Συμμαχίες...

Ενα από τα επιχειρήματα που καταρρίπτονται με πάταγο στα Ελληνοτουρκικά είναι και αυτό: «Ευτυχώς που είμαστε στο ΝΑΤΟ. Φανταστείτε πού θα έφτανε η επιθετικότητα της Τουρκίας αν δεν ήμασταν μέλη της ίδιας συμμαχίας».
Δεν είναι μόνο οι τελευταίες εξελίξεις, αλλά και ολόκληρη η ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, από το 1952 που οι δύο χώρες έγιναν ταυτόχρονα μέλη του ΝΑΤΟ, που αποδεικνύουν ότι η συνύπαρξή τους στην ιμπεριαλιστική συμμαχία δεν άμβλυνε τις αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις των δύο κρατών, ούτε βέβαια κατοχύρωσε σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη, οι αμφισβητήσεις εντάθηκαν.
Στο πλαίσιο της ΝΑΤΟικής συμμαχίας, οι αντιθέσεις της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης έγιναν πιο σύνθετες. Δεν πρόκειται απλώς για «διμερείς διαφορές» αλλά συνδέθηκαν με τους σχεδιασμούς της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, με την επιθετικότητά της ενάντια στην ΕΣΣΔ και τα σοσιαλιστικά κράτη παλιότερα, με μέτωπο στους ανταγωνιστές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους σήμερα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και παίρνοντας πάντα υπόψη τον ισχυρότερο στρατιωτικό και πολιτικό ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, προωθούνται η λογική της συνεκμετάλλευσης και συνδιαχείρισης, το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, η υιοθέτηση δηλαδή τουρκικών αξιώσεων υπό την επιδιαιτησία ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ.
Η ελληνική αστική τάξη και τα κόμματά της συνειδητά αποδέχονται και ενεργητικά προωθούν τέτοιους επικίνδυνους σχεδιασμούς, στο όνομα της ΝΑΤΟικής «συνοχής» και της «εύρυθμης λειτουργίας» της νοτιοανατολικής στρατιωτικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
Οι στόχοι και σήμερα της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης της Ελλάδας» περνάνε μέσα από την ενεργό συμμετοχή και στήριξη των σχεδιασμών ΝΑΤΟ και ΕΕ. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο παίρνει η ελληνική αστική τάξη μέρος σε ένα σύνθετο παζάρι ανταγωνισμού, όξυνσης και συμβιβασμού με την τουρκική αστική τάξη.
Αλλωστε, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ συνιστούν κυνικά στη «σύμμαχο» Ελλάδα να αντιμετωπίσει την Τουρκία με βασικό κριτήριο τη διασφάλιση της συνοχής του ΝΑΤΟ, ως αναγκαία προϋπόθεση για να διατηρήσει την ισχύ του έναντι των ανταγωνιστών, Κίνας και Ρωσίας.
Η συμμετοχή λοιπόν στο ΝΑΤΟ, όπως και σε κάθε είδους ιμπεριαλιστική συμμαχία, δεν λύνει, δεν αντιμετωπίζει τέτοιες αντιθέσεις, ούτε προστατεύει κυριαρχικά δικαιώματα και σύνορα.
Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ επαναλαμβάνουν μονότονα το «βρείτε τα», την ίδια ώρα που η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα παραδέχονται κυνικά ότι στο ενδεχόμενο μιας στρατιωτικής εμπλοκής - που θα αξιοποιηθεί έτσι κι αλλιώς για την επιτάχυνση του συμβιβασμού και της συνεκμετάλλευσης - δεν περιμένουν καμία βοήθεια από τους υπόλοιπους ΝΑΤΟικούς συμμάχους.
Σήμερα οι αντιθέσεις στο ΝΑΤΟ οξύνονται, σε βαθμό που η Γαλλία να το χαρακτηρίζει «εγκεφαλικό νεκρό». Κατά τον ίδιο τρόπο μεγαλώνει η αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και τα ευρωπαϊκά κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ, παρά τις προσπάθειες να εμφανιστούν ως ένας αρραγής συνασπισμός απέναντι στους ανταγωνιστές τους.
Και μιας και μιλάμε για συμμαχία, πού ακούστηκε αλήθεια μία χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ να διαφημίζει τις σχέσεις της με μία άλλη ως «εγγύηση» ότι θα απαντηθεί αποφασιστικά η επιθετικότητα μιας τρίτης, στην προκειμένη περίπτωση της Τουρκίας, όπως κάνει τώρα η ελληνική κυβέρνηση, προβάλλοντας τη «στρατηγική συμμαχία» με τη Γαλλία;
Το ΝΑΤΟ είναι συμμαχία ανάμεσα σε «λύκους», είναι μια επιθετική ιμπεριαλιστική συμμαχία. Η ελληνική αστική τάξη συμμετέχει συνειδητά, δραστήρια και ενεργά, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της, τα κέρδη της από διάφορες μπίζνες στην περιοχή. Δεν μπορεί, ούτε πρόκειται ποτέ μια ιμπεριαλιστική συμμαχία, που διαλύει χώρες, που ενισχύει εθνικισμούς και θρησκευτικές αντιθέσεις, να κατοχυρώσει σύνορα και κυριαρχικά διακαιώματα.
Επιλογή για τα πραγματικά συμφέροντα του λαού είναι η αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τα εγκληματικά τους σχέδια, το δυνάμωμα της πάλης για να κατακτήσει ο ίδιος την εξουσία.