Εσύ πας χαρούμενος στη δουλειά σου;

Ελπίδα Πουρναρά

Πριν λίγες μέρες έγινε γνωστό πως η Ελένη Μπότα, δημοσιογράφος, απολύθηκε «επειδή δεν πήγαινε χαρούμενη στη δουλειά της». Η εργοδοσία για ακόμα μία φορά έδειξε πως τα κριτήρια αξιολόγησης της συνέπειας και του επαγγελματισμού των εργαζομένων – τόσο στο χώρο των ΜΜΕ όσο και στους υπόλοιπους – είναι το χαμογελόμετρο και προπαντός το φαίνεσθαι. Η άνεση και η υπέρμετρη εξωστρέφεια χαρακτηρίζουν τον καλό εργαζόμενο, την ίδια στιγμή που η διακριτικότητα, η ευγένεια και ενδεχομένως οι χαμηλοί τόνοι τον κατατάσσουν στα μαύρα πρόβατα του χώρου. Διότι, αγαπητέ, δεν έχει σημασία το ποιόν σου και το έργο σου, παρά το να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου όσο πρέπει κι εκεί που πρέπει.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση – καταγγελία της ΕΣΗΕΑ, ίδια σύσταση έχει γίνει και σε άλλη δημοσιογράφο, η οποία «απλά περιχαρακώνεται πίσω από το καλό ρεπορτάζ», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά. Την ίδια ώρα, δεκάδες δημοσιογράφοι εργάζονται εν γνώσει τους αφιλοκερδώς, άλλοι τόσοι εργάζονται απλήρωτοι και ανασφάλιστοι παρά τις συμβάσεις που έχουν υπογραφεί διμερώς, φλερτάροντας με την απόλυση στην περίπτωση που διεκδικήσουν όσα τους αναλογούν. Ή ακόμα-ακόμα αρκούνται στην υποαπασχόληση, παρέχοντας ταυτόχρονα οκτάωρα και δεκάωρα δουλειάς. Κι άντε να φυτέψεις σε όλους αυτούς ένα χαμόγελο στα χείλη και να τους πείσεις πως όλα είναι εντάξει.

Το περιβάλλον εργασίας προστάζει να εισέρχεσαι σε αυτό με προσωπείο κι αν δε χαμογελάς, φεύγεις. Η ηθική και η ανθρωπιά – πολλώ δε μάλλον η συναίσθηση – είναι λέξεις καταγεγραμμένες στα κιτάπια των εργοδοτών με τα απαγορευμένα. Καθημερινά η ασυδοσία των αφεντικών (μικρών ή μεγάλων) δείχνει τα δόντια της στους εργαζομένους, κι ας λέει ο θυμόσοφος λαός πως “σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει”.

Πολλές φορές, δαγκώνει πιο δυνατά από ποτέ. Κι ακόμα περισσότερες φορές, δαγκώνει χαμογελώντας.