Συνεχής αγώνας απέναντι στην αδυσώπητη κατοχή

Συνεχής αγώνας απέναντι στην αδυσώπητη κατοχή

Της απεσταλμένης μας
Δέσποινας ΟΡΦΑΝΑΚΗ._
Το αδυσώπητο πρόσωπο της ισραηλινής κατοχής στην πολύπαθη παλαιστινιακή γη και τη στυγνή βία που ασκείται σε βάρος του περήφανου και φιλόξενου παλαιστινιακού λαού είδαν τα μέλη 10μελούς δημοσιογραφικής αποστολής από Ελλάδα, Κύπρο και Σλοβενία, που μετέβη την περασμένη βδομάδα στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Οχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ με πρωτοβουλία των κατά τόπους παλαιστινιακών πρεσβειών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτήν την Κυριακή, παρουσιάζουμε το πρώτο μέρος από όσα καταγράψαμε στην αποστολή στα Παλαιστινιακά Εδάφη.
Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς, επισκεπτόμενος την περιοχή, είναι πως το καθεστώς κατοχής που εφαρμόζεται στην κατακερματισμένη Δυτική Οχθη, ωχριά, από κοντά, μπροστά σε ό,τι μπορούν να σου μεταφέρουν οι συνήθως «αποστειρωμένες» ανταποκρίσεις «αντικειμενικών» διεθνών Μέσων Ενημέρωσης. Το πολυσχιδές σύστημα ελέγχου, βίας, εκτοπισμού και βαρβαρότητας, που εφαρμόζεται σε βάρος του παλαιστινιακού λαού είναι υπόθεση καθημερινή που έχει πολλά πλοκάμια: Πρώτα από όλα είναι η μεθοδική αρπαγή παλαιστινιακής πατρογονικής γης, που γίνεται με κάθε μέσο (ένδικο ή δόλιο). Είτε από τις δημοτικές αρχές και την πολεοδομία. Είτε από το στρατό. Είτε από τις απανταχού οργανώσεις εξτρεμιστών Εβραίων εποίκων (που στρατολογούνται από κάθε γωνιά του πλανήτη στο όνομα, τάχα, της θρησκείας). Είτε με το «Τείχος Διαχωρισμού», γνωστό και ως τείχος του μίσους ή του απαρτχάιντ, που με ύψος έξι - οκτώ μέτρων και μήκος περίπου 700 χλμ. εκτείνεται εδώ και 15 χρόνια σαν τεράστιο τσιμεντένιο ή τούβλινο φίδι, που μεγαλώνει συνεχώς, στραγγαλίζοντας παλαιστινιακά χωριά, κόβοντας στη μέση σπίτια και χωράφια, περιορίζοντας ή αποκλείοντας την επικοινωνία μεταξύ Παλαιστινίων αλλά και μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών... Στο όνομα εννοείται της «ασφάλειας»...

Κατοχή με κάθε μέσο...

Δυτική Οχθη: Οι καφέ «νησίδες» είναι ισραηλινοί εποικισμοί, ενώ οι μοβ περιοχές έχουν μετατραπεί σε «πεδία βολής» από τον ισραηλινό στρατό, με βάση τις συμφωνίες του Οσλο που υποτίθεται πως θα οδηγούσαν σταδιακά στην ανεξαρτησία της Παλαιστίνης, αλλά αντ' αυτού σκλήρυναν και κλιμάκωσαν την αρπαγή και την κατοχή της παλαιστινιακής γης

Η πραγματικότητα δείχνει πως η κατοχή όχι μόνον δεν περιορίζεται αλλά και διευρύνεται διαρκώς, ιδιαίτερα, μετά τις ειρηνευτικές συμφωνίες του Οσλο το 1993 που κατακερμάτισαν τα παλαιστινιακά εδάφη σε περιοχές τύπου Α (όπου έχει τον έλεγχο ασφαλείας αμιγώς, υποτίθεται, μόνον η Παλαιστινιακή Αρχή), τύπου Β (όπου ο έλεγχος ασκείται από τις ισραηλινές και τις παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας) και Γ (όπου η γη βρίσκεται υπό τον πλήρη έλεγχο του ισραηλινού στρατού). Οι κατασχέσεις, καταλήψεις παλαιστινιακής γης από οργανώσεις εποίκων (και μη) εξαπλώνονται σαν καρκίνωμα, καλύπτοντας ήδη περίπου το 60% των εδαφών της Δυτικής Οχθης.
Στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, μετά το 1948, και πολύ δε περισσότερο μετά τον πόλεμο του 1967, το καρκίνωμα των εβραϊκών εποικισμών εξαπλώνεται εξίσου ραγδαία με εμφανή την προσπάθεια ενός τμήματος της ισραηλινής αστικής τάξης να αλλάξει την πληθυσμιακή σύνθεση της «ιερής πόλης» τριών θρησκειών και να τη μετατρέψει σε «εβραϊκή». Χρησιμοποιώντας ως μέσα όχι μόνον τον βίαιο εκτοπισμό Παλαιστινίων από τα σπίτια τους, αλλά και την αρχαιολογία και τις αυθαίρετες ανασκαφές, τον τουρισμό, τη δημιουργία νέων οδικών δικτύων ή και πάρκων....

Οι αρπαγές παλαιστινιακής γης στην Α. Ιερουσαλήμ

Η εξάπλωση των εποικισμών ειδικά στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, κοντά στο εντυπωσιακό τέμενος Αλ Ακσα, από τη σημερινή κυβέρνηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Οπως μας είπε η Μπέτι Χέρσμαν, υπεύθυνη διεθνών σχέσεων της ισραηλινής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Ιr Amim», που αντιμάχεται σθεναρά την επέκταση των εποικισμών στην Α. Ιερουσαλήμ, το ένα μετά το άλλο σπίτια Αράβων στο μουσουλμανικό τομέα της πόλης, αγοράζονται, καταλαμβάνονται ή κατάσχονται με κάθε πιθανή ή απίθανη δικαιολογία από οργανώσεις εποίκων που χρηματοδοτούνται κυρίως από το εξωτερικό και έχουν «άκρες» στα δύο μεγάλα αστικά κόμματα, το δεξιό «Λικούντ», το κεντροαριστερό «Εργατικό», αλλά και στα μικρότερα ακροδεξιά πολιτικά μορφώματα που εκπροσωπούνται στη σημερινή κυβέρνηση και ισραηλινή Βουλή. Στη συνέχεια, τα σπίτια Αράβων που κατάσχονται, αγοράζονται ή καταλαμβάνονται, κατοικούνται από εποίκους, η πρόσοψή τους καλύπτεται από τεράστιες ισραηλινές σημαίες και φρουρούνται από ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι με χρήματα... του ισραηλινού Δημοσίου, προκειμένου να μετατρέπουν σε θύλακες συστηματικής βίας, τρομοκρατίας και ανομίας των Αράβων. Το ίδιο συμβαίνει και με τους νομαδικούς καταυλισμούς Βεδουίνων στους λόφους της Ιερουσαλήμ που καταστρέφονται και ισοπεδώνονται, κάθε τόσο, από στρατό ή εποίκους είτε γιατί δεν έχουν «νόμιμη άδεια» είτε γιατί δεν έχουν μόνιμη κτιριακή παρουσία στην περιοχή.

Με όπλο το εμπάργκο στη Γάζα

Ισραηλινή στρατιωτίνα σε «σημείο ελέγχου» της Ιερουσαλήμ

Οι κατοχικές δυνάμεις δεν περιορίζουν τη βία μόνον στα κατεχόμενα της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, αλλά οπουδήποτε στα παλαιστινιακά εδάφη. Και της Δυτικής Οχθης. Αλλά και της Λωρίδας της Γάζας (Λ. Γ.)από την οποία έποικοι και ισραηλινός στρατός αποχώρησαν περίπου πριν μιάμιση δεκαετία. Ωστόσο, εδώ και επτά χρόνια οι Ισραηλινοί επιβάλλουν στη Γάζα ένα δολοφονικό οικονομικό εμπάργκο στο όνομα της «ασφάλειας», καταπιέζοντας φρικτά περίπου 1.800.000 ανθρώπους, που καταλήγουν να ζουν σε μία μεγάλη φυλακή, δίχως βεβαίως να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα... Παράλληλα, εξαπολύουν φονικές επιδρομές, με πιο πρόσφατη (και σίγουρα όχι τελευταία) την ιμπεριαλιστική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας τον Ιούλη του 2014 που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 1.500 αμάχων (ανάμεσά τους εκατοντάδες παιδιά!), τον τραυματισμό πολλών χιλιάδων άλλων, την καταστροφή χιλιάδων σπιτιών και βασικών υποδομών της περιοχής.
Μετά την επιδρομή των Ισραηλινών στη Γάζα και σε συνδυασμό με το προηγούμενο εμπάργκο, η κατάσταση στην περιοχή έχει γίνει τόσο ασφυκτική, ώστε δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις νέων που αυτοπυρπολούνται, ή αυτοκτονούν, ή παλεύουν με τα κύματα της Μεσογείου με την ελπίδα της επιβίωσης και της μετανάστευσης σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα... Σύμφωνα με την εκπρόσωπο του Γραφείου Συντονισμού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ (OCHA), Κάθριν Κουκ, στα παλαιστινιακά εδάφη της Λωρίδας της Γάζας, από την αρχή του 2016 έως σήμερα έχουν αναφερθεί δεκάδες περιπτώσεις αυτοκτονιών νέων ανθρώπων.
Μέσα στα δύο πρώτα χρόνια του ισραηλινού εμπάργκο στη Γάζα υπολογίζεται ότι χάθηκαν πάνω από 120.000 θέσεις εργασίας. Εκτιμάται πως το 70% των 1.800.000 κατοίκων ζει σε μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη. Το 54% του πληθυσμού κάτω των 18 ετών και το 65% του ενήλικου πληθυσμού βασίζεται σε κάποια διεθνή οργάνωση για βοήθεια σε τρόφιμα. Το 50% των κατοίκων της Γάζας καταναλώνει λιγότερες θρεπτικές τροφές από όσες είναι απαραίτητες.

Τείχος απαρτχάιντ

Η Λ.Γ. δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό ενώ η ζήτηση νερού έχει αυξηθεί κατά 60%. Το 90% του νερού που τρέχει στις βρύσες είναι ακατάλληλο για πόση, ακόμη και για προσωπική υγιεινή. Οι υποδομές ύδρευσης είναι περιορισμένες, ενώ υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και στην παροχή ηλεκτρικής ενέργειας. Υπάρχει έλλειψη κονδυλίων για καύσιμα για τους σταθμούς Ενέργειας που λειτουργούν στη Γάζα. Πολλοί κάτοικοι μένουν 12 - 18 ώρες χωρίς καθόλου τρεχούμενο νερό. Από το 2014 υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη επιδείνωση, γιατί έχουν περιοριστεί σημαντικά οι εισαγωγές οικοδομικών υλικών.

Κατοχική βία δίχως όριο...

Οι διώξεις, οι εκτοπισμοί, οι λεηλασίες, η ένοπλη τρομοκρατία εποίκων και δυνάμεων ασφαλείας δεν σταματούν ποτέ, ούτε έχουν κανέναν περιορισμό. Οι κατοχικές δυνάμεις μπορούν με οποιοδήποτε πρόσχημα να μπουν στο σπίτι σου, να το λεηλατήσουν, να σε ανακρίνουν, να σε φυλακίσουν και να σε προκαλέσουν, επιδιώκοντας, μέσω της ταπείνωσης ή της απελπισίας, να σε ξεριζώσουν. Μπορούν ακόμη να κατεδαφίσουν το σπίτι σου γιατί κάποιο μέλος της οικογένειάς σου αντιστάθηκε με πέτρες, μαχαίρι ή όπλα στους δυνάστες. Οι πρακτικές τρομοκρατίας δεν περιορίζονται στον ενήλικο παλαιστινιακό πληθυσμό. Εφαρμόζονται ακόμη και σε παιδιά έξι, επτά ή δώδεκα ετών, καθώς κάθε χρόνο τουλάχιστον 700 ανήλικοι Παλαιστίνιοι συλλαμβάνονται και φυλακίζονται χωρίς καν κατηγορίες ή δικαστικές αποφάσεις στο πλαίσιο της ευρηματικής «διοικητικής κράτησης»: Φυλάκιση δηλαδή που ανανεώνεται ανά εξάμηνο δίχως την απαγγελία κατηγοριών και αποφάσεις ισραηλινών δικαστηρίων με πρόσχημα την «ασφάλεια»...
Ηδη από το 2000 έως σήμερα, υπολογίζεται ότι πάνω από 8.000 παιδιά Παλαιστινίων έχουν περάσει ένα μέρος της ζωής τους στα κολαστήρια των ισραηλινών φυλακών. Την ίδια μοίρα έχουν συχνά δημοσιογράφοι που τολμούν να κάνουν ρεπορτάζ για την κατοχική βία, ή «μη ελεγχόμενοι» πολιτικοί με απήχηση ή επιρροή σε κάποια τμήματα του λαού και της εργατικής τάξης.
Κι όμως! Η ελπίδα για (επ)ανάσταση του παλαιστινιακού λαού και ανάκτηση της γης και της ελευθερίας του δεν πεθαίνει. Παρά τον κλοιό της κατοχής, τη «σιδερένια φτέρνα» των ισραηλινών δυνάμεων, τα ανατολίτικα παζάρια και τα εμπόδια που προβάλλουν κάθε τόσο, οι Ισραηλινοί δυνάστες, με τις πλάτες του μεγάλου κεφαλαίου και των μονοπωλίων, σε κάθε ειρηνευτική διαδικασία, παραμένει ζωντανό το πνεύμα αντίστασης και η δύναμη για αγώνα πρώτα από όλα σε κάθε ένα παιδί της Παλαιστίνης. Το χαμόγελο και το γεμάτο ελπίδα βλέμμα τους υπόσχεται ένα διαφορετικό αύριο. Ενα μέλλον, όπου η αλληλεγγύη των λαών της οικουμένης θα ξαναξυπνήσει, θα θεριέψει και θα ανατρέψει τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, κάνοντας δυνατή την λευτεριά του παλαιστινιακού λαού και την ειρηνική συμβίωσή του με τον ισραηλινό λαό.