Πώς ανακάμπτει η ιρλανδική οικονομία;

Πώς ανακάμπτει η ιρλανδική οικονομία;

-- Η κυβέρνηση παρουσιάζει την Ιρλανδία σαν μοντέλο ανάκαμψης από την κρίση. Τι σημαίνει αυτό για το λαό;

Την πείρα από τη διαχείριση της κρίσης στην Ιρλανδία επικαλέστηκε χτες ο Αντ. Σαμαράς, λέγοντας ότι αποτελεί πρότυπο για να επιστρέψει η Ελλάδα στην ανάπτυξη και στις αγορές. Η ιρλανδική οικονομία δείχνει σημάδια ανάσχεσης της κρίσης. Η οποία όμως ανάκαμψη οικοδομείται στα συντρίμμια των λαϊκών κατακτήσεων που αφήνει στο πέρασμά της η διαχείριση της κρίσης υπέρ των μονοπωλίων. Το έργο της ανάπτυξης το έχει ξαναδεί ο ιρλανδικός λαός, πριν τον χτυπήσει η βαθιά κρίση. Η ιρλανδική οικονομία κατέγραφε τρελούς ρυθμούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ, ανάπτυξης μέχρι και πριν από μερικά χρόνια, φτάνοντας στο 10,8% το 1997 και στο 9,2% το 2000. Ο σημαντικότερος παράγοντας ήταν η αθρόα είσοδος ξένων κεφαλαίων (κυρίως αμερικανικών), όταν στις αρχές της δεκαετίας του '90 τα αμερικανικά μονοπώλια στους κλάδους των νέων τεχνολογιών αναζητούσαν νέες αγορές για τα συσσωρευμένα κεφάλαιά τους. Σαν αποτέλεσμα, το μερίδιο των αμερικανικών επιχειρήσεων στις συνολικές πάγιες επενδύσεις αυξήθηκε από 33% στις αρχές της δεκαετίας του '90, στο 66% στο τέλος της. Την ίδια περίοδο, οξύνθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες. Ενώ το 1987 το μερίδιο των μισθών στο συνολικό κοινωνικό εισόδημα βρισκόταν στο 71%, το 2000 υποχώρησε στο 58%. Σ' όλη τη δεκαετία του '90 οι μισθοί έμειναν καθηλωμένοι. Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας, με το πρόγραμμα «Partnership 2000», επέβαλε αυξήσεις στους μισθούς (από το 2000 και μετά) κατά 1% το χρόνο! Την ίδια περίοδο, το ποσοστό κέρδους των αμερικανικών μονοπωλίων ξεπερνούσε το 25% το χρόνο. Ο συντελεστής φορολόγησης των επιχειρηματικών κερδών μειώθηκε από 40% σε 20% και ακολούθως στο 12,5%! Το ίδιο διάστημα, οι ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών μειώθηκαν σε τρέχουσες τιμές από 3,2% του ΑΕΠ (το 1988) σε 2,7% το 1996 (το χαμηλότερο σ' ολόκληρη την ΕΕ).

Στους τρεις κλάδους που κυριαρχούνταν από το αμερικανικό κεφάλαιο (πληροφορική, ηλεκτρονικά, φάρμακα) ο όγκος της παραγωγής αυξήθηκε κατά 375% (τη δεκαετία 1990 - 1999), ενώ η απασχόληση αυξήθηκε μόνο κατά 73%, δείχνοντας ραγδαία ένταση της εκμετάλλευσης. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η παραγωγή ανά εργαζόμενο να αυξηθεί κατά 215%! Μετά την κατάρρευση των εταιρειών νέας τεχνολογίας στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, οι συνέπειες στην ιρλανδική οικονομία άρχισαν να γίνονται αισθητές από το 2001 και σταδιακά μπήκε σε κρίση. Το Νοέμβρη του 2010, η Ιρλανδία προσέφυγε στους μηχανισμούς της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, υπογράφοντας δανειακή σύμβαση ύψους 85 δισ. ευρώ. Το 4ετές πρόγραμμα που θα εφάρμοζε η Ιρλανδία και θα ολοκληρωνόταν το 2014, προέβλεπε τη μείωση των δημοσιονομικών δαπανών κατά 10 δισ. ευρώ και αύξηση των φόρων κατά 5 δισ. ευρώ. Συγκεκριμένα, επέβαλε: Μείωση του βασικού μισθού, μειώσεις των συντάξεων και περικοπές 2,8 δισ. ευρώ στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, περικοπές 25.000 θέσεων εργασίας στο Δημόσιο, «μαχαίρι» στα προγράμματα κοινωνικών δαπανών σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια (μείωσε τις δημόσιες δαπάνες κατά 7 δισ.), αυξήσεις της φορολογίας του εισοδήματος της τάξης των 1,9 δισ. ευρώ, νέο φόρο στους ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας. Το Γενάρη του 2013, η προπαγάνδα έλεγε ότι η Ιρλανδία θα βγει σύντομα από το μνημόνιο και πανηγύρισε για την «άντληση» 4,19 δισ. ευρώ από τις αγορές με 5ετή και 8ετή ομόλογα. Πολλοί τότε έσπευσαν να μιλήσουν για «πειθαρχημένο πρόγραμμα λιτότητας» που «αποδίδει καρπούς» και θα οδηγήσει στην «ανάκαμψη».

Μέσα όμως στο Γενάρη του 2013, η κυβέρνηση, στο όνομα της αναδιάρθρωσης του χρέους που συμφώνησε με την τρόικα, ανακοίνωσε την επιβολή και πρόσθετων μέτρων. Ανάμεσα σε άλλα επέβαλε: Περαιτέρω περικοπές ύψους 1 δισ. ευρώ σε μισθούς και συντάξεις του Δημοσίου για την περίοδο 2013 - 2015. Αύξηση του ΦΠΑ στο 23%. Νέες περικοπές δημοσίων δαπανών. Περαιτέρω αύξηση της φορολογίας. Μείωση των κοινωνικών παροχών. Θέσπιση νέου φόρου για τα ακίνητα. Τα αποτελέσματα της κρίσης και της διαχείρισης υπέρ των μονοπωλίων (ο Ιρλανδός πρωθυπουργός καυχιέται ότι στη χώρα του έχουν έδρα 1.000 πολυεθνικοί όμιλοι!) τα βιώνει με τον πιο σκληρό τρόπο στο πετσί του ο ιρλανδικός λαός. Η επίσημη ανεργία των νέων στην Ιρλανδία εκτοξεύτηκε στο 34,5% και συνολικά στο 14,2% στα τέλη του 2012, σε έναν πληθυσμό 4,5 εκατομμυρίων κατοίκων. Το διάστημα 2008 - 2011 χάθηκαν συνολικά 250.000 θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Το μέσο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά 14% την περίοδο 2008 - 2012, σύμφωνα με έκθεση της Γιούροστατ. Το 33% των νοικοκυριών στην Ιρλανδία ζει κάτω από τα επίσημα όρια της φτώχειας. Το «ιρλανδικό θαύμα», η κρίση που ακολούθησε και η διαχείρισή της υπέρ των μονοπωλίων αποδεικνύουν ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι κόλαση για το λαό. Αυτήν την κόλαση του υπόσχονται τόσο η ΝΔ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει κι αυτός να προσελκύσει επενδύσεις για να έρθει ανάπτυξη. Λύση για το λαό δεν είναι να γίνει πρόβατο στη σφαγή για τα μονοπώλια, αλλά να τους αφαιρέσει την εξουσία και να τα κοινωνικοποιήσει. Η δική του εξουσία θα οργανώσει την οικονομία έξω από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με αποκλειστικό κριτήριο το λαϊκό συμφέρον.