2015: Μονομερώς – Πώς αλλιώς;

 2015: Μονομερώς – Πώς αλλιώς;

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Τέτοιο 2015 ας έμπαινε και… με το δεξί! 

    

Παρά τις σκοτούρες και τις έγνοιες τους ο κ.Σαμαράς, ο κ.Βενιζέλος, τα ποτάμια, οι ρίζες, οι ελιές και οι λαγκαδιές τους τήρησαν το έθιμο. Eμφανίστηκαν πρωτοχρονιάτικα, μου ευχήθηκαν και μου υποσχέθηκαν ότι το 2015 θα μου το κάνουν καλύτερο. Τους ευχαριστώ πολύ.
Βέβαια μου έθεσαν μια προϋπόθεση για να μου κάνουν καλύτερο το 2015 από το 2014. Δύο, για την ακρίβεια, προϋποθέσεις: Πρώτον, ότι θα με κυβερνάνε αυτοί. Δεύτερον, ότι θα κάτσω ήσυχος…
Αν συμβούν αυτά, τότε – μου το υποσχέθηκαν – το 2015 το τούνελ της ζωής μου θα πλημμυρίσει από φως. Τι καλοί άνθρωποι. Και πόσο με σκέφτονται.
Ήταν τόσο πειστικοί στο λόγο τους που αισθάνομαι ότι μερικές φορές είμαι άδικος απέναντί τους. Καχύποπτος. Θα φταίει μάλλον ότι η καχυποψία προέρχεται από το γεγονός ότι εδώ και σαράντα χρόνια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω την ίδια εικόνα:
Θυμάμαι μονίμως έναν καλό κύριο – όχι πάντα τον ίδιο - να εμφανίζεται στην αρχή της χρονιάς, να μου λέει ότι με το νέο χρόνο θα έρθει το φως. Aρκεί να φερθώ αναλόγως: Να είμαι καλός, υπάκουος και φρόνιμος…
Στο μεταξύ, βέβαια, εγώ δεν έχω αλλάξει θέση. Παραμένω εγκιβωτισμένος στο τούνελ. Και κάθε τόσο μετράω τα ονόματά του: Άλλοτε μου το λέγανε «λιτότις». Μετά μου το λέγανε πιο ζουμπουρλούδικα: «Καταναλώνω περισσότερα απ’ όσα παράγω» μου το λέγανε. Μετά μου το είπανε «εκσυγχρονισμό». Και αργότερα μου το είπανε «μνημόνιο».
Εν ολίγοις κάθε φορά για αλλού ξεκινάγαμε κι αλλού με πηγαίνανε: Τη μια ξεκινήσαμε για να με πάνε στον «παράδεισο της ΕΟΚ που θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια». Την άλλη στο «απάνεμο λιμάνι του ευρώ». Την τρίτη στον «ευτυχή πυρήνα της ευρωζώνης».

Αλλά εγώ πάντα κατάληγα στο τούνελ. Πρόκειται για μυστήριο μέγα. Από τα πιο ανεξήγητα. Πιο ανεξήγητο κι απ’ το μυστήριο με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Που βρίζονταν σαν τα σκυλιά, αλλά τώρα έκαναν κολεγιά. Για να με σώσουν…     
Πέρασα τόσες δεκαετίες στο τούνελ που φαίνεται σαν να γεννήθηκα μέσα σ’ αυτό. Κι έτσι έκτοτε μεγάλωσα στο τούνελ και πορεύομαι στο τούνελ. Το ίδιο και η μάνα μου. Και ο πατέρας μου. Και οι φίλοι μου. Και οι δικοί τους πατεράδες.
Καμιά φορά σκέφτομαι αν θα υπήρχε πιθανότητα να το συνηθίσω, τελικά, το τούνελ που με έχουνε ρίξει. Αλλά αμέσως πέφτει το μάτι μου πάνω σ’ εκείνο που πλέον με εξοργίζει περισσότερο απ’ όλα.
Βλέπω ότι τώρα, εκτός από μένα, εκτός από τον πατέρα μου, εκτός από τους φίλους μου, τι έχουνε κάνει; Έχουνε αλυσοδέσει και το γιό μου μέσα στο τούνελ! Και τα άλλα παιδιά!
Τους ακούω να λένε στα παιδιά τα ίδια που λέγανε και σε μένα. Τα ίδια παραμύθια. Λένε τις ίδιες ψευτιές. Τις ίδιες αηδίες. Τις ίδιες προστυχιές.
Κι εκεί, στην εικόνα του γιού μου και των άλλων παιδιών, που τους υπόσχονται τα ίδια φούμαρα όπως σε μένα, εκεί, στην εικόνα και στην ιδέα ότι το τούνελ θα καταπιεί το γιό μου και τα άλλα παιδιά, εκεί ακριβώς είναι που μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
Εκεί όλο μου το «είναι» συνταράσσεται συθέμελα. Γιατί δεν φτάνει που οι παλιο(μπιπ…) θάψανε εμένα μέσα στο τούνελ. Θέλουν να θάψουν και το γιό μου – και τα άλλα παιδιά – μέσα στο τούνελ τους!
Ε, λοιπόν, όσο τους βλέπω να θέλουνε να κάνουνε και στα παιδιά μας ό,τι έκαναν σε εμάς, τόσο περισσότερο πείθομαι τι πρέπει να γίνει - και τι θα γίνει με το τούνελ τους: Θα τους πάρει και θα τους σηκώσει! Μαζί με το τούνελ τους!
Παρότι με χώσανε να ζω μέσα στο τούνελ τους αδιαλείπτως, κάπου το έχω ακούσει: Το πιο βαθύ σκοτάδι, λένε, είναι λίγο πριν ξημερώσει! Αυτό, λοιπόν, θα πω στο γιό μου.
Το 2015, θα του πω, για να είναι μια καλή χρονιά πρέπει να τους αψηφίσει. Για να είναι μια χρονιά  ανάτασης από το βούρκο του τούνελ τους πρέπει να τους γράψει. Κανονικά! Για να είναι μια χρονιά αλληλεγγύης και ανασύνταξης των εκατομμυρίων ψυχών που χειμάζονται στην καταχνιά και την αιθαλομίχλη των μαγκαλιών πρέπει να τους πολεμήσει!
Το 2015 για να είναι μια καλή χρονιά πρέπει να είναι ανυπάκουος. Να είναι απείθαρχος στα κηρύγματα του ραγιαδισμού τους. Πρέπει να αντισταθεί στη μαυρίλα των εκβιασμών τους. Για να είναι μια καλή χρονιά, το 2015 δεν πρέπει να τρομοκρατηθεί.
Το 2015 πρέπει αυτός να τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες! Και για να το καταφέρει – το πήραμε πια το μάθημα τόσα χρόνια μέσα στο τούνελ – έχει ένα τρόπο: Δεν πρέπει να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο από την πλήρη, την οριστική, την αμετάκλητη συντριβή του τούνελ τους.
Να τους πολεμήσει! Χωρίς καμία συνδιαλλαγή. Χωρίς καμία αναμονή. Χωρίς καμία διαπραγμάτευση με τους εργολάβους του τούνελ. Χωρίς καμία υποχώρηση στους τραπεζίτες του τούνελ.
Το 2015 μπορεί να είναι μια καλή χρονιά. Είναι μια δυνατότητα που για να υλοποιηθεί απαιτεί να την περπατήσουμε μαζί με τα παιδιά μας, για εμάς και για τα παιδιά μας, κόντρα σε όσους και σε ό,τι μας εμποδίζει να βαδίσουμε. Κόντρα στη «φρονιμάδα» της Κομισιόν, στις απειλές του ΔΝΤ, στα τελεσίγραφα των τηλεοπτικών πυροβολαρχιών, στους κινδυνολόγους της πολιτικής σαπίλας. Κόντρα στο φόβο αλλά και στις αυταπάτες, χωρίς υποχώρηση στους ιταμούς εκβιαστές αλλά και χωρίς την ψευδαίσθηση ότι το ξέφωτο θα έρθει μέσα στο τούνελ.  
Το 2015 μπορεί να είναι μια καλή χρονιά. Αν θα μετουσιωθεί αυτή η δυνατότητα σε πραγματικότητα είναι δική μας απόφαση. Απόφαση του λαού. Και φυσικά τέτοιες αποφάσεις δεν τις παίρνει κανείς σε συνεννόηση με τα μαντρόσκυλα του τούνελ ή με τα ανδρείκελα των ντόπιων και ξένων «Αγορών». Η Ιστορία των κολασμένων, η Ιστορία των αδικημένων επιβεβαιώνει ότι τέτοιες αποφάσεις παίρνονται μονομερώς. Πώς αλλιώς;