Αυτοί που «θα χόρευαν τις αγορές» βάζουν στο λαό τα ίδια κάλπικα διλήμματα

Αυτοί που «θα χόρευαν τις αγορές» βάζουν στο λαό τα ίδια κάλπικα διλήμματα

Σε σχέση με τις πολιτικές εξελίξεις, στο πλαίσιο της χτεσινής ομιλίας του σε ημερίδα του Κόμματος για τα ΤΕΙ, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, σημείωσε τα εξής:
«Οπωσδήποτε σήμερα, η παρέμβαση αυτή (σ.σ. η χτεσινή ημερίδα του ΚΚΕ για τα ΤΕΙ) έχει μια ιδιαίτερη σημασία, αφού γίνεται στο φόντο της κυβερνητικής αλλαγής που έγινε πριν από 3 μήνες, όπου τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ διαδέχτηκε μια άλλη συγκυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά το πρώτο διάστημα, σκόρπισε ελπίδες και προσδοκίες σε μεγάλα τμήματα του λαού και της νεολαίας, που αν και δεν είχαν ρεαλιστική βάση, στηρίζονταν όμως σε 5 χρόνια μνημονιακών πολιτικών που έφεραν σκληρά μέτρα για το λαό.
Ομως, βλέπουμε ότι κάθε μέρα και ώρα που περνά, αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο το πραγματικό πρόσωπο των κυβερνώντων. Οσο κι αν είναι ακόμα λίγος ο χρόνος, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι πριν από λίγους μήνες αυτοί οι ίδιοι οι κυβερνώντες δήλωναν έτοιμοι να σκίσουν τα μνημόνια που υπέγραφαν οι κυβερνήσεις των μερκελιστών, όπως τους αποκαλούσαν, δήλωναν ότι "θα βαράνε τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές".
Σήμερα, προβάλλουν στο λαό τα ίδια κινδυνολογικά, κάλπικα διλήμματα των προηγούμενων κυβερνήσεων για να σκύψει το κεφάλι και να αποδεχτεί να συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια το πρόγραμμα αντιλαϊκών μέτρων.
Προβάλλουν την αποδοχή των αντιλαϊκών κατευθύνσεων που εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη τη ΕΕ ως σκληρή διαπραγμάτευση για να επιτευχθεί "αμοιβαία επωφελής συμφωνία", ώστε να αποφευχθούν η κρατική χρεοκοπία, η πιστωτική ασφυξία και η έξοδος από την Ευρωζώνη.

Η «περήφανη πατριωτική διαπραγμάτευση» αφορά τα συμφέροντα των εγχώριων ομίλων

Η δήθεν περήφανη πατριωτική διαπραγμάτευσή τους αφορά τους όρους σφαγής του λαού, για να διασφαλιστεί μεγαλύτερη κοινοτική χρηματοδότηση των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων.
Οι "εποικοδομητικές συγκλίσεις" με την ΕΕ και το ΔΝΤ καταλήγουν στο γνωστό δρόμο των αναδιαρθρώσεων που κατεδαφίζουν το εισόδημα και τα δικαιώματα του λαού, για να δοθεί ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη.
Αποδέχονται τις ιδιωτικοποιήσεις, που τις βαφτίζουν αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας με ικανοποιητικό τίμημα.
Αποδέχονται να κοπούν τα δικαιώματα των λεγόμενων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, επιδεινώνοντας τη θέση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και ετοιμάζουν νέες συγχωνεύσεις ασφαλιστικών οργανισμών, που θα συμπιέσουν προς τα κάτω τα δικαιώματα.
Ουσιαστικά δεσμεύονται ότι οι εργαζόμενοι της χώρας μας δεν πρόκειται να ανακτήσουν τις μεγάλες απώλειες που είχαν την περίοδο της κρίσης. Ακόμα και τις στοιχειώδεις προεκλογικές εξαγγελίες τους για τον κατώτατο μισθό, την αύξηση του αφορολόγητου, τις κυριακάτικες αργίες, τη φορολογία των πολυεθνικών, τις μετέθεσαν στο απώτερο, αόριστο μέλλον.
Την ίδια στιγμή, έχουν γίνει πρόθυμοι σημαιοφόροι των ΗΠΑ και του Ισραήλ, σε όλα τα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στην Ευρασία, εμφανίζοντάς τους ως συμμάχους του ελληνικού λαού στις υποτιθέμενες πατριωτικές διαπραγματεύσεις τους. Τα γεγονότα, όμως, μιλούν από μόνα τους και αποκαλύπτουν τους ψεύτικους φίλους του λαού.
Ακόμα να ενημερώσουν τη Βουλή και το λαό για τις συζητήσεις που έχει η κυβέρνηση με τους ατλαντικούς φίλους της, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό, τα νέα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης με την ΠΓΔΜ και τις σχέσεις με τη Ρωσία.
Προβάλλουν ως ριζική δήθεν διαφορά τους με την προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ, την αντιυφεσιακή κατεύθυνση των μέτρων που και αποδέχονται και εφαρμόζουν.
Η απλή αλήθεια είναι ότι όλες οι αστικές κυβερνήσεις υπηρετούν το στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας.
Η ζωή έδειξε ότι ακόμα και για τις διαφορές, που αφορούν τους τρόπους, τις μορφές, τα μείγματα, η υλοποίησή τους εξαρτάται από πλήθος παραγόντων, όπως τις ανάγκες που έχει συνολικά η ΕΕ, ο συσχετισμός σε αυτήν, τι θέλουν οι ΗΠΑ κ.λπ.
Οπως, για παράδειγμα, αν θα προηγηθούν τα μέτρα σταθεροποίησης της οικονομίας ή τα λεγόμενα αναπτυξιακά, αν θα χαλαρώσει και πόσο η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική.
Ομως, για το λαό, η μόνη διαφορά αφορά τους τρόπους, τις μεθόδους, το χρόνο και την έκταση της σφαγής των δικαιωμάτων του. Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ως έξοδος από την κρίση, όχι μόνο δε συμβαδίζει με τη λαϊκή ευημερία, αλλά οδηγεί μόνο σε συνεχείς θυσίες την εργατική τάξη, το λαό. Απαιτεί όλο και περισσότερο πιο φθηνή εργατική δύναμη, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, νέα πεδία για την κερδοφορία του κεφαλαίου σε βάρος του λαού μας».