι οι Γερμανοί μαζί με τα τσιράκια τους Ράλληδες, Γούληδες, Ταβουλάρηδες και Πάγκαλους, φέρανε τους κομιτατζήδες στη Φλώρινα και τη Νάουσα και ξεπουλήσανε τη Μακεδονία στους Βούλγαρους. Μόνο οι κομμουνιστές και το ΕΑΜ πολεμάνε με το όπλο στο χέρι ενάντια στους Βούλγαρους καταχτητές, για να απελευθερώσουνε την ελληνική Μακεδονία και Θράκη απ' τους Γερμανούς και τους Βούλγαρους».

Οσον αφορά δε τους «πρωταγωνιστές» της υπογραφής του «Συμφώνου», ο μεν Δασκάλωφ ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο, ο δε Ιωαννίδης την «επίμαχη» μέρα βρισκόταν στην Αθήνα. Οπως αναφέρει ο ίδιος, «εκείνη την ημέρα, το απόγευμα, εγώ είχα ανταμώσει με τον Σβώλο και είχαμε συνεργασία. Καθορίσαμε τη συνάντηση και για την άλλη μέρα. Το πρωί εκείνης της μέρας βγήκαν οι εφημερίδες με πηχυαίους τίτλους για το σύμφωνο Ιωαννίδη - Δασκάλωφ». «Μα και μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να μάθω τι διάολο ήταν αυτό το όνομα. Υπάρχει, δεν υπάρχει; Είναι πραγματικό όνομα ή δεν είναι;»⁵

Το εν λόγω «Σύμφωνο» έχει ήδη απορριφθεί ως πλαστό και εργαλείο αντικομμουνιστικής προπαγάνδας από πολλούς μη-κομμουνιστές ιστορικούς, όπως οι H. Richter και H. Fleischer - ακόμα και ο Ε. Κωφός (σε αγγλόφωνη μελέτη του 1964) το χαρακτήρισε «αμφιβόλου αυθεντικότητας».⁶ Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε τον τέως ευρωβουλευτή της ΝΔ Γ. Μαρίνο να το επικαλεστεί σε άρθρο του στο Βήμα στις 20/12/1992. Τελικά, αναγκάστηκε να παραδεχτεί δημόσια στην ίδια εφημερίδα (10/1/1993) ότι το έγγραφο ήταν όντως πλαστό. Το «Σύμφωνο» του Πετριτσίου ανέσυρε ξανά από το βούρκο της Ιστορίας ο Α. Ντινόπουλος (βουλευτής της ΝΔ, υποψήφιος τότε υπερνομάρχης), μιλώντας στον ALTER στις 1/4/2008, προκειμένου να «αποδείξει» την «προδοτική στάση του ΚΚΕ»!⁷

Η «συμφωνία» ΕΑΜ - ΣΝΟΦ

Η υποτιθέμενη αυτή «συμφωνία» φέρεται να υπογράφτηκε στις 22/1/1944 μεταξύ του Α. Τζήμα (εκ μέρους του ΕΑΜ) και του Βούλγαρου αξιωματικού Β. Κάλτσεφ (εκ μέρους του Σλαβομακεδονικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου - ΣΝΟΦ) στις Καρυδιές της Εδεσσας. «Προέβλεπε» τη δημιουργία ενός «αυτόνομου Μακεδονικού Κράτους Σοβιετικής Οργάνωσης» με την παραχώρηση μιας σειράς ελληνικών επαρχιών, κ.ο.κ. «Οι βαρύτατοι διά το ΕΑΜ όροι», διευκρίνιζε ο Χ. Νάλτσας, «δεν φαίνονται και παράδοξοι...Η συμφωνία των Καρυδιών εγένετο κατόπιν "ντιρεκτίβας" της Κομιντέρν και άνευ αντιρρήσεως τινός του ΚΚΕ».⁸

Τι και αν η Κομιντέρν (Κομμουνιστική Διεθνής) είχε αυτοδιαλυθεί το Μάη του 1943, 8 μήνες σχεδόν πριν την «υπογραφή» της επίμαχης «συμφωνίας»; Κατά τους παραχαράκτες της Ιστορίας συνέχιζε να λειτουργεί, εκδίδοντας ενοχοποιητικές ντιρεκτίβες! «Ολόκληρο αυτό το έγγραφο είναι παράλογο και σαν περιεχόμενο και σαν διατύπωση», τονίζει σχετικά ο Heinz Richter. «Εκεί δήθεν ένας Βούλγαρος υπογράφει για λογαριασμό της ΣΝΟΦ που προσανατολιζόταν προς τη Γιουγκοσλαβία. Πρόκειται για αφελή πλαστογραφία των ελληνικών κύκλων της δεξιάς». Ο H. Fleischer τη συγκαταλέγει (μαζί με εκείνη του Πετριτσίου) ανάμεσα στις γνωστότερες πλαστογραφίες «που επί δεκαετίες δημοσιεύτηκαν και αναδημοσιεύτηκαν από το μηχανισμό προπαγάνδας της ελληνικής Δεξιάς» και «είχαν σαφώς κατασκευαστεί κατά τη διάρκεια του πολέμου από τους πολιτικούς αντιπάλους του ΕΑΜ, κυρίως από την ΠΑΟ και τους οπαδούς της».⁹

Το «Στρατιωτικό Σύμφωνο» Γερμανών - ΕΛΑΣ

Το «Σύμφωνο» αυτό (που επίσης «ανακάλυψε» η ΠΑΟ) φέρεται να «συνάφθηκε» στις 1/9/1944 στο Λειβάδι Χαλκιδικής μεταξύ του Καπετάν Κίτσου (συνταγματάρχη του ΕΛΑΣ) και του Εριχ Φένσκε (ταγματάρχη, Δ/τή της μονάδας 31756 και εκπρόσωπο των ενόπλων γερμανικών δυνάμεων της στρατιάς Αιγαίου). «Προέβλεπε» την ανενόχλητη υποχώρηση του Γερμανικού Στρατού από τη Μακεδονία, με αντάλλαγμα την παραχώρηση στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ της Θεσσαλονίκης, καθώς και βαρέως οπλισμού, πολεμικού υλικού, κ.λπ. Η «συμφωνία» περί «μη-επιθέσεως μεταξύ του ΕΛΑΣ και των γερμανικών στρατευμάτων», καταδείκνυε κατά τον Χ. Νάλτσα το «γεγονός» ότι ο ΕΛΑΣ δεν «διεξήγε αγώνα κατά του κατακτητού.» Επετεύχθη δε - σύμφωνα πάντα με τον ίδιο - έπειτα από «μυστικήν επικοινωνίαν» των Σοβιετικών και του ΕΑΜ Θεσσαλονίκης με το 2ο Γραφείο του Γενικού Στρατηγείου του Γερμανικού Στρατού στην πόλη.¹⁰

Ελα όμως που «όπως εξάγεται από τους γερμανικούς καταλόγους των αξιωματικών», μας πληροφορεί ο H. Richter, «δεν υπήρχε στη Βέρμαχτ κανένας ταγματάρχης μ' αυτό το όνομα (σ.σ. Εριχ Φένσκε)», ενώ ακόμα και «η μονάδα με τον αριθμό 31756 είναι ανύπαρκτη και γέννημα φαντασίας...Τι προπαγανδιστική αξία έχει ακόμα και σήμερα (σ.σ. το 1975) αυτό το έγγραφο φάνηκε καθαρά το Δεκέμβριο του 1968. Η Χούντα της 21.4.67 κυκλοφόρησε ένα λεύκωμα με τίτλο "Δεκέμβριος 1944 - Δεκέμβριος 1967", στο οποίο περιλαμβάνεται και ένα "φωτοαντίγραφο" αυτού του ντοκουμέντου».¹¹

Η επιπόλαια κατασκευή του εν λόγω εγγράφου βεβαίως αποτελεί το ένα μόνο σκέλος στην ιστορική παραχάραξη που επιχειρείται εδώ. Το άλλο έχει να κάνει με τις διεργασίες που πράγματι έλαβαν χώρα λίγο πριν το τέλος του πολέμου, την αντιπαράθεση σοσιαλισμού και καπιταλισμού που ερχόταν στο προσκήνιο. Οσον αφορά αυτό το κομμάτι, λοιπόν, η αλήθεια είναι πως οι ναζί δεν είχαν καμιά πρόθεση να παραδώσουν εδάφη, οπλισμό ή οτιδήποτε άλλο στους κομμουνιστές. Αλλού είχαν στρέψει το ενδιαφέρον και τις ελπίδες τους, γεγονός που καταδεικνύεται από πληθώρα ντοκουμέντων:

Στην αναφορά του στρατάρχη Μαξιμίλιαν φον Βάικς στον Αρχηγό του Ηγετικού Επιτελείου της Βέρμαχτ Αλφρεντ Γιοντλ (2/9/1944) τονιζόταν μεταξύ άλλων πως «είναι ζωτικό αγγλικό συμφέρον να πάρει στα χέρια της (σ.σ. η Αγγλία) τις κατεχόμενες τώρα από τη Γερμανία θέσεις - κλειδιά της Ελλάδας, χωρίς να δημιουργηθεί χρονικό κενό που θα έδινε στις κομμουνιστικές συμμορίες τη δυνατότητα ανατροπής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και της κατοχής πριν τους Αγγλους. Η αναγκαιότητα σε περίπτωση γερμανικής εκκένωσης, να πάρει σταθερά στα χέρια του την Ελλάδα πριν από τους Ελληνες κομμουνιστές ή και πριν από τους Ρώσους, είναι το κίνητρο για το Συμμαχικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής στο Κάιρο. Αυτό εξηγεί την αναγγελθείσα προσφορά του συνταγματάρχη "Τομ" (σ.σ. που είναι) στον Ζέρβα και τις βολιδοσκοπήσεις μέσω των ελληνικών καναλιών στην Αθήνα με στόχο να επιτευχθεί μαζί μας μια βραχυπρόθεσμη προθεσμία για την εκκένωση "χέρι με χέρι"».¹²

Σε τηλεγράφημα του Κουρτ - Φριτς φον Γκρέβενιτς προς τον Χέρμαν Νοϊμπάχερ στις 3/9/1944 αναφερόταν πως «η Ομάδα Στρατιών Ε, Θεσσαλονίκη, δίνει ακριβώς τώρα οδηγίες στον Τύπο ότι πρέπει να σταματήσει κάθε δημοσιογραφική πολεμική κατά του Ζέρβα. Πρωταρχικός στόχος είναι (σ.σ. κατά την άποψη της Ομάδας Ε) η σύμπραξη όλων των εθνικών δυνάμεων κατά του κομμουνισμού». Ο ίδιος στις 10/9 ενημέρωνε σχετικά με την αποχώρηση του γερμανικού στρατού από την Κρήτη: «Οι Αγγλοι αφήνουν συνειδητά άθικτους τους ανθρώπους μας, παίρνοντας υπόψη μια επερχόμενη, που είναι και προς το αγγλικό συμφέρον, χρησιμοποίηση κατά των μπολσεβίκων».¹³

Στα Απομνημονεύματά του, ο Υπουργός Εξοπλισμών και στενός συνεργάτης του Χίτλερ, Αλμπερτ Σπέερ μιλά ανοικτά για συμφωνία μεταξύ των Γερμανών και των Βρετανών: «Παρά τον απόλυτο έλεγχο των Βρετανών στη θάλασσα, επετράπη στις γερμανικές μονάδες να επιβιβαστούν και να ταξιδέψουν ανενόχλητες προς την ενδοχώρα... Σε αντάλλαγμα η Γερμανική πλευρά συμφώνησε να χρησιμοποιήσει αυτά τα στρατεύματα για να κρατήσει την Θεσσαλονίκη έως ότου θα ήταν δυνατό να καταληφθεί από τις Βρετανικές δυνάμεις».¹⁴

Οι «συμφωνίες» του Γ. Σιάντου με τους Γερμανούς

Τα «ντοκουμέντα» που προσκομίζονται εδώ έχουν να κάνουν: α) με ένα «κείμενο» του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (το υπογράφει ο Γραμματέας Γ. Σιάντος) όπου αναφέρεται σε «συμφωνία» με τη Γερμανική Διοίκηση για παύση των εχθροπραξιών και διευκόλυνση της αποχώρησης του γερμανικού στρατού από την Ελλάδα, και β) με μια «συμφωνία» του ίδιου με τον Γερμανό Πρέσβη Γ. Αλτενμπουργκ, η οποία «προέβλεπε» την ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας από τις δυνάμεις κατοχής στο ΕΑΜ.

Στο πρώτο (το οποίο μάλιστα παρατίθεται και ως φωτοαντίγραφο), ο Γ. Σιάντος φέρεται να ενημερώνει τον Γραμματέα μιας «Επιτροπής Πόλης» (ποιας δεν λέει) πως «ύστερα από διαπραγματεύσεις με τη Γερμανική Διοίκηση καταλήξαμε μαζί της σε συμφωνίες», κατά τις οποίες, «κάθε "σαμποτάζ" ή οποιαδήποτε άλλη ενέργειά μας ενάντια οπλιτών ή βαθμοφόρων του στρατού κατοχής θα γίνεται ύστερα από σχετικάς υποδείξεις του αρχηγού της Γκεστάπο. Δώστε επομένως εντολή στις Αχτίδες να πάψουν στο εξής οι ξεκάρφωτες ενέργειες... Ακόμα ανέλαβαν την υποχρέωση να μας ειδοποιούν για τα μπλόκα και τις συλλήψεις ώστε κανείς να μην υπάρχει κίνδυνος για τα μέλη της οργάνωσής μας. Παράλληλη υποχρέωση αναλάβαμε και μεις για την περίπτωση αναχώρησής τους από την Ελλάδα. Κανείς δεν πρέπει να ενοχληθεί. Αθήνα, 13/8/44. Γ. Σιάντος».

Χώρια του γελοίου του πράγματος (οι επιθέσεις κατά των Γερμανών να γίνονται με τη σύμφωνη γνώμη και καθ' υπόδειξη των ιδίων!) και μόνο το σημείο που αναφέρεται στα περί «ειδοποιήσεως για τα μπλόκα» είναι αρκετό ώστε να αποκαλυφθεί το κατά πόσο πράγματι υπήρξε ή όχι μια τέτοια συμφωνία. Κάτι τέτοιο διαψεύδεται από την ίδια την Ιστορία: Τα μπλόκα στην Κοκκινιά στις 17/8 και 29/9, το μπλόκο στην Καλλιθέα στο μεσοδιάστημα, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες της πλαστογραφίας. «Από τα μπλόκα που έγιναν τον τελευταίο καιρό στις κομμουνιστικές συνοικίες», έγραφε στην αναφορά του στις 25/8 ο Φον Γκρέβενιτς προς τον Χ. Νοϊμπάχερ, «ιδιαίτερα αιματηρό ήταν το μπλόκο της συνοικίας Νέας Κοκκινιάς: Δίπλα στις 3.000 συλλήψεις, πάνω από 100 κομμουνιστές νεκροί, από τους οποίους τα δύο τρίτα στη μάχη κι ένα τρίτο (σ.σ. εκτελέστηκαν) σαν εξιλέωση για τραυματία μοίραρχο. Σε διαμαρτυρία κατά της αστυνομικής ενέργειας και της στρατολογίας για αναγκαστική εργασία οι κομμουνιστές κάλεσαν για σήμερα σε γενική απεργία».¹⁵ Κατά τα άλλα ΚΚΕ-ΕΑΜ και Γερμανοί τα είχανε «κάνει πλακάκια».

Οσον αφορά τις «τεχνικές λεπτομέρειες» του εγγράφου, ούτε η έδρα του ΠΓ ούτε ο ίδιος ο Γ. Σιάντος βρίσκονταν στην Αθήνα την εποχή εκείνη, αλλά στα Πετρίλια Καρδίτσας. Ο Σιάντος επέστρεψε στην Αθήνα μετά την απελευθέρωση στις 16/10.

Ακόμα πιο εξόφθαλμα πλαστογραφημένη όμως είναι η επόμενη «συμφωνία», στην οποία κατέληξαν δήθεν ο Σιάντος με τον Αλτενμπουργκ τον Οκτώβρη του 1944 και που επικαλείται στα γραπτά του ο Χ. Νάλτσας. Και αυτό βεβαίως γιατί ο Αλτενμπουργκ δεν βρισκόταν στην Ελλάδα από το Νοέμβρη του 1943 όταν και έκλεισε οριστικά η Γερμανική Πρεσβεία, επομένως οποιαδήποτε συνάντηση, διαβούλευση ή συμφωνία μαζί του θα ήταν μάλλον...αδύνατη!¹⁶

Αντί Επιλόγου

Τα δεκάδες «ντοκουμέντα» που κατασκευάστηκαν τότε επιδίωκαν να πλήξουν το κύρος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, παρουσιάζοντάς τα ως «αντεθνικά», «προδοτικά», πως όχι μόνο δεν έκαναν αντίσταση, αλλά και συνεργάστηκαν με τον εχθρό: Ο,τι ακριβώς δηλαδή έπραξαν οι εμπνευστές τους! Αντί επιλόγου λοιπόν, δε θα πούμε εμείς για το ποιος έκανε τι (να μη λένε ότι μόνοι μας ευλογούμε τα γένια μας). Ας μιλήσουν τα βρετανικά και γερμανικά αρχεία:

Εκθεση του Foreign Office στις 27/7/1943 αναφέρει πως οι διάφοροι λεγόμενοι «εθνικόφρονες» «υπήρξαν ενεργοί (ή από την απάθεια, αδράνειά τους) συνεργάτες του εχθρού, και τώρα φυσικά κάνουν ύστατες προσπάθειες να αποδείξουν - μέσω της βιαστικής δημιουργίας νέων "αντιστασιακών ομάδων" και της υπογραφής πρωτοκόλλων - την πίστη τους στους Συμμάχους».¹⁷

Σε άλλο ντοκουμέντο διαβάζουμε: «Την ίδια στιγμή που τα εθνικιστικά και συντηρητικά στοιχεία σπαταλούσαν τον χρόνο τους στην αδράνεια, το ΕΑΜ τράβηξε μπροστά φτάνοντας σε ένα σημείο στο οποίο μπορεί να ισχυριστεί πως είναι ο κύριος αντιπρόσωπος της ελληνικής αντίστασης... Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το ΕΑΜ είναι ο ηγετικός παράγοντας στο αντιστασιακό κίνημα, και δικαιολογημένα ισχυρίζονται πως ηγούνται του αγώνα τόσο για την απελευθέρωση από τον Αξονα, όσο και για τις εσωτερικές ελευθερίες...

Οι πρώην πολιτικές προσωπικότητες απέτυχαν να δείξουν στο λαό οποιαδήποτε ηγετική ικανότητα με αυτό ή τον άλλο τρόπο, καθ' όλη τη διάρκεια της κατοχής. Κάποιοι κάτοχοι μεγάλων περιουσιών είναι αντίθετοι στο κίνημα αντίστασης, γιατί βλέπουν τα τεράστια κέρδη που συσσώρευαν από την κατοχή να εξατμίζονται από τον κοινό σκοπό... Αλλά η μάζα του λαού βλέπει τους αντάρτες ως ηγέτες του αγώνα, και η θέση που κέρδισε το ΕΑΜ αποτελεί απόδειξη πως δεν υπάρχει σοβαρή αντιπολίτευση σε αυτό...».¹⁸

Εκθεση του υποστράτηγου Εριχ Σμιτ - Ρίχμπεργκ (επιτελάρχη της Ομάδας Στρατιών Ε) για το δίμηνο Ιούλης - Αύγουστος 1944 αναφέρει για τους - αδρανείς κατά τ' άλλα - κομμουνιστές: «Η εγκληματική συμμοριακή δράση έχει προσλάβει άγνωστη ως τώρα διάσταση. Πράξεις δολιοφθοράς κατά των συγκοινωνιακών συνδέσεων, καλά οργανωμένες επιδρομές και επιθέσεις εναντίον βάσεων και χωριών που κατέχονται από δικά μας τμήματα, αποτελούν σχεδόν καθημερινά φαινόμενα». Στον αντίποδα, «η εθνικοδημοκρατική κατεύθυνση (ο ΕΔΕΣ), που πολιτικά βρίσκεται στη γραμμή της εξόριστης κυβέρνησης Παπανδρέου, προσπαθεί πάντα να διαβεβαιώσει τη δύναμη κατοχής για τη νομιμοφροσύνη της, ώστε άθικτη να προετοιμαστεί για τον επερχόμενο στρατιωτικό και πολιτικό αγώνα για την εξουσία».¹⁹

Το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν είχε και το ίδιο προετοιμαστεί για τον επερχόμενο πολιτικό και στρατιωτικό αγώνα, αντίθετα είχε εγκλωβιστεί στις Συμφωνίες με τους «συμμάχους» Βρετανούς και τον αστικό πολιτικό κόσμο στο Κάιρο, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι όση λάσπη και αν ρίξουν παλαιοί και σύγχρονοι θαυμαστές του Γκαίμπελς, θα μπορέσουν ποτέ να διαγράψουν ή να αμαυρώσουν το ρόλο του ΚΚΕ στον αντιφασιστικό - εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού στην Κατοχή - και γενικότερα. Κλείνουμε, αφιερώνοντάς τους το ακόλουθο απόσπασμα από την απόφαση - κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ της 3/8/1944: «Κομμουνιστές! Ξεσηκώστε, οδηγήστε το λαό και το στρατό μας στη μάχη. Σε γενική έφοδο για τη λευτεριά. Πολεμήστε στις πρώτες γραμμές. Μεταδώστε σ' όλο το λαό τόλμη και αποφασιστικότητα, το πνεύμα της δράσης και της νίκης. Πολεμήστε και απελευθερώστε στην Ελλάδα. Ολοι επί ποδός πολέμου!».²⁰

^{ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:}

1. Fleischer H., «Επαφές μεταξύ των Γερμανικών Αρχών Κατοχής και των κυριότερων οργανώσεων της Ελληνικής Αντίστασης», στο «Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940-1950», 1984, εκδ. «Θεμέλιο», σελ. 113.

2. Αρχείο Foreign Office 371/37205: R 8725 (PRO). Στην Αναφορά αυτή οι ομάδες της ΠΑΟ χαρακτηρίζονται εχθρικές προς το «κύριο λαϊκό αντιστασιακό κίνημα» (δηλαδή το ΕΑΜ) καθώς και «απρόθυμες να λάβουν μέρος στην αντίσταση κατά του Αξονα». Στο Fleischer H., ό.π., σελ. 96.

3. Νάλτσας Χ., «Το Μακεδονικόν ζήτημα και η σοβιετική πολιτική», 1954, εκδ. «Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών», σελ. 279.

4. Richter H., «1936-1946: δύο επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις στην Ελλάδα», Β' τόμος, 1975, εκδ. «Εξάντας», σελ. 178.

5. Αναμνήσεις Γιάννη Ιωαννίδη - Μαγνητοφωνημένη αφήγηση στον Αλέκο Παπαπαναγιώτου.

6 Richter H., ό.π., σελ. 178, Fleischer H., ό.π., σελ. 113, Kofos E., «Nationalism and Communism in Macedonia», 1964, εκδ. «Institute for Balkan Studies», σελ. 134.

7. Μαΐλης Μ., «Προβοκάτορες και προβοκάτσιες», στον «Ριζοσπάστη», 4/4/2008.

8. Νάλτσας Χ., ό.π., σελ. 286 - 287.

9. Richter H., ό.π., 179 και Fleischer H., ό.π., σελ. 102, 113.

10. Νάλτσας Χ., ό.π., σελ. 282, 359.

11. Richter H., ό.π., σελ. 179.

12. Κρατικό Κεντρικό Αρχείο Πότσνταμ, αρ. φιλμ 18.655, Ζέκεντορφ Μ., «Η Ελλάδα κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό: Ντοκουμέντα από τα Γερμανικά Αρχεία», 1991, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 250 - 251.

13. Στο Πολιτικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών της Βόννης, Ειδικός Πληρεξούσιος για τη Νότια Ανατολή, τόμ. 1, φ. 43 και φ. 8, Ζέκεντορφ Μ., ό.π., σελ. 252 και 257.

14. «Speer A, Inside the Third Reich», 1979, εκδ. «Avon Publishers», σελ. 509 - 510.

15. Στο Πολιτικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών της Βόννης, Ειδικός Πληρεξούσιος για τη Νότια Ανατολή, τόμ. 1, φ. 60, Ζέκεντορφ Μ., ό.π., σελ. 240.

16. Βελλιάδης Α., «Κατοχή: Γερμανική Πολιτική Διοίκηση στην Ελλάδα 1941-1944», 2008, εκδ., «Ενάλιος», σελ. 159. Την πλαστογραφία καταδεικνύει και ο H. Fleischer, ό.π., σελ. 113.

17. Εκθεση του Foreign Office, 27/7/1943, Φάκελος HS5/22 (PRO).

18. «Σύνοψη της Αναφοράς για την Ελλάδα», 1943, Φάκελος HS5/224 (PRO).

19. ΚΚΑ Πότσνταμ, αρ. φιλμ 18.454, Ζέκεντορφ Μ., ό.π., σελ. 240.

20. ΚΚΕ, «Επίσημα Κείμενα», τ. 5, σελ. 221.

Των Διονύση ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ - Αναστάση ΓΚΙΚΑ

ΣΥΡΙΑ Προσχήματα και κροκοδείλια δάκρυα για το συριακό λαό

ΣΥΡΙΑ

Προσχήματα και κροκοδείλια δάκρυα για το συριακό λαό

...από την άλλη, τα καραβάνια των προσφύγων που πληθαίνουν

Σαν ένα γνωστό έργο από το παρελθόν, και μάλιστα το ιδιαίτερα πρόσφατο, εξελίσσεται η προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν τους αντικαθεστωτικούς, ως αιχμή του δόρατος της επέμβασής τους στη Συρία. Οπως έγινε σαφές, ήδη, από την τελευταία συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, την περασμένη βδομάδα, και μέσα από πολλές δηλώσεις τις προηγούμενες μέρες, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι για άλλη μια φορά, έτοιμες ν' αξιοποιήσουν ως πρόσχημα, το δράμα του συριακού λαού που υποφέρει από τις παρατεινόμενες ένοπλες συγκρούσεις σε διάφορα σημεία της χώρας ακόμη και στην πρωτεύουσα Δαμασκό.

Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι διογκώνεται το ζήτημα των Σύρων αμάχων που αναζητούν καταφύγιο, εγκαταλείποντας τις εστίες τους είτε εντός της χώρας τους είτε διασχίζοντας τα σύνορα προς Ιορδανία και Τουρκία, κυρίως. Μόλις στις αρχές της βδομάδας, οι υπηρεσίες του ΟΗΕ που είναι αρμόδιες για τους πρόσφυγες περιέγραψαν μια ζοφερή πραγματικότητα: μόνο τον Αύγουστο τα σύνορα της χώρας διέσχισαν περίπου 100.000 άνθρωποι, δηλαδή ποσοστό μεγαλύτερο του 40% του συνόλου των προσφύγων που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα εδώ και 17 μήνες. Σοβαρά προβλήματα πλέον αντιμετωπίζουν και οι πρόσφυγες από άλλες χώρες που ζούσαν στη Συρία, όπως είναι οι Ιρακινοί και οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι συχνά δεν ξέρουν προς ποια χώρα να κατευθυνθούν.

Από τη μια, οι ένοπλοι που εξοπλίζουν οι ιμπεριαλιστές...

Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η Συρία δεν είναι πρωτοφανής. Είναι το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου, το πραγματικό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού, όπου αυτός έχει επέμβει ανά τον πλανήτη. Είναι μια κατάσταση ανάλογη με αυτήν που έζησε ο ιρακινός λαός, λόγω της αμερικανικής εισβολής και κατοχής, είναι αυτή που ζει ο αφγανικός λαός λόγω της συνεχιζόμενης ΝΑΤΟικής επέμβασης, είναι αυτή που συνεχίζει να βιώνει ο λιβυκός λαός ως συνέπεια της ιμπεριαλιστικές επέμβασης στη χώρα του πριν μόλις ένα χρόνο. Τα παραδείγματα πλείστα και ξεπερνούν τα όρια του λεγόμενου αραβικού κόσμου.

Ιμπεριαλιστική υποκρισία

Σήμερα στη Συρία βλέπουμε και πάλι να εκτυλίσσεται το «γνωστό έργο» όπως και σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις. Οπως και παλιότερα, έτσι και εδώ είναι προφανής η προσπάθειά τους να «στρώσουν το δρόμο» για περαιτέρω κλιμάκωση, επικαλούμενοι δήθεν «ανθρωπιστικούς λόγους» και χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για την τύχη των αμάχων και τα δικαιώματα του συριακού λαού, ασχέτως βέβαια, αν οι ίδιες βρίσκονται πίσω από την υποδαύλιση των συγκρούσεων που τον καθιστούν πρόσφυγα ή τον σκοτώνουν.

Το γεγονός ότι η Συρία έχει εξελιχθεί σε προνομιακό πεδίο ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, καθώς Κίνα και Ρωσία, μέχρι στιγμής, εμφανίζονται αποφασισμένες να μην εγκαταλείψουν εύκολα τα συμφέροντα σε μια χώρα, της οποίας ο έλεγχος είναι κομβικός για την αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων και διασφάλιση επιρροής στην περιοχή της λεγόμενης ευρείας Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανομένου του πολύτιμου γεωστρατηγικά και ενεργειακά κέντρου της Ευρασίας, δηλαδή του Ιράν, καθιστά πιο πολύπλοκο τον τρόπο, με τον οποίο θα ενταθεί η παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών εκείνων δυνάμεων που συντάσσονται με τους αντικαθεστωτικούς. Η δημιουργία «ζωνών ασφαλείας» είναι μια εξαιρετικά ρηξικέλευθη επιλογή, αφού μπορεί μεν να διασφαλίζει ένα ασφαλές ορμητήριο για τους αντικαθεστωτικούς - κάτι που θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο στην τελική έκβαση της σύγκρουσής τους με τις κυβερνητικές δυνάμεις, καθώς μέχρι στιγμής οι αντικαθεστωτικοί δεν μπορούν να υπερφαλαγγίσουν το συριακό στρατό παρά τη συνεχή ροή βοήθειας - αλλά ταυτόχρονα προϋποθέτει ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση στη Συρία.

Μια τέτοια επέμβαση, με δεδομένη τη στάση Ρωσίας και Κίνας, μοιάζει, στην παρούσα τουλάχιστον φάση, να αναβάλλεται, αφού δεν θα έχει την συναίνεση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Χωρίς τη συναίνεση αυτή και με δεδομένα τα συμφέροντα που όλες οι δυνάμεις προσπαθούν να διαφυλάξουν ή να προωθήσουν είναι μάλλον προφανές ότι μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία θα λάμβανε γρήγορα διαστάσεις πολύ ευρύτερης περιφερειακής (και ίσως όχι μόνο) σύγκρουσης. Επιπλέον, ουδείς εκ των «ανθρωπιστικά ευαίσθητων» ιμπεριαλιστών δεν μοιάζει πρόθυμος, προς το παρόν τουλάχιστον, να στείλει στρατό μέσα στη Συρία αντιλαμβανόμενος τις συντριπτικές συνέπειες μιας τέτοιας πρωτοβουλίας.

Προς το παρόν, λοιπόν, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μοιάζουν να αρκούνται στο να καλλιεργήσουν τις συνθήκες εκείνες που θα διευκόλυναν μια δική τους πιο άμεση παρέμβαση, οποιαδήποτε μορφή και αν αυτή πάρει τελικά. Ετσι, την ίδια ώρα που ...θρηνούν για τα βάσανα και τα δίκαια του συριακού λαού, για την αναποτελεσματικότητα των διαμεσολαβήσεων του ΟΗΕ και εξαπολύουν μύδρους κατά της «αναλγησίας» του συριακού καθεστώτος, Βρετανία, Γαλλία και ΗΠΑ ολοένα πιο απροκάλυπτα στηρίζουν με κάθε τρόπο τις αντικαθεστωτικούς δυνάμεις υποσκάπτοντας, επί της ουσίας, κάθε προσπάθεια πολιτικής λύσης, έτσι ώστε να προωθήσουν τις επιδιώξεις τους με μεγαλύτερη ευκολία και να κλείσουν πιο ασφυκτικά τον κλοιό γύρω από το Ιράν, του οποίου μαλακό υπογάστριο θεωρείται η Συρία.

Περαιτέρω κλιμάκωση και περιφερειακοί ελιγμοί

Η συγκεκριμένη τακτική ταυτόχρονα ασκεί πιέσεις και προς Ρωσία και Κίνα, κλιμακώνοντας τις ενδο-ιμπεριαλιστικές τριβές, καθώς ουσιαστικά «ρίχνει λάδι στη φωτιά» των συγκρούσεων και της ένοπλης δράσης των αντικαθεστωτικών, μεγιστοποιώντας τα βάσανα του συριακού λαού και δίνοντας έτσι περισσότερα επιχειρήματα στην «ανθρωπιστική τους φαρέτρα», από την οποία, σε δεύτερο επίπεδο, υπάρχει πάντα η προοπτική της δημιουργίας «ουδέτερων ζωνών», δηλαδή άμεσης στρατιωτικής επέμβασης. Το ζήτημα είναι όταν και εφόσον κάτι τέτοιο γίνει, να έχει μεθοδευτεί με τρόπο τέτοιο ώστε οι συνέπειες και οι αντιδράσεις να είναι οι μικρότερες δυνατές για τα συμφέροντά τους.

«Ζωτικό χώρο» για να αποκτήσουν ή να διασφαλίσουν κάποιο ρόλο στην ιμπεριαλιστική αυτή σκακιέρα είναι ξεκάθαρο ότι διεκδικούν και άλλες δυνάμεις της περιοχής. Οι πετρελαιομοναρχίες - Σ. Αραβία, Κατάρ και Κουβέιτ στην πρώτη γραμμή - εδώ και καιρό έχουν αναλάβει σχεδόν ανοιχτά την οικονομική και εξοπλιστική στήριξη των αντικαθεστωτικών, επιδιώκοντας, εννοείται, επιρροή και λόγο στην, μετά Ασαντ, εποχή που ευαγγελίζονται.

Σε ανάλογους ελιγμούς επιδίδεται ολοένα πιο φανερά και ο Αιγύπτιος νέος Πρόεδρος, Μουχάμαντ αλ Μούρσι, ο οποίος και συντάχθηκε ανοιχτά με τους αντικαθεστωτικούς και προχώρησε, ήδη, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία συστήνοντας ένα «διαμεσολαβητικό Κουαρτέτο», απαρτιζόμενο από τη Σ. Αραβία, την Τουρκία, το Ιράν και φυσικά την Αίγυπτο. Παραμένει ερωτηματικό αν το «Κουαρτέτο» αυτό εκτός από προπαγανδιστικό εφέ, θα καταφέρει να παίξει και κάποιο ρόλο, αν και ο Μούρσι ήδη καρπώνεται ότι κατάφερε να φέρει σε ένα τραπέζι το Ιράν, την Τουρκία και τη Σ. Αραβία, των οποίων οι διαφωνίες και τα αντικρουόμενα συμφέροντα ως προς τις εξελίξεις στη Συρία, είναι γνωστά.

Οσο, λοιπόν, εξελίσσονται οι ελιγμοί, οι αντεγκλήσεις και οι μεθοδεύσεις σε περιφερειακό επίπεδο και όσο στήνεται το απαραίτητο σκηνικό για περαιτέρω κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πιέσεων, ανασύρεται με όλο και πιο εντατικούς ρυθμούς ο χιλιοπαιγμένος μανδύας των «ανθρωπιστικών ευαισθησιών» και της «αναγκαιότητας σωτηρίας των αθώων αμάχων». Και όλα αυτά, παρά το ότι όλες οι πρόσφατες «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» έχουν χειροτερεύσει τη θέση του άμαχου πληθυσμού και έχουν εκτινάξει τον αριθμό των προσφύγων. Σήμερα, για άλλη μια φορά, με περισσή υποκρισία, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο και ετοιμάζονται να προκαλέσουν ακόμη περισσότερο.

Ελένη Μαυρούλη

ΗΠΑ - 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ Ο αέναος πόλεμος της τρομοκράτησης των λαών

ΗΠΑ - 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Ο αέναος πόλεμος της τρομοκράτησης των λαών

Η εποχή που εγκαινιάστηκε με τους προληπτικούς «αντιτρομοκρατικούς πολέμους» εκφράζεται με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον πόλεμο στο εσωτερικό

Η εικόνα με την επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης που σηματοδότησε μια εποχή

Associated Press

Στις 8.46' το πρωί της Τρίτης της 11ης Σεπτέμβρη 2001, ώρα Νέας Υόρκης, το πρώτο εμπορικό αεροσκάφος της American Airlines πέφτει στο βόρειο Πύργο, εκ των διδύμων που συνιστούσαν το «Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου». Μερικά λεπτά αργότερα, ένα δεύτερο αεροσκάφος της εταιρείας United Airlines πέφτει στο νότιο Πύργο. Ολα τα ΜΜΕ παγκοσμίως σταματούν τις μεταδόσεις τους και συνδέονται με τις ΗΠΑ και όλος ο πλανήτης παρακολουθεί σε ζωντανή μετάδοση τις εικόνες της «κόλασης» για ώρες: φωτιά, μαύρος καπνός, άνθρωποι που πηδούν από παράθυρα, εκρήξεις και στο τέλος η κατάρρευση.

Την ίδια στιγμή, τα αμερικανικά ΜΜΕ κυριευμένα από πανικό, μεταδίδουν ότι δύο ακόμη επιθέσεις είναι σε εξέλιξη, καθώς οι «αεροπειρατές» έχουν καταλάβει δύο επιπλέον εμπορικά αεροσκάφη και κατευθύνονται προς τη έδρα του Πενταγώνου, στο Αρλινγκτον της Βιρτζίνια και το Καπιτώλιο στην πρωτεύουσα Ουάσιγκτον. Με τον επεισοδιακό αυτό τρόπο, οι ΗΠΑ εισέρχονται στον «πόλεμο», με ένα «αόρατο εχθρό», το δίκτυο της «Αλ Κάιντα».

Εντεκα χρόνια μετά παραμένουν σε «πόλεμο ενάντια στη διεθνή τρομοκρατία» και οι «εικόνες της κόλασης» θα μεταδοθούν ανήμερα της 11ης επετείου, απευθυνόμενες στο θυμικό, ώστε να υπενθυμίσουν, υπογραμμίζοντας ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, η περιστολή και ο στραγγαλισμός των πολιτικών ελευθεριών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν έχουν τελειώσει.

Ο Ομπάμα εμφανίζεται ως «φιλολαϊκός» Πρόεδρος, αλλά υπηρετεί εξίσου καλά με τους Ρεπουμπλικάνους το ιμπεριαλιστικό σύστημα

Η υφήλιος γνωρίζει πια περισσότερα για τα τεκταινόμενα εκείνης της μαύρης μέρας, που σκοτώθηκαν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία 2.996 άνθρωποι, περιλαμβανομένων των 19 φερόμενων ως αεροπειρατών και των 2.977 θυμάτων στη συντριπτική τους πλειονότητα εργαζόμενοι και πυροσβέστες στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στη Νέα Υόρκη (2.606).

Οι αποκαλύψεις, οι καταγγελίες και οι λεπτομέρειες είτε από έρευνες των θεσμικών παραγόντων είτε δημοσιογράφων, ειδικά οι «συνωμοσιολογίες», για το τι πραγματικά συνέβη εκείνη την ημέρα ενδεχομένως έχουν συμβάλει περισσότερο στη συσκότιση και στην παραπλάνηση παρά στην αλήθεια.

Προληπτικοί πόλεμοι

Μπορεί να έχει ξεχαστεί η σιβυλλική δήλωση του πρώην υφυπουργού Αμυνας Πολ Γούλφοβιτς στον απόηχο των γεγονότων της 11 Σεπτέμβρη ότι «αν δεν υπήρχε η 11 Σεπτέμβρη, θα έπρεπε να την εφεύρουμε»... ωστόσο οι αποκαλύψεις ακόμη και οι διάφορες θεωρίες έχουν συμβάλει, ώστε να ξεπεραστεί σταδιακά το σοκ και οι λαοί, όχι φυσικά οι εξουσίες, να αντιδράσουν στη συναίνεση και στην τυφλή σύμπραξη, που επέβαλαν οι ΗΠΑ και στις διάφορες σειρήνες και δορυφόρους τους αλλά και «διανοούμενους», σφογγοκωλάριους της εξουσίας, που διακήρυτταν με πολυσέλιδα πονήματα ότι «είμαστε όλοι Αμερικανοί».

Μια συναίνεση που οι ΗΠΑ, έχοντας στο πλευρό τους άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τη χρησιμοποίησαν για να εξαγγείλουν μια νέα αμερικανική εξωτερική πολιτική, ελλείψει και του μέχρι πρότινος «μπαμπούλα» της ΕΣΣΔ. Μία εξωτερική πολιτική που όχι μόνο θα προσάρμοζε το στρατιωτικό σχεδιασμό και τα αμυντικά συστήματα στην απειλή των «δικτύων τρομοκρατών», αλλά και θα οικοδομούσε μια νέα διεθνή συναίνεση απέναντι στις «διεθνείς απειλές». Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι η συναίνεση αυτή που επιδίωξαν οι ΗΠΑ εκφράστηκε «εμπράκτως» όταν το ΝΑΤΟ, για πρώτη φορά στην ιστορία της Συμμαχίας, ενεργοποίησε τη ρήτρα - άρθρο 5 - συλλογικής άμυνας έπειτα από επίθεση εναντίον χώρας - μέλους. Ενέργεια που σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ αντιμετωπίζει τις επιθέσεις αυτές ως απευθείας επιθέσεις κατά του συνόλου της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, όπως είχε δηλώσει ο τότε ΓΓ του, λόρδος Τζορτζ Ρόμπερτσον.

Η πρώτη πολεμική ενέργεια, στο πλαίσιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, εξαπολύθηκε από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, εξ ου και η ΝΑΤΟική κατοχική δύναμη ISF, εναντίον του Αφγανιστάν στις 5 Οκτώβρη του 2001 και συνεχίζεται έως σήμερα, ενώ μετά την ανάληψη των καθηκόντων εκ μέρους του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, ο πόλεμος έχει επεκταθεί και στο Πακιστάν. Ως αποτέλεσμα ο πόλεμος AfPak (από τα αρχικά των χωρών) αμέσως βαπτίστηκε ως πόλεμος του Προέδρου Ομπάμα, και αποτέλεσε προανάκρουσμα των πολεμικών προετοιμασιών των ΗΠΑ για ολόκληρη τη Ασία. Δύο χρόνια αργότερα, οι ΗΠΑ θα ανακοίνωναν τη μετατόπιση του επίκεντρου της «εθνικής ασφάλειάς» τους, δηλαδή των ιμπεριαλιστικών τους στόχων από την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή στην Ασία και τον Ειρηνικό.

Εάν ο πόλεμος AfPak είναι ο πόλεμος του Προέδρου Ομπάμα, ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ο πόλεμος του πρώην Προέδρου Τζορτζ Ου. Μπους.

Πόλεμος που εξαπολύθηκε με πλήρως χαλκευμένα στοιχεία, που ο τότε λεπτομερέστατα ο υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ παρουσίασε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, για την αποτροπή του κινδύνου των - ανύπαρκτων - όπλων μαζικής καταστροφής. Οι χάρτες που είχε παρουσιάσει τότε στο ΣΑ ο Κόλιν Πάουελ αποδείχθηκαν «σχέδια επί χάρτου», εντούτοις, οι πραγματικοί χάρτες του «πολέμου» ήταν αυτοί που είχαν συντάξει πριν την 11η Σεπτέμβρη τα μέλη της Ενεργειακής Δύναμης Κρούσης (Energy Task Force) του Λευκού Οίκου με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι. Λεπτομερέστατοι χάρτες με τις ενεργειακές πηγές, τις τοποθεσίες και τα αποθέματα του Ιράκ, της Σαουδικής Αραβίας, της περιοχής του Κόλπου, αλλά και των πιθανών ανταγωνιστών για την απόκτηση του ελέγχου και της εκμετάλλευσής τους, ενώ είναι γνωστό ότι μέρος στις συνεδριάσεις της Ενεργειακής Ομάδας Κρούσης έπαιρναν μέρος και τα διευθυντικά στελέχη των ενεργειακών πολυεθνικών.

Το 2003, οι ΗΠΑ δεν έτυχαν της πλήρους δημόσιας στήριξης των «συμμάχων» και εφευρέθηκε η «συμμαχία των προθύμων», όπως είχε εφευρεθεί πριν ο «Αξονας του Κακού» (Ιράν, Ιράκ, Συρία, Β. Κορέα, Κούβα αλλά και Κίνα και Λιβύη που σημειωτέον οι στόχοι εξουδετερώνονται σταδιακά εάν κανείς δει τις διεθνείς εξελίξεις ειδικά όταν εξαγγέλθηκε ο «άξονας του κακού» και ο τότε πρόεδρος Μουαμάρ Καντάφι έσπευσε να συμμορφωθεί και να συνεργαστεί πλήρως στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας). Ο πόλεμος εξαπολύθηκε στις 20 Μαρτίου 2003.

Ο «άξονας του κακού» ήταν η εξέλιξη της «αυτοκρατορίας του κακού» της εποχής του πρώην Προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν ενώ ο «προληπτικός πόλεμος κατά του Ιράκ» ήταν η εκσυγχρονισμένη εκδοχή της ερμηνείας του δόγματος Μονρό από τον Ρούσβελτ, «η δικαιωματική απομάκρυνση, για προληπτικούς λόγους, όποιας κυβέρνησης δεν μας άρεσε, που έγινε το δόγμα Μπους, με τη μόνη διαφορά ότι εκτεινόταν σε ολόκληρο τον κόσμο», όπως σημείωνε εύστοχα ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα στο βιβλίο του «Τολμώ να ελπίζω». Βιβλίο που έγραψε πριν γίνει Πρόεδρος ακριβώς για να γίνει Πρόεδρος, υποκλέπτοντας την ψήφο όσων Αμερικανών, που δεν είναι λίγοι, που είχαν εναντιωθεί στον πόλεμο.

Συνέχεια της ιμπεριαλιστικής επιβολής

Ως Πρόεδρος, φυσικά, όχι μόνο δεν έχει «αλλάξει την ατζέντα του πολέμου», αλλά τη συνεχίζει και την έχει διευρύνει τόσο που ορισμένα αμερικανικά ΜΜΕ ήδη τον έχουν χαρακτηρίσει ως «τον πλέον πολεμοχαρή Πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ», καθώς με «αριστοτεχνικό» τρόπο προωθεί εντατικά τα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ, εξαπολύοντας πόλεμο παντού δίχως ποτέ να τον κηρύσσει επισήμως. Αντιθέτως «κήρυξε το τέλος του πολέμου στο Ιράκ» και έχει προαναγγείλει το «τέλος του πολέμου στο Αφγανιστάν» με την απόσυρση των κατοχικών δυνάμεων, υποτίθεται στα τέλη του 2014.

Για την διεύρυνση το πολέμου, ο Πρόεδρος Ομπάμα χρησιμοποιεί το «φάντασμα» της ισλαμικής τρομοκρατίας, ακριβώς όπως ο προκάτοχός του, που ωστόσο δεν το ονομάζει ποτέ έτσι, αλλά γενικά... «δίκτυο τρομοκρατών» ή «εξτρεμιστική δράση». Επανέλαβε δε από το βήμα του Συνεδρίου των Δημοκρατικών στο Σάρλοτ, της Βόρειας Καρολίνας, που ανανέωσε το προεδρικό χρίσμα, ότι παρά τη δολοφονία του Μπιλ Λάντεν, ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Οχι ότι θα έδινε έστω και ένα λεκτικό τέλος, αλλά ειδικά υπό το πρίσμα ότι οι δημοσκοπήσεις του δίνουν προβάδισμα τουλάχιστον 13% έναντι του αντιπάλου του Ρεπουμπλικανού υποψήφιου Μιτ Ρόμνεϊ στον τομέα καταπολέμησης της τρομοκρατίας, έχει ανάγει σε κεντρικό θέμα της προεκλογικής προεδρικής του καμπάνιας το ζήτημα του πολέμου, της εξάρθρωσης των τρομοκρατών και της δολοφονίας του Οσάμα μπιν Λάντεν.

Από την «ισλαμιστική τρομοκρατία» στην «εξτρεμιστική δράση»

Πρόκειται για το ίδιο «δίκτυο» επί της ουσίας, που οι ΗΠΑ δημιούργησαν με προεδρικό διάταγμα για τη χρηματοδότησή του που υπέγραψε στις 3 Ιουλίου 1979, ο τότε Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ. Οι Μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν είναι ο «γεννήτορας» της Αλ Κάιντα. Ιθύνων νους των «μουτζαχεντίν» στο Αφγανιστάν, των οποίων την οργάνωση είχε αναλάβει ο Σαουδάραβας Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του τότε Προέδρου Κάρτερ και μέντορας του Προέδρου Ομπάμα.

Η «αγαστή» συνεργασία με την Αλ Κάιντα δεν τελείωσε με την επιτυχή έκβαση του αγώνα των Μουτζαχεντίν ενάντια στο λαϊκό καθεστώτος στο Αφγανιστάν και την αξιοποιήσή του ενάντια στην ΕΣΣΔ. Συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, στη Βοσνία, όπως αποκαλύπτει ο πρώην αναλυτής και αξιωματούχος της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και καθηγητής στρατηγικής στη Ναυτική Σχολή Πολέμου (Naval War College), Τζον Ρ. Σίντλερ, στο βιβλίο του Unholy Terror: Bosnia, Al-Qaida, and the Rise of Global Jihad (Ανίερος τρόμος: Βοσνία, Αλ Κάιντα και η Ανοδος της Παγκόσμιας Τζιχάντ - ιερού πολέμου), ενώ οι Μουτζαχεντίν έχουν απλωθεί παντού, και έχουν γίνει το όχημα για τον πόλεμο στη Λιβύη, είναι βασικοί παράγοντες αποσταθεροποίησης στη Συρία αλλά και στο Ιράκ και άλλες χώρες της περιοχής. Βρίσκονται στη Σομαλία, στο Σουδάν και το Κέρας της Αφρικής, ενώ μέσω της «Λιβύης» έχουν εξαπλωθεί στην περιοχή του Σαχέλ και της υποσαχάριας Αφρικής. Και φυσικά στην Ασία, όπου οι «μάρτυρες» της Αλ Κάιντα συνεχίζουν το μπαράζ επιθέσεων, καθώς, μετά τη Νέα Υόρκη, το Μπαλί, στο πολυπληθέστερο μουσουλμανικό κράτος στον κόσμο, στην Ινδονησία, ήταν ο επόμενος στόχος το 2002 με βόμβες στην τουριστική περιοχή Κούτα που αφαιρούν 202 ζωές.

Το άλλο μεγάλο «θύμα» των συνεπειών της 11Σεπτέμβρη είναι ο αμερικανικός λαός καθώς με τον Πατριωτικό Νόμο που κηρύχθηκε παράλληλα με τον πόλεμο καταστέλλονται οι πολιτικές ελευθερίες, τα ατομικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ λίγους μήνες μετά σε καταστρατήγηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου ανοίγουν οι διαβόητες φυλακές στη στρατιωτική βάση του Γκουαντάναμο.

Το Γκουαντάναμο μετατράπηκε πολύ σύντομα σε κολαστήριο, εξαιτίας των βασανιστηρίων. Τα βασανιστήρια ήταν το σήμα κατατεθέν και στις φυλακές Αμπού Γκράιμπ του Ιράκ, αλλά και στα «μαύρα κελιά» που έχει στήσει η CIA ανά τον κόσμο, που τα τροφοδοτεί με τις παράνομες παρακολουθήσεις, τις περίφημες έκτακτες μεταγωγές, τις απαγωγές και βάναυσες ανακρίσεις υπόπτων για τρομοκρατία σε μυστικές φυλακές τρίτων χωρών.

Η πρώτη διακήρυξη του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα με την ανάληψη των καθηκόντων του το Γενάρη του 2009 ήταν το κλείσιμο του Γκουαντάναμο μέσα σε ένα χρόνο. Το Γκουαντάναμο δεν έκλεισε ποτέ, αντιθέτως τα στρατοδικεία έχουν ξεκινήσει εκ νέου.

Οσο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες υπό το Ομπάμα; Ο ισλαμιστικός τρόμος έχει μετατραπεί σε εξτρεμιστικό τρόμο, ένας όρος που επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Στο έδαφος της «εξτρεμιστικής» δράσης, καλλιεργήθηκαν τα περί «σεβασμού της νομιμότητας», τα περί «ανομίας» και όλα τα συναφή ιδεολογήματα που μοναδικό και απώτερο στόχο είχαν τη σκληρή καταστολή και τη σταδιακή νομιμοποίηση της απαγόρευσης, με κάθε τρόπο, της οποιασδήποτε αντίδρασης ή έκφρασης διαμαρτυρίας. Ετσι, στα χρόνια του Προέδρου Ομπάμα, οι «μυστικές φυλακές της CIA» ανασυστήνονται, όπως π.χ. στη Σομαλία. Ο Πρόεδρος Ομπάμα έχει επιπλέον το δικαίωμα να δίνει προσωπικά εξουσιοδότηση για δολοφονίες «υπόπτων» ανά τον πλανήτη, ακόμη και Αμερικανών πολιτών. Ο Πατριωτικός Νόμος παραμένει σε απόλυτη ισχύ και όχι μόνο αυτό. Κατά το νέο αμυντικό δόγμα η Ασία είναι το νέο επίκεντρο, ενώ αμέσως μετά έρχεται ο «εσωτερικός εχθρός». Ετσι, η αστυνομία εξοπλίζεται με όπλα που έχουν ήδη δοκιμασθεί στα πεδία πολέμου στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και τεθωρακισμένα οχήματα. Οι παρακολουθήσεις συνεχίζονται και εντείνονται. Οι προληπτικές συλλήψεις εντάσσονται στην ημερήσια διάταξη των αρχών ασφαλείας, οι διαδηλώσεις απαγορεύονται, ενώ ακόμη και το να παρέχεις τροφή σε αστέγους θεωρείται πλέον ποινικό αδίκημα. Αυτά στις ΗΠΑ υπό την προεδρία του Δημοκρατικού Ομπάμα, που πλασάρεται έναντι του υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων Μιτ Ρόμνεϊ, και πάλι ως η «ελπίδα για τον αμερικανικό λαό» στις εκλογές της 6 Νοέμβρη. Ενός λαού που εν μέσω βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης βρίσκεται εγκλωβισμένος στα γρανάζια ενός δικομματικού συστήματος, που αναπαράγει τη βαρβαρότητα.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ Οι αιώνιοι πάγοι λιώνουν όλο και πιο γρήγορα

ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ

Οι αιώνιοι πάγοι λιώνουν όλο και πιο γρήγορα

Η πρώτη καταγεγραμμένη απώλεια πλάκας πάγου στην Ανταρκτική σημειώθηκε πριν από 25 χρόνια. Ενα κομμάτι της πλάκας Λάρσεν Α, εμβαδού 350 τετραγωνικών χιλιομέτρων, που είχε φωτογραφηθεί από δορυφόρο το 1986, δεν υπήρχε πια στην αντίστοιχη φωτογραφία του 1988, χωρίς κανείς να ξέρει με ποιο τρόπο συνέβη αυτή η απότομη μεταβολή. Το 1996, οι επιστήμονες παρατήρησαν έκπληκτοι την πλάκα πάγου του πρίγκιπα Γουσταύου να εξαφανίζεται το ίδιο απότομα. Σε αεροφωτογραφίες πριν από το γεγονός, ο παγετώνας Σιόγκρεν που τροφοδοτούσε την πλάκα είχε ομαλή επιφάνεια, σαν ένα ποτάμι πάγου που έρεε αργά προς τη θάλασσα. Μετά την κατάρρευση της πλάκας του πρίγκιπα Γουσταύου, ο παγετώνας Σιόγκρεν ήταν γεμάτος ρωγμές και είχε ένα βαθούλωμα στη μέση, ενώ έρεε με πολλαπλάσια ταχύτητα. Τεράστια παγόβουνα αποκόπτονταν από το άκρο του, που τώρα βρίσκεται 15 χιλιόμετρα πιο μέσα στο φιόρδ σε σχέση με πριν. Το 1995, το φιόρδ Σιόγκρεν είχε πλάκα πάγου πάχους 600 μέτρων. Τώρα έχει μόνο νερό και η πλάκα πάγου πρίγκιπας Γουσταύος έχει μετονομαστεί σε κανάλι πρίγκιπα Γουσταύου...

Ως αποτέλεσμα της απότομης κατάρρευσης της πλάκας πάγου Λάρσεν Β το καλοκαίρι του 2002 και της διάλυσής της σε εκατοντάδες παγόβουνα μέσου πλάτους 130 μέτρων, ύψους 160 μέτρων και μήκους ενός χιλιομέτρου, περίπου 150 κυβικά χιλιόμετρα παγετωνικού πάγου έρευσαν στη θάλασσα. Τόσο μεγάλο ήταν το φορτίο που αφαιρέθηκε από το φλοιό της Γης, που ο ρυθμός τεκτονικής ανόδου της επιφάνειας του εδάφους στην περιοχή αυξήθηκε από 0,3 εκατοστά σε 0,8 εκατοστά το χρόνο.

Αρνητικό ισοζύγιο

Η απώλεια πάγου μέσα από αυτές τις διαδικασίες δεν αναπληρώνεται. Παρά την αυξημένη χιονόπτωση σε αρκετές περιοχές της Ανταρκτικής, υπολογίζεται ότι η ήπειρος χάνει κάθε χρόνο 190 δισεκατομμύρια τόνους πάγου. Ο πάγος αυτός ανεβάζει το επίπεδο της θάλασσας με το που θα πέσει σ' αυτή (επειδή ο πάγος είναι λιγότερο πυκνός από το υγρό νερό, ένα μέρος του προεξέχει, αλλά το παγόβουνο στο σύνολό του εκτοπίζει την ίδια μάζα νερού που θα συνεισφέρει στη θάλασσα όταν λιώσει τελείως).

Οι παγετώνες της Ανταρκτικής «ρηχαίνουν» κατά 10 μέτρα το χρόνο. Το κρίσιμο ερώτημα είναι η σχέση ανάμεσα σε αυτό το ρυθμό και τη σταδιακή συρρίκνωση των παγετώνων που συνέβη μετά το τέλος της τελευταίας παγετωνικής περιόδου, πριν από 12.000 χρόνια. Ειδικότερης σημασίας είναι το ερώτημα κατά πόσο η κατάρρευση των πλακών πάγου της δυτικής Ανταρκτικής είναι πράγματι πρωτοφανέρωτο φαινόμενο.

Ερευνες έδειξαν ότι τόσο η πλάκα πάγου πρίγκιπας Γουσταύος, όσο και η Λάρσεν Α είχαν καταρρεύσει τουλάχιστον μια φορά τα τελευταία 4.000 χρόνια. Αντίθετα, η ανάλυση πυρήνων πάγου που εξάχθηκαν από τα υπολείμματα της πλάκας πάγου Λάρσεν Β έδειξαν ότι έχει ζωή τουλάχιστον 11.000 ετών και ενδεχομένως να είχε μείνει ανέπαφη τα τελευταία 100.000 χρόνια, απ' όταν άρχισε δηλαδή η τελευταία παγετωνική περίοδος. Αυτό σημαίνει ότι η κατάρρευση της πλάκας πάγου Λάρσεν Β και οι άλλες που ενδεχομένως θα ακολουθήσουν είναι μια ιστορική ανωμαλία.

Επιταχυνόμενη διαδικασία

Οι επιστήμονες διαπιστώνουν ότι υπάρχουν πολλές παράμετροι που δεν γνώριζαν. Για παράδειγμα, τα τελευταία 30 χρόνια η ταχύτητα των ανέμων στη χερσόνησο της Ανταρκτικής έχει αυξηθεί κατά 10-15%, με αποτέλεσμα οι άνεμοι να παρασύρουν επιπλέον 50 έως 150 δισεκατομμύρια τόνους χιονιού στη θάλασσα, που αλλιώς θα συνέβαλλαν στο κλείσιμο των ρωγμών στις πλάκες και τους παγετώνες με νέο πάγο. Αλλες πλάκες πάγου στην ενδοχώρα, που συγκρατούν παγετώνες κατά πολύ μεγαλύτερους εκείνων της χερσονήσου, στην ουσία κρέμονται από μια κλωστή, καθώς θερμά ωκεάνια ρεύματα τις αδυνατίζουν από το κάτω μέρος τους.

Το εύρος των συνεπειών της κατάρρευσης των πλακών πάγου στους παγετώνες της Ανταρκτικής θα παραμείνει ασαφές για αρκετό καιρό ακόμα. Μελέτη που δημοσιεύτηκε πέρσι αποκαλύπτει ότι η ταχύτητα ενός παγετώνα συνεχίζει να αυξάνεται 15 χρόνια μετά την απώλεια της πλάκας πάγου που τον περιόριζε. Ισως αυτό εξηγεί το γεγονός ότι σύμφωνα με ακόμα πιο πρόσφατη μελέτη η απώλεια πάγου της Ανταρκτικής αυξάνει κατά 25 κυβικά χιλιόμετρα κάθε χρόνο. Τέτοια αυξανόμενη απώλεια πάγου θέτει υπό αμφισβήτηση τις εκτιμήσεις για άνοδο της στάθμης της θάλασσας κατά μόλις 18-59 εκατοστά ως το 2100. Προσαρμοσμένες με τα νέα δεδομένα εκτιμήσεις ανεβάζουν τη μεταβολή στα 75-190 εκατοστά. Τα οικονομικά και πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στον καπιταλισμό από τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις που εκπροσωπούν τα συμφέροντά τους, χρησιμοποιώντας ως αποδεικτικό τη μια ή την άλλη επιστημονική μελέτη δεν βοηθούν να βγει ακριβές συμπέρασμα για το πόσο τελικά θα ανέβει η στάθμη της θάλασσας.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American

ΤΣΑΜΠΙΟΝΣ ΛΙΓΚ Μεγιστοποιούν το κέρδος τους οι επιχειρηματίες

ΤΣΑΜΠΙΟΝΣ ΛΙΓΚ

Μεγιστοποιούν το κέρδος τους οι επιχειρηματίες

Τα «συνεταιράκια» Πλατινί - Μπλάτερ

Associated Press

Το Τσάμπιονς Λιγκ αποτελεί την κορωνίδα του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο στην Ευρώπη. Οι ομάδες - εταιρείες αλλά και άλλες επιχειρήσεις έχουν επενδύσει στο (κατ' αυτούς) «προϊόν» πακτωλό χρημάτων. Με στόχο φυσικά την επιστροφή τους στο πολλαπλάσιο.

Η UEFA, οι ποδοσφαιρικές εταιρείες και οι συνεταίροι τους ενδιαφέρονται μόνο για τη διατήρηση και αύξηση των εσόδων καθώς επίσης και τη μακροημέρευση της «κότας που κάνει τα χρυσά αυγά». Αδιαφορούν - παρά τις επικοινωνιακού χαρακτήρα περί του αντιθέτου διακηρύξεις και αποσπασματικές κινήσεις - για τον πραγματικό χαρακτήρα του λαοφιλέστερου αθλήματος. Δηλαδή, την αποστολή του ως αθλήματος (υγεία, ευεξία, διαμόρφωση θετικού χαρακτήρα και αξιών διαφορετικών από τις αγοραίες). Ως εκ τούτου όχι απλά αδιαφορούν αλλά διαστρεβλώνουν τη φυσιογνωμία του.

Ολα κινούνται στη σφαίρα της εμπορευματοποίησης, του πλασαρίσματος του προϊόντος, ώστε να γίνεται πιο κερδοφόρο. Χρόνο με το χρόνο τζογάρονται περισσότερα υπό τις ευλογίες των αθλητικών και πολιτικών κρατούντων. Επίσης, αξιοποιούν το δημιούργημά τους για τη χειραγώγηση και τον αποπροσανατολισμό των λαών. Μέσω του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου και των «αξιών» που αυτό προβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα εξωραΐζεται.

Αυξημένα θα είναι τα κέρδη για Ολυμπιακό, κυρίως, και Παναθηναϊκό

Icon

Η κυνικότητα του προέδρου της FIFA, Γιόζεφ Μπλάτερ, είναι χαρακτηριστική: «Το ποδόσφαιρο είναι επιχείρηση. Πρέπει να λειτουργεί κάτω από τέτοιους κανόνες ώστε να αποδίδει. Ο ρομαντισμός ανήκει στο παρελθόν». Μαζί του «φυσικά» συμφωνεί και ο ομόλογός του στην UEFA, Μισέλ Πλατινί. Μόνο που προσπαθεί να... στρογγυλέψει τις γωνίες (δημιουργώντας ψευδαισθήσεις): «Το ποδόσφαιρο πλέον είναι σε μια άλλη διάσταση. Τα πάντα καθορίζονται μέσα από οικονομικές συναλλαγές. Διαφορετικά δεν μπορεί να λειτουργήσει σε υψηλό επίπεδο. Ολα δουλεύουν βάσει ενός οργανογράμματος που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεφύγει από την πορεία του».

Συστημικές παράμετροι

Παρά τα ευχολόγια και τις επικοινωνιακού χαρακτήρα δηλώσεις, οι σύμφυτες με το σύστημα «κακές εξαιρέσεις» αποτελούν δομικά επακόλουθα. Οι ομάδες - εταιρείες ελέγχονται από επιχειρηματίες και πολυεθνικές. Οι οποίες αξιοποιούν κάθε «παράθυρο» (από τα νόμιμα ή χαρακτηριζόμενα παράνομα) που τους προσφέρει το σύστημα για να κερδοσκοπήσουν. Δεν είναι έκπληξη ή κάποιο μεγάλο μυστικό ότι, π.χ., ξεπλένουν χρήμα. 'Η ότι εκμεταλλεύονται τις ομάδες και τη δυναμικότητά τους για να εξυπηρετήσουν οικονομικές και άλλες επιδιώξεις τους.

Σ' αυτή την κούρσα του ανταγωνισμού μερίδιο διεκδικούν και οι ελληνικές ΠΑΕ. Προσπαθούν «με νύχια και με δόντια» να βγουν στην Ευρώπη, όχι τόσο για τη δόξα όσο για το χρήμα. Αυτό καθορίζει τη θέση τους στον εσωτερικό ανταγωνισμό και το αύριο επιχείρησης και επιχειρηματία.

Ενα γκολ, μια λάθος απόφαση, ένας βαθμός σημαίνει εισροή ή απώλεια από τα ταμεία της εταιρείας περίπου 20 εκατ. ευρώ... Δεν υπάρχει λοιπόν χώρος για ρομαντισμούς και ηθική. Ο καθένας, ανάλογα την περίοδο και τις δυνατότητές του, εξασφαλίζει - εντός αλλά κυρίως εκτός προσκηνίου - τα συμφέροντά του. Πάντα βέβαια... για το καλό της ομάδας και του αθλήματος...

Για να κατανοήσει πλήρως κάποιος τα δεδομένα, αρκεί η παρουσίαση των οικονομικών του Τσάμπιονς Λιγκ. Οπως ανέφερε σε δημοσίευμά της η αθλητική εφημερίδα «Goal», τη νέα τριετία της διοργάνωσης ο προσδοκώμενος τζίρος θα είναι στα 1,34 δισ. ευρώ... Αύξηση θα υπάρξει και στα διανεμόμενα ποσά στις ομάδες - εταιρείες.

Λεφτά υπάρχουν

Στην πρώτη τριετία της διοργάνωσης, με το σύστημα διεξαγωγής (έμπνευσης Πλατινί) τα χρήματα που μοιράστηκαν στις ομάδες ήταν κατά μέσο όρο 750 εκατ. ευρώ ετησίως... Η νέα τριετία ξεκινάει με πρόβλεψη διανομής εσόδων της τάξης των 910 εκατ. ευρώ... Από τα οποία τα 500 αφορούν στα εγγυημένα μπόνους και τα 410 στο market pool (σ.σ. ένα ποσό που δίνει η UEFA για εμπορικούς λόγους σε κάθε χώρα και μοιράζεται στους εκπροσώπους της ανά διοργάνωση) της νέας διοργάνωσης...

Η ΟΥΕΦΑ στο financial memorandum της νέας διοργάνωσης επιφυλάσσεται για διανομή παραπάνω εσόδων (που θα προκύψουν από νέες εμπορικές συμφωνίες με εταιρείες), ενώ από μέρος των εσόδων του Τσάμπιονς Λιγκ χρηματοδοτεί και το Γιουρόπα Λιγκ. Με αποτέλεσμα τα 150 εκατ. ευρώ που μοιράστηκαν πέρυσι οι ομάδες της διοργάνωσης να εκτοξεύονται στα 210 εκατ. Και πάλι πάντως πολύ χαμηλότερα από τα έσοδα του Τσάμπιονς Λιγκ...

Τι σημαίνουν αυτά για τον πρωταθλητή Ολυμπιακό (που φέτος συμμετέχει στο 2ο όμιλο με αντιπάλους Σάλκε, Αρσεναλ, Μονπελιέ), που για την περσινή του συμμετοχή εισέπραξε περί τα 24,5 εκατ. ευρώ; Πολύ απλά, τα 9,6 εκατ. ευρώ που εισέπραξε πέρυσι για την παρουσία του στον όμιλο (εκτός του μεριδίου του στο market pool) με τα μπόνους που θα ισχύσουν από φέτος, θα αυξηθούν σε 11,6 εκατ., δηλαδή δύο εκατ. ευρώ περισσότερα... Και αυτό γιατί η συμμετοχή στον όμιλο αποφέρει πλέον 8,6 εκατ. ευρώ εγγυημένα από 7,2 που ήταν την προηγούμενη τριετία. Ενώ η νίκη αποφέρει 1 εκατ. ευρώ, αντί για 800.000 και η ισοπαλία 500.000, από 400.000 ευρώ.

Ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού από τη Μάλαγα άλλαξε τα τηλεοπτικά δεδομένα, υπέρ των «ερυθρολεύκων». Με τα περσινά δεδομένα θα εισέπραττε το 45% των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Για τη νέα τριετία αυτό ισχύει για τις χώρες που βρίσκονται στις θέσεις 4-6 και 13-15 στη βαθμολογία της UEFA. Για τις χώρες που βρίσκονται από την 7η έως τη 12η θέση (όπως δηλαδή η 10η Ελλάδα) το ποσοστό διανομής μετατρέπεται σε 65% υπέρ του πρωταθλητή, κάτι που αυξάνει τα έσοδα του Ολυμπιακού.

Το αρνητικό για την ΠΑΕ Ολυμπιακός; Το ελληνικό market pool της νέας τριετίας θα εξαρτηθεί από το τι τελικά θα γίνει με την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας ΕΡΤ - ΤΕΑΜ που έχει εξαγγείλει η νέα διοίκηση της κρατικής τηλεόρασης μετά την εισαγγελική έρευνα αναφορικά με το ποσό της συμφωνίας. Τα 14.844.000 ευρώ που εισέπραξε πέρυσι από την UEFA, θα «κατηφορίσουν» υπολογίσιμα αν δεν ισχύσει τελικά αυτή η συμφωνία ή αν το ποσό μειωθεί σημαντικά. Το market pool - βάσει των νόμων του καπιταλισμού - σχετίζεται άμεσα με την αξία του τηλεοπτικού συμβολαίου της κάθε αγοράς. Και ως προς την Ελλάδα είναι ήδη μειωμένο σε σχέση με την προηγούμενη τριετία.

Η ΠΑΕ Παναθηναϊκός μπορεί να έχασε σημαντικά ποσά με τον αποκλεισμό αλλά ο πόνος της θα απαλύνει από τα έσοδα που θα μπουν και στα ταμεία της από το Γιουρόπα Λιγκ. Το μέγεθος των αντιπάλων του στο 10ο όμιλο (Λάτσιο, Τότεναμ, Μάριμπορ) επιτρέπει - με σημαντική βέβαια αγωνιστική βελτίωση - διεκδίκηση εισροής μεγάλων ποσών.

Οι «πράσινοι» προσβλέπουν σε ευρωπαϊκή διάκριση, στοχεύοντας στα περίπου 6 εκατ. ευρώ. Η είσοδος στον όμιλο συνεπάγεται μπόνους 140.000 ευρώ. Η συμμετοχή, ανεξάρτητα από αποτελέσματα, πριμοδοτείται με 1,3 εκατ. ευρώ. Η νίκη αποτιμάται σε 200.000 ευρώ και η ισοπαλία σε 100.000 ευρώ στη φάση των ομίλων. Στα ποσά αυτά δεν έχει υπολογισθεί το market pool.

Ανδρ. ΠΑΓΑΝΟΠΟΥΛΟΣ