Διαπραγμάτευση ξανά...

Διαπραγμάτευση ξανά...

Και τώρα ξεκινά (ξανά) η διαπραγμάτευση! Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τίποτα δεν παίζεται όσον αφορά τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης είναι δεδομένο και αντιλαϊκό. Αποτελεί συνέχεια των εξάμηνων διαπραγματεύσεων, που είχαν ως αποκορύφωμα την τελευταία αντιλαϊκή συμφωνία της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης. Δηλαδή, μια διαπραγμάτευση για λογαριασμό των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου που θέλουν να εξασφαλίσουν παραμονή της χώρας στην ΕΕ, στήριξη των τραπεζών, πρόσβαση σε επενδυτικά χρηματοδοτικά πακέτα (π.χ. το λεγόμενο πακέτο 35 δισ. του Γιούνκερ), νέο δάνειο, ρύθμιση αποπληρωμής του χρέους, ώστε κρατικό χρήμα να διοχετευτεί σε επενδυτικά σχέδια, «προσέλκυση επενδύσεων», δηλαδή άνοιγμα αγορών, ιδιωτικοποιήσεις, ξαναμοίρασμα της πίτας. Προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η νέα αντιλαϊκή επίθεση που σηματοδοτήθηκε με τα προαπαιτούμενα που έφερε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και που θα επιβεβαιωθεί με τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα συνοδεύουν τη διαπραγμάτευση και συμφωνία για νέα δανειακή σύμβαση και νέο μνημόνιο.
Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι η διαπραγμάτευση θα είναι ανέφελη. Οπως είχαμε πει εξαρχής, η επιδίωξη μιας συμφωνίας περνάει μέσα από τις ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις και αντιθέσεις που διεξάγονται σε επίπεδο ΕΕ και Ευρωζώνης, αλλά έχει και υπερατλαντικές διαστάσεις. Τα «τσαλιμάκια» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, σχετικά με την συμμετοχή του στο νέο πρόγραμμα, εκφράζουν τις γνωστές πια αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο ΔΝΤ (και κατά προέκταση των ΗΠΑ) με την ΕΕ και την Ευρωζώνη σχετικά με τη ρύθμιση του χρέους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πραγματικά «όλα παίζονται» σε σχέση με το ποιος θα βγει λιγότερο ή περισσότερο χαμένος από αυτήν τη διαπραγμάτευση, που αντικειμενικά ξεφεύγει από τα όρια του «ελληνικού ζητήματος» και αφορά το αβέβαιο πια μέλλον της Ευρωζώνης, την υλοποίηση των σχεδίων για πιο αυστηρή λειτουργία, θεσμική θωράκισή της κ.λπ.
Τι μπορεί, λοιπόν, οι εργαζόμενοι, ο λαός να περιμένουν απ' αυτές τις διαπραγματεύσεις; Τίποτα θετικό. Εχουν πείρα ότι κάθε τέτοιος νέος γύρος όλο και χειρότερο αποτέλεσμα φέρνει για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Δεν πρέπει, λοιπόν, να δείξουν καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση που ξαναπαίζει το παιχνίδι της σκληρής διαπραγμάτευσης, με την οποία δήθεν θα βελτιώσει τα αντιλαϊκά μέτρα που ήδη αποφάσισε και καλείται να υλοποιήσει. Αυτά που επιδιώκει να κερδίσει το κεφάλαιο δεν θα είναι και δικά του κέρδη, θα φορτωθούν στις δικές του πλάτες. Απέναντι, λοιπόν, στο κλίμα αναμονής, εφησυχασμού που πάει να καλλιεργηθεί απάντηση είναι η δράση μέσα από τα Συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές, η παρακολούθηση των πολιτικών θέσεων του ΚΚΕ.