Πώς βελτιώνεται η «ανταγωνιστικότητα»;

Πώς βελτιώνεται η «ανταγωνιστικότητα»;

-- Τα κόμματα της διαχείρισης θέλουν ανταγωνιστική την οικονομία της Ελλάδας, για να κάνει το κεφάλαιο επενδύσεις. Τι σημαίνει αυτό για το λαό;

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης και ο ΣΥΡΙΖΑ κόπτονται για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ εκβιάζουν το λαό να κάνει θυσίες για να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία, ώστε να έρθουν επενδύσεις και να γίνει ανάπτυξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, κοροϊδεύει το λαό ότι με τη δική του συνταγή διαχείρισης, η οικονομία θα γίνει πιο ανταγωνιστική και την ίδια ώρα θα αποκαταστήσει μισθούς και δικαιώματα. Είναι εξίσου επικίνδυνοι για το λαό. Η ανταγωνιστικότητα είναι άμεση συνάρτηση του λεγόμενου «μοναδιαίου κόστους εργασίας» (το «μισθολογικό κόστος» για κάθε μονάδα παραγόμενου εμπορεύματος) και η μείωσή του προϋποθέτει πρώτα και κύρια τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης σε ανταγωνιστικά επίπεδα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Κομισιόν, στην τελευταία της έκθεση για την ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα, πανηγυρίζει επειδή η υποτίμηση της εργατικής δύναμης τα τρία τελευταία χρόνια ξεπέρασε το 15% και επανήλθε το 2012 στα επίπεδα του 2001, συγκρινόμενη με τα 27 κράτη της ΕΕ. Οπως γράφει η έκθεση, η ανταγωνιστικότητα, με βάση τον «επίσημο» δείκτη μέτρησης, το μοναδιαίο κόστος εργασίας στο σύνολο της οικονομίας, έχει βελτιωθεί ταχύτατα, και στο τέλος του 2012 επέστρεψε σε καλύτερη επίδοση απ' όταν η Ελλάδα έμπαινε στην ΟΝΕ. Στελέχη της ΕΕ σχολίαζαν για την έκθεση ότι «έχει γίνει σημαντική προσαρμογή στην ανταγωνιστικότητα, κυρίως από μία τεράστια μείωση του κόστους εργασίας», λέγοντας ότι «οι μισθοί στην Ελλάδα τα χρόνια που προηγήθηκαν μειώθηκαν κατά 20%-50%».

Παρόμοια είναι τα συμπεράσματα και της τελευταίας έκθεσης της ΤτΕ, όπου αναφέρεται ότι υπερκαλύπτεται ο μνημονιακός στόχος για μείωση του λεγόμενου «κόστους εργασίας» ανά μονάδα προϊόντος και εκτιμάται ότι την τριετία 2012 - 2014 θα είναι 17,6%, έναντι στόχου για 15% σύμφωνα με το μνημόνιο. Είχε προηγηθεί τον περασμένο Φλεβάρη δημοσίευμα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» που διαπίστωνε αύξηση του ενδιαφέροντος από τα μονοπώλια για επενδύσεις στην Ελλάδα, με βασικό κριτήριο την ανταγωνιστικότητα που βελτιώνεται, λόγω μείωσης στους μισθούς την τελευταία διετία και περισσότερης ευελιξίας στην αγορά εργασίας. Εγραφε η εφημερίδα: «Τέτοιες (επιχειρηματικές) κινήσεις αντανακλούν την αύξηση της ανταγωνιστικότητας στην Ελλάδα μετά από μια πτώση 30-35% του μισθολογικού κόστους κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών, καθώς και τη βελτίωση της ευελιξίας της εργασίας, σύμφωνα με τη νομοθεσία που συμφωνήθηκε με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ως προϋπόθεση για τις ενισχύσεις διάσωσης. Η δύναμη των ελληνικών συνδικάτων έχει επίσης καμφθεί, καθώς οι εταιρείες είναι πλέον σε θέση να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις με τους εργαζόμενους». Μόλις πριν από λίγες μέρες, ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα, Χ. Ράιχενμπαχ, επαναλάμβανε ότι η μείωση του «εργατικού κόστους» είναι μέσο βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας. Είπε μεταξύ άλλων ότι «οι νομοθετικές και ρυθμιστικές παρεμβάσεις στα τέλη του 2011 και ειδικά το 2012 ενίσχυσαν την ευελιξία στην αγορά εργασίας σε πρωτοφανή επίπεδα για τη χώρα» και πως η «εξέλιξη» αυτή ισοδυναμεί με «πλήρη αναστροφή της αύξησης του κόστους εργασίας τη δεκαετία που ακολούθησε την είσοδο στην ΟΝΕ». Και, βέβαια, κανείς δεν ξεχνάει τον γγ του υπουργείου Οικονομικών Γ. Μέργο, ο οποίος είχε πει ότι «ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα παραμένει σε υψηλά επίπεδα» και ότι «πρέπει να το προσέξουμε στην ανάπτυξη». Ούτε τις πρόσφατες δηλώσεις του ΣΕΒ ότι ο κατώτατος μισθός είναι ξεπερασμένος, ενώ ο μέσος μισθός είναι μεγάλος και πρέπει να μειωθεί, δηλαδή να ισοπεδωθεί ως τον κατώτατο. Ούτε επίσης πρέπει να ξεχνάμε ότι στο μηχανισμό διαμόρφωσης του μισθού που ετοιμάζει το υπουργείο Εργασίας και νομοθετεί η κυβέρνηση, βασικός παράγοντας διαμόρφωσής του είναι η ανταγωνιστικότητα. Αλλωστε, τα μνημόνια κάνουν λόγο για διαμόρφωση μισθών σε σύγκριση με τις βαλκανικές χώρες. Στη Βουλγαρία είναι 180 ευρώ. Ενώ πρόσφατα με την τροπολογία στο πολυνομοσχέδιο για τους μισθούς των ανέργων για πρώτη φορά μπήκε ο όρος ανώτερος μισθός και μάλιστα καθορίστηκε στα 490 ευρώ, που σημαίνει ότι ανοίγει ο δρόμος για καθορισμό του ανώτερου ύψους του μισθού στα επίπεδα του σημερινού κατώτατου. Αρα θα διαμορφώνονται μισθοί πολύ πιο κάτω από τον σημερινό κατώτατο.

Ολα τα παραπάνω δείχνουν ότι προϋπόθεση για την ανταγωνιστικότητα στον καπιταλισμό είναι η κατρακύλα της τιμής της εργατικής δύναμης. Από 'κεί εκπορεύονται τα σχέδια για παραπέρα μείωση του κατώτερου μισθού, για πλήρη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, για παραπέρα διάλυση των εργασιακών σχέσεων, για νέα συρρίκνωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, παραπέρα ιδιωτικοποίηση - εμπορευματοποίηση των Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας. Οι κεφαλαιοκράτες δεν κρύβουν λόγια. Το Μάρτη του 2012, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Θεσσαλικών Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, αφού είπε σε συνέντευξη Τύπου ότι οι διαπραγματεύσεις για τους μισθούς πρέπει να γίνουν σε επίπεδο επιχείρησης και όχι σε συλλογικό ή κλαδικό, σημείωσε: «Η "ισορροπία" για την ελληνική οικονομία, με τα δεδομένα του ΑΕΠ και των εξαγωγών, επέρχεται με τη μείωση των πραγματικών μισθών στα 300 ευρώ». Τον Απρίλη του 2007, πριν τα μνημόνια, ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας (ΣΒΒΕ), με προτάσεις που κατέθεσε στο «διάλογο» για τη λεγόμενη «Πράσινη Βίβλο», πρόβαλε μια σειρά αιτήματα που αποτελούσαν ευθύ χτύπημα στους μισθούς, όπως: οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας να λαμβάνουν υπόψη τα δεδομένα της αγοράς εργασίας, να επιδιώκουν την αύξηση της παραγωγικότητας, την εισαγωγή νέων τεχνολογιών, το διεθνή ανταγωνισμό. Δηλαδή, διαμόρφωση των μισθών με βάση τις «αντοχές» των επιχειρήσεων και την κερδοφορία τους. Είτε με κυβέρνηση ΝΔ, είτε με ΣΥΡΙΖΑ, είτε με περιοριστικό μείγμα διαχείρισης, είτε με επεκτατικό, είτε με τη Γερμανία και την ΕΕ, είτε με το ΔΝΤ και τον Ομπάμα, οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να δέχονται επίθεση σε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα στο όνομα του να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία, στο βαθμό που όλα τα κόμματα της διαχείρισης θέλουν τα μονοπώλια να κάνουν επενδύσεις, για να βγει η οικονομία από την κρίση. Χαΐρι με κυβέρνηση διαχείρισης και τα μονοπώλια να κρατάνε τα κλειδιά της οικονομίας, ο λαός δεν πρόκειται να δει.