Μπορεί η αστική νομοθεσία να σταματήσει το ναζισμό;

Μπορεί η αστική νομοθεσία να σταματήσει το ναζισμό;

Ο ναζισμός και ο φασισμός εχθρεύονται από τη φύση τους το εργατικό κίνημα. Βασικός στόχος τους είναι το χτύπημα των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Γι' αυτό προσπαθούν να παρεμβαίνουν με δυνάμεις τους σε αυτά

Eurokinissi

Ορισμένοι υποστηρικτές του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και ιδιαίτερα προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν το εξής:

«Το συμπέρασμα είναι ότι μια αυστηρή ποινική αντιμετώπιση της παράνομης δράσης της Χρυσής Αυγής θα προκαλέσει την ανάσχεση των κρουσμάτων ρατσιστικής βίας. Η ηγεσία της θα κλαψουρίζει σαν θύμα διώξεων, αλλά ταυτόχρονα θα αποσύρει τα Τάγματα Εφόδου από την προκλητική δράση, κάτι που συνέβη εν μέρει ήδη από την εξαγγελία του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Είναι κάτι που είδαμε και το φθινόπωρο του 2005, όταν η κυβέρνηση απαγόρευσε το πανευρωπαϊκό "Φεστιβάλ Μίσους" που ετοίμαζε η οργάνωση, με αποτέλεσμα να παραδοθεί ο φυγόδικος και κατηγορούμενος για τρεις απόπειρες δολοφονίας υπαρχηγός της, ενώ και η οργάνωση "ανέστειλε τη δράση της". Το ίδιο θα γίνει και σήμερα. Τα μεσαία στελέχη θα λουφάξουν, εφόσον δεν πρόκειται στην πλειοψηφία τους για "πιστούς" κάποιας ιδέας, όπως βαυκαλίζονται μεταξύ τους, αλλά για τζάμπα μάγκες που δρουν κατά κανόνα πίσω από την ασφάλεια της νύχτας, της ανωνυμίας και της άτυπης προστασίας των διωκτικών αρχών.

Το μεγάλο μέρος των οπαδών θα κληθούν να επιλέξουν μεταξύ της νομιμότητας και της παρανομίας, γνωρίζοντας ότι αυτή η επιλογή δεν θα είναι τόσο ανέξοδη όσο υπήρξε η ψήφος τους προς το ναζιστικό μόρφωμα».(«Εφημερίδα των συντακτών», 18-19 Μάη 2013).

Ο ναζισμός και ο φασισμός είναι ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα, αστικά, αντιδραστικά που έχουν όμως κοινωνική βάση και ιδιαίτερη επίδραση σε κατεστραμμένα μικροαστικά στρώματα, ανέργους και ορισμένα τμήματα εργαζομένων στον καπιταλισμό.

Τροφοδοτείται από τον εθνικισμό, τον αντικομμουνισμό, την εμφυλιοπολεμική προπαγάνδα, την εχθρότητα στο εργατικό κίνημα την «αντικομματική ρητορική» που στην πραγματικότητα με το «έξω τα κόμματα» εννοεί πρώτα απ' όλα έξω το ΚΚ, το ρατσισμό που δυναμώνει ή αδυνατίζει ανάλογα με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα και την ΕΕ για εισαγόμενο εργατικό δυναμικό, με το αν κλείνει ή ανοίγει η στρόφιγγα της μεταναστευτικής ροής. Τροφοδοτείται ως δίπολο αντιπαράθεσης από τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου. Τροφοδοτείται από κατευθύνσεις της ΕΕ που θέλουν να εξομοιώσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό (π.χ. αντικομμουνιστικά μανιφέστα και μνημόνια σε ΕΕ και Συμβούλιο της Ευρώπης) και τη φιλελεύθερη σχολή ιστορικών που «ανακάλυψαν» ότι τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν αυτοάμυνα του άμαχου πληθυσμού απέναντι στην «κόκκινη τρομοκρατία» του ΕΛΑΣ. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένα από τα λεγόμενα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» δεν κάνει κριτική στη Χρυσή Αυγή (ΧΑ) για το χυδαίο αντικομμουνισμό της.

Τροφοδοτήθηκε από το θολό «αντιμνημονιακό ρεύμα» που εκφράστηκε ιδιαίτερα σε «κινήματα χωρίς ονοματεπώνυμο», όπως αυτά εκφράστηκαν στις πλατείες. Από τη ρητορική της «κατεχόμενης Ελλάδας» που έχει χάσει την «εθνική της ανεξαρτησία από τη Γερμανία», τις θέσεις που περιορίζουν την ευθύνη στο πολιτικό προσωπικό, στους «300 της Βουλής» στην «κλεπτοκρατία», ενώ την ίδια στιγμή υμνούν άλλους αστικούς θεσμούς όπως τις δυνάμεις καταστολής, το δικαστικό σώμα και βγάζουν λάδι το κεφάλαιο ως τάξη κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο οι εκτιμήσεις για τις αιτίες της κρίσης («σάπιο πολιτικό κατεστημένο») όσο και οι βασικές θέσεις του οικονομικού προγράμματος της ΧΑ συμπίπτουν με τις θέσεις όλων των λεγόμενων «αντιμνημονιακών δυνάμεων».

Τροφοδοτείται από όλες αυτές τις αντιλήψεις που συγκαλύπτουν την πραγματική αιτία της κρίσης που είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και αποπροσανατολίζουν από τον κύριο εχθρό της εργατικής τάξης, το ταξικό της αντίπαλο που είναι το κεφάλαιο

Σε αυτές τις συνθήκες εκκολάφθηκε η Χρυσή Αυγή το προηγούμενο διάστημα.

Τέτοιες δυνάμεις, όπως έχει δείξει τόσο η πρόσφατη όσο και η παλιότερη ιστορία, διασυνδέονται άμεσα με το αστικό κράτος, με τους μηχανισμούς του, με μηχανισμούς ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Δεν είναι άγνωστο ότι ο Χίτλερ έκανε τα πρώτα βήματα στην πολιτική ως πράκτορας της Ράιχσβερ το 1919 με αυτή την ιδιότητά του μπήκε στο Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (μετέπειτα Ναζιστικό) ή ότι ο Μουσολίνι χρηματοδοτούνταν στα πρώτα βήματά του από τη Μ. Βρετανία κ.ά. Δεν είναι τυχαία η εκλογική επιρροή της ΧΑ σε τμήματα εργαζομένων στο μηχανισμό καταστολής του αστικού κράτους. Ούτε είναι λίγες οι καταγγελίες για μεροληπτική στάση των διωκτικών αρχών απέναντι σε μέλη και στελέχη της ΧΑ που με τις πράξεις τους παραβίαζαν τον κοινό ποινικό κώδικα. Επίσης πολλά έχουν γραφτεί για συνεργασία αστυνομίας και ΧΑ σε διάφορες περιπτώσεις.

Επίσης για όποιον αναρωτιέται σε ποιες πλάτες στηρίζεται η ΧΑ αρκεί να κοιτάξει την τοποθέτησή της στη Βουλή απέναντι στους εφοπλιστές και τους βιομηχάνους και θα καταλάβει.

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να περιμένει κανείς ότι ένας νόμος θα μπορέσει να ανατρέψει ένα ολόκληρο πλέγμα κοινωνικών, ιδεολογικών, πολιτικών και οικονομικών σχέσεων που όχι μόνο συντηρεί αλλά και σπρώχνει τέτοιες δυνάμεις με σκοπό να τις αξιοποιήσει στο χτύπημα του εργατικού κινήματος;

Για τον πιο δύσπιστο δε χρειάζεται να πάμε πίσω και να δούμε πώς μέσα στις συνθήκες της αστικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης αναπτύχθηκε και στηρίχτηκε ο ναζισμός έτσι ώστε σωστά να διαπιστώνει ο Μπρεχτ ότι ο ναζισμός δεν αποτελεί το αντίθετο αλλά τη λογική συνέχεια της Βαϊμάρης και του Συντάγματός της. Το Σύνταγμά της εφάρμοσε άλλωστε ο Χίτλερ για να εδραιωθεί στην εξουσία.

Μπορούμε να δούμε τη σημερινή πείρα που υπάρχει σε κράτη μέλη της ΕΕ. Στη Γερμανία η ίδρυση ναζιστικού κόμματος απαγορεύεται από το Σύνταγμα, ενώ υπάρχουν ακόμα μια σειρά νόμοι και δικαστικές αποφάσεις που έχουν αξιοποιηθεί για να απαγορεύσουν συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις δραστηριότητες με φιλο-ναζιστικό περιεχόμενο. Το βασικό νεοναζιστικό κόμμα είναι το NPD, το οποίο παίρνοντας υπόψη τις απαγορεύσεις κάνει ανάλογες προσαρμογές στη δράση του, από το 1964 που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα η προσπάθεια για την απαγόρευσή του το διάστημα 2001 -2003 έπεσε στο κενό, όταν αποκαλύφθηκε ότι τμήμα των στελεχών του ήταν πράκτορες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών. Ενώ ανάλογες προσπάθειες έγιναν και το 2010 και το 2011, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι όποιοι περιορισμοί υπάρχουν στη Γερμανία δεν έχουν εμποδίσει, σύμφωνα με έκθεση του γερμανικού υπουργείου Εσωτερικών το 2011, να υπάρχουν 225 οργανώσεις στις οποίες υπολογίζονται γύρω στις 25.000 οργανωμένοι εθνικιστές και νεοναζί. Η αποκάλυψη της δράσης της ναζιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης NSU που δολοφονούσε μετανάστες, τα μέλη της οποίας φαίνεται να διατηρούσαν υπόγειες σχέσεις με το NPD, αλλά και με τμήματα των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας, είναι χαρακτηριστική.

Ανάλογα παραδείγματα μπορούμε να δούμε με εθνικιστικά, νεοφασιστικά ή μεταφασιστικά κόμματα στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Βρετανία κλπ. που, ενώ είναι πλήρως ενταγμένα στην αστική νομιμότητα, προσαρμόζουν την επιχειρηματολογία τους και τη δράση τους με βάση αυτή, διατηρούν διαύλους και επαφές με διάφορες «ανεξέλεγκτες» ακραίες ομάδες «σκίνχεντς» που επιδίδονται σε τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών, κομμουνιστών, συνδικαλιστών κ.ά.

Τα παραπάνω είναι γνωστά σε όλους. Μήπως, η υπερπροβολή νομοθετικών απαγορευτικών ή περιοριστικών μέτρων εκφράζει απλές αυταπάτες για αστικές και κοινοβουλευτικές ψευδαισθήσεις ή μήπως υπηρετούνται άλλες επιδιώξεις;

Σίγουρα η επιχειρηματολογία που αναφέραμε στην αρχή δεν εκφράζει αυταπάτες αυτών που την επικαλούνται αλλά επιδιώκει να διαμορφώσει αυταπάτες σε τμήματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Ποιος είναι όμως ο σκοπός;

• Να εκβιάσουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα βάζοντας το δίλημμα «θέλεις να αντιμετωπιστεί η ΧΑ; Τότε μπες κάτω από τις φτερούγες της αστικής νομιμότητας». Με αυτό τον τρόπο θέλουν να αποσπάσουν μια έμμεση δήλωση νομιμοφροσύνης που θα αναγνωρίζει το αστικό νομοθετικό πλαίσιο, το αστικό σύνταγμα ως το όριο μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινείται η πολιτική διακήρυξη και δράση. Κάτι που αντικειμενικά στο μέλλον θα λειτουργήσει σαν θηλιά στο λαιμό του ίδιου του εργατικού κινήματος ειδικά σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης. Θα χρησιμοποιηθεί, ανεξάρτητα από τι θα αναφέρουν οι διατάξεις του, με σκοπό να το στρέψουν ενάντια στην προπαγάνδα και τη δράση για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Δηλαδή θα αξιοποιηθεί για μια «δημοκρατική» αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος.
• Να αποπροσανατολίσουν από τη μαζική εργατική λαϊκή δράση για την απομόνωση και αντιμετώπιση του ναζισμού και του ρατσισμού, να αποκοιμίσουν και να εφησυχάσουν ότι ένα αυστηρό νομικό πλαίσιο μπορεί να αντιμετωπίσει το φασισμό, ρατσισμό έξω από τη συνολική πάλη και αντιπαράθεση με την πολιτική και οικονομική κυριαρχία του κεφαλαίου που τον γεννά και τον θρέφει.
• Να εγκλωβιστούν εργατικά και λαϊκά στρώματα στο δίλημμα εθνικισμός - κοσμοπολιτισμός. Δεν είναι πρώτη φορά που παίζεται αυτό το παιχνίδι. Εγινε και κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης του ΝΑΤΟ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, έγινε και για τις νέες ταυτότητες, και με αφορμή το βιβλίο της Ιστορίας της Ρεπούση κλπ. Αντιπαράθεση που δεν είναι απλώς ιδεολογική (στα πλαίσια της αστικής ιδεολογίας, αφού κοσμοπολιτισμός και εθνικισμός είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος) αλλά εκφράζει βαθύτερες αντιθέσεις στους κόλπους της αστικής τάξης που σχετίζονται και με ζητήματα διεθνών συμμαχιών της.

Μήπως, αφού ο φασισμός μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού που τον γεννά και τον θρέφει, τότε σήμερα το εργατικό λαϊκό κίνημα είναι υποχρεωμένο να «ζει με αυτόν» να τον αποδεχτεί ως μια «φυσική κατάσταση»;

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρξει συμβιβασμός του εργατικού λαϊκού κινήματος με τη φασιστική, ρατσιστική και νεοναζιστική προπαγάνδα και δράση που βεβαίως δεν αντιμετωπίζονται με θολά «αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά μέτωπα» υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας ούτε βέβαια με «γηπεδικού τύπου» αντιπαραθέσεις.

Ο ναζισμός και ο φασισμός εχθρεύονται από τη φύση τους το εργατικό κίνημα. Βασικός στόχος τους είναι το χτύπημα των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η επιθετική αντιμετώπιση της ταξικής κατεύθυνσης στο εργατικό κίνημα. Γι' αυτό προσπαθούν να παρεμβαίνουν με δυνάμεις τους σε αυτά.

Αυτό που πρέπει λοιπόν να γίνει είναι να τον «θέσει εκτός νόμου», να τον «απαγορεύσει» το εργατικό κίνημα, η αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή συμμαχία με συγκροτημένη οργανωμένη παρέμβαση. Δεν μπορεί να αναγορεύσουμε τους μηχανισμούς του αστικού κράτους που εκτρέφουν και αντικειμενικά στηρίζουν τη δράση των ναζιστών, σε προστάτες του εργατικού κινήματος. Αντίθετα η δράση μας πρέπει να αποκαλύπτει τη στάση του αστικού κράτους (δυνάμεις καταστολής και της αστικής δικαιοσύνης) απέναντί τους διεκδικώντας και την παραδειγματική τιμωρία των ναζί για τις τραμπούκικες και τρομοκρατικές επιθέσεις τους.

Απαιτείται μαχητική απάντηση σε κάθε φαινόμενο αντικομμουνισμού από όπου και αν προέρχεται με όρους μαζικού κινήματος είτε γίνεται μέσα στο συνδικάτο, είτε στο σχολείο στα πλαίσια του μαθήματος, στη σχολή κ.α.

Το δρόμο αντιμετώπισης των ναζιστών τον δείχνει η Τσαρίτσανη, οι κινητοποιήσεις ενάντια στη ρατσιστική αιμοδοσία, η Πρωτομαγιά στη Ζάκυνθο και άλλες δεκάδες περιπτώσεις όπου οργανωμένοι φορείς του ταξικά προσανατολισμένου εργατικού κινήματος και της λαϊκής συμμαχίας εμπόδισαν στην πράξη τη δράση των ναζιστών.

Πρέπει να διαμορφωθούν συνθήκες ώστε οι ναζιστές να μην μπορούν να δράσουν στους χώρους δουλειάς, στις εργατικές λαϊκές γειτονιές, στους μαζικούς φορείς.

Χρειάζεται η ανάλογη ιδεολογικοό-πολιτική παρέμβαση των δυνάμεών μας με κάθε ευκαιρία για την αποκάλυψη του συστημικού και αντιδραστικού χαρακτήρα τους, ως δύναμη που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, το ίδιο σάπια με τα κόμματα της αστικής δημοκρατίας, τόσο με βάση την ιστορική πείρα όσο και με βάση την τοποθέτησή τους στα ζητήματα της επικαιρότητας.

Σε αυτή την κατεύθυνση παρεμβαίνει και δρα το ΚΚΕ με όλες τις δυνάμεις του παντού.

Του
Κύριλλου ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ*
* Ο Κύριλλος Παπασταύρου είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος της Ιδεολογικής