Γιατί ΚΚΕ, αφού η ψήφος είναι για να αναδειχτεί κυβέρνηση;
ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί να ψηφίσουμε ΚΚΕ, αφού η ψήφος δίνεται
για να αναδειχτεί η κυβέρνηση;
Το θέμα για το λαό την επομένη των εκλογών, την 21η Σεπτέμβρη, δεν είναι μόνο το ποιος θα είναι κυβέρνηση, αλλά το ποιος θα παλεύει ενάντια στην όποια αστική κυβέρνηση που θα αναδειχτεί ενάντια στο κεφάλαιο, την ΕΕ και τους μηχανισμούς τους. Ο λαός μας εδώ και χρόνια ψηφίζει με κριτήριο το ποιος θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση, ποιες δυνάμεις θα την συγκροτήσουν, σε ποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα στηρίζεται. Είδαμε, όμως, τι έγινε μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη. Εχει πείρα από την εξαπάτηση που βίωσε, όταν του έλεγαν πως με την ψήφο του όλα θα αλλάξουν και τελικά ήρθαν νέα αντιλαϊκά μνημόνια. Ηρθε καιρός, λοιπόν, να πάει στην κάλπη με άλλα κριτήρια.
Οι εκλογές είναι γεγονός ότι αναδεικνύουν κυβέρνηση. Το θέμα είναι ότι η κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που θα προκύψει, ανεξάρτητα από το ποιοι θα τη συγκροτούν, θα έχει πολύ συγκεκριμένο αντιλαϊκό - αντεργατικό προσανατολισμό. Αυτό κρίνεται στις εκλογές για το αστικό κοινοβούλιο. Οπως αποδείχτηκε και με το δημοψήφισμα, άλλο μπορεί να νομίζει ότι ψηφίζει ο λαός και άλλο πάντα του βγαίνει. Η απογοήτευση από τις τελευταίες εξελίξεις οδηγεί ορισμένους στη λογική του συμβιβασμού, στην παραίτηση από κάθε προσδοκία, από την υιοθέτηση μιας νέας εκδοχής του μικρότερου κακού.
Η μεγάλη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα είναι ακριβώς αυτή. Από το 2012 μέχρι το 2015 συνέβαλε στο να κοπούν τα φτερά του εργατικού - λαϊκού κινήματος, με την προσδοκία της κυβερνητικής εναλλαγής που δήθεν θα ανέτρεπε τα μνημόνια και τη λιτότητα. Από το Γενάρη του 2015, με την ειδική συμβολή όσων σήμερα βρίσκονται στη Λαϊκή Ενότητα, ξεδίπλωσε επιχείρηση καθήλωσης του κινήματος σε στάση αναμονής και υποστήριξης των αντιλαϊκών διαπραγματεύσεων της νέας κυβέρνησης, εγκλώβισε τμήματα εργαζομένων στην αυταπάτη ότι με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα θα τελειώσει τη λιτότητα. Πέρασε 15Αυγουστιάτικα, κατακαλόκαιρο, ένα νέο 3ο μνημόνιο. Η προεκλογική ελπίδα έγινε συμβιβασμός, παραίτηση, απογοήτευση, με τη συμβολή όλων του ΣΥΡΙΖΑ και αυτούς που συσπειρώνονται στον Τσίπρα και αυτούς που πήγαν στον Λαφαζάνη.
Χρειάζεται, λοιπόν, στην κάλπη ο λαός να πάει με κριτήριο το πώς μπορεί να στείλει το δικό του μήνυμα, τη δική του απάντηση, κόντρα σε αυτό που προσπαθούν να του παρουσιάσουν ως μονόδρομο. Δηλαδή, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που γεννούν ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, μνημόνια, χρέος που ενώ δεν το δημιούργησε, τον καλούν να το πληρώσει και τόσα άλλα που συνιστούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Πώς μπορεί με την ψήφο του να συμβάλει στο δυνάμωμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, να την καταθέσει στην ανασύνταξη, αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος, στην ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας, που θα παλεύει σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, ενάντια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα, ανοίγοντας το δρόμο για την ανατροπή, τη ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την εξουσία τους, για την πολιτική διέξοδο υπέρ του λαού.
Αυτή η ψήφος έχει νόημα, αυτή η ψήφος μπορεί να αποτελέσει διέξοδο για καθένα που δικαίως αγανακτεί με τη συνεχή υφαρπαγή της ψήφου του, που διαπιστώνει ότι ψηφίζει κάθε τρεις και λίγο για να γίνονται χειρότερα τα πράγματα. Αντί να επιλέξει την αποχή από την κάλπη, μπορεί η ψήφος του να έχει θετικό μήνυμα, δυναμώνοντας το ΚΚΕ.
Εχει ή δεν έχει νόημα, λοιπόν, η ψήφος στο ΚΚΕ; Οχι μόνο έχει, αλλά για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα είναι ζωτικής σημασίας ένα δυνατό ΚΚΕ, που δεν εξαπατά το λαό, δεν κάνει κανέναν αντιλαϊκό συμβιβασμό, λέει ΟΧΙ στα μνημόνια, παλεύει στο δρόμο μαζί με τους εργαζόμενους όπως έκανε τον Δεκαπενταύγουστο, όταν όλοι οι υπόλοιποι σχεδίαζαν τη σφαγή του, που παλεύει για τη μοναδική εξουσία - πολιτική και οικονομική - που έχει ως γνώμονα την κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, που ανοίγει το δρόμο για την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Το θέμα για το λαό την επομένη των εκλογών, την 21η Σεπτέμβρη, δεν είναι μόνο το ποιος θα είναι κυβέρνηση, αλλά το ποιος θα παλεύει ενάντια στην όποια αστική κυβέρνηση που θα αναδειχτεί ενάντια στο κεφάλαιο, την ΕΕ και τους μηχανισμούς τους. Ο λαός μας εδώ και χρόνια ψηφίζει με κριτήριο το ποιος θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση, ποιες δυνάμεις θα την συγκροτήσουν, σε ποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα στηρίζεται. Είδαμε, όμως, τι έγινε μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη. Εχει πείρα από την εξαπάτηση που βίωσε, όταν του έλεγαν πως με την ψήφο του όλα θα αλλάξουν και τελικά ήρθαν νέα αντιλαϊκά μνημόνια. Ηρθε καιρός, λοιπόν, να πάει στην κάλπη με άλλα κριτήρια.
Οι εκλογές είναι γεγονός ότι αναδεικνύουν κυβέρνηση. Το θέμα είναι ότι η κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που θα προκύψει, ανεξάρτητα από το ποιοι θα τη συγκροτούν, θα έχει πολύ συγκεκριμένο αντιλαϊκό - αντεργατικό προσανατολισμό. Αυτό κρίνεται στις εκλογές για το αστικό κοινοβούλιο. Οπως αποδείχτηκε και με το δημοψήφισμα, άλλο μπορεί να νομίζει ότι ψηφίζει ο λαός και άλλο πάντα του βγαίνει. Η απογοήτευση από τις τελευταίες εξελίξεις οδηγεί ορισμένους στη λογική του συμβιβασμού, στην παραίτηση από κάθε προσδοκία, από την υιοθέτηση μιας νέας εκδοχής του μικρότερου κακού.
Η μεγάλη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα είναι ακριβώς αυτή. Από το 2012 μέχρι το 2015 συνέβαλε στο να κοπούν τα φτερά του εργατικού - λαϊκού κινήματος, με την προσδοκία της κυβερνητικής εναλλαγής που δήθεν θα ανέτρεπε τα μνημόνια και τη λιτότητα. Από το Γενάρη του 2015, με την ειδική συμβολή όσων σήμερα βρίσκονται στη Λαϊκή Ενότητα, ξεδίπλωσε επιχείρηση καθήλωσης του κινήματος σε στάση αναμονής και υποστήριξης των αντιλαϊκών διαπραγματεύσεων της νέας κυβέρνησης, εγκλώβισε τμήματα εργαζομένων στην αυταπάτη ότι με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα θα τελειώσει τη λιτότητα. Πέρασε 15Αυγουστιάτικα, κατακαλόκαιρο, ένα νέο 3ο μνημόνιο. Η προεκλογική ελπίδα έγινε συμβιβασμός, παραίτηση, απογοήτευση, με τη συμβολή όλων του ΣΥΡΙΖΑ και αυτούς που συσπειρώνονται στον Τσίπρα και αυτούς που πήγαν στον Λαφαζάνη.
Χρειάζεται, λοιπόν, στην κάλπη ο λαός να πάει με κριτήριο το πώς μπορεί να στείλει το δικό του μήνυμα, τη δική του απάντηση, κόντρα σε αυτό που προσπαθούν να του παρουσιάσουν ως μονόδρομο. Δηλαδή, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που γεννούν ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, μνημόνια, χρέος που ενώ δεν το δημιούργησε, τον καλούν να το πληρώσει και τόσα άλλα που συνιστούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Πώς μπορεί με την ψήφο του να συμβάλει στο δυνάμωμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, να την καταθέσει στην ανασύνταξη, αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος, στην ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας, που θα παλεύει σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, ενάντια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα, ανοίγοντας το δρόμο για την ανατροπή, τη ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την εξουσία τους, για την πολιτική διέξοδο υπέρ του λαού.
Αυτή η ψήφος έχει νόημα, αυτή η ψήφος μπορεί να αποτελέσει διέξοδο για καθένα που δικαίως αγανακτεί με τη συνεχή υφαρπαγή της ψήφου του, που διαπιστώνει ότι ψηφίζει κάθε τρεις και λίγο για να γίνονται χειρότερα τα πράγματα. Αντί να επιλέξει την αποχή από την κάλπη, μπορεί η ψήφος του να έχει θετικό μήνυμα, δυναμώνοντας το ΚΚΕ.
Εχει ή δεν έχει νόημα, λοιπόν, η ψήφος στο ΚΚΕ; Οχι μόνο έχει, αλλά για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα είναι ζωτικής σημασίας ένα δυνατό ΚΚΕ, που δεν εξαπατά το λαό, δεν κάνει κανέναν αντιλαϊκό συμβιβασμό, λέει ΟΧΙ στα μνημόνια, παλεύει στο δρόμο μαζί με τους εργαζόμενους όπως έκανε τον Δεκαπενταύγουστο, όταν όλοι οι υπόλοιποι σχεδίαζαν τη σφαγή του, που παλεύει για τη μοναδική εξουσία - πολιτική και οικονομική - που έχει ως γνώμονα την κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, που ανοίγει το δρόμο για την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου