“Μόνο ο θάνατος ήταν χειρότερος από τη ζωή στην ΕΣΣΔ” – Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας αντικομμουνιστής Κούλογλου…

  

21-05-2019

Η δικτατορία του προλεταριάτου σχεδιάστηκε από το Λένιν, πριν πραγματοποιηθεί από το Στάλιν, για να ποδηγετηθούν τα μη ρωσικά έθνη -που κατάλαβαν γρήγορα την απάτη- και για να πειθαρχηθεί ένας λαός που καλούνταν να ζήσει κάτω από τριτοκοσμικές, άθλιες συνθήκες. Η Σοβιετική Ένωση ήταν η τελευταία αυτοκρατορία…

Κατιούσα

Τώρα που εκδηλώνεται στο μέγιστο βαθμό ο αντικομμουνισμός του ΣΥΡΙΖΑ, είναι καλό να βοηθήσουμε όσους πέφτουν από τα σύννεφα, και να θυμίσουμε τις πολιτικές καταβολές κάποιων στελεχών του. Όπως για παράδειγμα του ευρωβουλευτή Στέλιου Κούλογλου, που τον καιρό των ανατροπών ήταν ανταποκριτής στην υπό διάλυση Σοβιετική Ένωση, γράφοντας μάλιστα το βιβλίο “μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια Σοβιετική Ένωση”.

Το βιβλίο είναι εμποτισμένο από βαθύ αντικομμουνισμό. Και για όσους τυχόν πιστεύουν πως ο συγγραφέας περιορίζεται σε μια κριτική του “σταλινισμού”, που είναι λάθος να ταυτίζεται με τον αντικομμουνισμό γενικά, μπορούν να δουν παρακάτω τι έγραφε από τότε ο Κούλογλου για την Οχτωβριανή Επανάσταση, μελαγχολώντας ουσιαστικά που δε νίκησε ο Κερένσκι και η επανάσταση του Φλεβάρη, και θεωρώντας ουσιαστικά την εξουσία των μπολσεβίκων μια εκσυγχρονισμένη συνέχεια της τσαρικής Ρωσίας…

Κάτω από την εικόνα, διαβάζετε με δική σας ευθύνη. Ακολουθεί σκληρός αντικομμουνισμός…

Το βασικό επίτευγμα της οκτωβριανής επανάστασης ήταν ότι κατάφερε να διατηρήσει την καταρρέουσα ρωσική αυτοκρατορία με άλλη μορφή. Η Ρωσία -και μετέπειτα η Σοβιετική Ένωση- υπήρξε η τελευταία αυτοκρατορία στην ιστορία της ανθρωπότητας που συνένωσε στο ίδιο κράτος πάνω από 100 έθνη τα οποία μιλούσαν γύρω στις 160 γλώσσες και διαλέκτους και είχαν διαφορετικές θρησκείες. Το πρώτο μεγάλο χτύπημα δόθηκε στην αυτοκρατορία όταν ηττήθηκε στον πόλεμο του 1905 από την Ιαπωνία και κυρίως στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν χάθηκαν η Φιλανδία, η Πολωνία και οι τρεις βαλτικές χώρες. Η Ρωσία δεν μπορούσε πλέον ούτε να κυβερνηθεί από τον Τσάρο ούτε να διατηρήσει τις σφαίρες επιρροής της με τις παλιές μεθόδους. Όπως λοιπόν συμβαίνει συχνά με τις ιδεολογίες, η κομμουνιστική ιδεολογία χρησιμοποιήθηκε για την υλοποίηση των ίδιων ιμπεριαλιστικών σχεδίων της Ρωσίας. Οι μπολσεβίκοι συνέτριψαν βέβαια με τα όπλα την εξέγερση των Ουκρανών που είχαν κηρύξει μέσα στην αναμπουμπούλα του πολέμου την ανεξαρτησία τους και ξανάβαλαν με τη βία στο αυτοκρατορικό μαντρί τα απωλολότα πρόβατα, που ονομάζονται Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν και Κεντρική Ασία, περιοχές που ήθελαν επίσης να ξεφύγουν από την επιρροή της Μόσχας.

Από εκεί όμως και μετά η εφεύρεση της “μεγάλης σοβιετικής οικογένειας” ήταν ιστορικά επιβεβλημένη, ώστε η συνέχιση της ρωσικής αυτοκρατορία με άλλη μορφή, με τη μορφή δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης, να αποκτήσει μια ιστορική νομιμότητα και να βρεθεί ένα modus vivendi μεταξύ των Ρώσων και των υπόλοιπων εκατό εθνοτήτων. Η δε δικτατορία του προλεταριάτου σχεδιάστηκε από το Λένιν, πριν πραγματοποιηθεί από το Στάλιν, για να ποδηγετηθούν τα μη ρωσικά έθνη -που κατάλαβαν γρήγορα την απάτη- και για να πειθαρχηθεί ένας λαός που καλούνταν να ζήσει κάτω από τριτοκοσμικές, άθλιες συνθήκες. Οι υπόλοιπες “αρχές” του μαρξισμού-λενινισμού, ο “προλεταριακός διεθνισμός”, ο αγώνας ενάντια στην παγκόσμια αντίδραση και η προετοιμασία της χώρας απέναντι στην ιμπεριαλιστική απειλή χρησιμοποιήθηκαν για τον ίδιο σκοπό. Στο όνομα της διεθνούς αλληλεγγύης, οι πολίτες καλούνταν να υπομείνουν τα βάρη για να βοηθηθούν άλλοι λαοί, οι οποίοι στέναζαν υπό την μπότα των ιμπεριαλιστών. Παρά το ότι μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ανακάλυψη των πυρηνικών όπλων ο κίνδυνος επίθεσης εναντίον της ΕΣΣΔ είχε μειωθεί, η επίκληση του ιμπεριαλιστικού κινδύνου δικαιολογούσε και την απομόνωση της χώρας και τη διατήρηση της “πολεμικής οικονομίας”.

“Από το 1917 μας δίδαξαν ότι η ασφάλεια του κράτους ήταν το κυρίαρχο θέμα”, έλεγε ο ακαδημαϊκός και βουλευτής Γιούρι Ριζόφ, απαντώντας στην ερώτηση πώς ο σοβιετικός λαός δέχτηκε αυτή τη μισανθρωπική φιλοσοφία. “Θυμηθείτε το μόνιμο σλόγκαν: η σοσιαλιστική πατρίδα είναι σε κίνδυνο. Το λαό δεν τον έπαιρναν καθόλου υπόψη, παρ’ ότι σε μια πολιτισμένη κοινωνία η πυραμίδα είναι αναποδογυρισμένη: πρώτα έρχονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και η προσωπική ασφάλεια. Το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί τους πολίτες. Αλλά σ’ εμάς είναι διαφορετικά: ένα εξαθλιωμένο έθνος μπορεί να ελεγχθεί μόνο με τη χρησιμοποίηση του σκιάχτρου κάπου εχθρού. Προσπάθησαν να μας φοβίσουν με την απειλή του θανάτου, γιατί μόνο ο θάνατος είναι χειρότερος από τη ζωή στην ΕΣΣΔ”.

-.-

Το ερώτημα είναι πώς μπόρεσε να βγει μια τέτοια ψυχή από τα βάθη μιας Ρωσίας, από την ιστορία συνηθισμένης, όπως έγραφε ο Πούσκιν, “στην τυφλή ρωσική βία, που είναι χωρίς νόημα και χωρίς έλεος”. Ποιες ήταν αυτές οι οικογενειακές ρίζες, οι παιδικές εμπειρίες που οδήγησαν στη διαμόρφωση ενός ατόμου τόσο διαφορετικού από το ρωσικό μέσο όρο, για να μη μιλήσει κανείς για το μέσο… κομμουνιστικό όρο και δη στην ΕΣΣΔ; Όσο το σκέφτομαι περισσότερο, τόσο καταλήγω σε αυτό που γράφει η Ραΐσα Γκορμπατσόβα μιλώντας γι’ αυτό που παρατήρηση στο σύζυγό της από τα φοιτητικά τους χρόνια: “Το σεβασμό του για τους ανθρώπους και την αξιοπρέπειά τους. Είναι έμφυτο αυτό. Δεν είναι κάτι που μπορεί να καλλιεργηθεί στον άνθρωπο, είμαι σίγουρη γι’ αυτό”.

Φαίνεται παιδαριώδης κοινοτοπία, αλλά από μια τέτοια αφετηρία -αποκτημένη ποιος ξέρει από πού- ξεκίνησε η μεγαλύτερη επανάσταση σε αυτό το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Η πρωταρχική αντίθεση του Γκορμπατσόφ με το κομμουνιστικό σύστημα ήταν ότι δε σεβόταν τους ανθρώπους και την αξιοπρέπειά τους. Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Τα υπόλοιπα, η γκλάσνοστ και η περεστρόικα, η αντίθεση στο κίνημα του Αυγούστου δεν ήταν παρά οι συνέπειες.

Τα πράγματα πρέπει να ειπωθούν με το όνομά τους, όσο οδυνηρά και αν είναι για την αριστερά: ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν το σύστημα από το οποίο ο Τζορτζ Όργουελ είχε εμπνευστεί το περίφημο 1984. Σε ένα τέτοιο απρόσωπο, ισοπεδωτικό σύστημα, όπως σε κάθε ολοκληρωτικό σύστημα, η αντίσταση στην εξουσία δεν είναι θέμα πολιτικών απόψεων, είναι κυρίως θέμα ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αν δεν υπήρξαν πολλοί διαφωνούντες στη Σοβιετική Ένωση, δεν είναι επειδή όλοι συμφωνούσαν πολιτικά με το καθεστώς. Είναι ότι το τελευταίο είχε επιδοθεί συστηματικά στη δημιουργία του “νέου ανθρώπου”, δηλαδή στην καταστροφή και τον εξανδραποδισμό των υπαρκτών ανθρώπων. Η αντίσταση σε αυτήν τη γιγαντιαία, σατανική επιχείρηση δεν μπορεί να στηριχτεί σε πολιτικές διαφωνίες. Ο σημαντικότερος Σοβιετικός “διαφωνών”, ο ανεπανάληπτος Αντρέι Ζαχάροφ, ξεκίνησε τη δική του αντίσταση αντιδρώντας στην υποκρισία και τα ψέματα της αστικής προπαγάνδας. Οι αναμνήσεις του είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της προσπάθειας ενός ανθρώπου να διατηρήσει την ακεραιότητά του, αντιμέτωπος με ένα ολοκληρωτικό σύστημα.

(…) Ο κομμουνισμός ήταν ακριβώς αυτό. Δίδασκε ότι στο όνομα της ιδέας θα έπρεπε να περάσει το άτομο σε δεύτερη μοίρα. Λες και αυτή η ιδέα δεν έγινε για να ικανοποιήσει τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος την ιδέα. Όσο καλή και αν είναι θεωρητικά η ίδια η ιδέα, είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει. Αλλά στην περίπτωση του μαρξισμού -και εκτός από ορισμένες πολύ εύστοχες και πνευματώδεις κριτικές της οικονομίας και των ιστορικών γεγονότων- είναι η ίδια η βασική ιδέα που πάσχει. Γιατί το λάθος του βρίσκεται στην ίδια την επαγγελία της ιδανικής, κομμουνιστικής κοινωνίας, του επίγειου παραδείσου. Τέτοια κοινωνία ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει. “Η ιδανική κοινωνία δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί παρά μόνο σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης”, είχε πει εξαιρετικά εύστοχα ο κορυφαίος Πολωνός αντικαθεστωτικός Άνταμ Μίχνικ, σε μια συναρπαστική συνομιλία του με το Γιαρουζέλσκι. Αλλά από τη στιγμή που κάποιος πιστέψει στην ύπαρξή της, στην “ιστορική αναγκαιότητα” του ερχομού της, επιτρέπονται τα πάντα: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και οι άνθρωποι είναι ασήμαντες ποσότητες…

Ο Γκορμπατσόφ αρνήθηκε αυτή την αρχή. Τα υπόλοιπα μαζί με τις παλινωδίες ή την εγκατάλειψη των φίλων έχουν να κάνουν με την πολιτική και τον κυνισμό της. (…) Ακόμη όμως και έτσι, σε αυτήν την προσωπικότητα, μιας από τις μεγαλύτερες του αιώνα μας, η ιστορία έχει ήδη χαρίσει μια περίοπτη θέση. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει ένα χειρουργό, που έκανε τομή στο σώμα ενός βαριά άρρωστου για να τον σώσει, έστω και αν δεν το κατάφερε τελικά ή δεν ήξερε από την αρχή της επέμβασης το μέγεθος της ασθένειας που θα συναντούσε ή ότι η ίδια η ασθένεια ήταν ανίατη; Έστω και αν ο ασθενής απεβίωσε, η 6χρονη εγχείριση πέτυχε, απαλλάσσοντας την ανθρωπότητα από τη μυρωδιά του σαπισμένου πτώματος.

(…) Με τη διαστρέβλωση που προκάλεσε στα μυαλά των Ρώσων ο κομμουνισμός, το έργο ήταν τόσο μεγάλο και η εγχείριση τόσο δύσκολη, ώστε ένας άνθρωπος δεν μπορούσε να τα καταφέρει όλα. Έστω και χωρίς τη θέλησή του, ο Γκορμπατσόφ έβγαλε τη χώρα από τον κομμουνισμό και άνοιξε το δρόμο. Γι’ αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία ότι ο χειρουργός απεπέμφθη μετά την εγχείριση. Όπως έγραφε εξαιρετικά εύστοχα η Ισβέστια την ημέρα της παραίτησής του: Ήρθε (το 1985). Και το γεγονός ότι ήρθε είναι πολύ σημαντικότερο από το γεγονός ότι φεύγει”.

Kείμενο του δημοσιογράφου Χρήστου Κορφιάτη

Posted on 20 Μαΐου 2019 by lascorfu

Το παρακάτω κείμενο του δημοσιογράφου Χ. Κορφιάτη, τέθηκε υπόψη της κερκυραϊκής εφημερίδας «Ενημέρωση» και της ιστοσελίδας μας.

«Η Αριστερά είναι εδώ!»

Φανταζόταν κανείς το 2014, στις προηγούμενες τοπικές εκλογές δηλαδή, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να κατεβάσει υποψήφιο συνδυασμό στις δημοτικές εκλογές του 2019 στην πόλη μας και σε ολόκληρη την Κέρκυρα; Ή σε πόσον συντηρητικό εκπεσμό θα είχε περιπέσει το 2019 η περιφερειακή Αρχή Ιονίων Νήσων, εκπίπτοντας ανερυθρίαστα ακόμη και σε ρόλο πολιτικού «ντίλερ» πετρελαϊκών ομίλων, ωσάν να ήταν η κυρία Ρόδη Κράτσα ή ο κ. Σ. Σπύρου της παράταξης της Δεξιάς;

Φανταζόταν επίσης ποτέ κανείς, για να το πούμε κι αυτό, ότι ο πρόεδρος του απερχόμενου περιφερειακού συμβουλίου Ιονίων Νήσων θα έγραφε σε κερκυραϊκό ιστότοπο ότι… «Κερκυραίος και μάγκας δεν γίνεται» (!) και για τον λόγο αυτό οφείλουμε να εκλέγουμε τον κ. Γαλιατσάτο που «ευτυχώς δεν είναι Κερκυραίος»;

Οι αριστεροί ψηφοφόροι στην πόλη μας έχουν, κατά τη γνώμη μου, δύο πολύ καλές λύσεις τόσο σε περιφερειακό επίπεδο όσο και σε δημοτικό. Είτε ασπάζονται λίγες είτε ασπάζονται πολλές από τις θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Λέγοντας αριστεροί εννοώ, φυσικά, τους πολίτες που αισθάνονται αριστεροί και δεν έχουν απαρνηθεί ούτε ξεχάσει τους μεγάλους αγώνες και τα οράματα της Αριστεράς σ’ αυτόν τον τόπο για μια καλύτερη ζωή με αξιοπρέπεια και για το δημόσιο συμφέρον. Όσους δεν μπορούν με τίποτα να χωνέψουν ότι το περιφερειακό σκέλος της Τοπικής Διοίκησης, ως πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ,   χρηματοδοτεί αδρά ακόμη και τις πλουσιότερες οικογένειες της Κέρκυρας, με το αιτιολογικό ότι οι πολυτελέστατες και μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις τους θεωρούνται… μικρομεσαίες με τα μέτρα της Ευρωπαϊκή Ένωσης. Όσους, επίσης, διαβλέπουν ότι είναι απαραίτητο να υπάρξουν ισχυροί πυλώνες αντίστασης στην εξελισσόμενη επέλαση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων στην Κέρκυρα. Όσους δεν μπορούν να χωνέψουν ότι τα δημοτικά τέλη τους μετατρέπονται αθόρυβα σε πανάκριβες αμοιβές εκατομμυρίων ευρώ σε εργολάβους καθαριότητας σήμερα και σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους διαχείρισης απορριμμάτων αύριο. Ότι όλη η ζωή μας εμπορευματοποιείται επειδή δήθεν δεν μπορεί να γίνει αλλιώς και στην πραγματικότητα με σκοπό λίγοι να μαζεύουν από την τσέπη μας και απ’ όλες τις ομορφιές του τόπου μας πολύ χρυσάφι.

Έχουν δύο εξαιρετικά καλές λύσεις, πιστεύω, όσοι αισθάνονται αριστεροί, προοδευτικοί πολίτες. Αρκεί να αφήσουμε τα μάτια μας να δουν καθαρά. Στα  πρόσωπα της Αλεξάνδρας Μπαλού και του Γιάννη Μπορμπότη η Αριστερά είναι δυνατή εδώ!

Όρθια. Περήφανη. Με το μέρος του μικρού, Μέγα λαού που ξημεροβραδιάζεται στη βιοπάλη. Αντάξια των καλύτερων αγωνιστικών παραδόσεων της Κέρκυρας και των Επτανήσων, του Ριζοσπαστισμού, των σύγχρονων αγωνιστών που αρνήθηκαν να γίνουν κολαούζοι των μεγάλων συμφερόντων και είτε έμειναν στις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας είτε δοκίμασαν διαφορετικούς δρόμους δεν έγιναν πιόνια των ισχυρών και του άδικου συστήματος ούτε έγιναν απολογητές και συναδαιτημόνες της εξουσίας τους.

Δεν αναφέρομαι μόνο στον Σπύρο Καλοδίκη, τον Αλέκο Πρίφτη, τον Νάσο Βλάσση, τον Σταύρο Κωνσταντά ή τον Λέοντα Αυδή, για να σταθώ σε Κερκυραίους-σύμβολα του Κάπα Κάπα Έψιλον, που όσα κι αν αντιμετώπισαν στη ζωή τους έμειναν στο Κόμμα αυτό ή έδωσαν κιόλας τη ζωή τους γι’ αυτό. Αναφέρομαι και στον Γιώργο Τζήλιο, τον Μεμά Πρίφτη, τον Βασίλη Άνθη και τόσους άλλους έντιμους αγωνιστές, οι οποίοι όποιες άλλες αριστερές ιδέες κι αν ασπάστηκαν δεν τάχθηκαν με το σύστημα και τους οικονομικά ισχυρούς. Δεν πέρασαν στην απέναντι πλευρά, όπως έχει κάνει ο υποτίθεται αριστερός συνδυασμός του κ. Γαλιατσάτου, που ήδη στη βόρεια Κέρκυρα, μετά την εκποίηση του Ερημίτη στην αμερικανική εταιρεία NCH Capital με δώρο φορολογική επιχορήγηση 4,1 εκατ. ευρώ, δικαίως συχνά αποκαλείται σατιρικά όχι ΑΝΑΣΑ, αλλά ΑΝΑΣΑ Capital.

Οι συνδυασμοί που έχουν επικεφαλής στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων την Αλεξάνδρα Μπαλού και στον Δήμο Κεντρικής Κέρκυρας τον Γιάννη Μπορμπότη είναι πια αδιαμφισβήτητα, κατά τη γνώμη μου, η κερκυραϊκή Αριστερά, που δεν δίπλωσε τις σημαίες. Που έχει παραμείνει Αριστερά. Με τον λαό. Με τους πολλούς.

Οι ενωτικός λόγος, οι προοδευτικές θέσεις άμεσης εφαρμογής, οι ικανότητες και οι αρετές των δύο αυτών προσώπων έχουν γίνει, νομίζω, εμφανείς τις τελευταίες εβδομάδες. Έχει γίνει φανερό, επίσης, ότι ηγούνται συνδυασμών με άξια στελέχη, είτε κομμουνιστές είτε άλλους αριστερούς και προοδευτικούς ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων πρώην μελών του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΛΑΕ με επίσης φρέσκες ιδέες, που μάχονται σταθερά, μερικοί με βαρύ προσωπικό κόστος, ακόμη και νηχθημερόν όπως λέμε, με πείσμα και πίστη, για τα συμφέροντα των πολλών. Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία των αγωνιστών, αλλά ίσως γι’ αυτό τους βγάζω το καπέλο για την υπεύθυνη, σεμνή, γεμάτη σεβασμό στους πολίτες, με αυτοπεποίθηση, με φλόγα, με πίστη προεκλογική εκστρατεία τους. Εκφράζω τη χαρά μου για το γεγονός ότι θα έχω τη δυνατότητα στην αγαπημένη μου Γαρίτσα να ρίξω στην κάλπη ψηφοδέλτια που έχουν αυτούς επικεφαλής και μαζί τους, πριν απ’ όλους ίσως, τον Μπάμπη Χαραλάμπους. Τυχαίνει να γνωρίζω και τους τρεις  καλά.

Περίμενες κάτι διαφορετικό, αφού είναι στελέχη του ΚΚΕ, θα ρωτούσαν ίσως κάποιοι φίλοι αυτού του Κόμματος. Δεν είναι τόσο απλά πάντα τα πράγματα. Ούτε υποτιμώ κανέναν άλλο αγωνιστή του χώρου. Έχουν όμως πάντα όλοι οι υποψήφιοι ενός χώρου τις ίδιες προσωπικές διαδρομές, ικανότητες και αρετές; Κάνουν εξίσου για όλες τις δουλειές όλοι; Δεν ξεχωρίζουν κάποιοι;

Συγχαρητήρια στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, νιώθω την ανάγκη να πω, που επέλεξε να υποστηρίξει τέτοιους υποψήφιους, που ανέδειξε τέτοια στελέχη, που διασώζει με τον καλύτερο τρόπο την τιμή και την υπόληψη της Αριστεράς στην Κέρκυρα!

Που μας δίνει τη δυνατότητα τις 26 Μαΐου στην πόλη της Κέρκυρας να ψηφίσουμε πολύ άξιους αριστερούς εκπροσώπους μας στην Περιφέρεια και τον Δήμο μας, καταψηφίζοντας τους εκπροσώπους της ψευδεπίγραφης, πλουτοκρατικής Αριστεράς, όπως φυσικά κι εκείνους που υπηρετούν τα ίδια μεγάλα συμφέροντα με άλλους μανδύες.

Που έχουμε τη δυνατότητα, όπως φαίνεται ότι μπορεί να συμβεί με την Αλεξάνδρα Μπαλού και τη «Λαϊκή Συσπείρωση Ιονίων Νήσων», να είμαστε παρόντες και τις 2 Ιουνίου στην τελική μάχη για την περιφερειακή Αρχή Ιονίων Νήσων. Δεν θα εκπλαγούμε καθόλου αν το δίδυμο Αλεξάνδρα Μπαλού – Μπάμπης Χαραλάμπους στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, ως πρόσωπα που ηγούνται του συνδυασμού, διεκδικήσει την τελική νίκη τις 2 Ιουνίου. Μη ξεχνάμε ότι το ποσοστό του συνδυασμού υπό τον Μπάμπη Χαραλάμπους στη πόλη και στα χωριά της Κέρκυρας το 2014 είχε ανέλθει σε  20%.

Επίσης, πιστεύουμε ότι και ο δημοτικός συνδυασμός υπό τον Γιάννη Μπορμπότη θα τύχει ευρείας υποστήριξης.

Ευσεβείς πόθοι, θα πείτε ίσως κάποιοι. Ίσως ναι, ίσως όχι. Επιτρέψτε μου όμως να πιστεύω ότι η Κέρκυρα διαθέτει και αληθινή Αριστερά και πολλούς ψηφοφόρους που θα επιλέξουν αξίες. Να πιστεύω, επίσης, ότι είναι μάγκες και αναγνωρίζουν τη μαγκιά οι Κερκυραίοι!

Κερκυραίοι κομμουνιστές και φίλοι του ΚΚΕ στη Μακρόνησο

• Click to share on Facebook(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)
• Κλικ για αποστολή μέσω email(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)
• Κλικ για εκτύπωση(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)

Το αντιλαϊκό πλαίσιο είναι εδώ!

Την αγανάκτηση χιλιάδων συνταξιούχων έχουν προκαλέσει οι κρατήσεις και η φορολόγηση ακόμα και αυτού του πενιχρού επιδόματος, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βάφτισε προκλητικά ...«13η σύνταξη». Η άγρια φορολογία πάνω σε ποσά των 300 και 400 ευρώ του επιδόματος, αλλά και οι κρατήσεις 6% για τον κλάδο Υγείας, στο όνομα του ότι είναι σύνταξη και όχι επίδομα (!) δεν δείχνουν μόνο την κοροϊδία σε βάρος των απόμαχων της δουλειάς, αλλά αποδεικνύουν και κάτι ακόμα, πιο σημαντικό: Οτι παρά την προπαγάνδα της κυβέρνησης, περί «τέλους των μνημονίων», το αντιλαϊκό νομοθετικό πλαίσιο που θεσπίστηκε τα προηγούμενα χρόνια, από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή και λειτουργία. Και ότι μέσα σ' αυτό το αντιλαϊκό πλαίσιο, που παραμένει ακλόνητο και επεκτείνεται με νέους νόμους στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ακόμα κι αυτά τα λίγα που δίνει η κυβέρνηση, κάτω από την πίεση των αγώνων και για να διασκεδάσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, θα γίνονται ατμός. Να γιατί χρειάζονται συνολική εναντίωση στην αντιλαϊκή πολιτική και πάλη για την ανατροπή της. Να γιατί δεν πρέπει να πέσει ο λαός στην παγίδα του «μικρότερου κακού», που τον στέλνει από τον έναν δήμιο στον άλλον, όπως δείχνει και ο καβγάς ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, που είναι «κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση» οι δήμιοι των συντάξεων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

* * *

Πάνω στην κοροϊδία της κυβέρνησης ότι αποκαθιστά τάχα σταδιακά τις απώλειες των συνταξιούχων, ήρθε και «κούμπωσε» η σκληρή φορολογία, που ακόμα και για μικρά εισοδήματα ανέρχεται στο 22%, μετά και τη μείωση στο αφορολόγητο που συνεχίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ, για να περιοριστεί σήμερα στα 8.636 ευρώ, κι ενώ έχει προψηφιστεί η παραπέρα μείωσή του. Επιπλέον, στο επίδομα μπήκε και το χαράτσι της εισφοράς Υγείας, το οποίο αυξήθηκε από το 4% στο 6% στην κύρια σύνταξη, το καλοκαίρι του 2015, με το 3ο μνημόνιο. Με τον ίδιο νόμο, το χαράτσι του 6% επιβλήθηκε και στα ποσά της επικουρικής σύνταξης. Για να φανεί το μέγεθος της αφαίμαξης αρκεί να σημειωθεί ότι κάθε χρόνο, από τις συντάξεις των συνταξιούχων με το χαράτσι της Υγείας αφαιρούνται 1,5 δισ. ευρώ! Ποσό δηλαδή σχεδόν διπλάσιο απ' αυτό που έδωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με το επίδομα! Για να μην αναφερθούμε στο ΕΚΑΣ, το οποίο και αυτό κόπηκε, με αποτέλεσμα, αρχίζοντας από το 2016 και μέχρι φέτος, να αφαιρέσει από τους συνταξιούχους το ποσό των 2,4 δισ. ευρώ. Γίνεται λοιπόν φανερό ότι τα μνημόνια δεν τέλειωσαν, αλλά συνεχίζουν να παράγουν καταστροφικές συνέπειες για τη λαϊκή οικογένεια, για τους ανθρώπους του μόχθου, τους συνταξιούχους, τους νέους. Και ότι όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική, οι όποιες παροχές θα ισοδυναμούν με ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κερδών του κεφαλαίου και θα προϋποθέτουν την αφαίμαξη του λαού, όπως γίνεται και τώρα με την υπεραπόδοση των πρωτογενών πλεονασμάτων.

* * *

Και όμως, ενώ η πραγματικότητα βοά, κυβέρνηση και ΝΔ συνεχίζουν απτόητοι να περιφέρουν τα προεκλογικά τους ψέματα από τα μπαλκόνια και τις διαφημιστικές τους καταχωρήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι «σταμάτησε τις περικοπές», ενώ η ΝΔ, διά της αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, που της πήρε την μπουκιά από το στόμα, προσπαθεί να βγάλει λάδι τις δικές της περικοπές και τα άλλα αντιασφαλιστικά μέτρα, που μετέτρεψαν τις συντάξεις σε επιδόματα και συνεχίστηκαν με τον νόμο Κατρούγκαλου. Μόνο που οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα δεν ξεχνούν. Το 3ο μνημόνιο, με το οποίο κατοχυρώθηκαν όλες οι περικοπές και ανατροπές πριν από το 2015 και στρώθηκε ο δρόμος για να επιβληθούν οι επόμενες, φέρει τις υπογραφές τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού. Η αντιλαϊκή πολιτική και τα βάσανα που φόρτωσαν στο λαό μας έχουν κοινούς ιδιοκτήτες. Δεν τεμαχίζονται, δεν ξεχωρίζονται. Οπως τη σφραγίδα όλων έχουν και οι νόμοι για τη στήριξη του κεφαλαίου, με φοροαπαλλαγές, προνόμια και μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για την εργοδοσία, όπως αυτή που ψήφισε τις προάλλες η κυβέρνηση, με το «αναπτυξιακό πακέτο ελάφρυνσης».

* * *

Γι' αυτό οι εργαζόμενοι, την Κυριακή, μπροστά στην κάλπη, πρέπει να μην «τεμαχίσουν» και τη δική τους απάντηση. Με ενιαία ψήφο και στις τρεις κάλπες, ψηφίζοντας ΚΚΕ στις ευρωεκλογές και «Λαϊκή Συσπείρωση» σε τοπικές και περιφερειακές εκλογές, να καταδικάσουν τα κόμματα των μνημονίων και της αντιλαϊκής πολιτικής, να δώσουν σινιάλο αντεπίθεσης, για την ανάκτηση των απωλειών και το δυνάμωμα της πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.

Ψήφος Αγώνα, Συνέπειας και Ελπίδας

Ψήφος Αρχών και όχι ψήφος στους ευκαιριακούς άρχοντες

Την Κυριακή θα βρεθούμε μπροστά στις κάλπες για να εκλέξουμε ευρωβουλευτές, περιφερειάρχες, δημάρχους, περιφερειακούς και δημοτικούς συμβούλους.

Πριν καν αρχίσει η προεκλογική περίοδος, είδαμε να επιβεβαιώνεται το γνωμικό ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αφού καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες απίστευτων διαλόγων, καταγγελιών, αλληλοκατηγοριών και προσωπικών αντεγκλήσεων χωρίς κανένα μέτρο, χωρίς ντροπή, χωρίς ίχνος πραγματικής αυτοκριτικής.
Οι ηγεσίες και τα στελέχη των αστικών κομμάτων που εμπλέκονται στη διαδικασία των εκλογών και με αγωνία ζητάνε την ψήφο μας, δείχνουν πως ο μοναδικός τους στόχος είναι η κομματική και προσωπική επιβίωση και όχι το κοινό συμφέρον.
Η αποποίηση της οποιασδήποτε ευθύνης των κομμάτων τους για τη μέχρι σήμερα πορεία της χώρας και η μετακύλιση των όποιων ευθυνών σε άλλους, καθώς και η καθημερινή και συνεπής αγωνιώδης προσπάθεια υποβάθμισης, αλλοίωσης ή απόκρυψης των πραγματικών προβλημάτων της χώρας είναι η απόδειξη.

Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά δεν γίνεται καμία πραγματική συζήτηση πέραν των επιφανειακών και ευκαιριακών αντιπαραθέσεων για τα θέματα της οικονομίας, της Υγείας, της Παιδείας, των Εργασιακών, των εργατικών δικαιωμάτων, της εκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων, των διεθνών σχέσεων και της Εξωτερικής Πολιτικής και βέβαια για αυτά της Εθνικής μας Αμυνας.

Αφού λοιπόν κανένας από τα αστικά κόμματα δεν δείχνει τη διάθεση να ασχοληθεί σοβαρά και προκειμένου να σχηματοποιήσουμε κάποια άποψη για όλα αυτά, εμείς, που συνειδητά επιλέξαμε να υπηρετήσουμε και να συμμετέχουμε ενεργά στην Αμυνα και Ασφάλεια της χώρας, ας αναλογιστούμε τι έχει γίνει τις τελευταίες δεκαετίες για τα οικεία σε εμάς θέματα όπως:

• Εθνική Στρατηγική, Πολιτική Εθνικής Αμυνας, Στρατιωτική Στρατηγική, Μαχητική Ικανότητα και Σχεδίαση
• Σχεδίαση και υλοποίηση εξοπλιστικών προγραμμάτων
• Εθνική Αμυντική Βιομηχανία
• Κόστος εξασφάλισης της αμυντικής ικανότητας της χώρας
• Κόστος συμμετοχής σε συμμαχίες και οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ ή ΕΕ και σε αποστολές αυτών
• Προσωπικό των ΕΔ.

Προφανέστατα μια τέτοια ανασκόπηση αφήνει μια πικρή γεύση, αφού η απόσταση λόγων και έργων είναι τεράστια και τα αποτελέσματα φαίνεται διαχρονικά να μην είναι θετικά.
Από το αποτέλεσμα η αξιολόγηση των κυβερνώντων τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική.
Η αποκάλυψη του προσχηματικού λόγου για τη μη σωστή αντιμετώπιση και επίλυση των διαφόρων θεμάτων της Εθνικής Αμυνας και Ασφάλειας καθώς και των προβλημάτων των εν ενεργεία και αποστρατεία στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας μάς πληγώνει, αλλά δεν πρέπει να μας απογοητεύει. Πρέπει να μας δυναμώνει και να μας οδηγεί σε δρόμους αναζήτησης λύσεων με αναθεώρηση θέσεων/απόψεων, ξεσκέπασμα και καταγγελία περίεργων ενεργειών και μεθοδεύσεων και με αγωνιστική δράση.
Ο οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος μελετητής/παρατηρητής εξετάζοντας/μελετώντας διαχρονικά τον τρόπο αντιμετώπισης του συνόλου των θεμάτων της Εθνικής Αμυνας, τις προτάσεις, ενέργειες και δράσεις, αβίαστα θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι το ΚΚΕ είναι το πιο συνεπές κόμμα σε θέσεις, προτάσεις και ενέργειες χωρίς εσωτερικές παρεμβάσεις για:

• Την ανάδειξη και πραγματική αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων του προσωπικού και των μέσων.
• Την ανάδειξη της ανάγκης του πλήρους διαχωρισμού των πραγματικών εθνικών στόχων από αυτούς που το ΝΑΤΟ, η ΕΕ ή οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει στη χώρα και του επανασχεδιασμού για την επίτευξη αυτών των εθνικών στόχων.
• Την ανάγκη προγραμματισμού, ακόμα και υλοποίησης εξοπλιστικών προγραμμάτων για υλοποίηση ενός πραγματικού εθνικού σχεδίου, το οποίο θα βασίζεται και θα εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τις εθνικές ανάγκες.
• Τον επανασχεδιασμό και αναγέννηση της εθνικής κρατικής αμυντικής βιομηχανίας.
• Τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας των Ενόπλων Δυνάμεων.
• Την εκπαίδευση των στελεχών και των στρατευσίμων.
• Τη συμμετοχή και προσφορά των ΕΔ στην πολιτική προστασία καθώς και στην αντιμετώπιση καθημερινών προβλημάτων του κοινωνικού συνόλου.
• Την ενδυνάμωση του δημοκρατικού φρονήματος των στελεχών.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι η συνεπής και συνεχής αυτή προσπάθεια του ΚΚΕ για τα θέματα της Εθνικής Αμυνας και Ασφάλειας δεν είχαν διαχρονικά την προβολή που ίσως θα έπρεπε να είχαν από το ίδιο το ΚΚΕ, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να εξεταστεί, αναλυθεί και παρουσιαστεί κάποια άλλη στιγμή.

Αυτή η συνέπεια λόγων και έργων που χαρακτηρίζει το ΚΚΕ, δεν θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορα τόσο τα αστικά κόμματα όσο και συμμαχικά σχήματα, οργανισμούς και κράτη όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι ΗΠΑ. Ειδικότερα οι περίεργες αυτές συμμαχίες και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να δεχτούν την ύπαρξη ενός κόμματος που γι' αυτούς απειλεί την υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων τους.

Αυτός προφανέστατα είναι ο λόγος για τον οποίο παρατηρείται μια ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση των προσπαθειών συκοφάντησης και απαξίωσης του ΚΚΕ.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους που προσπαθούν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα και προσπαθούν να εμφανίζουν ότι τάχα το ΚΚΕ είναι απέναντι στα συμφέροντα των στελεχών και -το χειρότερο και ψευδέστερο- ότι δεν εξυπηρετεί όσο πρέπει τα εθνικά συμφέροντα.

Συνάδελφοι,

Εν ενεργεία και αποστρατεία Στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και για πάρα πολλούς άλλους, τώρα είναι η ώρα.
Η ώρα να παραμερίσουμε τα διάφορα τεχνικά εμπόδια, που διαχρονικά έχουν προσπαθήσει να στήσουν τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας και οι διάφοροι συνεργάτες τους με την αμέριστη καθοδήγηση και στήριξη των μηχανισμών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και να κάνετε το βήμα.
Η ώρα να δείξουμε την απογοήτευση και την αποδοκιμασία για τη μέχρι σήμερα πορεία της χώρας.
Η ώρα να συμμετάσχουμε στην προσπάθεια που οδηγεί στο δρόμο της διεκδίκησης και των λύσεων.
Η ώρα να αχρηστεύσουμε τις παγίδες και τα ψεύτικα διλήμματα.
Η ώρα για να υψώσουμε έναν δυνατό τοίχο στο φασισμό.
Η ώρα του απεγκλωβισμού από προκαταλήψεις.
Η ώρα Ψήφου Αρχών και όχι ψήφου στους ευκαιριακούς άρχοντες.
Η ώρα Ψήφου Αγώνα, Συνέπειας και Ελπίδας.
Η ώρα της συμπόρευσης με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Τώρα είναι η ώρα να ψηφίσουμε ΚΚΕ.

Γιώργος ΡΟΪΔΗΣ
Αντιναύαρχος Π.Ν. (ε.α.)

Να απορριφθούν!

«Λιγότερα από τι; Από εκεί που δεν έπαιρναν καθόλου; Εχουν μια επιλογή να ψηφίσουν τον Μητσοτάκη που δεν έπαιρναν καθόλου...». Η ωμή αυτή απάντηση που έδωσε ο πρωθυπουργός, σχολιάζοντας τις διαμαρτυρίες των συνταξιούχων για το κουτσουρεμένο επίδομα που πιστώθηκε στους λογαριασμούς τους, φανερώνει σε τι επίπεδο κυνισμού και εκβιασμού φτάνει η λογική του «μικρότερου κακού» που καλλιεργεί η κυβέρνηση.
Το επιχείρημα από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ είναι περίπου το εξής: «Τουλάχιστον εμείς κάτι δώσαμε, ενώ η ΝΔ δεν εγγυάται ούτε αυτά». Την ίδια ώρα, όμως, παραμένει άθικτο το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε με τους διαδοχικούς νόμους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ενώ όλοι μαζί συνεχίζουν να ψηφίζουν μέτρα για τη θωράκιση και την ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, λεηλατώντας τα εργατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ανάγκες.
Αναρωτιούνται πολλοί: «Τελικά ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι ίδιοι, δεν έχουν διαφορές;». Φυσικά και υπάρχουν διαφορές ανάμεσά τους. Αυτές όμως δεν αφορούν το «αν» θα υλοποιηθεί η αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου, αλλά το «πώς» και μάλιστα σε πολύ ιδιαίτερες πλευρές της. Αυτές τις διαφορές αξιοποιούν τα επιτελεία τους, για να θολώνουν το γεγονός ότι ταυτίζονται στρατηγικά και για να αναπαράγεται η λογική του «μικρότερου κακού», σαν «οξυγόνο» για τον σάπιο διπολισμό, για τον εγκλωβισμό του λαού σε ψευτοδιλήμματα.
Αλλωστε, υπάρχει μεγάλη πείρα: Το 2009, ήρθε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για να γλιτώσει το λαό από τα «χειρότερα» που θα έφερνε η ΝΔ και τελικά του φόρτωσε το πρώτο μνημόνιο. Στη συνέχεια, με τα «Ζάππεια» της ΝΔ, καταψηφίστηκε το ΠΑΣΟΚ για να τελειώνουν τα μνημόνια και ήρθε το δεύτερο μνημόνιο. Το 2015 ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, ως η δύναμη που «και ένα να κάνει από τα δέκα που υπόσχεται, κάτι θα αλλάξει» κι έφερε το τρίτο μνημόνιο. Ενα «κομπολόι» δηλαδή, που μετράει η αστική τάξη χάντρα - χάντρα, από κυβέρνηση σε κυβέρνηση και κάθε φορά βγαίνει πιο κερδισμένη, με το λαό στη γωνία, να αναρωτιέται πώς τον κορόιδεψαν ξανά.
Το ίδιο σενάριο παίζεται κι αυτές τις μέρες. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους εργαζόμενους να τον ψηφίσουν ως το «αντίπαλο δέος» στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της ΝΔ, αξιοποιώντας την αντιλαϊκή πλειοδοσία του Κυρ. Μητσοτάκη, την αγωνία του να αποδείξει στην αστική τάξη ότι μπορεί να κάνει καλύτερα αυτά που έχει ανάγκη.
Την ίδια ώρα, νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες ψηφίζουν ομόφωνα στην Ευρωβουλή το 90% των αποφάσεων της ΕΕ και με δικούς τους νόμους οι αντιδραστικές αλλαγές ενσωματώνονται στην ελληνική νομοθεσία. Το παράδειγμα της «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας, που βρέθηκε στην επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες, είναι αποκαλυπτικό.
Κάθε φορά που ο εργαζόμενος ακούει τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ να τον φοβερίζουν για τα χειρότερα που θα έρθουν αν «επιστρέψει το παλιό», πρέπει να θυμάται ότι και αυτοί είναι μέρος του «παλιού», τίποτα «νέο» δεν έφεραν για το λαό, γι' αυτό άλλωστε από κοινού όλοι τους απέρριψαν με συνοπτικές διαδικασίες τις προτάσεις του ΚΚΕ για αύξηση του κατώτατου μισθού, κατάργηση της διάταξης για μείωση του αφορολόγητου, διαγραφή χρεών σε λαϊκά νοικοκυριά, επαναφορά της κυριακάτικης αργίας, κατάργηση περικοπών στις συντάξεις και πολλά ακόμα.
Γι' αυτό τα νέα τους σενάρια πρέπει να απορριφθούν!
Δηλαδή, τόσο το «κακό» του ΣΥΡΙΖΑ όσο και το «χειρότερο» της ΝΔ με κάθε ευκαιρία έδειχναν την απέχθειά τους στην επαναφορά θεμελιωδών δικαιωμάτων που ξηλώθηκαν με νόμους και των δύο τα τελευταία χρόνια.
Επομένως, αν κάποιος πρέπει να «τρομάξει» από το αποτέλεσμα των εκλογών, αυτός είναι τα μονοπώλια, οι κυβερνήσεις τους, η ΕΕ και τα αστικά κόμματα, με την ενίσχυση του μοναδικού αντίπαλου δέους στην αντιλαϊκή πολιτική τους, που είναι το ΚΚΕ.
Δυνατό ΚΚΕ παντού είναι η εγγύηση ότι την επόμενη μέρα ο λαός θα παλεύει από καλύτερες θέσεις, για να πάρει πίσω όσα του αφαίρεσαν την περίοδο της κρίσης, αλλά κυρίως για να ανοίξει τον ελπιδοφόρο δρόμο της αντεπίθεσης, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, σε μια Ελλάδα και Ευρώπη του σοσιαλισμού.

«Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ»

Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα έρχονταν σα Νέο»                                         (Μπ. Μπρεχτ)

Αισίως μπήκαμε στη τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής περιόδου για τις τοπικές, τις περιφερειακές εκλογές, καθώς και τις Ευρωεκλογές. Τα ψηφοδέλτια με τους επικεφαλής τους και τους υποψηφίους συμβούλους είναι πια γνωστά, όπως γνωστά είναι και τα ψηφοδέλτια των κομμάτων για την Ευρωβουλή. 

Κι αφού όλα αυτά έγιναν γνωστά μπορούμε και εμείς με αρκετή σιγουριά να κάνουμε τις αναλύσεις και τις επισημάνσεις μας και να πούμε μερικές σκληρές αλήθειες. Σκληρές αλήθειες που αφορούν κόμματα και υποψηφίους που εναγωνίως ζητάνε τη ψήφο μας για να «σώσουν» τη χώρα μας και για να ανεβάσουν «ψηλά τη Κέρκυρα μας», για να σηκώσουν «ψηλά τα Ιόνια Νησιά», για… για… για…

1.    Είναι γενικώς παραδεχτό πως το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων της πατρίδας μας, τα τελευταία χρόνια, έφτασε στον πάτο. Μνημόνια και εφαρμοστικοί νόμοι. Αλλεπάλληλα πετσοκόμματα μισθών και συντάξεων. Ανεργία και υποαπασχόληση στα ύψη. Φτώχεια και μιζέρια. Δημόσια υγεία και παιδεία στα χειρότερα τους.

2.    Κι ενώ όλοι παραδέχονται τα πιο πάνω, κανένας, εκτός βέβαια από το ΚΚΕ, δεν ονοματίζει τους υπεύθυνους αυτής της άθλιας κατάστασης. Βέβαια είναι ολοφάνερο ποιοί είναι οι ένοχοι που οδήγησαν στη φτώχεια, στη μιζέρια, στα κοινωνικά συσσίτια και στα κοινωνικά παντοπωλεία  το σύνολο σχεδόν του Ελληνικού λαού. Είναι τα κόμματα που άσκησαν κυβερνητική εξουσία όλα αυτά τα χρόνια κα εφάρμοσαν πειθήνια τις καταστροφικές εντολές και ντιρεκτίβες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας. Και για να μη ξεχνιόμαστε τα κόμματα αυτά είναι: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ και ΑΝΕΛ. Όλοι τους είτε μόνοι τους είτε σε συγκυβερνήσεις έβαλαν ένα χεράκι για να φτάσουν τα πράγματα εκεί που δεν πάει άλλο. Όλοι τους ψήφισαν μνημόνια και έσκυψαν το κεφάλι στις εντολές των δανειστών και των μεγάλων μονοπωλίων. Αυτό, εμμέσως πλην σαφώς, αναγνωρίζεται και από τους υποψηφίους που ανήκουν στα πιο πάνω κόμματα -είμαστε μικρός τόπος και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας- αφού για να αποφύγουν τον καταλογισμό ευθυνών της καταστροφικής πολιτικής των κομμάτων τους και σε αυτούς, δηλώνουν όλοι ανεξάρτητοι, ακομμάτιστοι, νέοι (με νέες ιδέες) και άφθαρτοι. Όλοι: από την ΑΝΑΣΑ του κ. Γαλιατσάτου μέχρι την παράταξη της κ. Υδραίου «Κερκυραίων Δήμος - Νέα Αρχή». Όλοι! Είτε προήλθαν από παρθενογένεση  είτε κολύμπησαν στη κολυμβήθρα του Σιλωάμ  και βγήκαν νέοι, άμεμπτοι, άφθαρτοι και αθώοι του ένοχου παρελθόντος των κομμάτων τους. Έλεος κύριοι! Νομίζετε πως ο Κερκυραϊκός λαός τρώει κουτόχορτο;

3.    Όσο αφορά τώρα το νησί μας. Όλοι δεχόμαστε πως τεράστια προβλήματα συσσωρεύτηκαν και κάνουν τη καθημερινότητα μας σκληρή και το βίο μας αβίωτο. Τα σκουπίδια βουνά. Δρόμοι, δημοτικοί και περιφερειακοί, σωστά σουρωτήρια από τις λακκούβες. Αγροτικοί δρόμοι αδιάβατοι ή ανύπαρκτοι. Κυκλοφοριακό, κυκεώνας σωστός. Σχολικές υποδομές ελλιπείς και προβληματικές. Νερό ακατάλληλο όχι μόνο για πόσιμο αλλά ακόμη και για πλύσιμο. Αεροδρόμιο και λιμάνι ξεπουλημένα σε ιδιώτες. Δημόσια Υγεία και παιδεία να μπάζουν από παντού. Ανυπαρξία έργων αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής και αντισεισμικής προστασίας… κλπ… κλπ… Προβλήματα χρονίζοντα που όσο λιμνάζουν τόσο οξύνονται. Προβλήματα , για τη μη λύση των οποίων ή, έστω, για την μη διεκδίκηση δρομολόγησης λύσης τους, υπάρχουν υπεύθυνοι. Κι υπεύθυνοι και ένοχοι για όλα αυτά είναι αυτοί που άσκησαν διοίκηση σε τοπικό επίπεδο. Αυτοί που από θέσεις τοπικής εξουσίας δεν θέλησαν ή δεν τόλμησαν να αποδειχτούν αντάξιοι των προσδοκιών αυτών που τους έστειλαν με τη ψήφο τους στις θέσεις αυτές. Αυτοί που δεν θέλησαν ή δεν τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημα τους και να διεκδικήσουν λύσεις για τα σοβαρά αυτά προβλήματα, από τα κόμματα τους και από τις κυβερνήσεις τους. Είναι όλοι αυτοί -- νυν και πρώην περιφερειάρχες,  αντιπεριφερειάρχες, νομάρχες και αντινομάρχες, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι και πρόεδροι δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων --  που ,αφού βούλιαξαν την Κέρκυρα κάτω από το σωρό των πιο πάνω προβλημάτων, απόλυτα εξαρτημένοι από τις καταστροφικές πολιτικές των κομμάτων και των κυβερνήσεων τους, μεταμφιέζονται τώρα σε νέους, σε ανεξάρτητους και σε άφθαρτους και με θράσος ζητούν ξανά τη ψήφο των Κερκυραίων. Αλήθεια γιατί; Για να αποτελειώσουν το «έργο» τους και μαζί με αυτό να αποτελειώσουν και την Κέρκυρα;

4.    Απέναντι σε αυτή την κατάσταση υπάρχει η μόνη ρεαλιστική πρόταση που δίνει διέξοδο στα αδιέξοδα που μας οδήγησαν όλοι αυτοί και οι δεξιές ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις τους. Κι πρόταση αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ και της Λαϊκής Συσπείρωσης: Πρόταση αγωνιστικής διεκδίκησης για τη λύση των προβλημάτων μας προς φιλολαϊκή κατεύθυνση. Με μπροστάρηδες τους υποψηφίους της Λαϊκής Συσπείρωσης και τα μέλη του ΚΚΕ και με τη συμμετοχή στους αγώνες αυτούς των λαϊκών στρωμάτων θα πετύχουμε. Αυτό το δείχνουν οι  αγώνες και η δράση των 5 κομμουνιστών δημάρχων (Πάτρας, Πετρούπολης, Χαϊδαρίου, Καισαριανής και Ικαρίας) που με τη συμπαράσταση του κόσμου πέτυχαν πολλά κόντρα στις κυβερνητικές πολιτικές της μιζέριας και της εγκατάλειψης. Αυτό το εγγυάται η 100ετής μεγαλειώδης ιστορία του κόμματος μας.

Στις 26, λοιπόν, του Μάη, τα κόμματα και οι παρατάξεις που διεκδικούν  τη ψήφο μας είναι πολλά … πάρα πολλά. Η επιλογή, όμως, μόνο  μία …γιατί  όταν το γερασμένο, το παλιό, το φθαρμένο και το εξαρτημένο από κάθε λογής συμφέροντα, μεταμφιέζεται σε νέο, άφθαρτο  και ανεξάρτητο μια είναι η απάντηση : Δαγκωτό ΚΚΕ παντού: Και στις ευρωεκλογές και στις περιφερειακές και στις δημοτικές εκλογές.

Μπάμπης Χαραλάμπους

Δημοτικός Σύμβουλος --Υπ. Περιφερειακός Σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση