Ορατά ρήγματα

Ορατά ρήγματα

Στα ψιλά οι καλές ειδήσεις: Καλή είδηση είναι η στροφή στους πολιτικούς γάμους, έστω κι αν αυτό γίνεται για οικονομικούς λόγους. Το γεγονός που μετράει είναι ότι για πρώτη φορά καταγράφονται τόσοι πολιτικοί γάμοι όσοι και θρησκευτικοί. Αντίστροφα διαβάζοντάς το, αυτό σημαίνει, επίσης, ότι ακόμα οι μισοί αντέχουν να πληρώνουν τον παπά. Τέτοια βλέπει η τρόικα και ζητάει νέους φόρους.
***

Καλή είδηση είναι και η καταγραφή των αδιεξόδων μεταξύ διαχειριστών, όπως εμφανίζονται στις προτάσεις τους για θέματα που καίνε, όπως η ανεργία, όπου διαγωνίζονται ακόμα για το αν το επίδομα της ανεργίας πρέπει να το παίρνει ένας 25χρονος εκλογικός πελάτης, ή ένας 50χρονος που διαθέτει πιο πολλές οικογενειακές ψήφους. Λογαριάζουν μακριά απ' την πραγματική ζωή. Ο 25χρονος είναι γιος του 50χρονου και οι δυο έχουν αποφασίσει καταρχήν να μη φαγωθούν μεταξύ τους.
***

Σίγουροι για το αδιατάρακτο της εξουσίας τους οι καπιταλιστές αφού πήραν ό,τι πήραν, αφού νομοθέτησαν ό,τι νομοθέτησαν, τώρα πατάνε στο γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν άλλους φόρους, και με την προπαγάνδα τους προβάλλουν ως λαϊκό πρόβλημα που αφορά εξίσου εργάτες και αφεντικά το φορολογικό για να ζητήσουν νέα φοροπρονόμια για το κεφάλαιο. Η πρόκλησή τους ξεπερνά τα όρια του θράσους.

Το αυτό ισχύει και για τις τράπεζες, που κάθε λίγο και λιγάκι κλαίνε για τα «κόκκινα» δάνεια. Αυτά είναι πρόβλημα μόνο για όσους χρωστάνε. Οι τράπεζες έχουν ήδη πάρει τα λεφτά τους. Οι τράπεζες έχουν πρόβλημα μόνο ως προς το ποσοστό κέρδους που προσβλέπουν, αλλά αυτό γιατί να είναι πρόβλημα για τον εργάτη ώστε να ανησυχεί;
***

Θράσος είναι και η επανάληψη ότι ο λαός είναι καρτερικός και ότι δίνει παράταση στην κυβέρνηση.

Η φύση διδάσκει για το αντίστροφο.

...Αμα θες να την ακούσεις.

Αλλιώς, πας πάνοπλος, έχεις και κάμποσους άλλους μαζί, το στριμώχνεις το ζώο και νομίζεις ότι το ζώο θα κάτσει να πάει άκλαυτο. Είναι φορές που αντιστρέφονται οι ρόλοι και τότε είναι πολύ αργά για κλάματα.

Βέβαια, αυτή η αντιστροφή των ρόλων παραμένει ακόμα ζητούμενο για την κοινωνία των ανθρώπων. Οπου μια χούφτα πάνοπλοι με την εξουσία που τους δίνει η κατοχή των μέσων παραγωγής στριμώχνουν δισεκατομμύρια ανθρώπους μέχρι τελικής πτώσης.

Κι εδώ, όμως, έρχεται στιγμή που ακόμα κι ένας δικαστής μπορεί να καταλάβει ότι η απόδραση ανήκει στα αυτονόητα.
***

Κάπου εδώ, τελειώνουν οι «παραλλαγές» και οι «μεταφορές». Κάπου εδώ αρχίζει η πραγματική ζωή. Με τους ανθρώπους να μην πληρώνουν, και καλά κάνουν. Με τους ανθρώπους να αντιστέκονται στους εκβιασμούς (π.χ. των τραπεζών), και καλά κάνουν. Με τους ανθρώπους να θυμώνουν, και καλά κάνουν.

Αλλά, πολύ περισσότερο, με τους ανθρώπους να οργανώνονται, και καλά κάνουν.

Αυτό ακριβώς είναι που φοβάται η αστική τάξη, γι' αυτό οι βεβαιώσεις ότι ο κόσμος δείχνει ανοχή, για να υποβάλουν έτσι συνείδηση υποταγμένου.

Καμιά ανοχή δεν υπάρχει. Ναι, η αστική τάξη έχει κερδίσει πολλές συνειδήσεις. Εχει πείσει πολλούς ότι είναι μονόδρομος το τσάκισμα των μισθών και των άλλων δικαιωμάτων. Αλλά ήδη η φιλολογία περί ανοχής παρουσιάζει ρήγματα. Ορατά για όποιον ζει τη γειτονιά του. Ορατά για όποιον ζει το χώρο της δουλειάς του. Παντού όπου η εργατική - λαϊκή οργάνωση κάνει βήματα σφυρίζοντας αδιάφορα για κάθε αδιέξοδο των καπιταλιστών, παντού όπου η εργατική - λαϊκή οργάνωση κάνει βήματα στο δρόμο της δικής της προοπτικής.