Μονά - ζυγά δικά τους και ο λαός χαμένος

Μονά - ζυγά δικά τους και ο λαός χαμένος

Οσο πλησιάζουν τα αποκαλυπτήρια για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η αντιλαϊκή έκβαση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο των παζαριών με την ΕΕ, τόσο πυκνώνουν οι φωνές στο εσωτερικό του που επικρίνουν την εγκατάλειψη του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης» και καλούν το λαό στους δρόμους να το υπερασπιστεί με τους αγώνες του. Η απάντηση κυβέρνησης και εσωκομματικής πλειοψηφίας είναι πως το Πρόγραμμα αυτό δεν εγκαταλείφθηκε, ισχύει και είναι πρόγραμμα τετραετίας. Με τη σειρά της απευθύνει κάλεσμα στο λαό να στηρίξει, ει δυνατόν και αγωνιστικά, την προσπάθειά της να κλείσει μια συμφωνία που θα αποκαταστήσει τη ρευστότητα, ώστε έπειτα με λυμένα τα χέρια να δρομολογήσει την υλοποίηση του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης»...

Η όλη συζήτηση, μάλιστα, τοποθετεί σε δεύτερο πλάνο δύο σημαντικές παραμέτρους της πραγματικότητας: Πρώτον, ότι κανένα απ' τα μέτρα που γονάτισαν το λαό δεν παίρνεται πίσω και τίποτα απ' όσα έχασε δεν του αποδίδεται ξανά. Δεύτερον, ότι η συμφωνία που «σιγοψήνεται» περιλαμβάνει νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Οι διατυπώσεις κι απ' τις δύο πλευρές είναι σκόπιμα θολές και αόριστες, ώστε να συντηρείται η ψευδαίσθηση πως είναι δυνατή φιλολαϊκή πολιτική εντός της στρατηγικής της ΕΕ και του κεφαλαίου, μέσω της εφαρμογής του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης»! Το «σχήμα» είναι βολικό: Αντί οι εργαζόμενοι να παλέψουν για την ανάκτηση των απωλειών τους, τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών τους, για κατάργηση των αντεργατικών νόμων, να κρεμάνε όλες τους τις ελπίδες στα ψίχουλα του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης (τα οποία ψίχουλα μάλιστα, είτε «κουρεύονται», είτε μεταθέτονται διαρκώς... σε βάθος τετραετίας), την ίδια ώρα που η κυβέρνηση υλοποιεί ήδη τις σοβαρές δεσμεύσεις του εν λόγω Προγράμματος προς το κεφάλαιο!

Αγώνας για ανάκτηση απωλειών και ικανοποίηση των αναγκών του λαού, κόντρα στις προσπάθειες κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ να καλλιεργήσουν κλίμα αναμονής και στράτευσης κάτω από ξένη σημαία

ΜΑΛΙΩΤΗΣ

Μπροστά σ' αυτήν την αμείλικτη πραγματικότητα, κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν με «ακάλυπτες επιταγές» να εξαγοράσουν την ανοχή, τη συναίνεση, ακόμα ακόμα και την έμπρακτη στήριξη του λαού. Γνωρίζουν, άλλωστε, καλά ότι οι επιδόσεις τους στη χειραγώγηση και ενσωμάτωση του λαού, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αξιολογούνται απ' την αστική τάξη κι ότι απ' την ικανότητα που θα επιδείξουν στο ζήτημα αυτό πολλά κρίνονται το επόμενο διάστημα.

Ετσι, τις προάλλες η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία, αφού ισχυρίζεται, κόντρα στην πραγματικότητα που τη διαψεύδει ηχηρά, ότι «οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης είναι και κόκκινες γραμμές του ελληνικού λαού, εκφράζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των συνταξιούχων, των αγροτών και της νεολαίας», προσθέτει: «Οι πολίτες της Ελλάδας και της Ευρώπης δεν είναι οι παθητικοί καταναλωτές των ειδήσεων των 8, αντίθετα πιστεύουμε ότι μπορούν να είναι συμπρωταγωνιστές σε μια διαπραγμάτευση που αφορά την κοινή μοίρα όλων μας στην κλίμακα της Ευρώπης και του κόσμου (...) Σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς (...) οι βουλευτές, ευρωβουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθούν μαζί με τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ (...) σε ένα πλατύ κάλεσμα κινητοποίησης για τη νίκη της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας. Τώρα είναι η ώρα να μπουν οι ίδιοι οι λαοί στη μάχη. Θα νικήσουμε».
Τι είναι αυτό που καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ το λαό; Να στριμωχτεί κάτω απ' το λάβαρο μιας αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης που γίνεται για λογαριασμό του κεφαλαίου, να τον κάνει συνένοχο στην έκβαση των παζαριών κι άρα ανήμπορο να την αντιπαλέψει αύριο, όταν θα φανεί τίνος τα συμφέροντα αυτή υπηρετεί.
Οταν η Πολιτική Γραμματεία σημειώνει ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται κόντρα στην «επιμονή των δανειστών» που «εκφράζει την εμμονική προσήλωση στη λιτότητα», δεν αναφέρεται στην «ήπια λιτότητα» ούτε στο «λιτό βίο», που άλλωστε με ρητορική δεινότητα κηρύττουν στο λαό τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά στη «λιτότητα» που στερεί απ' τους επιχειρηματικούς ομίλους πόρους για να ενισχύσουν την ανάκαμψη των κερδών τους. Οταν ο λαός διαπιστώσει ότι όχι μόνο δεν κερδίζει τίποτα απ' την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά απεναντίας συνεχίζει να αιμορραγεί για την επίτευξη και εδραίωσή της, θα είναι για μια ακόμα φορά αργά.

Η προσπάθεια ενοχοποίησης του λαού διαφαίνεται και στις δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μιχελογιαννάκη, που ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε πως ο λαός φταίει για τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η συγκυβέρνηση, επειδή... δεν κινητοποιείται εναντίον τους!

Δήλωσε προ ολίγων ημερών: «Χωρίς γεμάτες πλατείες τίποτε δεν μπορεί να γίνει (...) Ενώ ακούγεται ότι ο ΟΛΠ πουλιέται πότε περιμένουν να αντιδράσουν και να στηρίξουν την κυβέρνηση να μείνει συνεπής στις αρχές της; Οι δανειστές θέλουν να πωληθούν οι ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΕΡΓΟΣΕ και ΓΑΙΑΟΣΕ. Ερωτώ, οι εργαζόμενοι πότε περιμένουν να αντιδράσουν; Πότε θα στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ να παλέψει για την θέση του ότι δεν πρέπει να πωληθούν; Αεροδρόμια. Οι εργαζόμενοι γιατί δεν αντιδρούν στηρίζοντας την θέση του ΣΥΡΙΖΑ...; Ενιαίος Φόρος Ακινήτων Ιδιοκτησίας (ΕΝΦΙΑ). Τα κινήματα δεν πληρώνω, τα κινήματα δεν έχω να πληρώσω, οι προσφεύγοντες στην Δικαιοσύνη γιατί δεν βγαίνουν μπροστά στηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και την θέση του για κατάργησή του; Τα κινήματα για τους άδικους φόρους π.χ. την έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης και το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ πού είναι; Γιατί δεν στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ; Οι συνταξιούχοι στον κίνδυνο να χαθεί η 13 σύνταξη, το ΕΚΑΣ και το εφάπαξ γιατί δεν στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ;»...
Μονά - ζυγά δικά τους, δηλαδή, κι ο λαός χαμένος, όποια επιλογή κι αν κάνει απ' αυτές που του προτείνει το κυβερνών κόμμα, τις οποίες παρουσιάζει και σαν τις μοναδικές, κρύβοντας ότι υπάρχει κι άλλη. Αυτή που υπακούει στα λαϊκά συμφέροντα και υποδεικνύει στο λαό να υψώσει τη σημαία του δίκιου του στον αγώνα του για ανάκτηση απωλειών, για ικανοποίηση των αναγκών του, αγώνας που θα είναι αποτελεσματικός στο βαθμό που προσανατολίζεται στη ρήξη με την ΕΕ και το κεφάλαιο, με την εξουσία τους στην Ελλάδα.

Β.