Ο φασισμός ξανάρχεται

 Ο φασισμός ξανάρχεται

πολιτική ανασκόπηση του EURO

Τα γλυκερά κλισέ για την πολιτική που δεν (πρέπει να) μπλέκει με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γίνονται τόσο πιο αφόρητα, όσο περισσότερο παίζουν μπουνιές με τα πραγματικά γεγονότα.

Στην πραγματικότητα λοιπόν, δεν υπάρχει τίποτα πιο πολιτικό από το δόγμα no politica της ΟΥΕΦΑ και την επιλεκτική εφαρμογή του. Μετά από τα αιματηρά επεισόδια της πρεμιέρας μεταξύ Άγγλων και Ρώσων χούλιγκαν, οι αρχές επέβαλαν ποινή αποκλεισμού με αναστολή, δηλαδή αποκλεισμού αν ξανασυμβεί το παραμικρό επεισόδιο, από τη διοργάνωση στη Ρωσία (και να πεις πως χρειάζονταν βοήθεια οι Ρώσοι για να αποκλειστούν), άφησε όμως στο απυρόβλητο την Αγγλία, ξεχνώντας το ρητό που λέει πως χρειάζονται δύο για να χορέψεις τάνγκο. Μην ξεχνάτε εξάλλου πως στην Αγγλία, ο χουλιγκανισμός έχει εξαλειφθεί από τα χρόνια της Θάτσερ, και αν τα γεγονότα δε συμφωνούν με αυτό, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Για όσους είχαν μείνει με την αμφιβολία για την πολιτική σκοπιμότητα κάποιων αποφάσεων, ήρθε να τη διαλύσει μια εξωποδοσφαιρική αφορμή και ο αποκλεισμός σύσσωμης της ρωσικής ομάδας στίβου (κι όχι κάποιων μεμονωμένων αθλητών) από τη WADA (που διώκει τις περιπτώσεις ντοπαρίσματος). Ευτυχώς δηλαδή που οι Ρώσοι έχουν αναλάβει τη διοργάνωση του Μουντιάλ το 18', αλλιώς μπορεί να τους απέκλειαν κι από αυτό (καλομελέτα έρχεται).
Όσο για την Ουκρανία, έγινε η πρώτη ομάδα που αποκλείστηκε μαθηματικά από τη συνέχεια της διοργάνωσης. Κι εδώ δυστυχώς δεν υπήρχαν οι ψήφοι κάποιας ειδικής επιτροπής για να ανατρέψει το αποτέλεσμα, όπως στη Γιουροβίζιον, και να της δώσουν την πρόκριση ή και το χρυσό.

Κατά τα άλλα, παρακολουθούμε ένα φεστιβάλ χουλιγκανισμού κι εθνικιστικής έξαρσης στις κερκίδες. Αν ο αθλητισμός είναι θεωρητικά μια εκλεπτυσμένη μορφή προσομοίωσης του πολέμου και ειρηνικής εκτόνωσης των άγριων, πολεμοχαρών ενστίκτων του ανθρώπου, σήμερα εξελίσσεται σε μία από τις πιο επικίνδυνες και βίαιες εκδηλώσεις της προχωρημένης καπιταλιστικής σαπίλας. Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αποπλανημένους ερασιτέχνες που αφιονίζονται, μεθούν, παρασύρονται κι εκτονώνονται. Αλλά με οργανωμένες, επαγγελματικές ομάδες, άκρως επικίνδυνες κι εγκληματικές.

Τα θεμέλια του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού τρίζουν κάτω από ποτάμια μπίρας κι αίματος, συγκρούσεις λαών που μέχρι πρότινος ζούσαν αδελφωμένοι, ξεθαμμένα πάθη που γιγαντώνονται για να κρύψουν τις συνέπειες της κρίσης και τα οξυμένα προβλήματα κάτω από το χαλάκι, και βασικά την επέλαση του νεοφασισμού, τόσο στις χώρες όπου ηττήθηκε ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε (και τώρα λούζονται τις συνέπειες), όσο και στην "προηγμένη, πολιτισμένη, δυτική Ευρώπη".

Οι οπαδοί μοιάζουν με εκστρατευτικά σώματα του Μεσαίωνα, που εισβάλλουν στις πόλεις, τις βανδαλίζουν και τις λεηλατούν, έρχονται σε μάχες σώμα με σώμα, μεθούν και την πέφτουν στον άμαχο, γυναικείο πληθυσμό. Και η πλάκα είναι ότι η Γαλλία παραδίδεται στο έλεος των βαρβάρων που εκπροσωπούν υποτίθεται τις πολιτιστικές αξίες της Ευρώπης σε αντίθεση με τους... άγριους απεργούς και τους μουτζαχεντίν μουσουλμάνους, που απειλούσαν να τινάξουν τη βιτρίνα της διοργάνωσης στον αέρα -κι η χώρα ήταν πάνοπλη, σαν αστακός, για να τους αντιμετωπίσει.

Η μόνη πολιτική διεργασία που δεν μπορεί να περιμένει κανείς να αποτυπώσει στις κερκίδες και το χορτάρι, είναι μια επαναστατική διαδικασία. Όπως είπε κι ο δικός μας Φερνάντο Σάντος σε μια συνέντευξη τύπου, πριν το δεύτερο αγώνα της Πορτογαλίας, όταν ρωτήθηκε για την ενδεκάδα: θα κάνουμε μερικές αλλαγές, αλλά μην περιμένετε καμιά επανάσταση. Αυτή έγινε το 74' (εννοώντας προφανώς την επανάσταση των γαριφάλων)!
Με κάτασπρο πανί ένα καράβι, σαράντα χρόνια έχει να φανεί...

Υγ1: Η μόνη εξαίρεση στο νεοναζί κανόνα είναι οι οπαδοί της Ιρλανδίας. Είναι τρελοί αυτοί οι Ιρλανδοί, αλλά είναι παιδιά για σπίτι. Τραγουδούν νανουρίσματα σε ένα παιδί που ξύπνησαν με τα συνθήματά τους, τραγουδούν συνθήματα στους γάλλους αστυνομικούς που τους λένε να διαλυθούν, καντάδα σε μια νεαρή Γαλλίδα. Τραγουδάν ακόμα και για την Ακτή Ελεφαντοστού, που έχει παρόμοια χρώματα στη σημαία της. Αλλά τη λένε σε ένα φίλο τους που τους πούλησε για μια κοπέλα (ο Τομ γνώρισε μια κοπέλα και δεν ήρθε, μη γίνεις σαν τον Τομ) και στο ματς της πρεμιέρας με τους Σουηδούς είχαν ένα πανό που έλεγε ότι πήγαν εκεί απλά και μόνο για τα κορίτσια των Σουηδών.
Χώρια η τρέλα των βορειο-Ιρλανδών (που δεν τους συμπαθούμε όμως τόσο, όσο τους αυθεντικούς) για έναν παίκτη που δεν έχει σκοράρει καν στη διοργάνωση (δεν είμαι καν σίγουρος αν έχει παίξει), αλλά έχει εμπνεύσει το σουξέ της διοργάνωσης.



Υγ2: δε νομίζω πως χρειάζεται αγωνιστικό σχόλιο για μια τόσο φτωχή σε θέαμα διοργάνωση, όπου δεν υπάρχει καν η αγωνία και το σασπένς της πρόκρισης, πολλές φορές, με το ανεκδιήγητο σύστημα διεξαγωγής, όπου πολλές ομάδες προτιμάνε να βγουν τρίτες για να προκριθούν, παρά να ρισκάρουν κάτι περισσότερο.

Το μόνο που σημειώνω, ανεξαρτήτως (της δεδομένης) συμπάθειας, είναι πως αν οι Ισπανοί σήμερα δε χάσουν από τους Κροάτες και βγουν πρώτοι στον όμιλό τους, έχουν ανοιχτό δρόμο τουλάχιστον ως τα ημιτελικά, την ίδια στιγμή που στην άλλη πλευρά του ταμπλό, θα γίνει το έλα να δεις ήδη από τα προημιτελικά (αν όχι πιο νωρίς), με το Γαλλία-Αγγλία να φαίνεται ήδη στον ορίζοντα (στην ίδια πλευρά του ταμπλό είναι η Ιταλία και εκτός απροόπτου και η Γερμανία).

Υγ3: μπορείτε επίσης να διαβάσετε στο Ατέχνως ένα κείμενο για το επικό πέναλτι του Πανένκα, που έφτιαξε δική του σχολή, και χτες έκλεισαν 40 χρόνια από την πρωτότυπη, μαγική εκτέλεση.