Ετούτη η άνοιξη μυρίζει αγωνία και θάνατο. Μαζί με τη γύρη σκορπιέται και μια συνθλιπτική σκόνη ανασφάλειας, που δε διαλύεται από τα πυρά ομαδόν μιας τεχνητής αναπτυξιακής ψευτοαισιοδοξίας. Απ’ άκρου σ’ άκρο στην Ευρώπη των συμφερόντων των πολυεθνικών, με εμπορευματοποιημένο και το τελευταίο δημόσιο αγαθό, η απόπειρα να εμφανιστούν ως ελεύθεροι πολιορκημένοι οι μαθητές, οι φοιτητές, οι πολίτες καταναλωτές και οι καταχρεωμένοι υπόδουλοι εργαζόμενοι, στήνει ένα καρακιτσαριό αγοραστικού Μεσολογγίου. Ο λαός βρίσκεται αντιμέτωπος, όχι με σαρακηνά σπαθιά και σαρικοφόρες χαντζάρες, αλλά με τη χλαπαταγή γκρεμισμένων ψευδαισθήσεων και τη βαθιά ανήθικη διαταγή: σώσου μόνος σου.
Η πανδημία γύμνωσε ιδεολογικά την κυρίαρχη αστική τάξη. Η οποία, κάθε μέρα, πρέπει να αποδεικνύει πώς μπορεί να υπερασπίζεται τα καλά και συμφέροντά της. Ακόμα κι όταν φτάνει στο σημείο να μπερδεύει τη λέξη επίταξη σκόπιμα με τη λέξη επιστράτευση, ενώ ξέρει ότι η πρώτη αφορά κτήρια, εργαλεία και υλικά, και η δεύτερη ανθρώπους και υπηρεσίες τους. Έτσι ώστε να μην καταλαβαίνουν οι πολλοί, ότι ήδη στον εικοστό πρώτο αιώνα, πάνω στην «ευκαιρία» της πανδημίας, οι τρομαγμένοι άνθρωποι μετατρέπονται ευκολότερα σε αντικείμενο-res.
Τρανό παράδειγμα η NOVARTIS. Το μέγα σκάνδαλο, η μεγάλη σκευωρία, δηλαδή οι δυο εκδοχές των ομοιόμορφων αλλά όχι ομοιόχρωμων κομμάτων εξουσίας, που μας προέκυψαν μέσα από ανίερες συγκυβερνήσεις την τελευταία δεκαετία. Μεγαλοστομίες, δράματα, το πικρό δάκρυ του σεβάσμιου ασπρομάλλη κυρίου Πικραμμένου, η θεατρική παράσταση όχι των δέκα μικρών νέγρων, αλλά αυτή που ονομάστηκε «δέκα κάλπες αναζητούν τον ένοχο», με τους 300 του κοινοβουλευτικού Λεωνίδα σε ψηφοφορική παρέλαση. Και μ’ αυτά και μ’ εκείνα, και με κέρδη για τη Novartis, που δεν έχει πού να τα βάλει, και με ατέρμονες αναλύσεις για τα χρέη, κι όχι το ροκ του μέλλοντός μας, ήρθαν και οι μαζικές απολύσεις στη Novartis εν Ελλάδι. Κι ούτε ένα δάκρυ, έστω ψεύτικο, κι ούτε μια κάλπη, για τις ξεπατωμένες από τη γενικευμένη ανεργία οικογένειες. Η αριστεία της ταξικής υποκρισίας ήρθε για μια ακόμα φορά αντιμέτωπη με το κόμμα των εργαζομένων, και το ημιλιπόθυμο εργατικό κίνημα. Και μες στην πανδημία, με μάσκες αλλά όχι φίμωτρα, άντε να ψάχνεις ν’ ακουστούν έστω και για μισό λεπτό στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα, ή πίσω από πέντε – έξι στραγγαλισμένες απ’ τον έλεγχο των αφεντικών αράδες στις εφημερίδες και τις ιστοσελίδες, όσοι σαν κι εμάς, στα σωματεία, στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ, καταγγέλλουμε και αντιπαλεύουμε τη συμπίεση της εργασίας και της ζωής σε κόστος υπό συνεχή περικοπή. Ποιος θα δώσει χώρο στον απολυμένο της Novartis και βήμα για να πει τον πόνο του, όπως τον ξεδίπλωσε ο Λοβέρδος, ο Σαμαράς, ο Άδωνης κι ο Πικραμμένος; Κανείς.
Άλλωστε ποιος θ’ ακούσει τα ουρλιαχτά της ηλεκτροφόρας λαιμητόμου, με τρεις καμένους κι έναν επιζήσαντα, από τις στρατιές των εργολαβικών μεροκαματιάρηδων… Ουρλιαχτά πόνου, που δεν δικαιούνται ούτε το ένα χιλιοστό της αναλυτικής ειδησεογραφίας και της λεπτομερούς ανάλυσης για το πώς άλλαξε χέρια ιδιοκτησίας στον Ακτορα, και πώς τεμαχίστηκε για το καλό της η κραταιά ΔΕΗ…
Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο πάλι ο διάολος, και του καπιταλισμού, στις λεπτομέρειες κρύβεται. Διαβάζω κι αναγουλιάζω το… ρεπορτάζ για το τραγικό δυστύχημα, σε εποχή νομοθετημένου τουλάχιστον δεκάωρου εργασίας και την υπερεκμετάλλευση να ‘χει χτυπήσει κόκκινο, πως οι τρεις νεκροί ήταν όλοι απ’ την Εύβοια, δύο Έλληνες κι ένας Αλβανός. Λες κι έχει σημασία η εθνικότητα των καρβουνιασμένων, από είκοσι χιλιάδες βολτ, εργατών. Κι ύστερα ήρθε και η δήλωση κάποιου χαρτογιακά της ΔΕΔΔΗΕ, της ΔΕΗ, αυτού δηλαδή που διαλέγει εργολάβους να πιθανολογεί, πριν τη νεκροτομή, πως ίσως οι πεθαμένοι για να μη δουλέψουν Σαββατοκύριακο πήραν μόνοι τους το ρίσκο να δουλέψουν και μετά τη δίωρη διακοπή ρεύματος, στη διάρκεια της οποίας δεν πρόλαβαν να τελειώσουν. Μη μου πει κανείς, μην τολμήσει ότι δεν υπάρχει υπονοούμενο σ’ αυτή τη δήλωση. Θυμηθείτε με, είναι καλά κρυμμένη η νομική ασπίδα της ατομικής ευθύνης και του ανθρώπινου λάθους των εργαζομένων, έτσι ώστε να απαλλαγούν τ’ αφεντικά, οι τουλάχιστον ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος.
Αυτή η άνοιξη, λένε πως είναι μια βελόνα στο μπράτσο, πιθανότατα σωτηρία στον ιό. Μπορεί όμως, και πρέπει να γίνει, και μια βελόνα στη ναρκωμένη απ’ τις ανάγκες ταξική εργατική συνείδηση, για να ξυπνήσει, ν’ ανακτήσει τις αισθήσεις της, να ζυγιάσει τις δυνάμεις της και να τις βρει όπως είναι. Πολύ μεγαλύτερες απ’ αυτές των θηριωδών κερδών και των φαρμακευτικών, και των ενεργειακών και γενικώς των πλουτοκρατικών θηρίων. Άλλωστε η άνοιξη πάντα ήταν ακριβή, και για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.
Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 3-4/4/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου