Η ενσωμάτωση της Κριμαίας και οι επιδιώξεις της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας

Η ενσωμάτωση της Κριμαίας και οι επιδιώξεις της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας

Με «κλάδο ελαίας» και συνάμα με «παρατεταμένο δόρυ» στο προχτεσινό διάγγελμά του ο Πούτιν

Αποφασισμένος να υπερασπιστεί με κάθε δυνατό μέσο την επιλογή ενσωμάτωσης της Κριμαίας στη Ρωσία, εμφανίστηκε ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν στο προχτεσινό διάγγελμά του. Καυστικός και καταγγελτικός για τις μεθοδεύσεις των «δυτικών δυνάμεων», κυρίως των ΗΠΑ, αλλά και επαινετικός για την Κίνα και την Ινδία, που δεν «στρατεύθηκαν» σε βάρος των κινήσεων της χώρας του.
Απευθυνόμενος στους πολίτες των ΗΠΑ τούς κάλεσε να θυμηθούν τη «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» της χώρας τους, ενώ απευθυνόμενος στους πολίτες της Γερμανίας υπενθύμισε τις «υπηρεσίες» του Γκορμπατσόφ (χωρίς να τον κατονομάζει) στην «ενοποίηση» της Γερμανίας, δηλαδή στην επιχείρηση ανατροπής και διάλυσης της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας. Μάλιστα, τόνισε πως τότε «όχι όλοι οι εκπρόσωποι των χωρών, που ήταν σύμμαχοι της Γερμανίας, υποστήριξαν την ιδέα της ενοποίησης, σε αντίθεση με τη χώρα μας», μιλώντας έτσι ακόμη κι εκ μέρους της... ΕΣΣΔ.
Την ίδια ώρα ήταν σαφής: «Ποτέ δεν θα επιδιώξουμε την αντιπαράθεση με τους εταίρους μας στην Ανατολή ή στη Δύση, αντίθετα, θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να χτίσουμε μια πολιτισμένη σχέση γειτονίας». Διευκρίνισε πως η Ρωσία δεν επιθυμεί το ΝΑΤΟ «να κάνει κουμάντο στην αυλή μας, δίπλα στο σπίτι μας, ή στα ιστορικά εδάφη μας», προσθέτοντας ωστόσο πως η Ρωσία επιδιώκει τη συνεργασία με το ΝΑΤΟ και με τη Δύση, «σε όλα τα ζητήματα - κλειδιά, σε ισότιμη, ανοιχτή και τίμια βάση».

Ο Πούτιν με τους αξιωματούχους της Κριμαίας μετά την υπογραφή της ενσωμάτωσης

Ακόμη και με τις «αρχές του Κιέβου», τις οποίες εξακολουθεί να μην τις αναγνωρίζει και να τονίζει τη σχέση τους με τους ιδεολογικούς απογόνους των Ουκρανών φασιστών, ήταν «μετρημένος». Υπογράμμισε πως η Ρωσία δεν ενδιαφέρεται για τον παραπέρα διαμελισμό της Ουκρανίας, «αδειάζοντας» τους χιλιάδες Ρώσους και ρωσόφωνους στο Χάρκοβο, στο Ντονιέτσκ, στην Οδησσό και στις άλλες περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας, που εδώ και μέρες διαδηλώνουν με το αίτημα της «αυτοδιάθεσης» και του «δημοψηφίσματος». Μερικές δεκάδες απ' αυτούς ήδη έχουν συλλάβει οι «αρχές του Κιέβου» με την κατηγορία του διαμελισμού της Ουκρανίας.

Μια οφειλόμενη απάντηση στις αντικομμουνιστικές αιχμές

Σ' αυτήν τη «γλυκανάλατη» τοποθέτησή του προς τη «Δύση», που τα είχε όλα, ο Β. Πούτιν, όχι μια, αλλά δύο φορές, «τσαλαβούτησε» στην αντικομμουνιστική λασπολογία, για να τεκμηριώσει την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, με το Διάγγελμά του στα νομοθετικά Σώματα της Ρωσίας σχετικά με το θέμα αυτό.
Την πρώτη φορά, μιλώντας για τους Τατάρους της Κριμαίας, αναφέρθηκε στις διώξεις σε βάρος τους, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλώνοντας πως την ίδια περίοδο, δηλαδή την περίοδο που επικεφαλής του σοβιετικού κράτους και του κόμματος ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν, «πολλά εκατομμύρια άνθρωποι διαφορετικών εθνών διώχθηκαν».
Στο συγκεκριμένο ισχυρισμό του Πούτιν απαντά παλιότερη δήλωση για το ζήτημα του Π. Σιμονιένκο, Α΄ Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚ Ουκρανίας: «Τους Τατάρους της Κριμαίας, τους έσωσε ο Στάλιν, στέλνοντάς τους σε άλλο μέρος για να μη γίνει εμφύλιος στην Κριμαία. Είναι γνωστό πως δύο σοβιετικές μεραρχίες Τατάρων της Κριμαίας, 20 χιλιάδες άντρες, παραδόθηκαν στον εχθρό και πέρασαν στην υπηρεσία του Χίτλερ. Χρησιμοποιήθηκαν κατά του αντάρτικου και σε μαζικές δολοφονίες. Αυτοί οι δολοφόνοι έπρεπε να λογοδοτήσουν. Για να μην την πληρώσουν όμως όλοι οι Τάταροι της Κριμαίας έγινε αυτή η επιχείρηση εκτόπισής τους. Γύρισαν αργότερα, από εκεί που πήγαν, μορφωμένοι, επιστήμονες, στελέχη και διευθυντές επιχειρήσεων. Γιατί αυτό το θεωρείτε καταπάτηση των δικαιωμάτων τους; Ο Στάλιν απέτρεψε απλώς έναν εμφύλιο πόλεμο στην Κριμαία».
Τη δεύτερη φορά, μέσα σε μια ομιλία, («το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού!») ο Βλ. Πούτιν διολίσθησε στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα με την περίπτωση της μεταφοράς της Κριμαίας από τη σύνθεση της Σοβιετικής Ρωσίας στη σύνθεση της Ουκρανικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, που έγινε όταν επικεφαλής του σοβιετικού κράτους ήταν ο Ν. Χρουστσόφ. Κατά τη γνώμη του, αυτό συνέβηκε γιατί ο Χρουστσόφ ήθελε να προσεταιριστεί τη «νομενκλατούρα» της Ουκρανίας, ώστε αυτή να ξεχάσει τις ευθύνες του στις «μαζικές διώξεις» την προηγούμενη περίοδο, δηλαδή την περίοδο, που επικεφαλής της χώρας ήταν ο Στάλιν. Ετσι, ο Πούτιν απέφυγε το γεγονός της γεωγραφικής θέσης της Κριμαίας και της μορφολογίας του εδάφους της. Το γεγονός, δηλαδή πως τότε, όπως και σήμερα, η Κριμαία εξαρτιόταν σε νερό από την Ουκρανία (σήμερα κατά 90% των αναγκών της), σε ηλεκτρική ενέργεια (κατά 80%), σε βασικά αγαθά (κατά 60%). Για να μπορέσει να λύσει αυτά τα ζητήματα η σημερινή Ρωσία σχεδιάζει μια γέφυρα 4,5 χιλιομέτρων, που θα συνδέσει τα ρωσικά εδάφη με την Κριμαία. Γιατί, λοιπόν, δεν περνά από το μυαλό ότι αυτά τα οικονομικά ζητήματα μπορεί στη συγκεκριμένη φάση (πριν από 60 χρόνια) να μέτρησαν σ' εκείνη την απόφαση; Τουλάχιστον, εδώ ο Βλ. Πούτιν αναγνώρισε το «ελαφρυντικό» πως η αλλαγή αφορούσε τα διοικητικά σύνορα στο εσωτερικό μιας χώρας και πως «κανένας τότε δεν φανταζόταν πως η ΕΣΣΔ θα διαλυόταν».

Κάλυψη στον Γιέλτσιν

Ο Βλ. Πούτιν, σε ορισμένα σημεία της ομιλίας του, επεδίωξε να καπηλευτεί και τις αντιφασιστικές στιγμές της σοβιετικής ιστορίας, τη γενικότερη νοσταλγία που υπάρχει για τη Σοβιετική Ενωση. Μεταξύ άλλων, είχε μια γενικόλογη αναφορά για τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ωστόσο ήταν «ηχηρή» η «σιωπή» του για τις ονομαστικές ευθύνες του «μέντορα» και προκατόχου του, Μπορίς Γιέλτσιν, ο οποίος το Δεκέμβρη του 1991, κατά τη συμφωνία του Μπελοβέζσκ, που διέλυσε τη Σοβιετική Ενωση, και η οποία υπογράφηκε από δύο ακόμη Προέδρους (Ουκρανίας και Λευκορωσίας), θα μπορούσε να θέσει θέμα επιστροφής της Κριμαίας στη Ρωσία. Μιας και πλέον δεν άλλαζαν τα εσωτερικά - διοικητικά όρια μιας χώρας, αλλά διαμορφώνονταν νέα κράτη. Κάτι όμως που δεν έκανε, με αποτέλεσμα η Κριμαία να μείνει στο πλαίσιο της Ουκρανίας! Τόση ήταν η πρεμούρα των δυνάμεων της αντεπανάστασης, που ξερογλείφονταν για το πώς θα ξεκινήσουν το πλιάτσικο της κρατικής περιουσίας, που για δεκαετίες είχε οικοδομήσει η σοβιετική εργατική τάξη και δεν τους ένοιαζαν τα σύνορα.
Παρένθεση: Στις 17 Μάρτη συμπληρώθηκαν 23 χρόνια από το δημοψήφισμα, με το οποίο ο σοβιετικός λαός, με ποσοστό 75% είχε ψηφίσει υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ. Κι όμως, αυτή διαλύθηκε μετά από 9 μήνες...

Το «κοινό έδαφος» του αντικομμουνισμού

Μπορεί οι εργαζόμενοι και ο λαός της Κριμαίας αλλά και σε άλλες περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας να υπερασπίζονται ακόμα και με το σώμα τους τα μνημεία του Κόκκινου Στρατού και της ΕΣΣΔ απέναντι σε φασιστικές ομάδες. Μπορεί, επίσης, στις φιλορωσικές διαδηλώσεις να υπάρχουν σημαίες της ΕΣΣΔ. Ομως οι αντικομμουνιστικές αιχμές στην τοποθέτηση Πούτιν δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη Ρωσία, που προέκυψε από την αντεπανάσταση, όπου 120 δισεκατομμυριούχοι έχουν στα χέρια τους τη «μερίδα του λέοντος» από τον πλούτο που παράγουν εκατομμύρια εργαζόμενοι. Σε δεκάδες εκατομμύρια μετρώνται οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι που ζούνε στη φτώχεια, όπου η εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας έχει πιάσει «πατάρι».
Είναι η χώρα που οι αρχές επίσημα πλέον χαρακτηρίζουν την Οχτωβριανή Επανάσταση ως «πραξικόπημα» και έχουν καταργήσει τη Μέρα της Επανάστασης (7 Νοέμβρη), κάνοντας αργία την 4ηΝοέμβρη, μια εθνικιστική γιορτή που κάθε χρόνο δίνει τη δυνατότητα στο ντόπιο φασισταριό να παρελαύνει στις ρωσικές πόλεις.
Η σημερινή Ρωσία, ενώ παρουσιάζεται «ενάντια στους φασίστες του Κιέβου», ενάντια στον φασίστα Ουκρανό Στέπαν Μπαντέρα, την ίδια ώρα, όπως έχουν καταγγείλει Ρώσοι κομμουνιστές, προχωρά στην πλαστογράφηση ιστορικών αρχείων, για να δικαιώσει τις αντισοβιετικές συκοφαντίες του Γκέμπελς σχετικά με τη σφαγή που έκαναν οι ναζί στο Κατίν. Πίσω από αυτήν την προσπάθεια βρίσκεται η επιδίωξη της διευκόλυνσης της διείσδυσης των ρωσικών κεφαλαίων στην Πολωνία.
Ερωτήματα προκαλεί το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κρατικό ξενόγλωσσο ρώσικο κανάλι στην Ελλάδα να κάνει ρεπορτάζ για τη φασιστική Χρυσή Αυγή.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας ξενίζει ο αντικομμουνισμός, αφού είναι το «κοινό ιδεολογικό έδαφος» της αστικής τάξης της Ρωσίας, με αυτό των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Τι θέλει η Ρωσία από την Κριμαία και από τη Δύση

Η ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Ουκρανία στη βάση της σύγκρουσης στο εσωτερικό της ουκρανικής αστικής τάξης, η στήριξη από πλευράς τους εθνικιστικών και φασιστικών δυνάμεων που συμμετέχουν στη νέα ουκρανική κυβέρνηση οδήγησε και στην ενσωμάτωση της Κριμαίας από τη Ρωσία, που πλέον είναι ένα τετελεσμένο γεγονός. Βεβαίως, όταν θα καταλαγιάσουν οι πανηγυρισμοί θα φανεί καλύτερα πως αυτή η λύση δεν μπορεί να απαλλάξει τους εργαζόμενους της περιοχής από τα αδιέξοδα και τα προβλήματα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που ακολουθεί και η Ρωσία.
Την ίδια ώρα, αντικειμενικά, η εξέλιξη αυτή δίνει τη δυνατότητα στην αστική τάξη της Ρωσίας να προωθήσει παραπέρα μια σειρά οικονομικούς και γεωπολιτικούς στόχους της στην περιοχή, κερδίζοντας θέσεις στο σκληρό ανταγωνισμό με την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Τέτοιοι στόχοι είναι η μεγαλύτερη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Μαύρης Θάλασσας (πιθανά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου), η εξοικονόμηση σημαντικών πόρων (έως και 14 δισεκατομμυρίων ευρώ) για την κατασκευή του «Νότιου Ρεύματος», του αγωγού φυσικού αερίου που πλέον μπορεί να αλλάξει πορεία, αξιοποιώντας την Κριμαία. Θα δώσει τη δυνατότητα εκμετάλλευσης της τουριστικής υποδομής από τα ανάλογα ρωσικά μονοπώλια και βέβαια θα ενισχύσει τη στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό, εάν προχωρήσουν τα σχέδια της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας» του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.
Η τοποθέτηση του Βλ. Πούτιν ήταν ξεκάθαρη: Η ρωσική αστική τάξη θεωρεί γεγονός τετελεσμένο την κριμαϊκή ενσωμάτωση και καλεί τους Δυτικούς «εταίρους» και ανταγωνιστές της να μη «ρίξουν λάδι στη φωτιά», αλλά να βάλουν «νερό στο κρασί τους». Ο Βλ. Πούτιν επιχειρηματολογεί με βάση το Διεθνές Δίκαιο, όπως αυτό διαμορφώνεται τα τελευταία 20 χρόνια με τις απροκάλυπτες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο Κόσσοβο κι αλλού, καλεί τη Δύση (ονομαστικά τις ΗΠΑ και τη Γερμανία) να «ζυγίσουν» τις νέες παραμέτρους. Να σταματήσουν την πολιτική, όπως είπε, «συγκράτησης της Ρωσίας», που ακολουθούν και να επιδιώξουν τη συνεννόηση με τη Ρωσία, βάζοντας «πάγο» στο Κίεβο, αλλά και στα σχέδια παραπέρα όξυνσης με τη Ρωσία.
Η «μπάλα» πέρασε στο άλλο μισό (στο «δυτικό μέρος») του γηπέδου...

Ε. Β.