ΕΚ Κέρκυρας στα χέρια των εργατών και όχι των εργοδοτών – Ακυρώθηκαν 19 νόθοι αντιπρόσωποι της “πλειοψηφίας”

Κατιούσα

Ο συνεχής και αταλάντευτος αγώνας των εργαζόμενων, που συσπειρώνονται στα ταξικά Σωματεία του νησιού μας, είχε ως αποτέλεσμα την σημερινή απόφαση του Πρωτοδικείου Κέρκυρας, με την οποία 19 “αντιπρόσωποι” της “πλειοψηφίας” της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας ακυρώνονται (9 συνταξιούχοι, 8 του εργοδοτικού σωματείου του Ikos Dassia, 2 δημόσιοι υπάλληλοι).

Η απόφαση αυτή επιβεβαιώνει τις καταγγελίες τις οποίες εδώ και πολλά χρόνια κάνουν τα ταξικά Σωματεία, το Π.Α.ΜΕ., για το όργιο νοθείας και αυθαιρεσίας της εργοδοτικής “πλειοψηφίας” της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου. Επιβεβαιώνει την παρέμβαση της εργοδοσίας και την αμέριστη στήριξη που της παρέχει η ξεπουλημένη “ηγεσία” του ΕΚΚ. Επιβεβαιώνει την θέση των ταξικών Σωματείων για τον ουσιαστικό ρόλο που θα πρέπει να έχουν οι συνταξιούχοι, συμβάλλοντας στους αγώνες των εργαζομένων με την πολύτιμη πείρα τους και όχι αντιμετωπίζοντάς τους ως “κουκιά”, όπως κάνει η παρέα των εργοδοτικών-κυβερνητικών συνδικαλιστών του ΕΚΚ.

Σε μια ύστατη προσπάθεια να διασφαλίσουν την παρέμβαση της εργοδοσίας στα πράγματα του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας, η θλιβερή παρέα της αυτοαποκαλούμενης “πλειοψηφίας” της διοίκησης, προχώρησε, αμέσως μετά την απόφαση του Πρωτοδικείου, σε μία ακόμα αυθαιρεσία, παραβλέποντας την παραπάνω απόφαση, παρότι είναι οι ίδιοι που επικαλούνται συνεχώς την δικαιοσύνη και τις αποφάσεις της. Συγκάλεσε έκτακτη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου, καλώντας τα μέλη μόλις μισή ώρα πριν την έναρξη και μάλιστα πήρε λέει αποφάσεις, παρά το γεγονός ότι δεν είχε απαρτία!!!

Ο αγώνας για ένα Εργατικό Κέντρο πραγματικό όπλο των εργαζόμενων-φόβητρο της εργοδοσίας και των κυβερνήσεών της, ο αγώνας για ένα Εργατικό Κέντρο πραγματικό εργαλείο στα χέρια των εργαζόμενων για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους κόντρα στην εκμετάλλευση, την αυθαιρεσία και την τρομοκρατία της εργοδοσίας, συνεχίζεται!

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους σε συγκέντρωση το Σάββατο 23 Φλεβάρη στις 2 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας, να διασφαλίσουν την διεξαγωγή ενός πραγματικού Συνεδρίου και την εκλογή εφορευτικής επιτροπής.

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ

ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΕΡΙΑ

“Χειρότερα από ισραηλινή φυλακή” τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων στη Δανία

Κατιούσα

Μια από τις κορυφαίες ρήσεις της 15ετίας τουλάχιστον ήταν εκείνη του ΓΑΠ που ήθελε να κάνει την Ελλάδα “Δανία του Νότου”. Η εικόνα της μικρής σε έκταση και πληθυσμό, αλλά δυναμικής κι ευημερούσας σκανδιναβικής χώρας, παρά τα ρήγματα που έχει υποστεί, εξακολουθεί να στοιχειώνει το φαντασιακό των Ελλήνων κι όχι μόνο. Σε αυτό βέβαια βοηθούν και διεθνείς μελέτες και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ.
Ως “Παράδεισος” για τους εργαζόμενους διαφημίζεται λοιπόν η χώρα σε άρθρο του insider.gr, βασισμένο σε μελέτη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF), που κατατάσσει τη Δανίας ως 10η παγκοσμίως σε ανταγωνιστικότητα. Όπως όλοι ξέρουν, πλην κάτι κολλημένων σταλινικών, η ανταγωνιστικότητα σημαίνει αυτόματα ζωή χαρισάμενη για τους εργαζόμενους. Δεν είναι δηλαδή παράδεισος το ότι στη Δανία “οι συνάδελφοι αλληλεπιδρούν και συναναστρέφονται ανεξαρτήτως θέσης ή βαθμού.” ή ότι  “η πόρτα στο γραφείο του διευθυντή είναι πάντα ανοιχτή και οι εργαζόμενοι μπορούν να εκφράσουν τις ανησυχίες ή τα παράπονά τους απευθείας στον CEO της εταιρείας, χωρίς να φοβούνται να ασκήσουν κριτική” κι έτσι “έχουν την ελευθερία να μοιράζονται τις ιδέες και τις απόψεις τους και ενθαρρύνεται η δημιουργικότητά τους;” Το άρθρο βέβαια δε μας διευκρινίζει τι ακριβώς γίνεται όταν αυτές οι ιδέες αφορούν απεργίες ή αυξήσεις, αλλά γιατί να απεργήσεις όταν η πόρτα του διευθυντή σου είναι πάντα ανοιχτή με στοργή και προδέρμ;
Και συνεχίζει το άρθρο, “Μπορεί οι απολύσεις να είναι πιο «εύκολες», αλλά η πρόνοια για τους ανέργους είναι πολύ σημαντική και τα δίχτυα ασφαλείας ισχυρά.” Ευελφάλεια, που έλεγε κάποτε κι η Διαμαντοπούλου. Για όσους δεν πιάσατε το νόημα, το κείμενο υπονοεί ότι στην Ελλάδα οι απολύσεις είναι πιο “δύσκολες” (γέλια κοινού), αλλά αν τις διευκολύναμε ίσως και να υπήρχε καλύτερη πρόνοια.
Όπως και να ‘χει, το άρθρο μπορεί να διαβαστεί αντιστικτικά προς εκείνο του καθηγητή του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης Nicholas Mirtzoeff, ο οποίος επισκέφτηκε τη χώρα και συγκεκριμένα ένα στρατόπεδο προσφύγων που δεν έχουν ούτε δικαίωμα ασύλου, ούτε όμως επιτρέπεται η απέλασή τους.
Η Δανία βρίσκεται φυσικά στην πρωτοπορία των αντιμεταναστευτικών πολιτικών εδώ και χρόνια, με τη δημιουργία θεσμοθετημένων γκέτο για «μη δυτικούς μετανάστες», την κατάσχεση χρημάτων και περιουσιακών στοιχείων των αιτούντων ασύλων και γενικά την τη μετατροπή των συνθηκών ζωής «σε αφόρητες», όπως έχει δηλώσει και η υπουργός μετανάστευσης Ίνγερ Στόιμπεργκ. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής έχει δημιουργηθεί και το κέντρο κράτησης Σγέλσμαρ, έξω από την Κοπεγχάγη. Το προάστιο, που δε διαθέτει καταστήματα ή άλλες υποδομές, απέχει 30 λεπτά με το αυτοκίνητο από την πρωτεύουσα, αλλά δύο ώρες με τρεις διαφορετικές συγκοινωνίες, τις οποίες αναγκάζονται να χρησιμοποιούν οι μετανάστες, που προφανώς δε διαθέτουν αμάξι.
Η διοίκηση του στρατοπέδου ανήκει στη Σωφρονιστική Υπηρεσία της Δανίας, ενδεικτικό του ότι οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες, παρά τη θεωρητική ελευθερία μετακίνησης. Κάθε βράδυ στις 10 η πύλη κλείνει για όλους, ενώ το κτίριο περιβάλλεται από ψηλό φράχτη ασφαλείας.
Οι άνθρωποι που ζουν εκεί δεν αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες, ούτε μπορούν να επιστρέψουν, αφού δεν έχουν πια δικαιώματα πολίτη στις χώρες τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Λίλι και τους 7χρονου γιου της από την Ερυθραία, που πέρασαν αρχικά από την Ελλάδα, όπου και άφησαν τα αποτυπώματά τους. Βάσει της συνθήκης του Δουβλίνου ως γνωστόν, η χώρας μας φέρει την ευθύνη της επεξεργασίας του αιτήματος ασύλου.
Οι τρόφιμοι του Σγέλσμαρκ απαγορεύεται να εργαστούν ή να πάρουν επιδόματα, δεν επιτρέπεται να μαγειρεύουν (σε αντίθεση με ό,τι ισχύει για τους κρατούμενους στις δανέζικες φυλακές), να διακοσμούν τα δωμάτιά τους ή να έχουν έπιπλα εκτός από ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι και μερικές καρέκλες. Ούτε τα χαλιά ή τα ριχτάρια επιτρέπονται. Τα δωμάτια είναι κρύα και ψηλοτάβανα, χωρίς ίντερνετ ή τηλεόραση.
Άθλια είναι και η σίτιση, καθώς το φαγητό, που περιγράφεται ως άθλιο, προετοιμάζεται αλλού και ξαναζεσταίνεται επί τόπου. Στην καφετέρια οι συνθήκες είναι τόσο άσχημες που δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στους επισκέπτες. Ούτε οι άρρωστοι ή οι έγκυες έχουν δικαίωμα σε καλύτερη διατροφή.
Ο Τζαμαϊκανός κοινωνιολόγος Ορλάντο Πάτερσον αναφερόμενος στη δουλεία τη χαρακτήρισε «κοινωνικό θάνατο». Όρος που ταιριάζει σε αυτό που προσπαθεί να επιβάλλει στους αιτούντες άσυλο το δανικό κράτος. Ένας επισκέπτης από την Παλαιστίνη περιέγραψε τις συνθήκες που είδε ως χειρότερες από εκείνες στην ισραηλινή φυλακή όπου υπήρξε κρατούμενος.
Τα μεγαλύτερα θύματα είναι τα περίπου 100 παιδιά του στρατοπέδου, στα οποία απαγορεύεται να παίζουν έξω ή οπουδήποτε αλλού εκτός από έναν μικρό παιδότοπο. Δεν μπορούν να πάνε σχολείο, αλλά στοιβάζονται ανεξαρτήτως ηλικίας σε έναν παιδικό σταθμό όπου το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ζωγραφίζουν με μαρκαδόρους.
Τα ψυχολογικά βασανιστήρια έχουν ως στόχο οι πρόσφυγες να εξαφανιστούν, ζώντας στην παρανομία ή αναζητώντας άσυλο σε άλλη χώρα. Παρά τις εξοντωτικές συνθήκες, οι πρόσφυγες έχουν βρει το κουράγιο να οργανωθούν. Κάθε βδομάδα διαδηλώνουν στην Κοπεγχάγη, ενώ έχουν οργανώσει και απεργία πείνας. Σε μια από τις διαδηλώσεις η Λίλι πήρε το λόγο: «Έχουμε το δικαίωμα να ζητήσουμε άσυλο στη Δανία και έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε μια φυσιολογική ζωή μέχρι να βρεθεί λύση στις υποθέσεις μας».
Η κυβέρνηση της χώρας εμφανίζεται ανυποχώρητη, σχεδιάζοντας να αντιγράψει την πρακτική της Αυστραλίας, που εξορίζει πρόσφυγες στο νησί Ναουρού. Στόχος είναι όσοι δεν έλαβαν άσυλο να απομονώνονται στο νησί Λίντχολμ, που μέχρι σήμερα φιλοξενεί κρεματόρια ζώων.

Ριζοσπαστικός κι αμφιλεγόμενος: Μάλκολμ Χ, η ζωή και η δολοφονία του

2

Κατιούσα

Ήταν ένα απόγευμα σαν σήμερα στις 21 Φλεβάρη 1965, όταν έπεφτε νεκρός στη Νέα Υόρκη ο Malcolm X, από σφαίρες πρώην ομοϊδεάτων του στο “Έθνος του Ισλάμ”. Υπήρξε ένας από τους μαχητικότερους και παράλληλα πιο αμφιλεγόμενους ηγέτες του κινήματος χειραφέτησης των Αφροαμερικανών. Αντιμετωπίζεται συνήθως ως ο αντίθετος πόλος στον πασιφισμό του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, καθώς σε αντίθεση με εκείνον, προέτρεπε τους ομόφυλούς του να αντιπαλέψουν το ρατσισμό “με κάθε απαραίτητο μέσο”. Γεννήθηκε στην Ομάχα το 1925, ενώ από πολύ νωρίς ήρθε σε επαφή με τη ρατσιστική βία. Οι γονείς του Μάλκολμ, ως υποστηρικτές του παναφρικανιστή ηγέτη Μάρκους Γκάρβεϋ, υφίσταντο διαρκείς απειλές από οργανώσεις όπως η Κου-Κλουξ-Κλαν, της οποίας άνδρες είχαν σπάσει τα τζάμια του σπιτιού της στην Ομάχα. Αργότερα ένα από τα σπίτια τους κάηκε από τη “Μαύρη Λεγεώνα”, μια ομάδα που είχε αποσπαστεί από την ΚΚΚ. Η κατάσταση αυτή ανάγκασε την οικογένεια του Μάλκολμ να αλλάζει συχνά πόλη διαμονής. Όταν εκείνος ήταν 6 χρονών, ο πατέρας του χτυπήθηκε από αυτοκίνητο, υπό αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα συνθήκες. Αρκετοί συγγενείς του πάντως είχαν διαπιστωμένα πέσει θύματα ρατσιστικής βίας, όπως ένας θείος του που είχε λιντσαριστεί από λευκούς. Η μητέρα του έκανε αργότερα άλλη σχέση, αλλά ο άνδρας την εγκατέλειψε όταν έμεινε έγκυος. Μην αντέχοντας το πλήγμα, μετά από νευρικό κλονισμό μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική, αφήνοντας απροστάτευτα τον ίδιο και τα έξι του αδέλφια. Αρχικά ο Μάλκολμ έμενε με γείτονες, ενώ αργότερα εστάλη σε κατάστημα κράτησης ανηλίκων στο Μίσιγκαν, όπου φοίτησε σε ένα γυμνάσιο στο οποίο ήταν ο μόνος Αφροαμερικανός.

Παρότι ήταν άριστος μαθητής, ένας καθηγητής  του είπε πως το να γίνει δικηγόρος “δεν είναι ρεαλιστικός στόχος για ένα νέγρο”. Υπό αυτές τις συνθήκες, εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 και πήγε να ζήσει με την ετεροθαλή αδελφή του στη Βοστώνη. Εργάστηκε στους σιδηρόδρομους και στα 17 του μετακόμισε στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης.  Από μικρή ηλικία, η φτώχεια τον είχε οδηγήσει σε παραβιάσεις του νόμου, αφού από την ηλικία των 9 ξεκίνησε να κλέβει τρόφιμα. Αργότερα, στη Βοστώνη και τη Νέα Υόρκη μπήκε βαθιά στην παρανομία, ασχολούμενος με το εμπόριο ναρκωτικών, την πορνεία (ως μαστροπός αλλά κατά ορισμένους και προσφέροντας ενίοτε ο ίδιος τις υπηρεσίες του σε άνδρες) και τον τζόγο. Συνελήφθη πρώτη φορά στα 19 του χρόνια, για την κλοπή μιας γούνας της αδελφής του, ενώ ακολούθησαν δυο συλλήψεις για ληστεία με απειλή όπλου και διαρρήξεις. Στη φυλακή, οι συγκρατούμενοι στο κελί του τον φώναζα “Σατανά”, λόγω του ότι συνήθιζε να τριγυρίζει μουρμουρίζοντας κατάρες για το Θεό και τη Βίβλο. Την ίδια περίοδο άρχισε να διαβάζει φανατικά όλα τα βιβλία της φυλακής κι οτιδήποτε άλλο έπεφτε στα χέρια του. Ακολουθώντας το παράδειγμα των αδελφών του, έγινε μέλος της οργάνωσης “Έθνος του Ισλάμ”, που κήρυττε την αυτάρκεια των μαύρων, ευαγγελιζόταν την επιστροφή  των Αφροαμερικανών στην Αφρική, ενώ ισχυριζόταν πως οι λευκοί είναι “γαλανομάτηδες διάβολοι”. Διατηρούσε μάλιστα αλληλογραφία με τον ηγέτη της Elijah Muhammad. To 1950 δημιουργήθηκε φάκελος για εκείνον στο FBI, καθώς είχε γράψει επιστολή στον πρόεδρο Τρούμαν δηλώνοντας “κομμουνιστής” και αντίθετος στον πόλεμο της Κορέας. Η υπηρεσία τον παρακολουθούσε μέχρι το τέλος της ζωής του, δυσκολευόταν όμως να βρει στοιχεία εναντίον του, καθώς όπως ανέφερε ένας πληροφοριοδότης το 1958, μετά την αποφυλάκισή του ήταν ένας άνδρας “αμέμπτου ηθικής”, που “δεν καπνίζει και δεν πίνει”. Την ίδα χρονιά αντικατέστησε το επίθετό του “Λιτλ”, με το Χ, το οποίο συμβόλιζε το άγνωστο αφρικανικό όνομα των προγόνων του.

Με το φίλο του και θρύλο της πυγμαχίας Μωχάμετ Άλυ. Τον είχε προσηλυτίσει στο “Έθνος του Ισλάμ”, ωστόσο μετά τη ρήξη του με αυτό ο Άλυ τον απέρριψε, κάτι που αργότερα χαρακτήριζε το “μεγαλύτερο λάθος της ζωής του”.

Βγαίνοντας από τη φυλακή το 1952, ο Μάλκολμ εγκαταστάθηκε στον αδερφό του στο Ντιτρόιτ, όπου αναμείχθηκε ενεργά στο Έθνος του Ισλάμ. Έγινε ιερέας του κινήματος και ίδρυσε για λογαριασμό του τζαμιά στη Βοστώνη και τη Φιλαδέλφεια, ενώ για χρόνια ήταν επικεφαλής του τζαμιού του Χάρλεμ. Εξέδωσε επίσης την εφημερίδα του κινήματος, έδωσε λόγους σε δεκάδες πανεπιστήμια της χώρας, συνομιλούσε με άλλους ηγέτες του κινήματος των Αφροαμερικανών και συναντήθηκε επίσης με αρχηγούς ξένων κρατών, μεταξύ άλλων τον Νάσερ και τον Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος είχε δηλώσει εντυπωσιασμένος από εκείνον και τον προσκάλεσε στην Αβάνα. Χάρη στις ενέργειές του, το Έθνος του Ισλάμ από λίγες εκατοντάδες μέλη έφτασε στις αρχές του ’60 να διαθέτει 75.000. Εκείνη την περίοδο, ο Μάλκολμ Χ κατήγγειλε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άλλους μετριοπαθείς αφροαμερικανούς ηγέτες ως “μπαρμπά-Θωμάδες”, ενώ την πορεία του τελευταίου στην Ουάσινγκτον όπου έδωσε την περίφημη ομιλία “Έχω ένα όνειρο” τη χαρακτήρισε “Φάρσα της Ουάσινγκτον”.

Η πίστη του στον απόλυτο διαχωρισμό λευκής και μαύρης φυλής άρχισε να κλονίζεται μετά το προσκύνημά του στη Μέκκα το 1964. Παράλληλα, άρχισε να απογοητεύεται από τη συμπεριφορά του μέντορά του Muhammad, ο οποίος ενάντια στις διδασκαλίες του είχε αποκτήσει πολλά εκτός γάμου παιδιά. H οριστική ρήξη μεταξύ των δύο ανδρών, ήρθε το 1963, όταν ο Μάλκολμ Χ ισχυρίστηκε πως η δολοφονία του Κέννεντυ ήταν κάτι σαν αναμενόμενη τιμωρία για τις πράξεις του προέδρου. Λίγους μήνες αργότερα, ο Μάλκολμ Χ ανακοίνωσε την αποχώρησή του από “Έθνος του Ισλάμ”, ασπαζόμενος το παραδοσιακό σουνιτικό Ισλάμ κι υιοθετώντας το όνομα El-Hajj Malik El-Shabazz. Το “Έθνος του Ισλάμ” αντέδρασε βίαια στην αποχώρηση, και, μετά από μήνες απειλών κι εκφοβισμών, στις 14 Φλεβάρη το σπίτι του δέχτηκε επίθεση με βόμβες μολότωφ, την ώρα που ήταν μέσα ο ίδιος, οι τέσσερις κόρες και οι έγκυος συζυγό του. Τότε η οικογένεια γλίτωσε καταφεύγοντας στην αυλή. Ωστόσο μια βδομάδα μετά, ενώ έδινε ομιλία στην αίθουσα δεξιώσεων του Audubon, τρεις άνδρες άνοιξαν πυρ εναντίον του, προκαλώντας το θάνατό του λίγα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 39 ετών. Μέχρι σήμερα υπάρχει μεταξύ μελετητών του Μάλκολμ Χ η υπόνοια πως το FBI, γνωρίζοντας κάθε κίνηση του ίδιου, αλλά έχοντας παράλληλα πολλούς πληροφοριοδότες εντός του “Έθνους του Ισλάμ” γνώριζε εκ των προτέρων το σχέδιο δολοφονίας του Αφροαμερικανού ηγέτη και δεν έκανε τίποτε για να το αποτρέψει. Κατά καιρούς ανακινούνται διάφορα σενάρια για τις ακριβείς συνθήκες της δολοφονίας του, δίχως ως σήμερα να έχει δοθεί οριστική απάντηση, δεδομένου ότι και όλοι οι καταδικασθέντες για τη δολοφονία, που έχουν εδώ και χρόνια βγει από τη φυλακή, ορκίζονταν για την αθωότητά τους.

Κάποτε... στο Πήλιο, στην Αργαλαστή...

Μάλλον έχετε μάθει ότι απόψε ο πολυδισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης τής Virgin Ρίτσαρντ Μπράνσον διοργανώνει "ανθρωπιστική συναυλία" συμπαράστασης στον βενεζουελάνικο λαό, ο οποίος "υποφέρει από την ουτοπία τής σημερινής και της προηγούμενης κυβέρνησης". Η συναυλία γίνεται στην Κουκούτα της Κολομβίας, λίγα χιλιόμετρα από την μεθόριο με την Βενεζουέλα, όπου συγκεντρώνεται η "ανθρωπιστική βοήθεια" που στέλνουν ο Τραμπ και οι ΗΠΑ στον "δημοκράτη" αυτοανακηρυγμένο "πρόεδρο" Χουάν Γκουαϊδό. Ο Μπράνσον λέει ότι περιμένει 300.000 θεατές, για να μαζευτούν λεφτά που θα δοθούν ως βοήθεια στον Γκουαϊδό αλλά μάλλον ο αριθμός αυτός είναι άπιαστος με τους δευτερότριτους καλλιτέχνες που θα συμμετέχουν.

Τις προάλλες, καθώς περιπλανιόμουν στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σ' ένα βιντεάκι που ανέβασε στην σελίδα του στο Twitter ένα ιστορικό μέλος και ιδρυτής τού τεράστιου ροκ συγκροτήματος Pink Floyd, ο μπασίστας του Ρότζερ Γουώτερς. Στο βιντεάκι αυτό ο Γουώτερς κατακεραυνώνει και τον Μπράνσον και την "ανθρωπιστική συναυλία" του. Δείτε το! Κι αν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, δείτε το εδώ με ελληνικούς υπότιτλους. Α! Για όσους δεν το ξέρουν, ας σημειώσω ότι όλες μα όλες οι συναυλίες που έδωσαν οι Pink Floyd, ήταν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Ό,τι διαβάσατε ως εδώ δεν είναι παρά ο πρόλογος αυτού που πραγματικά θέλω να σας διηγηθώ σήμερα. Καθώς παρακολουθούσα το παραπάνω βιντεάκι, θυμήθηκα κάτι που μου είχε στείλει πριν έξι μήνες ("για το αρχείο σου", όπως έλεγε) μια από τις παλιές και καλές φίλες τού ιστολογίου. Ήταν μια ιστοριούλα η οποία διαδραματίστηκε πολλά χρόνια πριν, κάπου στο Νότιο Πήλιο, στις ανατολικές ακτές τού Παγασητικού. Μιας και σήμερα είναι Παρασκευή και σκέφτηκα να το πάμε χαλαρά, έψαξα, βρήκα εκείνη την ιστοριούλα και σας την παραθέτω όπως μου την έστειλε η φίλη (με μερικές μικρές επεμβάσεις, κυρίως στην διαμόρφωση του κειμένου). Η ιστορία άρχιζε με μια φωτογραφία-κουίζ: ποιό είναι το αγόρι αριστερά;

4 Ιανουαρίου 1973, Μηλίνα Πηλίου. Σε πάρτυ γενεθλίων νεαρού ή νεαρής της εποχής έχει προσκληθεί ο Τήλμαν Φριτς, γερμανός που έχει μετοικήσει στην περιοχή με την οικογένειά του από το 1968. Εκείνες τις μέρες, φιλοξενεί στο σπίτι του νεαρό βρεττανό, ο οποίος συστήνεται ως μουσικός. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που φίλοι και γνωστοί φιλοξενούνται στο σπίτι του εκκεντρικού αυτού ξένου με τις ακατανόητες για το ντόπιο πληθυσμό δραστηριότητές του.

Ο Τήλμαν γνώρισε πρώτη φορά τον νεαρό το προηγούμενο καλοκαίρι, στο καφενείο τού "Αριστειδάκου", στο Χόρτο. Ήταν ένα ήσυχο καλοκαιρινό πρωϊνό και ένα ζευγάρι ξένων κάθησαν κάτω απ’ το κιόσκι με τα φοινικόφυλλα, μπροστά στη μικρή σκάλα, απολαμβάνοντας τον καφέ. Ο Τήλμαν έτυχε κι αυτός εκεί και, καθ' όσον ήταν ο μόνος που γνώριζε αγγλικά, έγινε η γνωριμία. "Ρότζερ", συστήθηκε ο νεαρός. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στην Ελλάδα, αλλά ήταν η πρώτη του στην περιοχή. Προχωρώντας η συζήτηση, ο Ρότζερ εμπιστεύθηκε στον Τήλμαν ότι είχε μαγευτεί με το μέρος και θα ήθελε να αγοράσει ένα σπίτι κάπου ήσυχα, κοντά στη θάλασσα.
- "Έχεις λεφτά;" ρώτησε ο Τήλμαν.
- "Κάτι έχω", απάντησε αυτός.
- "Τι δουλειά κάνεις;"
- "Παίζω κιθάρα σ' ένα συγκρότημα".
- "Και βγάζεις λεφτά απ' αυτό;" παραξενεύτηκε ο Τήλμαν.

Ο Τήλμαν, γνώριμος ήδη στους ντόπιους και γνώστης της περιοχής, τον πήρε με τη βάρκα του και πήγαν μέχρι τον Κάλαμο [σημ.: το επίνειο της Αργαλαστής], όπου του έδειξε ένα πέτρινο σπίτι πάνω στην παραλία. Είχε σχεδόν πέσει ο ήλιος απέναντι και η παραλία ρουφούσε το φως του δειλινού. Η συμφωνία έκλεισε αμέσως και τις επόμενες μέρες ο Τήλμαν τον βοήθησε και έγιναν τα συμβόλαια. Τότε μαθεύτηκε και το επώνυμό του: Γουώτερς. Όχι ότι έκανε και κάποια ιδιαίτερη εντύπωση πάντως.

Τις επόμενες γιορτές των Χριστουγέννων, λοιπόν, ο Γουώτερς επέστρεψε για να διευθετήσει θέματα διαδικαστικά και, για να ευχαριστήσει τον φίλο του, έφερε μία κασετίνα με διάφορες κασέτες ροκ μουσικής της εποχής. Από μετριοφροσύνη, δεν είχε καμμία με το συγκρότημά του. Μη έχοντας και τίποτα καλύτερο να κάνουν στις 4 Ιανουαρίου του '73 στη Μηλίνα, ο Τήλμαν τον πήρε μαζί του στο πάρτυ, στο σπίτι της Ελένης Αναγνώστου.

Κοιτάζω την φωτογραφία. Ανάμεσά τους, στον τοίχο διακρίνονται τα γράμματα PY BΙ απ’ το HAPPY BIRTHDAY. Σερπαντίνες κρέμονται ανάκατα. Ακριβώς από πάνω τους, το εικονοστάσι με την εικόνα της Παναγίας, σαν να επιπλήττει με γλυκύτητα και αυστηρότητα μαζί κάποιον που είναι δηλωμένος άθεος. Κι οι δυό με βαριά ρούχα ντυμένοι (η θέρμανση θα ήταν το πολύ μια ξυλόσομπα σε κάποιο χώρο), κοιτάνε το φακό με μια αμήχανη χειρονομία, σαν να υποδεικνύουν ποιος έπρεπε να φωτογραφηθεί. Ο Τήλμαν κρατά ένα ποτήρι, ο Γουώτερς μόλις άναψε τσιγάρο. Αναμφισβήτητα το punctum της φωτογραφίας (όπως θα έλεγε ο Ρολάν Μπαρτ) είναι η κορδέλα στο κεφάλι του Τήλμαν. Σύμβολο-κατάλοιπο της εποχής των χίππις, που έφτασε μέσω του δαιμόνιου κοσμοπολίτη και στην Μηλίνα. Αναρωτιέμαι τι μουσική θα έπαιζε στο κασσετόφωνο. Μάλλον κάποια ιταλικά ποπ της εποχής, ελληνικό ροκ του '60 και, ίσως, το "A casa d’ Ιrene", αργότερα, για τα μπλουζ.

Τον ίδιο τον Γουώτερς και το συγκρότημά του ελάχιστοι θα γνώριζαν τότε στην Ελλάδα, παρ' ότι τον Ιούνιο του 1972 οι Pink Floyd μόλις είχαν κυκλοφορήσει το "Obscured by Clouds", τον έβδομο στην σειρά δίσκο τους και, λογικά, αρχές του '73 ετοιμαζόταν το "The Dark Side of the Moon", ο δίσκος που τους εκτόξευσε και τους καθιέρωσε παγκοσμίως.

Αναρωτιέμαι πώς να κύλησε η βραδιά. Να ήπιανε ουίσκι, κρασί ή ούζο; Με άλλα λόγια, πώς ήταν ένα πάρτυ στην Μηλίνα το 1973, πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πριν ο Πετρίδης αρχίσει το "Ποπ Κλαμπ" στο ραδιόφωνο; Άραγε, ποιοί άλλοι να ήταν τότε στο πάρτυ εκείνο;

Οι δύο άντρες, συνέχισαν έκτοτε να βρίσκονται και ανακάλυψαν ότι τους συνέδεαν πολλά "μοιραία" γεγονότα, ώσπου η σχέση τους διακόπηκε μάλλον άδοξα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Ο Γουώτερς έχει αγαπήσει την Ελλάδα κι έρχεται στον Κάλαμο, αν και όχι συχνά πλέον. Ο Τήλμαν, δυσθεώρητος κι αυτός, μοιράζει τη ζωή του μεταξύ Γερμανίας και "Πετράκη" πίσω από τον Αλατά. Τυχερός όποιος γνωρίσει από κοντά τον γοητευτικό τύπο με το θυμοσοφικό πνεύμα και συζητήσει μαζί του για τα νοήματα της ζωής.

Γ. Κονιόρδος 15/11/2013

Υ.Γ.: Κάποια από τα γεγονότα γίναν έτσι, κάποια άλλα κάπως έτσι και κάποια θα μπορούσαν να είχαν γίνει έτσι.

Αριστερά, ο Ρότζερ Γουώτερς στην Μάντισον Σκουέαρ, στις 12/12/2012 - Δεξιά, το σπίτι του στον Κάλαμο

Υστερόγραφο ιστολογίου:
Ο Γουώτερς προσπαθεί να μη τραβάει τα βλέμματα. Όμως, όπως λέει χαμογελαστά, κάποιοι ξέρουν το σπίτι του στον Κάλαμο και πάνε για να ρίξουν μια ματιά από την μάντρα. Σε όποιον τον ρωτήσει, απαντάει: "Ο κύριος Γουώτερς λείπει, εγώ είμαι ο κηπουρός". 

Θα τρίζουν κόκαλα

  Πηγή: Eurokinissi

Η θέση του ΚΚΕ για τη Συμφωνία των Πρεσπών απ' ό,τι φαίνεται έχει «μπει στο μάτι» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και προφανώς των ατλαντικών συμμάχων της.

Δεν εξηγείται αλλιώς το πόσο μελάνι έχει χυθεί προκειμένου να συκοφαντηθεί αυτή η θέση. Δηλαδή η μόνη κρυστάλλινη θέση από τη σκοπιά των συμφερόντων του λαού της Ελλάδας, του λαού της γειτονικής χώρας και όλων των λαών της περιοχής των Βαλκανίων. Ότι η Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι μια συμφωνία ειρήνης, αλλά μια επικίνδυνη ιμπεριαλιστική συμφωνία που έχει ως στόχο τη διεύρυνση της επιρροής ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια στον ανταγωνισμό της με τη Ρωσία και για αυτό άλλωστε είναι μια συμφωνία που δεν αντιμετωπίζει τους αλυτρωτισμούς αφήνοντας ισχυρά σπέρματά τους που μπορούν στο μέλλον να αξιοποιηθούν στο ξαναμοίρασμα συνόρων και το αιματοκύλισμα των λαών.
Εξάλλου η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ένας ακόμα κρίκος της ενεργού εμπλοκής της Ελλάδας στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ στη περιοχή που εκτός των άλλων περιλαμβάνει την παραχώρηση βάσεων, λιμανιών, μεταφορικών δικτύων για τη στήριξη της δολοφονικής στρατιωτικής μηχανής ακόμα και με το ενδεχόμενο φιλοξενίας πυρηνικών όπλων! Τόσος αντιιμπεριαλισμός!

Σε αυτή την προσπάθεια στράτευσης στη συκοφάντηση του ΚΚΕ ανέλαβε ρόλο και ο υπουργός Χρ. Βερναδάρκης.

Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι αυτά γράφτηκαν σε ΣΥΡΙΖΑίικες ιστοσελίδες μια - δυο μέρες μετά τα συγχαρητήρια προσωπικά του Ντόναλντ Τραμπ -γνωστού άλλωστε για την προοδευτικότητα, το φιλειρηνισμό και τον αντιιμπεριαλισμό του (!!!)- σε Τσίπρα και Ζάεφ για την «ιστορική» Συμφωνία των Πρεσπών. Είναι σίγουρο ότι η επίθεση στο ΚΚΕ αποτελεί προπέτασμα καπνού και προσπάθεια να πείσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ καλοπροαίρετους ανθρώπους που ψήφισαν ή ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ και βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα κάγκελα με το ΝΑΤΟικό ξεβράκωμα της κυβέρνησης και ενώ θεωρούν σωστή και συνεπή την τοποθέτηση του ΚΚΕ.

Η προσπάθεια του κ. υπουργού δεν προσφέρει κάτι καινούργιο. Όλα αυτά που θίγει είναι απαντημένα. Δηλαδή το ΚΚΕ εδώ και 25 χρόνια που προέκυψε το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ νυν Βόρεια Μακεδονία είχε ξεκάθαρη θέση: Ότι λύση δεν μπορεί να δοθεί προς όφελος των λαών στο πλαίσιο ΝΑΤΟ - ΕΕ και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν οι εθνικισμοί και αλυτρωτισμοί και τα ανιστόρητα από την ελληνική πλευρά που επικεντρώνουν στην ονοματολογία και υποστηρίζουν ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική, αλλά και από την άλλη πλευρά που υποστηρίζει την ύπαρξη μακεδονικού έθνους και γλώσσας καθώς και η αναζήτηση μειονοτικών ζητημάτων σε γειτονικές χώρες. Ότι όπως και στη Βοσνία, το Κόσσοβο και αλλού τα Βαλκάνια είναι γεμάτα από κράτη ή ακόμα και προτεκτοράτα που αξιοποιήθηκαν και αξιοποιούνται για αλλαγές συνόρων και ξαναμοίρασμα της ιμπεριαλιστικής λείας. Ότι οποιαδήποτε ονομασία με τον όρο Μακεδονία θα πρέπει να εξασφαλίζει το γεωγραφικό και όχι εθνικό προσδιορισμό του όρου. Ότι η διεύρυνση και ενίσχυση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια είναι επικίνδυνες για τους λαούς της περιοχής. Αυτά είναι γνωστά εδώ και 25 χρόνια και δεν έχουν αλλάξει. Με αυτό το κριτήριο τοποθετήθηκε το ΚΚΕ και το 1992 και το 1995 και το 2008 και σήμερα.

Ο κ. υπουργός δεν πρωτοτυπεί καθόλου. Προσπαθεί αποσπασματικά να χρησιμοποιήσει φράσεις και διατυπώσεις στελεχών του Κόμματος, χωρίς όμως να αξιοποιεί τα Ντοκουμέντα του Κόμματος όλα αυτά τα χρόνια, ενώ ταυτόχρονα επιδίδεται σε μια γελοία επιχειρηματολογία του στιλ «και άμα θέλουν αυτοί να μπουν στο ΝΑΤΟ εσείς τι ζόρι τραβάτε; Δικιά τους υπόθεση δεν είναι». Πραγματικό ρεσιτάλ «αριστερής λογικής». Λες και δεν ξέρουμε πώς εξαπατώνται, εκβιάζονται ή επιβάλλονται σε λαούς τέτοιες επιλογές. Κατά τα άλλα οι κύριοι αυτοί μιλάνε για διεθνισμό και αντιιμπεριαλισμό.

Αυτό όμως που ξεπερνάει τα όρια είναι τα «μαθήματα λενινισμού» που κάνει στο ΚΚΕ. Δεν ξέρουμε αν οι υπουργοί της κυβέρνησης στους συγχρωτισμούς τους με τον Τραμπ, τον Πομπέο, τον Πάιατ, την Μέρκελ και όλη την παρέα των μεγάλων φίλων τους λένε και κάνα τσιτάτο του Λένιν για να φανούν κάπως... Φανταζόμαστε πάντως ότι με κάτι τέτοια θα τρίζουν κόκαλα...

902.gr 

Περί ΠολακοΣτουρναριάδας – Το ‘να χερι νίβει το άλλο

Και τι δεν είχαμε στην επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες από το μαυροπουκαμισά κρητικό λεβένταρο αναπληρωτή υπουργό Υγείας Παύλο Πολάκη… Και επιδεικτικό κάπνισμα, και γκο-μπάκ κύριε ευρωπαίε επίτροπε, και “μόνος μου και όλοι σας” προς τους δημοσιογράφους, και ένα “περίεργο” δάνειο, και τέλος μια πολυσυζητημένη συνομιλία με τον κεντρικό τραπεζίτη της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα.

Δεν είχαμε όμως στην κορυφή της επικαιρότητας κάποια άλλα ασήμαντα θέματα, όπως τους 74 νεκρούς απο γρίπη με κύριο αίτιο την έλλειψη εμβολιασμού αλλά ούτε το χθεσινό ξεπούλημα 10 εκ. των περιφερειακών λιμανιών  της χώρας.

Είχαμε μια στημένη διαμάχη μεταξύ Πολάκη και Στουρνάρα, συνεχίζοντας τη δικομματική πόλωση εν όψει και των τριπλών εκλογών. Μια διαμάχη που ξεκίνησε απο ένα δάνειο που πήρε ο αν. υπουργός γιατί όπως δήλωσε χωρίς καμία ντροπή δεν του έφταναν τα 7.000 ευρώ το μήνα για να ζήσει. Αλήθεια κύριε Πολάκη τολμάτε σαν “αριστερός υπουργός” να λέτε στην Ελλάδα της κρίσης, των μισθών των 500 και 600 ευρώ, ότι δεν τα βγάζατε πέρα με 7.000; Και κάτι ακόμα: ποιος δημόσιος υπάλληλος και δη γιατρός αμείβεται με 7.000 μηνιαίως;

Στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τη νομιμότητα του δανείου, ο Πολάκης έφερε παραδείγματα δανείων άλλων προσώπων ή κομμάτων (Άδωνις, Σπυράκη, Νέα Δημοκρατία) με μεγαλύτερα ποσά, ζητώντας να ελεγχθεί και η νομιμότητα αυτών πέρα απο του δικού του δανείου.  Ο κεντρικός τραπεζίτης με μια στυγνή ομολογία περι της ανεξαρτησίας του, απάντησε ότι δεν μπορεί να ελέγξει τα δάνεια αυτών των περιπτώσεων γιατί προέρχονται απο συστημικές τράπεζες που δεν είναι στην εποπτεία της ΤτΕ.
Μάλιστα. Δεν μπορεί να ελέγξει ο κεντρικός τραπεζιτης παρατυπίες και παρανομίες των συστημικών τραπεζών, μπορεί όμως ο ελληνικός λαός να τις ανακεφαλαιοποιήσει απο το υστέρημά του και 3 και 4 φορές.

Ποιος είναι όμως ο κύριος Στούρναρας που μπορεί να αποφασίζει ποιον θα ελέγξει και ποιον όχι; Είναι ένας φυτευτός  κεντρικός τραπεζίτης απο την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που ακολουθεί κατα γράμμα τις επιταγές της δημοκρατίας της Τρόικας, του συστήματος των τραπεζών πάνω απο τους ανθρώπους, του συστήματος της δικτατορίας του κεφαλαίου. Είναι αυτός που κούναγε το δάκτυλο στον ελληνικό λαό ότι ζει πάνω απο τις δυνατότητές του. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής των περικοπών της διαρκούς λιτότητας και των μνημονίων. Είναι απο τους βασικούς εκπροσώπους του ευρωμονόδρομου.

Κι όμως, από τις πρώτες μέρες του 2015 ο Σύριζα δέχτηκε να παραμείνει ο Στουρνάρας στη θέση του, αποδέχτηκε και το ρόλο της ΕΚΤ και του Έλληνα τραπεζίτη, ουδέποτε τους αμφισβήτησε (ο πρωθυπουργός πάλι με αφορμή το θέμα του δανείου έτρεξε να δώσει την εμπιστοσύνη του στην ανεξαρτησία της ΤτΕ). Μαζί έφεραν εξάλλου το 3ο μνημόνιο, μαζί πατάνε πάνω στους χιλιάδες εφαρμοστικούς νόμους των 2 προηγούμενων μνημονίων, μαζί συμφώνησαν σε εποπτεία απο το ΔΝΤ και την Τρόικα μέχρι το 2060, μαζί συμφώνησαν στα ματωμένα πλεονάσματα.

Μας λένε τα συριζοτρόλ ότι το σύστημα τα βάζει με τον Πολάκη γιατί κάνει έργο για την υγεία… Αλήθεια έργο είναι να μην έχουν οι μισοί νομοί της χώρας  παιδίατρο, να πεθαίνουν από προπολεμικές ιώσεις άνθρωποι το 2019 και εσύ να κάνεις πολιτική αριθμητικής βλέποντας βελτίωση της κατάστασης επειδή πέρσι πέθαναν λίγοτεροι; Να μη βρίσκουν κρεβάτι να νοσηλευτούν στις ΜΕΘ, να δουλεύουν στον ΠΑΓΝΗ στα κοντέινερ; Άξιοι συνεχιστές της πολιτικής της εμπορευματοποίησης της υγείας στις διαταγές των θεσμών και του ευρωμονόδρομου. Ναι, του ίδιου που ευαγγελίζεται ο  Στουρνάρας και τα φιλελεδομπότ.

Στουρνάρας και Πολάκης λοιπόν, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος του καπιταλισμού.

Giorgos Miamis

Σύζυγος βουλευτή της Ν.Δ. έκλεβε την ΔΕΗ για 5 χρόνια

Σύζυγος βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γόνος παλιάς οικογένειας των Θηβών, με έντονη επιχειρηματική και πολιτική δραστηριότητα στην Βοιωτία και τον Πειραιά πιάστηκε στα πράσα να κλέβει κατ’ εξακολούθηση την ΔΕΗ.

Να κάνει δηλαδή ρευματοκλοπή ύψους 150.000 ευρώ την ώρα που ακόμη και σήμερα, μετά από 10 χρόνια κρίσης, υπάρχουν νοικοκυριά που δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν ρεύμα.
Πρόκειται για την κυρία Γαρυφαλλιά Μίχα Κουτσούμπα, η οποία συμμετέχει στην εταιρεία Intertrade ΑΕΒΕ, μία εταιρεία επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων, η οποία διαθέτει και παντοπωλείο.

Η ιστορία είναι πολύ σοβαρή διότι αποκαλύπτεται σε μία περίοδο που η χώρα οδηγείται στις εκλογές, όπου θα συγκρουστούν δύο βασικοί αντίπαλοι.
Ο ένας από αυτούς, η αξιωματική αντιπολίτευση, επικαλείται «το καινούριο» και διατείνεται πως αν εκλεγεί νέος άνεμος θα πνεύσει στη χώρα, σύμφωνα με το σύνθημα του προέδρου της Κυριάκου Μητσοτάκη το οποίο κατατέθηκε μόλις πριν από λίγες ημέρες. Και διερωτάται ο αφελής πολίτης.
Ο τοπικός άρχων και βουλευτής κ. Κουτσούμπας δεν είχε πάρει χαμπάρι από το 2012 έως το 2016 πως η εταιρεία στην οποία συμμετέχει η σύζυγός του κατέκλεβε την υπηρεσία κοινής ωφέλειας όχι επειδή δεν διέθετε τα οικονομικά μέσα, αλλά διότι θεώρησε πως είναι πολύ φυσιολογικό για έναν επιχειρηματία να καταφεύγει στην ρευματοκλοπή.
Όμως η κυρία Γαρυφαλλιά Κουτσούμπα δεν έκλεβε μόνο από το κράτος.
Έκλεβε και από τον καθένα Έλληνα πολίτη, ο οποίος παρά την κρίση, ως οφείλει, πλήρωνε και πληρώνει κανονικά τους φόρους και τις εισφορές του καθώς και το αντίτιμο των υπηρεσιών που λαμβάνει από τις υπηρεσέιες κοινής ωφέλειας του κράτους. Με λίγα λόγια έκλεβε από όλους εμάς.

Το ιστορικό της ρευματοκλοπής

Όπως προκύπτει από το σχετικό κατηγορητήριο που έχει συνταχθεί για την υπόθεση, η εν λόγω εταιρεία έκλεβε ρεύμα από τη ΔΕΗ για τέσσερα χρόνια, και πιο συγκεκριμένα από τις 14 Νοεμβρίου 2012 μέχρι την 8η Ιουνίου 2016.

Η ρευματοκλοπή πρόεκυψε κατόπιν ελέγχου υπαλλήλων της ΔΕΔΔΗΕ στον μετρητή. Ο έλεγχος έγινε στις 9 Ιουνίου 2016 και προέκυψε από αυτόν αυθαίρετη παρέμβαση στον μετρητή.
Ειδικότερα, από τον έλεγχο των υπαλλήλων διαπιστώθηκε ότι ήταν παραβιασμένες οι σφραγίδες του κελύφους του μετρητή (οι σφραγίδες είχαν λιμαριστεί με αποτέλεσμα να είναι εφικτή η αφαίρεση και η επανατοποθέτησή τους) καθώς και κομμένο καλώδιο του πηνίου τάσεως με αποτέλεσμα στην παροχή να μην καταγράφεται η κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας σε ποσοστό 1/3.
Η αξία δε του ρεύματος που φαίνεται να έχει κλαπεί προσεγγίζει τις 112.646 ευρώ, ενώ, μαζί με τους φόρους, τις προσαυξήσεις και άλλες οφειλές, φθάνει τα 150.000 ευρώ.

Όπως αναφέρεται μάλιστα στα σχετικά έγγραφα και προκαλεί αλγεινή εντύπωση, από κανένα αποδεικτικό στοιχείο δεν πιθανολογείται η οικονομική αδυναμία της επιχείρησης να προβεί σε εξόφληση ή ρύθμιση της οφειλής αφού πρόκειται για εύρωστη επιχείρηση, η οποία εμφανίζει αυξημένο όγκο πωλήσεων.
Μετά τα παραπάνω ευρήματα, οι επικεφαλής της εταιρείας κλήθηκαν για εξηγήσεις, ωστόσο δεν έπεισαν.
Πάντως εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η εν λόγω εταιρεία στην οποία, όπως προαναφέρθηκε, συμμετέχει και η σύζυγος του βουλευτή και δικηγόρου Ανδρέα Κουτσούμπα, δεν εκπροσωπήθηκε από έτερο δικηγόρο αλλά από τον ίδιο τον βουλευτή.
Μάλιστα, ο κ. Κουτσούμπας, σε μία προσπάθεια να αποσώσει ότι είναι δυνατόν προέβη στην αίτηση ασφαλιστικών μέτρων σε βάρος της ΔΕΔΔΗΕ και της ΔΕΗ, ωστόσο η αίτηση απορρίφθηκε ως αβάσιμη.
Ο ίδιος ο βουλευτής, μιλώντας στο zougla.gr, ανέφερε πως η υπόθεση πλέον έχει κλείσει καθώς οι επικεφαλής της Intertrade κατέβαλαν μέρος των οφειλών που προέκυψαν από την ρευματοκλοπή και ρύθμισαν το υπόλοιπο χρέος.
Πηγή: Zougla.gr

“Από μικρός φαινόμουνα, τι σόι μαλαπέρδας θα γινόμουνα” – Ο αυτοσαρκαστικός στίχος του Μπουλά που διαψεύστηκε…

Κατιούσα

Σαν σήμερα, στις 21 Φεβρουαρίου 2014, έφευγε από τη ζωή, χτυοημένος από την επάρατη νόσο ο Σάκης Μπουλάς. Ένας σπουδαίος καλλιτέχνης με ατόφιο, πολύπλευρο ταλέντο κωμικού, στιχουργού και τραγουδιστή, το οποίο επέλεξε δυστυχώς να… “σπαταλήσει” ως ένα βαθμό και να μας αφήσει με το ερώτημα πόσα ακόμα θα μπορούσε να είχε προσφέρει, αν είχε κάνει διαφορετικές επιλογές στην πορεία του.

Σε ένα δικό του στίχο τη δεκαετία του 80′, ο Μπουλάς έλεγε αυτοσαρκαστικά: “από μικρός φαινόμουνα, τι μαλαπέρδας θα γινόμουνα”. Δεν είχε δίκιο όμως. Τα πρώτα δείγματα που έδωσε ήταν παραπάνω από ελπιδοφόρα. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με το Θάνο Μικρούτσικο, συνδέοντας τη μοναδική φωνή του με σπουδαίες δουλειές (όπως η Καντάτα για τη Μακρόνησο) και ακολουθώντας το συνθέτη σε συναυλίες και περιοδείες στο εξωτερικό.

Μαζί με το Ζουγανέλη, το Νικόλα Άσιμο και άλλους, δημιούργησε το “Σούσουρο”, το πρώτο καφωδείο στην Ελλάδα, που συνδύαζε τη μουσική με τα θεατρικά δρώμενα, στα πρότυπα των πολιτικών καμπαρέ της Γερμανίας -όπως σημειώνει ο 902. Άλλος μεγάλος σταθμός ήταν το στέκι “Αχ Μαρία” στα Εξάρχεια, όπου έγραψε ιστορία στην αθηναϊκή νύχτα μαζί με το Ζουγανέλη, το Λάκη Παπαδόπουλο, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και πολλούς άλλους καλλιτέχνες, με τους οποίους συνεργάστηκε σε διάφορα σχήματα.

Τα επόμενα χρόνια, φάνηκε να ακολουθεί κατά μία έννοια το κλίμα της εποχής και τον εκφυλισμό του ριζοσπαστισμού της Μεταπολίτευσης, με την έντονη πολιτικοποίηση. Μια στροφή που συντελέστηκε εν μέρει και μέσα από αυτά τα σχήματα, για να την σφραγίσουν στη συνέχεια οι προσωπικοί του δίσκοι, η συνεργασία με το Ρακιντζή ή εύθυμα τραγούδια, με απλό χαβαλέ, χωρίς προσχήματα.

Ακόμα και έτσι βέβαια, πρόσφερε πολλές εύθυμες νότες, τραγούδια που ακούγονταν ευχάριστα και χιουμοριστικές στιγμές με μια ποιότητα που τον καθιστούσε συμπαθή κι όταν δεν εμφανιζόταν σε αξιόλογες δουλειές. Ή ακόμα και με μια αίσθηση καλτ, σαν την κλασική σκηνή με το κίνημα της Βόλβης και τη Νέα Δημοκρατία που δεν έγινε ποτέ κόμμα αρχών, από την ταινία του Τσιώλη “Ας περιμένουν οι γυναίκες”.

Στο ευρύτερο τηλεοπτικό κοινό ο Μπουλάς έγινε γνωστός κυρίως ως δίδυμο με το Ζουγανέλη κι αργότερα με τους ρόλους του σε σειρές, όπως το “Δέκα λεπτά κήρυγμα”, τις “Σαββατογεννημένες” και το “Πενήντα-Πενήντα”, παραμένοντας ενεργός σχεδόν ως το τέλος της ζωής του.
Η “σχέση” του με το ΚΚΕ
Το χιούμορ του ήταν κάπως “αναρχικό”, και πιθανότατα δεν έκανε ποτέ δήλωση στήριξης για κάποιο κόμμα ή κάποια πολιτική δήλωση.

Σε έναν παλιό του στίχο γράφει:

“Άγιος Βασίλης έρχεται από τη Σιβηρία,
Γριούλα επανάσταση, αρχόντισσα κυρία”

Στο “Δράκουλα των Εξαρχείων”, όπου κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, εμφανίζεται σε ένα σύντομο ρόλο, σε μια σκηνή που ξεκινά με ένα περίπτερο και το Ρίζο να προβάλει τις εργασίες του 11ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Εκεί ο Μπουλάς υποδύεται ένα μέλος του κόμματος που τα έχει πάρει με τις Μουσικές Ταξιαρχίες και τις αντικομματικές αιχμές τους, είναι έτοιμος να πλακώσει τον Πανούση, αλλάζει όμως στάση, όταν καταλαβαίνει πως τον τραβάει η κάμερα…

Παρόλα αυτά, είχε έρθει το 08′ στο 40ό Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΚΚΕ, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα (η δεύτερη εμφάνιση τελικά ματαιώθηκε λόγω κακοκαιρίας).
Έφυγε σε ηλικία 60 ετών, παλεύοντας με αξιοπρέπεια ενάντια στον καρκίνο, αλλά και κάποια ΜΜΕ που τον πέθαναν πριν την ώρα του, με μια ψευδή αναγγελία θανάτου. Στην ανακοίνωσή του, το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ σημείωνε πως “ήταν ένας πολυτάλαντος άνθρωπος, με πλούσιο καλλιτεχνικό έργο και ιδιαίτερα αγαπητός”.

Απειλώντας η σκουληκαντέρα με αυτόφωρα…

        

Η σκουληκαντέρα σηκώθηκε όρθια! Εξέλιξη βλέπεις! Σηκώνονται όρθιες ακόμα και οι σκουληκαντέρες! Η σκουληκαντέρα, έχοντας γύρω της κουτσαβάκια φασίστες, σηκώθηκε όρθια και μουγκάνισε απειλώντας με αυτόφωρα και εισαγγελείς! Και ποιους απείλησε με αυτόφωρα και εισαγγελείς;! Κάτι περίεργους τύπους που οι πρόγονοί τους βρέθηκαν σε φυλακές, εξορίες και μπροστά σε εκτελεστικά αποσπάσματα, που δεν υπέγραψαν δήλωση μετανοίας ούτε απέναντι στον Θάνατο! Κάτι περίεργους τύπους που και οι ίδιοι τα ίδια μυαλά με τους προγόνους τους κουβαλάνε!  Κάτι περίεργους τύπους που η μέρα τους πονά μα η νύχτα τους θυμάται! Κάτι περίεργους τύπους που σε πόλεις σκοτεινές σαν ίσκιοι διαβαίνουν και φεύγουν και μένουν! Κάτι τύπους που στα χέρια τους ο θάνατος κοιμάται!

Άραγε πόσο βλαμμένος μπορεί να είναι κάποιος που απειλεί με αυτόφωρα κάτι περίεργους τύπους που έχουν συμβιβαστεί με τον Θάνατο και τα πίνουνε καθημερινά μαζί του;! Άραγε πόσο σκουληκαντέρα μπορεί να είναι μια σκουληκαντέρα για να μην καταλαβαίνει ότι σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει, μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού και στ’ αγεριού το πόδι;! Άραγε πόσο σκουληκαντέρα μπορεί να είναι κάποιος που λογαριάζει τον ίδιο τον Θάνατο με τα δικά του σκουληκαντέρικα μέτρα;!

Γέμισε ο τόπος σκουληκαντέρες, γέμισε ο τόπος δίποδα που επιστρέφουν ραγδαία στην κατάσταση της αμοιβάδας και μαζί τους προσπαθούν να παρασύρουν όλον τον κόσμο. Αλλά αυτό είναι παρά φύσιν και δεν είναι μακριά η στιγμή που αυτή η παρά φύσιν προσπάθεια εξανδραποδισμού του ανθρώπου, ο οποίος τόσα εκατομμύρια χρόνια έκανε να σηκωθεί στα δύο, θα κάνει τον νου του ανθρώπου να γεννήσει εκείνην την καταιγίδα που θα σαρώσει στο πέρασμά της τη σαπίλα. Και τότε ταραχή θα πέσει στον Άδη και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του… κι ω τότε, τότε σιχαμένες σκουληκαντέρες… κι ω τότε, τότε!

Κ. Νότνολ

Αντιδραστικό και αντιεπιστημονικό

Σε πλήρη σύμπλευση, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) και η ναζιστική Χρυσή Αυγή καταδικάζουν με την πολιτική τους χιλιάδες νέους ανθρώπους σε αργό και «εποπτευόμενο» θάνατο, υλοποιώντας μέχρι κεραίας τις αντιδραστικές κατευθύνσεις της ΕΕ για το ζήτημα των ναρκωτικών. Την προηγούμενη Παρασκευή, το υπουργείο Υγείας κατέθεσε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο - σκούπα για την απεξάρτηση και τις εργασιακές σχέσεις στο χώρο, με τίτλο «Εκσυγχρονισμός και αναμόρφωση θεσμικού πλαισίου ιδιωτικών κλινικών, σύσταση Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας, Σύσταση Εθνικού Ινστιτούτου Νεοπλασιών και λοιπές διατάξεις».
Στις «λοιπές διατάξεις» του νομοσχεδίου προβλέπεται μεταξύ άλλων η δημιουργία «χώρων εποπτευόμενης χρήσης» (ΧΕΧ) ναρκωτικών ουσιών, που απευθύνονται σε ενέσιμους χρήστες, στους οποίους το κράτος θα παρέχει ένα δωμάτιο για να κάνουν χρήση «νόμιμα», «υγιεινά» και με ...ασφάλεια (!) προκειμένου να μην πεθαίνουν από υπερβολική δόση.
Αυτά σε πρώτη φάση. Γιατί η επόμενη καταδείχθηκε ήδη από τους «λαγούς» της ΝΔ, που πρότειναν να είναι η δόση κρατική «χορηγία», «για να μην τρέχει να την αγοράσει από τους εμπόρους, αλλά να μπορεί να δουλεύει». Από κοντά και η ναζιστική Χρυσή Αυγή, που διόλου αθώα πρότεινε «βελτιώσεις και προσθήκες, προκειμένου να εμφανίζεται ως ένα άρθρο το οποίο είναι προς την κατεύθυνση να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους». Οσο για το ΠΑΣΟΚ, θέλησε να εισπράξει τα εύσημα υπενθυμίζοντας ότι έχει πρωτοστατήσει για τη δημιουργία τέτοιων χώρων.

* * *

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα για το νομοσχέδιο;

• Οι ΧΕΧ, μαζί με τη διά βίου υποκατάσταση, αποτελούν ένα από τα πιο σκληρά και απάνθρωπα μέτρα διαχείρισης της τοξικοεξάρτησης, που υπονομεύει κάθε δυνατότητα για απεξάρτηση. Πίσω από την προσχηματική «ευαισθησία», καλλιεργείται και πάλι η παραίτηση από μάχες που μπορούν να είναι νικηφόρες. Επιχειρείται η άλωση των λαϊκών συνειδήσεων, να αποδεχτούν το πρόβλημα των ναρκωτικών περίπου ως «φυσικό φαινόμενο», που θα πρέπει να μάθουν να ζουν μαζί του, αρκεί να μη δημιουργεί «όχληση». Καθόλου τυχαία, η εφαρμογή των ΧΕΧ έρχεται σε μια περίοδο που επενδύονται τεράστια κεφάλαια στο κέντρο της Αθήνας για την ανάπτυξη του τουρισμού και και οι χρήστες ναρκωτικών δεν χωράνε στο «ελληνικό παράθυρο στον κόσμο», όπως ακούγεται στη διαφημιστική καμπάνια του αρμόδιου υπουργείου.
• Υλοποιώντας τον νόμο 4139/2013 της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, η κυβέρνηση προχωρά στη νομοθετική εξουσιοδότηση σε ιδιώτες «για τη χορήγηση άδειας ίδρυσης και λειτουργίας συμβουλευτικών σταθμών, κέντρων θεραπευτηρίων σωματικής και ψυχικής απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης ή άλλων σχετικών μονάδων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, πέραν των ήδη αναγνωρισμένων με το άρθρο 51». Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ νομοθετεί το πάγιο αίτημα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για συνταγογραφήσεις υποκαταστάτων από ιδιώτες, ανοίγοντας την κερκόπορτα για ανεξέλεγκτες χορηγήσεις βουπρενορφίνης και μεθαδόνης εκτός του ΟΚΑΝΑ.
• Οσο για το ΚΕΘΕΑ και τον ΟΚΑΝΑ, τους σφίγγει παραπέρα την οικονομική θηλιά, σμπαραλιάζοντας εργασιακές σχέσεις, φέρνοντας ρύθμιση για πρόσληψη επικουρικών για 6 - 12 μήνες, οι οποίοι θα πληρώνονται από τα ρημαγμένα ταμεία των Οργανισμών και θα πρέπει να διαχειρίζονται τη δική τους εργασιακή ανασφάλεια και την αύξηση των υποτροπών που προκαλεί στους εξυπηρετούμενους η έλλειψη μόνιμου προσωπικού.
• Σ' αυτό το φόντο, όσοι άνθρωποι καταφέρουν να φτάσουν στην πόρτα των «στεγνών» θεραπευτικών προγραμμάτων και να κερδίσουν τη μάχη της απεξάρτησης, η κυβέρνηση αντί για κοινωνική επανένταξη με μόνιμη και σταθερή δουλειά, τους επιφυλάσσει (άρθρο 144) «τη δυνατότητα δημιουργίας Κοινωνικών Συνεταιρισμών Ενταξης (ΚΟΙΣΕΝ)» όπου θα «αμείβονται ανάλογα με την παραγωγικότητά τους και το χρόνο εργασίας τους».

* * *

Το καθένα από τα παραπάνω είναι όσα δεν μπόρεσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να φέρουν σε πέρας τα τελευταία 15 χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ, γνωστός για την ικανότητά του να ολοκληρώνει πάσης φύσεως βρώμικες αποστολές, τα νομοθετεί. Ενώ η ναζιστική Χρυσή Αυγή, όπως πάντα, στέκεται ατόφιος υποστηρικτής των στρατηγικών επιλογών της ΕΕ.
Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που στέκεται απέναντι στη διαχείριση της τοξικοεξάρτησης. Που μιλάει για πρωτογενή πρόληψη, απεξάρτηση, κοινωνική επανένταξη, καλώντας σε δράση ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και όλων των άλλων αστικών κομμάτων, τα οποία στηρίζουν ό,τι πιο αντιεπιστημονικό και σκοτεινό, όπως οι «χώροι εποπτευόμενης χρήσης».

Αφορά κάθε εργαζόμενο!

Οσο πλησιάζει το συνέδριο της ΓΣΕΕ και όσο προχωρούν οι διαδικασίες νομιμοποίησης των αντιπροσώπων, τόσο περισσότερο αποκαλύπτονται νέες πτυχές της σήψης που χαρακτηρίζει τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται η αναβαθμισμένη και άμεση παρέμβαση της εργοδοσίας μέσα στα συνδικάτα.
Ο παράγοντας που διογκώνει και πολλαπλασιάζει αυτά τα φαινόμενα είναι ο ίδιος ο ρόλος που έχουν αναλάβει οι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί συνδικαλιστές: Η στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής, η διευκόλυνση της επίθεσης του μεγάλου κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, η οποία εντείνεται και στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης με όπλο το άθικτο μνημονιακό οπλοστάσιο, η υπονόμευση κάθε εργατικής κινητοποίησης που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, η επιβολή σιγής νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς, ενώ βαθαίνει η εργασιακή ζούγκλα, είναι καθήκοντα που αντικειμενικά σπρώχνουν τους εν λόγω συνδικαλιστές να φτάσουν στον πάτο του βαρελιού μέσα στο οποίο έτσι κι αλλιώς κολυμπούσαν.
Γι' αυτό και η πάλη ενάντια στην πολιτική που τσακίζει τα δικαιώματα και τις ζωές των εργαζομένων, η πάλη ενάντια στην επίθεση της εργοδοσίας και των κυβερνήσεών τους, είναι αναπόσπαστα δεμένη με την πάλη ενάντια στα στηρίγματά τους στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι υπόθεση που αφορά κάθε εργαζόμενο!
Οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ - ομάδα Βασιλόπουλου) πάντα στήριζαν τη στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, ενώ η εργοδοσία δεν έπαψε ποτέ να παρεμβαίνει με διάφορους τρόπους στα συνδικάτα.
Ωστόσο, ο ρόλος που έπαιξαν οι εργατοπατέρες όλα τα τελευταία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων επιταχύνθηκε και κλιμακώθηκε η αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου, όπως και ο ρόλος που καλούνται να παίξουν σήμερα, για την υποστήριξη της παραπέρα εμβάθυνσης αυτής της επίθεσης, «ανεβάζουν» σε πρωτόγνωρα επίπεδα την απευθείας σύμφυσή τους με τη μεγαλοεργοδοσία, την ενιαία στάση όλων των εργατοπατέρων κάθε απόχρωσης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) απέναντι στις ταξικές δυνάμεις, όπως και την ωμή παρέμβαση του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα.
Τα στοιχεία που έρχονται συνεχώς στο φως είναι αποκαλυπτικά:
Μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων, διευθύνοντες σύμβουλοι και μέλη Διοικητικών Συμβουλίων συστήνουν «σωματεία», «κατεβαίνουν» ως υποψήφιοι και «ψηφίζονται» ως «εκπρόσωποι» των εργαζομένων.
Συνεχείς είναι οι αποκαλύψεις για την εκτεταμένη νοθεία με στόχο την αλλοίωση των συσχετισμών, η οποία αποτυπώνεται σε διπλοψηφίες, σε εκλογικές λίστες στις οποίες οι εργαζόμενοι φαίνεται να προσέρχονται στην κάλπη με... αλφαβητική σειρά, σε σωματεία στα οποία συγκεντρώνονται περισσότεροι ψηφίσαντες από τους εργαζόμενους που υπάρχουν στις περιοχές τους!
Ο προσανατολισμός συνδικαλιστικών οργανώσεων σε κατεύθυνση αντίθετη από αυτή των συμφερόντων και των αναγκών των εργαζομένων βγάζει μάτι στις περιπτώσεις Εργατικών Κέντρων που δεν έχουν να επιδείξουν την παραμικρή δράση για τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά έχουν μερίδιο στη μετοχική σύνθεση «αναπτυξιακών ΑΕ» μαζί με δήμους, Περιφέρειες, ακόμα και εργοδοτικές ενώσεις.
Οι ιδιότητες του «εκπροσώπου των εργαζομένων» και του εργοδότη συναντιούνται στο πρόσωπο προέδρων Ανώνυμων Εταιρειών, μετόχων επιχειρήσεων, διευθυντών και στελεχών, στους οποίους Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και η ίδια η ΓΣΕΕ παραχωρούν την ταμπέλα του «συνδικαλιστή».
Τέλος, η εξασφάλιση της απρόσκοπτης νοθείας των εργατοπατέρων και της ανάμειξης της εργοδοσίας ενίοτε απαιτεί τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής, όπως σε παραδείγματα «συνεδρίων» Εργατικών Κέντρων με πορτιέρη την αστυνομία ή με ασφαλίτη να περιφέρεται ανάμεσα στους συνέδρους...
Απέναντι σε αυτήν τη σαπίλα, στην τελική ευθεία μπροστά στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, οι ταξικές δυνάμεις με καθημερινές παρεμβάσεις μέσα σε χώρους δουλειάς, αλλά και με αγωνιστικές πρωτοβουλίες, ξεσκεπάζουν το ρόλο της «πέμπτης φάλαγγας» της εργοδοσίας στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Στην αποκρουστική εικόνα που διαμορφώνουν τα φαινόμενα σήψης, αντιτάσσουν την ανάγκη για ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, για σωματεία στα χέρια των εργαζομένων, με δημοκρατική λειτουργία, οργανωτές των αγώνων και της διεκδίκησης με κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων.