Εφοπλιστικός πατριωτισμός

 Εφοπλιστικός πατριωτισμός

Στις 8 του μηνός έγινε στο Ευγενίδειο η ετήσια γενική συνέλευση της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών, στην διάρκεια της οποίας ο πρόεδρος της ΕΕΕ κ. Θεόδωρος Βενιάμης εκφώνησε μια -συνηθισμένη σ' αυτές τις περιπτώσεις- ομιλία. Επειδή αποσπάσματα αυτής της ομιλίας απασχόλησαν κάμποσους "έγκριτους" επί αρκετές ημέρες, ας τολμήσω κι εγώ (παρ' ότι μη έγκριτος) να διατυπώσω δυο-τρεις σκέψεις.

Αν κάπου έχει διαφοροποιηθεί η "αριστερή" μας κυβέρνηση από τους προκατόχους της, είναι ως προς το ότι εκείνοι έλεγαν ότι τα σφαγιαστικά μέτρα τους ήσαν άδικα αλλά δεν γινόταν αλλιώς ενώ η αριστερά υποστηρίζει ότι τα δικά της μέτρα είναι πιο δίκαια από τα προηγούμενα. Κατά τα άλλα, συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό η διαδικασία επιβολής νέων φόρων με παράλληλη αύξηση των ήδη υφισταμένων, δηλαδή η διαδικασία "από την μύγα ξύγκι" για την οποία μιλήσαμε προχτές. Και, βεβαίως, συνεχίζεται και η προκλητικώτατη τεράστια φοροαπαλλαγή των εφοπλιστών. Είναι τέτοια δε η άνεση και η έκταση των φοροαπαλλαγών αυτών που επιχειρηματίες κάθε κλάδου αγοράζουν ποσοστά σε ναυτιλιακές εταιρείες για να γευτούν και αυτοί τα υψηλά προνόμια.

Όσο καιρό η "αριστερά" βρισκόταν στην αντιπολίτευση, δεν έχανε ευκαιρία να εγκαλεί τις τότε κυβερνήσεις και να κατακεραυνώνει τους εκάστοτε πρωθυπουργούς για τις δεκάδες σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές που απολαμβάνουν οι εφοπλιστές. Τώρα που βρίσκεται στην κυβέρνηση, όχι απλώς δεν έχει καταργήσει έστω μία απ' αυτές τις φοροαπαλλαγές αλλά συζητάει και με τους εφοπλιστές για να συμφωνήσουν από κοινού σε επί πλέον διευκολύνσεις και παροχές. Όπως λέει ο κ. Βενιάμης στην ομιλία του:

(...) θα ήθελα να αναφέρω ότι η εκκρεμής διερεύνηση του ελληνικού θεσμικού πλαισίου της ναυτιλίας από τις υπηρεσίες της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού μας έδωσε την ευκαιρία, στο πλαίσιο ενός εποικοδομητικού διαλόγου κατά τους τελευταίους μήνες, να εξηγήσουμε αναλυτικά τις ιδιαιτερότητες του συστήματός μας, που είναι όμως απολύτως συμβατές με τη σχετική κοινοτική νομοθεσία (...)

Δεξιά κι αριστερά, λοιπόν, στο πλευρό των εφοπλιστών. Κι από δίπλα, τα φασιστοειδή κάθε είδους επιμένουν να στηρίζουν το εφοπλιστικό κεφάλαιο και να κυνηγούν τους μετανάστες, ξεχνώντας ότι οι μετανάστες συνεισφέρουν πολύ περισσότερο από τους εφοπλιστές στην εθνική μας οικονομία και στο ΑΕΠ.

Παρ' ότι αποτελεί κοινό μυστικό ο τρόπος με τον οποίο πολλοί απ' αυτούς τους "εθνικούς ευεργέτες" μας απέκτησαν τα πλούτη τους, η προβολή και το λιβάνισμα που τους επιφυλάσσουν τα διάφορα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης έχουν παρασύρει πολλούς απλούς ανθρώπους να πιστεύουν πως οι εφοπλιστές είναι απλώς δουλευταράδες και καπάτσοι. Ως γνωστόν, οι τεμπέληδες και οι άχρηστοι γίνονται δημόσιοι υπάλληλοι, όχι εφοπλιστές. Οι εφοπλιστές είναι φίλεργοι και ικανοί.

Παρένθεση. Αδιάψευστοι μάρτυρες των ικανοτήτων που διαθέτει η εφοπλιστική κάστα, είναι οι πίνακες που συνοδεύουν τούτο το κείμενο. Ο πρώτος πίνακας αποδεικνύει ότι, την ώρα που εμείς κόβουμε μισθούς και συντάξεις για να επιβιώσουμε, οι εφοπλιστές μας κατάφεραν να αγοράσουν 166 πλοία μέσα σε μόλις οκτώ μήνες. Ο δεύτερος πίνακας πιστοποιεί την ξεχωριστή ικανότητα των ελλήνων εφοπλιστών, οι οποίοι κατάφεραν μέσα στην κρίση όχι απλώς να διατηρήσουν τα πρωτεία στον κόσμο αλλά αύξησαν και την απόσταση που τους χωρίζει από τους δεύτερους ιάπωνες. Κλείνει η παρένθεση.

Εκτός από φίλεργοι και ικανοί, όμως, οι εφοπλιστές είναι και νόμιμοι. Άρα και ηθικοί. Μην ακούτε τους συκοφάντες που ανακαλύπτουν βρομιές τους στο ποδόσφαιρο, βαπόρια που ταξιδεύουν γεμάτα ναρκωτικά αλλά δίχως καπεταναίους, εξωχώριες εταιρείες και σημαίες ευκαιρίας. Υπερβολαί τού κιτρίνου τύπου (όπως θα έλεγε ο ναύαρχος Γελεβουρδέζος). Η αλήθεια είναι ότι οι εφοπλιστές μας διακατέχονται από ασίγαστη φιλοπατρία. Για το καλό τής πατρίδας ανεβάζουν την γαλανόλευκη στα καράβια τους αλλά κάνουν τα κουμάντα τους μέσω εξωχώριων εταιρειών . Για το καλό τής πατρίδας φτιάχνουν τα καράβια τους στην Άπω Ανατολή κι όχι στην Σύρο ή στον Σκαραμαγκά. Για το καλό τής πατρίδας έδωσαν αγώνες για την κατάργηση του καμποτάζ. Για το καλό της πατρίδας είναι έτοιμοι να προσφέρουν δουλειά σε χιλιάδες έλληνες, με "διεθνώς αποδεκτές αμοιβές". Το πιστεύω των εφοπλιστών είναι απλό: πάνω απ' όλα η πατρίδα. Ο κ. Βενιάμης έδωσε μια από τις πολλές αποδείξεις γι' αυτό στην ομιλία του, υπογραμμίζοντας την "ευποιία" και το "ηθικό καθήκον" του εφοπλισμού:

        Θα ήθελα να αναφερθώ στο πολυδιάστατο έργο κοινωνικής προσφοράς και αλληλεγγύης που υλοποιήσαμε την προηγούμενη τριετία χάρη στην γενναιόδωρη οικονομική συμβολή των μελών της Ένωσής μας και όχι μόνο. Ένα έργο που βρήκε μεγάλη ανταπόκριση από την ελληνική κοινωνία και πολιτεία και που οι συνεχιζόμενες δυσκολίες στην εθνική οικονομία επιβάλλουν να συνεχισθεί. (...) με πρωτοβουλία της Ενώσεώς μας ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 2016 η Αστική Εταιρεία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με την επωνυμία «Εταιρεία Κοινωνικής Προσφοράς Ελληνικού Εφοπλισμού» και με διακριτικό τίτλο «ΣΥΝ-ΕΝΩΣΙΣ» που αποτελεί πια το όχημα της ναυτιλιακής κοινότητας για την υλοποίηση έργων κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωφελών δράσεων μεγάλης εμβέλειας. (...)
        Θέλω όμως από το βήμα αυτό να ζητήσω προσωπικά να αγκαλιάσουμε όλοι μας θερμά αυτήν την πρωτοβουλία. Όλοι μαζί οφείλουμε να την προβάλλουμε στους συναδέλφους μας και στους συνεργάτες μας στη λειτουργική αλυσίδα της ναυτιλιακής επιχειρηματικής δραστηριότητας, ώστε η νέα εταιρεία να έχει τους οικονομικούς πόρους να μπορέσει να αναπτύξει ένα πράγματι δημιουργικό και ωφέλιμο έργο, ανταποκρινόμενη στις ανάγκες και προτεραιότητες της κοινωνίας μας και των συμπολιτών μας. Εξάλλου η ναυτιλιακή μας οικογένεια, όπως αποδεικνύουν έμπρακτα η παράδοσή μας και τα έργα ευποιίας του εφοπλισμού, θεωρεί ηθικό καθήκον της να προσφέρει στη γενέτειρά της.

Στα πλαίσια της φιλοπατρίας του, ο εφοπλιστικός κόσμος αγωνιά και για την μεγάλη πληγή που έχει σήμερα η χώρα: την ανεργία. Ο κ. Βενιάμης ήταν σαφέστατος και σ' αυτό:

        (...) αν και η Ένωση έχει καταθέσει εδώ και καιρό επισήμως ολοκληρωμένη πρόταση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που παρουσιάζει η ναυτική εκπαίδευση, με κέντρο βάρους την ομαλή διασύνδεση των μαθητευόμενων σπουδαστών με τα πλοία της ελληνόκτητης ναυτιλίας, δυστυχώς δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα ανταπόκριση εκ μέρους της Πολιτείας και πολιτική βούληση για ριζικές αλλά και ρεαλιστικές μεταρρυθμίσεις. Έχει προς το παρόν συγκροτηθεί από το Υπουργείο Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής μια Ομάδα Εργασίας με αντικείμενο τη μελέτη αναμόρφωσης του θεσμικού πλαισίου της ναυτικής εκπαίδευσης, στην οποία συμμετέχουμε με εποικοδομητικό τρόπο. Ας ελπίσουμε ότι στο τέλος θα προκύψει κάτι θετικό.
        Στον τομέα των σχέσεων με τη ναυτεργασία, δυστυχώς η Πολιτεία και τα συνδικαλιστικά όργανα των ναυτικών μας δεν έχουν εκμεταλλευθεί τη δυναμική της ελληνόκτητης ναυτιλίας να προσφέρει νέες θέσεις εργασίας σε άνεργους συμπολίτες μας, οι οποίοι στερούνται άλλων εργασιακών ευκαιριών λόγω της οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα μας. Θα πρέπει όμως να γίνει κατανοητό ότι για να παραμείνει η ελληνόκτητη ναυτιλία στρατηγικός πυλώνας και μοχλός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να είναι ανταγωνιστική. Επομένως, και η ναυτολόγηση ελληνικών κατώτερων πληρωμάτων είναι εφικτή μόνο με όρους σύμφωνους με τα νομίμως κρατούντα στην παγκόσμια αγορά ναυτιλιακής εργασίας. Θέλω όμως να ελπίζω ότι θα ξεπεραστούν, έστω και καθυστερημένα, ανεδαφικά συνδικαλιστικά προσκόμματα που εμποδίζουν τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, σε μια χώρα που η ανεργία κλονίζει τους ιστούς της κοινωνίας μας.

Ενδιαφέροντα όλα αυτά, έτσι; Από την μία, "διασύνδεση των μαθητευόμενων σπουδαστών με τα πλοία της ελληνόκτητης ναυτιλίας" κι από την άλλη "νέες θέσεις εργασίας σε άνεργους συμπολίτες μας", υπό την λογική προϋπόθεση να ξεπεραστούν "ανεδαφικά συνδικαλιστικά προσκόμματα". Πώς αλλιώς θα σταθεί αυτός ο καταταλαιπωρημένος κλάδος των εφοπλιστών δίχως τζάμπα δουλειά από μαθητευόμενους και δίχως εργαζόμενους που θα δουλεύουν χωρίς δικαιώματα για πενταροδεκάρες; Πάντα για το καλό της πατρίδας, μη το ξεχνάμε!

Φυσικά, η πατρίδα δεν είναι αγνώμων. Κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει όλους αυτούς που νοιάζονται για το καλό της. Για παράδειγμα, φροντίζει να απαλύνει τις τυχόν δυσάρεστες επιπλοκές που θα μπορούσαν να προκληθούν από κάποιο ατύχημα, κάποια μόλυνση του περιβάλλοντος κλπ. και, κυρίως, φροντίζει να τους προσφέρει το κατάλληλο οικονομικό και φορολογικό περιβάλλον για να κάνουν οι άνθρωποι τις επενδύσεις τους. Αν είμαστε καλά, την Δευτέρα θα δούμε με λεπτομέρειες πώς η πατρίδα εκφράζει την ευγνωμοσύνη προς αυτούς τους σκληρά εργαζόμενους και καπάτσους συμπατριώτες μας, στους οποίους χρωστάμε τόσα και για τους οποίους ο Γιώργος Καρατζαφύρερ είχε πει πως "και την σκόνη από το χρήμα τους να αφήνουν στην χώρα, καλό θα είναι".

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΒΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

 Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΒΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

Τεύχος: 2002 Τεύχος 1

του Αποστόλη Παππά

«Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα».

Αυτή η πασίγνωστη διατύπωση του Κλάουζεβιτς, ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς για τα προβλήματα του πολέμου, συνιστά τον πιο ολοκληρωμένο και διαλεκτικό μάλιστα ορισμό του χαρακτήρα του πολέμου και της βίας που περιέχεται σε αυτόν.

«Ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας προορισμένη στο να καταναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει τη θέλησή μας ... Είναι μια σύγκρουση μεγάλων συμφερόντων ρυθμισμένη με το αίμα, και είναι μόνο σ’ αυτό που διαφέρει από τις άλλες συγκρούσεις» γράφει στο σύγγραμμα του «Περί του πολέμου» ο Κλάουζεβιτς, στο οποίο ρητά δηλώνει σε κάποιο άλλο σημείο πως η πολιτική είναι το αίτιο που γεννά τον πόλεμο: «Αν λοιπόν έχει κανείς στο νου του πως ο πόλεμος προκύπτει από ένα πολιτικό σχέδιο, είναι φυσικό αυτό το αρχικό αίτιο από το οποίο κατάγεται, να παραμένει η πρώτη και ανώτερη θεώρηση που θα υπαγορεύσει τη διεξαγωγή του ... η πολιτική πρόθεση είναι ο σκοπός, ενώ ο πόλεμος είναι το μέσο, και το μέσο δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητο από το σκοπό»[1].

Το φαινόμενο του πολέμου και της βίας πάντα απασχολούσε τους κλασσικούς του κομμουνισμού και σήμερα αποκτά μια ιδιαίτερη επικαιρότητα, αφού η ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων με κύρια πολιτικά της όργανα την κρατική βία και τον πόλεμο στρέφεται σε ολομέτωπη και «εφ’ όλης της ύλης» επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη, τους λαούς, βαφτίζοντας σαν «τρομοκράτη», «αναρχικό» και «φανατικό» κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για τα δημοκρατικά, κοινωνικά και πολιτικά του δικαιώματα, που η δράση του έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού.

Τα λόγια του αμερικανού Προέδρου Τζωρτζ Μπους «ή είστε με εμάς ή με τους τρομοκράτες», οι πολεμικές ιαχές αστών πολιτικών και φιλοσόφων «τύπου» Χάντιγκτον πως ζούμε σε μια «σύγκρουση πολιτισμών» και ότι πρέπει να υπερασπίσουμε -εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι- όλοι από κοινού τις αξίες και την «ανωτερότητα» του δυτικού πολιτισμού, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το προπέτασμα του καπνού για να κρύψουν την ταξική φύση του καπιταλισμού που γεννά τον πόλεμο και να εξασφαλίσουν «εθνική ενότητα», δηλαδή υποταγή στα πολεμοκάπηλα σχέδιά τους.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός για τα σχέδια του ιμπεριαλισμού και το ρόλο των ΗΠΑ είναι ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι: «Για την Αμερική το κύριο γεωπολιτικό λάφυρο είναι η Ευρασία… Μακροπρόθεσμα η παγκόσμια πολιτική θα ευνοεί υποχρεωτικά όλο και λιγότερο τη συγκέντρωση της ηγεμονικής δύναμης στα χέρια ενός μόνο κράτους. Επομένως η Αμερική δεν είναι μόνο η πρώτη καθώς και η μοναδική πραγματικά παγκόσμια υπερδύναμη, αλλά πιθανόν είναι και η τελευταία»[2].

Στην αστική κοινωνιολογία και φιλοσοφία είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες αντιδραστικές και απάνθρωπες αντιλήψεις που εξηγούν και τελικά δικαιολογούν τον πόλεμο και τη βία σε βάρος των λαών, αποδίδοντάς τον στην ανθρώπινη φύση, σύμφωνα με την οποία, ισχυρίζονται, «ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο».

Καλλιεργούν τον εθνικισμό και το μίσος, υποδαυλίζουν τεχνητές φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές, και επιδιώκουν να πείσουν τους λαούς ότι ο πόλεμος είναι κάτι φυσικό και αναπόφευκτο. Σε αυτή τη γραμμή κινείται για να μας πείσει ο πολυδιαφημισμένος Σάμιουελ Χάντινγκτον: «Οι πολιτισμοί αποτελούν τις ύστατες ανθρώπινες φυλές, και η διαπάλη των πολιτισμών είναι μία φυλετική σύγκρουση σε παγκόσμια κλίμακα. Στον κόσμο που αναδύεται τα κράτη και οι ομάδες, δύο διαφορετικών πολιτισμών, είναι πιθανό να δημιουργήσουν περιορισμένες, ειδικές, τακτικές σχέσεις και συνασπισμούς, για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους έναντι των οντοτήτων ενός τρίτου πολιτισμού ή και για άλλους λόγους. Παρ’ όλα αυτά οι σχέσεις μεταξύ ομάδων από διαφορετικούς πολιτισμούς, δεν θα γίνουν σχεδόν ποτέ στενές, θα είναι συνήθως ψυχρές αν όχι εχθρικές»[3].

Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση αναγορεύουν τον εαυτό τους σε παγκόσμιους εισαγγελείς και στέλνουν βομβαρδιστικά και δυνάμεις ταχείας επέμβασης, όπως έκαναν στο Ιράκ, στη Γιουγκοσλαβία και σήμερα στο Αφγανιστάν, για να επιβάλλουν το «διεθνές δίκαιο», δηλαδή το δικό τους δίκαιο. Αυτό που δεκάδες φορές επιχείρησαν τον αιώνα που πέρασε να επιβάλουν σε λαούς και κινήματα που αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία τους, για το σοσιαλισμό. Οπως το 1918 όταν οι δυνάμεις της Αντάντ, και με τη συμμετοχή της Ελλάδας, επεδίωξαν να «στραγγαλίσουν» στη γέννησή του το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος του κόσμου, τη Σοβιετική Ενωση. Οπως το Δεκέμβρη του ’44 στη δική μας χώρα έπραξαν οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές εισβάλλοντας στην Αθήνα για να χτυπήσουν το ΕΑΜ και το ΚΚΕ. Οπως και το 1961 στη Κούβα όταν χιλιάδες αμερικάνοι μισθοφόροι και Κουβανοί αντεπαναστάτες εισέβαλαν στον Κόλπο των Χοίρων για να ανατρέψουν τη λαϊκή εξουσία. Οπως και στην Κορέα, στην Ινδονησία, στο Βιετνάμ, στη Χιλή, στην Κύπρο και σε δεκάδες άλλες χώρες του πλανήτη, επρόκειτο για την κατάπνιξη των λαϊκών κινημάτων, για την εξασφάλιση αγορών και σφαιρών επιρροής, για την υπονόμευση του σοσιαλιστικού συστήματος και τη διαιώνιση της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

Το ΚΚΕ με ανακοίνωσή του στις 15.9.2001 για το τρομοκρατικό πλήγμα που εκδηλώθηκε στις ΗΠΑ αποσαφηνίζοντας την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού τονίζει: «Το κύριο ζήτημα που πρέπει να συγκεντρώσει την προσοχή του ελληνικού λαού είναι η απόφαση των ΗΠΑ να κηρύξουν κατάσταση πολέμου, με στόχο ένα σημαντικό αριθμό χωρών και λαϊκών κινημάτων. Ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος, καθώς πρέπει να παρθούν υπόψη μια σειρά παράγοντες που συνυπάρχουν, όπως: Η κρίση αγκαλιάζει συγχρονισμένα και τα τρία κέντρα του ιμπεριαλισμού, τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Ιαπωνία. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έχουν οξυνθεί και οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται να ενισχύσουν τη θέση τους ως παγκόσμιου χωροφύλακα, ενώ η ΕΕ διεκδικεί ένα ανάλογο ευρύτερο ρόλο σε διεθνές επίπεδο, πέρα από το ρόλο του χωροφύλακα που κατέχει στη γηραιά ήπειρο»[4].

ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΒΙΑ

Το κράτος και η βία του στη μακρόχρονη ιστορία των ταξικών κοινωνιών, πάντοτε ορθώνανε την απειλή της φυσικής εξόντωσης στις καταπιεζόμενες τάξεις που αγωνίζονταν για την ελευθερία τους. Ο μυθικός Προμηθέας, αλυσόδετος στα χέρια των τεράτων υπηρετών του Δία, του κράτους και της βίας, οδηγείται στο βράχο του μαρτυρίου του, γιατί τόλμησε να κλέψει από τον Ολυμπο τη φωτιά και να τη χαρίσει στους ανθρώπους. Σχετικά με τα λόγια του Προμηθέα στο Δία: «Να σου πω την αλήθεια, εγώ όλους τους θεούς τους μισώ» και την απάντηση που δίνει στον Ερμή: «... Εγώ δεν αλλάζω το μαρτύριο μου με μια ζωή σκλάβου. Κάλλιο στο βράχο αλυσόδετος, παρά δούλος πιστός του τύραννου Δία». Ο Μαρξ είπε: «Ο Προμηθέας είναι ο πιο ευγενικός και άγιος μάρτυρας του φιλοσοφικού ημερολογίου»[5].

Το κράτος δεν υπήρχε πάντα στην ιστορία του ανθρώπου, αλλά εμφανίστηκε όταν ο καταμερισμός της εργασίας και η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής διέσπασαν την πρωτόγονη κοινωνία των γενών σε τάξεις. Για το μαρξισμό η δημιουργία των τάξεων γέννησε το κράτος σαν μηχανισμό κυριαρχίας και επιβολής των εκμεταλλευτών στους εκμεταλλευόμενους, η αδικία και η εκμετάλλευση της εργασίας γέννησαν τη βία σαν μέθοδο επιβολής της θέλησης της άρχουσας τάξης.

Η βία σαν υλική δύναμη της κρατικής εξουσίας των καπιταλιστών ορθώνεται απειλητικά στον αγώνα της εργατικής τάξης για να αποτινάξει τα δεσμά της καταπίεσης. Το κράτος και η αστική δημοκρατία μαζί με τις μορφές της, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η δικτατορία της αστικής τάξης που με τη βία, πότε καλυμμένη και πότε ανοικτή επιβάλλει την κυριαρχία του συστήματος. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, το κεφάλαιο και το κράτος του περνάνε την αντίδραση σε όλες τις πλευρές της κοινωνίας, η αστική τάξη υπερφαλαγγίζει τις τυπικές δημοκρατικές μεθόδους και επιβάλλει συχνά βίαιες στρατιωτικές - φασιστικές δικτατορίες.

Στον τομέα της ιδεολογίας, η αστική τάξη μαζί με την κοινωνική δημαγωγία, καλλιεργεί την απροκάλυπτη εξύμνηση της βίας σαν νόμιμο δικαίωμα αποκλειστικά της κρατικής πολιτικής για να εξασφαλίσει την «ασφάλεια» των πολιτών και τα «συμφέροντα των εθνών».

Οι κομμουνιστές δεν είναι θιασώτες της βίας και του πολέμου. Ο μαρξισμός - λενινισμός απορρίπτει τις θεωρίες που αποδίδουν στη βία καθοριστικό ρόλο στην ιστορία[6]. Ταυτόχρονα, όμως, δεν αρνιέται καθόλου το ρόλο της βίας στον ένα ή στον άλλο μηχανισμό πραγματοποίησης της ιστορικής αναγκαιότητας, γιατί όπως έγραφε ο Μαρξ, αναφερόμενος στο προτσές της μετατροπής του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής σε κεφαλαιοκρατικό που επιταχύνθηκε με την κρατική βία: «Η βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας όταν αυτή εγκυμονεί τη νέα. Η ίδια η βία είναι οικονομική δύναμη»[7]. Οι κομμουνιστές είναι αντίθετοι και πολέμιοι κάθε μορφής ατομικής «τρομοκρατίας» και τυχοδιωκτισμού, υπερασπίζονται όμως το δικαίωμα της εργατικής τάξης και του λαού να χρησιμοποιήσουν κάθε μορφή πάλης για να καμφθεί η εκδήλωση κρατικής βίας που στρέφεται ενάντια στο λαϊκό κίνημα.

Ο Λένιν στην αντιπαράθεσή του με τους οπαδούς της ατομικής τρομοκρατίας

δήλωνε ότι: «Η σοσιαλδημοκρατία θα συνιστά πάντα την αποφυγή του τυχοδιωκτισμού και θα ξεσκεπάζει αλύπητα τις αυταπάτες που καταλήγουν αναπόφευκτα στην πλήρη απογοήτευση. Πρέπει να θυμούμαστε ότι το επαναστατικό κόμμα τότε μονάχα είναι άξιο του ονόματός του, όταν καθοδηγεί στην πράξη το κίνημα της επαναστατικής τάξης. Πρέπει να θυμούμαστε πως κάθε λαϊκό κίνημα παρουσιάζει ατελείωτη ποικιλία μορφών, επεξεργαζόμενο συνεχώς νέες, απορρίπτοντας τις παλιές, τροποποιώντας είτε συνδυάζοντας παλιές και νέες μορφές. Και χρέος μας είναι να παίρνουμε ενεργό μέρος σ’ αυτό το προτσές της επεξεργασίας των μεθόδων και των μέσων πάλης»[8].

Η ιστορία των κοινωνιών, είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων, που πραγματοποιείται με άλματα τη στιγμή της κορύφωσης της πάλης όταν εκδηλώνεται η κοινωνική επανάσταση. Τότε ακριβώς το κράτος των εκμεταλλευτών, σαν υλική δύναμη που ενσαρκώνει τη θέλησή τους, με τη βία στρέφει όλη τη δύναμή του για να τσακίσει τις επαναστατικές δυνάμεις. Το επαναστατικό κίνημα σ’ αυτή την τεράστια δύναμη καταστολής και κατάπνιξης είναι υποχρεωμένο να απαντήσει με τη δική του δύναμη αντίστασης και απελευθέρωσης.

Η ιστορία έχει δείξει ότι καμιά κοινωνική επανάσταση δεν πραγματοποιείται δίχως μαζική πολιτική δράση, δίχως άσκηση επαναστατικής βίας, ακόμη και ένοπλης λαϊκής πάλης όταν το κράτος των εκμεταλλευτών στρέφει όλους τους μηχανισμούς του, ιδεολογικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς για την καταστολή της θέλησης του λαού. Ο βαθμός και οι μορφές της βίας όμως πάντα καθορίζονται κυρίως από το βαθμό και τις μορφές επίθεσης των κυρίαρχων τάξεων.

Η πάλη της εργατικής τάξης και του λαού ενάντια στην πολιτική κυριαρχία των μονοπωλίων, για να στεφθεί με επιτυχία πρέπει να θέσει το ζήτημα της εξουσίας που είναι και η καρδιά της πολιτικής πάλης. Οι καπιταλιστές γνωρίζουν πολύ καλά ότι πολιτική που δε θίγει την κρατική τους εξουσία, κινείται στα όρια του συστήματος, δεν μπορεί να τους ανατρέψει. Δεν αρκεί η αποδοχή της πάλη των τάξεων, αλλά χρειάζεται αγώνας για την τελική της κατάληξη που είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. Η ανατροπή της πολιτικής εξουσίας των μονοπωλίων απαιτεί μια νέα εξουσία που σαν κρατική εξουσία εμπεριέχει τη βία, όμως εδώ πρόκειται για βία της πλειοψηφίας του λαού σε βάρος της μειοψηφίας των εκμεταλλευτών που δεν αποδέχονται, όπως έχει δείξει η ιστορία, την ήττα τους και επιχειρούν να παλινορθώσουν το εκμεταλλευτικό καθεστώς. Η κύρια λειτουργία της λαϊκής εξουσίας είναι η δημιουργική, η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, η ανάπτυξη της κοινωνίας με κεντρικό σχεδιασμό, χωρίς εκμετάλλευση αλλά με γνώμονα τις ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού και με την ολόπλευρη συμμετοχή τους.

Χωρίς επαναστατική βία, έλεγε ο Λένιν για την Οκτωβριανή Επανάσταση, το προλεταριάτο δεν μπορούσε να νικήσει. Αποτελούσε όμως απαραίτητη και δικαιολογημένη μέθοδο σε ορισμένες μόνο στιγμές της, μόνο όταν υπήρχαν ορισμένες και ειδικές συνθήκες, «...ενώ η οργάνωση των προλεταριακών μαζών, η οργάνωση των εργαζομένων ήταν και παραμένει η πολύ πιο βαθιά, μόνιμη ιδιότητα αυτής της επανάστασης και όρος της νίκης της ... η πιο βαθιά πηγή των νικών της»[9].

Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ αναδεικνύει σαν ένα ποιοτικό γνώρισμα για το ρόλο και την προοπτική του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης σε μια ανοδική πορεία ανάπτυξης - που φυσικά προϋποθέτει και ανάλογες αντικειμενικές εξελίξεις - τη συμμετοχή των μαζών: «Στην πορεία της πάλης και στο βαθμό που βαθαίνει ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας, αποκτά τα χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού λαϊκού μετώπου, οργανωμένου από τα κάτω και από τα πάνω, ικανού να συσπειρώνει στη δράση όλο και ευρύτερες λαϊκές μάζες.

Αποκτά ποιοτικά γνωρίσματα ανώτερα από τα μαζικά κινήματα και τις οργανώσεις τους. Τα όργανα αυτού του Μετώπου είναι τα επιτελεία του αγώνα σε κάθε επίπεδο, οργανωτές, καθοδηγητές σκληρών ταξικών συγκρούσεων. Δεν περιορίζονται στην άσκηση πίεσης και ελέγχου πάνω στο αστικό κράτος και στους άλλους αστικούς θεσμούς.

Κινητοποιούν το λαό, ώστε να ματαιώνει αντιλαϊκές επιλογές, να μην πειθαρχεί στους επάνω. Διαμορφώνουν μέσα στην πάλη νέους λαϊκούς θεσμούς, σε σύγκρουση με τους αστικούς θεσμούς που νομιμοποιούν τη δικτατορία των μονοπωλίων. Διαπαιδαγωγούν και προετοιμάζουν το λαό να αξιοποιεί όλες τις μορφές της πάλης και να είναι σε θέση να τις εναλλάσσει γρήγορα και ανάλογα με τις εξελίξεις. Τα καθοδηγητικά όργανα του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού λαϊκού μετώπου, οι λαογέννητοι θεσμοί που εμφανίζονται στη διάρκεια της αναμέτρησης και των ταξικών αγώνων αποτελούν τα έμβρυα της νέας πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της»[10].

Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Οι πόλεμοι είναι από τα πιο περίπλοκα και αντιφατικά φαινόμενα της κοινωνικής ζωής. Διαδραματίζονται σε όλη την ιστορία της ταξικής κοινωνίας και ασκούν τεράστια επίδραση στη ζωή των λαών και των κρατών, επιβραδύνοντας ή επιταχύνοντας την πορεία της κοινωνικής εξέλιξης. Σε αντίθεση με τις αστικές θεωρίες περί πολέμου και βίας ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν έδειξαν ότι αποτελούν κοινωνικο-ιστορικό φαινόμενο που παίρνει συστηματική μορφή σε μια ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης της ανθρώπινης κοινωνίας, ότι η βία και ο πόλεμος είναι συνυφασμένοι με την ιστορική εξέλιξη του τρόπου παραγωγής και την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας. Ακριβώς η γέννηση της ατομικής ιδιοκτησίας, των τάξεων και του κράτους οδήγησε στην εμφάνιση και «ιδιαίτερων αποσπασμάτων από ένοπλους ανθρώπους», δηλαδή στρατού, αστυνομίας κλπ. Ο πόλεμος γίνεται πλέον τακτική λειτουργία των κρατών που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των καταπιεστών, μέσο για την πολιτική στερέωση και την επέκταση της κυριαρχίας τους, πηγή καταλήστευσης άλλων λαών.

Οι κυρίαρχες τάξεις και οι κυβερνήσεις τους πραγματοποιούν τους ταξικούς τους σκοπούς, την πολιτική τους, με τα πιο διαφορετικά μέσα - οικονομικά, ιδεολογικά, διπλωματικά κλπ. Αν αυτά τα μέσα δεν οδηγήσουν στους σκοπούς που έχουν βάλει, τότε οι κυρίαρχες τάξεις και κράτη καταφεύγουν στην ανοικτή, βίαιη ένοπλη μορφή αγώνα, στον πόλεμο μεταξύ των κρατών αλλά και στον εμφύλιο.

Σε αυτό το σημείο δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο πόλεμος σαν υπέρτατη μορφή βίας δεν πηγάζει από τις εξωτερικές αντιθέσεις ενός κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμού αλλά από τις εσωτερικές του και κυρίως από την αντίθεση παραγωγικών δυνάμεων, σχέσεων παραγωγής που στο πλαίσιο κάθε ταξικής κοινωνίας εκδηλώνεται σαν πάλη των τάξεων και είναι η κινητήρια δύναμη της.

Αν δεν εξετάσει κανείς την ουσία του πολέμου και περιοριστεί στα εξωτερικά ιδεολογικά του καλύμματα, δε θα μπορέσει να αναδείξει την ουσία της πολιτικής που οδηγεί στον πόλεμο και επομένως στο χαρακτήρα του, αν είναι στην κατεύθυνση της κοινωνικής προόδου ή της αντίδρασης.

Πολύ ορθά ο Λένιν την περίοδο του Α΄ παγκοσμίου πολέμου διαχώρισε τη στάση των μπολσεβίκων από την αντίστοιχη των αστών πασιφιστών και των αναρχικών. Στη μπροσούρα «Σοσιαλισμός και πόλεμος» υπογραμμίζει ότι: «Από τους πρώτους διαφέρουμε γιατί καταλαβαίνουμε την αναπόφευκτη σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στους πολέμους και την πάλη των τάξεων στο εσωτερικό μιας χώρας, γιατί καταλαβαίνουμε ότι είναι αδύνατο να εξαλειφθούν οι πόλεμοι χωρίς την εξάλειψη των τάξεων και τη δημιουργία του σοσιαλισμού, καθώς και γιατί αναγνωρίζουμε στο ακέραιο ότι είναι δικαιολογημένοι, προοδευτικοί και αναγκαίοι οι εμφύλιοι πόλεμοι, δηλαδή οι πόλεμοι της καταπιεζόμενης τάξης ενάντια στην καταπιέζουσα τάξη, οι πόλεμοι των δούλων ενάντια στους δουλοχτήτες, των δουλοπάροικων αγροτών ενάντια στους τσιφλικάδες, των μισθωτών εργατών ενάντια στην αστική τάξη»[11].

Οι αστοί έντεχνα αποκρύπτουν τον ταξικό χαρακτήρα των κοινωνιών και των πολεμικών αναμετρήσεων, όπως κάνει και ο καθηγητής Στρατιωτικής Ιστορίας Τζον Κήγκαν στο βιβλίο του η «Η ιστορία του Πολέμου»: «Η γραπτή ιστορία του κόσμου είναι εν πολλοίς η ιστορία του πολέμου γιατί τα κράτη στα οποία ζούμε, σε μεγάλο βαθμό είναι αποτέλεσμα κατακτήσεων πολιτικής διαμάχης ή αγώνα για την ανεξαρτησία. Οι μεγάλοι πολιτικοί άνδρες της γραπτής ιστορίας ήταν γενικώς βίαιοι άνδρες, γιατί, εάν δεν ήταν οι ίδιοι πολεμιστές -αν κι οι περισσότεροι ήταν- κατανοούσαν τη χρήση της βίας και δεν απέφευγαν να τη χρησιμοποιήσουν για να επιτύχουν τους στόχους τους»[12].

Παρουσιάζουν την ιστορία της ανθρωπότητας και των πολέμων της σαν δημιούργημα των «μεγάλων ανδρών», που συνέλαβαν και εφάρμοσαν «μεγαλόπνοα σχέδια», διοργάνωσαν «πολιτιστικές και θρησκευτικές εκστρατείες». Σαν αυτές των σταυροφοριών για να «απελευθερώσουν» τους Αγιους Τόπους από τους άπιστους, στο αίμα των οποίων κολύμπαγαν οι πανοπλίες και τα άλογα των ιπποτών, όπως καυχιόταν σε γράμμα του προς τον Πάπα ο απεσταλμένος του. Οπως με την ανακάλυψη της Αμερικής, όταν οι Ισπανοί κονκισταδόρες (κατακτητές) εξόντωσαν με τα όπλα και τις αρρώστιες δεκάδες εκατομμύρια ιθαγενών, γιατί οι «απολίτιστοι ειδωλολάτρες» ιθαγενείς του βασιλιά Μοντεζούμα, μη γνωρίζοντας τι είναι ατομική ιδιοκτησία της γης, αδυνατούσαν να πουλήσουν τις εύφορες και χρυσοφόρες περιοχές τους στους «πολιτισμένους» ιππότες της φεουδαρχικής Ευρώπης. Για τους αστούς ιστορικούς ο Σπάρτακος είναι ένας ακόμη «μέγας» ηγέτης δίπλα στον «Μέγα Αλέξανδρο», τον «Μέγα Ναπολέοντα». Μόνο που ο δικός του πόλεμος ήταν ο «δίκαιος» πόλεμος των δούλων της Αρχαίας Ρώμης ενάντια στην ηγετική δύναμη της εποχής, για να κερδίσουν την ελευθερία τους ενάντια στην τάξη των δουλοκτητών. Η Ιωάννα της Λωραίνης εκτός από «αγία» που την ανακήρυξε ο Πάπας τον 20ό αιώνα, ήταν μια χωριατοπούλα που στη διάρκεια του εκατονταετή πολέμου (1337-1453) μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας για την κυριαρχία στη Φλάνδρα και την Γουνιέννη, ηγήθηκε των αγροτών και του στρατού ενάντια στους Αγγλους κατακτητές αλλά και στους Γάλλους συνεργάτες τους, τους φεουδάρχες της Βουργουνδίας, που τελικά τη συνέλαβαν, τη δίκασαν και την παρέδωσαν στους άγγλους. Είναι η εποχή του ξεσηκωμού των αγροτών στην Ευρώπη, που στην ιστορία έμεινε γνωστός με την ονομασία «πόλεμος των χωρικών» και στη Γαλλία σαν «ζακερί» από το παρατσούκλι «Ζακ ο αφελής» που έδωσαν οι Γάλλοι αριστοκράτες στους αγρότες που ξεσηκώθηκαν ενάντια στους φεουδάρχες δυνάστες και στους Αγγλους κατακτητές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στη σύγχρονη εποχή «δίκαιου» πολέμου είναι ο Μεγάλος Πατριωτικός αντιφασιστικός αγώνας της Σοβιετικής Ενωσης στη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, ενάντια στην ιμπεριαλιστική-φασιστική Γερμανία. Ο δεκαετής αντιφασιστικός εθνικο-απελευθερωτικός και αντιιμπεριαλιστικός πόλεμος του ελληνικού λαού κατά τη δεκαετία 1940-1950.

Στην εποχή του ιμπεριαλισμού και ειδικά σήμερα βλέπουμε τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους να μη διστάζουν μπροστά σε κανένα έγκλημα για να επιβάλλουν την κυριαρχία τους. Το ζήτημα όμως που πρέπει να απασχολήσει τους λαούς είναι ότι το κεφάλαιο ψάχνει για συνεργούς, συνενόχους στα εγκλήματά του. Με χιλιάδες τρόπους προσπαθεί να τους εξαπατήσει και σε αυτή την προσπάθεια τα επιτελεία του «σκαρφίζονται» ακόμη και τις πιο απίθανες θεωρίες.

Τον «κοινωνικό δαρβινισμό» και τις θεωρίες του Μάλθους για την αναγκαιότητα του πολέμου σαν μέσο μείωσης του πληθυσμού, τον αντικομμουνισμό, την ταύτιση «κομμουνισμού» με την «αναρχία» και την «τρομοκρατία», την προβολή του κινδύνου από τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό», τις επιστημονικοφανείς αλλά βαθιά μυστικιστικές και αντιδραστικές θεωρίες για το ρόλο των γονιδίων στη βίαιη και εγκληματική συμπεριφορά του ανθρώπου, το διαχωρισμό των ανθρώπων σε «ράτσες», σε «ανώτερους» και «κατώτερους πολιτισμούς».

Αντιπροσωπευτικό σύγχρονο δείγμα αυτών των αντιλήψεων είναι οι θέσεις του Σάμιουελ Χάντινγκτον: «Η υπόθεσή μου είναι ότι η θεμελιώδης πηγή αντιπαραθέσεων σε αυτό τον καινούργιο κόσμο δε θα είναι πρωταρχικά ούτε ιδεολογική, ούτε οικονομική. Οι μεγάλες διαιρέσεις ανάμεσα στην ανθρωπότητα και η κυρίαρχη πηγή αντιπαραθέσεων θα είναι πολιτισμική. Τα έθνη-κράτη θα παραμείνουν οι πιο ισχυροί παράγοντες στις παγκόσμιες υποθέσεις, αλλά οι κύριες διαμάχες στην παγκόσμια πολιτική θα λάβουν χώρα ανάμεσα σε έθνη και ομάδες διαφορετικών πολιτισμών. Η σύγκρουση πολιτισμών θα κυριαρχήσει στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Οι ασαφείς συνοριακές γραμμές μεταξύ πολιτισμών θα είναι τα πολεμικά μέτωπα του μέλλοντος.

Η διαμάχη μεταξύ πολιτισμών θα αποτελέσει την τελευταία φάση στην εξέλιξη των αντιπαραθέσεων στο σύγχρονο κόσμο»[13].

Τίποτα το καινούργιο δεν υπάρχει σε αυτές τις θεωρίες. Είναι οι γνωστές συνταγές που ανά τους αιώνες χρησιμοποιούν οι σφαγείς των λαών. Η πάλη ενάντια στο σύγχρονο πόλεμο δεν μπορεί παρά να συνδέεται με την πάλη ενάντια στην αιτία που τον δημιουργεί και επομένως ο αγώνας αυτός να βαθαίνει τα αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά του χαρακτηριστικά.

Το εργατικό κίνημα, λοιπόν, για να τοποθετηθεί απέναντι σε έναν πόλεμο πρέπει να εξετάσει το χαρακτήρα του από τη σκοπιά των καταπιεζόμενων μαζών, των συμφερόντων τους για κοινωνική απελευθέρωση.

Φανταστείτε όμως ότι ένας δουλοκτήτης που έχει 100 δούλους πολεμάει με ένα δουλοκτήτη που έχει 200 δούλους για ένα πιο «δίκαιο» ξαναμοίρασμα των δούλων. Είναι φανερό ότι η χρησιμοποίηση σε μια τέτια περίπτωση της έννοιας «αμυντικός» πόλεμος ή «υπεράσπιση της πατρίδας» θα ήταν πλαστογραφία της ιστορίας, στην πράξη θα σήμαινε καθαρή εξαπάτηση του απλού λαού, του μικροαστού, του αμόρφωτου ανθρώπου από τους επιτήδειους δουλοκτήτες. Ετσι ακριβώς εξαπατά τους λαούς η σημερινή, η ιμπεριαλιστική αστική τάξη με την «εθνική» ιδεολογία και με την έννοια της υπεράσπισης της πατρίδας στο σημερινό πόλεμο, που γίνεται ανάμεσα σε δουλοκτήτες για την εδραίωση και το δυνάμωμα της δουλείας»[14]. Σε αυτό το απόσπασμα από τη μπροσούρα του Λένιν «Σοσιαλισμός και πόλεμος» χαράζεται και η τακτική του κομμουνιστικού κινήματος στην περίοδο του Α΄ παγκοσμίου πολέμου.

Αλλά και σήμερα πόσο επίκαιρες παραμένουν αυτές οι θέσεις. Αραγε ποιά «εθνικά συμφέροντα» υπερασπίζονται οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις που βρίσκονται στις χώρες της Βαλκανικής, στο Αφγανιστάν, εκείνες που θα συμμετάσχουν στο σώμα 60.000 ανδρών που θα αποτελέσει τη δύναμη «ταχείας αντίδρασης» της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Μα είναι τα ίδια με εκείνα που επιβάλλουν την πολιτική της καταστολής των εργατικών αγώνων, την πολιτική των «μαθητοδικείων» και των «αγροτοδικείων», την πολιτική του «τρομονόμου» και της περιστολής των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών, την πολιτική που «εκπυρσοκροτεί» στα κεφάλια των τσιγγάνων και των Αλβανών μεταναστών, την πολιτική που νηολογεί «γαλέρες» γεμάτες χιλιάδες μετανάστες από την Ασία με δρομολόγιο τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της «πολιτισμένης» Ευρώπης. Πρόκειται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των μονοπωλίων μεταμφιεσμένα σε «εθνικό συμφέρον».

Ετσι η πάλη ενάντια στον πόλεμο, στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, στην περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών αποτελούν πλευρές του αγώνα κατά των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού στην προοπτική του σοσιαλισμού, σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο.

---

Ο Αποστόλης Παππάς είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ.

[1] Καρλ Βον Κλάουζεβιτς: «Περί του πολέμου», εκδ. «Βάνιας», σελ. 31, 52-53.

[2] Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι: «Η μεγάλη σκακιέρα», εκδ. «Νέα Σύνορα - Α. Α. Λιβάνη», σελ. 62, 360.

[3] Σάμιουελ Π. Χάντινγκτον: «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης», TERZO BOOKS.

[4] Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ: «Για τη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται ύστερα από το τρομοκρατικό πλήγμα που εκδηλώθηκε στις ΗΠΑ», Κομμουνιστική Επιθεώρηση, Νο 5, 2001, σελ. 10.

[5] Ν. Κουν: «Μύθοι και θρύλοι της Αρχαίας Ελλάδας», σελ. 130-131.

[6] Φ. Ενγκελς: «ΑντιΝτύρινγκ», μέρος δεύτερο, «Θεωρία της βίας», κεφ. II, III, IV, «Ο ρόλος της βίας στην Ιστορία», κεφ. V, σελ. 202-306, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή». Αθήνα 2001.

[7] Κ. Μάρξ: «Το Κεφάλαιο», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 1, σελ. 776.

[8] Β. Ι. Λένιν: «Επαναστατικός τυχοδιωκτισμός». Απαντα, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 6, σελ. 386.

[9] Β. Ι. Λένιν: «Λόγος στη μνήμη του Γ. Μ. Σβερντλόφ» στην έκτακτη συνεδρίαση της ΠΚΕΕ, 18 του Μάρτη 1919. Απαντα, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 38, σελ. 74.

[10] «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», εκδόσεις ΚΕ του ΚΚΕ, 1996, σελ. 30-31.

[11] Β. Ι. Λένιν: «Για τους δίκαιους και άδικους πολέμους», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 31.

[12] Τζον Κήγκαν: «Η Ιστορία του Πολέμου», εκδ. «Νέα Σύνορα - Α. Α. Λιβάνη», σελ. 637.

[13] «Η σύγκρουση Ανατολής - Δύσης και η πρόκληση Χάντιγκτον», «Εναλλακτικές Εκδόσεις», σελ. 30.

[14] Β. Ι. Λένιν: «Για τους δίκαιους και άδικους πολέμους», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 33.

απο την Κομεπ

«Αντισταθμιστικά»...

«Αντισταθμιστικά»...

Κουρνιαχτό γύρω από τις λεγόμενες «αντισταθμιστικές παρεμβάσεις» επιχειρεί να σηκώσει τις τελευταίες μέρες η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ενόψει του επόμενου πακέτου με τα αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνονται στον κύκλο της δεύτερης «αξιολόγησης».
Σε αυτό το επίπεδο, ως τάχα «αντιστάθμισμα» της γενικευμένης καρατόμησης του αφορολόγητου ορίου στους μισθωτούς, συνταξιούχους, αγρότες, «εξετάζεται» το ενδεχόμενο χαμηλότερων συντελεστών στη φορολογική κλίμακα, κάποιων «παρεμβάσεων» στο ΦΠΑ, στα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ κ.ο.κ.
Σημειώνουμε ότι το επόμενο πακέτο που αφορά στην ενίσχυση της φοροληστείας απέναντι στο λαό, θα φτάσει στο 1% του ΑΕΠ ή πάνω από 1,8 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Επιπλέον 1,8 δισ. ευρώ προβλέπονται από τα μέτρα που αφορούν στην καρατόμηση των συντάξεων και των κάθε είδους προνοιακών επιδομάτων που έχουν απομείνει για τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα.
Εν προκειμένω, ο απροκάλυπτος κυβερνητικός εμπαιγμός απογειώνεται, καθώς τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά» μέτρα προσδιορίζονται σε παρεμβάσεις όπως το λεγόμενο «κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης», που συνδέεται με την «αξιολόγηση των κοινωνικών παροχών», ώστε να περικοπούν, τόσο ως προς τον αριθμό των δικαιούχων, όσο και ως προς το ύψος των αποδιδόμενων κονδυλίων, τα οποία περνούν από νέα «γκιλοτίνα».
Μιλώντας για «αντισταθμιστικά», δεν μπορεί να μην ανατρέξει κανείς στο παράδειγμα με το ΕΚΑΣ. Μέχρι το 2019, οπότε θα εφαρμοστεί η τελευταία φάση της περικοπής του επιδόματος στους χαμηλοσυνταξιούχους (καταργείται οριστικά από το 2020), οι σημερινοί δικαιούχοι θα χάσουν 2,4 δισ. ευρώ. Σαν «αντιστάθμισμα», η κυβέρνηση θέσπισε μέτρα και ψευτοπαροχές με ημερομηνία λήξης, ύψους 50 εκατ. ευρώ για φέτος, που προωθούνται μέσω προγραμμάτων διαχείρισης της ακραίας φτώχειας.
Σε κάθε περίπτωση, οι «αντισταθμιστικές παρεμβάσεις», που συζητάει τώρα η κυβέρνηση, έρχονται να «δέσουν» με την προοπτική ανάκαμψης του εγχώριου κεφαλαίου. Σε αυτό το φόντο, ο ΣΕΒ τονίζει: «Η διάρθρωση της φορολογίας πρέπει να αναθεωρηθεί (...) Προς αυτήν την κατεύθυνση, επιβάλλεται η μείωση του αφορολόγητου, των φορολογικών συντελεστών στον φόρο νομικών προσώπων και του μη μισθολογικού κόστους».
Ο ΣΕΒ, ανοιχτά και προκλητικά, βάζει ζήτημα μείωσης των φόρων τόσο στα επιχειρηματικά κέρδη, όσο και στο «μη μισθολογικό κόστος», στις ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλει η εργοδοσία. Ζητάει, δηλαδή, μέτρα για την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, που θα έχει αρνητικές επιπτώσεις και στο ασφαλιστικό σύστημα. Μάλιστα, αξιώνουν οι εν λόγω «απώλειες» για το κρατικό ταμείο να φορτωθούν και πάλι στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, με νέα μέτρα και συγκεκριμένα με την παραπέρα μείωση του αφορολόγητου ορίου στους μισθωτούς και συνταξιούχους.
Χαρακτηριστική είναι και η πρόσφατη «έκθεση αξιολόγησης» του ΔΝΤ, η οποία στον άξονα των «αντισταθμιστικών παρεμβάσεων» εστιάζει στην «ανακατανομή πόρων από το συνταξιοδοτικό στο προνοιακό σύστημα», με την ταυτόχρονη κατάργηση «προνομίων», όπως οι ίδιοι προκλητικά χαρακτηρίζουν την «προσωπική διαφορά» στις σημερινές συντάξεις.
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι το εξής: Η κυβέρνηση, στο όνομα του να κλείσει η «αξιολόγηση» και να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάκαμψης για το κεφάλαιο, παίρνει μέτρα που βουλιάζουν το λαό βαθύτερα στη φτώχεια. Για να «χρυσώσει το χάπι», να διαχειριστεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια και τις συνέπειες της πολιτικής της, υπόσχεται «αντισταθμιστικές παρεμβάσεις», οι οποίες, στο ένα σκέλος τους, περιέχουν μέτρα ενίσχυσης των μηχανισμών διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και, στο άλλο, «αναπτυξιακά μέτρα» θωράκισης και ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Μ' αυτήν την πραγματικότητα δεν πρέπει να συμβιβαστεί ο λαός. Και είναι μεγάλη ευκαιρία τα συλλαλητήρια της ερχόμενης Τρίτης, για να στείλει με τη μαζική συμμετοχή του το μήνυμα ότι δεν πιάνουν η κοροϊδία και οι ελιγμοί της κυβέρνησης.

Για το ηλεκτρονικό εισιτήριο

Για το ηλεκτρονικό εισιτήριο

Η θέσπιση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ) στο Λεκανοπέδιο της Αττικής, με τον τρόπο που γίνεται, έρχεται να επιβεβαιώσει τις εκτιμήσεις για την ενίσχυση της καταστολής γενικά και ειδικά στο επίπεδο της πληροφορίας και της στέρησης των ανθρώπων από δικαιώματα και ελευθερίες, που μέχρι τώρα προστατεύονταν (τουλάχιστο διακηρυκτικά) από το αστικό σύνταγμα.
Συγκεκριμένα, το ηλεκτρονικό εισιτήριο, σύμφωνα με αυτά που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας, θα έχει είτε τη μορφή κάρτας χωρίς ηλεκτρονική καταγραφή στοιχείων του χρήστη (ανώνυμη δηλαδή), είτε τη μορφή κάρτας απεριορίστων διαδρομών με αναλυτικά στοιχεία του χρήστη στην επιφάνεια και στο ηλεκτρονικό της μέρος (ΑΜΚΑ, αριθμός δελτίου ταυτότητας, ΑΦΜ, ονοματεπώνυμο, πατρώνυμο, μητρώνυμο, ημερομηνία γέννησης, φωτογραφία σε ηλεκτρονική μορφή, καθώς και άλλα προσωπικά στοιχεία - στην περίπτωση που η έκδοσή της ζητείται διαδικτυακά - όπως αριθμός σταθερού και κινητού τηλεφώνου, αριθμός fax, ταχυδρομική διεύθυνση, ηλεκτρονική διεύθυνση).

***

Η κάρτα χωρίς στοιχεία του χρήστη θα κοστίζει πολύ περισσότερο ανά διαδρομή (δεν είναι διαρκείας, με εκπτώσεις κ.λπ.) και θα είναι ασύμφορη για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η λύση για τους ανθρώπους αυτούς αναγκαστικά θα είναι η οικονομικότερη κάρτα απεριορίστων διαδρομών, όπου και εντοπίζονται τα προβλήματα για τα οποία γνωμοδότησε πρόσφατα και η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ).
Οι προϋποθέσεις που απαιτεί ο ΟΑΣΑ για την έκδοση της ηλεκτρονικής κάρτας του εισιτηρίου, θυμίζουν προϋποθέσεις έκδοσης ενός εσωτερικού διαβατηρίου (μόνο τα βιομετρικά στοιχεία λείπουν!).
Από την πληθώρα των απαιτουμένων στοιχείων που πρέπει να υποβάλει ο χρήστης - επιβάτης, το κεντρικό και επικίνδυνο πρόβλημα εντοπίζεται στην προσωποποίηση του εισιτηρίου, στη δυνατότητα ταύτισης δηλαδή του χρήστη με τις διαδρομές που καταγράφονται ηλεκτρονικά στην κάρτα. Από τη στιγμή που το ηλεκτρονικό εισιτήριο στο τσιπ του έχει καταχωρημένη την ταυτότητα του χρήστη, η βάση δεδομένων που καταγράφει τις διαδρομές, και πραγματοποιεί και είναι σε θέση να γνωρίζει κάθε μετακίνηση κάθε προσώπου ξεχωριστά.

***

Η βάση αυτή μπορεί να αποθηκεύει στοιχεία (τις διαδρομές του χρήστη), να τα επεξεργάζεται και να τα αξιοποιεί ανάλογα με τις επιδιώξεις κρατικών μηχανισμών, υπηρεσιών κ.λπ. Ανοίγονται έτσι άπειρες δυνατότητες για τους μηχανισμούς καταστολής, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή θα μπορούν να παρακολουθούν και να καταγράφουν τις καθημερινές κινήσεις φυσικών προσώπων. Πρόκειται για μνημείο χαφιεδισμού, ένα υπερσύγχρονο «πανοπτικόν», όπου δεν παρακολουθείται μόνο η οικονομική δραστηριότητα ή η καταναλωτική συνήθεια (όπως με τις πιστωτικές κάρτες) ή η ηλεκτρονική επικοινωνία (διαδίκτυο), αλλά ακόμη και η φυσική παρουσία και μετακίνηση. Με τον τρόπο αυτό, κάθε κρατικός μηχανισμός καταστολής θα μπορεί να ελέγχει για παράδειγμα ποιοι και πόσοι πήγαν με ΜΜΜ σε κάποια πολιτική εκδήλωση, διαδήλωση, κοινωνική συγκέντρωση κ.λπ. Κατ' επέκταση, μπορεί να εκτίθεται και η προσωπική ζωή και κάθε σφαίρα δραστηριότητας του ατόμου που εμπεριέχει μετακίνηση με ΜΜΜ και καταργείται κάθε έννοια ιδιωτικότητας στη ζωή των ανθρώπων.
Αυτό συνιστά ευθεία παραβίαση του απορρήτου των μετακινήσεων και κατ' επέκταση καταργεί το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας κίνησης και έρχεται σε αντίθεση και με αυτό το αστικό σύνταγμα και τις διατάξεις του για τα ατομικά δικαιώματα.
Ο ΟΑΣΑ, ενώπιον της ΑΠΔΠΧ που ασχολήθηκε με το ζήτημα, προέβαλε προσχηματικές αιτιολογίες για τις προϋποθέσεις που απαιτεί, όπως ότι δήθεν χρειάζονται τα στοιχεία για τον καταλογισμό προστίμων σε περίπτωση παραβάσεων, για την επιστροφή ποσού σε περίπτωση απώλειας, για δυναμικό σχεδιασμό των δικτύων και την εξυπηρέτηση πελατών κ.λπ.
Η ΑΠΔΠΧ διαπιστώνει ότι ζητείται εξαντλητική σειρά στοιχείων χωρίς σαφή και επαρκή αιτιολόγηση ή άλλη δικαιολογητική βάση (γνωμοδότηση 1/2017). Είναι προφανές ότι παρά τις βεβαιώσεις του ΟΑΣΑ περί 24ωρης μόνο τήρησης των δεδομένων, κάθε υπηρεσία θα μπορεί με νόμιμο (άρση απορρήτου) η ημινόμιμο τρόπο (υποκλοπή) να έχει στοιχεία στη διάθεσή της για το σύνολο των μετακινήσεων σε βάθος χρόνου. Αυτό, άλλωστε, ομολογεί εμμέσως πλην σαφώς και ο ΟΑΣΑ.

***

Σε κάθε περίπτωση, η ύπαρξη και μόνο μιας τεράστιας βάσης δεδομένων των μετακινήσεων εκατομμυρίων ανθρώπων εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για το λαό, τους εργαζόμενους και το κίνημά τους. Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί το απαραβίαστο των δεδομένων της βάσης παρά τις σχετικές διαβεβαιώσεις.
Σε μια χώρα που μαστίζεται από φτώχεια και ανεργία και οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, οι νέοι, αδυνατούν να προμηθευτούν τα ακριβά εισιτήρια των ΜΜΜ, χρησιμοποιείται από τον ΟΑΣΑ, με τις οδηγίες φυσικά της κυβέρνησης, το «τυράκι» των εκπτώσεων στις ηλεκτρονικές κάρτες, ώστε να συναινέσει ο λαός στην περαιτέρω καταστολή, την παρακολούθηση και τελικά την ποδηγέτησή του.
Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη, για την οποία η κυβέρνηση φέρνει σοβαρές ευθύνες και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί, πέρα από τις όποιες γνωμοδοτήσεις της ΑΠΔΠΧ, με άμεση ενημέρωση και κινητοποίηση του λαού και άρνησή του να συναινέσει στις διαδικασίες αυτές.

Ευθύμης ΓΟΥΣΙΑΣ
Μέλος του Τμήματος Δικαιωμάτων και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ