ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ο «ΕΘΝΑΡΧΗΣ» ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ο «ΕΘΝΑΡΧΗΣ» ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

Η διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας είναι πάγια τακτική της άρχουσας τάξης προκειμένου να ελέγξει και να χειραγωγήσει τη σκέψη των μαζών. Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι από τις χαρακτηριστικότερες αυτής της πραγματικότητας. Τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη γέννησή του, παρουσίασαν για άλλη μια φορά  τον συγκεκριμένο αστό πολιτικό ως «εθνάρχη», ως «αναμορφωτή της χώρας και της οικονομίας μετά τον πόλεμο», ως «εγγυητή της δημοκρατίας μετά τη Χούντα» και ως «εμπνευσμένο ηγέτη που έβαλε τη χώρα στην Ευρώπη».


Η εικόνα αυτή είναι φυσικά αποδεκτή και από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ που φαίνεται να αγνοεί όλα αυτά που ο ελληνικός λαός έζησε στα μαύρα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από αυτόν τον αντιδραστικό αστό ηγέτη, πιστό υπηρέτη της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού.


Παιδί της «εμφυλιακής» Δεξιάς και αρχιερέας «βίας και νοθείας»


 Η πολιτική καριέρα του Καραμανλή ξεκινάει το 1935, ως βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος. Στην κρίσιμη εποχή της Κατοχής η δράση του φαίνεται να «χάνεται», μέχρι να επανεμφανιστεί ως υπουργός Εργασίας το 1948 στις κυβερνήσεις που πολεμούσαν το επαναστατημένο λαϊκό κίνημα. Μετά τον θάνατο του αντιδραστικού στρατάρχη Παπάγου τον Οκτώβρη του 1955 ο Βασιλιάς Παύλος τον διορίζει πρωθυπουργό της χώρας, κατόπιν προσωπικής επιλογής του αρχηγού της αμερικανικής ΚΥΠ, Άλλεν Ντάλλες. Η επιλογή αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία, όπως φαίνεται και από το γράμμα που έστειλε η Φρειδερίκη στον Αμερικάνο στρατηγό Μάρσαλ: «... Μέσα σε μερικές ώρες ο σύζυγος μου διόρισε πρωθυπουργό έναν νέο άνδρα, αυτοδημιούργητο, από την Μακεδονία » και συμπληρώνει « Από τότε εξασφαλίσαμε και πάλι ήσυχο ύπνο τη νύχτα, κάτι που τελευταίως είχαμε πάψει να έχομε...» . Το βασιλικό ζεύγος μπορούσε πλέον να κοιμηθεί ήσυχα, αφού εκτός τον άλλων ο νέος πρωθυπουργός θα προωθούσε την υπογραφή της Συνθήκης Ζυρίχης - Λονδίνου για το Κυπριακό που ρύθμιζε το θέμα σύμφωνα με τις επιταγές και τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού.


Η « περίεργη» σχέση του Καραμανλή με τα μαθηματικά φάνηκε και την επόμενη χρονιά στις εκλογές του 1956. Η ΕΡΕ με ποσοστό  47,38% πήρε 165 βουλευτές ενώ το Κέντρο με την Αριστερά με 48,15%  εξέλεξαν μόλις 132 βουλευτές! Το δεύτερο κόμμα χάρη στον Καραμανλικό εκλογικό νόμο εξασφάλισε άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία!


Στις εκλογές του 1958 η ΕΡΕ με το 41,7% των ψήφων πήρε το 57% των εδρών και η ΕΔΑ προς έκπληξή όλων έλαβε το 24,4%. Οχτώ μόλις χρόνια μετά την ήττα του εμφυλίου και σε καθεστώς σκληρής αστυνομικής καταστολής ο ένας στους  τέσσερις Έλληνες εμφανίζονταν ακόμα φιλοκουμμουνιστής, γεγονός πολύ δυσάρεστο ιδιαίτερα για την CIA που κατέστρωσε ένα πρόγραμμα τεχνητής ελάττωσης των δυνάμεων της Αριστεράς. Η «απαράδεκτη» αυτή  κατάσταση λοιπόν για το κατεστημένο, «διορθώθηκε» στις περίφημες «εκλογές  βίας και νοθείας» του 1961 όπου ψηφίσαν κάμποσα δέντρα, πολλοί πεθαμένοι και πολλοί ζωντανοί πήγαν στα εκλογικά κέντρα και ψήφισαν στα φανερά έξω από τα τμήματα από τον φόβο των διώξεων.


Το 1965 επί κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου τα στελέχη της ΕΡΕ παραδέχθηκαν ότι όλα αυτά έγιναν στη βάση του γενικότερου  αντικουμμουνιστικού σχεδίου «Περικλής» στο κείμενο του οποίου είχε παρεισφρήσει μερικές φορές «ατυχώς» η λέξη «εκλογαί», εξ' αιτίας της συγγραφικής απειρίας του γραμματέως της επιτροπής αντισυνταγματάρχη του Πυροβολικού και κατοπινού δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου!


Σκάνδαλα και «παρακράτος»

Πέρα όμως από τα εκλογικά μαγειρέματα, η πρώτη διακυβέρνηση Καραμανλή συνοδεύτηκέ από ένα πλήθος  οικονομικών και άλλων σκανδάλων. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση Μέρτεν. Ο Μαξ Μέρτεν ήταν κατά τη διάρκεια της Κατοχής αναπληρωτής Διοικητής της Στρατιωτικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης και Αιγαίου. Ονομάστηκε «Δήμιος της Θεσσαλονίκης» καθώς έστειλε 50.000 Εβραίους  σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αφανίζοντας τη μεγαλύτερη Ισραηλιτική κοινότητα της νοτιανατολικής Ευρώπης. Ο Μέρτεν  το Μάη του 1957 κατέχοντας υψηλή κυβερνητική θέση στη Δυτική Γερμανία ήρθε ως τουρίστας στην Ελλάδα! Τα θύματα του, τον αναγνώρισαν, συνελήφθη και καταδικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου σε 25ετή κάθειρξη. Η κυβέρνηση του «εθνάρχη» όμως μετά από εφτά  μήνες αποφυλάκισε τον ναζιστή εγκληματία και τον έστειλε πίσω στη Δυτική Γερμανία. Με μια ιδιότυπη πράξη «ευγνωμοσύνης» ο ναζιστής γυρνώντας στην πατρίδα του κατονόμασε τον Καραμανλή και δύο υπουργούς του ως συνεργάτες του κατά την διάρκεια της Κατοχής! Το σκάνδαλο που ξέσπασε πήρε διαστάσεις, αλλά η κυβέρνηση το «έθαψε» και φυσικά ποτέ δεν διαλευκάνθηκε.

Το 1962-63 το βάρος των σκανδάλων ήταν δυσβάσταχτο, η λαϊκή αντίδραση έντονη με 185 απεργίες, η εκλογική ήττα σίγουρη, η σταγόνα όμως που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη από το παρακράτος της Δεξιάς, που το Παλάτι εξέθρεψε και ο ίδιος ο Καραμανλής προστάτευσε. Μερικές μέρες μετά την δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, ο ίδιος κάρφωνε την Φρειδερίκη αναρωτιόμενος «ποιος κυβέρνα αυτή τη χώρα;» ξεχνώντας όμως ποίος τον είχε διορίσει πρωθυπουργό Ο «εμπνευσμένος ηγέτης» παραδεχόμενος έμμεσα ότι τόσα χρόνια ήταν εντολοδόχος του παλατιού και ως εκ τούτου δεν του έμενε άλλη λύση παρά οι δεκάχρονες διακοπές στη Γαλλία. Είναι χαρακτηριστικό για την «δημοκρατικότητα» του ανδρός, το ότι ο Γλίξμπουργκ αργότερα τον κατηγόρησε ότι προωθούσε την λύση μιας δικτατορίας για την αποφυγή της ήττας του 1963.


Στην διάρκεια των διακοπών του στη Γαλλία ο «εθνάρχης» θυμήθηκε ότι στη χώρα υπήρχε στρατιωτική Χούντα και έδωσε μια σχετική συνέντευξη (27/11/67) περιγράφοντας  την  κατάσταση στην Ελλάδα γενικά και αφηρημένα ως «επικίνδυνη». Ιδού ολόκληρη η φράση του για να καταλάβουμε ποιος ήταν κατά τη γνώμη του ο κίνδυνος : «Επικίνδυνον δε διότι εάν παραταθεί υπέρμετρον η παρούσα κατάστασις και δεν έχει προγραμματισθεί με σύνεσιν και τόλμην η αποκατάστασις της ομαλότητας, υπάρχει κίνδυνος να καταλήξωμεν εις τον κομμουνισμόν». Οι εξηγήσεις είναι περιττές. Η χούντα για τον Καραμανλή ήταν επικίνδυνη γιατί ο λαός όταν θα την έριχνε μπορεί να επέλεγε τον κομμουνισμό! Έτσι συνεπής με τον εαυτό του ο Κ. Καραμανλής για να αποφύγει η χώρα αυτόν τον κίνδυνο, όταν η καταρρέουσα Χούντα επεδίωξε πολιτική λύση το 1974 επέστρεψε ως εθνοσωτήρας.


Στην επταετή διακυβέρνηση που ακολούθησε τίμησε αυτή την επιλογή χουντικών αμνηστεύοντας πολλούς από αυτούς, ανασυντάσσοντας  το κράτος της Δεξιάς, φιμώνοντας τον Τύπο, ψηφίζοντας το αντιδραστικό Σύνταγμα του 1975 και κάνοντας πραγματικότητα την κοινή επιδίωξη του δυτικού ιμπεριαλισμού και της ελληνικής πλουτοκρατίας για ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ. Η παράταξη του αργότερα τον επιβράβευσε για την προσφορά του στην υπηρεσία της αντίδρασης, κάνοντάς τον δύο φορές πρόεδρο της Δημοκρατίας, θέση που επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ως φραγμό ακόμα και για τις πιο μετριοπαθείς φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις από αυτές που επέβαλαν σε εκείνη την κυβέρνηση οι εργαζόμενοι.


Σε ότι αφορά το εργατικό κίνημα, αυτό «τίμησε» στην δεύτερη επταετία του τον «εθνοσωτήρα» με μαζικές απεργίες, με 3.000.000 απεργούς, με 15.000 απολυμένους συνδικαλιστές και με εκατοντάδες τραυματίες στα συλλαλητήρια. Με αυτόν τον τρόπο οι εργαζόμενοι αντιλήφθηκαν στην πράξη το ρόλο του Καραμανλή και είναι αυτή η ιστορική εμπειρία που από μόνη της αρκεί να δώσει απαντήσεις στους σημερινούς πλαστογράφους της Ιστορίας.