Είναι η ώρα...

Είναι η ώρα...

Παραμονές του μεγάλου «Οχι», ο αντίπαλος πλασάρει νέους όρους για την περιγραφή της ταξικής αντιπαράθεσης: «Οξεία υλική στέρηση», «γραφειοκρατία των συμβάσεων», «υπερβάλλουσα αύξηση εργατικού κόστους», «σκουλαρίκια και χαϊμαλιά».

Με λυμένα τα φρένα οι καπιταλιστές και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός τους έχουν ξεχυθεί σε μια ξέφρενη κούρσα για την αξιοποίηση των νέων ευκαιριών που προβάλλονται για ένα νέο κύκλο καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Πιο κυνικά δε θα μπορούσε να το πει ο εθνικός τραπεζίτης: Τώρα που βουλιάξαμε τους μισθούς, τώρα είναι η ώρα να αξιοποιήσουμε το εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό για να έχουμε νέα συσσώρευση κερδών.

Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ούτε για το γεγονός ότι εκφράζει απόλυτα καθαρά την τάξη του, ούτε γιατί πεντακάθαρα ομολογεί ότι η καπιταλιστική κρίση, ως κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που ψάχνανε τρόπο να επενδυθούν για να ξαναρχίσει ο κύκλος της μεγάλης κερδοφορίας, είναι τελικά και μια νέα ευκαιρία για το μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Το πρόβλημα το έχουν όσοι ακόμα και τώρα συνεχίζουν να μιλάνε για «ανθρώπινο καπιταλισμό», για διαχείριση της κρίσης έτσι ώστε και η πίτα - κέρδη να είναι ολόκληρη και οι εργάτες χορτάτοι.

Συνειδητά εμπαίζουν την εργατική τάξη. Συνειδητά επιτρέπουν στην αστική τάξη να έχει το πάνω χέρι και ωμά να διακηρύσσει ότι είναι «σκουλαρίκια και χαϊμαλιά» αυτά που κατακτήθηκαν με ποταμούς αίματος, να αξιώνει, μάλιστα, στο όνομα της εργατικής τάξης («Καθημερινή») να αντιμετωπίζονται οι Συλλογικές Συμβάσεις σαν μια «γραφειοκρατία» που πρέπει να εξαλειφθεί, ανεβάζοντας την πρόκληση ως το επίπεδο να διαχωρίζουν τη δουλειά των ανθρώπων σε τίμια και άτιμη!

Το αποτέλεσμα της άγριας καταλήστευσης της εργατικής δύναμης καταγράφεται καθημερινά πλέον στις στατιστικές του ίδιου του αστικού συστήματος, σε βαθμό, μάλιστα, που δεν ξέρεις αν οι σχετικές αναφορές είναι μόνο μια καταγραφή, ή μια έκφραση ηδονής απ' αυτούς που ξεσκίζουν καθημερινά τους εργάτες. Τα νούμερα που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα από την ίδια την ΕΕ ως στοιχεία υποστήριξης ενός προγράμματος για την αντιμετώπιση της φτώχειας είναι εφιαλτικά. Η ανάγνωσή τους, όμως, είναι διπλή: Ως απειλή για να οδηγηθούν στην υποταγή και όσοι ακόμα δεν έχουν εκπέσει στο επίπεδο του «φτωχού». Αλλά και ως πρόκληση για οργανωμένη απάντηση απ' όσους στη θέση του κάθε αριθμού βλέπουν φυσικά πρόσωπα, ανθρώπους που κάτω από άλλες συνθήκες είναι ικανοί να στύψουνε την πέτρα και στους οποίους τελικά όχι μόνο δεν αξίζει μια ζωή στα γόνατα, αλλά πρέπει να τους ανήκουν τα πάντα, όλα όσα η εργατική δύναμη παράγει.

***

Εχει γραφτεί αρκετές φορές το «ως εδώ και μη παρέκει». Κι όμως, προ πολλού έχει ξεπεραστεί το όριο των ανοχών. Η είδηση για τη «Φορντ» που έκλεισε το εργοστάσιο στο Βέλγιο προσθέτοντας 4.300 άνεργους στους 5.600 που είχε πετάξει στο δρόμο η «Πεζό», χωρίς καν να έχει γίνει μια απεργία, είναι αποκαλυπτική για το γεγονός ότι οι καπιταλιστές κάνουν τα κουμάντα τους με μοναδικό κριτήριο τα κέρδη τους.

Το γεγονός ότι στη «Φορντ», όπως παλιότερα στην «Οπελ» και στη «Φολκσβάγκεν» οι εργάτες δέχτηκαν μειώσεις μισθών για να μην απολυθούν, στην αντιστροφή του δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθούν οι εργάτες:

Καμιά συζήτηση με τους καπιταλιστές. Πρέπει να φύγουν απ' τη μέση.

Καμιά ανοχή στην ΕΕ, πρέπει να βγούμε εκτός.

Οπως σωστά επισημαίνει το ΠΑΜΕ στην προκήρυξή του για την 28η Οκτώβρη, δε φτάνει η οργή. Είναι η ώρα της πιο σφιχτής, της πιο καλά μελετημένης οργάνωσης, είναι η ώρα που οι εργάτες πρέπει - είναι όρος επιβίωσης - να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, να βάλουν στόχο να ζήσουν χωρίς τους κηφήνες.