Public: Πίσω από τα πορτοκαλί μπλουζάκια και τα χαμόγελα, ο εργασιακός Μεσαίωνας

Τις άθλιες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα Public αποκαλύπτει κείμενο του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου, το οποίο μοιράστηκε σε εργαζόμενους σε διάφορα καταστήματα public στην Αττική, καλώντας τους να συσπειρωθούν στο Σωματείο τους.
Ολόκληρο το κείμενο του ΣΥΒΧΑ: 

Προς τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες στα Public

Ορθοστασία, στόχοι, συμπληρωματικές πωλήσεις, μυστηριώδεις πελάτες, remodelling, νυχτερινές υπερωρίες για μηνιαίες απογραφές. Αυτά είναι κάποια από τα στοιχεία που συνθέτουν την καθημερινότητα των συναδέλφων μας στα Public. Και επειδή στη συγκεκριμένη επιχείρηση αρέσει πολύ το «μυστήριο», θα δανειστούμε ένα απόφθεγμα από τον μετρ των αστυνομικών μυθιστορημάτων: «Ο κόσμος είναι γεμάτος από προφανή πράγματα, τα οποία ουδέποτε παρατηρεί κανείς» (Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, Το σκυλί των Μπάσκερβιλ).

Πράγματι, πίσω από τα πορτοκαλί μπλουζάκια και τα χαμόγελα βρίσκεται ένα ολόκληρο εργασιακό πρότυπο, το οποίο δοκιμάζει τις αντοχές των εργαζομένων. Βρίσκεται καταρχάς η απουσία σκαμπό και η υποχρέωση των υπαλλήλων να δουλεύουν 8ωρα όρθιοι ακόμα και μπροστά από τον υπολογιστή.

Στους εργαζόμενους και στις εργαζόμενες τίθενται υπέρογκοι και ανέφικτοι στόχοι, οι οποίοι πολλές φορές παίρνουν τον χαρακτήρα των συμπληρωματικών και ετερόκλητων πωλήσεων. Έτσι σε όλους τους τομείς των πωλήσεων από την τεχνολογία, την κινητή και το gaming έως τον «πολιτισμό», οι υπάλληλοι αναγκάζονται πολύ συχνά να προωθούν στον πελάτη προϊόντα κατά πολύ διαφορετικά από το αντικείμενο της εργασίας τους και μάλιστα να αξιολογούνται για αυτά είτε με μπόνους είτε με απολύσεις (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πίεση για συνδέσεις wind).

Η λογική της επιβράβευσης ή της απόλυσης δημιουργεί ένα εργασιακό περιβάλλον ανταγωνισμού μεταξύ των συναδέλφων τόσο μεταξύ των καταστημάτων, όσο πολλές φορές και στο ίδιο κατάστημα από όροφο σε όροφο.

Η εντατικοποίηση της εργασίας και η συνεχής ψυχολογική πίεση για επιθετικές πωλήσεις απογειώνεται από το περίφημο θεσμό του mystery shopper. Κοινώς πρόκειται για κατάσκοπο που παριστάνει τον πελάτη για λογαριασμό της επιχείρησης και αξιολογεί εν αγνοία του/της εργαζόμενου/ης τις «επιδόσεις» του/της. Πιο κοινώς πρόκειται για ρουφιάνο που παραπέμπει σε πρακτικές άλλων εποχών. Μέσα από αυτήν την πρακτική, οι συνάδελφοι στα Public είναι διαρκώς υπό το φόβο ότι ο οποιοσδήποτε πελάτης είναι εν δυνάμει ένας mystery shopper που καταγράφει και φακελώνει την οποιαδήποτε κίνησή τους.

Το πιεστικό καθεστώς εργασίας στα Public δεν εξαντλείται φυσικά μόνο στους υπαλλήλους της εταιρείας στη λιανική πώληση. Το διοικητικό προσωπικό της επιχείρησης στα γραφεία της εργάζεται επίσης με χαμηλούς μισθούς και συχνά με απλήρωτες υπερωρίες.

Το έδαφος για όλα τα παραπάνω, που αναγκάζονται να δέχονται οι συνάδελφοι, βρίσκεται φυσικά στην πολιτική της επιχείρησης που πολεμά κάθε δυνατότητα πραγματικής αλληλεγγύης μεταξύ των συναδέλφων και συλλογικής διεκδίκησης:

Οι ατομικές συμβάσεις, οι απολύσεις ακόμα και κατά τη διάρκεια άδειας, η κακοπληρωμένη εργασία, οι μειώσεις μισθών και η εργοδοτική αυθαιρεσία δημιουργούν ένα καθεστώς, στο οποίο ο κάθε εργαζόμενος και εργαζόμενη νιώθει ανήμπορος/η να παλέψει ώστε να μπει ένα φρένο στις «εξυπνάδες» που σκαρφίζονται κάθε φορά τα «επιτελεία» της επιχείρησης.

Ακριβώς όμως επειδή σε κάθε επιχείρηση οι διεκδικήσεις των εργαζομένων καρποφορούν μόνο όταν τα δικαιώματά τους γίνονται αντικείμενο συλλογικής και οργανωμένης πάλης, πιστεύουμε ότι οι συνάδελφοι στα Public έχουν μόνο να κερδίσουν ερχόμενοι στο Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής.

Πρόκειται για ένα Σύλλογο που δίνει καθημερινά μάχες για τα εργατικά συμφέροντα και παλεύει ενάντια σε κάθε είδους εργοδοτική αυθαιρεσία. Από τα στοιχειώδη, όπως η καταβολή αποζημιώσεων σε περιπτώσεις απολύσεων (όπως έχει πετύχει για απολυμένους συναδέλφους ακόμα και στα Public), το δικαίωμα στην απεργία, έως και τα συλλογικά συμφέροντα του κλάδου όπως η διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων και η υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας.

Η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη είναι το όπλο των εργαζομένων απέναντι στις ασυδοσίες των εργοδοτών. Τα συμφέροντά μας είναι κοινά και είμαστε εμείς οι ίδιοι αυτοί που καλούμαστε να τα υπερασπιστούμε. Δε δεχόμαστε να δουλεύουμε με μειωμένους μισθούς, ούτε ανεχόμαστε την καταπάτηση της αξιοπρέπειάς μας ως εργαζόμενοι για χάριν των κερδών του κάθε αφεντικού.

Θέλουμε ανθρώπινες συνθήκες εργασίες με δικαιώματα για να κάνουμε τη δουλειά μας με αξιοπρέπεια. Ακριβώς επειδή «παρατηρούμε τα προφανή», παλεύουμε καθημερινά και καλούμε τους συναδέλφους μας στα Public να παλέψουν μαζί μας.

Γιατί, το μόνο πραγματικό άλυτο «μυστήριο» αφορά την πλευρά της εργοδοσίας, είτε είναι στα Public είτε οπουδήποτε αλλού: γιατί υπάρχουν ακόμα εργαζόμενοι που παλεύουν και επιμένουν; γιατί υπάρχουν ακόμα συλλογικοί αγώνες των εργαζομένων; Όλοι και όλες εμείς, ο κόσμος της εργασίας, γνωρίζουμε την απάντηση.

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής

ΛΑΪΚΙΣΤΕΣ ΗΓΕΤΕΣ

 ΛΑΪΚΙΣΤΕΣ ΗΓΕΤΕΣ

Για βαρύ και δύσκολο αποχαιρετισμό ανάμεσα στους ευρωπαίους ηγέτες και τον αμερικανό πρόεδρο στο Βερολίνο έκαναν λόγο τα μέσα ενημέρωσης, που οφείλεται στην ανασφάλεια και φόβο που προκάλεσε η εκλογή του Ντ. Τραμπ στην Αμερική. Κατά την επίσκεψη του Μπ. Ομπάμα στο Βερολίνο, και η γερμανίδα καγκελάριος τόνισε τους δεσμούς που ενώνουν Γερμανία, Ευρώπη και ΗΠΑ στη βάση κοινών πολιτικών αξιών, ειδικά δε στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο Μπ. Ομπάμα εστίασε στη σημασία τήρησης των θεμελιωδών αξιών -τον σεβασμό στη Δημοκρατία, την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων και το σεβασμό της ελευθερίας. Και δεν ξέχασαν βέβαια να καταφερθούν κατά του λαϊκισμού και εθνικισμού –δεν είναι δυνατή η επιστροφή σε ωμούς εθνικισμούς τονίζει ο Ομπάμα, και στην Ευρώπη υπάρχουν λαϊκιστές πολιτικοί, αλλά και οι ψηφοφόροι επιζητούν «απλοϊκές» λύσεις παρατηρεί η Μέρκελ. Κι έτσι καλλιεργείται ο θαυμασμός και σεβασμός  τους δυο ηγέτες μας, τον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ και την καγκελάριο της Γερμανίας που αφήνει «στο πόδι του», φύλακα της δημοκρατίας που απειλείται με την εκλογή του Ντ. Τράμπ.

               Εκμεταλλευόμενη η κυρίαρχη εξουσία  την εκλογή του Ντ. Τραμπ θέλει να αποδείξει  με την εκλογή του τη δύναμη της  κοινωνικής βάσης που τον εξέλεξε κι έχει τη δυνατότητα καθορισμού του  πλέγματος της πολιτικής εξουσίας, αποβλέποντας από τη μια  να αναδειχθεί η ύπαρξη και σεβασμός των δημοκρατικών διαδικασιών και από την άλλη η ανωριμότητα, ακόμα κι ανευθυνότητα αυτών που εκλέγουν ανθρώπους επικίνδυνους για τα ανθρώπινα δικαιώματα κι ελευθερίες όπως ο Ντ. Τραμπ. Και βέβαια παρακάμπτεται  πως οι υποψήφιοι πρόεδροι των δυο κομμάτων προωθήθηκαν σ’  αυτήν τη θέση από τα ίδια τα κόμματα, μέσα από τις προκριματικές εκλογικές διαδικασίες και βέβαια με στήριξη και από δωρητές-χορηγούς. Και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ το φιλτράρισμα, για το ποιοι θα εκλεγούν για να διαχειριστούν την εξουσία, έχει γίνει πολύ πριν ανοίξουν οι κάλπες για να ψηφίσει το εκλογικό σώμα. Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει ούτε η ψευδαίσθηση της ψήφισης πολιτικών επιλογών που έχουν αναδειχτεί από κινήματα και έχουν αναπτυχτεί σε έστω κι επιφανειακή  ρήξη με την κυρίαρχη εξουσία, σαν κινήματα βάσης και νέας οργάνωσης. Και μοιάζει αφελές ο απερχόμενος πρόεδρος να εκφράζει φόβους για τον επόμενο, όταν για να φτάσει να διεκδικήσει το χρίσμα του προέδρου ένας ολόκληρος μηχανισμός ενός από τα δυο κόμματα τον επέλεξε με όλους τους χρηματοδότες που τον ενίσχυσαν. Και στην εκλογή λοιπόν του Ντ. Τραμπ οι ίδιες δομές εξουσίας εξακολουθούν να λειτουργούν προς το συμφέρον του καθεστώτος. Ακόμα κι όταν η έλξη που αυτό ασκεί έχει αρχίσει να μειώνεται αισθητά, οι δομές και οι νοοτροπίες που έχει διαμορφώσει η κυρίαρχη εξουσία συνεχίζονται και η ισχύς της διατηρείται ακόμα κι αν μοιάζει ν’  αλλάζει μορφή ή εικόνα.

               Είναι λοιπόν περίεργο που η εκλογή του, ενώ μεθοδεύτηκε από το ίδιο το σύστημα, χρεώνεται αποκλειστικά  στο εκλογικό σώμα που επιδιώκει εν ολίγοις «απλοϊκές» λύσεις στα προβλήματά του και παρασύρεται από τον λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός για άλλη μια φορά αντιμετωπίζεται από τη σκοπιά του αποκρουστικού και δημαγωγικού, παράδειγμα προς αποφυγή, νοθεύει τον πολιτικό βίο και τις συλλογικές συμπεριφορές αν και φαίνεται σε συνδυασμό με ισχυρή εθνικιστική ιδεολογία να είναι αποτελεσματικός στην πολιτική κινητοποίηση των τεράστιων και άμορφων κατώτερων μεσαίων στρωμάτων.

  Τα τελευταία χρόνια η πλειοψηφία των πολιτικών καταφέρεται εναντίον του λαϊκισμού, ταυτίζοντας αιτήματα λαϊκά με ιδεολογήματα δημαγωγικού τύπου που κερδίζουν την εμπιστοσύνη του λαού, ταυτίζοντας λαϊκισμό με ψευτοϊδεολογία, ώστε με τρόπο ανέξοδο να αποσπάται η ψήφος του. Ηγέτες που επιβάλλουν πολιτικές ερήμην των λαών τους αλλά εξ ονόματός τους και για το …καλό τους θεωρούν το λαϊκισμό προϊόν εξαπάτησης, γιατί ακόμα κι αν τροφοδοτείται από μια πρώτη ύλη λαογενή, όμως δεν ενδιαφέρεται για το μακροπρόθεσμο καλό του λαού. Κι έτσι θεωρούνται ηγέτες που βομβάρδισαν, προκάλεσαν πολέμους κλπ. ή επέβαλλαν οικονομική εξαθλίωση σε εκατομμύρια ανθρώπους πως εξυπηρετούσαν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των λαών. Γι’ αυτό και  πολύ εύκολα κάθε δίκαιο αίτημα των λαϊκών στρωμάτων βαφτίζεται λαϊκισμός, θεωρώντας ανώριμο και αφελή έναν λαό που δεν μπορεί να κατανοήσει το καλό του, που επιδιώκουν, κατά ομολογία τους, οι διαχειριστές της εξουσίας, επειδή ακριβώς  αυτό προϋποθέτει την εξαθλίωσή του ή και την εξαφάνισή του.

           Από την άλλη, όλοι  αυτοί οι ακροδεξιοί ηγέτες που αναδεικνύονται με εκλογές υποκρίνονται τους φιλολαϊκούς και υπόσχονται πολιτικές επιλογές  που υπαγορεύονται από ριζοσπαστικά αιτήματα των λαών τα οποία εκφράζουν αντιλήψεις και αξίες λαϊκής κατασκευής και προέλευσης. Μόνο που σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι λαϊκές προσδοκίες συγχωνεύτηκαν με τις πολιτικές ανάγκες της κυρίαρχης εξουσίας. Και αυτοί  οι πολιτικοί ηγέτες παραμορφώνοντας αυτές τις προσδοκίες και τις λαϊκές παραστάσεις προσφέρουν ένα ψεύτικο είδωλό τους στον κόσμο που τους πιστεύει, το οποίο συντίθεται σύμφωνα με τις προοπτικές των τάξεων που θέλουν να κολακέψουν, στην πραγματικότητα  όμως για να πετύχουν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης που υπηρετούν. Και τελικά όταν το παραμορφωμένο είδωλο των λαϊκών αιτημάτων  επιβάλλεται οι πολιτικοί ηγέτες εκλέγονται.

           Κι όπως οι ακροδεξιοί συγχωνεύουν στο λόγο τους ετερόκλητα στοιχεία λαϊκών παραστάσεων και δανείων από διάφορες ιδεολογίες υποκρινόμενοι τους φιλολαϊκούς, το ίδιο και οι  αυτοχαρακτηριζόμενοι «αριστεροί» επικαλούνται τον αριστερό λόγο, εξ ορισμού τοποθετημένο υπέρ των εκμεταλλευομένων τάξεων, προβάλλουν αναγνωρίσιμα πλαίσια ιδεολογικής αναφοράς που στρέφονται εναντίον των ελίτ και του status quo κερδίζοντας την λαϊκή εμπιστοσύνη. Η ανεπάρκεια και κυρίως απροθυμία των «αριστερών» να υπηρετήσουν στην τελική  τα ταξικά συμφέροντα απαξιώνει τον αριστερό λόγο, ενώ αντίστοιχα η ανάδειξη στην εξουσία ακροδεξιών λαϊκιστών, στα όρια του φασισμού, προλειαίνει το έδαφος για τη φασιστική στροφή, αν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης το απαιτήσουν, με τη λαϊκή  συναίνεση.

               Μ’  αυτήν την έννοια, των παραμορφωμένων λαϊκών αιτημάτων και παραστάσεων,   ο λαϊκισμός συντελεί να λησμονεί η εργατική τάξη  τον εαυτό της και τα συμφέροντά της προσπαθώντας να μοιάσει  στο παραφθαρμένο είδωλο που της προσφέρεται από ηγέτες λαϊκιστές.

           Και κάπως έτσι είναι εύκολο να μετατεθεί η σύγκρουση στο πεδίο του λαϊκισμού, αναζητώντας τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα, όπως όμως η άρχουσα τάξη τα προβάλλει κι έχοντας ήδη καταστραφεί κάθε πίστη σ’ έναν ταξικό λόγο και έχοντας νομιμοποιηθεί η εκφορά ρατσιστικού λόγου.

  Και στο μέλλον οι νέες αλλαγές προβλέπεται πως θα πραγματοποιούνται κάτω από την ηγεμονία ενός ακραίου συντηρητισμού και ρατσισμού.

Τα εργασιακά «γκέτο» των πολυεθνικών

Panasonic και Samsung χρησιμοποιούν σύγχρονους σκλάβους στα εργοστάσια της Ασίας
Τό «χαλί» της αθλιότητας του καπιταλισμού «σήκωσε» για λίγο και η βρετανική εφημερίδα «The Guardian», αποκαλύπτοντας πτυχές της εργασιακής σκλαβιάς την οποία επιβάλλουν στα εργασιακά «γκέτο» τους πολυεθνικές όπως η Panasonic και η Samsung.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι δύο εταιρείες αντιμετωπίζουν κατηγορίες ότι εργαζόμενοι στις αλυσίδες εφοδιασμού τους στην Μαλαισία υπόκεινται σε εξαπάτηση, εκμετάλλευση και πενιχρούς μισθούς.
Οι δύο εταιρείες… έχουν «ξεκινήσει έρευνες σχετικά με τις καταγγελίες που έκαναν εργαζόμενοι που κατάγονται από το Νεπάλ», αναφέρει σε δημοσίευμά της η βρετανική εφημερίδα «The Guardian», όπως αναμεταδίδει το ΑΠΕ.
Οι εργαζόμενοι δήλωσαν ότι έχουν εξαπατηθεί σχετικά με τις αμοιβές τους, ότι τα διαβατήριά τους έχουν κατασχεθεί και ότι είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν μεγάλα ποσά εάν θέλουν να επιστρέψουν στο Νεπάλ πριν από τη λήξη της σύμβασής τους.
Καταγγέλουν επίσης, ότι αναγκάζονται να εργάζονται όρθιοι έως και 14 ώρες, χωρίς επαρκή ανάπαυση και διαλείμματα για τουαλέτα, ώστε να εξοικονομήσουν τα τουλάχιστον 1.200 ευρώ που χρειάζονται προκειμένου να εξασφαλίσουν τις θέσεις εργασίας τους.
«Πονάει η καρδιά μου», δήλωσε ένας νεαρός που εργάζεται σε εργοστάσιο που φτιάχνει φούρνους μικροκυμάτων της Samsung.
«Δεν μου έδωσαν την δουλειά που είχαμε συμφωνήσει. Κάνω πολύ δύσκολη δουλειά και πληρώνομαι ελάχιστα».
Ο «Guardian» μίλησε με 30 μετανάστες από το Νεπάλ που εργάζονται για την Samsung και την Panasonic. Κάποιοι έχουν προσληφθεί απευθείας από την Samsung αλλά η πλειοψηφία μέσω εταιρείας ευρέσεως εργασίας (σσ. οι γνωστοί «νοικιαζόμενοι»). Οι εργάτες, που συναρμολογούν προϊόντα για την Panasonic προσλαμβάνονται όλοι από εργολάβους.
Τόσο η Panasonic όσο και η Samsung «απαγορεύουν» τέτοιες πρακτικές αλλά όλοι όσοι μίλησαν στον Guardian ισχυρίζονται ότι πλήρωσαν 1.000 λίρες μόνο για να βρουν δουλειά στην Μαλαισία. Όλοι λένε επίσης ότι κατασχέθηκαν τα διαβατήριά τους με το που πάτησαν πόδι στη χώρα.
Οι ίδιοι δήλωσαν επίσης, ότι αισθάνονται «εξαπατημένοι» και παγιδευμένοι στις δουλειές τους, οι οποίες περιλαμβάνουν τη συναρμολόγηση εξαρτημάτων για ηλεκτρικές οικιακές συσκευές που πωλούνται στην παγκόσμια αγορά.
Τόσο η Samsung όσο και η Panasonic, σε ανακοινώσεις τους, αναφέρουν ότι έχουν ήδη ξεκινήσει «έρευνες» σχετικά με την υπόθεση…
toperiodiko.gr

Μια αντιπαράθεση άνευ ουσίας και οι βαθύτερες προεκτάσεις

Η εφαρμογή των νέων Προγραμμάτων Σπουδών στα Θρησκευτικά (ΠΣΘ) έχει προκαλέσει μια ηχηρή και ίσως ανούσια αντιπαράθεση ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και την Εκκλησία της Ελλάδος. Ο ισχυρισμός μας αυτός προβάλλεται εξαρχής, διότι από το 2011 μέχρι το 2014, περίοδος που ολοκληρώθηκε η πιλοτική εφαρμογή των ΠΣΘ, υπήρχε στενή συνεργασία ανάμεσα στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής με διάφορους φορείς (πανεπιστημιακούς Θεολογικών Σχολών, Σχολικούς Συμβούλους Θεολόγων κ.ά.), αλλά και με τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο (19-4-16) και τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο (2-3-2016).

Τα ερωτήματα που τίθενται είναι εύλογα: Για ποιο λόγο υπήρξε αυτή η δήθεν έντονη σύγκρουση ανάμεσα στην Εκκλησία και στο Κράτος; Δεν είναι μεγάλες και σοβαρές οι ευθύνες όσων άνοιξαν με ανεύθυνο τρόπο το θέμα αυτό; Δεν αποτελεί επικίνδυνη διολίσθηση η προσπάθεια διαίρεσης του λαού μας με βάση τις ιδεολογικές, πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός; Δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι η συζήτηση τελικά κατέληξε στη «χρήση» επιχειρημάτων χοντροκομμένου και παλαιομοδίτικου αντικομμουνισμού, παρέα με όλα τα στοιχεία του εκλεπτισμένου και μη αντιμαρξισμού και αντικομμουνισμού των ίδιων των εγχειριδίων αλλά και των νέων ΠΣΘ; `Η μήπως, τελικά, όλη αυτή η αντιπαράθεση αποσκοπεί στο να καλυφθεί πίσω από ένα αριστερό προοδευτικό προσωπείο ο χαρακτήρας της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται; Κατ' αυτόν τον τρόπο, όμως, δεν γίνεται άραγε ορατός ο κίνδυνος να διαμορφωθούν ακόμα πιο έντονα συντηρητικά αντανακλαστικά, με εθνικιστικό περιεχόμενο και θρησκευτικό μανδύα, που θα ενσωματώσουν ό,τι αντιδραστικότερο υπάρχει και θα επιχειρήσουν να αιχμαλωτίσουν, στο μέτρο που αυτό μπορεί να γίνει, κάθε στιγμή ανάτασης του ελληνικού λαού; Κατά τη γνώμη μας, αν κάτι προβάλλει υπερώριμο σήμερα, είναι ο πλήρης διαχωρισμός Κράτους - Εκκλησίας και ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την Εκπαίδευση, μεταξύ των οποίων και η αντικατάσταση του μαθήματος των Θρησκευτικών με τη γνώση της ιστορίας του θρησκευτικού φαινομένου, τις αιτίες ανάπτυξής του κ.λπ.

Ούτε καν θρησκειολογία

Πιο συγκεκριμένα κι αναλυτικά:

Εχει αναπτυχθεί μεταξύ των δύο πλευρών μια αρκετά μεγάλη αρθρογραφία με «πολεμικά» χαρακτηριστικά, που εστιάζει, στο μεγαλύτερο μέρος, την προσοχή της σε δυο βασικούς άξονες: Αρχικά, στην κατηγορία που απευθύνει η Εκκλησία και όσοι αρθρογράφοι συμφωνούν μαζί της, ότι η κυβέρνηση επιχειρεί την εκκοσμίκευση της Εκπαίδευσης απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο και την υποβάθμιση της Ορθόδοξης Χριστιανικής παράδοσης. Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση ανταπαντά ότι είναι ευθύνη της πολιτείας να καθορίζει το χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών κι αυτό που επιχειρείται είναι να μην έχει ομολογιακό ή «κατηχητικό» χαρακτήρα, αλλά γνώσης των θρησκειών με ιδιαίτερη έμφαση στον Ορθόδοξο πολιτισμό. Ταυτόχρονα, υποστηρίζει ότι το σχολείο πρέπει να προετοιμάζει όχι πιστούς, αλλά πολίτες και ότι η παιδαγωγική προσέγγιση του μαθήματος σχεδιάστηκε με βάση σύγχρονες θρησκειο-παιδαγωγικές μεθόδους. Ξεκαθαρίζει ότι από φέτος θα εφαρμοστεί το νέο ΠΣΘ με τα ισχύοντα βιβλία, ενώ του χρόνου θα κυκλοφορήσουν νέα.

Ομως, ο ασφαλέστερος τρόπος για να τοποθετηθούμε υπεύθυνα απέναντι στο νέο μάθημα των Θρησκευτικών και χωρίς να υποτιμήσουμε άλλες πλευρές παιδαγωγικής υφής που είναι κι αυτές σημαντικές να αναλυθούν (διδακτική μεθοδολογία του μαθήματος, θρησκευτικός γραμματισμός, μη γραμμική διάταξη της ύλης, διαθεματικές διασυνδέσεις, «ιδεοθύελλες» κ.λπ.), δεν είναι άλλος από το να στραφούμε στο ίδιο το περιεχόμενο των ΠΣΘ. Θα εστιάσουμε, λοιπόν, την κριτική μας προσέγγιση πάνω σε δύο κεφαλαιώδους σημασίας θέματα:

• Με το νέο ΠΣΘ οι μαθητές σχηματίζουν ολοκληρωμένη εικόνα για το θρησκευτικό φαινόμενο και γνωρίζουν τις κυριότερες θρησκείες, πέρα από το Χριστιανισμό και ιδιαίτερα την ορθόδοξη έκφρασή του;

Στο Δημοτικό επιχειρείται πράγματι μια φιλότιμη προσπάθεια για σταδιακή χαρ­­­τογράφηση και αναγνώριση των βασικών εξωτερικών χαρακτηριστικών των διάφορων θρησκειών. Για παράδειγμα, παρέχονται στις πρώτες ενότητες κι ανά τάξη αφηγηματικά στοιχεία γύρω από τα πρόσωπα, τα έθιμα, τα σύμβολα, τις παραδόσεις, την ιστορία, τα μνημεία, την κοινωνική και πολιτιστική ζωή των θρησκευτικών παραδόσεων και, όπως σημειώνεται στον οδηγό σπουδών, η πορεία αυτή έχει ως αφετηρία την Ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση του τόπου μας. Κατόπιν, το ΠΣΘ προσανατολίζεται στο θρησκευτικό ορίζοντα των εγγύτερων μονοθεϊστικών θρησκειών και στις ανατολικές θρησκείες. Στο Γυμνάσιο, αντίστοιχα, το νέο ΠΣΘ επικεντρώνεται στο γενικό του πλαίσιο στη Θρησκεία και την Ιστορία ως εκφράσεις πολιτισμού, κυρίως μέσα από θεμελιώδεις άξονες, όπως Θεός, κόσμος, άνθρωπος, ηθική, κοινωνία, πολιτισμός, σύγχρονη ζωή.

Οι μαθητές δεν έρχονται σε επαφή με την ουσία του θρησκευτικού φαινομένου. Δεν τους παρέχεται καμιά στοιχειώδης γνώση για τις κοινωνικές ρίζες της θρησκείας, η οποία γεννήθηκε στα πρωταρχικά στάδια της ανθρώπινης ιστορίας, ως προϊόν της πρακτικής και πνευματικής ανεπάρκειας του ανθρώπου να κατακτήσει τον κόσμο, περίπου την εποχή της Ανώτερης Παλαιολιθικής Εποχής (40 - 50 χιλιάδες χρόνια σε μια σχετικά υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης της πρωτόγονης κοινωνίας). Δεν μπορούν να κατανοήσουν πώς έγινε το πέρασμα από τη μαγεία, τη λατρεία των πνευμάτων και τον τοτεμισμό στις παγκόσμιες μονοθεϊστικές θρησκείες, όπως είναι πρώτα ο Ιουδαϊσμός και στη συνέχεια ο Χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός. Δεν είναι σε θέση να απαντήσουν στο ερώτημα, τι είναι αυτό που διαφοροποιεί αλλά και τι ενοποιεί τις θρησκείες αναμεταξύ τους και η απλή γνώση στοιχείων από τις άλλες θρησκείες από μόνη της δεν μπορεί να καλλιεργήσει το σεβασμό σε αυτές.

• Στο νέο ΠΣΘ οι μαθητές μπορούν να αναζητήσουν όλο εκείνο το απαραίτητο υλικό για να συγκροτήσουν μια υπεύθυνη κοσμοθεωρία για την προέλευση του κόσμου και να κατανοήσουν το βαθύτερο νόημα της ανθρώπινης κοινωνικής δράσης - πράξης;

Στα περιεχόμενα του νέου ΠΣΘ μπορεί να αναζητήσει ο εκπαιδευτικός και να προσφέρει στους μαθητές ένα πλήθος πληροφοριών και γνώσεων «ατάκτως ειρημένων». Εστιάζουμε την προσοχή μας σε δυο κομβικά θέματα, που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Στο βιβλίο της Γ' Λυκείου, σε οπτικοακουστικό υλικό προβάλλεται η θέση σχετικά με την αδυναμία εξερεύνησης του σύμπαντος από τον άνθρωπο με βάση τα πορίσματα της Επιστήμης, κυρίως της σύγχρονης Φυσικής και της Κοσμολογίας. Το γνωστό σε εμάς σύμπαν που η επιστήμη μπορεί στοιχειωδώς να εξερευνήσει, ανέρχεται σε ποσοστό περίπου 4%. Το 23% αποτελεί σκοτεινή ύλη και το υπόλοιπο 73% είναι σκοτεινή ενέργεια. Η θέση αυτή γίνεται όμως ισχυρισμός, λέγοντας ότι ο Θεός βρίσκεται σε αυτό το ανεξερεύνητο και ανθρωπίνως αδύνατο να εξερευνηθεί 96%. Με λίγα λόγια, μέσω του αγνωστικισμού οδεύουμε προς τη λογική «επέλεξε τον ιδεαλισμό σου»...

Το δεύτερο σημείο αφορά κείμενα της Β' Λυκείου σχετικά με την αθεΐα, όπου μέσω αυτής της προσέγγισης επιχειρείται μια αντιμαρξιστική κριτική. Απέναντι στη θέση του Κ. Μαρξ στην «Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου», «η βάση της αντιθρησκευτικής κριτικής είναι: ο άνθρωπος κάνει τη θρησκεία, όχι η θρησκεία τον άνθρωπο», παρατίθεται σε δυσανάλογα υπερμέγεθες τμήμα η κριτική που συνοπτικά υποστηρίζει ότι η θέση αυτή (του Μαρξ) μπορεί να θεωρηθεί σωστή, αν με τον όρο «θρησκεία» εννοούμε μόνο τις διδασκαλίες, τα δόγματα, λατρευτικούς τύπους κ.ά. και ότι δεν μπορεί να υπάρξει λογική που να αποκλείει την ύπαρξη του Θεού, επειδή οι άνθρωποι, ανάλογα με τις συνθήκες που ζουν, δημιουργούν κάθε φορά και αντίστοιχες αντιλήψεις και παραστάσεις για το Θεό. Στην Α' Λυκείου, επίσης, μπορεί να συναντήσει κανείς έναν ανάλογο ισχυρισμό, ότι «η μαρξιστική θεωρία απαντά μόνο στο πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος, δεν απαντά όμως στο ποιος τον δημιούργησε». Αλλά και στη Γ' Γυμνασίου, μήπως δεν είναι εμφανής μια προσπάθεια συκοφάντησης του κομμουνισμού, αφού «η επικράτηση ολοκληρωτικών καθεστώτων σοβιετικού τύπου στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης οδήγησε σε παρόμοιες μορφές διώξεων αυτές που υπέστη η Εκκλησία στην ΕΣΣΔ και τις άλλες ομόδοξες τοπικές Εκκλησίες»;

Για τις δυνατότητες της επιστήμης και του ανθρώπινου νου, θα παρουσιάσω ευσύνοπτα τη θέση του Κ. Μαρξ ότι «ολόκληρη η επιστήμη θα ήταν περιττή αν η εξωτερική όψη και η ουσία των πραγμάτων συνέπιπταν». Κατά συνέπεια, δεν είναι κάτι το καινούριο για την επιστήμη, τη φιλοσοφία και την επιστημολογία το ότι ο άνθρωπος δε θα μπορέσει να κατακτήσει την απόλυτη αλήθεια. Για την κριτική σχετικά με το «ποιος» και όχι με το «πώς» δημιουργήθηκε ο κόσμος, θα σημειώναμε τα λόγια του Αϊνστάιν: «Η λέξη Θεός για μένα δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από την έκφραση - και το δημιούργημα - της ανθρώπινης αδυναμίας». Τέλος, και για τη σχέση κομμουνισμού - Εκκλησίας, ίσως θα έπρεπε οι μαθητές να είχαν τη δυνατότητα να πληροφορηθούν ότι ο Λένιν ενώ υπόδειχνε ότι δεν πρέπει να γίνονται παραχωρήσεις στη θρησκεία, καταπολεμούσε ταυτόχρονα κάθε προσπάθεια τυχοδιωκτισμού, «πολιτικού πολέμου με την εκκλησία», θεωρώντας αναγκαία «την υποταγή του αγώνα κατά της θρησκείας στον αγώνα για το σοσιαλισμό».

Συμπερασματικά

Το περιεχόμενο του νέου ΠΣΘ, κι από τη μέχρι τώρα μελέτη μας, δεν αποτελεί καμιά ουσιαστική προσπάθεια για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών ως Θρησκειολογία. Πρόκειται για μια απλή προσαρμογή στις στοχεύσεις της διεθνοποίησης του κεφαλαίου, που απαιτεί από το εκπαιδευτικό σύστημα προγράμματα σπουδών που θα δίνουν έμφαση στις πληροφορίες και όχι στην ουσιαστική μόρφωση, εξ ου και η ενίσχυση της μορφωτικής ημιμάθειας, μέρος της οποίας είναι και ο θρησκευτικός αναλφαβητισμός. Δεν στηρίζεται σε ένα πρόγραμμα σπουδών που στόχο του έχει να βοηθήσει το παιδί να αντιληφθεί πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος που μας περιβάλλει, πώς λειτουργεί στη βάση νομοτελειών, πώς δημιουργήθηκαν οι κοινωνίες, πώς εξελίχθηκαν και στη βάση ποιων αντικειμενικών κανόνων λειτουργούν. Αντίθετα, συνεχίζεται η δημιουργία σύγχυσης και αποπροσανατολισμού. Αλλωστε, ο σεβασμός που επικαλούνται οι κυβερνώντες στην παγκόσμια πολιτιστική κουλτούρα, καλλιεργείται πρωτίστως στην πράξη με την επίδειξη σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα και με την προάσπιση των δικαιωμάτων Ελλήνων και αλλοδαπών στην εργασία, στην Υγεία, την Παιδεία, στον πολιτισμό και στη θρησκεία.

Τι Κουτσόγιωργας, τι Στεφανόπουλος

 Τι Κουτσόγιωργας, τι Στεφανόπουλος

Η κε του μπλοκ θα πάει κόντρα στο κλίμα και η γενική συγκίνηση των ημερών*, όπως τουλάχιστον την εισπράττει και την αντιλαμβάνεται στα social media, ακόμα κι από χρήστες που κινούνται κοντά μας πολιτικά ή στο ευρύτερο αριστεροχώρι και καταλήγουν στο συμπέρασμα πως "τον πήγαιναν" τελικά το πρόεδρο -όπως θα έλεγε κι ο Χριστόδουλος. Ο οποίος εμφανιζόταν στην κορυφή της κατηγορίας με τις δημοφιλείς προσωπικότητες, στις δημοσκοπήσεις της εποχής.

(*εξάλλου νομίζω πως το "ο νεκρός δεδικαίωται" δεν έχει ακριβώς τη σημασία με την οποία συνήθως το χρησιμοποιούμε, αφήνοντας στο απυρόβλητο ένα μακαρίτη και τα πεπραγμένα του).

Εγώ πάλι δεν πήγαινα ποτέ το Στεφανόπουλο -ούτε το Χριστόδουλο- και δεν είχε τύχει ποτέ να απαντήσω σε κάποια πολιτική δημοσκόπηση ή να γνωρίσω κάποιον άλλον που να έχει απαντήσει. Συνεπώς αναρωτιόμουν εύλογα, αφενός ποιοι απαντάνε τέλος πάντων σε αυτές τις έρευνες και "διαμορφώνουν" αυτά τα ευρήματα, κι αφετέρου τι μπορούσε να καθιστά συμπαθή μια πολιτική μαριονέτα, γιατί τέτοιος ήταν κι είναι εκ των πραγμάτων, ο ρόλος του παρελασιάρχη προέδρου. Αν αυτό οφειλόταν στο "εναλλακτικό" προφίλ του προέδρου με το ποδήλατο, νομίζω πως είχαμε μια πολύ σοβαρή προειδοποίηση για τη μετέπειτα εμφάνιση κι εδραίωση του χιπστερισμού, αλλά την αγνοήσαμε και δεν της δώσαμε σημασία εγκαίρως.

Ήταν όμως και η "περήφανη", "αιχμηρή" ομιλία του στην επίσκεψη Κλίντον, που δεν ήταν ακριβώς τέτοια, σημασία όμως έχει πώς πέρασε επικοινωνιακά, κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι Αμερικανοί. Βάλε πχ τον Ομπάμα να αμπελοφιλοσοφεί στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία (άλλο αν της βγήκε ανάπηρη, με τερατογένεση και δουλοκτησία. Και τρέχα γύρευε ποιος θα σκεφτεί πως μιλάει ο απερχόμενος πρόεδρος μιας χώρας, όπου δεν εκλέγεται καν αυτός που συγκεντρώνει την πλειοψηφία του σώματος.
Και στα καθ' ημάς, άλλο να βάλεις τον Πάκη ψοφοδεή, σαν ικέτη, να απαγγέλλει Ελύτη, κι άλλο να πιάσεις το κλίμα της εποχής -που ήταν τελείως διαφορετική- και να φαίνεται πως το εκφράζεις, μαζί με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Έχει μια ιδιαίτερη σημειολογία ότι ο θάνατος του Στεφανόπουλου ήρθε πάνω στην επέτειο εκείνης της επίσκεψης και λίγες ημέρες μετά την επίσκεψη Ομπάμα. Σα να λέει: να δω πιο αμερικανόδουλη κυβέρνηση από τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη (που να μου θυμίζει τα νιάτα μου στην ΕΡΕ και την επίσκεψη του Άικ) κι ας πεθάνω. Ή να δω Αμερικανό πρόεδρο να γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό, κι ας κλείσω τα μάτια μου, θα τα έχω δει όλα.

Ο καλός συγχρονισμός κι η κατάλληλη συγκυρία είναι το παν. Τι λιγότερο είχε δηλ συγκριτικά με το Στεφανόπουλο ο Παπούλιας, με το αντιστασιακό παρελθόν και το ήπιο προφίλ για τη θέση του ΠτΔ παρελασιάρχη; Απολύτως τίποτα. Μόνο που ο Κάρολος είχε την ατυχία να πέσει πάνω στην περίοδο της κρίσης, της μούντζας και των αγανακτισμένων, και να δει το γόητρό του να τσαλακώνεται, μαζί με το θεσμό.

Έχει, παρεμπιπτόντως, ένα ενδιαφέρον να σημειώσουμε το φαινομενικά παράδοξο πως οι πιο πολλοί πρόεδροι της δημοκρατίας προέρχονται απ' τη δεξιά. Κι αυτό συμβαίνει γιατί τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύχθηκε η "κουλτούρα" και το έθιμο της συγκατοίκησης-συνεννόησης. Κάτι που, αν διαβαστεί αντίστροφα, σημαίνει πως τη χώρα την κυβερνά, ως επί το πλείστον, το ΠαΣοΚ στις διάφορες εκδοχές του. Κι είναι αξιοσημείωτη σύμπτωση πως όλα αυτά τα ΠαΣοΚ επιλέγουν συχνά αυτό το πεδίο, για να οξύνουν τεχνητά τα πνεύματα και να αναδείξουν τις "αγεφύρωτες διαφορές" τους με τη Δεξιά.

Το 85' το ΠαΣοΚ έσπασε τη συγκατοίκηση με τον Καραμανλή, προτείνοντας το Σαρτζετάκη, τον τελευταίο Βυζαντινό Αυτοκράτορα, όπως έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν. Ενώ ο Σύριζα χρησιμοποίησε στα τέλη του 14' την εκλογή ΠτΔ, για να προκαλέσει εκλογές και να γίνει κυβέρνηση.
Το 86' η αυθεντική Πασοκάρα έκανε συνταγματική αναθεώρηση, με φούμαρα περί διασφάλισης της δημοκρατίας, επειδή ψαλίδισε τις εξουσίες του ΠτΔ. Ενώ τώρα ο Σύριζα πουλάει το ίδιο παραμύθι, με τη συνταγματική αναθεώρηση και το σενάριο της απευθείας εκλογής ΠτΔ από το λαό.

Είναι επίσης ενδιαφέρον πως ο Στεφανόπουλος κατάφερε να επισκιάσει όλους τους προκατόχους και επιγόνους του -των Πασόκων συμπεριλαμβανομένων- και να φανεί ως ο πιο "προοδευτικός" χτίζοντας επιδέξια την υστεροφημία του. Κι όλα αυτά ενώ ένα χρόνο πριν την ανάδειξή του στο αξίωμα, είχε αποτύχει να μπει στην ευρωβουλή με τη ΔΗΑΝΑ κι έμοιαζε με στυμμένη λεμονόκουπα για το σύστημα που υπηρετούσε.

Αρκούν όμως όλα αυτά και η συγνώμη του Κλίντον, που του πιστώθηκε προσωπικά, για να σβήσει το ακροδεξιό του παρελθόν;
-Τον πορωμένο αντικομμουνισμό του, για τον οποίο θεωρητικά μετάνιωσε εκ των υστέρων, ενώ ψήφισε και Κύρκο σε κάποιες ευρωεκλογές (σύμφωνα με τη Νίτσα Λουλέ) που δεν το λες πάντως αριστερή στροφή.
-τη συμμετοχή του σε διάφορα αντιλαϊκά κυβερνητικά σχήματα, από καίρια, υπουργικά πόστα
-την αρχηγική του φιλοδοξία στη ΝΔ, που τον οδήγησε στην έξοδο -εφόσον δεν ικανοποιήθηκε- και τη δημιουργία δικού του κόμματος, της ΔΗΑΝΑ, ενός ακροδεξιού μορφώματος, από το οποίο προήλθε η διαρροή-ψήφος του Κατσίκη, του 151ου βουλευτή που έλειπε από το Μητσοτάκη, για να σχηματίσει κυβερνητική πλειοψηφία.
-μία από τις τελευταίες δημόσιες παρεμβάσεις του υπέρ της κυβέρνησης Παπαδήμου, που έπρεπε να ολοκληρώσει την τετραετία.

-και μια ιστορία που αναφέρει ο Δήμος Μπότσαρης -που έχει την πλάκα του/της, κι ας θεωρείται μειωμένης αξιοπιστίας. Ο Στεφανόπουλος ήταν νομικός από την Αχαΐα, όπως κι ο Κουτσόγιωργας. Κι όταν σε μια ενδοπασοκική κόντρα, οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Μένιου ήθελαν λέει να τον πικάρουν, έγραψαν στην πόλη συνθήματα που έλεγαν "τι Κουτσόγιωργας, τι Στεφανόπουλος" κατά το περίφημο "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος".
Το ότι τα επόμενα χρόνια, ο Στεφανόπουλος κατάφερε να αποτινάξει αυτή τη ρετσινιά, μπορεί να καταλογιστεί στα θετικά του -από αστική σκοπιά. Δε βλέπω όμως με ποιον τρόπο θα μπορούσε να τον καταστήσει συμπαθή, με τα δικά μας κριτήρια...

Το έργο το έχουμε ξαναδεί

Το έργο το έχουμε ξαναδεί

Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους εκπροσώπους της ΕΕ και του ΔΝΤ βρίσκεται σε εξέλιξη, με ζητούμενο τη συμφωνία, ώστε να κλείσει η δεύτερη «αξιολόγηση». Η κυβέρνηση επιχειρεί να φτιάξει την εικόνα της «σκληρής διαπραγμάτευσης» απέναντι σε όσα απαιτεί κυρίως το ΔΝΤ σε σχέση με τις ομαδικές απολύσεις, ενώ οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της παρουσιάζουν ως «σκληρούς» και «αμετακίνητους» τους δανειστές.
Επειδή αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί, μπορούμε να μαντέψουμε εύκολα και τη συνέχεια. Τελικά, η συμφωνία είναι πιθανό να κλείσει κάπου ...«στη μέση», με δεδομένη την αποφασιστικότητα κυβέρνησης - «κουαρτέτου» να ολοκληρωθεί έγκαιρα η αξιολόγηση. Στην πραγματικότητα, παίζεται το γνωστό παιχνίδι με το γάιδαρο του Χότζα, έτσι ώστε να εμφανιστεί σαν «επιτυχία» της σκληρής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης το έτσι κι αλλιώς αντιλαϊκό αποτέλεσμα.
Αυτό που κρύβει συστηματικά η κυβέρνηση, όπως έκαναν λίγο - πολύ και οι προηγούμενες, είναι ότι με τους «δανειστές» βρίσκονται από την ίδια μεριά του τραπεζιού, έχουν ως κοινή βάση και στόχο τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών των μονοπωλίων, των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτών οι «απαιτήσεις» περιλαμβάνονται μέσα στα μέτρα των μνημονίων τους και οι υπαρκτές διαφωνίες τους αφορούν ζητήματα ξένα για το λαό.
Για παράδειγμα, αν δει κανείς λίγο πιο συγκεκριμένα τα μέτωπα στα Εργασιακά που εμφανίζονται να είναι «ανοιχτά», θα καταλάβει πολύ καλά τι συμβαίνει. Για τις ομαδικές απολύσεις, διαρρέεται από την κυβέρνηση ότι υπάρχει εμπλοκή. Την ίδια στιγμή, όμως, περνά σε δεύτερη μοίρα το θέμα των Συλλογικών Συμβάσεων και του υπο-κατώτατου μισθού, όπου όλα δείχνουν ότι πάμε για παγίωση της σημερινής άθλιας κατάστασης και επιδείνωσή της.
Το σίγουρο είναι ότι όλες οι πλευρές και αυτής της διαπραγμάτευσης έχουν συμφωνήσει ότι θα πάρουν μέτρα αντεργατικά. Το εύρος και οι ρυθμοί της επίθεσης είναι αυτά που συζητιούνται.
Η πραγματική διαφωνία δεν αφορά αμιγώς το θέμα των εργασιακών ή μεμονωμένα άλλα μέτωπα της διαπραγμάτευσης. Είναι η αντανάκλαση της σφοδρής αντιπαράθεσης τμημάτων του κεφαλαίου και στη χώρα μας και στο εξωτερικό για πιο μεγάλα και στρατηγικής σημασίας ζητήματα, όπως: Ρυθμίσεις για το χρέος, «άνοιγμα» στις αγορές, ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι. Αυτά παζαρεύονται επί της ουσίας, όπως και τα περιθώρια της ελληνικής κυβέρνησης να διαχειριστεί τα αντιλαϊκά μέτρα κοροϊδεύοντας το λαό.
Είναι επίσης κάλπικο το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση «θυσιάζει» τάχα τα Εργασιακά για να πάρει την ελάφρυνση του χρέους. Τόσο τα μέτρα για το χρέος, όσο και οι αντεργατικές ανατροπές είναι προϋποθέσεις για την καπιταλιστική ανάκαμψη και σ' αυτή τη βάση διαπραγματεύονται κυβέρνηση - κουαρτέτο. Τα υπομνήματα των εργοδοτικών ενώσεων που ζητάνε κατοχύρωση της σημερινής ζούγκλας στην αγορά εργασίας και επέκτασή της, το επιβεβαιώνουν.
Ο λαός, που έχει υποφέρει όσα έχει υποφέρει, δεν πρέπει να «τσιμπά» στις προπαγανδιστικές απατεωνιές της κυβέρνησης - της όποιας αστικής κυβέρνησης - και να προσδοκά κάτι καλύτερο εάν κλείσει η δεύτερη «αξιολόγηση». Ούτε να σέρνεται πίσω από το σχέδιο και το χρονοδιάγραμμα της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, την αγωνία τους να προλάβουν τις ημερομηνίες που συνεδριάζει το Γιούρογκρουπ. Γιατί το κλείσιμο της «αξιολόγησης» δεν οδηγεί σε διέξοδο, αφού είναι δεδομένα η ένταση της εκμετάλλευσης των εργατών, το τσάκισμα των λαϊκών στρωμάτων, η ενίσχυση των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.
Χαρακτηριστικός είναι ο προϋπολογισμός που κατατέθηκε στη Βουλή. Προβλέπει νέα καταιγίδα φόρων για τα επόμενα χρόνια, περικοπές στις δαπάνες για την Κοινωνική Ασφάλιση και την Πρόνοια, για να αναφέρουμε τα πιο «χτυπητά».
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, η θέση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων είναι απέναντι από την όποια «επιτυχία» καταγραφεί σχετικά με το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης» ή το χρέος ή την ποσοτική χαλάρωση. Καμία επανάπαυση, λοιπόν, καμία ψεύτικη προσδοκία. Οι απεργιακές μάχες στις 24 Νοέμβρη και 8 Δεκέμβρη πρέπει να αξιοποιηθούν, δίνοντας ηχηρή απάντηση στο κλίμα αναμονής και αυταπατών που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση σε σχέση με τη διαπραγμάτευση.

Επικίνδυνες οι εξελίξεις στο Κυπριακό

Επικίνδυνες οι εξελίξεις στο Κυπριακό

Οι εξελίξεις στο Κυπριακό με τις διαπραγματεύσεις, που διεξάγονται στην Ελβετία, είναι ταχύτατες και όλα δείχνουν ότι το δρομολογημένο νέο διχοτομικό σχέδιο, στη βάση των «δύο συνιστώντων κρατών» προχωράει. Το αντικείμενο των τελευταίων συζητήσεων, που ξεκίνησαν την Κυριακή και βρίσκονταν σε εξέλιξη, χτες αφορούσε το λεγόμενο Εδαφικό, αλλά είναι φανερό ότι έχουν μπει όλα στο τραπέζι. Ισχυρότατες είναι οι πιέσεις από διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, την κυβέρνηση των ΗΠΑ, την ΕΕ για «λύση» το συντομότερο δυνατό, προκειμένου να διευκολυνθούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους στην ευρύτερη περιοχή. Μεγάλο είναι, επίσης, και το ενδιαφέρον των αστικών τάξεων της Κύπρου και του ψευδοκράτους, καθώς και των λεγόμενων εγγυητριών χωρών Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας. Στόχος όλων τους να ξεπεραστούν τα εμπόδια, ώστε να διευκολυνθεί, από τη μια, η δράση των μονοπωλιακών ομίλων στον κρίσιμο τομέα της Ενέργειας, αλλά και σε άλλους τομείς. Ταυτόχρονα, από την άλλη, σημαντικό στοιχείο είναι ο ρόλος που παίζει το Νησί σαν «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» και εφαλτήριο για τις επεμβάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο.

***

Γι' αυτό προβάλλουν ότι η νέα Κύπρος μετά τη «λύση» μπορεί να γίνει παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας σε μια ασταθή περιοχή. Δηλαδή, λένε στους λαούς ότι σε μια περίοδο που «καίγεται το πελεκούδι» με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή μας, η Κύπρος καθώς είναι ενταγμένη στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς θα αποτελεί ...όαση για μπίζνες. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Ελληνα πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, που εκφράζει και την επιδίωξη της αστικής τάξης: «Θέλω να επισημάνω ότι η Ελλάδα εμπλέκεται και θα εμπλακεί ενεργά συγκεκριμένα στο διεθνές ζήτημα της Ασφάλειας» και «αυτό μπορεί να διευθετηθεί σε πολυμερές πλαίσιο». Η «ασφάλεια», για την οποία μιλάνε η ελληνική συγκυβέρνηση και οι ιμπεριαλιστές, σημαίνει περαιτέρω εμπλοκή των λαών σε συγκρούσεις, αντιπαραθέσεις και πολέμους των καπιταλιστών για τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών πόρων, των δρόμων μεταφοράς τους και των γεωστρατηγικών σφαιρών επιρροής. Δεν είναι τυχαίο ότι το Κυπριακό, ζήτημα εισβολής και κατοχής από την Τουρκία του 1/3 του Νησιού, με τη στήριξη του ΝΑΤΟ, όχι μόνο επιχειρείται να ξεχαστεί, αλλά ταυτόχρονα στο παζάρι μπαίνουν «μεταβατικά» στάδια προς τη λεγόμενη ομοσπονδία, επί της ουσίας συνομοσπονδία δύο ξεχωριστών κρατών και η παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων, με δεδομένο ότι παραμένουν άθικτες οι βρετανικές βάσεις.

***

Το ζήτημα της «ασφάλειας», της συμμετοχής του Νησιού, πέρα από την ΕΕ και σε δομές του ΝΑΤΟ, όπως ο «Συνεταιρισμός για την ειρήνη», απασχολεί έντονα τις ΗΠΑ και έρχονται στο φως πλευρές που συζητήθηκαν και κατά την πρόσφατη ...διθυραμβική επίσκεψη του Προέδρου Ομπάμα στη χώρα μας. Τον Αμερικανό Πρόεδρο συνόδευε και η υφυπουργός για θέματα Ευρασίας Βικτόρια Νούλαντ (γνωστή και από το ρόλο της στην επέμβαση στην Ουκρανία, που έφερε στην πολιτική εξουσία εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις) που είχε συναντήσεις με τον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά. Σε αυτές, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διοχετεύονται και δημοσίευσε και η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ «Αυγή», η Νούλαντ πρότεινε για την «ισορροπία στο συσχετισμό δυνάμεων πάνω στο νησί» να δημιουργηθούν «δύο νέες βάσεις, μια ελληνική και μια τουρκική», κάτι που υποτίθεται θα έφερνε μεγαλύτερη ασφάλεια στους κάτοικους του Νησιού. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που εμφανίζεται να διαφωνεί στο καθεστώς εγγυήσεων και υποτίθεται ζητάει την απομάκρυνση των κατοχικών στρατευμάτων, ωστόσο μπαίνει στη συζήτηση για μεταβατική περίοδο, θεωρώντας την Τουρκία, που συνεχίζει να προκαλεί, «εταίρο». Καλλιεργεί αυταπάτες για έναν συμβιβασμό, που θα μπορεί να ικανοποιεί όλες τις πλευρές. Ο Ελληνας ΥΠΕΞ, στις 10 Οκτώβρη, μιλώντας στην κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης», είχε πει χαρακτηριστικά: «Η Τουρκία, αν συμπεριφερθεί ως δύναμη ειρήνης και συνεννόησης, έχει να κερδίσει πολύ περισσότερα απ' ό,τι αν συμπεριφερθεί ως δύναμη πολέμου και βίας. Επιπλέον, η νέα γεωπολιτική και η ενεργειακή διπλωματία παρέχουν εν δυνάμει αιτιολογήσεις, προκειμένου να ακολουθήσει η Αγκυρα μια πολιτική χαμηλότερων τόνων και λύσης του Κυπριακού». Στα συμφέροντα των αστικών τάξεων, που εξυπηρετούνται από το ρόλο της Κύπρου στη γεωστρατηγική σκακιέρα και το αλισβερίσι της Ενέργειας, επιχειρείται να τραβηχτούν και οι λαοί.

***

Και από τις εξελίξεις στο Κυπριακό αποδεικνύεται ότι οι «εναλλακτικές», που αναζητούν τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, οι συμβιβασμοί που μπορούν να γίνουν είναι εχθρικοί για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Τα συμφέροντα και του εργαζόμενου λαού της Κύπρου, ανεξάρτητα από εθνοτική καταγωγή, εξυπηρετούνται μόνο με την αντιμετώπιση του καθεστώτος που προκάλεσε η εισβολή - κατοχή από τη σκοπιά της ταξικής πάλης, στην προοπτική της απελευθέρωσης από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Γι' αυτό το ΚΚΕ, αντιτάχθηκε και στο «σχέδιο Ανάν» το 2004, που τελικά καταψήφισε ο κυπριακός λαός, και είναι αντίθετο και με το νέο διχοτομικό σχέδιο, που διαχωρίζει το λαό σε δύο ξεχωριστά κράτη. Η θέση του είναι ολοκληρωμένη και παίρνει υπόψη τις αρνητικές εξελίξεις που μεσολάβησαν. Η πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να κατευθύνεται στο στόχο για μια Κύπρο, στην οποία αφέντης θα είναι ο λαός της, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Λατίνοι και Μαρωνίτες. Μια Κύπρος Ενιαία, Ανεξάρτητη, με Μία και Μόνη Κυριαρχία, μια Ιθαγένεια και Διεθνή Προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.

Δ. Κ.