Ανθη νεραντζιάς Vs ρόπαλα των ΜΑΤ;

Ανθη νεραντζιάς Vs ρόπαλα των ΜΑΤ;

Είναι η εποχή κάποιων ποιητών. Προχτές ένας παρουσίασε μια «αποθήκη καταλοίπων ηδονής» (Καναβούρης), χτες άλλος άφησε στην άκρη τη θλιβερή πραγματικότητα από την οποία εξασφαλίζει το «ευ ζην» του αναλύοντάς την καθημερινά ως πολιτικός αναλυτής και μας χάρισε το «νερολί» (το άρωμα από τα άνθη της νερατζιάς) και απεφάνθη: «Ενα άρωμα, ένα χρώμα και μια ριπή ανέμου. Σε μια στιγμή σού φανερώνεται το παν» (Ξυδάκης). Είχε προηγηθεί άλλος ένας «ερωδιός που συμβιώνει ανάμεσα σε χιλιάδες μέδουσες» (Πέρπερας).
***

Ομολογούμε την αμηχανία μπρος στον πλούτο των ποιητών. Ισως να φταίει που ακόμα «στο στόμα σαπίζουν τα μικρά πτώματα των πεθαμένων λέξεων, και δύο μονάχα ζουν χοντραίνοντας, "τσογλάνι", και μια άλλη ακόμα, θαρρώ: "ψωμί"» (Μαγιακόφσκι).
***

Την ώρα που οι τέτοιοι ποιητές πέριξ της πλατείας Καρύτση χαϊδολογούν ο ένας την «ευαισθησία» του άλλου, έξω στο δρόμο επικρατούν άλλες λέξεις: «Νόμος και τάξη».

Οπως χτες στις εγκαταστάσεις της επιχείρησης «Νουνού» (ρεπορτάζ στις σημερινές σελίδες του εργατικού), όπως το καλοκαίρι στη «Χαλυβουργία», όπως προχτές σε βάρος των αναπήρων έξω από το υπουργείο Υγείας.

Αντε να κάνεις ποίημα μ' αυτά. Ειδικά όταν ο προβαλλόμενος ως μέλλον της χώρας, ζώντας την ονείρωξη του εθνικού ηγέτη φοράει την κάσκα πιλότου ενός F-16 (συνέβη προχτές στο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας στη Λάρισα, αλλά εξαφανίστηκε ως εικόνα στα μέσα μαζικής εξαπάτησης προφανώς γιατί κινητοποιεί τους γελοιογράφους να μεγαλουργήσουν) και μας αφήνει με την απορία: Από πότε είναι ποίηση να χτυπάς ύπουλα κι από μακριά αυτόν που ούτε καν σε βλέπει;
***

Το θέμα μας, όμως, είναι το «νόμος και τάξη». Ως κάτι ευρύτερο: Οι εργατοπατέρες στο εργοστάσιο της «Πίνδος» διέγραψαν απολυμένη συνδικαλίστρια γιατί αντιτάχθηκε στο νόμο του αφεντικού, διατάραξε την τάξη του γκέτο. Αυτός ο νόμος και η τάξη του αφεντικού απαντήθηκαν άμεσα από την εργατική τάξη που αγκάλιασε την απολυμένη, επέβαλε απεργία στο γκέτο. Κόντρα στην «ιερή αγανάκτηση» των εργατοπατέρων που διαμαρτυρήθηκαν, γιατί η απεργία αποθαρρύνει τους επενδυτές.
***

Φοριέται πολύ η «ιερή αγανάκτηση» στις μέρες μας. Ειδικά στη Βουλή όπου το στημένο του θεάματος στην προανακριτική κάνει «μπαμ» από ένα μίλι μακριά. Παράγει θέαμα αλλά και αποτέλεσμα: Εντείνει τη φασιστικοποίηση της ζωής.
***

Σ' αντίθεση με τις κάλπικες ευαισθησίες εντός της αίθουσας που διερευνά τα σκάνδαλα, έξω στο δρόμο οι πρωταγωνιστές - υποστηριχτές της αστικής νομιμότητας - χειροκροτούν το «πατ - κιούτ» μιας Δικαιοσύνης που θάβει την ανθρωπιά, εξυψώνει το κτήνος. Κάποιοι δικαστές δε χρειάζεται να το ψάχνουν και πολύ: Είσαι αλλοδαπός; είσαι ένοχος. Είσαι αστυνόμος; είσαι αθώος. Στην ιστορία που περιγράφει ο χτεσινός «Ριζοσπάστης» τα ονόματα δεν έχουν σημασία. Είναι μια ιστορία που επαναλαμβάνεται καθημερινά και παντού όπου η εξουσία της αστικής τάξης κρύβει τις πομπές της, επικαλούμενη τη νομιμότητα που της παρέχει η συγκυρία των σημερινών συσχετισμών.

Αυτά που συμβαίνουν στα κρατητήρια δεν αφορούν σε απόδοση δικαιοσύνης. Είναι το μέτρο ενός πολιτισμού στον οποίο η ανθρώπινη ζωή είναι ένα σκουπίδι. Αλλοτε το χώνει κάτω απ' το χαλί, άλλοτε το πετά στον κάδο και σ' ορισμένες περιπτώσεις το καταγράφει ως άλλοθι ευαισθησίας (είναι η περίπτωση των εκθέσεων του ΟΗΕ).
***

Απέναντι σ' αυτόν τον πολιτισμό, η εργατική τάξη αρθρώνει έναν λόγο που πυκνώνει στις λέξεις νοήματα αιώνιας προϊστορίας: Ονομάζει ιμπεριαλισμό το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, που με την σειρά του ως έννοια κουβαλά μέσα του την ιστορία της εξέλιξης του κεφαλαίου ως αποτέλεσμα της ατομικής ιδιοποίησης του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

Είναι - αυτός ο λόγος - μια ποίηση που δεν την αντέχουν κάποιοι ποιητές της πλατείας Καρύτση, μια ποίηση που οδηγεί σε «ιερή αγανάκτηση» την εκλεκτή τέτοιου τύπου ποιητών εφημερίδα «Αυγή» να διαπιστώνει ότι «η συμπεριφορά της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ συνιστά ιστορικό αναχρονισμό». Γιατί; Γιατί, γράφει, «η ηγεσία του ΚΚΕ χαρακτηρίζει οπορτουνιστές τα στελέχη που διατυπώνουν διαφορετικές προτάσεις».

Πες το, ρε, Χαράλαμπε που μας έχεις ζαλίσει με την ποίηση. Αυτό που θες είναι να μένει στο απυρόβλητο ο οπορτουνισμός. Εντάξει. Να τους λέμε «ευκαιριακούς».

Αλλάζει κάτι για τους ποιητές που ραντίζουν την εκμετάλλευση με «νερολί»; Αλλάζει κάτι για τους ποιητές που ηδονίζονται όταν τα γκλομπς ανεβοκατεβαίνουν στα κεφάλια των εργατών; Αλλάζει κάτι για τα κοράκια που παριστάνουν τους ερωδιούς;

ΥΓ. Συγγνώμη σύντροφε εργάτη για τις «ποιητικές» παρεκτροπές, αλλά εκεί στο εποικοδόμημα πάνε να μας παίξουν μπάλα οι άμπαλοι. Ε, Νισάφι.