Τα εργατικά «ατυχήματα» δεν αυξάνονται μόνο στη «μεταμνημονιακή»
Ελλάδα, αλλά είναι μια σκληρή πραγματικότητα που καλούνται να
αντιμετωπίσουν στον αγώνα τους για το μεροκάματα εργαζόμενοι σε όλο τον
κόσμο, ακόμα και σε χώρες – πρότυπα καπιταλιστικής ανάπτυξης όπως ο
Καναδάς. Τα επίσημα στοιχεία κάνουν λόγο για 1000 νεκρούς από αίτια που
σχετίζονται με την εργασία του, πρόσφατη έρευνα ωστόσο ανεβάζει τον
αριθμό τουλάχιστον στο δεκαπλάσιο.
Σύμφωνα με τους ερευνητές οι επίσημες στατιστικές βασίζονται στην υπηρεσία AWCBC δηλαδή το Σύμβουλιο Εργατικών Αποζημιώσεων του Καναδά, που περιλαμβάνει μόνο όσες περιπτώσεις δκαιούνται αποζημίωσης. Αυτό σημαίνει πως όσοι εργάτες δεν καλύπτονται, πέθαναν από εργασιακές ασθένειες ή έχασαν τη ζωή τους καθ’ οδόν από και προς την εργασία τους δεν περιλαμβάνονται στα στοιχεία.
Οι συγγραφείς υποστηρίζουν πως η κατάσταση αυτή μοιάζει με τη συμπερίληψη μόνο των δολοφονιών που έχουν διαλευκανθεί στις εγκληματολογικές στατιστικές, χωρίς τις απόπειρες δολοφονίες, τις άλυτες υποθέσεις ή τους ύποπτους θανάτους.
Σύμφωνα με τον καθηγητή εγκληματολογίας στο πανεπιστήμιο της Οτάβα Στίβεν Μπιτλ, η αντίληψη περί εργασιακών δυστυχημάτων είναι πολύ στενή κι αφήνει απέξω την πλειονότητα των θανάτων που σχετίζονται με τη δουλειά του θύματος. Πέρσι το Συμβούλιο Αποζημιώσεων ενέκρινε ποσά για 904 περιπτώσεις, είτε άμεσων δυστυχημάτων είτε ασθενειών που οφείλονταν στην εργασία. Ο Μπιτλ εκτιμά πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων κυμαίνεται μεταξύ 10 και 13 χιλιάδων ετησίως.
Περίπου δυο εκατομμύρια Καναδοί εργαζόμενοι αποκλείονται από τις επίσημες στατιστικές, καθώς δεν καλύπτονται από το Συμβούλιο Αποζημιώσεων. Πρόκειται για οικιακούς βοηθούς, αγρότες, τραπεζοϋπαλλήλους και αυτοαπασχολούμενους. Υπάρχουν περιοχές μάλιστα, όπως το Οντάριο, όπου μόνο 24% των εργαζομένων καλύπτονται από το Συμβούλιο.
Επίσης υπάρχουν περιστατικά θανάτων που επέρχονται μέρες μετά τη νοσηλεία του εργαζόμενου, οι οποίοι δεν καταγράφονται ως εργατικά δυστυχήματα. Χωρίς καταγραφή μένουν συνήθως και οι νεκροί αγρότες, που εκτιμάται πως ανέρχονται σε 64 το χρόνο.
Ο Μπιτλ επέλεξε συνειδητά να συμπεριλάβει στις εκτιμήσεις του και τους θανάτους σε τροχαία στη διάρκεια προσέλευσης ή επιστροφής από την εργασία, τους οποίους αποτιμά σε 460 κάθε χρόνο. Ο καθηγητής εξηγεί την επιλογή του λέγοντας πως υπάρχει η νοοτροπία πως ο εργαζόμενος πρέπει να είναι στη δουλειά του, ανεξάρτητα από το αν είναι άρρωστος ή αν ο καιρός είναι τόσο άσχημος που δε θα έπρεπε να οδηγεί εκείνη την ώρα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα μαθητευόμενου σε ραδιοφωνικό σταθμό της Αλμπέρτα το 2013, που έχασε τη ζωή του σε τροχαίο μετά από 16ωρη βάρδια στο σταθμό.
Η έρευνα προτείνει επίσης να συμπεριληφθούν στους θανάτους σχετιζόμενους με την εργασία κι εκείνη πχ μιας συζύγου που χάνει τη ζωή της πλένοντας ρούχα με χημικά από τη δουλειά του άντρα της.
Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα είναι οι αυτοκτονίες που προκαλούνται – εν μέρει τουλάχιστον – από την πίεση στο χώρο δουλειάς. Σύμφωνα με τον Μπιτλ, μεταξύ 10 και 17% των αυτοκτονιών ετησίως, δηλαδή μεταξύ 400 και 800 περιπτώσεων, συνδέονται με την εργασία των αυτόχειρων.
Ανεξερεύνητος σε μεγάλο βαθμό παραμένει ο αριθμός συσχέτισης της εργασίας με κρούσματα καρκίνου και άλλων ασθενειών. Το συμβούλιο αποζημιώσεων εγκρίνει συνήθως 500 ως 600 περιπτώσεις αποζημίωσης για θάνατο από επαγγελματική ασθένεια, κατά τον Μπιτλ ωστόσο, ο πραγματικός αριθμός ανέρχεται σε τουλάχιστον 8000 νεκρούς.
Με πληροφορίες από cbc.ca
Σύμφωνα με τους ερευνητές οι επίσημες στατιστικές βασίζονται στην υπηρεσία AWCBC δηλαδή το Σύμβουλιο Εργατικών Αποζημιώσεων του Καναδά, που περιλαμβάνει μόνο όσες περιπτώσεις δκαιούνται αποζημίωσης. Αυτό σημαίνει πως όσοι εργάτες δεν καλύπτονται, πέθαναν από εργασιακές ασθένειες ή έχασαν τη ζωή τους καθ’ οδόν από και προς την εργασία τους δεν περιλαμβάνονται στα στοιχεία.
Οι συγγραφείς υποστηρίζουν πως η κατάσταση αυτή μοιάζει με τη συμπερίληψη μόνο των δολοφονιών που έχουν διαλευκανθεί στις εγκληματολογικές στατιστικές, χωρίς τις απόπειρες δολοφονίες, τις άλυτες υποθέσεις ή τους ύποπτους θανάτους.
Σύμφωνα με τον καθηγητή εγκληματολογίας στο πανεπιστήμιο της Οτάβα Στίβεν Μπιτλ, η αντίληψη περί εργασιακών δυστυχημάτων είναι πολύ στενή κι αφήνει απέξω την πλειονότητα των θανάτων που σχετίζονται με τη δουλειά του θύματος. Πέρσι το Συμβούλιο Αποζημιώσεων ενέκρινε ποσά για 904 περιπτώσεις, είτε άμεσων δυστυχημάτων είτε ασθενειών που οφείλονταν στην εργασία. Ο Μπιτλ εκτιμά πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων κυμαίνεται μεταξύ 10 και 13 χιλιάδων ετησίως.
Περίπου δυο εκατομμύρια Καναδοί εργαζόμενοι αποκλείονται από τις επίσημες στατιστικές, καθώς δεν καλύπτονται από το Συμβούλιο Αποζημιώσεων. Πρόκειται για οικιακούς βοηθούς, αγρότες, τραπεζοϋπαλλήλους και αυτοαπασχολούμενους. Υπάρχουν περιοχές μάλιστα, όπως το Οντάριο, όπου μόνο 24% των εργαζομένων καλύπτονται από το Συμβούλιο.
Επίσης υπάρχουν περιστατικά θανάτων που επέρχονται μέρες μετά τη νοσηλεία του εργαζόμενου, οι οποίοι δεν καταγράφονται ως εργατικά δυστυχήματα. Χωρίς καταγραφή μένουν συνήθως και οι νεκροί αγρότες, που εκτιμάται πως ανέρχονται σε 64 το χρόνο.
Ο Μπιτλ επέλεξε συνειδητά να συμπεριλάβει στις εκτιμήσεις του και τους θανάτους σε τροχαία στη διάρκεια προσέλευσης ή επιστροφής από την εργασία, τους οποίους αποτιμά σε 460 κάθε χρόνο. Ο καθηγητής εξηγεί την επιλογή του λέγοντας πως υπάρχει η νοοτροπία πως ο εργαζόμενος πρέπει να είναι στη δουλειά του, ανεξάρτητα από το αν είναι άρρωστος ή αν ο καιρός είναι τόσο άσχημος που δε θα έπρεπε να οδηγεί εκείνη την ώρα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα μαθητευόμενου σε ραδιοφωνικό σταθμό της Αλμπέρτα το 2013, που έχασε τη ζωή του σε τροχαίο μετά από 16ωρη βάρδια στο σταθμό.
Η έρευνα προτείνει επίσης να συμπεριληφθούν στους θανάτους σχετιζόμενους με την εργασία κι εκείνη πχ μιας συζύγου που χάνει τη ζωή της πλένοντας ρούχα με χημικά από τη δουλειά του άντρα της.
Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα είναι οι αυτοκτονίες που προκαλούνται – εν μέρει τουλάχιστον – από την πίεση στο χώρο δουλειάς. Σύμφωνα με τον Μπιτλ, μεταξύ 10 και 17% των αυτοκτονιών ετησίως, δηλαδή μεταξύ 400 και 800 περιπτώσεων, συνδέονται με την εργασία των αυτόχειρων.
Ανεξερεύνητος σε μεγάλο βαθμό παραμένει ο αριθμός συσχέτισης της εργασίας με κρούσματα καρκίνου και άλλων ασθενειών. Το συμβούλιο αποζημιώσεων εγκρίνει συνήθως 500 ως 600 περιπτώσεις αποζημίωσης για θάνατο από επαγγελματική ασθένεια, κατά τον Μπιτλ ωστόσο, ο πραγματικός αριθμός ανέρχεται σε τουλάχιστον 8000 νεκρούς.
Με πληροφορίες από cbc.ca
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου