Η απειλή σαν υπόσχεση...

Η απειλή σαν υπόσχεση...

Την ευθεία απειλή προς τους εργαζόμενους της χώρας «θα υπερασπιστούμε την εργασία όπως κάναμε με την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις» εκστομίζει ο πρωθυπουργός, μπροστά στο άνοιγμα των Εργασιακών το Φθινόπωρο, στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης». Ερωτηθείς σχετικά - μιας και το θέμα αναδύεται «στον αφρό» της επικαιρότητας - στο πλαίσιο συνέντευξής του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», ο Αλ. Τσίπρας δηλώνει: «Το προηγούμενο διάστημα χορτάσαμε από προεξοφλήσεις ναυαγίων. Τελικώς κανένα ναυάγιο δεν προέκυψε. Το Σεπτέμβρη, προεκλογικά, οι αντίπαλοί μας έλεγαν ότι με αυτή τη συμφωνία, όποιος και να είναι στο υπουργείο Εργασίας, θα αναγκαστεί να κόψει κύριες συντάξεις. Επεσαν έξω. Το ίδιο συνέβη και με όσους πριν από ένα μήνα προεξοφλούσαν ότι θα αναγκαστούμε να υποχωρήσουμε στην απαίτηση του ΔΝΤ για επιπλέον προληπτικά μέτρα 3,6 δισ. Σας λέω ευθέως ότι το ίδιο έξω θα πέσουν για άλλη μια φορά. Η Ελλάδα μπορεί πλέον να βάζει κόκκινες γραμμές και να τις υπερασπίζεται αποτελεσματικά, όπως δεν έκανε τα πέντε προηγούμενα χρόνια. Θα υπερασπιστούμε την εργασία όπως κάναμε με την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις. Η εμπλοκή, άλλωστε, του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά και του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας στις διαπραγματεύσεις, διευρύνει τις συμμαχίες που έχουμε ήδη διαμορφώσει».
Οι δηλώσεις του χτυπούν καμπανάκι στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που έχουν ήδη αποκτήσει πικρή πείρα απ' το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης. Με το εκτρωματικό πολυνομοσχέδιο μόλις προ ολίγων ημερών, οι συντάξεις δέχτηκαν ακόμα ένα πλήγμα, ενώ τα στεγαστικά δάνεια παραδόθηκαν «πεσκέσι» στα funds. Με τον ίδιο τρόπο προτίθεται να υπερασπίσει την εργασία η κυβέρνηση. Για κακή της τύχη, βεβαίως, η εργασία και οι φυσικοί της σύμμαχοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα - και όχι το Ευρωκοινοβούλιο και ο ΔΟΕ, σύμμαχοι και υπέρμαχοι του κεφαλαίου και γι' αυτό και της κυβέρνησης, πάντως όχι του λαού, όπως αποδεικνύει η δράση τους - αντιλαμβάνονται ότι οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης χαράσσονται με γνώμονα τις αξιώσεις του κεφαλαίου για μέτρα γενναίας στήριξης της κερδοφορίας του. Τέτοια μέτρα είναι η παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, η περιστολή των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων απέμειναν.

***

Ο νέος γύρος επίθεσης σχεδιάζεται ήδη πριν καλά - καλά κλείσει ο προηγούμενος, με νωπές τις πληγές που επέφερε στα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά. Μπροστά σ' αυτόν και με το φόβο να βρει απέναντί της τη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή, η κυβέρνηση παίρνει τα μέτρα της. Ανάμεσα σ' αυτά και οι κάλπικες υποσχέσεις της «δίκαιης ανάπτυξης». Το σχετικό μύθευμα επαναφέρουν με κάθε ευκαιρία. Το ίδιο έπραξε και ο πρωθυπουργός, δηλώνοντας: «...Ξέρουμε πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση στην κοινωνία και την πραγματική οικονομία, μετά από έξι χρόνια λιτότητας. Ομως, σήμερα, με την πρώτη αξιολόγηση και την ελάφρυνση του χρέους, έχει ολοκληρωθεί το μεγαλύτερο κομμάτι της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου. Μπορούμε λοιπόν να πούμε πια ότι η σελίδα έχει αλλάξει και η νέα περίοδος, προς την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας, έχει αρχίσει (...) Θα είναι αυτό που έχουμε ονομάσει Δίκαιη Ανάπτυξη. Ανάπτυξη γιατί η χώρα και η οικονομία μπαίνουν σε φάση ανασυγκρότησης. Και Δίκαιη, γιατί μια τέτοια ανάπτυξη έχει νόημα μόνο όταν τα οφέλη της διαχέονται στην κοινωνία. Μιλάμε, λοιπόν, για μια ανάπτυξη που θα συνοδεύεται με ολοένα και ισχυρότερη κοινωνική προστασία, με στήριξη της εργασίας και της μικρής και μεσαίας οικονομίας, αλλά και με αναλογική κατανομή του οφέλους, όπως ακριβώς κατανεμήθηκαν και τα βάρη. Αυτό είναι το περιεχόμενο μιας Δίκαιης Ανάπτυξης».
Αλήθεια, όμως, πού και πότε υπήρξε δίκαιη ανάπτυξη; Και για ποιο λόγο δεν προσδιορίζουν όσοι την ευαγγελίζονται το περιεχόμενό της; Γιατί αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να μιλήσουν για ανάκτηση των απωλειών που είχε ο λαός; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Δίκαιη καπιταλιστική ανάπτυξη δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά, το περιεχόμενό της ήταν, είναι και θα είναι πάντα ταξικό υπέρ του κεφαλαίου, κατά του λαού, στηριγμένο στην ένταση της εκμετάλλευσης του λαού, στην καταλήστευση του μόχθου του. Ο κλάδος του Τουρισμού που βρίσκεται σε ανάπτυξη το επιβεβαιώνει, τα κέρδη του τουριστικού κεφαλαίου είναι η άλλη όψη των ανύπαρκτων εργασιακών δικαιωμάτων και των μισθών πείνας των εργαζομένων. Οι κυβερνώντες τα ξέρουν καλά όλα αυτά, οι υποσχέσεις τους ισοδυναμούν με το «παρηγοριά στον άρρωστο...». Και δεν αρκούνται στο να κοροϊδεύουν το λαό που αγωνιά για ένα τέλος στα βάσανά του, επιδιώκουν με την προπαγάνδα τους να τον μετατρέψουν σε χειροκροτητή των υπεύθυνων για τα βάσανά του, του κεφαλαίου, της καπιταλιστικής ανάπτυξης, να τον αποπροσανατολίσουν απ' την ανάγκη να παλέψει για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, που στο επίκεντρο θα έχει τις δικές του ανάγκες.

***

Αποδεικνύονται έτσι οι καλύτεροι μαθητές, είχαν όμως και καλούς δασκάλους στα «διδασκαλεία» του συστήματος. Την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία. Δεν την ξεχνά ο Αλ. Τσίπρας και ομολογεί ότι έχει επενδύσει στο νταραβέρι με τη δύναμη που διεκπεραίωσε μεγάλο όγκο ανατροπών σε βάρος των λαών και των δικαιωμάτων τους, για λογαριασμό του κεφαλαίου: «Επενδύουμε στην ανασυγκρότηση της ευρωπαϊκής αριστεράς και στην αναδιάταξη των συμμαχιών της στην Ευρώπη. Θεωρώ ότι ένα κομμάτι της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ακριβώς βλέποντας την κατάρρευση της συμμαχίας με τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, κινείται από άλλο δρόμο προς αυτό το σημείο. Γι' αυτό μας στήριξαν με τέτοια αποφασιστικότητα στο τελευταίο στάδιο της διαπραγμάτευσης. Και βεβαίως, αυτό δεν είναι κάτι που το απορρίπτουμε. Συζητάμε σοβαρά με όλες τις δυνάμεις, και μερικές φορές με αρκετές δυσκολίες, γιατί πιστεύουμε ότι μια τέτοια αναδιάταξη συμμαχιών και συσχετισμών είναι ο δρόμος για τον πολιτικό αναπροσανατολισμό της Ευρώπης».