Ουκρανία: Μάχη για το ποιος θα «δαγκώσει» το «μήλον της Εριδος»

  Ουκρανία: Μάχη για το ποιος θα «δαγκώσει» το «μήλον της Εριδος»

Ένοπλοι έξω από το τοπικό Κοινοβούλιο της Κριμαίας (πηγή: ΑΡ)

Του Ελισαίου Βαγενά, Μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία ήταν και είναι ραγδαίες, όχι όμως κι απρόβλεπτες. Εδώ και καιρό πάνω της μαζεύονταν όλα αυτά τα «σύννεφα», που έδωσαν την ισχυρή πολιτική «καταιγίδα» των τελευταίων ημερών. Μια «καταιγίδα» που στοίχισε τη ζωή 87 ανθρώπων, τον τραυματισμό εκατοντάδων άλλων κι εκτός των άλλων «ανασύνθεσε» για τα καλά το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ο Πρόεδρος Β. Γιανουκόβιτς, επικεφαλής του «Κόμματος των περιοχών» κυνηγήθηκε από το θώκο του, οι δυνάμεις της «αντιπολίτευσης» (μεταξύ αυτών και απροκάλυπτα εθνικιστικές - ναζιστικές δυνάμεις) ανέλαβαν το «τιμόνι» της αστικής κυβερνητικής διαχείρισης.

Αλήθεια, όμως, τι είδους «σύννεφα» ήταν αυτά που προκάλεσαν αυτή την ισχυρή πολιτική «καταιγίδα»; Τι αποτέλεσε το «μπαρούτι» και τι το «φιτίλι» της συγκεκριμένης σύγκρουσης; Ποιες δυνάμεις επωφελήθηκαν και ποιο το μέλλον της χώρας; Ποια η στάση του κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στις εξελίξεις;

Η κεντροαριστερή κυβέρνηση «γέφυρα» για τη «δεξιά» στροφή

Υποστηρικτές της καπιταλιστικής ανάπτυξης στη χώρα μας, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, αναμασούν την «καραμέλα» της μετατροπής της χώρας μας σε «ενεργειακό κόμβο», ως μια «σανίδα» σωτηρίας για το λαό. Σ' αυτό το «παραμύθι» της αποβλάκωσης δεν αρέσκονται μόνον η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Η Ουκρανία είναι, λοιπόν, ένας τέτοιος «κόμβος»! Εχει ένα τεράστιο και μοναδικό στον κόσμο σύστημα με 37,6 χιλιάδες χιλιόμετρα μεταφορικών αγωγών καθώς και 120 σταθμούς διατήρησης της πίεσης του φυσικού αερίου, αλλά και 13 υπόγειες αποθήκες φύλαξής του. Ετησίως από το έδαφος της Ουκρανίας μπορούν να μεταφέρονται έως και 130 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ρωσικού φυσικού αερίου. Πρόκειται ουσιαστικά για το μεγαλύτερο «κανάλι» εξαγωγής ρωσικού φυσικού αερίου, ακόμη και μετά την κατασκευή του υποθαλάσσιου στη Βαλτική θάλασσα αγωγού «Βόρειου Ρεύματος» (Nord Stream), χωρητικότητας 55 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων, που συνδέει απευθείας τη Ρωσία με τη Γερμανία, παρακάμπτοντας τις χώρες «μεταφορείς». Εσωσε, μήπως, αυτό το λαό της Ουκρανίας από τα δεινά της παλινόρθωσης του καπιταλισμού; ΟΧΙ!

Ορισμένοι άλλοι, όπως π.χ. το λεγόμενο «Σχέδιο Β» και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προβάλλουν σαν λύση για τους εργαζόμενους της χώρας μας την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ή ακόμη και την έξοδο από την ΕΕ, χωρίς όμως τους άλλους όρους που υπογραμμίζει στις θέσεις του το ΚΚΕ. Η Ουκρανία είναι, λοιπόν, μια τέτοια χώρα, όπου και εθνικό νόμισμα έχει (το γκρίβνα) και έξω από την ΕΕ είναι. Την έσωσε αυτό από τα κοινωνικά αδιέξοδα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης; ΟΧΙ!

Τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ολοκλήρωση της διαδικασίας ανατροπής του σοσιαλισμού, ο λαός της Ουκρανίας βιώνει ένα προς ένα τα τεράστια κοινωνικά αδιέξοδα του καπιταλισμού: Φτώχεια κι εξαθλίωση για την πλειοψηφία του λαού και την ίδια ώρα συσσώρευση αμύθητου πλούτου στα χέρια μιας ολιγαρχίας. Η ανεργία κι εκεί στα ύψη, έχει οδηγήσει 5με 7 εκατομμύρια Ουκρανούς (με βάση διαφορετικές μετρήσεις) στην εγκατάλειψη της χώρας προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Οι αστικές κυβερνήσεις φόρτωναν συνεχώς νέα βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων στρωμάτων, καταργώντας τη μία μετά την άλλη τις κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι στο σοσιαλισμό. Αυτό συνέβη τόσο με τις παλαιότερες κεντρώες κυβερνήσεις (π.χ. του Προέδρου Κούτσμα), όσο και με τις δεξιές (του Προέδρου Β. Γιούστσενκο), τις κεντροδεξιές (Γ. Τιμοσένκο) και τις «κεντροαριστερές» (του μέχρι πρότινος Προέδρου Β. Γιανουκόβιτς). Μάλιστα ο τελευταίος είχε τη διακριτική στήριξη και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας. Οχι τόσο φανερά, όπως στην περίπτωση της κυβέρνησης του 2006-7, όπου το ΚΚ Ουκρανίας διέθετε 2 υπουργούς (Αγροτικής Οικονομίας και Βιομηχανικής Πολιτικής), ωστόσο, και η έκπτωτη πλέον κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ν. Αζάροφ (που υποδείχτηκε από τον Γιανουκόβιτς) πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στις 24/12/2012 από το «Κόμμα των περιοχών» και από το ΚΚ Ουκρανίας. Μάλιστα τον Απρίλη του 2013 το ΚΚ Ουκρανίας πίεζε για σχηματισμό νέας «καθαρής κεντροαριστερής κυβέρνησης», με τη συμμετοχή και κομμουνιστών σ' αυτήν. Αν κι ο πρωθυπουργός Αζάροφ δεν υποχώρησε σ' αυτήν την πίεση, το ΚΚΟ δεν απέσυρε την υποστήριξή του ...«για να μη μείνει η χώρα ακυβέρνητη».

Συνοπτικά, λοιπόν, αποδείχτηκε στην πράξη πως με οποιοδήποτε «μείγμα» πολιτικής διαχείρισης τα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα των εργαζομένων στην Ουκρανία όχι μόνον δεν λύθηκαν, αλλά αυξήθηκαν και οξύνθηκαν. Αυτά αποτέλεσαν και το «υγρό πυρ» της τελευταίας πολιτικής «ανάφλεξης». Αποδείχτηκε και στην περίπτωση της Ουκρανίας πως οι κυβερνήσεις της «κεντροαριστεράς - αριστεράς» (μάλιστα με τη στήριξη του ΚΚ Ουκρανίας) δεν είναι παρά η «γέφυρα» για την αναρρίχηση της δεξιάς και αυτή τη φορά με την απροκάλυπτη «σφραγίδα» των Ουκρανών ναζιστών.

Βαθιά διαίρεση της αστικής τάξης

Στο εσωτερικό της Ουκρανίας εδώ και χρόνια ωριμάζουν κι άλλες επιμέρους αντιθέσεις, πέρα από τη βασική αντίθεση που χαρακτηρίζει κάθε καπιταλιστική κοινωνία, δηλαδή την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.

Ετσι, π,χ. στη σημερινή Ουκρανία υπάρχει η αντίθεση ανάμεσα στη Δυτική και στην Ανατολική Ουκρανία. Η Δυτική είναι βασικά αγροτική και έχει άλλη ιστορική πορεία, αφού ενσωματώθηκε στην ΕΣΣΔ μόνον μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, από εδάφη που είχαν χαθεί και ανήκαν σε Πολωνία, Ουγγαρία και Ρουμανία. Η Ανατολική και Νότια (Κριμαία) είναι βασικά βιομηχανική και είχε πάντα πολύ στενούς δεσμούς (γλωσσικούς, πολιτισμικούς) με τον πληθυσμό της Ρωσίας. Μάλιστα η Κριμαία μέχρι το 1954 ανήκε στη Σοβιετική Ρωσία. Τις διαφορές αυτές τις έχουμε κι άλλες φορές αναδείξει στον «Ρ», ενώ τώρα σ' αυτές εστιάζουν και άλλα αστικά ΜΜΕ.

Ωστόσο, η βασικότερη από τις επιμέρους αντιθέσεις στη δεδομένη φάση ήταν το βαθύ ρήγμα που εμφανίστηκε στο εσωτερικό της αστικής τάξης της χώρας.

Τμήμα της αστικής τάξης της Ουκρανίας εκτιμά πως μπορεί να βγει ωφελημένο αρχικά από τη σύνδεση και στην πορεία από την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην ΕΕ. Αυτό το κομμάτι της αστικής τάξης βρίσκει πολιτική έκφραση στις πολιτικές δυνάμεις της χθεσινής «αντιπολίτευσης», που εκπροσωπούνται από τα κόμματα «Μπατκίφσινα» («Πατρίδα») της πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο, «Ουντάρ» («Γροθιά») του πρώην μποξέρ Βιτάλι Κλίτσκο, και το ακροδεξιό/ νεοφασιστικό «Σβομπόντα» («Ελευθερία»), του Ολεγκ Τιαγκνιμπόκ. Μεταξύ τους υπάρχουν και «κόντρες» όχι μόνο για τη διανομή της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά και γιατί άλλοι καπιταλιστές επιθυμούν στενότερη συνεργασία με τη Γερμανία και άλλοι με τις ΗΠΑ. Αυτό εκφράζεται και στο πολιτικό επίπεδο, ωστόσο από κοινού αυτά τα κόμματα παρουσιάζουν την ΕΕ ως το «φάρμακο» για κάθε «ασθένεια» της Ουκρανίας. Εχουν πείσει σημαντικό τμήμα των εργαζομένων, κυρίως της Δυτικής και Κεντρικής Ουκρανίας, πως δεν υπάρχει άλλη λύση για την καλυτέρευση της ζωής τους από την προσέγγιση και τελικά την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Οπως επίσης το έχουν πείσει πως ισοδυναμεί με «εθνική καταστροφή» η ένταξη της Ουκρανίας στην Τελωνειακή Ενωση (ΤΕ) Ρωσίας, Λευκορωσίας, Καζαχστάν.

Αντίθετα, ένα άλλο, επίσης σημαντικό, τμήμα της αστικής τάξης της Ουκρανίας, οι επιχειρήσεις των οποίων προσανατολίζονται στη ρωσική αγορά (τόσο για τη χρήση φθηνών ενεργειακών πηγών, όσο και σ' ό,τι αφορά την πώληση των παραγόμενων προϊόντων) θέλει στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία και την ένταξη στην Τελωνειακή Ενωση, που 'χει συγκροτηθεί ως πρώτο στάδιο της «Ευρασιατικής Οικονομικής Κοινότητας», μιας νέας διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης, με «ατμομηχανή» τη Ρωσία. Βασικές πολιτικές δυνάμεις που στήριξαν την επιλογή αυτού του τμήματος της αστικής τάξης της Ουκρανίας ήταν το μέχρι πρόσφατα κυβερνητικό «Κόμμα των περιοχών» και το ΚΚ Ουκρανίας.

«Μήλον της Εριδος»

Σ' αυτήν την ενδοαστική αντίθεση ανάμεσα στους καπιταλιστές της Ουκρανίας παρενέβησαν ΕΕ και ΗΠΑ σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία. Οι δυνάμεις αυτές συγκρούστηκαν πάνω στο «κορμί» της Ουκρανίας κι όπως φαίνεται θα συνεχίσουν αυτή τη σύγκρουση, αιματοκυλώντας το λαό της Ουκρανίας για τα συμφέροντά τους, για να μοιράσουν τις αγορές, τις πρώτες ύλες, τα δίκτυα μεταφοράς της Ενέργειας. Οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, η βιομηχανία της, οι τεράστιες αγροτικές εκτάσεις της, το καταπληκτικό δίκτυο αγωγών αποτελούν το «μήλον της έριδος» για τα μονοπώλια των παραπάνω χωρών, που διαγκωνίζονται για το ποιος θα 'χει την «πρωτοκαθεδρία» στο «φαγοπότι» της εκμετάλλευσής τους και της εκμετάλλευσης του λαού της Ουκρανίας.

Δύο γραμμές στο κομμουνιστικό κίνημα

Πρέπει εδώ να σημειωθεί πως το ΚΚ Ουκρανίας, όπως και το ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας,προσεγγίζοντας αταξικά το ζήτημα των διακρατικών ενώσεων, τάχθηκαν υπέρ της ενσωμάτωσης της Ουκρανίας στην ΤΕ. Μάλιστα το ΚΚ Ουκρανίας, με το ξέσπασμα των πρώτων συγκρούσεων πρότεινε για το «ξεπέρασμα της κρίσης» ένα «πακέτο μέτρων», στο οποίο βασικά σημεία ήταν: α) Η διοργάνωση δημοψηφίσματος με το ερώτημα «σε ποια από τις δύο ενώσεις (ΕΕ ή ΤΕ) επιθυμείτε να μπούμε;». β) Η μετατροπή του πολιτεύματος από Προεδρική Δημοκρατία σε Προεδρευομένη, με την αφαίρεση αρμοδιοτήτων από τον Πρόεδρο. γ) Η μεταφορά αρμοδιοτήτων από την κεντρική εξουσία στις περιφέρειες και στην τοπική διοίκηση, όπως και η δημιουργία ενός «ανεξάρτητου λαϊκού οργάνου ελέγχου της εξουσίας».

Αντίθετα, η Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας και το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (που είναι αισθητά μικρότερα σε πολιτική επιρροή) κατήγγειλαν τα παραπάνω κόμματα για τη στάση τους αυτή και σημείωναν στις τοποθετήσεις τους πως τόσο η ΕΕ, όσο και η ΤΕ είναι «δύο ιμπεριαλιστικές ενώσεις που είναι αντιδραστικές. Ολες οι ελπίδες για την "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση" αφ' ενός και για την "επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία" αφ' ετέρου δεν θα οδηγήσουν σε βελτίωση της θέσης των απλών εργαζομένων. Απλά θα λύσουν το ζήτημα ποιο τμήμα της αστικής τάξης θα λεηλατήσει τον ουκρανικό λαό και τον πλούτο της Ουκρανίας στο εγγύς μέλλον». Η ΕΚ Ουκρανίας και το ΚΕΚΡ σημείωναν στις ανακοινώσεις τους πως η λύση για το λαό της Ουκρανίας βρίσκεται στο δρόμο της ταξικής πάλης, της ανατροπής του καπιταλισμού, της σοσιαλιστικής επανάστασης. Απαντώντας, μάλιστα, σ' εκείνους που καλούσαν σε συνεργασία και στήριξη του «Κόμματος των περιοχών», με το σκεπτικό να μην αναρριχηθούν στην εξουσία οι φασίστες, σημείωναν πως οι κομμουνιστές είναι στην πρωτοπορία του αντιφασιστικού αγώνα, ωστόσο «η ολοκληρωτική νίκη κατά του φασισμού δεν είναι δυνατή χωρίς τη νίκη κατά του καπιταλισμού, επομένως η πλήρης και ολοκληρωτική νίκη κατά του εθνοφασισμού είναι η σοσιαλιστική επανάσταση!».

Μετά τις αιματηρές εξελίξεις, την άτακτη φυγή Γιανουκόβιτς, το όργιο βανδαλισμού σε βάρος των μνημείων του Λένιν και άλλων σοβιετικών και αντιφασιστικών μνημείων στη Δυτική και Κεντρική Ουκρανία, την κατάθεση νομοσχεδίου για την απαγόρευση τόσο του ΚΚ Ουκρανίας όσο και του «Κόμματος των περιοχών», το ΚΚ Ουκρανίας αναγνώρισε πως «οι μαζικές διαμαρτυρίες δεν απέκτησαν χαρακτήρα ταξικής σύγκρουσης». Το ΚΚΕ εκφράζει σταθερά την αλληλεγγύη του στους κομμουνιστές της Ουκρανίας και καταδικάζει κάθε προσπάθεια να τεθεί το ΚΚ Ουκρανίας και η κομμουνιστική ιδεολογία εκτός νόμου. Η συζήτηση που έχει ανοίξει για τις εξελίξεις στην Ουκρανία επιβάλλεται να συνεχιστεί. Τοερώτημα που, ωστόσο, προκύπτει είναι το εξής: Βοήθησε το εργατικό - λαϊκό κίνημα της Ουκρανίας η στάση που είχε όλα τα τελευταία χρόνια το ΚΚ Ουκρανίας; Βοήθησε ο εγκλωβισμός του στην αντίληψη των «κεντροαριστερών κυβερνήσεων»; Βοήθησε η στήριξη που παρείχε στη μια μερίδα των αστών κυβερνητικών διαχειριστών; Βοήθησε η αταξική προσέγγιση στο ζήτημα των διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων και η επιλογή να καλεί το λαό να επιλέξει ιμπεριαλιστή και ανάλογη ένωση (την ΤΕ); Βοήθησε η διασπορά αυταπατών πως στα πλαίσια του αστικού συστήματος, με ορισμένες πολιτικές μεταρρυθμίσεις, μπορεί να αποφευχθεί η αιματοχυσία; Κι αυτό την ώρα που ήταν κάτι παραπάνω από φανερό πως στη χώρα και στο έδαφος του καπιταλισμού συγκρούονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα και ξένες δυνάμεις!Η εκτίμησή μας είναι πως δεν βοήθησε!

Δυσοίωνο το μέλλον, αλλά υπάρχει λύση για το λαό

Θα καταφέρει ο λαός της Ουκρανίας να ξεπεράσει το «σκόπελο» της διαίρεσής του σε εθνοτική και γλωσσική βάση; Θα μπορέσουν οι καπιταλιστές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να βρούνε ένα συμβιβασμό που θα αποτρέψει (προσωρινά) μια εμφύλια σύγκρουση ή και έναν νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο;

Αυτά τα ερωτήματα πρέπει θα απαντηθούν στην πορεία των εξελίξεων. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι πως οι εργαζόμενοι στην Ουκρανία θυμούνται ακόμη τα χρόνια του σοσιαλισμού και τον αναπολούν σε ποσοστό 56%. Και αυτό ενώ έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια και οι νέες γενιές δεν έχουν βιώσει τις τεράστιες κοινωνικές κατακτήσεις του.

Στις σημερινές συνθήκες «ο σοσιαλισμός παραμένει επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ. Αυτή είναι η προοπτική ενάντια σε κάθε καπιταλιστική διακρατική ένωση, για να ανοίξει ο δρόμος για μια οικονομία και κοινωνία που δεν θα λειτουργεί με βάση το κέρδος αλλά με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων», τονίζεται στην Κοινή Ανακοίνωση για τις εξελίξεις στην Ουκρανία που υπογράφουν δεκάδες Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα και κυκλοφόρησε τη βδομάδα που μας πέρασε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και του Γερμανικού ΚΚ.

Αναδημοσιεύεται απο τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη», Σάββατο 1 - Κυριακή 2 Μάρτη 2014

Linkwithin

Σκέψεις για την σοσιαλιστική οικοδόμηση I

 Σκέψεις για την σοσιαλιστική οικοδόμηση I

Αυτό που εμποδίζει τους εργαζόμενους να οργανωθούν, να αντισταθούν και να νικήσουν δεν είναι μόνο η δυσπιστία ή ο φόβος απέναντι στην δυνατότητα της επανάστασης. Συχνά δεν είναι ούτε η απουσία μιας (τυπικής έστω) ταξικής συνείδησης. Αυτό που στέκεται πραγματικό εμπόδιο στην χειραφέτηση της εργατικής τάξης είναι ο ιδεολογικός πόλεμος της αστικής τάξης ενάντια στην προοπτική της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Όσο δύσκολη και να φαντάζει η επαναστατική διαδικασία, στην συνείδηση των εργαζομένων σήμερα κυριαρχεί ένα εν μέρει τρομαχτικό, εν μέρει ουτοπικό ιδεολογικό κατασκεύασμα για την διαδικασία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Η αστικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί και ο οπορτουνισμός μέσα στο εργατικό κίνημα έχουν καταβάλει τεράστια προσπάθεια για την δημιουργία αυτής της διαστρεβλωμένης εικόνας. Μέσα από αυτήν την τρομοκράτηση και παραπλάνηση των εργατών επιδιώκουν την παθητικότητά τους και τον εγκλωβισμό τους σε μια λογική της ανάθεσης. Γιατί αυτό που εντέλει επιδιώκουν, είναι οι εργαζόμενοι να φοβούνται τον εαυτό τους, την ίδια τους την εξουσία, την χειραφέτησή τους από την κυριαρχία των μονοπωλίων.

Η αλήθεια είναι ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση ενέχει τις μεγαλύτερες δυσκολίες και θυσίες, απαιτεί την μεγαλύτερη πειθαρχία, ικανότητα, προσπάθεια και αποφασιστικότητα. Όμως αυτό δεν πρέπει να φοβίζει κανέναν εργαζόμενο. Γιατί ταυτόχρονα θα αποτελεί την κατάργηση της εκμετάλλευσής του, την άνοδο του βιοτικού του επιπέδου, την κάλυψη των υλικών και πνευματικών αναγκών του. Δεν θα ανακτήσει μόνο τα δικαιώματά του, αλλά θα εκπληρώσει και το καθήκον του απέναντι τις γενιές που θα 'ρθουν.

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν μπορεί να συσχετιστεί με καμία άλλη προεπαναστατική διαδικασία. Είναι ένα πραγματικό ξεκίνημα, παρά τα βάρη του καπιταλιστικού, εκμεταλλευτικού παρελθόντος. Είναι ένα ξεκίνημα, γιατί οι εργατική τάξη θα έχει την δυνατότητα να καθορίσει μόνη της την τύχη της και την τύχη της κοινωνίας ως κυρίαρχη τάξη. Η επανάσταση θα σημάνει την αλλαγή υποκειμένου, την αλλαγή εξουσίας, η οποία όμως δεν θα συγκρίνεται με καμία άλλη ταξική κοινωνία. Γιατί η εργατική τάξη δεν θα στέκεται απέναντι στους εχθρούς της σαν μια ακόμα απλή τάξη που εκμεταλλεύεται τις άλλες. Θα στέκεται σαν το καθολικό απέναντι στο μερικό, το καθολικό συμφέρον απέναντι στο μερικό των άλλων τάξεων και ιδιαίτερα των αστών.

Δεν αρκεί να καταλάβουμε ότι έχουμε την δυνατότητα να αποτινάξουμε τον ζυγό του κεφαλαίου επαναστατικά, γιατί ο ζυγός θα αποτιναχθεί οριστικά μόνο αν οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία. Η κατάληψη της εξουσίας είναι ο αναγκαίος όρος, αλλά ταυτοχρόνως μόνο το πρώτο βήμα. Αυτό που έπεται αποτελεί την αναγκαία συνέχεια , την πραγματική ολοκλήρωση, πραγμάτωση της επανάστασης.

Τα ψέματα των αστών δεν θα μπορούν να παραπλανούν για πάντα της εργατική τάξη. Η δυνατότητα και επιτυχία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (ασχέτως της τελικής επικράτησης της αντεπανάστασης) είναι ένα ιστορικό γεγονός. Αυτό πρέπει να στηρίζει και να εμπνέει τον αγώνα μας. Είναι αυτό που δεν μπορεί να ανεχθεί με κανέναν τρόπο η αστική τάξη και ιδεολογία. Ότι η πορεία προς τον κομμουνισμό δεν είναι απλά νοητή, αλλά πραγματική.

(Πρωτοδημοσιεύτηκε ως DIAMATάκι ☭3 με αφορμή την ανάρτηση στo LR Сталин)

Δηλητηριώδης προπαγάνδα σε... 12 μαθήματα

 Δηλητηριώδης προπαγάνδα σε... 12 μαθήματα

Iδιαίτερο βάρος δίνει η Ευρωπαϊκή Ενωση στην καλλιέργεια στους νέους, από πολύ μικρή ηλικία, των σάπιων αξιών της, στην καλλιέργεια της λεγόμενης «Ευρωπαϊκής συνείδησης». Το στόχο αυτό υπηρετούν διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα που απευθύνονται τόσο σε μαθητές όσο και εκπαιδευτικούς (π.χ. teachers4europe), αλλά και έντυπο εκπαιδευτικό υλικό για όλες τις βαθμίδες, που κυκλοφορεί σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

Το βιβλίο «η Ευρώπη σε 12 μαθήματα», που απευθύνεται σε μαθητές άνω των 15 ετών, στην ηλεκτρονική του μορφή φιγουράρει στην ιστοσελίδα της Κομισιόν ανάμεσα σε εκδόσεις για διάφορες ηλικίες, μαθητές και εκπαιδευτικούς, που αποτελούν προτάσεις για ένταξη στο σχολικό πρόγραμμα, βρίσκεται «καρφιτσωμένο» σε ιστοσελίδες σχολείων κ.λπ., σαν υποστηρικτικό υλικό σε προγράμματα όπως το teachers4europe που προπαγανδίζουν την ΕΕ. Το τελευταίο διάστημα, έχει εμφανιστεί και σε Λύκεια της χώρας όπου μοιράστηκε μετά από σεμινάριο καθαγιασμού της ΕΕ το οποίο - όχι τυχαία - απευθυνόταν σε μαθητές της Γ' Λυκείου που ψηφίζουν στην ευρωεκλογές, κάτι που έχουν καταγγείλει οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ και η ΟΛΜΕ.

Συγγραφέας του είναι ο Πασκάλ Φοντέν, συνεργάτης του Ζαν Μονέ, ειδικός σε θέματα ΕΕ και πρωτοκυκλοφόρησε το 2007 υπό την αιγίδα της Κομισιόν σε πολλές χώρες της.

Το τέλος της «σοβιετικής αυτοκρατορίας»...

Ξεφυλλίζοντας την έκδοση του 2011, από τις πρώτες σελίδες διαπιστώνει κανείς ότι θέλει να ξεμπερδεύει από οποιονδήποτε άλλο δρόμο που διαφοροποιείται από αυτόν της ΕΕ. Δε θα μπορούσε, λοιπόν, να λείπει η αναφορά στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, ο οποίος στην προκειμένη έκδοση των επιτελείων της ΕΕ περιγράφεται με τον όρο «σοβιετική αυτοκρατορία»! Βέβαια, την ΕΕ κάθε άλλο παρά επιπολαιότητα τη χαρακτηρίζει σε ό,τι αφορά και την επιλογή των λέξεων. Ετσι, κάνοντας λόγο για «αυτοκρατορία», επιλέγει τη στρέβλωση του σοσιαλισμού, επιχειρεί να αποπροσανατολίσει πλήρως από τη φυσιογνωμία του σοσιαλιστικού κράτους και το ρόλο του λαού σε αυτό. Παραπέμπει σε ένα καθεστώς ολοκληρωτικό όπως άλλωστε γενικά παρουσιάζεται με κάθε ευκαιρία από την ΕΕ ο σοσιαλισμός που γνώρισαν οι λαοί.

Σε αυτό το πνεύμα, στο κεφάλαιο «Συμφιλιώνοντας την Ευρώπη» (σελ. 5), επαναλαμβάνονται τα περί ανελευθερίας των λαών στο σοσιαλισμό και σημειώνεται χαρακτηριστικά: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση στήριξε την επανένωση της Γερμανίας μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989. Μετά την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας το 1991, οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που είχαν ζήσει επί δεκαετίες πίσω από το "σιδηρούν παραπέτασμα", ήταν και πάλι ελεύθερες να επιλέξουν τα πεπρωμένα τους. Πολλές από αυτές έκριναν ότι το μέλλον τους ήταν πλέον στους κόλπους της δημοκρατικής ευρωπαϊκής οικογένειας». Βέβαια, οι λαοί και των παραπάνω χωρών και των υπόλοιπων της ΕΕ βιώνουν στο πετσί τους τον «Ευρωπαϊκό παράδεισο»! Τον παράδεισο των ...εκατομμυρίων ανέργων, των εκατομμυρίων νέων κάτω από το όριο της φτώχειας. Μια δημοκρατία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των μονοπωλίων που σαν τέτοια εκφράζεται σε όλες τις πλευρές της ζωής τους.

Πρώτοι σε κάθε αιματοκύλισμα στον πλανήτη

Σε ρόλο λυτρωτή ειρηνοποιού εμφανίζεται ούτε λίγο ούτε πολύ η ΕΕ σε ό,τι αφορά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις ανά τον πλανήτη. Στο κεφάλαιο «χειροπιαστά επιτεύγματα στον τομέα της κοινής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας» (σελ. 66 - 67) αναφέρεται, μεταξύ άλλων: «Από το 2003 η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει πραγματοποιήσει 22 στρατιωτικές επιχειρήσεις και πολιτικές αποστολές», θυμίζει αναφερόμενη στις πρώτες από αυτές, στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, όπου στρατεύματα της ΕΕ αντικατέστησαν τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ». Οι «λυτρωτές» ΕΕ και KFOR έφεραν για τους λαούς που μακέλεψαν εκμετάλλευση, την προσφυγιά, το οργανωμένο έγκλημα, τα μεροκάματα της πείνας και άνοιξαν το δρόμο για το μοίρασμα του πλούτου τους στα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Σε αυτήν την πραγματικότητα βέβαια δεν αναφέρεται κανένα από τα «12 μαθήματα», αφού απευθύνεται στους νέους που καλούνται να αποδώσουν «αγαθές προθέσεις» στην ΕΕ, να δεχτούν ότι η χώρα μας θα χρησιμοποιείται σαν ορμητήριο, ότι νέοι άνθρωποι, ίσως και οι ίδιοι, θα βρεθούν «σε τρεις ηπείρους» για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.

«Για να προσελκύουν πελάτες οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις»

Αφοπλιστική.... ειλικρίνεια επιδεικνύεται σε ό,τι αφορά το ποια συμφέροντα υπηρετεί η ΕΕ (σελ. 6): «Καμία χώρα της ΕΕ δεν είναι τόσο ισχυρή ώστε να υπερασπιστεί μόνη της τα συμφέροντά της στο πλαίσιο του διεθνούς εμπορίου. Για να επιτύχουν οικονομίες κλίμακας και να προσελκύσουν νέους πελάτες, οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις έχουν ανάγκη από μια ευρύτερη βάση και όχι μόνο την εθνική εγχώρια αγορά τους, και αυτήν τούς την παρέχει η ευρωπαϊκή ενιαία αγορά». Καλούνται, δηλαδή, οι νέοι να δεχτούν σαν «δόγμα» ότι χρειάζεται η ΕΕ και η ενιαία αγορά για να έχουν πελάτες οι επιχειρήσεις και βέβαια ο λόγος δε γίνεται για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τις οποίες καταπίνουν τη μία μετά την άλλη τα μονοπώλια. Μία αγορά που δεν περιορίζεται στο πλαίσιο της ΕΕ, αφού τα μονοπώλια απλώνουν τα πλοκάμια τους και σε άλλους λαούς, όπως κάνουν τα ελληνικά μονοπώλια στα Βαλκάνια και τα γερμανικά, γαλλικά, αμερικανικά στη χώρα μας.

«Ελευθερία επιχειρηματικής δραστηριότητας»

Στο κεφάλαιο, με τίτλο «αξίες» (σελ. 9), φαίνεται, ειδικά στο λαό μας που ζει από πρώτο χέρι πού έχει οδηγήσει ο «ευρωμονόδρομος», πόσο κάλπικα είναι τα ιδεώδη της ΕΕ, ενώ ηχηρή είναι η απουσία των πραγματικών λαϊκών αναγκών όπως π.χ. Παιδεία και Υγεία, που αντίθετα παραδίδονται στην ...ανώτερη όλων των «αξιών», την «ελευθερία επιχειρηματικής δραστηριότητας». «Οι Ευρωπαίοι διαφυλάσσουν την πλούσια κληρονομιά των αξιών τους, όπως η αφοσίωση στα ανθρώπινα δικαιώματα, η κοινωνική αλληλεγγύη, η ελευθερία της επιχειρηματικής δραστηριότητας, η δίκαιη κατανομή των καρπών της οικονομικής ανάπτυξης, το δικαίωμα για ένα προστατευόμενο περιβάλλον, ο σεβασμός της πολιτιστικής, γλωσσικής και θρησκευτικής πολυμορφίας και ο αρμονικός συνδυασμός της παράδοσης με την πρόοδο». Αυτό που τελικά ζουν οι λαοί της ΕΕ είναι η υποκουλτούρα ο Πολιτισμός με τη χορηγία των πολυεθνικών, ένα αυταρχικό πλαίσιο που διαρκώς ενισχύεται με θεσμούς και κανονισμούς της ΕΕ, τα δικαιώματα στη δουλειά, την Υγεία και την Παιδεία να ισοπεδώνονται, το περιβάλλον να ξεπουλιέται στους επιχειρηματικούς ομίλους τη στιγμή που υποκριτικά προωθούνται περιβαλλοντικές δράσεις (όπως π.χ. κείμενα σαν αυτό που προπαγανδίζουν την ΕΕ να... τυπώνονται σε χαρτί χωρίς χλώριο...). Σε ό,τι αφορά τη «δίκαιη κατανομή των καρπών της οικονομικής ανάπτυξης», σαν άκομψο αστείο μοιάζει όταν στο σπίτι, στη γειτονιά, στο σχολείο, είναι ορατή πια η ανέχεια τη στιγμή που κάποιοι απολαμβάνουν εξωφρενικό πλούτο.

Βέβαια, το βιβλίο αναφέρεται μεταξύ άλλων - μάλλον για λόγους «πολιτικής ορθότητας» - και στο δικαίωμα στην απεργία, στο οποίο, ωστόσο, αντίκειται ο πυρήνας της πολιτικής της ΕΕ. Σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο συμπίεσης δικαιωμάτων, ανεργίας, ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου, το δικαίωμα στην απεργία είναι κι αυτό προς κατάκτηση. Είναι χαρακτηριστικό στη χώρα μας ότι η μία μετά την άλλη οι απεργίες χαρακτηρίζονταν παράνομες και η πολιτική επιστράτευση έγινε συνήθης πρακτική απέναντι σε ανθρώπους που με όπλο την απεργία διεκδικούν το δικαίωμα στη δουλειά.

Στο... «παρεμπιπτόντως», στο κείμενο σημειώνεται ότι οι λαοί της ΕΕ έχουν και πολιτικά δικαιώματα (σελ. 54). «Ως πολίτης της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν είστε μόνο ένας εργαζόμενος ή καταναλωτής: έχετε και ειδικά πολιτικά δικαιώματα», σημειώνεται. Οι αποδέκτες της προπαγάνδας καλούνται «εάν επιθυμούν να συμβάλουν στη διαμόρφωση των ευρωπαϊκών θεμάτων και να επηρεάσουν τις πολιτικές της ΕΕ», να... στείλουν e mail! στα φόρουμ ηλεκτρονικού διαλόγου που ασχολούνται με τις υποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στα ιστολόγια των επιτρόπων ή των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στην Κομισιόν ή το Κοινοβούλιο.

«Θύμα της επιτυχίας της» η αγροτική πολιτική

Είναι χαρακτηριστικό της διαστρέβλωσης και της προσπάθειας εξωραϊσμού της ΕΕ στα μάτια των νέων, ότι η πολιτική που έχει οδηγήσει στο ξεθεμέλιωμα της φτωχής αγροτιάς, που έχει βγάλει στους δρόμους αυτή την περίοδο τους αγρότες, είναι αποτέλεσμα.... υπερβολικής επιτυχίας (σελ. 33). «...η Κοινή Γεωργική Πολιτική είναι θύμα της ίδιας της της επιτυχίας. Η παραγωγή ξεπέρασε την κατανάλωση και το γεγονός αυτό επιβάρυνε σε μεγάλο βαθμό τον προϋπολογισμό της ΕΕ. Προκειμένου να επιλυθεί το πρόβλημα, η γεωργική πολιτική έπρεπε να επαναπροσδιοριστεί. Η μεταρρύθμιση αυτή έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς. Η παραγωγή περιορίστηκε. Οι αγρότες παρακινούνται να ακολουθήσουν βιώσιμες γεωργικές πρακτικές και να προστατεύσουν το περιβάλλον, να διαφυλάξουν το φυσικό τοπίο και να συμβάλουν στη βελτίωση της ποιότητας και της ασφάλειας των τροφίμων». Ενας νέος, που δεν έχει επαφή με την καταστροφή που έχει υποστεί εξαιτίας της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής η φτωχή αγροτιά στο όνομα τού να συγκεντρωθεί η γη σε λίγα χέρια, θα πρέπει να διαμορφώσει την εικόνα ότι οι αγρότες ζουν ζωή χαρισάμενη και οι καταναλωτές απολαμβάνουν φτηνά, ποιοτικά, ασφαλή αγροτικά προϊόντα.

Η ΕΕ σαν λύση στην κρίση

Και επειδή χαρακτηριστικό της προπαγάνδας είναι η προσαρμογή της στις εκάστοτε συνθήκες, το κεφάλαιο που ήταν αφιερωμένο στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία παρουσίαζε ούτε λίγο ούτε πολύ σαν λύση σε όλα τα προβλήματα, αντικαταστάθηκε από κεφάλαιο για το Σύμφωνο Σταθερότητας του ευρώ και το μηχανισμό στήριξης, μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης (σελ. 47). Γίνεται φανερή η προσπάθεια να εμφανιστεί η ΕΕ των μονοπωλίων, σαν λύση στη «χρηματοπιστωτική» κρίση, αλλά και να αθωωθεί το καπιταλιστικό σύστημα που την έχει φέρει - και θα την ξαναφέρει. Καταλήγει δε ότι η λύση είναι να καθορίζει ακόμα περισσότερο η ΕΕ την οικονομική πολιτική των κρατών - μελών, που στρώνει το έδαφος για την αποδοχή μνημονίων διαρκείας. Στην ανάγκη της ΕΕ να αντικαταστήσει την τρόικα με το δικό της μόνιμο μηχανισμό ελέγχου υλοποίησης της αντιλαϊκής στρατηγικής της λυκοσυμμαχίας.

Διαβάζουμε: «Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 προκάλεσε τη σημαντική αύξηση του δημόσιου χρέους των περισσότερων χωρών της ΕΕ. Παρ' όλ' αυτά, το ευρώ προστάτευσε τις πλέον ευάλωτες οικονομίες από τον κίνδυνο της υποτίμησης, εφόσον άντεξαν την κρίση και αντιμετώπισαν τις επιθέσεις των κερδοσκόπων». «...Αντιδρώντας στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική αλλαγή, η Ευρωπαϊκή Ενωση οφείλει να αναλάβει αυστηρότερη δράση, για να διασφαλίσει ότι τα κράτη - μέλη της διαχειρίζονται τους προϋπολογισμούς τους με υπευθυνότητα και παρέχουν οικονομική αλληλοϋποστήριξη».

Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα διάφορα προκλητικά που αναφέρονται στο συγκεκριμένο βιβλίο, το οποίο καταλήγει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι... χρειαζόμαστε περισσότερη ΕΕ, σε μία περίοδο που οι πολιτικές της αμφισβητούνται ανοιχτά από όσους τις βιώνουν στο πετσί τους.

Aναδημοσίευση από Κυριακάτικο Ριζοσπάστη 

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ

Διεργασίες στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία

Διεργασίες στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία

Αμερικανοί στρατιώτες στο Αφγανιστάν, από το οποίο υποτίθεται ότι αναχωρούν φέτος

Οι αναλύσεις που συνεχίζονται στο διεθνή αστικό Τύπο στο φόντο των ραγδαίων εξελίξεων και του σχηματισμού νέας κυβέρνησης στην Ουκρανία είναι χαρακτηριστικές των διεργασιών που συντελούνται στα αστικά επιτελεία, σχετικά με το μείγμα διαχείρισης και τις συμμαχίες που θα εξασφαλίσουν στα μονοπώλια την ποθητή ανάκαμψη.
Φυσικά, δε λείπουν οι σαφείς παροτρύνσεις προς τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία να επιβληθούν έναντι των ανταγωνιστών τους. Ετσι οι «Τάιμς» του Λονδίνου πριν από λίγες μέρες φιλοξενούσαν άρθρο με τίτλο: «Η Ευρώπη έχει την ευκαιρία μιας ζωής να επενδύσει στη διάδοση των δημοκρατικών αξιών προς την ανατολή», του οποίου ο αρθρογράφος στη συνέχεια υπογράμμιζε: «Η Δύση πρέπει να βοηθήσει στο σχηματισμό μιας καπιταλιστικής δημοκρατίας εκεί (σ.σ. στην Ουκρανία), όχι ως ένδειξη φιλανθρωπίας αλλά για να βεβαιώσει μια απλή, βασική αρχή: ότι τα σύνορα της Ευρώπης δε θα έπρεπε να καθοριστούν από τον Βλαντιμίρ Πούτιν».
Την ίδια στιγμή, όμως, οι εξελίξεις στην Ουκρανία δίνουν αφορμή για μια αρθρογραφία που έρχεται να υποδείξει πως οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί αναγκαστικά πρέπει να συνυπάρχουν με συμβιβασμούς, στο έδαφος της όλο και πιο στενής αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών οικονομιών: «Με την έναρξη της ουκρανικής κρίσης, πολλαπλασιάστηκαν οι αναλύσεις ότι ζούμε ένα νέο ψυχρό πόλεμο. Αλλά αυτή η εικόνα είναι ακατάλληλη και επιπλέον επικίνδυνη... Εκείνη η εποχή πέρασε», σημειώνει η γαλλική «Λε Μοντ». «Η αντιπαράθεση οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας είναι πολύ ανώτερη από ό,τι ήταν τότε και η διανομή του πλανήτη πολύ πιο ασαφής: ανήκουμε, κατ' επιλογή, σε έναν κόσμο πολυπολικό ή χωρίς κανέναν πόλο. Ολες οι μεγάλες δυνάμεις ανήκουν σε ένα ολόκληρο δίκτυο συνεργασιών: Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, Συμβούλιο της Ευρώπης, Συμβούλιο ΝΑΤΟ - Ρωσίας, Συνεταιρισμός για την Ειρήνη...».
«Δε νομίζω ότι επέστρεψε ο ψυχρός πόλεμος: η σημερινή γεωπολιτική αντιπαράθεση είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τότε», διαπίστωνε την Παρασκευή αρθρογράφος στην αμερικανική «Ιντερνάσιοναλ Νιου Γιορκ Ταιμς». Και συνεχίζει «εκείνο το παιχνίδι τελείωσε. Κερδίσαμε. Αυτό που έχουμε σήμερα είναι ένας συνδυασμός ενός παλιότερου και ενός νεότερου παιχνιδιού».
Το σύνθετο χαρακτήρα των ενδοϊμπεριαλιστικών σχέσεων καταγράφει και η ισπανική «Ελ Μούντο», εκφράζοντας βέβαια και την ενδοαστική αντιπαράθεση για το ποιος θα πρωτοεξασφαλίσει προνομιακή θέση στην Ουκρανία της «επόμενης μέρας»: «Ουάσιγκτον και ΕΕ άφησαν την πρωτοβουλία των διπλωματικών κινήσεων στο Κίεβο και τα αγόρια της Μέρκελ (σ.σ. λίγο πριν ξεσπάσουν οι βίαιες συμπλοκές της περασμένης βδομάδας οι ηγέτες της ουκρανικής αντιπολίτευσης είχαν πάει στο Βερολίνο) και όλοι πληρώνουμε τις συνέπειες».
Χρήσιμη για την εξαγωγή συμπερασμάτων είναι η εκτίμηση του διευθυντή της ρωσικής εφημερίδας «Η Ρωσία στις διεθνείς σχέσεις»: «Αν δε δεχτεί πρόκληση, η Ρωσία πιθανώς θα συνεργαστεί με τη Δύση στην επίλυση αυτής της κρίσης, ή τουλάχιστον στο να μην ενταθεί. Κάθε νέα προσπάθεια για να τεθεί στην Ουκρανία μια αντι-ρωσική ατζέντα... θα προκαλέσει ένα άμεσο εμπορικό εμπάργκο». Ετσι, η εφημερίδα καταλήγει ότι «μέσα σε αυτές τις συνθήκες μόνο μια γέφυρα όπως αυτή του Βερολίνου το 1948 - 1949 θα μπορούσε να αποτρέψει την κατάρρευση της νέας κυβέρνησης και είναι προφανές πως ούτε ο Ομπάμα ούτε η Μέρκελ είναι σήμερα σε θέση να οικοδομήσουν τέτοιες γέφυρες. Είναι πολύ ακριβές και επικίνδυνες».

Προβληματισμός για τον «ανασχεδιασμό του αμερικανικού στρατού»

Ενα άλλο θέμα που παρ' όλο που πέρασε στα ψιλά στην Ευρώπη αλλά στις ΗΠΑ προκάλεσε συζητήσεις είναι η πρόταση του Αμερικανού υπουργού Αμυνας Τσακ Χέιγκελ στις αρχές της βδομάδας για συρρίκνωση των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων στα χαμηλότερα επίπεδα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που έχει σχέση με ανασχεδιασμό των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με «εξυπνα όπλα».
Οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», με κεντρικό άρθρο στις 25/2/14 που τιτλοφορείται «Στρατιωτικός Προϋπολογισμός ταιριαστός με τους Καιρούς» επικροτεί ως αναγκαίες τη μείωση των Ενόπλων Δυνάμεων στις ΗΠΑ, θεωρώντας πως οι προτάσεις του Χέιγκελ για τον αμυντικό προϋπολογισμό του 2015 αντανακλούν «έναν απαραίτητο και πιο συνετό ρεαλισμό καθώς η Αμερική βρίσκεται στο τέλος μίας 13ετούς περιόδου σε πόλεμο».
Σημειώνει, έτσι, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Η αλήθεια είναι πως οι ΗΠΑ δεν μπορούν και δε χρειάζεται να έχουν τη δυνατότητα να είναι επ' αόριστον μεγάλη στρατιωτική δύναμη . Η χώρα έχει κουραστεί από τις επιχειρήσεις κατοχής μεγάλης κλίμακας σε ξένες χώρες, και σε, κάθε περίπτωση, οι σχεδιαστές του Πενταγώνου δεν αναμένουν πως αυτές θα είναι απαραίτητες στο άμεσο μέλλον. Ακόμη και με έναν μικρό στρατό, οι άμυνες της Αμερικής θα παραμείνουν οι τρομερότερες του κόσμου, ιδιαίτερα εάν υπολογίσει κανείς την πρόταση του κυρίου Χέιγκελ για αύξηση των επενδύσεων στις επιχειρήσεις των ειδικών δυνάμεων, του κυβερνοπολέμου και της "επανεξισορρόπησης" της αμερικάνικης παρουσίας στην Ασία».
Η «Ουάσιγκτον Ποστ» στις 27/2/14 με κεντρικό άρθρο που φέρει τίτλο «Ο νέος αμυντικός προϋπολογισμός μπορεί να αλλάξει λιγότερα από όσα νομίζετε», φαίνεται να «κριτικάρει» την πρόταση Χέιγκελ για τον ανασχεδιασμό των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, υποστηρίζοντας από την αρχή του άρθρου πως «ο μειωμένος αριθμητικά στρατός θα πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμος για έναν συμβατικό πόλεμο, αλλά δεν θα είναι αρκετά μεγάλος για να αναλάβει μία μακροπρόθεσμη κατοχή ή αποστολές σταθεροποίησης σε πολέμους όπως αυτοί σε Ιράκ και Αφγανιστάν». Ο αρθρογράφος, ομολογώντας πως μπαίνει στον πειρασμό να δει την πρόταση στο πλαίσιο των μέτρων μείωσης του κόστους, σημειώνει, την επόμενη στιγμή, πως ήταν και αναμενόμενη και συνειδητή επιλογή «αφού οι ΗΠΑ αντιδρούν όπως οι περισσότερες χώρες που πολέμησαν δύσκολες αντεξεγέρσεις στο εξωτερικό». Ακολούθως, βέβαια, αναρωτιέται «εάν αυτές οι αλλαγές θα έχουν νόημα», υπογραμμίζοντας ότι οι «μηχανοκίνητοι στρατοί, αυτοί δηλαδή που στηρίζονται περισσότερο σε τεθωρακισμένα οχήματα, είναι καλοί κυρίως για συμβατικούς πολέμους, αλλά λιγότερο αποτελεσματικοί για "αντεξεγέρσεις" (όπως αυτές σε Ιράκ και Αφγανιστάν, όπου δεν υπάρχει ούτε ξεκάθαρη νίκη, ούτε ξεκάθαρη ήττα) όπου χρειάζεται περισσότερο το έμψυχο δυναμικό».
Εν κατακλείδι, η «Ουάσιγκτον Ποστ» βλέπει την ακόλουθη «ειρωνεία»: «Ο νέος αμυντικός προϋπολογισμός εμφανίζει τις ΗΠΑ σαν να βγαίνουν από τις μπίζνες των αντεξεγέρσεων και να προσανατολίζονται σε εν δυνάμει αντιπάλους όπως η Κίνα και το Ιράν. Αλλά η ιστορία δείχνει, ξανά και ξανά, πως οι Πρόεδροι των ΗΠΑ συχνά ζητούν αποστολές αντίθετες με τον αμυντικό προϋπολογισμό. Επομένως, παραμένει ασαφές εάν η μείωση των Ενόπλων Δυνάμεων θα «δέσει πραγματικά τα χέρια» των ηγετών που ίσως θέλουν να προχωρήσουν σε μία επέμβαση μεγάλης κλίμακας, ακόμη και εάν τέτοιες επεμβάσεις είναι «κακή ιδέα». Και ο αρθρογράφος καταλήγει με τη φράση: «Μην εκπλαγείς, εάν καταλήξουμε να ξαναπάμε σε πόλεμο με το στρατό που έχουμε»...

Ενα ντοκουμέντο για το επίπεδο του Αθλητισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες

Ενα ντοκουμέντο για το επίπεδο του Αθλητισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες

Ομιλία του Νίκου Γεωργόπουλου, βαλκανιονίκη στους δρόμους ταχύτητας, που βρίσκεται στο Αρχείο του ΚΚΕ

Το Στάδιο Vasil Levski στη Σόφια για το οποίο μιλά ο Ν. Γεωργόπουλος. Η φωτογραφία είναι της δεκαετίας του '60

Με αφορμή την περιοδεία που πραγματοποίησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στις εγκαταστάσεις του Εθνικού Αθλητικού Κέντρου του Αγίου Κοσμά στο Ελληνικό, δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο, στο οποίο δίνεται με αψευδή τρόπο το επίπεδο του Αθλητισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Κάθε σύγκριση με τα εδώ δεδομένα είναι περιττή.

Το κείμενο αφορά στην ομιλία του Νίκου Γεωργόπουλου, βαλκανιονίκη στους δρόμους ταχύτητας. Η ομιλία έγινε το 1958 στην Αίθουσα Αρχαιολογικής Εταιρείας, Ομήρου και Πανεπιστημίου. Σημειωτέον ότι ο Νίκος Γεωργόπουλος δεν είχε έρθει ακόμα σε επαφή με το ΚΚΕ.
Η ομιλία του Ν. Γεωργόπουλου το 1958, καθώς και άλλη μία που έγινε από τον ίδιο το 1964 βρίσκονται στο Αρχείο του ΚΚΕ. Θέμα της δεύτερης που βρισκόταν σε άμεση συνάφεια με την πρώτη ήταν: «Πώς νομίζουμε πως πρέπει να γίνεται αθλητισμός στην Ελλάδα για να ανέβει η στάθμη».
Η ομιλία έχει ως εξής:

* * *

«Επ' ευκαιρία της μεταβάσεώς μου εις Σόφιαν ως μέλους της Αθλητικής Ομάδας η οποία μετέσχε εις τους Διεθνείς αγώνας στίβου της Βουλγαρικής πρωτευούσης, μου εδόθη η δυνατότης να εξετάσω λίγο τα αθλητικά πράγματα της γείτονος χώρας.
Στη Βουλγαρία όπως και σε κάθε κράτος του παραπετάσματος ο Αθλητισμός έχει εξέχουσαν θέσιν.

Η ελληνική ομάδα 4Χ400 που πήρε το χρυσό μετάλλιο στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα το 1963 στη Σόφια. Από αριστερά οι: Α. Φρούσιος, Ν. Γεωργόπουλος, Α. Βογιατζής, Ν. Ρεγκούκος

Διακρίνει κανείς σε αυτά τα μέρη το μαζικό αθλητισμό και όχι το μεμονωμένο που γίνεται εδώ. Αυτό είναι πολύ φυσικόν να συμβαίνη διότι η οργάνωσις των καθεστώτων των κρατών αυτών, επιτρέπει την ανάπτυξιν του αθλητισμού εις βάθος και μεταξύ όλων των στρωμάτων της νεολαίας.
Συγκεκριμένως, στη Βουλγαρία ο Αθλητισμός από ό,τι είδα βρίσκεται σε συνεχή άνοδον, άλλωστε θα ήτανε παράδοξο με τόσα στάδια και με τόσο ενδιαφέρον, να μην έχουν και καλό Αθλητισμό.
Το στάδιο που αγωνισθήκαμε ονομάζεται ΣΤΑΔΙΟΝ ΒΑΣΙΛΕΥΣΚΙ. Είναι ένα σύγχρονο στάδιο και γήπεδο ποδοσφαίρου με χόρτο. Ο στίβος του είναι κόκκινος από κεραμίδι. (Σημείωση σύνταξης: εννοεί το ταρτάν που υπήρχε στα στάδια των σοσιαλιστικών κρατών και που εκείνη την περίοδο δεν το γνώριζαν στην Ελλάδα). Η πίστα του θαυμασία (τρέχεις και γκελάρεις) διότι αυτήν την ιδιότητα έχει το τριμμένο κεραμίδι να είναι δηλαδή ελαστικό, το δε πάχος του στρώματός του είναι περίπου 15 με 20 πόντους για ν' απορροφά τη βροχή. Οι κερκίδες είναι ξύλινες, χωρητικότητας 50.000 θεατών, η κεντρική πλευρά του σταδίου είναι σκεπαστή.
Περίφημες εγκαταστάσεις υπάρχουν κάτω από τις κερκίδες, ωραιότατα αποδυτήρια (κάθε αποδυτήριο έχει χωρητικότητα 10 έως 15 ατόμων) σε κάθε ένα δε απ' αυτά υπάρχουν ντους, μπάνια και ξεχωριστοί νιπτήρες.
Από την κεντρική είσοδο δεξιά απ' τω εισερχομένω υπάρχει μία περίφημη αίθουσα κλειστή για Μπάσκετ Μπολ διπλή σε διαστάσεις από ένα συνηθισμένο γήπεδο, ειδικώς για να προπονούνται 2 ομάδες συγχρόνως.
Επίσης, αίθουσα για Πιγκ Πογκ, Πυγμαχία και γυμναστική, συμπληρώνουν αυτό το ωραίο στάδιο.
Στο σύνολόν του είναι ένα απλό στάδιο, χωρίς να του λείπη τίποτα, δηλαδή εξυπηρετεί πλήρως τον σκοπόν για τον οποίον κτίσθηκε.
Περίπου 300 μέτρα μακριά από το Στάδιο του Βασιλεύσκι υπάρχει ένα άλλο στάδιο, το Στάδιο του Στάλιν, και προς επιβεβαίωσιν της ονομασίας του στην είσοδο δεσπόζει θεόρατο το άγαλμα του Στάλιν από χαλκό.
Και αυτό το Στάδιο είναι απλό, η πίστα του όμως θαυμάσια από κεραμίδι. Εχει ξύλινες κερκίδες χωρητικότητας γύρω στις 30.000 θέσεις. Τούτο χρησιμοποιείται κυρίως διά την προπόνησιν των αθλητών και εις ημάς εχρησίμευσε για προθέρμανση προ των αγώνων (και δεν κρύβω ότι πολλές φορές είπαμε μεταξύ μας, μακάρι αυτό το στάδιο να το είχαμε και στην Αθήνα).
Η διαδρομή από το ένα στάδιο έως το άλλο, είναι πολύ ενδιαφέρουσα διότι συναντά κανείς γήπεδα τένις με δεκάδες νέους και νέες (και όχι σαν το δικό μας όμιλο αντισφαιρίσεως όπου πηγαίνουν ολίγοι εκλεκτοί και πλούσιοι) γήπεδα Μπάσκετ Μπολ, γήπεδα Βόλεϊ Μπολ. Νομίζει κανείς ότι βρίσκεται σε πραγματικό παράδεισο των σπορ. Και φυσικά πόσα άλλα πράγματα δεν είδα και που είναι διατεθειμένα εις την εξυπηρέτησιν του Αθλητισμού.
Και ερωτώ, είναι δυνατόν η Βουλγαρία (που μέχρι προ του πολέμου ερχόταν εκ των τελευταίων στους Βαλκανικούς Αγώνας) με τόσα τεράστια ποσά και μέσα που διαθέτει για τον Αθλητισμό να μην πάει μπροστά; Είναι αδύνατον: Ετσι το ότι κερδίσαμε τους Βουλγάρους στους Βαλκανικούς αγώνες πέρυσι το 1957 αποτελεί για μας άθλον αν λάβωμεν υπ' όψιν τα μέσα που διαθέτει για μας το Ελληνικόν Κράτος.
Πρέπει οι αρμόδιοι να το καταλάβουν ότι είμαστε ανώτερες Αθλητικές πάστες και ότι με λίγη κρατική φροντίδα αυτήν την στιγμήν η Ελλάς δεν θα είχε μόνον έναν Ολυμπιονίκην (τον Ρουμπάνη που και αυτός βγήκε με ξένα μέσα) αλλά πολλούς.
Μέχρι τώρα αναμφισβήτητα η ατομική πρωτοβουλία έχει κάνει θαύματα, αλλά ως πότε θα ανθέξη;
Είναι φυσικώς αδύνατον να κατορθώσουμε να συναγωνιστούμε εις το Μέλλον τους ξένους πρωταθλητάς όσο Ρωμαίικο φιλότιμο και αν έχωμε.
Εμείς διαθέτουμε ένα στάδιο και αυτό εντελώς ακατάλληλον τεχνικώς που μόνον για Μουσείον κάνει πλέον. Αλλωστε αυτό φαίνεται από τη διαφορά των ρεκόρ που επιτυγχάνουμε όταν τρέχουμε σε ξένες πίστες.
Ο Αθλητισμός φαίνεται ότι στη Βουλγαρία έχει γίνει συνείδησις σαν θρησκεία ενώ εδώ αρκούμεθα εις το να λέμε ότι η Ελλάς είναι μητέρα του Αθλητισμού χωρίς να κάνουμε ό,τι πρέπει για να τους συναγωνιστούμε και να τους ξεπεράσουμε.
Στα σχολεία μας οι καθηγηταί βάζουν άσχημους βαθμούς στα παιδιά όταν μιλούν για αθλητικά ζητήματα ή όταν τους βλέπουν στα γυμναστήρια, η δε γυμναστική στα Γυμνάσια περιορίζεται σε 1-2 ώρες την εβδομάδα, όταν δε κάνει κρύο δεν γίνεται καθόλου! Δέκα πρωταθλητάς έχει όλους όλους η Ελλάς που μπορούν να σταθούν στο εξωτερικό. Πίσω όμως απ' αυτούς τι υπάρχει; Και μπορούμε να μιλάμε για αθλητική πρόοδο όταν δεν καλλιεργείται το ανάλογο βάθος;
Επί τέλους νομίζω ότι είναι καιρός το κράτος μας να καταλάβη ότι με λίγη φροντίδα μπορούμε να γίνουμε μεγάλοι Αθληταί και ότι, εμείς θα είμαστε η ζωντανή προπαγάνδα περί της σωματικής και ψυχικής υγείας της Ελληνικής Νεολαίας».

ΓΕΡΜΑΝΙΑ Ισχυρή οικονομία... αλλά ενάντια στους εργαζομένους

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Ισχυρή οικονομία... αλλά ενάντια στους εργαζομένους

Γραφείο εύρεσης εργασίας, όπου οι περισσότερες δουλειές είναι με εργασιακές σχέσεις «λάστιχο»

Με τις εξαγωγές να έχουν φτάσει το 2013 σχεδόν στο 1,1 τρισ. ευρώ, σημειώνοντας πλεόνασμα 200 δισ., και το ονομαστικό ΑΕΠ τα 2,6 τρισ., η αστική τάξη της Γερμανίας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι παρουσιάζουν ένα κλίμα ανάκαμψης, βέβαια φειδωλά και προσεκτικά, για να μπορέσουν να δικαιολογήσουν και άλλα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν στο συρτάρι, στο όνομα της εξασφάλισης της ανταγωνιστικότητας. Δεν μπορεί να κρυφτεί ότι οι καπιταλιστές στη Γερμανία βγαίνουν οι μεγάλοι κερδισμένοι στο διεθνή ανταγωνισμό, μέσα από τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης στην ΕΕ.
Αν αναπτύσσεται, λοιπόν, η καπιταλιστική οικονομία, αν η κερδοφορία των επιχειρήσεων ενισχύεται όπως στη Γερμανία τι αντίκτυπο έχει αυτό στην εργατική τάξη, στο λαό;
Βεβαίως, η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι η περιβόητη ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας εξασφαλίστηκε πάνω στα ερείπια των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων που μπήκαν στο στόχαστρο από τη δεκαετία του '90, μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην Ευρώπη και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στο έδαφος της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας και σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Με τη λεγόμενη Ατζέντα 2010 που προωθήθηκε από την κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών και Πράσινων ξηλώθηκαν και οι τελευταίες κατακτήσεις που είχαν αποσπάσει οι εργαζόμενοι τις προηγούμενες δεκαετίες στον τομέα των κοινωνικών ασφαλίσεων και των εργασιακών σχέσεων.
Πλέον, οι σοσιαλδημοκράτες, κυβερνώντας για επανειλημμένη φορά με τους «προαιώνιους εχθρούς» τους χριστιανοδημοκράτες, και ήδη προλειαίνοντας το έδαφος για μελλοντική συγκυβέρνηση με τον πολιτικό φορέα του οπορτουνισμού, το αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στη Γερμανία «DieLinke», δημιουργούν ακόμη πιο ευνοϊκές συνθήκες για την κερδοφορία των μονοπωλίων. Κάθε μια από τις 130 σελίδες του «Συμβολαίου Συγκυβέρνησης SPD/CDU» είναι κι ένα ακόμα χτύπημα στην εργατική τάξη, στα φτωχά - λαϊκά στρώματα, αποδεικνύοντας ότι στην «ατμομηχανή της Ευρώπης» και χωρίς κρίση, χωρίς μνημόνιο η αντιλαϊκή πολιτική «καλά κρατεί».

Τα στοιχεία είναι αμείλικτα

Οι κρατικές υπηρεσίες ανακοινώνουν ότι οι «απασχολούμενοι» στη Γερμανία θα φτάσουν το 2014 τον αριθμό ρεκόρ των 42 εκατομμυρίων, και αποσιωπούν τις συνθήκες γαλέρας κάτω από τις οποίες εργάζεται μεγάλο τμήμα τους όπως και τις χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων από μονοπωλιακούς ομίλους που συγχωνεύουν ή κλείνουν τμήματα παραγωγής. Οι επίσημες στατιστικές αυτές επίσης αποκρύπτουν ότι μεγάλος αριθμός εργασιακών σχέσεων πλήρους απασχόλησης έχει αντικατασταθεί από σχέσεις μερικής ή περιορισμένης απασχόλησης. 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι αμείβονται στα πλαίσια των λεγόμενων mini jobs με το πολύ 450 ευρώ το μήνα, ανασφάλιστοι συνταξιοδοτικά και έρμαια των κοινωνικών υπηρεσιών που διαχειρίζονται την ανέχεια. Δεν αναφέρουν, επίσης, ότι οι μισοί εργαζόμενοι απασχολούνται σε επιχειρήσεις και εργοστάσια στη βάση ατομικών ή επιχειρησιακών συμβάσεων και δεν καλύπτονται από Συλλογικές και κλαδικές Συμβάσεις.
Μια πικρή γεύση από το μέλλον που περιμένει τους εργαζόμενους του καπιταλιστικού «οικονομικού θαύματος» δίνουν και οι συνεχώς αυξανόμενοι αριθμοί των συνταξιούχων γήρατος που δεν μπορούν να ζήσουν με τη σύνταξή τους και εξαρτώνται από τα πενιχρά προνοιακά επιδόματα, για να μη βγουν στην ανοιχτή επαιτεία. Σχεδόν μισό εκατομμύριο απόμαχοι της δουλειάς ανήκουν ήδη σ' αυτήν την κατηγορία, και αν προσθέσει κανείς και αυτούς που παίρνουν μειωμένες συντάξεις, λόγω αναπηρίας, ο αριθμός αυτός φτάνει το 1 εκατομμύριο. Ολο και πιο πολλοί απ' αυτούς αναγκάζονται να μαζεύουν από τους δρόμους και τα πάρκα μπουκάλια για να τα επιστρέψουν στα σημεία συλλογής και ανακύκλωσης για μερικά ευρώ. Ενώ 1,5 εκατομμύριο άτομα σε όλη τη Γερμανία, 125.000 μόνο στο Βερολίνο, συνωστίζονται καθημερινά σε έναν από τους 1.000 χώρους διανομής τροφίμων. Μαζικοποιούνται, δηλαδή, τα συσσίτια που δίνουν ένα πιάτο φαΐ σε εξαθλιωμένους εργαζόμενους, νέους, γυναίκες και παιδιά. Εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον, όταν, σύμφωνα με έρευνες, προγραμματίζουν μειώσεις συντάξεων. Ενώ πολύ λίγοι πλέον θα έχουν στο ιστορικό τους κανονικές σχέσεις ασφαλισμένης και πλήρους εργασίας. Η τάση είναι ολοφάνερη.
Το αντεργατικό - αντιλαϊκό μωσαϊκό συνθέτουν και οι σχεδόν 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι που βρίσκονται στο έλεος 12.000 δουλεμπορικών γραφείων που τους ενοικιάζουν σαν σύγχρονους σκλάβους σε όλους πλέον τους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας, στις κατασκευές, στη βιομηχανική παραγωγή, στις υπηρεσίες. Μια νέα μορφή εκμετάλλευσης που εξαπλώνεται στη Γερμανία με γοργούς ρυθμούς είναι η εργασία με μπλοκάκι, βαφτίζοντας τους εργαζόμενους «αυτοαπασχολούμενους», για να εξοικονομούν οι εργοδότες ασφαλιστικές εισφορές και να συμπιέζουν ακόμη περισσότερο τους μισθούς.

«Αυξήσεις» ...δηλαδή μειώσεις μισθών

Η πολυδιαφημισμένη σαν κοσμοϊστορικό γεγονός καθιέρωση του κατώτατου ωρομισθίου των 8,5 ευρώ από το «Μεγάλο Συνασπισμό» αποτελεί μια εξαπάτηση ολκής. Οχι μόνο γιατί από το κατώτατο ωρομίσθιο θα αποκλείονται πολλές κατηγορίες εργαζομένων, όπως αυτοί με συμβόλαια περιορισμένης απασχόλησης, αλλά γιατί στην ουσία παγώνουν για τρία χρόνια οι μισθοί, μιας που ο σχετικός νόμος θα προβλέπει ότι «το ύψος του κατώτατου ωρομισθίου θα εξετάζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα». Η περιλάλητη αύξηση λένε ότι θα εξεταστεί για πρώτη φορά τον Ιούνη του 2017 με έναρξη ισχύος το ...2018. Με δεδομένη την άνοδο του πληθωρισμού και του κόστους διαβίωσης, αυτό σημαίνει πραγματική μείωση του μισθού και παραπέρα αύξηση της φτώχειας.
Παράλληλα, σε συνθήκες φτώχειας ζει, άλλωστε, ήδη πάνω από το 15 % του πληθυσμού, το ανώτατο ποσοστό που καταγράφηκε στη Γερμανία μέχρι τώρα, με ανοδική τάση. Ακόμα και η εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung», ένα από τα φερέφωνα των μονοπωλιακών ομίλων, παραδέχτηκε σε επικεφαλίδα άρθρου της ότι «η Γερμανία είναι σήμερα περισσότερο διαιρεμένη απ' όσο ποτέ». Με τον τρόπο της, δηλαδή, σημειώνει ότι η ταξική ανισότητα αυξάνεται δραματικά. Επίσης, αυξητική τάση έχει και ο αριθμός των αστέγων, που υπολογίζεται αυτή τη στιγμή στους 284.000. 24.000 απ' αυτούς ζουν κυριολεκτικά στο δρόμο. Ο αριθμός αυτός υπολογίζεται να αυξηθεί έως το 2016 κατά 30% σε 380.000 άτομα. 130.000 άνθρωποι απειλούνται άμεσα από την απώλεια της κατοικίας τους λόγω των υψηλών ενοικίων, στα οποία δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν. Μόνο μέσα στο 2012 65.000 άτομα έχασαν την κατοικία τους και σε 25.000 περιπτώσεις μετά από αναγκαστικές εξώσεις. Στους αποκαλυπτικούς αυτούς αριθμούς προστίθεται και το στοιχείο ότι ανάμεσα στους άστεγους βρίσκονται 32.000 παιδιά και έφηβοι, χαρακτηριστικό και αδιάψευστο στοιχείο για το σύστημα που μοιράζει κέρδη στα μονοπώλια και φτώχεια στα λαϊκά στρώματα, όπως και το ποσοστό της παιδικής φτώχειας: Ενα στα πέντε παιδιά στη Δυτική και ένα στα τέσσερα στην Ανατολική Γερμανία ζει σε συνθήκες φτώχειας ή απειλείται άμεσα απ' αυτή. Κι εδώ γίνεται ακόμα πιο κραυγαλέα η καπιταλιστική βαρβαρότητα, όταν η υπεροχή του σοσιαλιστικού συστήματος στη ΓΛΔ, ιδιαίτερα στον τομέα της φροντίδας των παιδιών και των νέων, της εκπαίδευσης, του αθλητισμού, του πολιτισμού είναι αναγνωρισμένη από εχθρούς και φίλους.
Αυτήν την ωμή πραγματικότητα αντιμετωπίζουν και οι νέοι μετανάστες και μετανάστριες, που, ψάχνοντας διέξοδο, έρχονται κατά χιλιάδες στη Γερμανία. Πολλοί γυρνούν πίσω απογοητευμένοι, ενώ όσοι μένουν διαπιστώνουν ότι και στη Γερμανία το γλίσχρο μεροκάματο που εξασφαλίζουν δεν τους φτάνει ούτε για να ζήσουν οι ίδιοι πόσο μάλλον για να φέρουν και την οικογένειά τους... Αυτός είναι ο δρόμος της ΕΕ, αυτός είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης κι αυτόν τον εφιάλτη οι εργαζόμενοι Γερμανοί και μετανάστες μπορούν να τον καταδικάσουν, να τιμωρήσουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου που τους μαυρίζουν τη ζωή, με ισχυρό ΚΚΕ παντού να οργανώσουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν την πάλη τους, όχι μόνο για να μπουν εμπόδια στα χειρότερα, αλλά και να διεκδικήσουν τον πλούτο που παράγουν με την κατάργηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την ανατροπή του σάπιου και του παλιού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.