Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Οι αγώνες του Ρίο ήταν μια καλή αφορμή, για να ξεδιπλωθεί η (νεο)φιλελεύθερη αφήγηση περί αριστείας και του (αριστερού) κρατισμού – εξισωτισμού που την καταπολεμά, την υπονομεύει και δεν την αφήνει να αναδειχτεί. Η περιβόητη αφίσα ενός τοπικού παραρτήματος της ΝΔ έσπευσε να καπηλευτεί την αγωνιστική επιτυχία της Άννας Κορακάκη και να δώσει το ιδεολογικό στίγμα του χώρου. Κι αν καταδικάστηκε τελικά από τα κεντρικά, αυτό έγινε για το επικοινωνιακό κομμάτι της υπόθεσης, κι όχι ως προς την ουσία και το περιεχόμενό της.
Η αφήγηση είναι σχετικά απλή. Οι καλοί κι οι άξιοι προχωρούν μπροστά σε αυτή τη ζωή. Οι υπόλοιποι, εφόσον δεν επιλέγουν από μόνοι τους να πέσουν στον Καιάδα, για να μην μπαίνουν εμπόδιο στην επιτυχία, μπορούν απλώς να χρησιμεύσουν ως βάθρο για όσους πατάνε επί πτωμάτων κι ανεβαίνουν στην ιεραρχία. Όταν αντιδρούν όμως, τότε εκφράζουν τη μετριοκρατία του όχλου, που φθονεί τους ικανούς και προσπαθεί να τους φέρει στα μέτρα της, βάζει προσκόμματα στην πρόοδο και την ανάπτυξη, αδυνατεί να δει -σε κάθε τομέα- το “σαξές στόρι”, τη θετική πλευρά των πραγμάτων, την Ελλάδα που ξεγλιστρά από την κατήφεια, τη μιζέρια και τη μελαγχολία, που καταξιώνεται και θριαμβεύει, αντεπιτίθεται και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Όλοι έχουμε ευκαιρίες σε αυτή τη ζωή (προφανώς ίσες, χωρίς ταξικό πρόσημο και καθορισμό), αλλά μόνο οι άξιοι τις άρπαξαν και τις εκμεταλλεύτηκαν, γιατί ήταν ικανοί κι έξυπνοι, σε αντίθεση με τους άλλους, τους αποτυχημένους κι ηττοπαθείς, τους άνεργους, τους μεροκαματιάρηδες, τους άστεγους, τους πρόσφυγες, τους σύγχρονους αβράκωτους, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα -αλλά αυτό είναι καθαρά δική τους ευθύνη. Οι άριστοι οφείλουν να μας κυβερνούν (αριστοκρατία) μακριά από χρονοβόρες και λανθασμένες συλλογικές αποφάσεις (όπως τα δημοψηφίσματα για την ΕΕ, σε όλη την Ευρώπη). Είναι αυτοί που κινούν μπροστά τον τροχό της ιστορίας κι όχι οι άβουλες μάζες, οι τάξεις, το κοινωνικό σύνολο.
Στον αθλητισμό μπερδεύονται λίγο, γιατί το γνωστό ιδεολόγημα περί κρατισμού έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με την πραγματικότητα, τα μειωμένα κονδύλια και τις αθλητικές ομοσπονδίες που φυτοζωούν. Αλλά το κράτος είναι σε κάθε περίπτωση ίδιο, τόσο όταν αφήνει ουσιαστικά αβοήθητους τους πρωταθλητές, όσο και όταν έχει την επιστασία ενός προγράμματος “παραγωγής πρωταθλητών και μεταλλίων”, με το λεγόμενο “κρατικό πρωταθλητισμό”. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και της νοσηρής κατάστασης που επικρατεί στο σύγχρονο πρωταθλητισμό. Όσο για το άνοστο κλισέ περί της “τελευταίας σοβιετικής χώρας στην Ευρώπη” αναρωτιέται κανείς τι σχέση έχουν όλα αυτά με το σοβιετικό αθλητισμό και τις δομές μαζικού λαϊκού αθλητισμού, που κάλυπταν μια βασική ανάγκη για όλο τον πληθυσμό κι όλες τις ηλικίες.
Οι φιλελεύθεροι παίρνουν απλώς από τους σοβιετικούς τη λογική της διαλεκτικής σχέσης “περισσότερο κράτος, για να μην υπάρχει κράτος” (γιατί θα πάψει να είναι δύναμη πάνω από την κοινωνία, θα καταστεί περιττό και θ’ αρχίσει να απονεκρώνεται) και την αντιστρέφουν, με το σύνθημα: “λιγότερο κράτος, για να υπάρχει περισσότερο κράτος”, δηλ λιγότερα δημόσια αγαθά και περιορισμοί, για να δρα ανεξέλεγκτα η εκμεταλλεύτρια τάξη και να εδραιώσει την εξουσία της.
Όσο για το αθλητικό κομμάτι της υπόθεσης, την καλύτερη απάντηση την δίνουν οι δηλώσεις της μητέρας του χρυσού Ολυμπιονίκη, Λευτέρη Πετρούνια.
Είναι απαράδεκτο που τα ΜΜΕ δεν παρουσίασαν τις προσπάθειες όλων των Ελλήνων αθλητών. Είμαι περήφανη για το παιδί μου, αλλά και για όλους τους αθλητές που πήγαν στο Ρίο και προσπάθησαν, είτε πήραν μετάλλιο, είτε όχι. Πρέπει να συνεχιστεί ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, να ενισχυθεί μέσα από τα μέσα μαζικής δικτύωσης όλος ο αθλητισμός.