23 Ιούλη 1975 – Μια ακόμα ματοβαμμένη απεργία των οικοδόμων

23 Ιούλη 1975 – Μια ακόμα ματοβαμμένη απεργία των οικοδόμων

«Είμαι γυναίκα οικοδόμου που αγωνίζεται για το ψωμί του, αντί όμως ν’ ανοίξουν οι δουλειές, ο Καραμανλής μας στέλνει τις αύρες. Ζητάς  ψωμί και σου δίνουν δακρυγόνα. Δεν έχεις να φας και σε στέλνουν στο νοσοκομείο. Μετά έχει σειρά η Ασφάλεια. Απανωτές οι ερωτήσεις. Που ήσουνα; Γιατί πήγες στη συγκέντρωση; Είσαι…; Ο Καραμανλής μας λέει να κοιμόμαστε ήσυχοι. Πώς όμως να κοιμάται κανείς ήσυχος μέσα στο κελί και στο νοσοκομείο; Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία πως εκεί καταλήγουν όσοι διεκδικούν τα αιτήματά τους.

Η «Νέα Τάξη» δεν ενοχλεί την κυβέρνηση γιατί δεν έχει αριθμό τηλεφώνου! Σήμερα έχω μείνει με 4 δρχ. στην τσέπη. Αύριο δεν θάχω τίποτα. Οι μανάβηδες στη λαϊκή αγορά διαλαλούν το εμπόρευμά τους. Εγώ όμως αδιαφορώ. Με τις 4 δρχ. πήρα μερικές κόλλες χαρτί. Κάθησα κάτω και άρχισα να γράφω. Άλλο πρόβλημα όμως, για να ταχυδρομήσω το γράμμα δεν υπήρχαν λεφτά. Για να το φέρω η ίδια ήθελα 10 δρχ. εισιτήρια και που να τα βρω. Θέλω να μάθω όμως, τι έγινε, πόσους χτύπησαν; Ποιους έπιασαν; Τι θα γίνει; […] Επίσημα έχουμε εκατό συλληφθέντες και εκατοντάδες τραυματίες. Πόσοι όμως είναι στ’ αλήθεια; […] Αν με ρωτήσεις πως τη βγάζω, θα σου πω ότι δεν έχω ούτε πενηνταράκι. Δεν ξέρω με τι να ταΐσω το παιδί μου. Δεν υπάρχει δεκάρα. Του δίνω σκέτο νερό, αλλά αν δεν πληρώσω θα το κόψουν κι αυτό. Λοιπόν, πιστεύω να καταλάβουν γιατί απεργήσανε οι οικοδόμοι. Πεινάμε, θέλουμε ψωμί. Μας το τρώνε αυτοί που δέρνουν. Είμαστε νηστικοί, είμαστε αδύνατοι κι’ όμως μας φοβούνται και στέλνουν εναντίον μας τις αύρες. Γιατί;» [1]

Στις 23 Ιούλη του 1975, ακριβώς έναν χρόνο μετά την κατάρρευση της χούντας των συνταγματαρχών και μόλις έξι μέρες πριν την έναρξη της δίκης των πρωταιτίων της, διακόσιες χιλιάδες οικοδόμοι και ξυλουργοί κατεβαίνουν σε 24ωρη πανελλαδική απεργία και σε συγκεντρώσεις σε πολλές πόλεις της χώρας. Στην Αθήνα χιλιάδες οικοδόμοι, πειθαρχώντας στο ανώτερο όργανό τους τη Συντονιστική Επιτροπή και αγνοώντας τις απεργοσπαστικές ενέργειες της Ομοσπονδίας και του εργατοπατέρα Λυκιαρδόπουλου, συγκεντρώθηκαν στο θέατρο Περοκέ. Μετά τις ομιλίες στελεχών του κλάδου, αποφάσισαν να κάνουν πορεία προς το Υπουργείο Εργασίας και να καταθέσουν ψήφισμα με τα αιτήματά τους.

Στο τέρμα της οδού Αγ. Κωνσταντίνου, προς την πλατεία Καραϊσκάκη, τους περίμεναν οι αστυνομικοί με τις ασπίδες τους έχοντας ακριβώς πίσω τους τις αύρες. Οι οικοδόμοι θέλουν να προχωρήσουν, όμως ο επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων τους ζητά να αλλάξουν πορεία και να εγκαταλείψουν την Αγ. Κωνσταντίνου. Ενώ η Συντονιστική Επιτροπή των Οικοδόμων, μετά από διαπραγματεύσεις αποφασίζει να ακολουθήσει την πορεία που υπόδειξε η αστυνομία, δηλαδή να κατευθυνθεί στο Υπουργείο Εργασίας από άλλη οδό και όχι από την Αγ. Κωνσταντίνου και οι επικεφαλής των οικοδόμων πηγαίνουν να ανακοινώσουν την απόφαση στους εργάτες, ο αξιωματικός της αστυνομίας διατάσει «πυρ». Οι κρανοφόροι αρχίζουν να χτυπάνε αδικαιολόγητα με δακρυγόνα. Η πλατεία Καραϊσκάκη σε ελάχιστα λεπτά πνίγεται στους καπνούς.

Οι οικοδόμοι κατά ομάδες κατευθύνονται προς στο Υπουργείο Εργασίας για να επιδώσουν το ψήφισμά τους, αλλά και εκεί, παρά την  υπόσχεση της αστυνομίας ότι τους επιτρέπει να συγκεντρωθούν στο Υπουργείο, δέχονται επίθεση με δακρυγόνα και γκλομπς. Τα γεγονότα δείχνουν πως η επίθεση είναι προσχεδιασμένη. Η επίθεση της αστυνομίας γενικεύεται, παίρνει χαρακτηριστικά  μάχης. Τα γκλομπς ανεβοκατεβαίνουν στα κεφάλια οποιουδήποτε περνάει εκείνη την ώρα από το κέντρο της Αθήνας. Οι αύρες εκτοξεύουν συνεχώς δακρυγόνα, έχοντας τις κάνες τους στραμμένες στους διαδηλωτές και τους ανύποπτους περαστικούς, αλλά και στις βιτρίνες των καταστημάτων, τις πόρτες και τα παράθυρα των κατοικιών. Η ατμόσφαιρα είναι αποπνιχτική.

Η κατάσταση αυτή αφήνει ανοιχτό το πεδίο δράσης για κάθε λογής προβοκάτορες. Κάποιοι κυκλοφορούν κρατώντας αναμμένους δαυλούς, ανάβουν φωτιές σε διάφορα σημεία της πόλης, κάποιοι άλλοι σπάνε βιτρίνες και παρακινούν τον κόσμο σε ανάλογες ενέργειες. Όλοι δρουν ανενόχλητοι μπροστά στα μάτια των αστυνομικών. Μεσημέρι. Οι αύρες συνεχίζουν να αλωνίζουν στο κέντρο της Αθήνας ρίχνοντας αδιάκριτα δακρυγόνα. Τα βλήματα φτάνουν στα μπαλκόνια ψηλότερων ορόφων, ακόμα και από ταράτσες πολυκατοικιών, οι ένοικοι μαζεύουν βλήματα. Σε διάφορα σημεία ακούγονται εκπυρσοκροτήσεις πυροβόλων όπλων.  Ο κόσμος προσπαθεί με κάθε τρόπο να προφυλαχτεί. Κάποιοι καταφεύγουν σε στοές και σε εισόδους πολυκατοικιών. Οι αστυνομικοί τους κυνηγούν και τους χτυπούν λυσσασμένα. «Νόμιζα ότι αυτοί με τις αύρες δεν ήταν άνθρωποι. Κάνανε σαν κανίβαλοι και χτυπούσανε μεμονωμένα άτομα και αθώο λαό. Η μορφή τους ήταν εξωγήινη, ιδιαίτερα όταν ένα φορτηγό αυτοκίνητο της αστυνομίας τους μοίραζε υλικό (δακρυγόνα βλήματα, καπνογόνες βόμβες) κοντά στην Τροχαία, έβγαζαν τέτοιες κραυγές και είχαν τέτοια έκφραση που σου ‘κοβαν την ανάσα», θα πει αργότερα ένας οικοδόμος.

  

Δεκάδες οι βαριά τραυματισμένοι. Πολλά τα ανοιγμένα κεφάλια, ακόμα και παιδιών. Κάποιος πολίτης κρατά το σκισμένο μάγουλό του που κρέμεται. Κάποιος άλλος, χάνει το μάτι του όταν δέχεται βλήμα στο κεφάλι. Τα γύρω νοσοκομεία δεν προλαβαίνουν να δίνουν τις πρώτες βοήθειες και στους πιο ελαφρά τραυματισμένους και σε όσους δεν μπορούν να αναπνεύσουν, που επίσης είναι εκατοντάδες. Το αίμα βάφει τα πεζοδρόμια. Αργά το βράδυ η μανία των δυνάμεων της αστυνομίας κοπάζει… Η πόλη μοιάζει βομβαρδισμένη.

Την επόμενη μέρα η κατακραυγή εναντίον της απρόκλητης επίθεσης των δυνάμεων καταστολής είναι γενική. Με ψηφίσματα διαμαρτυρίας εκατοντάδες οργανώσεις, σωματεία, κόμματα κλπ. καταδικάζουν την κυβέρνηση που βρίσκει συμπαράσταση στον φιλικό της Τύπο. Η οργή και αγανάχτηση που συνέχει ολόκληρο τον ελληνικό λαό για το ματοκύλισμα  και η γενική πεποίθηση για την τεράστια ευθύνη σ’ αυτό της ίδιας της κυβέρνησης, του χουντικού παρακράτους και της αστυνομίας, οδηγούν την κυβέρνηση σε έναν ανεπιτυχή ελιγμό. Με ανακοίνωσή της προσπαθεί να μεταθέσει το βάρος των ευθυνών στους οικοδόμους και την απεργία τους, μετατρέποντάς τους από θύματα σε θύτες, επιχειρώντας να καλύψει το χουντικό παρακράτος και τους πραγματικούς οργανωτές των επεισοδίων. Κατηγορεί την Αριστερά ότι «υιοθέτησαν και ενθάρρυναν την παράλογον διαδήλωσιν». Απαλλάσσει από οποιαδήποτε ευθύνη την αστυνομία. Παραπέμπει 15 από τους 120 συλληφθέντες σε δίκη. Εξαγγέλει ότι είναι «αποφασισμένη να εξαντλήσει όλην την αυστηρότητα του νόμου δια την διαφύλαξιν της τάξεως και να πατάξη εν τη γενέσει της οιαδήποτε αναρχικήν εκδήλωσιν».

Στις γραμμές των οικοδόμων τις επόμενες μέρες επικρατεί οργή και αγανάχτηση. Σε ανακοίνωσή της η Συντονιστική Επιτροπή Οικοδομικών – Ξυλουργικών Οργανώσεων καταδικάζει τη συμπεριφορά της αστυνομίας και την προσπάθεια που συστηματικά γίνεται από την κυβέρνηση, τον προσκείμενο σε αυτή τύπο και άλλες αντεργατικές δυνάμεις για να διαβληθεί ο κλάδος των 200.000 οικοδόμων με αφορμή τα γεγονότα, ενώ απαξιώνουν να ασχοληθούν (ούτε καν αναφέρονται σε αυτά) με τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργάτες και μιλούν απαξιωτικά για κάποια «άγνωστη συντονιστική επιτροπή» που «παρέσυρε τους οικοδόμους». Ωστόσο τα γεγονότα ανατρέπουν με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο όλες αυτές τις κατηγορίες. Η Συντονιστική Επιτροπή καταγγέλλει επίσης και την «αχαρακτήριστη συμπεριφορά» της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, πριν και μετά την απεργία και απαιτεί γνήσιο εκδημοκρατισμό,πλήρη αποχουντοποίηση και κατοχύρωση των δημοκρατικών ελευθεριών του λαού.

Στο σωματείο Χτιστών επικρατεί αναβρασμός: «Η κυβέρνηση και οι άλλοι αρμόδιοι μας περιπαίζουν. Μας έχουν φέρει στο σημείο να μην έχουμε ψωμί να φάμε. Η ανεργία που μαστίζει τον κλάδο τους αφήνει απαθείς. Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε απεργία, συγκέντρωση και πορεία, ο Φράσκος (σημ. Εν. Κτ.: γραμματέας της Ομοσπονδίας Οικοδόμων) προσπάθησε να μας διασπάσει λέγοντας πως η κυβέρνηση ικανοποιεί τα 4 από τα  αιτήματά μας. […] Τελικά όμως δέχτηκε να κάνουμε την απεργία και τη συγκέντρωση και διαχώρισε τις ευθύνες του για την πορεία προτείνοντας να τις αναλάβει η Συντονιστική Επιτροπή, όπως κι έγινε. Τώρα, γιατί την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη δεν ξέρω. Την ευθύνη για τα επεισόδια την έχει αποκλειστικά η αστυνομία. Στους οικοδόμους μέσα δεν υπήρχαν προβοκάτορες. Οι προβοκάτορες ήταν ξένα στοιχεία που μπόρεσαν να δράσουν όταν είχαν διαλυθεί οι οικοδόμοι από την αστυνομία», λένε οι εργάτες. Άλλοι οικοδόμοι λένε με βεβαιότητα πως θα αντιμετώπιζαν οι ίδιοι τους λιγοστούς μαγκουροφόρους προβοκάτορες, χωρίς δυσκολία, αν δεν είχαν την προστασία της αστυνομίας.

«Οι δρόμοι της πρωτεύουσας βάφτηκαν χθες στο αίμα. Και βάφτηκαν λίγες ώρες προτού ο κ. Καραμανλής εκφωνήσει τον πανηγυρικό του και αρχίσουν οι προγραμματισμένες εορταστικές εκδηλώσεις για την πρώτη επέτειο της απομάκρυνσης της χούντας. Γεγονός σημαδιακό που προειδοποιεί και επιβεβαιώνει ακόμα πιο έντονα ότι η νεοφασιστική χούντα, που κατατυράννησε το λαό εφτά και πάνω χρόνια, έχει αφήσει αρκετά πλοκάμια στα σώματα ασφαλείας και στον άλλο κρατικό μηχανισμό και ότι υπάρχουν σκοτεινές δυνάμεις που νοσταλγούν τη λαομίσητη δικτατορία. Την ευθύνη και για τα χτεσινά αιματηρά γεγονότα την φέρνει η κυβέρνηση, που αρνήθηκε να ικανοποιήσει το επιτακτικό αίτημα του λαού για αποχουντοποίηση και εκδημοκρατισμό. Μάταια προσπαθεί να ρίξει την ευθύνη στους οικοδόμους που ασκούσαν νόμιμο δικαίωμα και που αποφάσισαν να διαλυθούν για να αφαιρέσουν κάθε πρόσχημα όξυνσης της κατάστασης. Η συνέχιση των απρόκλητων επιθέσεων της αστυνομίας ως αργά το βράδυ στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας και ο αναίτιος τραυματισμός ανύποπτων πολιτών θύμισε προβοκατόρικες εκδηλώσεις που προετοίμασαν το έδαφος για την επιβολή της φασιστικής δικτατορίας.»[2]

Στις 28 του Ιούλη ξεκινάει η δίκη των συλληφθέντων. Ανάμεσα στους κατηγορούμενους βρίσκονται και  γνωστοί για τη δράση τους χουντικοί και τεταρτοαυγουστιανοί τραμπούκοι και άλλα κακοποιά στοιχεία, κάποιοι από αυτούς ανήλικοι (!) που δηλώνουν με θράσσος: «Θα πεθάνουν τα κομμούνια αν μπούμε φυλακή». Στελέχη της κυβέρνησης και ο φιλικός τους τύπος αποκαλούν τη δίκη ως «δίκη των οικοδόμων», κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν ότι ανάμεσα στους κατηγορούμενους δεν βρίσκεται ΚΑΝΕΝΑΣ οικοδόμος.

Η ακροαματική διαδικασία είναι γεμάτη από αγορεύσεις και ισχυρισμούς που κακοποιούν  την πραγματικότητα με τέτοιον τρόπο που προκαλούν κάποιες φορές γέλιο. Ο εισαγγελέας κατά τη διάρκεια της αγόρευσής του ισχυρίστηκε πως η πολιτεία είναι «όχι απλώς φιλελευθέρα, αλλά άκρα δημοκρατική» αφού νομιμοποίησε και τα «κομμουνιστικά κόμματα της Αριστεράς». «Δεν αρκεί, είπε, η νομιμοποίηση τόσων κομμάτων της Αριστεράς; Τι άλλο θέλετε;» Για τη στάση της αστυνομίας είπε: «Δεν μπορώ να υπεισέλθω στο εάν ορθώς ή όχι ενήργησαν τα αστυνομικά όργανα για την καταστολήν των ταραξιών…».

Η δίκη τελειώνει με την επιβολή κάποιων ποινών σε μερικούς από τους κατηγορούμενους, όμως τα σοβαρά ερωτήματα που μπήκαν και κατά τη διάρκειά της, έμειναν αναπάντητα: Ποιος διέταξε τη χρήση δακρυγόνων; Ποιος έδωσε εντολή στις αύρες να χτυπήσουν; Ποιος ήταν ο ρόλος «νεοταξιτών», ΕΣΑτζήδων και άλλων προβοκατόρων και από ποιον έπαιρναν εντολές; Γιατί και από ποιους έγινε χρήση πυροβόλων όπλων αφού ο κανονισμός προβλέπει (όπως αποκάλυψε μάρτυρας αστυνομικός) τη χρήση τους μόνο όταν γίνει επίθεση σε αστυνομικούς με όπλα;

Απαντήσεις σε όλα αυτά δίνει, μάλλον με τον καλύτερο τρόπο, ο ΠΑΛΗΟΣ στον ΕΜΜΕΤΡΟ ΡΙΖΟ:

«Αύρες Δημοκρατίας»!

Όσο υπάρχει και κινείται χουντικός μηχανισμός

και στα χέρια του κρατάει πάντα κρατικά «κλειδιά»,

θα κινεί του παρακράτους τ’ άγνωστα γνωστά «παιδιά»

που το ιδανικό τους ήταν –και θα μείνει- ο φασισμός.

Προβοκάτσιες αντάμα με τις δακρυγόνες «αύρες»

σε στενή συνεργασία

με τις σκοτεινές δυνάμεις που τις κατευθύνει η ΣΙΑ

μάχονται να ξαναφέρουν, περασμένες μέρες μαύρες!

Και σ’ αυτό τους βοηθάνε, άθελα ή θελημένα,

του Συντάγματος τα άρθρα πουν’ στα μέτρα τους κομμένα! [3]

Παραπομπές

[1] Απόσπασμα από γράμμα γυναίκας άνεργου οικοδόμου που το πήγε η ίδια στα γραφεία του Ριζοσπάστη επειδή δεν είχε λεφτά για γραμματόσημο ή εισιτήρια για το λεωφορείο. Ριζοσπάστης 27/7/1975

[2] Κεντρικό σχόλιο του Ριζοσπάστη, 24 Ιούλη 1975

[3] Ριζοσπάστης 25/7/1975

Πηγή των  στοιχείων και των δηλώσεων, τα φύλλα του Ριζοσπάστη εκείνων των ημερών.

Πέμπτη 25 Ιούλη 2013 

ΕΝΩΜΕΝΟ ΚΤΙΣΤΑΔΙΚΟ

Σε άλλο συνέδριο ο Λαφαζάνης;

Σε άλλο συνέδριο ο Λαφαζάνης;

Διάβασα προχθές σε διάφορα site πως ο Λαφαζάνης είπε προχθές σε μια εκδήλωση πως «οι προτάσεις μας ήταν πλειοψηφικές στον δραστήριο και ενεργό κόσμο του κόμματος». 

Αν πιστέψουμε όμως, όσα γράφει η «Αυγή» στις 25/7 μάλλον οι πιο «δραστήριοι» και «θορυβώδεις» ήταν οι «οπαδοί» της πλειοψηφίας! 

Γράφει η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ: «Το απόγευμα του Σαββάτου, η σ. Σόφη Παπαδόγιαννη (…) έγινε δέκτης αρκετών γιουχαϊσμάτων (…) Η συνέχεια και η κορύφωση των απαράδεκτων φαινομένων έγινε με τη δευτερολογία του σ. Π. Λαφαζάνη, όπου εμβρόντητοι είδαμε και ακούσαμεγιουχαϊσμάτα, φωνές, ακόμη και χειρονομίες (…) μεταφέρθηκε στον συνεδριακό χώρο από ορισμένους σύνεδρους ένα οπαδικό κλίμα». Σφυρίγματα και γιούχες ακούστηκαν και όταν μιλούσε ο εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ…

Αν πετάξανε και μπουκάλια ή κέρματα, δεν γράφει η «Αυγή», πάντως σίγουρα οι πιο… φανατικοί οπαδοί είναι με τους άλλους!

Τόσο... σοβαρές και δημοκρατικές διαδικασίες στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχω ξαναγράψει εδώ.

Δεν χρειάζονται περισσότερα σχόλια, η μάχη της καρέκλας και της κουτάλας αυτά έχει… Όσο για την «αριστερή αντιπολίτευση», το έργο το έχουμε ξαναδεί στο ΠΑΣΟΚ, πάλιωσε πολύ.

Συνέντευξη Τύπου του επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Ι.Ν. Θ. Γουλή

Συνέντευξη Τύπου του επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Ι.Ν. Θ. Γουλή

Η Περιφερειακή Αρχή της ΝΔ συνεχώς αποδεικνύει με την πολιτική πρακτική της ότι χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να εξυπηρετήσει τα μεγάλα συμφέροντα σε βάρος του λαού των Ιόνιων Νησιών. Όσα αποκαλύφθηκαν στην τελευταία συνεδρίαση του Π.Σ. Ι.Ν. το Σάββατο 27/07/13 στην Κέρκυρα επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά αυτή την εκτίμηση:

1.  Ο Περιφερειάρχης ανέθεσε σε εταιρεία μέσω διαγωνισμού τη μελέτη για το λεγόμενο «Μεταφορικό Ισοδύναμο». Το κόστος της μελέτης είναι 70.000 ευρώ. Η μελέτη τελικά πρότεινε τρόπους θαλάσσιων συγκοινωνιών μεταξύ των μεγάλων νησιών του Ιονίου με επιδότηση των εφοπλιστών! Αμφισβητήθηκε από πολλούς Π.Σ. η εγκυρότητα και η χρησιμότητα της μελέτης και ο Περιφερειάρχης δεν την έβαλε για ψηφοφορία. Οι Π.Σ. της Λαϊκής Συσπείρωσης τονίσαμε ότι με αυτόν τον τρόπο ψάχνουν τρόπους να δώσουν και άλλες επιδοτήσεις στους εφοπλιστές. Υπογραμμίσαμε ότι η απελευθέρωση  και των θαλάσσιων συγκοινωνιών και η άρση του καμποτάζ χειροτέρεψε τη συγκοινωνία των νησιών και αύξησε κατακόρυφα το κόστος των εισιτηρίων. Η λύση είναι να παλέψει ο λαός για μείωση 50% των εισιτηρίων και για ενιαίο κρατικό φορέα που θα παρέχει σύγχρονες τακτικές και ασφαλείς θαλάσσιες συγκοινωνίες με φτηνά εισιτήρια.

Πάντως με τις 70.000 που κόστισε η μελέτη μπορούσαν να είχαν καθαριστεί τα λιμάνια του Αγίου Στέφανου Αυλιωτών και του Μαθρακίου.

2.   Στα τακτικά θέματα της ΝΔ υπήρχε θέμα για Μ.Π.Ε. Ιχθυοκαλλιέργειας στο Βαθύ Κασσιώπης. Στην συνεδρίαση αποκαλύφθηκε ότι ήρθε εκπρόθεσμα στο Π.Σ. άρα θεωρείται ότι η γνωμοδότηση του Π.Σ. είναι θετική. Ο Περιφερειάρχης και ο Πρόεδρος του Π.Σ. συνειδητά καθυστέρησανν την ΜΠΕ ούτως ώστε να εξυπηρετηθεί ο ιδιοκτήτης των ιχθυοκαλλιεργειών και να πάρει την άδεια που ζητάει για τον διπλασιασμό της θαλάσσιας έκτασης.

Είναι γνωστό ότι και αυτή η ιχθυοκαλλιέργεια έχει προκαλέσει μεγάλη μόλυνση στο θαλάσσιο περιβάλλον. Ο λαός των Ιόνιων Νησιών μπορεί και πρέπει να βγάλει τα πολιτικά συμπεράσματά του.

ΔΗΜΟΙ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ «ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ» ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ

ΔΗΜΟΙ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ «ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ» ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ
Εχουν ευθύνη για τις αντεργατικές - αντιλαϊκές εξελίξεις


Κ
αι οι τελευταίες δυσμενείς εξελίξεις στο χώρο των ΟΤΑ, με τις σχεδιαζόμενες νέες απολύσεις, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Ερχονται ως κρίκοι μιας βαθιά αντεργατικής και αντιλαϊκής αλυσίδας που ξεκινά από τη λειψή χρηματοδότηση των δήμων, περνά στο άγριο χαράτσωμα των δημοτών, φτάνει στην εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, σέρνοντας πλέον στον καιάδα της ανεργίας και χιλιάδες μόνιμους εργαζόμενους, μετά τις χιλιάδες συμβασιούχων που έχουν ήδη απολυθεί.


Η οικονομική επιχορήγηση από την κεντρική διοίκηση προς τους ΟΤΑ (Κεντρικοί Αυτοτελείς Πόροι, ΚΑΠ) μειώνεται συνεχώς και διαχρονικά. Και στις προηγούμενες συνθήκες των υψηλών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης, και τώρα, με πρόσχημα την κρίση, οι περικοπές και οι λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές επιταχύνονται. Δεν πρόκειται για τυχαίο φαινόμενο, ή κάτι που γίνεται μόνο στην Ελλάδα, αλλά κεντρική στρατηγική της ΕΕ που υπηρετούν διαχρονικά κυβερνήσεις σε μια σειρά ευρωενωσιακές χώρες και δημοτικές αρχές που αποδέχονται τον ευρωμονόδρομο και τις επιταγές του.

Χαρακτηριστικά, όπως προκύπτει από έρευνα (Ιούνης του 2013) της Ελληνικής Εταιρίας Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ) για λογαριασμό της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), και μάλιστα εξετάζοντας τα οικονομικά στοιχεία μιας 15ετίας προ κρίσης, οι κρατικές επιχορηγήσεις προς την τοπική διοίκηση ως ποσοστό του συνολικού της εισοδήματος ήταν για την Τσεχία το 1995 44,33% και το 2009 34,31%. Για την Εσθονία το 1995 41,80% και το 2009 38,93%. Στη Φινλανδία από 33,25% περιορίστηκαν στο 29,19%. Στην Ιρλανδία από 71,25% στο 55,06%. Στην Ιταλία από 62,16% στο 50,40% κ.λπ. Το υπόλοιπο ποσοστό καλύπτεται από τα ίδια έσοδα των Δήμων τους που προέρχονται από τη φορολογία που από χώρα σε χώρα έχει διαφορετική διακύμανση.

Εξετάζοντας τα νούμερα για την Ελλάδα προκύπτει ότι στην τριετία 2009 - 2012 η μείωση της κρατικής επιχορήγησης προς τους ΟΤΑ είναι 60%. Σύμφωνα πάλι με στοιχεία της ΕΕΤΑΑ το συνολικό κόστος λειτουργίας των δήμων ανέρχεται στα περίπου 3,6 δισ., το οποίο αποτελεί ανελαστικό - ελάχιστο κόστος λειτουργίας των δήμων.

Από αυτά, το κράτος μέσω των ΚΑΠ δίνει 1,272 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα οποία περίπου 263,4 εκατ. αφορά χρηματοδότηση για μεταφερόμενες από την κεντρική διοίκηση στους ΟΤΑ αρμοδιότητες για τις οποίες θα έπρεπε να υπάρχει πρόσθετη ξεχωριστή χρηματοδότηση,
Τροφεία, τέλη, φόροι, πρόστιμα

Δηλαδή, το ποσό που δίνει το κράτος είναι μόλις στο 30% του συνολικού κόστους λειτουργίας των δήμων, οι οποίοι ήδη από ανταποδοτικά τέλη καθαριότητας φέρονται να εισπράττουν 1,027 δισ. ετησίως. Τελικώς, για να καλύψουν το συνολικό κόστος λειτουργίας, δηλαδή όλο αυτό το 70% που μένει κενό, δημοτικές αρχές καταφεύγουν σε υψηλά ανταποδοτικά, τροφεία, τέλη, φόρους, πρόστιμα, παράβολα. Φυσικά και αυτό το 30% που έρχεται από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι χρήματα του λαού τα οποία κατέβαλε μέσω της βαριάς άμεσης και (της ακόμα πιο άδικης) έμμεσης φορολογίας (ΦΠΑ).

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκλεγμένη με στήριξη ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ/Οικολόγων/ΔΡΑΣΗΣ δημοτική αρχή Αθήνας που τον Δεκέμβρη του 2012 ψήφισε (και σήμερα εφαρμόζει) προϋπολογισμό φορομπηξίας (και) για το 2013. Ενδεικτικά: Στα συνολικά 615,170 εκατ. πραγματικά προϋπολογισθέντα έσοδα, μόλις 98,451 εκατ. είναι το σύνολο των κρατικών επιχορηγήσεων (μόλις το 16% του προϋπολογισμού). Περίπου 12 εκατ. είναι πρόσοδοι από κινητή και ακίνητη περιουσία του Δήμου, επομένως 504,730 εκατ. προϋπολογίζονται ως έσοδα από φόρους, τέλη, δικαιώματα, παράβολα, πρόστιμα κ.λπ. (το 82% των εσόδων του προϋπολογισμού).
Κροκοδείλια δάκρυα για το προσωπικό

Γενικεύοντας το παράδειγμα (καθότι αυτή η κατάσταση λίγο - πολύ επικρατεί στην πλειοψηφία των δήμων, όπου δημοτικές αρχές των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και κάθε λογής αυτοπαρουσιαζόμενων ως «ανεξάρτητων» έχουν την πλειοψηφία) έχουμε συνεχή, όλα αυτά τα χρόνια, μείωση της κρατικής επιχορήγησης προς τους ΟΤΑ, μεταφορά αρμοδιοτήτων δίχως τους αντίστοιχους πόρους, ταξικούς προϋπολογισμούς που ρίχνουν ολοένα μεγαλύτερα βάρη στο λαό, διαρκή μετακύλιση στις πλάτες των δημοτών του κόστους λειτουργίας μιας σειράς βασικών κοινωνικών υπηρεσιών (π.χ. βρεφονηπιακοί σταθμοί), διάσπαση του ενιαίου δημόσιου χαρακτήρα των κοινωνικών υπηρεσιών (βλ. «δημοτικά ιατρεία», «δημοτικά φαρμακεία», πολυδιαφημισμένες προσπάθειες, ακόμα και αναγκαίες στις σημερινές συνθήκες βαθιάς κρίσης που όμως απαλλάσσουν το κράτος από την ευθύνη του για την παροχή δωρεάν, δημόσιων, ολοκληρωμένων και ποιοτικών τέτοιων υπηρεσιών στο λαό), διεύρυνση της ανταποδοτικότητας, εμπορευματοποίηση υπηρεσιών και ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις προσωπικού.

Στην πράξη, οι προαναφερόμενες δημοτικές αρχές, παρά τις κατά καιρούς κορόνες, συμφωνούν επί της ουσίας σε όλα με αυτήν την πολιτική, πρωταγωνιστούν στην εφαρμογή της. Διόλου τυχαία, κι ενώ στους εργαζόμενους των ΟΤΑ επικρατεί αναβρασμός για τις σχεδιαζόμενες από κυβέρνηση, ΕΕ, τρόικα απολύσεις, η ηγεσία της ΚΕΔΕ στις πρόσφατες συναντήσεις της με τους υπουργούς Εσωτερικών, Γ. Μιχελάκη και Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κ. Μητσοτάκη έσπευσε να καταθέσει τα διαπιστευτήριά της στην πολιτική των απολύσεων και ζήτησε να γίνει «σωστή αξιολόγηση» στις δομές όλων των φορέων του δημόσιου τομέα. Δηλαδή, κάλεσε την κυβέρνηση να προχωρήσει μεν στο πρόγραμμα «διαθεσιμότητας» που εξήγγειλε (άρα και απολύσεις), αντλώντας όμως λιγότερους υπαλλήλους από το χώρο των δήμων και να «αποκεφαλίσει» άλλους εργαζομένους σε άλλους φορείς.

Προηγουμένως, είχαν συμφωνήσει με την «κινητικότητα», τη «θεωρία» περί πλεονάζοντος προσωπικού. Αποδέχτηκαν τις συνεχείς μειώσεις στη χρηματοδότηση, αναλωνόμενοι όλο αυτό το διάστημα όχι στο να διεκδικήσουν τα αναγκαία για το λαό και τους εργαζόμενους στους δήμους κονδύλια, αλλά στο πώς θα μοιράσουν στους δήμους τα διαρκώς μειούμενα κονδύλια από την κουτσουρεμένη «πίτα» της κρατικής χρηματοδότησης.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, κι ενώ τώρα τάχα κόπτονται και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το προσωπικό των ΟΤΑ, πέρυσι έσπευσαν να εφαρμόσουν κυβερνητική εγκύκλιο και να καταργήσουν τις κενές οργανικές θέσεις στους Οργανισμούς Εσωτερικής Υπηρεσίας. Ετσι, ενώ υπάρχουν κενά (μύθος το δήθεν πλεονάζον προσωπικό), πλέον τυπικά δεν εμφανίζονται και οι δημοτικές πλειοψηφίες δεν διεκδικούν την κάλυψή τους με μόνιμο προσωπικό με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Αντίθετα, κι όποιες λίγες κατά καιρούς προσλήψεις ζητούν, είναι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, με εξοντωτικά ωράρια και σχεδόν ανύπαρκτα δικαιώματα, στην ευρωενωσιακή λογική ανακύκλωσης της ανεργίας, μοιράσματος της φτώχειας, περιορισμού του «λειτουργικού κόστους».
Το ΚΚΕ

Απέναντί τους, οι εκλεγμένοι δημοτικοί σύμβουλοι του ΚΚΕ με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» διεκδικούν επείγοντα μέτρα για:

-- Πλήρη κρατική χρηματοδότηση που να καλύπτει το σύνολο των αναγκών των Δήμων που θα προέρχεται από αύξηση της φορολόγησης στο 45% του μεγάλου κεφαλαίου, από τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, από την αύξηση του ΦΠΑ στα είδη πολυτελείας.

-- Οχι στο κλείσιμο δομών - υπηρεσιών των Δήμων, αλλά διεύρυνσή τους.

-- Καμία απόλυση εργαζομένων στους δήμους. Οχι στην κατάργηση οργανικών θέσεων. Ανανέωση όλων των συμβάσεων και μονιμοποίησή τους χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Προσλήψεις νέου μόνιμου προσωπικού με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα που να καλύπτουν τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες σε υπηρεσίες και υποδομές.

-- Αμεση δραστική μείωση ανταποδοτικών και άλλων τελών, με στόχο την κατάργηση κάθε είδους τοπικής φορολογίας, ανταποδοτικών και άλλων τελών.

-- Κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στη λειτουργία στις υπηρεσίες και τα έργα των Δήμων. Καμία ιδιωτικοποίηση στη διαχείριση των απορριμμάτων, στους υδάτινους πόρους, στις ΑΠΕ - την Ενέργεια γενικά - σε Εκπαίδευση, Υγεία, Πρόνοια, Αθληση, Πολιτισμό.

-- Γενναία χρηματοδότηση για τους βρεφονηπιακούς - παιδικούς σταθμούς. Να γίνουν δεκτές όλες οι αιτήσεις των γονιών στη νέα περίοδο. Κατάργηση των τροφείων. Δικαίωμα των παιδιών στη δημόσια και δωρεάν Προσχολική Αγωγή.
Πρόγραμμα δημιουργίας νέων σύγχρονων δημόσιων, βρεφονηπιακών σταθμών, με επαρκή στελέχωση και σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή για την πανελλαδική κάλυψη όλων των αναγκών.
Αμεση και πλήρη λειτουργία όλων των Δημοτικών Ιατρείων και εργαστηρίων με απολύτως δωρεάν παροχή των υπηρεσιών σε όλους και ιδιαίτερα σε άπορους, ανασφάλιστους, μετανάστες και στις οικογένειές τους. Δωρεάν εμβολιασμό όλων των παιδιών. Λήψη μέτρων για τη Δημόσια Υγεία.
Κρατική χρηματοδότηση για τη δωρεάν λειτουργία κατασκηνώσεων το καλοκαίρι για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών.

-- Ενίσχυση και διεύρυνση των κοινωνικών δομών (Βοήθεια στο Σπίτι, ΚΗΦΗ, ΚΔΑΠ, ΚΔΑΠ - ΜΕΑ, κ.λπ.) με υπηρεσίες αποκλειστικά χρηματοδοτούμενες από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, που να καλύπτουν όλους δωρεάν χωρίς όρους και προϋποθέσεις, αξιοποιώντας και τα κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Να ιδρυθούν και νέα και να λειτουργήσουν στο πλαίσιο ενός δημόσιου συστήματος με δωρεάν και υψηλής ποιότητας υπηρεσίες για τη δημιουργική απασχόληση όλων των παιδιών και αυτών με αναπηρία.

-- Αφορολόγητο πετρέλαιο και φυσικό αέριο σε σχολεία, παιδικούς σταθμούς, αθλητικά κέντρα κ.λπ.

-- Πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων με αξιοποίηση και των κονδυλίων του ΕΣΠΑ ή άλλων πόρων για σύγχρονες κτιριακές κοινωνικές υποδομές που καλύπτουν όλο το φάσμα των προνοιακών, αθλητικών και πολιτιστικών αναγκών, έργα διαχείρισης αποβλήτων, αντισεισμικής θωράκισης, αντιπλημμυρικής - αντιπυρικής προστασίας.

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ

Μισθοί Κίνας και πείνας για 700.000 εργαζόμενους

Μισθοί Κίνας και πείνας για 700.000 εργαζόμενους

Σοκάρουν τα στοιχεία για τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Άπιαστο όνειρο ακόμα και ο κατώτατος μισθός. Ποιες κατηγορίες εργαζομένων παίρνουν κάτω από 586 ευρώ το μήνα.

Με λιγότερα από 586 ευρώ το μήνα αμείβονται περίπου 700.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα, με τις κλαδικές συμβάσεις να είναι πλέον ελάχιστες, κάτι που σημαίνει πτώση του μέσου όρου των αμοιβών.

Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύει το "Έθνος της Κυριακής", ένας στους τρεις εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα έχει μισθό κάτω από τον βασικό.
Συγκεκριμένα λιγότερα από 586 ευρώ παίρνουν:
*Οι μερικώς απασχολούμενοι, καθώς για περίπου 300.000 δεν ισχύει το 8ωρο. Μόνο το 2012 πάνω από 45.000 εργαζόμενοι αναγκάστηκαν να στραφούν από την πλήρη στη μερική απασχόληση.
*Οι εκ περιτροπής απασχολούμενοι. Πρόκειται για περίπου 70.000 εργαζόμενους, που απασχολούνται λιγότερες από πέντε ημέρες την εβδομάδα. Πέρσι ξεπέρασαν τις 35.000 οι συμβάσεις που μετατράπηκαν σε εκ περιτροπής εργασία είτε με συμφωνία των εργαζομένων είτε με μονομερή απόφαση του εργοδότη. Το πρώτο εξάμηνο της φετινής χρονιάς είναι σχεδόν 15.000 οι αλλαγές συμβάσεων.
*Οι νέοι κάτω των 25 ετών. Με βάση τη νομοθεσία για τους νέους, ισχύει χαμηλότερος μισθός και παίρνουν μισθό 510 ευρώ το μήνα.
*Όσοι συμμετέχουν σε επιδοτούμενα προγράμματα απασχόλησης. Για παράδειγμα το νέο πρόγραμμα -που θα καλύψει οικογένειες χωρίς κανένα εργαζόμενο- προβλέπει αμοιβή 500 ευρώ τον μήνα και αφορά 50.000 άτομα.
Όσον αφορά τις επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις, αυτές εξαπλώνονται με ταχύτατους ρυθμούς, δημιουργώντας ένα νέο μισθολογικό τοπίο.
Από τον Ιανουάριο έως και τον Νοέμβριο του 2012,  επιχειρησιακές υπέγραψαν 91.020 εργαζόμενοι σε 756 επιχειρήσεις. Οι μειώσεις των μισθών ήταν κατά μέσο όρο 19,2%.
Ατομικές συμβάσεις υπέγραψαν 244.972 εργαζόμενοι σε 68.306 επιχειρήσεις. Οι μειώσεις των μισθών έφτασαν κατά μέσο όρο το 22,1%.
Στο πρώτο εξάμηνο, με βάση τα στοιχεία του ΣΕΠΕ σε 230 επιχειρήσεις έχουν υπογραφεί επιχειρησιακές συμβάσεις, που μειώνουν τους μισθούς κατά 13,49%. Οι περικοπές αφορούν 29.795 εργαζόμενους.
πηγή:  247.gr

Σε έκτακτη συνέλευση με πρόταση για επ΄ αόριστον απεργία

Σε έκτακτη συνέλευση με πρόταση για επ΄ αόριστον απεργία

скачать шаблоны сайтов
карты и погода Joomla

Αρθρογράφος: CorfuPress.

Σε πορεία κινητοποιήσεων οδεύουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι της Κέρκυρας, καθώς δεν έχουν μέχρι στιγμής ανταποκριθεί οι ξενοδόχοι στο κάλεσμα για υπογραφή τοπικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Έτσι, συγκαλεί τα μέλη του σε έκτακτη γενική συνέλευση την άλλη Κυριακη (4 Αυγούστου) στις 13:00 στο Εργατικό Κέντρο, ενώ σε περίπτωση έλλειψης απαρτίας ως ημερομηνίες για την 2η, 3η και 4η Γενική Συνέλευση ορίζονται οι 8/8/2013, 10/8/2013, 12/8/2013. Να θυμίσουμε ότι από το Μάιο το σωματείο έχει αποφασίσει να καταθέσει πρόταση για επ΄ αόριστον απεργία από τις 12 Αυγούστου (στη διαδικασία της έκτακτης γενικής συνέλευσης στις 22/5/2013), εφ  όσον οι ξενοδόχοι δεν ανταποκριθούν και δεν υπογράψουν συνέχιση της τοπικής συλλογικής σύμβασης, ενώ το δεύτερο μεγάλο αίτημα του κλάδου γενικότερα είναι η αναστολή των διατάξεων που ουσιαστικά καταργούν το επίδομα ανεργίας για τους εποχικά εργαζόμενους στον τουρισμό.

Η ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ Μύθοι και πραγματικότητα

Η ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Μύθοι και πραγματικότητα

Το Δίστομο στις φλόγες

Η Συμφωνία του Λονδίνου στις 27/2/1953 «περί εξωτερικών γερμανικών χρεών» που έχει κυρωθεί με το νόμο 3480 από την Ελληνική Βουλή στις 30/12//1955 (Εφημερίς της Κυβερνήσεως Τεύχος πρώτον αρ. φύλ. 6 σελ. 331) αποτελεί μια συμφωνία ρύθμισης κρατικών χρεών μεταξύ καπιταλιστικών κυβερνήσεων που χωρίς να είναι αρκετά γνωστή, χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα για τη διεκδίκηση της διαγραφής (από μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως η ATTAC κ.ά.) του χρέους των υπερχρεωμένων αναπτυσσόμενων χωρών του Τρίτου Κόσμου από τις δεκαετίες ακόμα του 1980 - '90.

Στις μέρες μας με την καπιταλιστική κρίση να βρίσκεται σε εξέλιξη, οι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρουν το γερμανικό παράδειγμα ως μια φιλολαϊκή ρύθμιση του χρέους του ελληνικού κράτους με τους διεθνείς συμμάχους δανειστές τους.

Σ' αυτό το πλαίσιο, ο Αλέξης Τσίπρας από την επίσκεψή του στο Ευρωκοινοβούλιο στις 27/9/2012 τόνισε την ανάγκη για γενναία μείωση του ελληνικού χρέους και αναφέρθηκε στο γερμανικό παράδειγμα.

Η άποψή του, όπως ήταν αναμενόμενο, υιοθετήθηκε και προβλήθηκε από τη διεθνή οργάνωση ATTAC που δραστηριοποιείται με συνέδρια, εκδηλώσεις και άλλες πρωτοβουλίες, κάνοντας προτάσεις για την εύρυθμη λειτουργία του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, όπως ρύθμιση χρεών Τρίτου Κόσμου, υιοθέτηση του φόρου Τόμπιν, φόρου χρηματοπιστωτικών συναλλαγών κ.ά. που δέχεται και προβάλλει το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ σε κοινές εκδηλώσεις μαζί της.

Γερμανοί στρατιώτες ξεκουράζονται, ενώ πίσω τα Καλάβρυτα καίγονται

Ο Ερίκ Τουσέν, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης, πρόεδρος της επιτροπής για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου και μέλος του επιστημονικού συμβουλίου της ATTAC Γαλλίας, σε άρθρο του, την 1/10/2012 μεταξύ των άλλων αναφέρει:

«Αλλά να μην έχουμε αυταπάτες. Οι λόγοι που ώθησαν τις δυτικές δυνάμεις να μεταχειριστούν τη Δυτική Γερμανία όπως το έκαναν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ισχύουν στην περίπτωση της Ελλάδας. Για να δούμε μια πραγματική λύση στο δράμα του χρέους και της λιτότητας θα χρειαστούν ακόμη ισχυρές κοινωνικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ενωση όπως και η ανάληψη της εξουσίας από μια κυβέρνηση του λαού στην Αθήνα».(TVX steam tvxs.gr/mode/108371 12/oct.2012.

Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιώντας τα επιχειρήματα της ATTAC όπως και με το παράδειγμα της Αργεντινής, έχει στόχο να διαβεβαιώσει και με αυτόν τον τρόπο το κεφάλαιο ότι κινείται εντός των τειχών του καπιταλισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκοντας να αποτελέσει τον κορμό της αριστερής ή πατριωτικής κυβέρνησης διαβεβαιώνει τους καπιταλιστές ότι όχι μόνο θα αναγνωρίσει τα χρέη της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της, αλλά και θα αναλάβει να τα διαπραγματευτεί ως κυβέρνησή τους στο όνομα του λαού, με επιδίωξη την επανεκκίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας μέσα από τη διαμόρφωση νέων συμμαχιών εντός της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας.

Επιδιώκει το αίτημα της αστικής τάξης ή τμήματός της για «κούρεμα» του χρέους του ελληνικού κράτους να γίνει αίτημα της εργατικής τάξης και του λαού, χρέος για το οποίο δεν έχουν καμία ευθύνη τα λαϊκά στρώματα που βιώνουν την εκμετάλλευση τόσο στην ανάπτυξη όσο και στην κρίση του καπιταλισμού.

Γιατί, όπως γράφει ο Κ. Μαρξ για το Δημόσιο Χρέος: «Το δημόσιο χρέος δηλ. το ξεπούλημα του κράτους -αδιάφορο είναι αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος- βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους... Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα... το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, με δυο λόγια το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία»(Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος πρώτος, σελ. 779, «Σύγχρονη Εποχή», 2002).

Εχει, όμως, σημασία για να μην υπάρχουν αυταπάτες, όπως επισημαίνει και ο Ερίκ Τουσέν, να δούμε ποιοι ήταν τελικά οι λόγοι που ώθησαν τις «δυτικές δυνάμεις» να μεταχειριστούν τη Δυτική Γερμανία όπως το έκαναν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που βέβαια δεν ήταν η ύπαρξη κυβερνήσεων τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

Η δημιουργία της καπιταλιστικής Γερμανίας (ΟΔΓ)

Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου έχει βρει τη Γερμανία του Γ΄ Ράιχ ηττημένη και χωρισμένη με βάση τη Συνθήκη του Πότσδαμ (17 Ιούλη - 2 Αυγούστου) 1945 σε 4 ζώνες κατοχής αντίστοιχα από τα κράτη της αντιχιτλερικής συμμαχίας, Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ και Σοβιετική Ενωση. Ανάλογο είναι και το καθεστώς στην πρωτεύουσα Βερολίνο, που, ενώ βρισκόταν εντός της σοβιετικής ζώνης χωρίστηκε σε 4 αντίστοιχους τομείς.

Στο κείμενο της Συνθήκης, μεταξύ των άλλων, προβλέπονταν τα εξής:

«Σχετικά με το μηχανισμό ελέγχου της Γερμανίας, η ανώτατη εξουσία στη Γερμανία ασκείται από τους ανώτερους διοικητές των ενόπλων δυνάμεων της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ, του Ενωμένου Βασιλείου και της Γαλλικής Δημοκρατίας, από τον καθένα στη δική του ζώνη...και από κοινού σε ζητήματα που αφορούν ολόκληρη τη Γερμανία, σαν μελών του Συμβουλίου Ελέγχου» (Τεχεράνη, Γιάλτα, Πότσδαμ. Ντοκουμέντα «Σύγχρονη Εποχή» 1976, σελ. 419).

«Στην περίοδο της κατοχής, η Γερμανία πρέπει να θεωρείται σαν ενιαίο οικονομικό σύνολο» (ό.π. σελ. 422).

«Στην κατάρτιση του οικονομικού σχεδίου της Γερμανίας πρέπει να παραχωρηθούν τα απαραίτητα μέσα για τις εισαγωγές, οι οποίες θα εγκριθούν από το Συμβούλιο Ελέγχου στη Γερμανία» (ό.π. σελ. 424).

Στη μεταπολεμική αντιπαράθεση καπιταλισμού - σοσιαλισμού από τις καπιταλιστικές χώρες προωθήθηκε μελετημένα και σταδιακά η ανατροπή της πολιτικής γραμμής που χαράχτηκε στο Πότσδαμ, σχετικά με τη Γερμανία, με μονομερείς ενέργειες αγνοώντας τη Σοβιετική Ενωση και το Συμβούλιο Ελέγχου. Πιο συγκεκριμένα:

Στις 2 Δεκέμβρη 1946 οι κυβερνήσεις ΗΠΑ και Αγγλίας υπέγραψαν διμερή συμφωνία για τη συγχώνευση των ζωνών κατοχής των χωρών τους. Την 1η Γενάρη 1947 σχηματίσθηκε το Οικονομικό Συμβούλιο της αγγλοαμερικανικής ζώνης.

Στο Λονδίνο, το 1948 από το Φλεβάρη έως το Μάρτη σε σύσκεψη των ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας και από τον Απρίλη έως τον Ιούνη με τη συμμετοχή και των Βελγίου, Ολλανδίας, Λουξεμβούργου, αποφασίστηκε η συγχώνευση των τριών ζωνών κατοχής σε ενιαίο «Δυτικό Τμήμα», που πραγματοποιήθηκε την 1/8/1948. Από τις 20 Ιούνη προωθήθηκε η νομισματική μεταρρύθμιση (αλλαγή νομίσματος) που επεκτάθηκε και στο «Δυτικό» Βερολίνο, ενώ παράλληλα το «Δυτικό Τμήμα» εντάχθηκε στο Σχέδιο Μάρσαλ.

Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου (1948), η κατοχική αρχή επεξεργάστηκε σχέδιο συντάγματος όπου, μετά και από την έγκριση των στρατιωτικών διοικητών ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας, στις 23 Μάη 1949 εξαγγέλθηκε ως σύνταγμα του Δυτικού Γερμανικού κράτους, της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΟΔΓ).

Το σύνταγμα χαρακτήριζε την ΟΔΓ ως μεταβατικό κράτος (άρθρο 23) όλων των Γερμανών και προέβλεπε την ενσωμάτωση και των υπόλοιπων τμημάτων της Γερμανίας που δεν περιλαμβάνονταν στο «Δυτικό Τμήμα».

Με το άρθρο 146, αξιωνόταν και επίσημα η επέκταση της ΟΔΓ έως τα σύνορα του Γ΄ Ράιχ της 1ης Ιανουαρίου 1937. (Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 6, σελ. 734).

Τον Αύγουστο του 1949 έγιναν βουλευτικές εκλογές και στις 20 Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου σχηματίστηκε κυβέρνηση με πρωθυπουργό (καγκελάριο) τον Κόνραντ Αντενάουερ, ενώ παρέμενε ακόμα ως ανώτατη κρατική αρχή ο Συμμαχικός Αρμοστής.

Το Σεπτέμβρη του 1950, στη Διάσκεψη της Νέας Υόρκης οι ΗΠΑ, η Αγγλία και η Γαλλία πρότειναν στην ΟΔΓ μια συνολική αναθεώρηση του κατοχικού καθεστώτος, υπό τον όρο ότι η ΟΔΓ να αναγνώριζε τα προπολεμικά χρέη του γερμανικού Ράιχ.

Από αυτό το σημείο και σε μια πορεία διαβουλεύσεων για τα προπολεμικά χρέη που φθάνει έως τη Συμφωνία του Λονδίνου στις 27/2/1953 προωθείται η διεθνής αναγνώριση της ΟΔΓ: Στις 7/8/1950 γίνεται μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Στις 18/4/1951 μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινοπραξίας Ανθρακα και Χάλυβα, στις 27/5/1952 μέλος της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας. Τον ίδιο χρόνο (1952) οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της ΟΔΓ υπόγραψαν στη Βόννη (πρωτεύουσα) τη «Γενική Συνθήκη» που ανακήρυξε την κυριαρχία της ΟΔΓ και τη διακοπή του κατοχικού καθεστώτος.

Η ίδρυση της ΟΔΓ ήταν η κατάληξη της αποκατάστασης και εδραίωσης της εξουσίας των γερμανικών μονοπωλιακών ομίλων με τη βοήθεια των σύμμαχων καπιταλιστικών κρατών στο έδαφος της «Δυτικής Ζώνης» και της ενσωμάτωσής της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ολες οι προπολεμικές βιομηχανίες και τράπεζες του Γ΄ Ράιχ (Κρουπ Τίσσεν, AEG, Ζήμενς, Ντόιτσε Μπανκ, κ.ά.) γνώρισαν μέχρι το 1950 τεράστια ανάπτυξη. Στις 22 Νοέμβρη 1949, οι σύμμαχες χώρες παραιτήθηκαν και από τη διάλυση των πολεμικών βιομηχανιών που προβλέπονταν από τη συμφωνία του Πότσδαμ.

Το Νοέμβρη του 1951 απαγορεύτηκε δικαστικά η λειτουργία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, ο δε κρατικός μηχανισμός, αφού διώχθηκαν οι «πολιτικά ύποπτοι», κατακλύσθηκε από τους πρώην ναζί αξιωματικούς, δικαστές και υπαλλήλους του Γ΄ Ράιχ.

Στρατηγική της γερμανικής αστικής τάξης και των συμμάχων της ήταν η αναθεώρηση των αποτελεσμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με βάση το σύνταγμα της ΟΔΓ που προαναφέρθηκε, με την ανάληψη από μέρους της ΟΔΓ της ευθύνης των χρεών του Ράιχ αμφισβητούν την κρατική οντότητα της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (ΓΛΔ) στη σοβιετική ζώνη, ενώ επιδίδονταν σε δολιοφθορές οικονομικής υπονόμευσης. (Δοκίμιο Ιστορίας ΚΚΕ Β΄ Τόμος 1949 - 1968 σελ. 579 - 584).

Αυτό ήταν το κοινό έδαφος που πάνω του, παρά τις αντιρρήσεις που προέβαλε η γερμανική κυβέρνηση για το ύψος και τον τρόπο διακανονισμού των χρεών της προς τους Συμμάχους, η συμφωνία είχε αίσιο τέλος.

Η Συμφωνία του 1953

Η γερμανική κυβέρνηση, όταν, από τον Σεπτέμβρη του 1950, μπήκε από τους συμμάχους το ζήτημα των προπολεμικών δανείων, δε δίστασε καθόλου να τα αποδεχτεί. Μη αποδοχή τους σήμαινε ασυνέχεια του νέου γερμανικού κράτους με το προπολεμικό Ράιχ, πράγμα που θα ήταν αντίθετο με τις πολιτικές και διπλωματικές επιδιώξεις τις δικές της και των συμμάχων της. Το πρόβλημα της αποδοχής της κληρονομιάς των χρεών του Ράιχ για τη γερμανική κυβέρνηση ήταν ως πού θα έφθανε το ύψος τους και ο τρόπος αποπληρωμής τους και αυτό το διαπραγματεύτηκε.

Η αποδοχή των προπολεμικών χρεών, πέρα από τα δάνεια και τις πιστώσεις, ξανάνοιγε τα ζητήματα των πολεμικών αποζημιώσεων που προβλέπονταν από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις πολεμικές αποζημιώσεις για το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις οποίες οι Σύμμαχοι έβαλαν στο ψυγείο:

«Αρθρον 5: Απαιτήσεις αποκλειόμενες της παρούσας Συμφωνίας:

1. Η εξέτασις των κυβερνητικών απαιτήσεων απέναντι της Γερμανίας αίτινες πηγάζουν εκ του πρώτου παγκοσμίου πολέμου αναβάλλεται μέχρι οριστικού γενικού διακανονισμού του ζητήματος τούτου.

2. Η εξέτασις των απαιτήσεων αίτινες πηγάζουν εκ του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ... θέλει αναβληθεί μέχρι του οριστικού διακανονισμού του προβλήματος των επανορθώσεων» (Εφημερίς Ελληνικής Κυβερνήσεως, σελ. 385).

Αυτή ήταν η μεγαλύτερη οικονομική διευκόλυνση από μεριάς των συμμάχων. Δηλαδή, η ρύθμιση ότι οι πολεμικές αποζημιώσεις και οι αποζημιώσεις κατοχής χωρών παρέμεναν παγωμένες για όσο χρονικό διάστημα υπήρχε η ΓΛΔ, αφού σχετικό άρθρο αναφέρει:

«Αρθρον 25: Αναθεώρησις της Συμφωνίας κατά την επανενοποίησιν της Γερμανίας» (ό.π. σελ. 397).

Τελικά στις 6 Μαρτίου 1951, ο Αντενάουερ με επιστολή του στον Υπατο Αρμοστή αναφέρει ότι η ΟΔΓ αποδέχεται ότι ευθύνεται διά τα προπολεμικά εξωτερικά χρέη του Γερμανικού Ράιχ:

«Απαντών εις την υμετέραν επιστολήν τις 23 Οκτωβρίου 1950....

Η Ομόσπονδος Δημοκρατία επιβεβαιοί διά της παρούσης ότι ευθύνεται διά τα προπολεμικά εξωτερικά χρέη του Γερμανικού Reich..... εκφράζει την επιθυμίαν αυτής όπως επαναλάβη τας καταβολάς» (ό.π. σελ. 434).

Η απάντηση της Υπατης Συμμαχικής Αρμοστείας με ίδια ημερομηνία προς τον καγκελάριο αναγνωρίζει ότι με την ανταλλαγή των επιστολών «έκλεισε συμφωνία» για τις «υποχρεώσεις της Ομοσπονδιακής Κυβερνήσεως αίτινες αναφέρονται εις την ευθύνην της Ομοσπόνδου Δημοκρατίας ως προς τα εξωτερικά προπολεμικά χρέη του γερμανικού Reich και το χρέος όπερ πηγάζει εκ της οικονομικής βοηθείας ήτις εδόθη εις την Γερμανίαν υπό των τριών κυβερνήσεων από 8ης Μαΐου 1945» (ό.π. σελ. 434 - 435).

Σε διάσκεψη που διήρκεσε από 28 Φλεβάρη μέχρι 8 Αυγούστου στο Λονδίνο, το 1952, οι κυβερνήσεις Γαλλίας, Αγγλίας και ΗΠΑ αποδέχονται τις μειώσεις των μεταπολεμικών χρεών που διαπραγματεύεται η ΟΔΓ για να αναγνωρίσει τα προπολεμικά χρέη του Ράιχ.

«Είχον δώσει εις την κυβέρνησην της Ομοσπόνδου Δημοκρατίας διαβεβαιώσεις ως προς τας ελαττώσεις και τους όρους διακανονισμού ους θα ήταν πρόθυμοι να δεχθούν ως προς τας μεταπολεμικάς αυτών απαιτήσεις εκ της οικονομικής βοηθείας ην παρέσχον αύται εις την Γερμανίαν υπό τον όρον όπως πραγματοποιηθεί ικανοποιητικός τις και δίκαιος διακανονισμός των προπολεμικών χρεών» (ό.π. σελ. 436).

Με κανονισμένα όλα τα θέματα στην παραπάνω πολύμηνη διάσκεψη του 1952 υπεγράφη η τελική συμφωνία στις 27 Φλεβάρη του 1953 μεταξύ των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, Βελγίου, Καναδά, Κεϋλάνης, Δανίας, Ισπανίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Ελλάδας, Ιράν, Ιρλανδίας, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργου, Νορβηγίας, Πακιστάν, Σουηδίας, Ελβετίας, Νότιας Αφρικής και Γιουγκοσλαβίας, από τη μια μεριά, και ΟΔΓ, από την άλλη. «Επιθυμούσαι να συμβάλλουσι ούτω εις την ανάπτυξιν ευημερούσας κοινότητας Εθνών» (ό.π. σελ. 384).

Και από τις χώρες που υπέγραψαν τη συμφωνία, όπου μαζί με τις 19 καπιταλιστικές χώρες είναι και η Γιουγκοσλαβία (που έχει έρθει σε ρήξη με τις σοσιαλιστικές χώρες), είναι φανερή η πολιτική διάσταση μιας νέας ευρύτερης διεθνούς καπιταλιστικής αναγνώρισης της ΟΔΓ ως συνέχεια της προπολεμικής Γερμανίας που έμμεσα αλλά σαφέστατα προκύπτει με τη συγκεκριμένη συνθήκη.

Και βέβαια επακολούθησαν και άλλες διεθνείς αναγνωρίσεις. Το 1955 π.χ. γίνεται μέλος - παρατηρητής στον ΟΗΕ όταν η ΓΔΛ γίνεται το 1973 κ.ά.

Εχει γραφτεί ότι τόσο τα γερμανικά προπολεμικά δάνεια όσο και τα μεταπολεμικά «κουρεύτηκαν» σε ποσοστό πάνω από 50% και το ετήσιο ποσό που έπρεπε να καταβάλει από το 1953 η ΟΔΓ έως το 1980 ήταν σχετικά ασήμαντο, περίπου το μισό δισεκατομμύριο γερμανικά μάρκα, δηλ. το 4% των εξαγωγών της για το ίδιο έτος. (ΤΑ ΝΕΑ/Le monde/21/9/2012/TOY WES HULMANN ZURICH).

Δηλαδή, αποτελούσε ένα ελάχιστο ποσοστό της παραγωγικής δυνατότητας της γερμανικής καπιταλιστικής οικονομίας που αναπτυσσόταν με γρήγορους ρυθμούς και λόγω της στήριξής της από τους καπιταλιστές συμμάχους της, ενώ η «αποστρατιωτικοποίησή» της σε εκείνη την περίοδο λειτούργησε επίσης ευνοϊκά για την παραγωγική της ανάπτυξη, πολύ πριν γίνουν οι σχετικές ρυθμίσεις των χρεών της.

Συμπέρασμα

Η Συμφωνία του Λονδίνου αποτελεί μια ιμπεριαλιστική συμφωνία που αποτυπώνει το συσχετισμό μεταξύ καπιταλιστικών κρατών στη συγκεκριμένη εποχή του «ψυχρού πολέμου», τις αντιθέσεις τους αλλά κυρίως τη συμφωνία τους όπως η ΟΔΓ αναλάβει το ρόλο αιχμής του δόρατος στο αντίπαλο δέος - το σοσιαλισμό.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πραγματοποιήθηκε στη Δυτική Ευρώπη και με τη στήριξη των αμερικανικών κεφαλαίων η καπιταλιστική ανασυγκρότηση που έδωσε ώθηση ιδιαίτερα στην ΟΔΓ.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, με τις καταστροφές παραγωγικών δυνάμεων στις καπιταλιστικές οικονομίες, λειτούργησε ως μια μεγάλη κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, αποκατέστησε τις ανισορροπίες από τη δεκαετία του '30 και έστρωσε το έδαφος για την αναζωογόνηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949-1968, Β΄ τόμος, σελ. 37).

Στην ΟΔΓ στο τέλος του 1949 το ακαθάριστο προϊόν της βιομηχανίας είχε φθάσει στα επίπεδα του 1936 και το 1950 βρίσκεται στο προπολεμικό επίπεδο. Από το 1952, οι εξαγωγές της ξεπερνούν κατά πολύ τις εισαγωγές της. (Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 6. σελ. 735 - 736).

Το «οικονομικό θαύμα» της καπιταλιστικής ΟΔΓ είχε ήδη γίνει πολύ πριν τις ρυθμίσεις του γερμανικού χρέους. Το όποιο «κούρεμά του» ήταν μια σταγόνα στον ωκεανό της βαρβαρότητας του καπιταλισμού μπροστά στη διεθνή καταστροφή κεφαλαίου από τον πόλεμο. Είναι κάλπικο, λοιπόν, το Συριζαίικο επιχείρημα ότι η Συμφωνία του Λονδίνου είναι η αιτία που δημιούργησε το γερμανικό «οικονομικό θαύμα».

Εξίσου κάλπικο είναι και το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ότι η ελληνική κυβέρνηση δε διεκδίκησε. Διεκδίκησε όπως κάθε καπιταλιστική κυβέρνηση για λογαριασμό των δικών της κεφαλαιοκρατών. Διεκδίκησε, μεταξύ των άλλων, και τις αποζημιώσεις 11 εφοπλιστών (Μαυρογορδάτου, Ανδρεάδη, Γουλανδρή κ.ά.) «κατόχων αποφάσεων του εν Παρισίοις Μικτού Ελληνογερμανικού Δικαστηρίου», όπως προκύπτει από υπόμνημά τους (Αρχείον Ελευθερίου Βενιζέλου). Στις 17 Μαρτίου 1930 ζήτησαν να τις πληρωθούν από το Ελληνικό Δημόσιο: «Να μας ενισχύσει παντοιοτρόπως και να μας πληρώσει το ποσό των αποφάσεών μας εις το ακέραιον ως δικαιούμεθα και άνευ ει δυνατόν φορολογίας».

Στο κείμενο της Συμφωνίας του Λονδίνου αναφέρεται: «11. Απαιτήσεις πηγάζουσαι εξ αποφάσεων του Μικτού Ελληνογερμανικού Δικαστηρίου ... θέλουσιν ακολουθήσει ευρύτερες συζητήσεις ων το αποτέλεσμα εάν εγκριθή θέλει καλυφθεί από της Διακυβερνητικής Συμφωνίας» (Εφημερίς Ελληνικής Κυβερνήσεως, ό.π. 399).

Τόσο οι πόλεμοι όσο και η κρίση έχουν αναδείξει καθαρά τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Τα όποια «κουρέματα» χρεών μέσα από τις ιμπεριαλιστικές διακρατικές συμφωνίες που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως ανάλογα προτείνει και το ΔΝΤ), τις συνέπειες των οποίων θα φορτώσουν στο λαό, δε θα αντιμετωπίσουν την αιτία της κρίσης. Θα οξύνουν τον ανταγωνισμό κρατών και μονοπωλίων, για να ξανακερδηθούν «τα κουρεμένα» και με αναδιατάξεις στις συμμαχίες τους.

Το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στη στήριξη κυβερνητικού σχήματος που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί ή και συνειδητά δεν επιδιώκει να συγκρουσθεί με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Καμία αναμονή «αριστερής» ή «πατριωτικής» κυβέρνησης, καμιά αυταπάτη παρά μόνο πάλη από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, πάλη που κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Κάθε άλλη λύση για την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου, είναι αγώνας του λαού κάτω από ξένη σημαία.

Του
Διονύση ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ*
*Ο Διονύσης Αρβανιτάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

12/5/2013

 -- Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ» Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΓΙΑΛΤΑ

30/9/2012

 -- Το γερμανικό χρέος, το «σχέδιο Μάρσαλ» και οι υπηρεσίες του ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο

2/10/2011

 -- Η ίδρυση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας

1/11/2009

 -- Διαρκής η ιμπεριαλιστική επέμβαση

23/9/2007

 -- Η ιμπεριαλιστική Συμφωνία του Μονάχου ενισχύει τη ναζιστική Γερμανία