«Με τη Ρόζα γινότανε της πουτάνας το κάγκελο!!»

…

Κατιούσα

Στις 2 του Δεκέμβρη 1980 έφυγε από τη ζωή η αρχόντισσα του ρεμπέτικου και του σμυρναίικου τραγουδιού, Ρόζα Εσκενάζυ.
Γεννήθηκε από φτωχή εβραϊκή οικογένεια στην Κωνσταντινούπολη, αδιευκρίνιστο ποια χρονολογία (σύμφωνα με διαφορετικές μαρτυρίες, μεταξύ 1883 – 1895 ή 1897).
Στις αρχές του 20ού αιώνα μετακόμισε με την οικογένειά της στη Θεσσαλονίκη και για ένα διάστημα έζησαν στην Κομοτηνή, όπου η Ρόζα αποφασίζει να γίνει τραγουδίστρια και χορεύτρια.
Παντρεύεται, πεθαίνει ο άντρας της και το 1917 βρίσκεται στην Αθήνα όπου δουλεύει ως χορεύτρια και παράλληλα τραγουδάει στα ελληνικά, τούρκικα και αρμένικα, ώσπου την ανακαλύπτει  ο Παναγιώτης Τούντας που είναι διευθυντής σε δισκογραφική εταιρεία και η πορεία της αλλάζει θεαματικά.

Ρόζα Εσκενάζυ

Στη δεκαετία του  1930 η Ρόζα Εσκενάζυ θα είναι μια από τις δημοφιλέστερες ερμηνεύτριες. Θα συνεργαστεί με τους μεγάλους συνθέτες της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης και θα ηχογραφήσει εκατοντάδες τραγούδια, ρεμπέτικα, σμυρναίικα αμανέδες και παραδοσιακά δημοτικά, κάποια πασίγνωστα όπως: Τα κεριά τα σπαρματσέτα, η Δημητρούλα,  το Ναυτάκι, το Χαρικλάκι, Καναρίνι μου γλυκό και πολλά άλλα.

«Καναρίνι μου γλυκό μου» είναι και ο τίτλος ενός ντοκιμαντέρ για την πολυκύμαντη  ζωή και τα τραγούδια της Ρόζας Εσκενάζυ, που παρουσιάζονται μέσα από το οδοιπορικό τριών νέων μουσικών που ακολουθούν τα ίχνη της Ρόζας και της εποχής της. Στο τρέιλερ της ταινίας Kanarini Mou Glyko – My Sweet Canary μεταξύ άλλων ακούγονται να μιλούν άνθρωποι που τη γνώρισαν, όπως ο βιογράφος της Κώστας Χατζηδουλής που με εύγλωττο τρόπο περιγράφει την ατμόσφαιρα που επικρατούσε όπου εμφανιζόταν η Ρόζα Εσκενάζυ: «Με τη Ρόζα…γινόταν της πουτάνας το κάγκελο!!»

«Η Ρόζα Εσκενάζη, χορεύοντας τους ερωτικούς της χορούς, τραγουδώντας με την εξαίσια φωνή της λάγνα και με υπονοούμενα, δημιουργούσε έναν χαλασμό. Ταβέρνες καμπαρέ και καφέ αμάν στο αδιαχώρητο για να την απολαύσουν. Τσιφτετέλια και καρσιλαμάδες, συρτά και τσάμικα, δεν παρουσιάζουν βαθμούς δυσκολίας και προσπέλασης από το αστείρευτο ταλέντο της Ρόζας Εσκενάζη» γράφει ο Φαίδων Αλκίνοος (σε εκτενέστατο βιογραφικό σημείωμα, στο musicheaven, εδώ) «επιβεβαιώνοντας» την παραπάνω ρήση.
Στο πέρασμα του χρόνου, με την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για το ρεμπέτικο η Ρόζα επανεμφανίζεται στο προσκήνιο. Η τελευταία της εμφάνιση θα πραγματοποιηθεί στην Πάτρα το 1977.
Η Ρόζα Εσκενάζυ βίωσε τις πιο σημαντικές δεκαετίες της ιστορίας της Ελλάδας. Πέρασε διά πυρός και σιδήρου μέσα από πολέμους, Κατοχή, Αντίσταση, δικτατορίες κι έρωτες, χωρίς να πάψει ούτε στιγμή να είναι μια γυναίκα που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της.

Γιατί δεν ενώνεται η αριστερά τελικά;

Έχω ακούσει πολλούς φίλους κι οπαδούς, που χωρίς να σκέφτονται ιδιαίτερα με ταξικό κριτήριο, ρωτούν: “Γιατί δεν ενώνεται η αριστερά που ‘ναι δέκα κομμάτια;”

Για να δούμε όμως με λίγα λόγια τι ακριβώς σημαίνει  το “να ενωθεί η αριστερά”  ή – για να το θέσω διαφορετικά – τι πάει να πει: “Να ενωθούμε όσοι νιώθουμε αριστεροί;”

Μήπως σημαίνει ότι πρέπει να ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ οι εργάτες μαζί; Η απάντηση είναι ΣΑΦΩΣ ΟΧΙ !!

Γιατί με τέτοιο ερώτημα-κριτήριο αυτομάτως ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΜΕ όλους τους εργάτες που “δεν νιώθουν αριστεροί” αλλά “νιώθουν κεντρώοι” ή ακόμα και “δεξιοί”!

Αυτούς λοιπόν τους ΧΙΛΙΑΔΕΣ εργαζόμενους τους θέλουμε τελικά μαζί μας, ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Αν τους θέλουμε τότε προφανώς το ερώτημα είναι ΛΑΘΟΣ διατυπωμένο για να μην πω κιόλας πως είναι και ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟ!

Εμείς, ο εργαζόμενος λαός δηλαδή, πρέπει να ενωθούμε σε ΤΑΞΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ κι όχι με κριτήριο του τι ή ποιον ψηφίζουμε!

Δηλαδή η ένωση αυτή πρέπει να είναι εντελώς ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ από το πως μάθαμε να θεωρούμε τον εαυτό μας “αριστερό ή δεξιό” από παράδοση ή δεν ξέρω εγώ κι από τι άλλο!

Ποια είναι λοιπόν τότε η σωστή ΠΡΟΤΑΣΗ – ΕΡΩΤΗΜΑ για να ενωθεί ο λαός κάτω από τα κοινά του συμφέροντα ;

• Είσαι ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ; Ενώσου με τους εργάτες δηλαδή με την ΤΑΞΗ Σου!
• Είσαι Αυτοαπασχολούμενος; Ενώσου με τους υπόλοιπους Αυτοαπασχολούμενους και ΣΥΜΜΑΧΗΣΕ με τους άλλους Εργαζόμενους!
• Είσαι Μικρομεσσαίος Αγρότης; Ενώσου με τους άλλους Μικρομεσσαίους Αγρότες και ΣΥΜΜΑΧΗΣΕ με τους Αυτοαπασχολούμενους αλλά ΚΑΙ με τους Εργάτες!

Αν αφήσουμε λοιπόν οριστικά πίσω μας τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς “δεξιά, κέντρο ή αριστερά” που συν τοις άλλοις είναι ΑΤΑΞΙΚΟΙ αλλά και ΕΤΕΡΟπροσδιορισμοί (δηλαδή βγάζουν νόημα μόνο όταν συγκριθούν με κάτι άλλο πχ η ΝΔ είναι δεξιά εάν συγκριθεί με το ΚΚΕ αλλά είναι και “Αριστερή” εάν συγκριθεί με την Χ.Α.) τότε θα δούμε πολύ πιο καθαρά τα πράγματα.

Και τότε πραγματικά θα αρχίσουν να τρέμουν οι ΑΣΤΟΙ – Καπιτάλες και το Σάπιο Σύστημα θα αρχίσει να μετράει μέρες!

Αυτή είναι και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ του ΚΚΕ προς ΟΛΟ το λαό με την οποία και ΣΥΝΤΑΣΣΟΜΑΙ πλήρως κι είναι δικαίωμα του καθενός να διαφωνήσει μαζί της. Yπάρχουν άλλωστε τόσα και τόσα κόμματα ή αποκόμματα για να βρει τη στέγη που του ταιριάζει είτε τη θέλει “δεξιά” είτε γουστάρει “αριστερή”.

Εάν όμως απορρίψει την πρόταση του ΚΚΕ κι επιλέξει αυτό το δρόμο δεν θα έχει ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να μιλά στο όνομα του ΜΑΡΞ ή του ΛΕΝΙΝ και να ασκεί κριτική στο ΚΚΕ από τα… “αριστερά”!

Γιατί ο ΜΑΡΞ κι ο ΛΕΝΙΝ ποτέ δε χώρισαν την κοινωνία ή το λαό σε αριστερούς ή δεξιούς! Μίλησαν μόνο για τις δύο τάξεις: Για τους ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΥΣ και τους ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ!

Εσύ λοιπόν έχεις συνειδητοποιήσει σε ποια τάξη ανήκεις; Στον ταξικό πόλεμο που ζούμε με τίνος το μέρος πρέπει να είσαι; Με ποιους πρέπει να πας και ποιους θα αφήσεις;

Υπό αυτό το πρίσμα είδες που τα ερωτήματα έγιναν τόσο απλά;

Κι επειδή δεν χορταίνω σας το αφιερώνω πάλι! Πιο επίκαιρο από ποτέ!

Which Side Are You On ?
(Με τίνος το μέρος είσαι?)

Τι «κατάλαβαν» από τον Ιμπεριαλισμό του Λένιν – Μέρος 1ο

Άρθρο του Βασίλη Όψιμου*:
Τι «κατάλαβαν» από τον Ιμπεριαλισμό του Λένιν – Μέρος 1ο

Η Σημασία της Λενινιστικής Θεωρίας του Ιμπεριαλισμού

Τα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί οι προσπάθειες, πρώτα και κύρια μέσα από το διαδίκτυο, μιας σειράς μικρών οπορτουνιστικών ομάδων να καλλιεργήσουν συγχύσεις γύρω από την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ.

Αφού απέτυχαν να σπείρουν το φραξιονισμό στις γραμμές του Κόμματος, τα συγκεκριμένα ναυάγια της ταξικής πάλης επιχειρούν να εμφανιστούν ως οι αυθεντικοί συνεχιστές της κομματικής παράδοσης, ως οι συνεπείς εκφραστές της λενινιστικής στρατηγικής και τακτικής.

Ατελείωτα κατεβατά με επιστημονικοφανή μανδύα, με συχνές παραπομπές λαθροχειρίας σε άρθρα του Λένιν, εγκαλούν το ΚΚΕ για εγκατάλειψη των λενινιστικών αρχών και για αντιδιαλεκτική προσέγγιση, επαναφέροντας μια συλλογιστική που αντικρούστηκε κι απορρίφτηκε στα τελευταία Συνέδρια του Κόμματος. [1]

Οι παραπάνω αντιλήψεις:

• Επικεντρώνουν σε πολιτικά γνωρίσματα των χωρών του μονοπωλιακού καπιταλισμού (στρατιωτικές επεμβάσεις, ανισοτιμία χωρών στη διαμόρφωση των αποφάσεων), θέτοντας σε 2η μοίρα την οικονομική ουσία του ιμπεριαλισμού, τη διαμόρφωση και κυριαρχία του μονοπωλίου.

• Υποτιμούν την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα, την εξέλιξή του από την εποχή του Λένιν μέχρι σήμερα και τις αλλαγές που αυτή επέφερε στις διάφορες καπιταλιστικές οικονομίες.

• Βλέπουν σχηματικά και αποστεωμένα, παγωμένη στο χρόνο, την κατάταξη των διάφορων χωρών στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

• Ανακυκλώνουν στις σημερινές συνθήκες τις παλιότερες αντιλήψεις περί μόνιμης και εντεινόμενης «εξάρτησης» (κι υπανάπτυξης) της μεγάλης πλειοψηφίας των καπιταλιστικών χωρών παγκόσμια από τις ίδιες ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες.

• Αντικρίζουν λαθεμένα το χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών κι ενώσεων, όπως η ΕΕ, υποτιμώντας τη δυνατότητα των κρατών που δε βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας να συνδιαμορφώνουν τις αποφάσεις τους και να προωθούν μέσα σε αυτές τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων.

• Σε επίπεδο πολιτικής πρότασης, καλούν το λαϊκό κίνημα να προβάλλει στην πρώτη γραμμή την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (την «κυρίαρχη αντίθεση»), ως την πολιτική εκείνη που μπορεί δήθεν να συσπειρώσει πιο αποτελεσματικά σήμερα τις λαϊκές μάζες, αποσυνδέοντας αυτόν το στόχο από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Παρά το ότι επικαλούνται στα λόγια τον καθοδηγητικό ρόλο της εργατικής τάξης, προβάλλουν μια συμμαχία απογυμνωμένη από το κοινωνικο-ταξικό της περιεχόμενο, από τα συμφέροντα των τάξεων που συνιστούν τις κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οδηγούν νομοτελειακά σε συνεργασίες με αστικές δυνάμεις ή τμήματά τους.

Στόχος τους είναι (ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφοροποιήσεις αυτών των ομάδων) να χτυπηθεί η επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ, όπως αυτή διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια μέσα και από τη βασανιστική ενσωμάτωση της ιστορικής πείρας του ελληνικού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Να υποχωρήσει το Κόμμα μας πίσω από την αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή γραμμή της κοινωνικής συμμαχίας, να στρογγυλέψει την αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, δηλαδή τη μόνη γραμμή που μπορεί να προετοιμάζει συνειδήσεις για την επαναστατική ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Χαρακτηριστικό όλων αυτών των προσπαθειών είναι το συνεχές κλωθογύρισμα και θόλωμα των νερών, τυπικό γνώρισμα του οπορτουνισμού, που ο ίδιος ο Λένιν είχε στιγματίσει από την εποχή του. [2]

Όχι απλά αρνούνται να βγάλουν ιστορικά διδάγματα, αλλά εγκαταλείπουν το έδαφος της επαναστατικής διαλεκτικής, της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης και επιστρέφουν στα αποστεωμένα σχήματα μιας «μοντέρνας» μενσεβίκικης, ρεφορμιστικής στρατηγικής.

Η αντιπαράθεση μαζί τους δε θα είχε νόημα από τη σκοπιά της (ανύπαρκτης) οργανωμένης παρουσίας τους στο μαζικό κίνημα.

Η μακρόχρονη όμως επίδραση οπορτουνιστικών αντιλήψεων στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος κι η διαπαιδαγώγηση εργατικών μαζών με αυτές έχει αφήσει βαθύ το στίγμα της, όπως έδειξαν και οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων με την επίδραση των αντιλήψεων για «αριστερή κυβέρνηση».

Χρέος μας λοιπόν είναι να ξεδιαλύνουμε με το καθάριο, κρουσταλλένιο νερό της μαρξιστικο-λενινιστικής διδασκαλίας τη θολούρα στην οποία βρίσκουν και «ψαρεύουν».

Η Σημασία της Λενινιστικής Θεωρίας του Ιμπεριαλισμού

Από τα τέλη ήδη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού, την περίοδο 1898-1914, διαμορφώθηκε λίγο – πολύ ολοκληρωμένα στις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες του το στάδιο εκείνο του καπιταλισμού που ονομάζουμε ιμπεριαλισμό, με το πέρασμα από τον προμονοπωλιακό στο μονοπωλιακό καπιταλισμό.

Τα νέα φαινόμενα που έφερνε στο ιστορικό προσκήνιο η διαμόρφωση του μονοπωλιακού καπιταλισμού επέβαλλαν στον Λένιν να μελετήσει επισταμένα τον ιμπεριαλισμό κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου,

σε μια εποχή που ίσως θα περίμενε κανείς ότι ο όγκος των πρακτικών – οργανωτικών καθηκόντων του ρωσικού επαναστατικού κινήματος θα επέβαλλε διαφορετικές προτεραιότητες στο μεγάλο επαναστάτη.

Όπως όμως τόνιζε ο ίδιος:

«Αν δεν κατανοηθούν οι οικονομικές ρίζες αυτού του φαινομένου, αν δεν εκτιμηθεί η πολιτική και κοινωνική του σημασία, δεν μπορεί να γίνει ούτε βήμα στον τομέα της λύσης των πρακτικών καθηκόντων του κομμουνιστικού κινήματος και της επερχόμενης κοινωνικής επανάστασης.» [3]

Στηριζόμενος σε έναν τεράστιο όγκο υλικών πάνω στα πιο διαφορετικά ζητήματα της οικονομίας και της πολιτικής του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ο Λένιν έδωσε στο έργο του «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» μια βαθιά επιστημονική ανάλυση της οικονομικής και πολιτικής ουσίας του ιμπεριαλισμού, ως του ανώτατου και τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού. [4]

Στο έργο του αυτό φανερώνει ότι στο μονοπωλιακό καπιταλισμό οξύνονται όλες οι αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν την καπιταλιστική κοινωνία από τα γεννοφάσκια της, ότι το καπιταλιστικό μονοπώλιο, παρόλο που γεννά «αναπόφευκτα την τάση προς τη στασιμότητα και το σάπισμα» [5],

οδηγεί ταυτόχρονα στην πιο ολόπλευρη κοινωνικοποίηση της παραγωγής και αποτελεί την καλύτερη «υλική προετοιμασία», το τελευταίο σκαλοπάτι πριν την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής. [6]

Με άλλα λόγια, η κυριαρχία των μεγάλων μετοχικών επιχειρήσεων στην καπιταλιστική οικονομία λειτουργεί ως προάγγελος της νέας κοινωνίας, ως απόδειξη της ωρίμανσης των υλικών συνθηκών για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού. [7]

Το έργο αυτό του Λένιν άσκησε καθοριστική επίδραση στην παραπέρα ανάπτυξη της μαρξιστικής – λενινιστικής θεωρίας, στη σωστή καθοδήγηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

Παρόλο που έχει συχνά παρατεθεί μέσα από τις σελίδες της ΚΟΜΕΠ, έχει σημασία να επανέρθουμε στον ορισμό των βασικών οικονομικών γνωρισμάτων του ιμπεριαλισμού που δίνει ο Λένιν, όχι μόνο για τη μεθοδολογική σημασία που έχει, αλλά και γιατί αποτελεί αντικείμενο συστηματικής διαστρέβλωσης από τον οπορτουνισμό.

Σύμφωνα με τον ορισμό αυτό, ο ιμπεριαλισμός χαρακτηρίζεται από:

«1) Συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου, που έχει φτάσει σε τέτοια υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης, ώστε να δημιουργεί μονοπώλια που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή,

2) Συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας πάνω στη βάση αυτού του “χρηματιστικού κεφαλαίου”,

3) Εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτά η εξαγωγή κεφαλαίου, σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων,

4) Συγκροτούνται διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, οι οποίες μοιράζουν τον κόσμο και

5) Έχει τελειώσει το εδαφικό μοίρασμα της Γης ανάμεσα στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις.» [8]

Τα λενινιστικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού αποτυπώνουν τις βασικές οικονομικές όψεις και πλευρές της εμφάνισης του σταδίου αυτού του καπιταλισμού.

Αποτελούν μια επιστημονική διατύπωση που έχει στόχο να βοηθήσει το επαναστατικό κίνημα στη διαμόρφωση της αναγκαίας στρατηγικής του γραμμής.

Ο Λένιν όμως μας προειδοποιεί και για τη:

«Σχετική σημασία όλων των ορισμών γενικά, που ποτέ δεν μπορούν να αγκαλιάσουν τις ολόπλευρες σχέσεις του φαινομένου στην πλήρη ανάπτυξή του» [9]

και για την ανάγκη να συμπληρωθεί ο παραπάνω ορισμός με τις πολιτικές όψεις του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού.

Ξεκινώντας λοιπόν από τα άμεσα ορατά, βασικά οικονομικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού, ο Λένιν αποστάζει την ουσία του σταδίου αυτού του καπιταλισμού.

Η οικονομική του ουσία συνίσταται στη διαμόρφωση και κυριαρχία σε όλους τους βασικούς κλάδους της καπιταλιστικής οικονομίας των μεγάλων μετοχικών επιχειρήσεων (μονοπώλια), που γεννιούνται μέσα από τη διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου και σύμφυσης του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο.

Το μονοπώλιο δεν πρέπει να κατανοείται στενά ως οργανωτική μορφή της παραγωγής, αλλά ως ανάπτυξη του ίδιου του κεφαλαίου ως κοινωνικής σχέσης, ως στάδιο όπου το Κεφάλαιο:

«Παίρνει άμεσα τη μορφή κοινωνικού κεφαλαίου (κεφαλαίου άμεσα συνεταιρισμένων ατόμων) σε αντίθεση προς το ατομικό κεφάλαιο […] Πρόκειται για κατάργηση του κεφαλαίου σαν ατομικής ιδιοκτησίας μέσα στα πλαίσια του ίδιου του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.» [10]

Η κυριαρχία των μονοπωλίων στην οικονομία δεν καταργεί τον αδυσώπητο ανταγωνισμό ανάμεσα στους καπιταλιστές για τα μερίδια της αγοράς, συχνά μάλιστα τον οξύνει, γιγαντώνοντας τις διαστάσεις του.

Η πολιτική ουσία του ιμπεριαλισμού είναι η στροφή προς την αντίδραση σε όλη τη γραμμή.

«Ο ιμπεριαλισμός τείνει στον ίδιο βαθμό και στην εξωτερική πολιτική και στην εσωτερική προς την παραβίαση της δημοκρατίας, προς την αντίδραση.» [11]

Το αποικιοκρατικό σύστημα, αλλά κι οι πολύμορφες πολιτικές εξαρτήσεις πολλών χωρών από τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των αρχών του 20ού αιώνα, συνιστούν φαινόμενα τούτης της πολιτικής ουσίας του ιμπεριαλισμού, πλευρές της ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία.

Αν δεν προσεγγίσουμε τον ιμπεριαλισμό από τη σκοπιά της οικονομικής και πολιτικής του ουσίας, διατρέχουμε τον κίνδυνο να διαχυθεί αυτή μέσα στον πλούτο των φαινομενικών του γνωρισμάτων, που μπορεί να εξελίσσονται, να εμπλουτίζονται, να διαφοροποιούνται, να μεταλλάσσονται, να αλλάζουν.

Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός αποτελεί μια ζωντανή, ρέουσα πραγματικότητα, όχι ένα αποστεωμένο κατασκεύασμα, κολλημένο στο χρόνο και στο χώρο.

Ο Λένιν είχε έγκαιρα επισημάνει την ανάγκη μιας διαλεκτικής προσέγγισης στα ζητήματα του ιμπεριαλισμού:

«Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς ότι αυτή η τάση προς το σάπισμα αποκλείει τη γρήγορη ανάπτυξη του καπιταλισμού […] Σα σύνολο ο καπιταλισμός αναπτύσσεται ασύγκριτα πιο γρήγορα από προηγούμενα, αυτή όμως η ανάπτυξη όχι μόνο γίνεται γενικά πιο ανισόμετρη, αλλά η ανισομετρία εκδηλώνεται επίσης στο σάπισμα ειδικά των χωρών που είναι πιο ισχυρές σε κεφάλαια (Αγγλία).» [12]

Η ανάπτυξη αυτή των παραγωγικών δυνάμεων δεν αφορά μόνο τις πολύ ανεπτυγμένες χώρες του καπιταλισμού, αλλά κάθε καπιταλιστική οικονομία που, στη βάση των νομοτελειών λειτουργίας του κεφαλαίου, τραβιέται, αργά ή γρήγορα, στα μονοπάτια του μονοπωλιακού καπιταλισμού.

Ο Λένιν είχε ήδη παρατηρήσει μια προγενέστερη ουσιαστική ποιοτική εξέλιξη στο ζήτημα του μοιράσματος του κόσμου, εξέλιξη που σηματοδότησε και το πέρασμα στο ιμπεριαλιστικό στάδιο.

Όπως γράφει:

«…στη θέση του αδιαίρετου μονοπωλίου της Αγγλίας βλέπουμε έναν αγώνα ανάμεσα σ’ ένα μικρό αριθμό ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για συμμετοχή στο μονοπώλιο, αγώνα που χαρακτηρίζει όλη την περίοδο των αρχών του 20ού αιώνα.» [13]

Συνεχίζεται…

* Ο Βασίλης Όψιμος είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ (Κομμουνιστική Επιθεώρηση – 2ο τεύχος 2017)
με τίτλο: «Η Θεωρία του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό και οι διαστρεβλώσεις της».

Σημειώσεις:

[1]. Ενδεικτικά σημειώνουμε το άρθρο του Β. Λιόση «Η διόρθωση του “οπορτουνιστή” Λένιν (ή πώς η ηγεσία του ΚΚΕ αναθεωρεί το λενινισμό)» και το κείμενο της «Νέας Σποράς» «Προσέγγιση της βασικής και της κυρίαρχης αντίθεσης στην Ελλάδα».
[2]. Β. Ι. Λένιν: «Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω», «Άπαντα», τ. 8, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 403.
[3]. Β. Ι. Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», «Άπαντα», τ. 27, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 314.
[4]. Για τα υλικά που χρησιμοποίησε ο Λένιν, δες: «Τετράδια για τον ιμπεριαλισμό», «Άπαντα», τ. 28, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή».
[5]. Β. Ι. Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», «Άπαντα», τ. 27, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 403.
[6]. Β. Ι. Λένιν: «Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς πρέπει να την καταπολεμήσουμε», «Άπαντα», τ. 34, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 193.
[7]. «Από τα μονοπώλια δεν μπορείς να πας μπροστά, χωρίς να βαδίσεις προς το σοσιαλισμό», Β. Ι. Λένιν, ό.π., σελ. 192.
[8]. Β. Ι. Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», «Άπαντα», τ. 27, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 393.
[9]. Ό.π., σελ. 392.
[10]. Κ. Μαρξ: «Κριτική της πολιτικής οικονομίας», «Το Κεφάλαιο», τ. 3ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 550.
[11]. Β. Ι. Λένιν: «Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού και τον ιμπεριαλιστικό οικονομισμό», «Άπαντα», τ. 30, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 93.
[12]. Β. Ι. Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», «Άπαντα», τ. 27, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 429-430.
[13]. Ό.π., σελ. 413.

Στη Βρετανία 500.000 παιδιά πηγαίνουν σχολείο νηστικά!

  

Κάθε ημέρα στη Βρετανία 500.000 παιδιά πηγαίνουν σχολείο νηστικά!

Περίπου μισό εκατομμύριο παιδιά σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο πηγαίνουν στο σχολείο τους νηστικά κάθε ημέρα.

Αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα για οκτώ εκατομμύρια ανθρώπους στη Βρετανία, οι οποίοι δεν έχουν επάρκεια τροφίμων, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ που επικαλούνται βρετανικά μέσα ενημέρωσης.

Παράλληλα, περίπου 870.000 παιδιά στην Αγγλία πέφτουν κάθε βράδυ για ύπνο νηστικά επειδή οι γονείς τους δεν έχουν αρκετά χρήματα για να τους προσφέρουν τα απαραίτητα γεύματα.

Αλλά οι ανεπαρκείς ποσότητες τροφίμων δεν είναι το μοναδικό πρόβλημά τους:

Χιλιάδες οικογένειες στη χώρα που ζουν στο όριο της φτώχειας δεν έχουν πρόσβαση σε τρόφιμα μεγάλης θρεπτικής αξίας και αυτό έχει μακροπρόθεσμες συνέπειες για ένα μεγάλο αριθμό παιδιών.

Ο δρ. Τζορτζ Γκριμπλ, επιστήμονας στο πανεπιστήμιο University College London, χαρακτήρισε «καταστροφική» την κατάσταση για την ανάπτυξη των παιδιών δηλώνοντας σε εφημερίδα:

«Όταν οι άνθρωποι ζουν σε συνθήκες φτώχειας, αναγκάζονται να αγοράσουν τα φθηνότερα τρόφιμα που δεν έχουν καμία θρεπτική αξία.»

Ποσοστό μεγαλύτερο του 60% των παιδιάτρων θεωρούν ότι η αδυναμία πρόσβασης σε τρόφιμα συμβάλλει στην κακή υγεία των παιδιών που αναλαμβάνουν για θεραπεία, σύμφωνα με έρευνα του 2017 που διενήργησε ο Βρετανικός Παιδιατρικός Σύλλογος (Royal College of Paediatricians and Child Health).

Τα ευρήματα αυτά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το γεγονός ότι 100 εκατομμύρια τόνοι τροφίμων καταλήγουν κάθε χρόνο στα σκουπίδια σε ολόκληρη την επικράτεια της ΕΕ.

Περισσότερες από 400 εκατομμύρια μερίδες τροφίμων για κατανάλωση κατέληξαν σε χώρο υγειονομικής ταφής το 2016, που θα μπορούσαν να έχουν διατεθεί για την σίτιση πεινασμένων Βρετανών, σύμφωνα με την αρμόδια αρχή στη χώρα.

Πηγή: CNN.gr και 902.gr

Αυτός είναι ο «Παράδεισος» που επικαλούνται όσοι ρίχνουν το ανάθεμα για την κρίση και την φτώχεια του λαού σε ένα νόμισμα, αθωώνοντας έτσι συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα και την  δομική δυσλειτουργία του που γεννά τις κρίσεις και τον πόλεμο.

Το Ηνωμένο Βασίλειο όπως και οι ΗΠΑ δεν είναι απλά μια «ανεπτυγμένη» χώρα. Είναι αυτοκρατορίες που ποτέ δεν μπήκαν στη ζώνη του Ευρώ κι έχουν Εθνικά Νομίσματα, τη λίρα και το δολάριο.

Πως εξηγούν λοιπόν οι «φωστήρες» τύπου Λαφαζάνη, Καζάκη, Βαρουφάκη και σία την κατάσταση που επικρατεί στην Βρετανία; Μα φυσικά κάνουν πως κοιτούν αλλού και πως δεν καταλαβαίνουν.

Όποιος όμως χρησιμοποιεί το μυαλό και τα μάτια του καταλαβαίνει, πως χωρίς ρήξη συνολικά με το εκμεταλλευτικό σύστημα, χωρίς ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που είτε με ευρώ είτε με δραχμή αυτό παραμένει κυρίαρχο, δεν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή διαχείρηση του Καπιταλισμού.

Κι ειδικά σε συνθήκες που δείχνει ολοένα και περισσότερο το αποκρουστικό κι απάνθρωπο πρόσωπό του.

Ροβεσπιέρος

Ι. Καμπανέλλης: «Η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε και να αθωώνεται»

Κατιούσα
 

Στις 2 του Δεκέμβρη 1922 γεννήθηκε στη Νάξο ο μεγάλος μας θεατρικός συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης, που αποκαλείται και «πατριάρχης» της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας.

Ο Ι. Καμπανέλλης στην Κατοχή, το 1943, πιάστηκε από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν όπου παρέμεινε έως τις 5 του Μάη 1945. Την καθοριστική αυτή εμπειρία που θα επηρεάσει όλο το έργο του την κατέγραψε στο βιβλίο του «Μαουτχάουζεν», ενώ έχουν χιλιοτραγουδηθεί οι συγκλονιστικοί στίχοι του στο «Άσμα Ασμάτων», στον «Αντώνη», στον «Δραπέτη» στο «Άμα τελειώσει ο πόλεμος» που πρωτοτραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη.


Το παρακάτω ανέκδοτο κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη δημοσιεύτηκε πριν από χρόνια στην Αυγή (εμείς το βρήκαμε εδώ) και γράφτηκε «μάλλον το 1993», σύμφωνα με την κόρη του που το παρέδωσε στην εφημερίδα.

Η φράση «σα να έχει γραφτεί σήμερα» που χρησιμοποιείται συχνά για να αναδείξει την επικαιρότητα κάποιων κειμένων, σε αυτή την περίπτωση  βρίσκει την απόλυτη δικαίωση…

Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο SS στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον πόλεμο.

Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον, γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε και να αθωώνεται.

Μετά από 48 χρόνια αυτό που θέλω να φωνάξω είναι πάλι;
Φίλοι μου, θυμηθείτε: ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε απ’ το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στη Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνο εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες.

Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, τη φωτιά και το τσεκούρι.

Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του, δεν εμφανίστηκε μόνο στη Γερμανία, γι’ αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα τον τρέφουν. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου. Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή για ένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση.

Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις, σε πλατείες. Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμη και μέσα απ’ το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα.

Γι’ αυτό μόνο με την πίστη σε μια καθημερινή ζωή, που να μας χωράει όλους, απροκατάληπτη και δίκαιη προς όλους μπορούμε έστω και καθυστερημένα να πετύχουμε αυτό που τόσο προσδοκούσαμε τον Μάιο του 1945: ένα πραγματικό ποτέ πια.

Ι.Κ.

http://www.katiousa.gr

Τρίχες

Επιχειρηματολογώντας υπέρ των πλειστηριασμών και ενάντια σε όσους αντιδρούν, η χτεσινή «Αυγή» αναλύει το πλαίσιο που προστατεύει τάχα τα λαϊκά νοικοκυριά από τα κοράκια και τις τράπεζες και στη συνέχεια γράφει: «Ομως η δυσπιστία απέναντι στις τράπεζες, ακόμη και απέναντι στην κυβέρνηση, δεν θα πρέπει να τυφλώνει κανέναν έναντι του γεγονότος ότι ενδεχόμενοι πλειστηριασμοί πρώτης ή λαϊκής κατοικίας ενέχουν τεράστιο πολιτικό και ηθικό κίνδυνο τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τις τράπεζες, ενώ και οικονομικά είναι ελάχιστα αποδοτικοί (...) Το θέμα που θεωρητικώς υφίσταται και πρέπει να συζητηθεί και να αντιμετωπιστεί εγκαίρως αφορά λαϊκή κατοικία ιδιοκτητών που θα βρεθούν σε δύσκολη θέση μόλις παύσουν όλες οι προστατευτικές ρυθμίσεις. Ολα τα υπόλοιπα είναι "να 'χαμε να λέγαμε"». Με άλλα λόγια, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας για χρέη προς τις τράπεζες δεν γίνονται επειδή οι τράπεζες φοβούνται μην φανούν ...ανήθικες και επειδή η κυβέρνηση δεν θέλει να επωμιστεί το πολιτικό κόστος! Απ' αυτές τις δύο ...τρίχες κρέμεται επομένως η περιουσία της λαϊκής οικογένειας, όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να παρουσιάσει αλλιώς τα πράγματα. Πόσο μάλλον που η ίδια ομολογεί ότι το υπάρχον πλαίσιο «προστασίας», πέρα από το ότι είναι σαθρό, εξαντλείται στο τέλος του 2018 και μετά «γαία πυρί μειχθήτω»...

Ανθρακες ο «θησαυρός» της ΕΕ και για τους πλημμυροπαθείς

Η πολυπροβεβλημένη από τα ελληνικά αστικά Μέσα Ενημέρωσης συζήτηση στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου για τις «φονικές πλημμύρες στη Δυτική Αττική» απέδειξε, για μια ακόμη φορά, ότι ο «θησαυρός της Ευρωπαϊκής Ενωσης» είναι «άνθρακες». Περίσσεψαν τα συλλυπητήρια και τα κροκοδείλια δάκρυα στις δηλώσεις της Επιτροπής και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας... Από τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη, που επιχειρούσε να συγκαλύψει τις μεγάλες ευθύνες της κυβέρνησής του, μη διστάζοντας να πει ότι η βροχή που έπεσε στη Δυτική Αττική ήταν η «μεγαλύτερη των τελευταίων 50 χρόνων», επαναλαμβάνοντας το γνωστό «τροπάρι» όλων των αστικών κυβερνήσεων πως για όλα φταίει ο «κακός μας ο καιρός»! Εως και τους χρυσαυγίτες, που ευρωβουλευτής τους ...παίνεψε «την αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Μόλις όμως το ζήτημα έφτασε στο «διά ταύτα», στην αποζημίωση δηλαδή των πληγέντων, η αρμόδια Επίτροπος Κ. Κρέτσου ξεκαθάρισε ότι τα απαγορευτικά όρια που θέτει ο σχετικός κανονισμός για το περιβόητο «Ταμείο Αλληλεγγύης» της ΕΕ, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αποζημιώσεις των πληγέντων, παρέπεμψε δε τις όποιες τροποποιήσεις στον κανονισμό αυτό μετά το 2020!

* * *

Ας δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα:
Σύμφωνα με το άρθρο 2 του κανονισμού (ΕΚ) αρ. 2012/2002 για «την ίδρυση του Ταμείου Αλληλεγγύης της ΕΕ», η χρηματοδοτική βοήθεια για «ενέργειες έκτακτης ανάγκης και ανάκαμψης» δεν περιλαμβάνει την αποζημίωση ιδιωτών, ενώ για την κινητοποίηση του «Ταμείου» απαιτείται σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ. 2, οι ζημιές να υπερβαίνουν το 0,6% του ΑΕΠ σε εθνικό επίπεδο («μείζων φυσική καταστροφή») ή το 1,5% του ΑΕΠ σε περιφερειακό επίπεδο («περιφερειακή φυσική καταστροφή»).
Θυμίζουμε ότι έγκαιρα, πριν τις καταστροφικές πλημμύρες, η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ είχε καταθέσει Ψήφισμα στην αρμόδια κοινοβουλευτική Επιτροπή Περιφερειακής Ανάπτυξης του Ευρωκοινοβουλίου, με το οποίο ζητάει από την Επιτροπή και τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών να λάβουν άμεσα νομοθετικά μέτρα για την κατάργηση των ορίων που θέτει ο κανονισμός του «Ταμείου Αλληλεγγύης», ώστε να μπορεί να ικανοποιηθεί η επείγουσα λαϊκή ανάγκη για άμεση και πλήρη αποζημίωση λαϊκών νοικοκυριών, μικρομεσαίων αγροτών και μικροεπαγγελματιών που πλήττονται από τις φυσικές καταστροφές χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Το Ψήφισμα αυτό «λιμνάζει» στην Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου, αφού μέχρι σήμερα οι πολιτικές ομάδες του Λαϊκού Κόμματος (στην οποία ανήκει η ΝΔ), των Σοσιαλδημοκρατών (όπου ανήκουν η ΔΗΣΥ και το Ποτάμι) και των Φιλελευθέρων που πλειοψηφούν αρνούνται να το φέρουν σε συζήτηση, ενώ και η GUE (όπου στεγάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ) κάνει πως το αγνοεί. Και ξαφνικά μετά τις πλημμύρες που προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές και 23 νεκρούς και που ανέδειξαν τις εγκληματικές ευθύνες όλων διαχρονικά των αστικών κυβερνήσεων και της σημερινής των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, οι ευρωβουλευτές της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων ...ανακάλυψαν ότι τα όρια του «Ταμείου Αλληλεγγύης» είναι απαγορευτικά.

* * *

Βέβαια κι αυτή η όψιμη θέση τους για τα υψηλά όρια του ΑΕΠ δεν αφορούσε την αποζημίωση των πληγέντων, αφού κανένας τους δεν είπε το παραμικρό για το κύριο, ότι δηλαδή το λεγόμενο Ταμείο Αλληλεγγύης δεν αποζημιώνει «ιδιώτες», δηλαδή εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά και αυτοαπασχολούμενους. Αλλη ήταν βέβαια η ανησυχία τους. Να απελευθερωθούν τα όρια για να χρηματοδοτηθούν και πάλι οι επιχειρηματικοί όμιλοι ως «επενδυτές της ανοικοδόμησης» από τις καταστροφές που προήλθαν από τις συνέπειες της πολιτικής που στηρίζει και πάλι τα συμφέροντά τους. Το ΚΚΕ ανέδειξε και στη συζήτηση το άμεσο ζήτημα αποζημίωσης των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών, των αυτοαπασχολούμενων που επλήγησαν, έτσι ώστε η άρση των περιορισμών του «Ταμείου Αλληλεγγύης» να χρηματοδοτήσει επείγουσες ανάγκες ανακούφισης του λαού της Δυτικής Αττικής και της πραγματοποίησης όλων των αναγκαίων αντιπλημμυρικών έργων. Η στάση των αστικών κομμάτων, λοιπόν, απέναντι στο ψήφισμα της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, αποτελεί κριτήριο και απόδειξη για την υποκρισία και τον κροκοδείλιο χαρακτήρα των δακρύων τους...

Κοράκια πάνω από τη λαϊκή κατοικία

Η προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να πείσει ότι οι συμβατικοί και ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί αφορούν κατ' αποκλειστικότητα «βιλάρες», «πισινάτα» σπίτια, «ανάκτορα», «μέγαρα» και «οικοπεδάρες» των πλουσίων είναι πρόκληση. Οχι μόνο επειδή λέει ψέματα, αλλά πολύ περισσότερο επειδή προσπαθεί να παρουσιάσει τους πλειστηριασμούς σαν ένα μέτρο ...υπέρ του λαού!
Καμιά εντύπωση δεν προκαλεί για μια κυβέρνηση που παρουσιάζει την ολοκλήρωση μιας ακόμα αντιλαϊκής «αξιολόγησης» σαν «βάλσαμο» για το λαό και τη βαθύτερη εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικά σχέδια και ανταγωνισμούς σαν «εγγύηση» για την ασφάλεια και την ευημερία των λαϊκών στρωμάτων.
Η πραγματικότητα, όμως, δεν μπορεί να κρυφτεί. Η κυβέρνηση θωρακίζει τη διαδικασία των πλειστηριασμών, γιατί θέλει να βοηθήσει τους τραπεζικούς ομίλους να μειώσουν την έκθεσή τους στα «κόκκινα» δάνεια και να μπορέσουν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα να χρηματοδοτήσουν την καπιταλιστική ανάπτυξη. Μέσα απ' αυτήν τη διαδικασία, κερδισμένοι θα βγουν αφενός εκείνοι οι όμιλοι και τα funds που θα συγκεντρώσουν μεγαλύτερη ιδιοκτησία στα χέρια τους, αφετέρου συνολικά το κεφάλαιο, αφού διάφορα επενδυτικά σχέδια θα μπορούν καλύτερα να στηριχτούν από τις τράπεζες. Δηλαδή, και με αυτόν τον τρόπο εργατικές - λαϊκές οικογένειες που πλήρωσαν την κρίση καλούνται να πληρώσουν την ανάκαμψη των κερδών.
Κάπου στα ψιλά, βέβαια, αποκαλύπτεται η πραγματική αλήθεια. Λένε για παράδειγμα: «...μέχρι το τέλος του χρόνου βρίσκεται σε ισχύ η λεγόμενη ρύθμιση προστασίας πρώτης κατοικίας» ή «όποιος μέχρι τώρα ανταποκρίνεται, μπορεί να καταφύγει στον νόμο Κατσέλη - Σταθάκη... που ισχύει μέχρι το τέλος του 2018».
Εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς δύο - τρία πράγματα. Πρώτον, ότι η όποια ρύθμιση, που αφορά ένα μικρό μόνο μέρος όσων κινδυνεύουν ή έχει κατασχεθεί η πρώτη κατοικία τους και χρωστούν σε τράπεζες, ισχύει μέχρι το τέλος του ερχόμενου χρόνου. Δεύτερον, για να μπορέσεις να σώσεις το σπίτι σου, θα πρέπει να πληρώνεις στις τράπεζες έχεις δεν έχεις και μόνο έτσι μπορείς να ελπίζεις ότι μέσα στο 2018 δεν θα το χάσεις. Τρίτον, αφού ισχύουν τα παραπάνω, πολύ απλά, κανείς δεν εξασφαλίζεται από τίποτα. Πολύ περισσότερο, όσοι έχουν χρέη σε ιδιώτες ή στο Δημόσιο, για τα οποία οι πλειστηριασμοί δεν αναγνωρίζουν κανένα όριο.
Ακόμα πιο πέρα: Αυτό που κυρίως επιδιώκουν η κυβέρνηση και οι τράπεζες, μπορεί να μην είναι άμεσα να πάρουν «την γκαρσονιέρα του φτωχού στο Αιγάλεω», όπως λένε και τα κυβερνητικά στελέχη. Αμεσος στόχος είναι να καλλιεργηθεί ένα κλίμα τρομοκρατίας στα λαϊκά νοικοκυριά, που να σπρώχνει τους εργαζόμενους να πληρώσουν όσα μπορούν στους τραπεζίτες για να νιώθουν ότι καλύπτονται και δεν κινδυνεύει το σπίτι τους.
Ταυτόχρονα, βέβαια, στρώνεται ολοένα και περισσότερο το έδαφος για να «απελευθερωθούν» στο άμεσο μέλλον οι πλειστηριασμοί για τα σπίτια της λαϊκής οικογένειας. Μάλιστα, η κυβέρνηση ισχυρίζεται απειλητικά πως «αν δεν γίνουν πλειστηριασμοί θα γίνει ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών», την οποία θα πληρώσει πολλαπλάσια ο λαός. Που σημαίνει πως σε αυτήν την περίπτωση πρέπει να επιλέξεις μπροστά στον ληστή: «`Η το σπίτι σου, ή κάποιες πιθανές οικονομίες που έχεις στην τράπεζα, ή το μισθό σου, ή τη σύνταξή σου». Πρόκειται για ωμό εκβιασμό, που δεν πρέπει να μείνει αναπάντητος.
Οσο για το επιχείρημα ότι «οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί προστατεύουν από τα κοράκια και τα κυκλώματά τους» δεν αξίζει σχολιασμό, αφού πλέον τα μεγαλο-κοράκια, που λέγονται funds, εταιρείες real estate κ.λπ., βάζουν και με το νόμο στο χέρι το σπίτι της λαϊκής οικογένειας, αφού με νόμο από 1/1/2018 θα μπορούν να αγοράζουν από τις τράπεζες δάνεια για τα οποία έχει υποθηκευτεί ακόμα και η πρώτη κατοικία.
Οι εργαζόμενοι με τη συλλογική δράση τους δεν πρέπει να επιτρέψουν να γίνει κανένας πλειστηριασμός λαϊκής κατοικίας, καταστήματος αυτοαπασχολούμενου, κόντρα στις απειλές και την καταστολή. Να διεκδικήσουν μέτρα ουσιαστικής ελάφρυνσης των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, παίρνοντας μαζικά μέρος και στην πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 14 Δεκέμβρη.