“Έτσι γ… οι χακί. Στα Εξάρχεια έχουμε χούντα ρε, το κατάλαβες;” – Καταγγελία για ύβρεις και βασανισμούς σε βάρος της ΕΛΑΣ

Κατιούσα

Το κρεσέντο αστυνομικής βίας δεν έχει τελειωμό, έχοντας προφανώς τις ευλογίες της κυβέρνησης, που έχει πάρει πολύ σοβαρά το δόγμα “νόμος και τάξη” με απρόβλεπτες συνέπειες. Μετά τις εικόνες απρόκλητης αστυνομικής βίας που είδαμε στην ΑΣΟΕΕ, νέα καταγγελία είδε το φως της δημοσιότητας σήμερα, σχετικά με περιστατικό που διαδραματίστηκε την περασμένη Πέμπτη στα Εξάρχεια. Όπως καταγγέλλει ο Λάμπρος Γούλας, δυνάμεις των ΜΑΤ και της ΟΠΚΕ περικύκλωσαν καφενείο στα Εξάρχεια το οποίο κι άφησαν μόνο μετά από διαμαρτυρίες του κόσμου, για να προβούν στη συνέχεια στη σύλληψη αλλά και το βάναυσο ξυλοδαρμό του Γούλα, συνοδευόμενο από χυδαίες ύβρεις και επικλήσεις για “χούντα”. Μάλιστα την επόμενη μέρα το θύμα εμφανίστηκε εμφανώς τραυματισμένο στον εισαγγελέα, ο οποίος δεν έλαβε καθόλου υπόψη την εικόνα του κατηγορούμενου, απλά επιβεβαιώνοντας ένα έωλο όπως καταγγέλλει ο ίδιος κατηγορητήριο, ενώ η ΓΑΔΑ σε ανακοίνωσή της δεν έκανε καμία αναφορά στο όργιο βίας, παρουσιάζοντας μόνο μια σύλληψη “στελέχους του Ρουβίκωνα”.
Ακολουθεί η μαρτυρία του ίδιου του Λ. Γούλα, που παραπέμπουν κυριολεκτικά σε κλίμα δικτατορίας:

Όταν σχόλασα από τη δουλειά, πήγα με το αφεντικό μου σ’ ένα διπλανό μαγαζί να φάμε και να δούμε τον Ολυμπιακό. Κάποια στιγμή άρχισαν να καταφθάνουν μηνύματα στο κινητό μου ότι γίνεται χαμός στην πλατεία και ότι η Αστυνομία έχει αποκλείσει το καφενείο. Πήγα χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί βρίσκονταν μέσα αρκετοί σύντροφοι και φίλοι μου. Η εικόνα που αντίκρισα μόλις έφτασα ήταν αποκαλυπτική. Δε μπορούσες ούτε να μπεις, ούτε να βγεις από το καφενείο. Οι είσοδοι ήταν αποκλεισμένοι από την Αστυνομία.
Έκατσα απ’ εξω, όπου ήδη μαζευόταν κόσμος και διαμαρτύρονταν. Ζητούσαν να φύγουν τα ΜΑΤ και να ελευθερωθεί ο χώρος. Ξεκίνησαν να φεύγουν και ο κόσμος που βρισκόταν στην πλατεία φώναζε συνθήματα. Εγώ βρισκόμουν στη γωνία Τοσίτσα και Τσαμαδού. Χωρίς την παραμικρή αφορμή αρχίσουν κα ρίχνουν χημικά. Εμένα άνοιξαν τη φυσούνα στο πρόσωπο μου κανονικά. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου εκείνη τη στιγμή. Προσπάθησα να φύγω για να απομακρυνθώ από τα δακρυγόνα. Ένας ματατζής μου έριξε μια κλωτσιά από πίσω κι έπεσα κάτω. Έρχονται κι άλλοι από την ίδια διμοιρία, πέφτουν πάνω μου και με βαράνε με το γκλοπ ενώ ήμουν ακινητοποιημένος. Με σηκώνουν, με κρατάνε δύο ματατζήδες από τα χέρια κι ένας με πιάνει από το σβέρκο και με ξαναγυρίζουν προς την πλατεία. Αγχώθηκα γιατί δεν καταλάβαινα τι γίνεται. Εμφανίζεται μάλλον η άλλη μισή ομάδα της διμοιρίας, με πετάνε σ’ αυτούς και αρχίζει το πανηγύρι.
Σ’ όλη τη διαδρομή στην Τσαμαδού και στην Τοσίτσα με χτυπούσαν. Κάναμε δεξιά στη Μπουμπουλίνας και λίγο πριν φτάσουμε στο Υπουργείο Πολιτισμού ακούω τον έναν που λέει «μη τον πάτε στο Υπουργείο, έχει κάμερες, βάλτε τον εδώ πέρα». Με βάζουν σε μια γωνία κι ούτε που ξέρω πόσο με χτύπησαν, έχασα το μέτρημα. Ο ένας από αυτούς ήταν πιο τρελαμένος, μου κοπάναγε το κεφάλι στον τοίχο και προσπαθούσα να το προστατέψω. Αυτός κάποια στιγμή έδωσε εντολή να με γδύσουν. Με πέταγε ο ένας στον άλλον και προσπαθούσαν να μου βγάλουν τα ρούχα. Έδωσα μάχη να κρατήσω το εσώρουχο μου. Με πετάνε γυμνό, μόνο με το εσώρουχο στον τοίχο και ούρλιαζαν «στον τοίχο». Αρχίζουν και ψάχνουν τα πράγματα μου. Δε βρίσκουν τίποτα ούτε στην τσάντα μου, ούτε στα ρούχα μου. Βγάζει ο συγκεκριμένος την ταυτότητα μου, διαβάζει «Γούλας» και μου κοπανάει ξανά το κεφάλι. Μετά ανοίγει το πορτοφόλι μου. Βρίσκει τα χρήματα μου, λέει μια εξυπνάδα που δεν τη θυμάμαι και αρχίζει να τα σκορπάει. Το αντιλαμβάνομαι, γυρίζω και προσπαθώ να τα μαζέψω. Αυτοί χλεύαζαν και με χτυπούσαν πάλι πετώντας με ο ένας στον άλλον. Μετά από κανα πεντάλεπτο κυνηγητό και ξύλο τέτοιου τύπου, με πιάνει πάλι ο συγκεκριμένος και με κολλάει στον τοίχο. Τότε συνέβη κάτι φοβερό. Μου κατεβάζει το εσώρουχο, κολλάει από πίσω μου και φωνάζει «Έτσι γαμάνε οι χακί. Στα Εξάρχεια έχουμε χούντα ρε, το κατάλαβες; Όποιος δε δέχεται φάπα και πούτσα δε θα μπαίνει στα Εξάρχεια. Εμείς κάνουμε κουμάντο». Τελείωσε όλο αυτό. Έχασα τη αίσθηση του χρόνου αλλά νομίζω ότι όλη η φάση πρέπει να διήρκεσε περίπου ένα μισάωρο.
Ήρθαν από την Άμεση Δράση. Μου είπαν να ντυθώ, μου πέρασαν χειροπέδες πισθάγκωνα και με έβαλαν πάλι βίαια στο περιπολικό. Έφτασα στην ασφάλεια χτυπημένος, πρησμένος και σέρνοντας την αριστερή μου πλευρά. Με το που μπήκα, άκουσα που λέγανε «μας φέρανε το Γούλα». Παρότι είχα άλλους 14 προσαχθέντες , με βάλανε σ’ ένα γραφείο μόνο μου. Μέσα σε τρία λεπτά, άκουσα που λέγανε «Διώξτε τους όλους, κρατάμε μόνο το Γούλα».
Ζήτησα να πάρω τηλέφωνο τη δικηγόρο μου. «Μην ανησυχείς – μου είπαν – ξέρει, θα πάρει μόνη της». Όντως, δεν ξέρω αν παρακολουθούν και τη δικηγόρο μου αλλά μετά από 5 λεπτά πήρε. Έκανε πολλές παρεμβάσεις ζητώντας να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο.
Μετά από μια ώρα με πήγαν στον Ευαγγελισμό, σαν εγκληματία βέβαια, με χειροπέδες. Οι γιατροί μου φέρθηκαν μια χαρά, απαίτησαν να βγουν οι χειροπέδες, μου έδωσαν πρώτες βοήθειες, μου έκαναν εξετάσεις. Επέστρεψα στη ΓΑΔΑ και μετά αυτόφωρο.
Στο δικαστήριο είχε δηλωθεί ως μάρτυρας κατηγορίας εναντίον μου ένας αστυνομικός από τη διμοιρία. Εννοείται πως δεν εμφανίστηκε. Απαίτησα να εμφανιστεί κι έτσι το δικαστήριο πήρε αναβολή για τις 20 Νοέμβρη.

Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, τ’ ακούς φασίστα;

Από nikos 

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Υπάρχουν «λαθραίοι» άνθρωποι; Σαφώς και όχι. Η έννοια του «λαθραίου» (λάθρος, δηλαδή κρυφός) μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πράξεις-ενέργειες και αντικείμενα, συνήθως προϊόντα-εμπορεύματα, ουδέποτε όμως για ανθρώπους. Η έκφραση «λαθρομετανάστης» είναι προσβλητική τόσο για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όσο και για το τεκμήριο της αθωότητας των προσώπων στα όποια απευθύνεται.

Φυσικά, για τα πάσης φύσης φασιστοειδή που χρησιμοποιούν το ρατσισμό ως αντίδοτο στις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ τους, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι ψιλά γράμματα. Κάνουν λόγο για «λαθρομετανάστες»– ακόμη και για «λαθροπρόσφυγες»- λες και οι φτωχοδιάβολοι, που αφήνουν τις εστίες τους προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος, δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν παρά να διαβούν ποταμούς, θάλασσες, βάλτους και νταμάρια θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή και των οικογενειών τους.

Μιλούν για «λαθραίους» μετανάστες και πρόσφυγες, αγνοώντας σκόπιμα τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αιτίες που δημιουργούν τα κύματα μετανάστευσης και προσφυγιάς. Ξεχειλίζουν ρατσιστικό δηλητήριο ενάντια σε ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα δέρματος, γλώσσα η θρησκεία, αφήνοντας στο απυρόβλητο το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά και αναπαράγει αυτά τα φαινόμενα. Δε βγάζουν μιλιά για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ- στους οποίους συμμετέχει άμεσα ή έμμεσα και η χώρα μας- που διαλύουν και καταστρέφουν χώρες, μακελεύουν λαούς, δημιουργώντας ποτάμια απελπισμένων ανθρώπων.

Όποιος κάνει λόγο για «λαθρομετανάστες» και «λαθροπρόσφυγες» υβρίζει, με το χειρότερο τρόπο, τους πρόσφυγες παππούδες και τους μετανάστες γονείς αυτού του λαού. Ποδοπατά και κουρελιάζει τη μνήμη των προσφύγων του Πόντου και της Μικράς Ασίας – των “τουρκόσπορων” όπως τους αποκαλούσαν τα «ελληνόψυχα» ρατσιστόμουτρα της εποχής.

Η χυδαία ακροδεξιά ρητορική περί «λαθρομεταναστών» είναι προσβλητική και για χιλιάδες έλληνες μετανάστες που, κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς. Άλλωστε, μια ματιά σε αρχεία εφημερίδων αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πως ο όρος «λάθρα μεταναστεύοντας» χρησιμοποιούνταν για έλληνες που αναχωρούσαν με το πλοίο από τον Πειραιά με προορισμό τις ΗΠΑ ήδη από το 1916.

Να τι αναφέρει η (φιλοβασιλική τότε) εφημερίδα «ΣΚΡΙΠ», σε δημοσιεύμα της με ημερομηνία 26/8/1916, σελ.3:

«Η ΛΑΘΡΑΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΙΣ. Ο υπουργός των Ναυτικών κ.Διαμιανός δι’ εγκυκλίου του προς το Λιμεναρχείον Πειραιώς, υπενθυμίζει όπως τούτο λαμβάνη πάντα τα κατάλληλα μέτρα κατά της λαθραίας μεταναστεύσεως. Διατάσσει δε όπως γίνεται λεπτομερής έρευνα εις τα αναχωρούντα δι’ αλλοδαπήν ατμόπλοια».

Και λίγο παρακάτω συνεχίζει: «Μετρα δια τους μετανάστας. Και αύθις το υπουργείον των Ναυτικών δι’ εγγράφου του συνιστά εις την Λιμενικήν αρχήν Πειραιώς μεγίστην προσοχήν δια τους λάθρα μεταναστεύοντας».

Σε δημοσιεύμα της εφημερίδας «ΕΜΠΡΟΣ», με ημερομηνία 26/4/1929, σελ. 4, διαβάζουμε:

«Η ΛΑΘΡΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΛΙΜΕΝΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. ΣΥΛΛΗΨΙΣ 15 ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ […] Οι 15 μετανάσται καταγόμενοι εκ Φλωρίνης οι περισσότεροι, ανήλθον επί του Γαλλικού άτμοπλοίου “Καραμανί” δια να φθάσουν εις Μασσαλίαν». Όπως αναφέρεται στο δημοσιεύμα, σε έρευνα που έγινε από τις αστυνομικές αρχές αποκαλύφθηκε ότι εντός μιας βαλίτσας βρέθηκαν «15 πλαστά διαβατήρια και πλασταί άδειαι της Καναδικής Κυβερνήσεως. Τα διαβατήρια έφερον πλαστά ονόματα και πλαστάς θεωρήσεις της Νομαρχίας, των Αστυνομικών αρχών και των Προξενείων ως και του… Αστυνομικού Ελέγχου Λιμένος Πειραιώς ακόμη».

Σε άλλο σημείο, το δημοσιεύμα αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πόσα περιστατικά Ελλήνων λαθρομεταναστών δεν μας είναι γνωστά. Χιλιάδες άνθρωποι γυμνητεύουν, πεινούν περιφερόμενοι εις τον Καναδάν, ή την Αργεντινήν όπου έχουν αποσταλή πλανηθέντες […] ότι η γη της επαγγελίας είναι εκεί και ότι τα δολλάρια τους αναμένουν εις τα προκυμαίας…».

Για έλληνες «λαθραίους μετανάστες» (illegal immigrants), διαβάζουμε και σε γραπτή απάντηση του καναδού υπουργού μετανάστευσης Allan Joseph MacEachen σε σχετική ερώτηση βουλευτή αναφορικά με το «πόσοι έλληνες εισήλθαν παράνομα στον Καναδά μεταξύ 1967 και 1968». Ο υπουργός απαντά ότι τη διετία 1967-68 μετανάστευσαν παράνομα «611 υπήκοοι Ελλάδας, από τους οποίους 229 συνελήφθησαν και απελάθηκαν». (27 Νοεμβρίου 1968, Public Relations Firm, EXPO ’67 Question No.478).

Χιλιάδες είναι οι περιπτώσεις όπου ο χαρακτηρισμός «λαθρομετανάστης» έχει αποδωθεί σε ξενιτεμένους έλληνες. Ακόμη περισσότερες βέβαια είναι οι καταγεγραμμένες ιστορίες ρατσισμού και ξενοφοβίας που βίωσαν έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό, από γερμανούς, αμερικανούς και αυστραλούς «υπερπατριώτες», οι οποίοι στο πρόσωπο του «βρωμοέλληνα» μετανάστη έβλεπαν να απειλείται η ψευδεπίγραφη κοινωνική τους ειρήνη.

Για να τελειώνουμε, λοιπόν. Το ξαναλέμε: Δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν «λαθραίοι» άνθρωποι. Ο μετανάστης και ο πρόσφυγας ήταν και είναι θύματα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο αφού τους αναγκάζει να ξεριζωθούν απ’ τα σπίτια τους, στην συνέχεια τους στιγματίζει ως αποδιοπομπαίους τράγους για όλα τα «κακά και δεινά» μιας κοινωνίας. Πρόκειται για αυτό το σύστημα, τον βάρβαρο και ιστορικά ξεπερασμένο καπιταλισμό, που έλληνες και ξένοι εργαζόμενοι πρέπει να τον ανακηρύξουν «λαθραίο» και, μέσα από την κοινή τους πάλη, να τον ανατρέψουν μια και καλή.

Οι παππούδες της Κοτύλης – Υπάρχει κι αυτή η υποδοχή προσφύγων στην ελληνική επαρχία

Κατιούσα

Την ώρα που στην επικαιρότητα βρίσκονται τηλεπερσόνες σε ρατσιστική παράκρουση, ξενοφοβικά “μπάρμπεκιου” μιας χούφτας ελληνόψυχων στα Διαβατά, παππάδες στη Σκύδρα που απειλούν με αυτοδικία κατά των “τζιχαντιστών” προσφύγων, κι άλλα περιστατικά μισαλλοδοξίας ανά την επικράτεια, υπάρχει και η άλλη όψη της υποδοχής των προσφύγων. Μια όψη που λίγο προβάλλεται από τα συστημικά ΜΜΕ, που επενδύουν στο φόβο και τη δημιουργία ηθικού πανικού. Όπως αυτή η ιστορία από ένα χωριό του Γράμμου, όπου μέχρι πριν λίγους μήνες υπήρχε δομή προσφύγων, που όχι απλά λειτούργησε απρόσκοπτα, αλλά οι προσωρινοί της ένοικοι αγκαλιάστηκαν ολόθερμα από τους κατοίκους. Τη συγκινητική εμπειρία της μας μεταφέρει η Βασιλική Γκαρσία, στο παρακάτω κείμενο που έστειλε στη σελίδα μας:

Τον περασμένο Γενάρη σε ένα χωριό πάνω στον Γράμμο στα 1450 μέτρα υψόμετρο, όπου ζουν δώδεκα άνθρωποι από 75 έως 90+ χρόνων, σε μια ξενοδοχειακή μονάδα, στεγάστηκε μια δομή προσφύγων. Οικογένειες με μικρά παιδιά . Εικοσιεννέα μικρά παιδιά με τους γονείς τους. Θα έπρεπε να συνυπάρξουν με δώδεκα ηλικιωμένους ανθρώπους, αλλά και να αντιμετωπίσουν το σχεδόν ένα μέτρο χιόνι και το κρύο στα οποία δεν ήταν μαθημένοι. Οι περισσότεροι από τους ντόπιους κατοίκους το μεγαλύτερο ταξίδι που έχουν κάνει είναι σίγουρα μέχρι την πρωτεύουσα του Νομού. Όταν το έμαθα από τον ιδιοκτήτη, υποσχέθηκα ότι θα αφιερώσω χρόνο από την ζωή μου, που κάποια στιγμή νόμιζα ότι έχει αρχίσει να γίνεται…μίζερη, για να πάρω και να δώσω στους ανθρώπους αυτούς.
Την πρώτη φορά που ανέβηκα, στην πρώτη εβδομάδα, αντίκρυσα φοβισμένα παιδάκια που ζητούσαν σχολείο και βιβλία. Το μεγαλύτερο, που ήταν έντεκα και είχε πάει δυο χρόνια σχολείο σε κάποιο νησί, το ήθελε τόσο πολύ… η πρώτη του ερώτηση όταν με είδε ήταν αν έχει σχολείο το δικό μου χωριό, να την πάρω μαζί μου για να πηγαίνει σχολείο. Σοκ για εκείνα και το πολύ χιόνι και το κρύο.
Οι υπεύθυνοι της Δομής επισκέφτηκαν το Δημαρχείο και ζήτησαν την στήριξη του Δήμου. Ο Δήμος, νομίζω, στο συγκεκριμένο θέμα, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και, παρόλες τις δυσκολίες, τεράστιος σε έκταση και μικρός σε πληθυσμό, ανταπεξήλθε.
Θυμάμαι μια μέρα με πολύ χιόνι τον Δήμαρχο να μου λέει, σήκω ετοιμάσου πάμε να δούμε τι κάνουν οι άνθρωποι εκεί πάνω. Ένας Δήμαρχος που μας χωρίζει άβυσσος σε απόψεις και ιδεολογία και που τον Σεπτέμβρη που έφευγε του είπα ότι με συγκίνησε η στάση του. Πολλοί τάχα μου προοδευτικοί θα είχαν βγάλει την ουρά τους απ’ έξω.
Έβαλε λοιπόν, το λεωφορείο του ο Δήμος και μια φορά την βδομάδα κατέβαζε τα παιδιά στο χωριό. Αν και ζω σε χωριό με ιστορία στους αγώνες, στην αρχή φοβήθηκα για την αντιμετώπιση. Φοβήθηκα μήπως και πληγώσουν τα παιδάκια. Όμως όχι. Γυρίσαμε μαζί όλο το χωριό. Η χαρά τους δεν περιγράφεται. Νομίζω ότι δεν βρέθηκε ούτε ένας να βγάλει ρατσισμό και μίσος. Δεν μπορώ να ξέρω τι θα γινόταν αν έμεναν και άλλο εδώ και χρειαζόταν να πάνε σχολείο. Δεν ξέρω πώς μπορεί να αντιδρούσαν κάποιες «μανούλες».
Σημασία έχει ότι εκτός από το Twitter, τότε, βοήθησαν και πολλοί άνθρωποι από το χωριό έτσι ώστε να γίνει η ζωή τους πιο εύκολη.
Κάθε φορά που ανέβαινα πάνω οι εικόνες που αντίκρυζα με έκαναν να σιγουρεύομαι όλο και πιο πολύ πως μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τίποτα να μας χωρίζει, ούτε σύνορα, ούτε φράχτες ούτε θρησκείες. Καθημερινές ιστορίες συμβίωσης. Οι πιο μεγάλοι από τους πρόσφυγες να βοηθάν στην καθημερινότητα τους ηλικιωμένους, τα μικρά παιδιά να παίζουν στην πλατεία του χωριού όπου είχαν να ακουστούν παιδικές φωνούλες πάνω από εβδομήντα χρόνια, και το βράδυ μαζεμένοι στο μικρό καφενείο του χωριού να ακούγονται λέξεις από διάφορες γλώσσες και διαλέκτους και όμως να συνεννοούνται και να μιλάν, να γελάν. Κάποιες γιαγιάδες λέγαν παραμύθια στα παιδάκια, και εκείνα, νομίζω, ότι βλέπαν την δική τους γιαγιά. Είχαν μάθει, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο, την λέξη σ’ αγαπώ και την μοίραζαν απλόχερα. Σίγουρα για πολλούς ήταν το πιο γλυκό σ’ αγαπώ που άκουσαν ποτέ στην ζωή τους.
Τις Απόκριες, που ανεβαίνουν και επισκέπτες εκεί πάνω, ο Σύλλογος σύμφωνα με το τοπικό έθιμο, προσφέρει στον κόσμο φαγητό και κρασί και ανάβουν μια μεγάλη φωτιά στην πλατεία του χωριού. Τα παιδιά του Συλλόγου είχαν φροντίσει  και για τους ανθρώπους αυτούς. Είχαν προμηθευτεί φαγητό που τρώνε και αυτοί, σεβόμενοι τα ήθη και έθιμά τους.
Η εικόνα ήταν από αυτές που σου μένουν για πάντα.  Άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, φυλές, γύρω από μια φωτιά να τρώνε, να κουβεντιάζουν και στο τέλος να  χορεύουν και να τραγουδάνε.
Στις αρχές του Ιούνη σε μια εκδήλωση για τα καμένα του Γράμμου ήρθαν μαζί μου. Περπατήσαμε στο βουνό παίξαν, άκουσαν, είδαν, ρωτούσαν. Στο τέλος της εκδήλωσης πήραν από ένα δίπλωμα συμμετοχής…ένα απλό χαρτί με ζωγραφιά πάνω. Δεν έχω δει παιδάκια να χαίρονται τόσο πολύ με κάτι τόσο απλό.
Στο τέλος του Ιούνη φύγανε. Οι περισσότεροι από αυτούς σε άλλες χώρες όπου επανενώθηκαν με μέλη των οικογενειών τους. Στους ανθρώπους εκεί πάνω έμεινε  το ότι άλλαξε η ζωή τους, το ότι δεν έχουν καμμιά διαφορά οι άνθρωποι, οι απλοί σαν και αυτούς σ όλον τον κόσμο.
Παντού σε όλον τον πλανήτη, από άκρη σε άκρη της γης, υπάρχουν δυο κόσμοι. Οι Αλεξανδρήδες, οι Τσιάρτηδες, οι Τσιμτσιλήδες του κόσμου και οι παππούδες της Κοτύλης, του μικρού χωριού πάνω στον Γράμμο.
Έχουμε διαλέξει με ποιους είμαστε. Είμαστε οι πολλοί. Και αν αυτοί, οι λίγοι, ξερνάν ρατσισμό, πίνουν νερό στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και του κέρδους, εμείς βάζουμε μπροστά τον διεθνισμό και την αλληλεγγύη και δίνουμε υπόσχεση σε όλα τα παιδιά του κόσμου, πως κάποτε θα γκρεμιστούν οι φράχτες που χωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα με την καταγωγή, την κοινωνική θέση την θρησκεία. Θα τους παραδώσουμε τον κόσμο που ονειρευτήκαμε και εμείς. Τον κόσμο που δεν θα υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, ούτε άνθρωποι που αναγκάζονται να αφήσουν τον τόπο που γεννήθηκαν. Τον κόσμο που ο καπιταλισμός και ό,τι αυτός γεννάει θα είναι πια παρελθόν.

Τρεις φασίστες κάφροι και ο γραφικός ακροδεξιός «Ζορό» στο μπάρμπεκιου του μίσους

Από iraklis3

Γελοιοποιήθηκαν οι κάφροι διοργανωτές του πρόστυχου ρατσιστικού μπάρμπεκιου. Τρεις και κούκος ή καλύτερα τρεις και ο γραφικός ακροδεξιός Ψωμιάδης (περισσότεροι ήταν οι δημοσσιογράφοι από τους καφροφασίστες). Ο κόσμος γύρισε την πλάτη στα κτήνη που θέλησαν με αυτό τον αισχρό τρόπο να προκαλέσουν ανθρώπους ξεριζωμένους και ταλαιπωρημένους.
Όπως ήταν αναμενόμενο ο κόσμος γύρισε την πλάτη στη σύναξη του μίσους που διοργάνωσαν αρρωστημένα μυαλό, μολυσμένα με το δηλητήριο του ρατσισμού, μιμούμενα αντίστοιχη πρόστυχη ενέργεια ισραηλινών φασιστών οι οποίοι έκαναν ακριβώς το ίδιο τον Απρίλιο 2017, έξω από φυλακή στην οποία εκατοντάδες κρατούμενοι Παλαιστίνιοι πραγματοποιούσαν απεργία πείνας. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία πως όλα τα γουρούνια (φασίστες) την ίδια μούρη (μισανθρωπισμό) έχουν.
Τέτοιες αντιδράσεις και παρόμοιες θα συνεχίσουν να είναι κατάπτυστες από την ελληνική κοινωνία.
Ο λαός μας, στη συντριπτική του πλειοψηφία, στέκεται αλληλέγγυος στους πρόσφυγες και απομονώνει τέτοιες ενέργειες που τυγχάνουν υπερπροβολής από τα ΜΜΕ, σε αντίθεση με τις δράσεις αλληλεγγύης.

Γουρουνιές... φασιστικές

Είχαν δίκιο οι αρχαίοι που έλεγαν «εξ όνυχος τον λέοντα». Αρκεί να νιώσεις το νύχι για να καταλάβεις σε τι είδους ζώο ανήκει.

Ετσι, κάτω από τη φαινομενικά επιδερμική ξιφομαχία για τα σουβλάκια τα χοιρινά έξω από τις δομές - κλουβιά των προσφύγων κρύβεται, δυστυχώς, ένας viral εύπεπτος δήθεν λογικοφανής, πασπαλισμένος με εθνολαογραφικές μπουρδολογίες και ναρκισσισμό τοπικών παραγοντίσκων, άντε και εκλεγμένων.

 

Στην πραγματικότητα, είναι το γλίστρημα μιας κοινωνίας προς το λάιτ χρυσαυγιτισμό, που μπορεί να πλασαριστεί ευκολότερα στις μάζες, να γενικευτεί και να φτιάξει όλον εκείνο τον πολτό, από τον οποίο θα ξεμυτίσουν την κατάλληλη στιγμή οι νέοι φυρερίσκοι και τα χαβαλεδιάρικα «εγέρθητου».

Ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι παμφάγο ζώο. Ως έλλογο ον όμως είναι και σαδιστικό και επαρκώς πονηρό, ώστε να φτιάχνει σχήματα λόγου, σαν κι αυτά που επικαλέστηκε ο τελευταίος απολογούμενος στη μακρά δίκη της Χρυσής Αυγής.

Μπορείς να σπάσεις τη μύτη του Εβραίου, του μουσουλμάνου, του κομμουνιστή, του ξένου, με ένα καδρόνι, μια σιδερογροθιά ή να τον ξεκοιλιάσεις με μια μαχαιριά σαν του Ρουπακιά.

Μπορείς όμως και να του σπάσεις τη μύτη και να τον κάνεις να ξεράσει τα ίδια του τα άντερα, άμα τον έχεις πεινασμένο, να τσικνίζεται από τα σουβλάκια, στο όριο της τρομοκρατημένης πείνας του μέχρι του σημείου που να εξεγερθεί, γιατί αυτός είναι ο απώτερος σκοπός, ώστε να μπορείς να τον χτυπήσεις

νόμιμα και... φυσιολογικά, υπερασπιζόμενος στην πραγματικότητα τη συμπεριφορική γουρουνιά κι όχι τη νοστιμιά του χοιρινού.

Σ' αυτήν την πολιτική - σουβλάκι θέλει πολλή προσοχή η διαφορά ανάμεσα στο ψήσιμο και στο ψηστήρι. 

«Ενωμένοι Μακεδόνες»

Οταν οι "ενώσεις Μακεδόνων", κάτι γκρουπούσκουλα που δεν έχουν σχέση ούτε με την ένωση ούτε με τη Μακεδονία, αλλά ομολογούν ότι θέλουν απλώς μια χάπενινγκ πρωτοτυπία, καταφέρνουν να μπουν ως ψηφοφόροι και να υπαγορεύουν επικοινωνιακές πολιτικές στα χρυσά μικροαστικά βουλευτόπαιδα, κι απ' την άλλη έρχονται οι ψυχοπονιάρηδες κοινωνιστές, που θεωρούν ογκόλιθους του πνεύματος τους Ζίζεκ και καβαλάρηδες της σοσιαλδημοκρατικής αποκάλυψης κάτι χοντροπληρωμένους μηκυάδες, τότε το πράγμα χοντραίνει. 

Η πολιτική σκέψη γλιστράει στη γλίτσα του φαίνεσθαι, έτσι που ο δρόμος για την αστική εξουσία να στρώνεται με πτώματα εκ του ασφαλούς μιας Ιστορίας που θα γράφεται από παρέες κι όχι από λαούς.

Κι έτσι στον ιδεολογικό ζωολογικό μας κήπο, όπου ενδημούν χοίροι, παχιές, ισχνές, ιερές αγελάδες και μεταλλαγμένα vegan ή χορτοφαγικά ζόμπι, ο παμφάγος άνθρωπος γίνεται και ανθρωποφάγος και προσκυνάει το θηριοδαμαστή την κατάλληλη στιγμή της πείνας των πολλών και της βολής των λίγων.

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ

Υπήρχαν λοιπόν γκουλάγκ

 Το παραμύθι των Γκουλάγκ ΤΕΛΟΣ

Οσο δυναμώνει η διεθνής αντικομουνιστική – αντισοβιετική εκστρατεία, τόσο πιο συχνά θα ακούμε τη λέξη «γκουλάγκ» (gulag) συνοδευόμενη από τερατολογίες αντάξιες όσων έλεγαν παλιότερα ότι «οι κομμουνιστές έτρωγαν νήπια». Θα τα βλέπουμε σε τηλεοράσεις, επίσημες κρατικές εκδόσεις, σχολικά βιβλία. Θα τα ακούμε σε ομιλίες πολιτικών, σε κηρύγματα παπάδων, σε διαλέξεις πανεπιστημιακών που κατέχουν «έδρες» του … «με το αζημίωτο αντικομουνισμού» στα πανεπιστήμια της «αγοράς». Θα ακούμε ότι ήταν τα «μέσα του Στάλιν για την καταστολή των αντιδημοκρατικών αντιφρονούντων».

Θα μετρήσουμε πολλά εκατομμύρια «μάρτυρες του κομμουνισμού» στα λόγια των κάθε λογής απολογητών του σαπισμένου κόσμου που ζούμε.

Δυστυχώς όμως για τους επί γης αντικομουνιστές, είναι πια καιρός που οι πληροφορίες κυκλοφορούν και τα έγγραφα των μυστικών υπηρεσιών της εποχής, αποχαρακτηρίζονται και δημοσιεύονται. Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο αποτέλεσαν δυο τέτοια έγγραφα της CIA για τα «Στρατόπεδα εργασίας στην ΕΣΣΔ», αυτό και αυτό.

Και η CIA, ο αρχιτέκτονας κάθε αντισοβιετικής επιχείρησεις κατασκοπίας και συκοφάντησης για πολλές δεκαετίες, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει κάποια προκατάληψη υπέρ της ΕΣΣΔ. Αντίθετα τα έγγραφα βρωμάνε αντισοβιετισμό και συκοφαντία. Αυτό όμως είναι το σημαντικότερο: ότι την ώρα που κάνουν αυτή την προσπάθεια, ούτε στο ελάχιστο δεν βρίσκουν στοιχεία που να δικαιώνουν τις σημερινές φήμες περί των γκουλάγκ και των εκατομμυρίων νεκρών. Κι ακόμα πιο σοβαρό είναι ότι δεν πρόκειται για αναφορές κάποιας συγκεκριμένης στιγμής, αλλά για γενικότερες εκτιμήσεις που έχουν ιστορική αναφορά και απολογιστικό χαρακτήρα.

Η CIA λοιπόν σ’ αυτά τα κείμενα:

1.Δεν βρίσκει επαρκή στοιχεία για να αποδείξει τους συνήθης ισχυρισμούς για «στρατόπεδα συστηματικής εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων». Δε «βρέθηκαν» ούτε θάλαμοι αερίων, ούτε κρεματόρια για την «διαχείριση» των υποτιθέμενων εκατομμυρίων πτωμάτων, αλλά ούτε και ομαδικοί τάφοι. Αν είχε βρεθεί το παραμικρό, θα αναφερόταν οπωσδήποτε στις εκθέσεις αυτές και θα είχε γίνει σημαία τους.

Δεν ήταν λοιπόν «στρατόπεδα θανάτου» τύπου Άουσβιτς. Ούτε στρατόπεδα σκλάβων για τις γειτονικές εταιρείες, όπως το Άουσβιτς για την Bayer ή οι σημερινές Αμερικάνικες φυλακές για τις γειτονικές τους βιομηχανίες.

Θάνατοι στα γκουλάγκ φυσικά υπήρξαν. Αλλά σε κλίμακες που διαψεύδουν τη σύγχρονη προπαγάνδα. Οι περισσότεροι π.χ. από τους μισούς θανάτους στα γκουλάγκ την περίοδο 1934 – 53 σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου (1941-1945), κυρίως από υποσιτισμό. Το 1944, το ποσοστό θανάτων στα στρατόπεδο εργασίας ήταν 92 ανά 1000. Τότε όμως και ανάμεσα στον πληθυσμό της χώρας υπήρχε το ίδιο πρόβλημα. Μέχρι το 1953, με τη μεταπολεμική ανάκαμψη, οι θάνατοι στα στρατόπεδα είχαν μειωθεί σε 3 ανά 1000.

2.Οι εκθέσεις της CIA προσγειώνουν τις παγκόσμιες αντικομουνιστικές τερατολογίες στο επίπεδο της περιγραφής του σωφρονιστικού συστήματος κάποιας οποιασδήποτε χώρας. Και προσγειώνουν επίσης τις υπερβολές για τη σκληρότητα των συνθηκών που επικρατούσαν στα γκουλάγκ, όπως π.χ. στο θέμα της … «λιμοκτονίας» των κρατουμένων.

Φυσικά ήταν σκληρές συνθήκες, όπως είναι παντού οι φυλακές. Όμως ήταν πολύ καλύτερα από φυλακές άλλων χωρών, ειδικά εκείνες τις εποχές. Όπως λέει η CIA, οι κρατούμενοι τρέφονταν επαρκώς κι ανταμείβονταν με περισσότερο φαγητό ανάλογα με την παραγωγικότητά τους. Αργότερα από το 1954 έπαιρναν και μισθό. Δούλευαν ωράριο 10 ωρών. Και μετά το 1954, 8 ωρών, όπως όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΣΣΔ. Σε όποιον υπερκάλυπτε το πλάνο του έστω και κατά 5%, η μία μέρα κράτησης μετρούσε για δύο.

Φυσικά η CIA δεν κάνει τη σύγκριση με το σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ, όπου ακόμα και σήμερα επιτρέπεται κι εφαρμόζεται κατά κόρον η δουλεία στις φυλακές.

3.Η CIA στα έγγραφά της αυτά, προσγειώνει και τους αριθμούς, σε νούμερα και ποσοστά αντίστοιχα ή μικρότερα από τους αριθμούς των φυλακισμένων σε άλλες χώρες (π.χ. ΗΠΑ). Έτσι γκρεμίζει ουσιαστικά και τους μύθους για τα εκατομμύρια που δήθεν σκότωσε ο Στάλιν.

Σύμφωνα με τη σελίδα 4 του ενός εγγράφου της CIA (1989) με τίτλο «Το Σοβιετικό Εργατικό Σύστημα: Μια Ενημέρωση», ο αριθμός των φυλακισμένων στα γκουλάγκ ήταν περίπου 2 εκατομμύρια τη δεκαετία του 1930 και κατά τη διάρκεια όλης της θητείας του Στάλιν. Αυτά τα αριθμητικά στοιχεία ταιριάζουν και με τις σοβιετικές στατιστικές, από αποχαρακτηρισμένα σοβιετικά έγγραφα. Ακόμα και με τα σοβιετικά αρχεία της εποχής του «αποσταλινοποιητή» Χρουστσόφ, που ήταν πιο «αντισταλινικός» κι από τη CIA.

Σε σύγκριση με τον πληθυσμό της ΕΣΣΔ τότε, οι κρατούμενοι στα γκουλάγκ, ως ποσοστό επί τοις εκατό του πληθυσμού (που ήταν μάξιμουμ 2,4%) σε όλη την ιστορία της, ήταν χαμηλότερος από αυτόν των Ηνωμένων Πολιτειών από τότε μέχρι και σήμερα (μέσο όρο 2,8%).

Π.χ. 5,5 εκατομμύρια κρατούμενοι, υπήρχαν στις ΗΠΑ το 1996. Ο αριθμός των καταδίκων στις ΗΠΑ σήμερα είναι 3 εκατομμύρια υψηλότερος από τον μέγιστο αριθμό που κρατήθηκε ποτέ στη Σοβιετική Ένωση.

4.Η CIA κατατάσσει το σύστημα καταναγκαστικής εργασίας στην ΕΣΣΔ, περισσότερο στον τομέα της οικονομίας, των κατασκευών, της εκβιομηχάνισης, της γεωργίας, των πενταετών πλάνων, από ότι στο σωφρονιστικό σύστημα.

Υπήρχαν λοιπόν γκουλάγκ κι ήταν στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, σαν ποινή κυρίως για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, μέρος του σωφρονιστικού συστήματος, με σημαντική προσφορά στην οικονομία και στις κατασκευές. Οι κρατούμενοι δούλευαν στα πλαίσια της ποινής τους.

Τα έγγραφα της CIA αναφέρονται αναλυτικά στους οικονομικούς τομείς που βοηθιούνταν από την καταναγκαστική εργασία (κατασκευές, γεωργία, κλπ.). Καθώς και στο ότι τέτοια στρατόπεδα υπήρχαν εκεί όπου η ΕΣΣΔ σχεδίαζε την επέκταση της οικονομικής της δραστηριότητας.

5.Η CIA ξεκρεμά από τα γκουλάγκ την ταμπέλα των στρατοπέδων πολιτικών κρατουμένων, όταν ομολογεί, με τα δικά της στοιχεία, ότι σχεδόν το 90% ήταν ποινικοί κρατούμενοι. Η συντριπτική πλειοψηφία των κρατουμένων κατηγορήθηκε για μη πολιτικά αδικήματα: δολοφονίες, επιθέσεις, κλοπές, ληστείες, λαθρεμπόριο, εξαπάτηση και άλλες παραβιάσεις που τιμωρούνται σε κάθε κοινωνία.

Όσοι συνελήφθησαν για «αντεπαναστατικά αδικήματα» (πολιτικά δηλαδή εγκλήματα) αριθμούσαν από 12 έως 33 τοις εκατό του πληθυσμού των φυλακών.

6.«Απαντά» επίσης η CIA με τα έγγραφά της στη φήμη ότι όποιος πήγαινε στα γκουλάγκ δεν γύριζε πίσω. Η μεγάλη πλειοψηφία των κρατουμένων στα γκουλάγκ επέζησε και τελικά επέστρεψε στην κοινωνία όταν τους χορηγήθηκε αμνηστία ή όταν τελείωσαν οι ποινές τους. Σε κάθε δεδομένο έτος, 20 έως 40 τοις εκατό των κρατουμένων απελευθερώθηκαν, σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία. Το ένα έγγραφο της CIA αναφέρει επίσης ότι κάποια στιγμή που δόθηκε αμνηστία, απελευθερώθηκαν πολλοί ποινικοί. Κι ότι το 70% από αυτούς ξανασυνελήφθησαν για άλλα παρόμοια αδικήματα.

Από αυτά τα στρατόπεδα επίσης, οι σοβιετικοί απελευθέρωσαν σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου για να πάνε στο στρατό.

Η CIA λοιπόν δεν έχει καταφέρει να βρει στοιχεία για να αποδείξει τις τερατολογίες των σύγχρονων αντικομουνιστών. Το ομολογούν τα έγγραφά της. Δε βρήκε τους αριθμούς των «εκατομμυρίων θυμάτων του Στάλιν στα Gulag της εξόντωσης». Εσύ μπορείς να τα βρεις;

Υ.Γ. Σε κάποιους δε, λίγους, «δικούς μας» στο Fb που απειλούν θεούς και δαίμονες ότι «θα σηκωθεί ο Στάλιν και θα τους ξαναστείλει όλους στα γκουλάγκ» (έστω και για … «πλάκα», αναπαράγοντας επί της ουσίας και δικαιώνοντας τον πυρήνα των αντικομμουνιστικών κηρυγμάτων, τι να πω; Υπάρχει κάτι να πω;

ΠΗΓΕΣ – ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Α. Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA).

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ: ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ (GI-M 87-20081).

https: //www.cia.gov/library/readingroom/docs/DOC_0000500615.pdf

Β. Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA).

1. ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ.
2. ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
3. ΒΑΘΜΟΣ (ΡΥΘΜΟΣ) ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
4. ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥΩΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΚΡΑΤΗΣΕΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΟ 1945 ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 1955.

5 Ιανουαρίου 2018

https: // www.cia.gov/library/readingroom/docs/CIA-RDP80T00246A032000400001-1.pdf


ΑΠΟ ΚΑΤΙΟΥΣΑ