Πίσω από το Ντόνετσκ δεν υπάρχει γη

 Πίσω από το Ντόνετσκ δεν υπάρχει γη

Μια μέρα θα ξανάρθουμε και η γη θα τρέμει. Όχι ο άδωνις και οι σιχαμεροί ομοϊδεάτες του –αυτοί άλλωστε δεν έφυγαν και ποτέ από το προσκήνιο· μονάχα δέρμα άλλαζαν. Θα ξαναγυρίσουμε, όπως ξανανέβηκε στο ντόνετσκ της ουκρανίας η σοβιετική σημαία, φλογίζοντας ξανά μετά από χρόνια τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Θυμάμαι στο ποδόσφαιρο πριν από καμιά δεκαριά χρόνια που πρωτοεμφανίστηκε η ομάδα της πόλης στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, σπάζοντας το «μονοπώλιο» της ντιναμό κιέβου, ενώ εμείς προβληματιζόμασταν πώς προφέρεται το όνομά της. Και ο πανούτσος τρόλαρε στο μέγκα έναν αθλητικό συντάκτη της σούπερ μπάλας, που την είχε προφέρει «σαχτιόρ» και του ‘λεγε: «περάσαμε όμορφα κι ευτυχισμένα χρόνια λέγοντας αυτή την ομάδα σαχτάρ ντόνετσκ και τώρα έρχεσαι εσύ να μας τα ανατρέψεις όλα;» Εντάξει, δεν ξέρω σε πόσους φαίνεται αστείο έτσι, ίσως να χάνει αν δεν το βλέπεις ζωντανά, αλλά διατηρεί ακέραια τη σημειολογία του.

Οι σοβιετικοί πολίτες του ντόνετσκ πέρασαν πραγματικά όμορφα κι ευτυχισμένα χρόνια, μέχρι που ‘ρθε ένας ουκρανός γόνος κουλάκων, επικεφαλής της αντεπανάστασης και της διαφημιστικής καμπάνιας της πίτσας χατ, να τα ανατρέψει όλα –ή ό,τι είχε μείνει όρθιο τέλος πάντων. Και τώρα που τον ξέβρασε η ιστορία –ή μάλλον το τέλος της- σα στυμμένη λεμονόκουπα, έχει μείνει στα αζήτητα κι ούτε για συντάκτης σε μεταμεσονύκτιες εκπομπές του κρατικού μέγκα δε θα περνούσε η μπογιά του. Όπως ξεφτίζει γενικώς δηλ σε διεθνή κλίμακα η μπογιά της σοσιαλδημοκρατίας πλέον.

Περνούσαμε ωραία στη μικρή μας δημοκρατία, όπως λέει στις ζωές των άλλων, προς το τέλος της ταινίας, ο διεφθαρμένος υπουργός της λδγ. Όπου η φράση «μικρή δημοκρατία», πονηρά βαλμένη, δεν υπονοεί μόνο τη μικρή σε έκταση ddr, αλλά και την ποιότητα της λαϊκής δημοκρατίας της. Μόνο που, όπως σημείωνε έναν αιώνα πριν ο βλαδίμηρος, η χειρότερη σοσιαλιστική δημοκρατία είναι εκατομμύρια φορές πιο δημοκρατική από την καλύτερη αστική δημοκρατία. Και δεν είναι μόνο ποσοτικό το ζήτημα, αλλά πρωτίστως ποιοτικό, καθώς το προλεταριάτο και οι σύμμαχοί του επιβάλλουν τη δικτατορία τους σε μια χούφτα εκμεταλλευτών που χάνουν τα προνόμιά τους.

Κι ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Η σοβιετική δημοκρατία ήταν 1,5 με 2 εκατομμύρια φορές ανώτερη από τη δική μας αστική δημοκρατία, που απολαμβάνουμε σήμερα. Μία φορά για κάθε άνεργο στα μητρώα του οαεδ, τη στιγμή που στη σοβιετία το γραφείο εύρεσης εργασίας είχε μείνει χωρίς δουλειά και αντικείμενο, ήδη από το 1930. Κι έλα μετά να συζητήσουμε τι σημαίνει πρόοδος και τι οπισθοδρόμηση ή ποιος έχει μείνει κολλημένος στη δεκαετία του 30’.

Σκέφτεσαι τη σημερινή απεργία και το μυαλό σου αρχίζει να παίζει διασκευασμένα τα τραγούδια της συγκέντρωσης στο πικάπ του.

«Δεν είναι αργία, είναι ανεργία», εφιαλτική και μακροχρόνια για την (αν)εργατική τάξη και τη νεολαία της.

«Λιώνουν τα νιάτα μας στην ανεργία» και «με τα κομμάτια μας» χτίζεται το σαξές στόρι της πλουτοκρατίας και των αμύθητων κερδών της.

Γιατί να είμαστε όμως μίζεροι και αρνητικά προκατειλημμένοι; Οσονούπω θα βάλουμε τα καλά μας, τα μεταξωτά και να φυσάει, και θα βγούμε στις αγορές να παζαρέψουμε τα φιλέτα μας αντί πινακίου φακής. Και ο λαός θα μείνει στην απέξω, να κοιτάζει τις βιτρίνες σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα και ούτε καν να αγγίζει. Αν όμως δε βρούμε τελικά δάνεια στις αγορές, θα φταίει μάλλον η σαββατοκυριακάτικη αργία, που ήταν κλειστή η εκτ (ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα) και δε βρήκαμε λεφτά να ψωνίσουμε. Να την καταργήσουμε λοιπόν κι αυτή να τελειώνουμε (την αργία, όχι την τράπεζα).

Και δεν είναι μόνο τα δύο εκατομμύρια (επισήμως) ανέργων αλλά και η εργαζόμενη μειοψηφία που σκύβει το κεφάλι, γιατί φοβάται κι αυτή τον μπαμπούλα της ανεργίας, ή έχει στο σπίτι της άλλους ανέργους να θρέψει –ένας τουλάχιστον εργαζόμενος σε κάθε σπίτι, όπως υποσχόταν κι ο γαπ. Και το ζυγίζουν δύο και τρεις φορές, προτού κάνουν το βήμα να απεργήσουν: εκείθε με τα χρήματα, εδώθε με τον χάρο της απόλυσης και την αξιοπρέπεια, που ωστόσο δεν τρώγεται, και με τον εφιάλτη της ανεργίας. Για να ξεκινήσεις από την αρχή να κυλάς το βράχο του σίσσυφου, ώσπου να προσαρμοστείς, να γίνεις ελαστικός, φτηνός, ανταγωνιστικός, σύγχρονος με τις εξελίξεις των καιρών.

Μας κάνουν να ντρεπόμαστε, να εσωτερικεύουμε την ενοχή, το φταίξιμο για αυτή την κατάσταση, να γινόμαστε ανθρωπάκια με περισσευούμενα προσόντα, αλλά λιγοστή πείρα –επαγγελματική και κινηματική-αγωνιστική. Όμως καμία ανεργία δεν είναι ντροπή –για να παραφράσουμε μια γνωστή φράση. Ντροπή είναι να  μην πνίγουμε στο αίμα αλλά στα δάκρυα το θυμό μας για αυτό που γίνεται, που είναι ντροπή και στίγμα για όλη την κοινωνική πρόοδο, την ανθρωπότητα στο κατώφλι του 21^ου (καπιταλιστικού μεσ)αιωνα.

Ντροπή στον εργάτη στο σκλάβο ντροπή στο αίμα αν δεν πνίξει μια τέτοια ζωή.

Ούτε ένας χαφιές δουλειά να μη βρίσκει

Χριστούλη μου όμορφη που ‘ναι η προφητεία αυτή

Ναι αλλά ο χριστούλης, ακόμα κι αν ήταν ο πρώτος κομμουνιστής, όπως λένε μερικοί –που δεν ήταν, αλλά δε θα μαλώσουμε γι’ αυτό τώρα- δεν πρόκειται να κάνει κάτι γι’ αυτό αν εμείς γινόμαστε προδότες της τάξης μας και του αγώνα της. Ή αν δεν κουνήσουμε το χεράκι μας (συν αθηνά) και εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στη δευτέρα παρουσία και τη σωτηρία που θα έρθει σα μάννα εξ ουρανού –κι όχι με έφοδο στον ουρανό, για να βρούμε το κρυμμένο μάννα.

Να σου δώσω λοιπόν εγώ μια άλλη προφητεία. Θα ξαναγυρίσουμε κι η γη θα γίνει κόκκινη. Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο. Σαν την κόκκινη σοβιετική σημαία που υψώθηκε προχτές στο ντόνετσκ της ουκρανίας.

Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό...