Αντιδραστική τομή στην Εκπαίδευση

Στην καρδιά της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της λειτουργίας του σχολείου στοχεύει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο που παρουσίασε χτες για το σχολείο, το οποίο αποτελεί μια βαθιά αντιδραστική τομή, κρυμμένη κάτω από εύηχες έννοιες όπως «ελευθερία» και «αυτονομία».

Νομοθετούν την παραπέρα μορφωτική υποβάθμιση και την ένταση των φραγμών, και παράλληλα στήνουν πλέγμα ασφυκτικού ελέγχου των εκπαιδευτικών, για να τους αναγκάσουν να εφαρμόσουν και να ευθυγραμμιστούν πλήρως με τις αντιδραστικές τους κατευθύνσεις.

Το νομοσχέδιο είναι το τέταρτο κατά σειρά αυτής της κυβέρνησης που επιχειρεί ένα μεγάλο χτύπημα στο περιεχόμενο του σχολείου, πιάνοντας το νήμα από όσα είχε νομοθετήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από τα τρία προηγούμενα νομοθετήματα της ΝΔ (δεξιότητες, Επαγγελματική Εκπαίδευση, αντιδραστικές αλλαγές στις πανελλαδικές κ.λπ.), με άμεσες επιπτώσεις στα σχολεία.

Ο σταθερός προσανατολισμός στις δεξιότητες, που έχουν θεσμοθετηθεί στα σχολεία εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια και έχουν ήδη οδηγήσει σε παραπέρα υποβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου, δεν είναι μια «εμμονή» της σημερινής κυβέρνησης ή του ΣΥΡΙΖΑ προηγουμένως, που διατήρησε τα σχετικά προγράμματα σπουδών και βιβλία, θεσμοθέτησε τη Θεματική Εβδομάδα κ.λπ.

Βρίσκεται στον πυρήνα της στρατηγικής του κεφαλαίου για τις ικανότητες που απαιτεί από τους αυριανούς εργαζόμενους, στην υπηρεσία της κερδοφορίας του. Αλλά και για την ιδεολογική προετοιμασία της νέας βάρδιας των εργαζομένων να αποδεχτεί ως ακλόνητο το σύστημα που αναπαράγει τα αδιέξοδα σε κάθε πλευρά της ζωής της, σε πλήρη διάσταση με την ανάγκη για ολοκληρωμένη και υψηλού επιπέδου μόρφωση, που δημιουργεί το απαραίτητο υπόβαθρο για να γίνονται αντιληπτοί οι νόμοι κίνησης της κοινωνίας.

Στο πνεύμα του αποκρουστικού σχολείου που έχει διαμορφωθεί διαχρονικά με τους νόμους όλων των κυβερνήσεων, το νομοσχέδιο στρέφει το βλέμμα στον σκληρό πυρήνα της Εκπαίδευσης, το «τι και πώς μαθαίνουν τα παιδιά, τι και πώς διδάσκει ο εκπαιδευτικός», ανοίγοντας δρόμους για νέα, κλιμακωτά χτυπήματα στα ενιαία στοιχεία του σχολείου, ξεκινώντας με το λεγόμενο πολλαπλό βιβλίο και τις άλλες ρυθμίσεις για την ενίσχυση της «αυτονομίας» και «ελευθερίας» του εκπαιδευτικού να οργανώνει το μάθημά του.

Με βάση το νομοσχέδιο, η «αυτόνομη» σχολική μονάδα θα σχεδιάζει πλευρές του σχολικού προγράμματος ανάλογα με το επίπεδο των μαθητών της, το οποίο όμως είναι ταξικά προσδιορισμένο και διαφοροποιημένο, παγιώνοντας και διογκώνοντας αυτές τις ανισότητες.

Παράλληλα, η υπουργός με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο είπε ότι τα σχολεία θα μπορούν να αξιοποιούν τις υποδομές τους για εξοικονόμηση πόρων, ενώ διευκολύνεται και η αναζήτηση χορηγιών. Οπως έχει δείξει όμως η πείρα, οι πρώτοι που καλούνται να βάλουν το χέρι στην τσέπη σε αυτές τις περιπτώσεις είναι οι γονείς.

Στη βάση όλων των παραπάνω, το σχολείο θα πρέπει να ελέγχεται και να «λογοδοτεί» για την επίτευξη των στόχων που τίθενται. Γι' αυτό και εντάσσουν στο ίδιο νομοσχέδιο το ασφυκτικό πλέγμα ελέγχου μέσω της «αξιολόγησης» των εκπαιδευτικών.

Αυτών δηλαδή που δουλεύουν για χρόνια εδώ κι εκεί, μακριά από τις οικογένειές τους, με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, που αναγκάζονται μέχρι τα 65 τους να μπαίνουν σε τάξεις με 25 παιδιά ή έφηβους και να ανταποκρίνονται, και μάλιστα χωρίς επιμορφώσεις, με πιο πρόσφατο τρανταχτό παράδειγμα αυτό της τηλεκπαίδευσης, που λειτούργησε μόνο χάρη στο μεράκι τους, χωρίς καμία ουσιαστική υποστήριξη από το κράτος.

Κάθε πλευρά αυτού του νομοσχεδίου, που για άλλη μια φορά έρχεται κατακαλόκαιρο, με κλειστά σχολεία, είναι «αιτία πολέμου» για τα λαϊκά στρώματα, τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς, τους μαθητές. Ηδη μια πρώτη απάντηση δόθηκε προχτές και το επόμενο αγωνιστικό ραντεβού έχει κλειστεί για τις 7 Ιούλη, στέλνοντας μήνυμα στην κυβέρνηση πως είναι βαθιά γελασμένη αν νομίζει ότι θα περάσει «άβρεχτη» τον αντιλαϊκό της σχεδιασμό για την Εκπαίδευση.