Οι δύο Ελλάδες (ή αλλιώς η Κρίση δεν είναι για όλους)

Οι δύο Ελλάδες (ή αλλιώς η Κρίση δεν είναι για όλους) 






 Όταν ΣΣΕ σημαίνει μόνο Σκόρπιες Σκέψεις Εορτών (τι νομίζατε;)
Μέσα στις γιορτές και ενώ κολυμπούσαμε σε έναν ωκεανό αντιφατικών διαχεόμενων μηνυμάτων, είτε αισιοδοξίας είτε κατήφειας και απελπισίας, έτυχε να διαβάσω κάποια αποτελέσματα και κάποια πεπραγμένα Ελλήνων, τα οποία ήταν εκ διαμέτρου αντιφατικά με την συνολική εμπειρία του ελληνικού λαού τα τελευταία 4 χρόνια. Είναι τόσοι αυτοί που πλουτίζουν σήμερα στην Ελλάδα της «Κρίσης» και τόσο όμοιοι ως προς τη δραστηριότητα τους  που με έβαλαν πολλές φορές σε υπαρξιακό δίλημμα και σε αμφισβήτηση της ικανότητας μου να κατανοώ τη ζωή. Τελικά όμως το δίλημμα είχε καθαρή απάντηση. Ή είσαι άνθρωπος και το υπερασπίζεσαι καθημερινά ή αποκτηνώνεσαι. Από το τι διαλέγεις τελικά κρίνεσαι και μάλιστα από την ίδια σου τη συνείδηση (αν δεν την έχεις σκοτώσει ήδη)

Είναι λίγο ξινό να ανακαλύπτεις εκ νέου πως ο κοινωνικός ιστός της χώρας (αυτός για τον οποίο όλοι κόπτονται στ’ αλήθεια ή στα ψέματα)  είχε καταρρεύσει εδώ και χρόνια, προετοιμάζοντας την παράσταση για «δύο Ελλάδες» εκείνη με τη βίλα και τα φανταχτερά φορέματα και την άλλη, την εκπορνευόμενη (με προαγωγό τον προσποιούμενο τον  πρωθυπουργό της) τη ρακένδυτη και τη δίχως παρόν και μέλλον. Αυτή που υπάρχει στα δελτία ειδήσεων, στα πρωτοσέλιδα, στις λίστες Λαγκάρντ ή τις λίστες συσσιτίων, αυτή που αυτοκτονεί και αν δεν αυτοκτονεί, κλαίει καθημερινά σκοτώνοντας την ίδια την ψυχή της.
Μου προκαλεί αλλεργία, κνησμό, φτέρνισμα και αηδία, το άκουσμα της λέξης «Κρίση», ειδικά όταν συνοδεύεται από το προσδιοριστικό επίθετο «Οικονομική» μπροστά της. Είχα μάθει –ή με είχαν μάθει- πως όταν μία χώρα και η κοινωνία της διέρχεται κρίση, αυτό ισχύει για όλους τους πολίτες, αλλιώς δε θα μιλούσαμε για γενικευμένη κρίση αλλά για μεμονωμένη. Και όμως. Αυτό που ονομάζουν ελληνική κρίση είναι μόνο μία αναδιανομή πλούτου. Μία βίαιη αναδιανομή πλούτου προς τα πάνω. Από τους φτωχούς στους πλούσιους. Με λίγα λόγια μία κρίση των φτωχών προς όφελος των πλουσίων.
Δυστυχώς πάλι ο λάθος Σαμαράς πήγε στο Βερολίνο

Εδώ και 4 σχεδόν χρόνια, η «κρίση» έχει αναδιαμορφώσει τη χώρα, έχει ξεθεμελιώσει κατακτήσεις των τελευταίων 200 σχεδόν ετών, έχει διαλύσει ζωές, έχει καταστρέψει σπίτια και οικογένειες και οι «ιθύνοντες νόες» είτε «κατανοούν» είτε «προσπαθούν» είτε οργανώνουν τη μετάβαση στη «νέα Ελλάδα», μιλώντας και προπαγανδίζοντας πάντα το ψευδώς εθνικό, πρόβλημα και παραβλέποντας σαν εξωγήινοι το ότι βρίσκονται σε μία αν όχι ύποπτη τότε ξεκάθαρα ένοχη,  συμπόρευση με άνομες πολιτικές, εχθρικές προς το λαϊκό και συνεπώς και προς το εθνικό,  συμφέρον. Μάλιστα, δεν ντρέπονται να καμαρώνουν κάθε φορά που τα αφεντικά τους,  τους καλούν στο σαράι τους για να τους δώσουν τις περαιτέρω οδηγίες για την επίτευξη της μεγαλύτερης δυνατής καταστροφής της χώρας που είχε την ατυχία –ή συνάντησε την αδικία- να βρεθεί στα χέρια τους. Μόλις χθες, καμάρωναν τα «ελληνικά ΜΜΕ» για τον προγραμματισμό επίσκεψης Σαμαρά στη Γερμανία σε συνέδριο, οργανωμένο από μεγάλο Γερμανικό εκδοτικό όμιλο, προκειμένου να πείσει τους Γερμανούς επιχειρηματίες, να επενδύσουν στην Ελλάδα. Να επενδύσουν γιατί, όπως θα τους εξηγήσει ο παριστάνων τον πρωθυπουργό, τώρα έχουν συμφέρον αφού έκανε τη χώρα μία εργασιακή κόλαση, πάντα προς όφελος των κεφαλαιούχων. Τώρα, θα τους πει, η εργασία πέθανε. Είναι η ώρα που οι επιχειρήσεις σας θα ανθίσουν. Ούτε μισθούς πληρώνετε, ούτε ασφάλειες, ούτε φόρους. Μόνο κέρδη θα έχετε. Και αν κάτι δεν πάει καλά, εδώ είμαστε. Θα νομοθετήσουμε αναλόγως και θα είστε και πάλι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, να απολαύσετε τα κέρδη σας, στην Ελβετία, στις Βερμούδες ή στα νησιά Κέυμαν ή σε όποιον άλλο φορολογικό παράδεισο γουστάρετε.
Και τα ΜΜΕ -αυτά τα πατσαβούρια που ατυχώς ονομάζουμε ΜΜΕ στην Ελλάδα- θα καμαρώνουν και θα προβάλλουν στις τέσσερις γωνίες της χώρας το κατόρθωμα του μέγα ηγέτη, αποσκοπώντας –δικαιολογημένα αν κρίνουμε από την κατάσταση- στην εμπέδωση της αλήθειας που βολεύει, στις αποχαυνωμένες λαϊκές μάζες.
Η ίδια Ελλάδα που πουλάει το σώμα της και το μέλλον των παιδιών της, με προαγωγό τον πρωθυπουργό της, σε «σοβαρούς επιχειρηματίες και υποψήφιους επενδυτές» που μοιάζουν πιο πολύ με σεξοτουρίστες, η ίδια εκείνη Ελλάδα διαθέτει μία οικονομική πρωτιοά παγκοσμίως, αλλά μόνο στα χαρτιά και μόνο αναγραφόμενη ως τόπος καταγωγής εκείνων που πράγματι κατέχουν την πρωτιά αυτή. Η πρωτιά αφορά τη ναυτιλία και πιο συγκεκριμένα:
1.    ο στόλος που κατέχουν Έλληνες (αλλά δε σημαίνει πως είναι και ελληνικός) είναι 2η δύναμη παγκοσμίως 
2.    ο στόλος που κατέχουν Έλληνες (αλλά δε σημαίνει πως είναι και ελληνικός) είναι 1η δύναμη στην ΕΕ
3.     ο υπό ελληνική σημαία στόλος (αλλά που δε σημαίνει πως είναι και ελληνικός) είναι 6η δύνα­μη παγκοσμίως 
4.    Οι Έλληνες εφοπλιστές διακινούν σημαντικό μέρος των θαλάσσιων μεταφορών εμπορευμάτων και πετρελαίου προς τις ΗΠΑ. 
5.    Οι Έλληνες εφοπλιστές και ο στόλος τους ως μέρος του Διεθνούς Κεφαλαίου αποτελούν  το μοναδικό τμήμα του Εγχώριου  Κεφαλαίου που διαπραγματεύεται από θέση ισχύος μέσα στην ΕΕ. (Οι τράπεζες είναι τα «κορίτσια» της ΕΚΤ)
Το ίδιο κομμάτι αυτού του Εγχώριου Κεφαλαίου, λειτουργεί κυρίως ως κομμάτι του Διεθνούς Κεφαλαίου αφού έχει εδώ και χρόνια απεμπολήσει κάθε δεσμό με τη χώρα, αφού είναι γνωστό πως το Κεφάλαιο δεν είχε ούτε θα έχει ποτέ πατρίδα. Και δεν είναι μία θλιβερή  διαπίστωση αυτό, ούτε το βλέπει κανείς σαν μία πλούσια βιτρίνα ζαχαροπλαστείου σε καιρό λοιμού. Είναι ένα αποτέλεσμα που σημειώθηκε και με τη βοήθεια του λαού που σήμερα τιμωρείται γιατί δεν στάθηκε ποτέ στο ύψος του και δεν διεκδίκησε, έστω λίγα ψίχουλα από τον πλούτο που ο ίδιος παρήγαγε δουλεύοντας στα μέσα που αυτοί νόμιμα ή νομότυπα, κατείχαν. 
Πηγή πλούτου για "Έλληνες"

Δεν είναι μόνο το προκλητικό αφορολόγητο των εφοπλιστών, με την –ψευδή- δικαιολογία πως αν φορολογηθούν θα κατεβάσουν τις ελληνικές σημαίες και θα φύγουν από τα ελληνικά νηολόγια.  Είναι και μία σειρά από άλλους λόγους που με το ισχύον απάνθρωπο και αντικοινωνικό οικονομικό σύστημα, προκαλούν το κοινό αίσθημα και επιτείνουν την αίσθηση αδικίας, των λίγων προς τους πολλούς.
Ξεκινάμε από τους μισθούς πείνας για τους ναυτεργάτες αλλά και την ανεργία που καλπάζει στον κλάδο. Μοιάζει να είναι απαραίτητα συστατικά για την ανάδειξη της «ελληνικής» ναυτιλίας σε κορυφαία στον κόσμο. Αλλά δεν είναι. Πολύ σημαντικότερο στοιχείο είναι η ικανότητα και η δεξιότητα των Ελλήνων ναυτικών και ναυτεργατών, οι οποίοι κουβαλώντας μία τέχνη και μία παράδοση πολλών αιώνων, είναι αποτελεσματικότατοι την εργασία τους. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς
Μετά, μπορούμε να δούμε και τη συμμετοχή του τμήματος αυτού του Διεθνούς αλλά και Εγχώριου Κεφαλαίου, στην οικονομική δραστηριότητα της χώρας. Ενώ το διάστημα Ιανουαρίου – Νοεμβρίου 2012 οι –στο όνομα και μόνο- Έλληνες εφοπλιστές επένδυσαν 7,733 δισεκατομμύρια δολάρια στην αγορά ή την  κατασκευή πλοίων (3,80 δισεκατομμύρια για την κατασκευή και κάπου 3,93 για αγορά) την πρωτοκαθεδρία στις παραγγελίες έχει η Κίνα. Σε περίοδο που η χώρα βασανίζεται από την ανέχεια, το κομμάτι της οικονομίας της εκείνο που έχει στηρίξει ο ελληνικός λαός με το χάρισμα των φόρων που θα του αναλογούσαν, γυρίζει το κεφάλι αλλού και απλά «κάνει αγαθοεργίες» προσφέροντας ελεημοσύνη που και αυτή αμφισβητείται αφού πλήθος διαμεσολαβητών αναλαμβάνουν (προφανώς με το αζημίωτο) τη διανομή της. 
Τα ελληνικά ναυπηγεία δεν είναι μέρος που θα βρει
 κανείς έλληνες εφοπλιστές

Αν πάλι, το υπερεθνικό (το μέρος εκείνο που καλείται και ελληνικό) Εφοπλιστικό Κεφάλαιο αποφασίσει να «επενδύσει» στη χώρα, θα το κάνει με την ταυτόχρονη ικανοποίηση των απαιτήσεων του για φθηνή (φτηνό να είναι και ότι να’ ναι) κατασκευή που αν υπολογίσουμε και το κόστος υλικών και το κέρδος του ναυπηγείο, θα οδηγήσει πάλι σε εξαχρείωση των άμεσων παραγωγών (των εργατών). Δεν έχει σημασία τελικά από πού είναι ο επενδυτής. Από όπου και να είναι, όσο το σύστημα θα του το επιτρέπει θα επιβάλει συνθήκες γαλέρας για τους εργαζόμενους στην «επένδυση του».
Ακόμα και αν (το καλούμενο και ελληνικό) εφοπλιστικό κεφάλαιο βρίσκεται στην πρώτη θέση μεταξύ των 10 κρατών που επιχειρηματίες τους βρίσκονται στις πρώτες θέσεις στις αγορές, αυτό δε σημαίνει τίποτα ούτε για τη χώρα ούτε για τον λαό της. Απόδειξη πως οι άνεργοι ναυτεργάτες είναι περίπου 12.000 στην Ελλάδα και μάλιστα αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς. Τα επίσημα στοιχεία, λένε άλλα αλλά ως γνωστόν, τα επίσημα στοιχεία είναι απλά …επίσημα. Τα επίσημα στοιχεία χρησιμοποιούνται και για τη χορήγηση του επιδόματος ανεργίας (κάπου 300 ευρώ) και γι’ αυτό μόνο το 20% των επίσημα ανέργων ναυτεργατών, το λαμβάνει.
Και γι’ αυτόν τον κλάδο, τον τόσο εξόφθαλμα αδικημένο, τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ εξασφαλίζουν μία από τις καλύτερες θέσεις στις επιθέσεις τους προς κάθε κινητοποίηση εργαζομένων. Ποιος δε θυμάται τα πάνελ που έφτιαχναν κατά τη διάρκεια της απεργίας της ΠΝΟ με ναυτεργάτες από τη μία μεριά και «Αγρότες της Κρήτης» από την άλλη, με σχολιαστές, γλοιώδη αποβράσματα, δουλάρια των εφοπλιστών, για να ενεργοποιήσουν τον κακώς εννοούμενο κοινωνικό αυτοματισμό, εναντίον των απεργών. Το τέρας της  σύμφυσης εφοπλιστικού και μιντιακού Κεφαλαίου εναντίον το δίκιου του εργαζόμενου. Και ο νικητής πάντα ο ίδιος. Ας μου συγχωρεθεί η εκτεταμένη αναφορά στο κομμάτι του πλούτου που θα προερχόταν από τη ναυτιλία σε άλλες συνθήκες και αυτούς που το ρουφάνε σήμερα, αλλά είναι περίτρανη απόδειξη πως οι κρίσεις είναι για τους μικρούς.
Άλλοι κάτοικοι της πλούσιας Ελλάδας (οι ομότεχνοι)
Αυτούς ξέρετε, αυτούς εμπιστεύεστε

Στην πλούσια Ελλάδα κατοικούν και οι τράπεζες. Είναι οι μόνες επιχειρήσεις που και έξω να  πέσουν, όσο και να κακοδιαχειριστούν,  όσα και αν ξοδέψουν σε καθρεφτάκια και ανοησίες, έρχεται ο νόμος -αυτός που οι ίδιοι φτιάχνουν- και επιβάλει στο φορολογούμενο λαό (την άλλη, την εκπορνευόμενη από τον σεμνυνόμενο πρωθυπουργό-προαγωγό της) να πληρώσει τη ζημιά και να διατηρήσει τα κέρδη της πλούσιας. Αυτό δε ζούμε καθημερινά τον τελευταίο καιρό και μάλιστα με τον μπαμπούλα της «χρεοκοπίας» (της δικής τους χρεοκοπίας);
Από το πρώτο μνημόνιο, η πλούσια Ελλάδα έχει εισπράξει σε βάρος της φτωχής, αθροιστικά περίπου 400 δισεκατομμύρια ευρώ από τα οποία κράτησε την απαίσια αμοιβή της και πλήρωσε και τα αφεντικά της στο εξωτερικό ή το εσωτερικό, αφαιρώντας τον πλούτο αυτό από τη φτωχή Ελλάδα. 
Σύγχρονη μορφή επένδυσης

Στην παρασκιά των γεγονότων υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι που θησαυρίζει. Αυτό το κομμάτι δεν έχει την τέλεια κάλυψη μίας εφοπλιστικής εταιρίας ή τους αρχαιοπρεπείς κίονες ενός τραπεζικού ιδρύματος αλλά σαν πλάσμα του ημίφωτος, σέρνεται σε μικρούς σκιερούς και υγρούς χώρους, υπόγεια ή και ορόφους παλιών πολυκατοικιών και τρέφεται με χρυσό και άργυρο. Το διαβόητο επάγγελμα του αργυραμοιβού, το επάγγελμα του κατεξοχήν ελόβιου οργανισμού, γνωρίζει άνθηση. Η ανάγκη του ενός είναι ευκαιρία του άλλου. Δεν γνωρίζουν όμως αυτοί οι οργανισμοί πως βρίσκονται στην ίδια Ελλάδα με τα θύματα τους και αργά ή γρήγορα έρχονται τα μεγάλα αρπακτικά της οπλούσιας Ελλάδας και του βάλτου για να τα καταναλώσουν ως μεζέδες. Το κοινωνικό τους έργο τότε θα λάβει τέλος*
Οι εφοπλιστές και οι τράπεζες αποτελούν  ένα κομμάτι της μίας, της πλούσιας Ελλάδας. Δεν έχει καμία σημασία αν οι τράπεζες εισπράττουν απευθείας από το λαό την ντροπιαστική αμοιβή τους ή οι εφοπλιστές την εισπράττουν έμμεσα. Και οι δύο Αποτελούν παράσιτα στο σώμα του λαού.   Ας πάμε και στον λαό, τον ασθενή αυτόν που είναι το σώμα και η ψυχή της άλλης Ελλάδας. Της Ελλάδας  στην οποία ζούμε όλοι μας (οι περισσότεροι μας)
Η άλλη Ελλάδα
Στην φτωχή και εκδιδόμενη (με προαγωγό τον πρωθυπουργό της)  Ελλάδα και λόγω των ανισοτήτων και των αντιφάσεων που είναι ορατές από όλους και των κινδύνων που αυτές δημιουργούν για την άλλη, την πλούσια και ανέφελη Ελλάδα, καλλιεργήθηκε μία Πέμπτη Φάλαγγα, η οποία να διατηρεί του εξαθλιωμένους ήσυχους και χριστιανικά καρτερικούς, προσμένοντας το θαύμα, με την συνεχή προβολή της εμβληματικής φράσης «η Ελλάδα θα τα καταφέρει». Αλλά δεν έμειναν μόνο σ’ αυτό. Η γκεμπελική προπαγάνδα χρειαζόταν και βοήθεια για τους μη ευκολόπιστους.  Για την αντιμετώπιση των μη ευκολόπιστων, αξιοποιήθηκε το κοινωνικό περιθώριο και όσοι ζουν μέσα σ’ αυτό. 
Πρώτα το περιθώριο έπρεπε να κάνει ένα μπάνιο, καυτό κατά προτίμηση για να εξαφανίσει την οσμή απανθρωπιάς από πάνω του. Έτσι με ένα κοινοβουλευτικό ντους, η σύμφυση Τραπεζικού-Βιομηχανικού-Εφοπλιστικού-Εκδοτικού Κεφαλαίου, εξασφάλισε την απαιτούμενη καθαριότητα (μόνο όση χρειαζόταν) για τους εκλεκτούς του περιθωρίου. Η πλούσια Ελλάδα είχε ξαναπειραματιστεί στη χρήση του περιθωρίου για την ανεύρεση συμμάχων κατά της εκπορνευόμενης χώρας αλλά τότε ήταν σε συνθήκες εργαστηρίου και συν τοις άλλοις, το πειραματόζωο είχε και περιττές φιλοδοξίες. Και γι’ αυτό το άλλαξε.
Μετά «διαπιστώνοντας» ή κατασκευάζοντας ή και αναδεικνύοντας πραγματικά γεγονότα, ανάγοντας τα σε θέματα πρώτης γραμμής εξαφανίζοντας τις αιτίες πίσω τους, έφτιαξαν το σκηνικό που χρειαζόταν το περιθώριο για να δράσει. Και μετά το έβγαλαν στη σκηνή χωρίς κανείς να διαμαρτυρηθεί για την ασχήμια αφού όλοι πια, είχαν συνηθίσει το πρόσωπο του τέρατος. Και το τέρας άρχισε να μιλάει εκτός από το να τρώει ανθρώπους. Και ο λόγος του ήταν «λογικός» ήταν «νουνεχής» ενώ παράλληλα συνέχιζε να τρώει ανθρώπους υπενθυμίζοντας σε όλους τι παθαίνει όποιος δε συμφωνεί. Διατήρησε βέβαια τη διάκριση μεταξύ επίθεσης και «ξεκαρφώματος», τηρώντας τη συμφωνία με τους γονείς του.
Η Ελλάδα μας, η ρακένδυτη εκπορνευόμενη (με προαγωγό τον σεμνυνόμενο  πρωθυπουργό της και με μια τσατσά στουρνάρι) ποτέ δεν είχε σχέση με την άλλη Ελλάδα, εκέινη του κέρδους και του πλούτου. Ούτε και με εκείνη του απάνθρωπου φασισμού που είναι η άλλη όψη του ίδιου σιχαμένου νομίσματος. Και όμως, η Ελλάδα του πλούτου και της ισχύος, εισέβαλε μέσα στην άλλη, τη φτωχή, όχι για να την κάνει πλούσια αλλά να την φτωχύνει περισσότερο. Να τη φτωχύνει περισσότερο, ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτισμικά, συνειδησιακά και τέλος και οικονομικά, αποκομίζοντας υπέρ του πλούτου ακόμα περισσότερο πλούτο. Τίποτα άλλο. Μόνο περισσότερο πλούτο. 
Τα δικά μου είναι  δικά μου και τα δικά σου είναι και αυτά δικά μου, επίσης. Και το χειρότερο δεν είναι πως το ισχυρίζεται η πλούσια Ελλάδα. Το χειρότερο, είναι πως συμφωνεί και η φτωχή.