Από τη δράση της ΟΠΛΑ στο Βόλο

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, η πόλη του Βόλου γνώρισε ένα πρωτοφανές όργιο δωσιλογισμού, σφαγών, βασανιστηρίων και εκτελέσεων. Η αιματοβαμμένη ΕΑΣΑΔ, η ΕΕΕ Βόλου, υπό την οργάνωση του ΕΔΕΣ Βόλου και συγκεκριμένα του λοχαγού Καφετζόπουλου και των Παπασαξελλαρίου, Πάντου και Ραφτόπουλου, εξαπέλυσε πρωτοφανές όργιο δολοφονιών και τρομοκρατίας με στόχο την κάμψη του εργατικού και εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος της πόλης. Πολύτιμοι αρωγοί των δωσιλόγων υπήρξαν η Γκεστάπο και οι ντόπιοι βιομήχανοι και μεγαλοτσιφλικάδες. Σαν απάντηση του ΕΑΜ και το ΚΚΕ οργάνωσε την ΟΠΛΑ Βόλου που επιχείρησε μαζί με την Λαϊκή Πολιτοφυλακή να απαντήσει στις διώξεις των αγωνιστών, αλλά και των απλών πολιτών του Βόλου. 

Από το εξαιρετικό βιβλίο του Θανάση Βογιαντζή "Τα ΕΑΣΑΔΙΑ- Μέρες δωσιλογισμού το Βόλο" παραθέτουμε μια καταγραφή της δράσης της ΟΠΛΑ:

Αναφέρει η Ανθή Σωτηρίου-Τσαλίκη: "Ο άλλος αδερφός μου ο Δημήτρης εντάχτηκε στο ΕΑΜ αλλά έμενε στην πόλη, ενώ στη συνέχεια εντάχτηκε και στην ΟΠΛΑ. Ορισμένες φορές ερχόταν στο σπίτι με τους συντρόφους του. Είχαν πάντα μαζί τους ένα μεγάλο καλάθι και μέσα σε αυτό έκρυβαν ένα οπλοπολυβόλο και τριγυρνούσαν για τους προδότες. Γιατί τότε εκτός από την πείνα και τους κατακτητές, αποκτήσαμε από το 1942 και μετά και τους προδότες, οι οποίοι σκότωναν εν ψυχρώ. Επικεφαλής της αντίστασης στις γυναίκες εδώ στην Νέα Ιωνία ήταν η Ειρήνη Σκαλίδου. Μια παλιά αγωνίστρια που είχε γυρίσει από την εξορία. Η ΟΠΛΑ που ήταν εκείνη την εποχή ο αδερφός μου Δημήτρης ήταν το αντάρτικο της πόλης. Αναλάμβαναν αυτοί που ήταν στην ΟΠΛΑ να χτυπήσουν τους προδότες. Άλλα παιδιά της ΟΠΛΑ εδώ στη Νέα Ιωνία ήταν ένας ονόματι Μιτζικώφ, ο Γιώργος Δούρας, ο Δημήτρης Καλούμενος που σκοτώθηκε στον Εμφύλιο. Από ότι ήξερα εγώ, όλοι αυτοί που ήταν στην ΟΠΛΑ, μετά από κάποιο χτύπημα που είχαν κάνει μέσα στην πόλη, έφευγαν και κρυβόντουσαν στην περιοχή Φυτόκου, πίσω από την εκκλησία. Εκεί υπήρχε ένα μεγάλο καλύβι μιας χήρας, λίγο πιο πέρα από ένα μεγάλο κτήμα."

1) Στις αρχές της δράσης της, η ΟΠΛΑ εκτέλεσε ένα μέλος της ΕΑΣΑΔ, ο οποίος συνήθιζε να "τη στήνει" έξω από το εργοστάσιο Μουρτζούκου και να φλερτάρει μια εργάτρια την οποία αποκαλούσε "μπουρεκάκι του". Όμως η εργάτρια ήταν μέλος του ΕΑΜ και ειδοποίησε την ΟΠΛΑ. Ένα βράδυ που ο δωσίλογος, φορώντας πολιτικά πάνω από τη στολή των ΕΑΣΑΔ την είχε στήσει έξω από το εργοστάσιο, ένας αγωνιστής της ΟΠΛΑ πέρασε δίπλα του με ποδήλατο και τον πυροβόλησε στο κεφάλι.

2) Στις 29 Γενάρη 1944, η ΟΠΛΑ επιτέθηκε στον συνδικαλιστή της Μεταξικής Δικτατορίας και συνεργάτη των Γερμανών και της ντόπιας αστικής τάξης Ευάγγελο Παλαμήδα. Ο Παλαμήδας χτυπήθηκε με γροθιές και προειδοποιήθηκε να σταματήσει την αντεργατική και αντεθνική του δράση. Λόγω της μεγάλης του ηλικίας πέθανε λίγο αργότερα. 

3) Στις 5 Αυγούστου 1944, η ΟΠΛΑ επιχείρησε να εκτελέσει τον επικεφαλής της ΕΑΣΑΔ και πρώην μέλος του ΕΔΕΣ Τάκη Μακεδόνα. Μέλη της ΟΠΛΑ έριξαν στις 1 μ.μ. ωρολογιακή βόμβα στο σπίτι του στην οδό Σπυρίδη και Αλεξάνδρας. Η ΕΑΣΑΔίτισσα Καίτη Αντωνίου είδε τη βόμβα που δεν είχε σκάσει και την μετέφερε έξω από το σπίτι σε μαγάλη απόσταση.

4) Στις 15 Αυγούστου 1944, η ΟΠΛΑ επιχείρησε ξανά κατά του Τάκη Μακεδόνα ρίχνοντάς του χειροβομβίδα στην συνοικία Παλαιά του Βόλου. Παρά το γεγονός ότι η χειροβομβίδα έσκασε προκάλεσε μόνο τραυματισμούς.

5) Στις 21 Απριλίου 1944, η ΟΠΛΑ εκτέλεσε τον Ιταλό αξιωματικό και συνεργάτη των Γερμανών Καπάτι. Η εκτέλεση έγινε έξω από το σπίτι του Καπάτι στη διασταύρωση των οδών Λόρδου Βύρωνος και Κρίτσκη. Ο Καπάτι συνεργαζόταν με την Γκεστάπο και κυνηγούσε Ιταλούς αυτόμολους στον ΕΛΑΣ και μέλη του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. 

6) Στις 21 Απριλίου 1944, η ΟΠΛΑ εκτέλεσε επίσης το στέλεχος της ΕΕΕ Φαμέλη. 

7) Στις 3 Αυγούστου 1944, η ΟΠΛΑ εκτέλεσε με πιστόλι τον επικεφαλής της ΕΑΟ (Εθνική Αντικομμουνιστική Οργάνωση) Σπύρο Ανούση εντός των γραφείων σιδηροδρόμων. 

8) Στις 2 Σεπτεμβρίου 1943, η ΟΠΛΑ εκτέλεσε τον κατοχικό δήμαρχο Βόλου και συνεργάτη των κατακτητών Παπασακελλαρίου. Καθώς ο  Παπασακελλαρίου επέβαινε σε αυτοκίνητο που πήγαινε στην Αθήνα, μαζί με συνοδεία Γερμανών φρουρών, μέλη της ΟΠΛΑ Βόλου τους έστησαν ενέδρα στο δρόμο και τους σκότωσαν με ριπές και χειροβομβίδες. 

9) Στις 12 Νοέμβρη 1944, ο επικεφαλής της οργάνωσης ΕΕΕ Βόλου Γεκενίδης, όντας κρατούμενος της Λαϊκής Πολιτοφυλακής και της ΟΠΛΑ επιχείρησε να δραπετεύσει και εκτελέστηκε. 

Συγκρίνοντας τη μέρα με τη νύχτα ή αλλιώς τον κομμουνισμό με τον ναζισμό – Α’ μέρος

Φραγκίσκος Λαγωνικάκης (Poexania)

Εισαγωγή
Υπάρχει μια έννοια την οποία εισήγαγε ο Max Weber με την επιστημονική μεθοδολογία του η οποία ονομάζεται «αξιολογική ουδετερότητα». Χοντρικά αυτό που σημαίνει αυτός ο όρος στο έργο του Weber είναι πως όταν κάποιος κάνει μια επιστημονική έρευνα, οφείλει να είναι ουδέτερος απέναντι στο αντικείμενο που εξετάζει. Δηλαδή αν ένας Γερμανός ιστορικός εξετάζει την ιστορία της Γερμανίας, να μην επηρεάζεται η έρευνα του από το γεγονός ότι είναι και ο ίδιος Γερμανός. Αντίστοιχα αν κάποιος Έλληνας ιστορικός μελετάει την ιστορία της Τουρκίας, να μην επηρεάζεται από το γεγονός ότι είναι Έλληνας. Το αν, και σε ποιο βαθμό αυτός ο «κανόνας» στην έρευνα είναι δυνατόν να τηρηθεί, αποτελεί μια μεγάλη κουβέντα στην σύγχρονη επιστημολογία, όμως εμάς δεν θα μας απασχολήσει κάτι τέτοιο στο παρόν άρθρο.
Ο λόγος για τον οποίο έκανα όλο αυτόν τον πρόλογο είναι ότι σκοπεύω να τηρήσω την «αξιολογική ουδετερότητα» στις συγκρίσεις που θα ακολουθήσουν. Δηλαδή θα προσπαθήσω να εξετάσω τις διαφορές μεταξύ κομμουνισμού και φασισμού όχι ως κάποιος υποστηρικτής του κομμουνισμού αλλά όσο το δυνατόν πιο ουδέτερα, σαν κάποιος που βλέπει μονάχα τα σκληρά δεδομένα και δεν κάνει αξιολογικές κρίσεις (αν κάτι είναι σωστό ή λάθος) με βάση την όποια κοσμοθεωρία του. Στην παρουσίασή μου θα ξεκινήσω από τα λίγο πιο θεωρητικά ζητήματα και θα προχωρήσω στα πιο πρακτικά. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι τα θεωρητικά ζητήματα με τα οποία θα καταπιαστώ δεν έχουν πρακτική εφαρμογή αλλά ούτε και ότι τα πρακτικά δεν έχουν θεωρητικό αντίκρισμα μέσα στο εκάστοτε ιδεολογικό «οικοσύστημα».
Θεμελίωση της ιδεολογίας
Η κομμουνιστική είναι μια ιδεολογία που βασίζεται πάνω σε μια σειρά από κοινωνιολογικές και οικονομικές αναλύσεις στο έργο σημαντικών επιστημόνων του 19^ου αιώνα και αργότερα. Η θεμελίωσή της είναι θα λέγαμε ορθολογικού τύπου, άσχετα αν κάποιος δέχεται ή όχι αυτό το είδος της ορθολογικότητας. Η ναζιστική ιδεολογία μεταχειρίζεται μεταφυσικού τύπου αξιώματα περί ανωτερότητας της λευκής φυλής, κατωτερότητας των εβραίων, των μαύρων, των γκέι, της καθαρότητας του αίματος και πάνω εκεί θεμελιώνει τις όποιες πολιτικές αξιώσεις της. Ακόμα και στις περιπτώσεις που αποπειράται να χρησιμοποιήσει νομιμοποιητικά την ιστορία (ναζισμός/φασισμός), το κάνει με μη επιστημονικό τρόπο, και δε διστάζει να ανακατέψει μέσα στην ιστορική αφήγηση μυθολογικές αναπαραστάσεις και σύμβολα (για παράδειγμα ο μύθος της Θούλης).

Τα παιδιά των ναζί εκπαιδεύονταν από μικρά στη λογική του πολέμου

Θέση απέναντι στον πόλεμο
Σύμφωνα με την ναζιστική ιδεολογία ο πόλεμος ποτέ δεν πρέπει να σταματά. Για τους ναζί ο πόλεμος γινόταν αντιληπτός ως ένας τρόπος να επεκτείνουν τον «ζωτικό τους χώρο» απέναντι στους υπόλοιπους «κατώτερους» λαούς. Ιδεολογία τους ήταν η ακραία έκφραση του κοινωνικού δαρβινισμού σε επίπεδο φυλής, όπου ολόκληρος ο πλανήτης φάνταζε σαν μια τεράστια αρένα που μέσω της ωμής δύναμης οι «ανώτερες» φυλές θα κυριαρχούσαν στις κατώτερες. Είναι μια απαισιόδοξη οπτική για την φύση του ανθρώπου, σύμφωνα με την οποία ο «νόμος της ζούγκλας» θα συνοδεύει την ανθρωπότητα για πάντα, αφού οι άνθρωποι είναι όχι μόνο αδύνατον, αλλά και απευκταίο, να τιθασεύσουν τα όποια ζωώδη τους ένστικτα. Η κομμουνιστική ιδεολογία δεν αγαπά τον πόλεμο, για έναν κομμουνιστή ο πόλεμος είναι δικαιολογημένος μόνο στη βάση που οι καταπιεζόμενοι εναντιώνονται στους καταπιεστές τους σε έναν πόλεμο που θα τελειώσει όλους τους πολέμους. Στην ναζιστική ιδεολογία ο πόλεμος θα τελειώσει μόνον όταν οι «υπάνθρωποι» θα έχουν εξοντωθεί ή υποδουλωθεί και θα έχει κυριαρχήσει η «υπεράνθρωπη φυλή». Οι κομμουνιστές οραματίζονται ότι τα παιδιά τους θα ζήσουν σε μια ειρηνική κοινωνία, οι φασίστες βλέπουν τα παιδιά τους ως τους αυριανούς πολεμιστές της φυλής.
Θέση της γυναίκας
Έχουμε ήδη αναφέρει ότι η ναζιστική ιδεολογία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως κατώτερους ή ανώτερους ανάλογα με το χρώμα, τη φυλή, το σεξουαλικό προσανατολισμό κ.α. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τη θέση του άνδρα και της γυναίκας στην κοινωνία. Ο άνδρας για τους φασίστες είναι ο ισχυρός κρίκος της οικογένειας, αυτός που πολεμάει, αυτός που διατάζει. Η γυναίκα είναι προορισμένη κυρίως για να μεγαλώνει τα παιδιά και για να κάνει τις δουλειές στο σπίτι. Για τους φασίστες και τους ναζιστές, άνδρες και γυναίκες δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες, με τις γυναίκες να είναι κατώτερες και περισσότερο περιορισμένες στο εσωτερικό του σπιτιού. Οι θέσεις κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό, στον στρατό κλπ, προορίζονται κυρίως για τους άνδρες. Για τους κομμουνιστές η γυναίκα πρέπει να είναι ισάξια και ίση με τον άνδρα, και για την κατάκτηση αυτής της ισότητας γυναίκες και άνδρες πρέπει να αγωνιστούν αν αυτή δεν είναι δεδομένη. Διακρίσεις ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες στο σοσιαλισμό μπορούν να είναι μόνο «θετικού τύπου», όπως είναι για παράδειγμα η άδεια εγκυμοσύνης. Στην πράξη ο σοσιαλισμός προώθησε σε μεγάλο βαθμό τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, αμβλύνοντας την ανισότητα και προωθώντας τις γυναίκες σε τομείς που μέχρι τότε ούτε είχαν ονειρευτεί.

Φωτογραφία που απεικονίζει την ιδέα που είχαν οι ναζί για την ιεραρχία στην οικογένεια

Οικονομία
Δε θα μπούμε φυσικά σε λεπτομέρειες, οφείλουμε όμως να αναφερθούμε σε μια πολύ σημαντική διαφορά ανάμεσα στην οικονομία του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και στις οικονομίες των ναζιστικών/φασιστικών κρατών. Αυτή δεν είναι άλλη από το είδος της ιδιοκτησίας. Στα σοσιαλιστικά κράτη είναι γεγονός ότι δεν υπήρχε ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, δεν υπήρχε δηλαδή καπιταλιστική ιδιοκτησία. Τόσο η φασιστική Ιταλία, όσο και η ναζιστική Γερμανία, όχι μόνο δεν κατάργησαν την μεγάλη ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αλλά την ενίσχυσαν κιόλας. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν φτιαγμένα κοντά σε βιομηχανικές περιοχές ή σαν παράρτημα αυτών. Έτσι ήταν εύκολο οι αιχμάλωτοι να εργάζονται στα εργοστάσια αυτά κάτω από εξαντλητικές συνθήκες και με ανταμοιβή ένα πιάτο αραιωμένη σούπα (αν ήσουν τυχερός) ή θάνατο (αν δεν άντεχες τις κακουχίες ή αν δεν κρινόσουν επαρκής). Τα κεφάλια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, Τίσεν, Κρουπ και λοιποί, είχαν λόγο στις αποφάσεις του ναζιστικού κράτους, και δίχως να δώσουν τις κατευθύνσεις τους δεν κινούνταν τίποτα στην οικονομία.
Τέλος πρώτου μέρους
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)

Οι «στρεβλοί»...

«Το Πυροσβεστικό Σώμα αποτελεί ίσως τον πιο στρεβλό μηχανισμό του ελληνικού Δημοσίου. Χρησιμοποιήθηκε για κομματικές εξυπηρετήσεις και δεν είχε επιχειρησιακό σχεδιασμό».
Τα παραπάνω ανέφερε, ανάμεσα σε άλλα, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Τόσκας, απαντώντας σε Ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Χρήστου Κατσώτη για τα τεράστια προβλήματα στην Πυροσβεστική. Και εκτός από το ότι δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεις στρεβλό ένα Σώμα, την ίδια στιγμή που η αυταπάρνηση που έδειξαν οι πυροσβέστες ήταν η βασική αιτία που οι καταστροφές δεν ήταν ακόμα μεγαλύτερες, υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Επειδή ο υπουργός αναφέρεται σε «κομματικές εξυπηρετήσεις», δηλαδή εννοεί ότι η Πυροσβεστική ήταν ένας μηχανισμός ρουσφετολογικός, μάλλον θα πρέπει να αναζητηθούν οι ευθύνες σε όλες τις κυβερνήσεις - νυν και προηγούμενες - στις οποίες και ο ίδιος έχει ...συνεισφέρει. Οσο για τους «στρεβλούς» πυροσβέστες - πολλοί εκ των οποίων χάνουν ακόμα και τη ζωή τους - ας φροντίσει η κυβέρνηση τουλάχιστον να τους δίνει αρβύλες, νερά, ένα σάντουιτς και να μην τους έχει 70 ώρες συνεχόμενες μέσα στις φωτιές. Γιατί αυτή είναι σήμερα η πραγματικότητα, για την οποία έχει τεράστια ευθύνη και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Αντεργατικές περγαμηνές

Κουβαλώντας νέες διακρίσεις στο τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων και αναγκών θα φτάσει την επόμενη βδομάδα στη χώρα μας ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν. Οπως επιβεβαίωσαν και οι προχτεσινές ανακοινώσεις, η κυβέρνησή του θα κλιμακώσει αποφασιστικά την αντιλαϊκή επίθεση, παραλαμβάνοντας επάξια τη σκυτάλη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, από τις οποίες υποτίθεται ότι εκείνη θα ήταν διαφορετική. Αλλωστε, και τα νέα μέτρα στη Γαλλία είναι απόρροια των κατευθύνσεων που έχουν εδώ και χρόνια επεξεργαστεί από κοινού στην ΕΕ, στο πλαίσιο της υπεράσπισης των αναγκών των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, της θωράκισης της θέσης τους απέναντι σε αντίπαλα συμφέροντα. Εξάλλου, μια σειρά από εφημερίδες που πανηγύριζαν χτες για την «επανάσταση στις εργασιακές σχέσεις», σημείωναν ότι αλλαγές προωθούνται και στη Γερμανία και στο σύνολο της Ευρωζώνης. Τα νέα μέτρα στη Γαλλία είναι ακόμα μια απόδειξη ότι η αντεργατική θύελλα θα δυναμώνει διαρκώς στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, με ή χωρίς μνημόνια, στη βάση της ανάγκης του μεγάλου κεφαλαίου να ενισχύσει την κερδοφορία και την ισχύ του.
«Αμέτρητες νέες ευκαιρίες για τις επιχειρήσεις», σχολίαζαν, χτες, τα εκτενή ρεπορτάζ μεγάλων αστικών εφημερίδων στη Γαλλία, πανηγυρίζοντας για τις νέες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν: Την περαιτέρω διευκόλυνση των απολύσεων, μεταξύ άλλων με μειώσεις αποζημιώσεων. Νέο χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ), με υπονόμευση των κλαδικών και αναβάθμιση των «συμφωνιών» σε επίπεδο επιχειρήσεων. Νέα υπονόμευση της συνδικαλιστικής δράσης και οργάνωσης των εργαζομένων, με αποθέωση του «κοινωνικού διαλόγου» και δυνατότητα διαπραγμάτευσης των εργασιακών συνθηκών με «εργαζόμενους που δεν θα ανήκουν σε κάποιο συνδικάτο». Την ίδια στιγμή, στην προτεραιότητα της γαλλικής κυβέρνησης παραμένουν το «νοικοκύρεμα» κοινωνικών επιδομάτων, ο νέος γύρος «εξυγίανσης» του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης κ.τ.λ. Φυσικά, δεν παραλείπει να επιταχύνει και άλλες πλευρές που αφορούν την ενίσχυση των μονοπωλίων, π.χ. η μείωση των φορολογικών συντελεστών από το 33% στο 25%, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Οικονομίας, Μπρουνό Λε Μερ, μιλώντας πρόσφατα σε σύναξη των μεγαλοβιομηχάνων, καθησυχάζοντάς τους: «Θέλετε πράξεις και θέλετε αποφάσεις: Θα τις έχετε».
Ολα τα παραπάνω έρχονται να προσφέρουν χρήσιμη «τεχνογνωσία» για την επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου και στην Ελλάδα, στο πλαίσιο και της αντεργατικής ατζέντας που καταρτίζεται στη χώρα μας. Οπως επανειλημμένα επισημαίνει και ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), δεν συζητιέται επ' ουδενί η επαναφορά οποιουδήποτε «προηγούμενου καθεστώτος» (είτε αυτό αφορά τα επίπεδα των μισθών είτε την ανάκτηση κατακτήσεων που καταργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια), απαιτώντας βαθύτερες ανατροπές στο ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων, τη μείωση του «μη μισθολογικού κόστους» κ.τ.λ. Μόνιμη επωδός και του ΣΕΒ, άλλωστε, είναι το πώς θα ισχυροποιηθεί η «ανταγωνιστικότητα» της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή η ικανότητα των μεγαλοεπιχειρηματιών της χώρας να διεκδικούν με αξιώσεις καλύτερη θέση στην ευρύτερη αγορά. Τέτοιες «αγωνίες» θα μοιραστούν οι εκπρόσωποι των δύο επιχειρηματικών κοινοτήτων κατά την επίσκεψη Μακρόν, την οποία εδώ και καιρό η κυβέρνηση εμφανίζει ως ψήφο εμπιστοσύνης της Γαλλίας και της ΕΕ στην αντιλαϊκή της πολιτική.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, είναι χρήσιμο να απαντηθούν και ψευτοδιλήμματα που θα γίνει προσπάθεια να δυναμώσουν, ενόψει ενός ολόκληρου πλέγματος αντιλαϊκών μέτρων που η κυβέρνηση θα σερβίρει το φθινόπωρο. Για παράδειγμα, φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ πρόβαλαν πρωτοσέλιδα με τις ανατροπές Μακρόν με τίτλους όπως «Κακά μαντάτα εκ Παρισίων». Τα ίδια ΜΜΕ, μετά τις προεδρικές εκλογές του περασμένου Μάη στη Γαλλία, φιλοξενούσαν δημοσιεύματα με τίτλους όπως «Μακρόν, ο εκφραστής της ανανέωσης». Η λογική που γίνεται προσπάθεια να καλλιεργηθεί είναι ότι, παρά τις προσδοκίες για φιλολαϊκές «στροφές», μέτρα όπως αυτά που έρχονται είναι λίγο - πολύ «αναγκαίο κακό» και η εφαρμογή τους είναι μοιραία, το πολύ - πολύ να συζητηθούν το χρονοδιάγραμμα και οι όροι με τους οποίους θα ξετυλιχτεί η νέα επίθεση. Είναι κρίσιμο ζήτημα να κατανοηθεί ότι τα νέα μέτρα υπηρετούν τους στόχους της καπιταλιστικής ανάκαμψης, της επίτευξης και της διατήρησής της και ως τέτοια ούτε εξαντλούνται ούτε και παζαρεύονται και, άρα, τα περί «δίκαιης ανάπτυξης» που υπόσχονται είναι μύθος...

Στο επίκεντρο της λαϊκής πάλης

Ακριβώς όπως έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παρέτεινε, για άλλη μια φορά, επί των ημερών της, τη Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας - ΗΠΑ, που αφορά και τη χρήση από τους Αμερικανούς της βάσης της Σούδας. Οχι μόνο συνεχίζοντας την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά εντάσσοντάς την στα σχέδια που υπηρετούν τη λεγόμενη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας, δίδυμος στόχος με την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Η Συμφωνία που πρωτο-υπογράφτηκε το 1990, επί κυβέρνησης ΝΔ και πρωθυπουργίας Κων. Μητσοτάκη, παρατείνεται ξανά, έως τις 6 Νοέμβρη 2018, προκειμένου να συνεχιστεί η παροχή από πλευράς των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, και του κράτους γενικά, ποικίλων υπηρεσιών υποστήριξης στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ. Στην πράξη, οι Αμερικανοί θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό και λοιπό δίκτυο, σιδηροδρομικό κ.τ.λ., για την προώθηση δυνάμεών τους στα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων. Οπως έγινε π.χ. φέτος στα τέλη Φλεβάρη, με την εκφόρτωση στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, από αμερικανικό πλοίο, πολεμικών ελικοπτέρων των ΗΠΑ, που υπό το βλέμμα του ίδιου του Αμερικανού πρέσβη, συναρμολογήθηκαν στη ζώνη ευθύνης του ΟΛΘ και ακολούθως απογειώθηκαν για άσκηση του ΝΑΤΟ στην Πολωνία. Επίσης, θα συνεχίσουν να έρχονται εδώ πολεμικά αεροσκάφη και στελέχη των Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ για ασκήσεις και συνεκπαιδεύσεις, καθώς οι Αμερικανοί, πέραν του γεγονότος ότι βρίσκουν έτσι πρόσχημα για προώθηση, έστω περιοδικά, πρόσθετων δυνάμεών τους στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, ταυτόχρονα βρίσκουν ευκαιρία να εκπαιδευτούν σε ένα σύνθετο γεωγραφικό ανάγλυφο, που, όπως αναφέρουν στρατιωτικές πηγές, εκτιμούν ιδιαιτέρως, καθώς έτσι προετοιμάζονται για «απαιτητικά» πεδία, όπου θα επιχειρήσουν αργότερα.

***

Φυσικά, κορωνίδα της διμερούς Στρατιωτικής Συνεργασίας είναι η αεροναυτική βάση των ΗΠΑ στη Σούδα. «Καμάρι» της, αναμφισβήτητα, το περιλάλητο κρηπίδωμα Κ-14. Με μήκος περίπου 300 μέτρων, μπορεί να δένουν εκεί αεροπλανοφόρα, γεγονός που το καθιστά τη μοναδική τέτοια πλατφόρμα στη Μεσόγειο. Διόλου τυχαία, και καθώς αυξάνεται η συγκέντρωση πολεμικών μέσων στην Ανατολική Μεσόγειο, έχουν δέσει εκεί, το τελευταίο διάστημα, γιγαντιαία αμερικανικά αεροπλανοφόρα και ελικοπτεροφόρα. Οι ίδιοι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι, διπλωμάτες και στρατιωτικοί, αναγνωρίζουν δημόσια τη στρατηγική σημασία της βάσης για την προβολή της ισχύος τους στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, καθώς είναι η μοναδική βάση σε όλο τον άξονα από το Νόρφολκ της Βιρτζίνια στις ακτές των ΗΠΑ στον Ατλαντικό, μέχρι τη ναυτική τους βάση «Diego Garcia» σε ένα νησί καταμεσής του Ινδικού Ωκεανού, που μπορεί να δέσει αεροπλανοφόρο, να σβήσει τον αντιδραστήρα με τον οποίο λειτουργεί, να ανεφοδιαστεί, να προχωρήσει σε συντήρηση και επισκευές, πριν ξαναβγεί στα ανοιχτά για να συνεχίσει να επιχειρεί. Και υπάρχουν πλέον μια σειρά αναλύσεις που εμπλέκουν τη βάση της Σούδας με την υποστήριξη των επιχειρήσεων των Αμερικανών μέχρι τον Ειρηνικό, στις κόντρες τους εκεί με Β. Κορέα, Κίνα και Ρωσία. Επιπλέον, κομμάτι της τέτοιας διμερούς συνεργασίας είναι και τα νέα σενάρια που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και θέλουν τη μετεγκατάσταση στην Ελλάδα και νέων αμερικανικών δυνάμεων, π.χ. από τη βάση τους στο Ιντσιρλίκ της Τουρκίας, ή την εγκατάσταση αμερικανικών drones, τη «φιλοξενία» στο Ναύσταθμο της Σούδας, σε μόνιμη βάση, αμερικανικών αντιτορπιλικών που, όντας στη δύναμη του αμερικανικού 6ου Στόλου, επιχειρούν σε Μεσόγειο, Περσικό Κόλπο, Ερυθρά και Αραβική Θάλασσα.

***

Από κοντά φυσικά και όλες οι υπηρεσίες της ελληνικής αστικής τάξης στο ΝΑΤΟ, όπου το βασικό τόνο δίνουν οι Αμερικανοί. Μπορούμε να ξεχωρίσουμε: Τη φιλοξενία εδώ ΝΑΤΟικών AWACS στην αεροπορική βάση στο Ακτιο. Την πρόσκληση στο Αιγαίο της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG-2, με πρόσχημα τη διαχείριση του Προσφυγικού και στην πράξη ελέγχοντας τον πλου ρωσικών πολεμικών πλοίων προς και από Συρία, αλλά και εμπορικών που έχουν αναλάβει τη διαμετακόμιση προϊόντων κινεζικών, ανταγωνιστικών προς τα ευρωατλαντικά, μονοπωλίων. Την εκπαίδευση εκατοντάδων στελεχών της λυκοσυμμαχίας στο ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής στη Σούδα, το «διαμάντι του ΝΑΤΟ» όπως το έχουν χαρακτηρίσει ανώτατοι ΝΑΤΟικοί. Την πρεμούρα της κυβέρνησης - όπως την έχει διαμηνύσει σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ - ότι θέλει να καταστήσει την Ελλάδα κόμβο συλλογής και διάχυσης πληροφοριών ενάντια στην «τρομοκρατία». Οπως επίσης εξασφαλίζοντας επιπλέον πολεμικά πλοία και αεροσκάφη, να περιπολεί με το ίδιο πρόσχημα σε όλο τον άξονα από Μάλτα μέχρι Διώρυγα του Σουέζ, γενόμενη ΝΑΤΟικός ...αρχι-χωροφύλακας στην Ανατολική Μεσόγειο. Μια ζώνη όπου συγκεντρώνονται το τελευταίο διάστημα πολεμικά μέσα από μια σειρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, στους ανταγωνισμούς για τις πηγές και τους διαύλους της Ενέργειας, μια υπόθεση που βρωμάει ολοένα και εντονότερα μπαρούτι. Εξ ου και η παράταση της επίμαχης συμφωνίας Ελλάδας - ΗΠΑ συνιστά άλλη μια άκρως επικίνδυνη εξέλιξη. Η πάλη για το κλείσιμο της βάσης της Σούδας και όλων των ξένων βάσεων στην Ελλάδα, για την αποδέσμευση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ αποτελούν κρίσιμα στοιχεία στον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή της Ελλάδας.

Σε κάθε κηδεία κάθε δολοφονημένου εργάτη

Popova

Προσκλητήριο ζωντανών εργατών.
Σε κάθε απώλεια κάθε δολοφονημένου εργάτη/εργάτριας θα ήθελα να διαβάζεται κάθε φορά από τους συναδέλφους του/της στον τόπο εργασίας τους ο πιο κάτω επικήδειος:

Αγαπημένε συνάδελφε/ συναδέλφισσα.
Είπαν για σας (ενδεικτικές αναφορές):
Χρήστου Δημήτρης
Δημοσίευση: Εφημερίδα Αυγή 28 Ιουνίου 2017
Κάθε απεργιακή κινητοποίηση που στηρίζεται στην “ομηρεία των πολιτών”, οφείλει να είναι ζυγισμένη και να μην προκαλεί τεράστιες ζημιές σε άλλους κλάδους εργαζομένων, και μάλιστα σε στιγμές κρίσιμες για την εθνική οικονομία. Στα βασικά συνδικαλιστικά μαθήματα διδάσκεται ότι η απεργία είναι το έσχατο μέσο του εργαζόμενου για να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας. Πριν από την προκήρυξη μιας απεργίας ο κλάδος πρέπει να έχει ενημερώσει και την κοινωνία για το δίκαιο των αιτημάτων, ώστε να έχει τη μέγιστη δυνατή υποστήριξη.

Γρηγόρης Ψαριανός
Τουίτερ 28/6

1. -Οι μόνιμοι θέλουν να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι για να κάνουν αυτοί την δουλειά και οι ίδιοι να παίζουν
2. -Μόλις οι παλιοί συμβασιούχοι γίνουν μόνιμοι, ζητάνε να προσληφθούν νέοι συμβασιούχοι για να παίξουν κι αυτοί βελάκια.

Δεν έλειπε και η ειρωνεία βεβαίως
«Ανάλγητοι κεφαλαιοκράτες κάτω τα χέρια απ’ τα σκουπίδια! Έξω οι ιδιώτες από τις χωματερές Η καθαριότητα είναι μισή ρετσινιά ΟΧΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ!»

Άρης Πορτοσάλτε – Τουίτερ Ιουν. 24
«Ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας. Θα εξασφάλιζε θέσεις εργασίας. Κάποιοι δήμαρχοι τόλμησαν, οι περισσότεροι δειλιάζουν! Θέμα τζιζ..»

Έφη Αχτσιόγλου
31/8 Στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής ξεκίνησε η συζήτηση του νομοσχεδίου του υπουργείου Εργασίας
«Πρόκειται για το πρώτο ίσως αμιγώς προστατευτικό νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας από την αρχή της κρίσης ως σήμερα».

Θέλω να ακουστούν στον επικήδειο τα ονόματα σας, όλων και των 18 νεκρών του τελευταίου διμήνου. Την οικογενειακή σας κατάσταση τα ονόματα των συντρόφων σας, των παιδιών σας, των γονιών σας.
Τα ονόματα των εργοδοτών σας. Από τις περικοπές των Δήμων και του Δημοσίου μέχρι και τις συμβάσεις εργασίας, αν υπάρχουν, στον ιδιωτικό τομέα.
Πώς έχασαν την ζωή τους. Τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας, την εργασιακή ζούγκλα ποιοι τους στήριξαν και ποιοι τους γύρισαν την πλάτη.
Πόσοι έχουν απεργήσει, ποια συνδικάτα μίλησαν, ποια στήριξαν, ποια σας πούλησαν. Ποια Δημοτική Αρχή ήτανε δίπλα σας, ποια σας απείλησε, ποια σας χαρακτήρισε «καλοπληρωμένους τεμπέληδες!» .
Ποια εταιρεία υπό την πίεση της απόλυσης επιβάλλει τον εργασιακό μεσαίωνα την εντατικοποίηση και την πλήρη απουσία μέτρων ασφαλείας και υγιεινής.
Θέλω να ακουστεί πού είναι το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Πόσες φορές έχετε καταγγείλει τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας, την ανασφάλιστη εργασία, την απουσία στοιχειωδών μέτρων υγείας και ασφάλειας. Πόσες καταγγελίες έχουν γίνει, πόσες φορές έχει παραστεί, πόσα πρόστιμα έχει ρίξει, πόσες φορές στήριξε εργαζόμενους και πόσες εργοδότες.
Ποια ΜΜΕ συκοφαντούν τα δικαιώματα σας και τον αγώνα σας.
Θέλω να εξηγήσετε στους εργαζόμενους την αιτία όλων αυτών που δεν είναι άλλος από την αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας και τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, με σκοπό το μέγιστο κέρδος. Με βάση το κέρδος, ο εργοδότης αποφασίζει αν τον συμφέρει να λάβει μέτρα προστασίας και ασφάλειας ή οργανωτικά μέτρα (π.χ., εκπαίδευση προσωπικού, επαρκής αριθμό εργαζομένων, ωράρια).

Και αφού ακουστούν όλα αυτά ο κάθε εργαζόμενος ας αναρωτηθεί πόσο μετράνε τη ζωή του την αξιοπρέπειά του, ποιους έχει δίπλα του και ποιους απέναντι του, αν θα συμμετάσχει στην επόμενη απεργία, αν θα γραφτεί στο σωματείο του.
«Το μέλλον δε θα ρθεί από μονάχο του, έτσι νέτο-σκέτο, αν δεν πάρουμε μέτρα κ’ εμείς» έλεγε ο ποιητής.