Γράφει ο 2310net //
Γελάω αυτάρεσκα, σαρδόνια και σαρκαστικά με όσους δηλώνουν προδομένοι από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Όμως όσο πιο πολύ σοκάρονται από το μέγεθος της προδοσίας, τόσο μειώνεται η διάθεσή μου για σαρκασμό. Στην αρχή ήταν απλό: ένα μνημονιάκι υπέγραψε μαζί με αυτούς που έλεγε προδότες και γερμανοτσολιάδες. Τώρα όμως που άρχισε η εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου και μαζί τους μεγάλωσε η ένταση της οργής κατά της κυβέρνησης από τους μέχρι πρότινος ψηφοφόρους-οπαδούς-«τι να κάνει το παιδί το πιέσανε»- της, τόσο τα συναισθήματα μου αντικαθίστανται με αδιαφορία, απάθεια έως και οργή απέναντι σε όποιον πάει να ψελλίσει κάτι κακό για τον Τσίπρα και την παρέα του.
Αυτό νομίζω συμβαίνει για δύο λόγους:
Ο ένας είναι ότι μου φαίνεται σαν να επαναλαμβάνεται η ιστορία –δεν έχω καταλήξει ακόμα αν επαναλαμβάνεται ως τραγωδία ή ως φάρσα- του ΠΑΣΟΚ. Οι αξέχαστοι ΠΑΣΟΚοι που πανηγύριζαν με την εκλογή ΓΑΠ που θα έδιωχνε την κακιά δεξιά και θα μοίραζε λεφτά στον κόσμο έγιναν γρήγορα κοψοχέρηδες και αντιπασοκότεροι του αντιπασοκέως. Κάτι τέτοιο πάει να γίνει με τους ΣΥΡΙΖΑιους. Και δεν μιλάω για αυτούς που έφυγαν και πήγαν στη ΛΑΕ, αυτούς που ήταν χρόνια στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και έφυγαν διαφωνώντας. Μιλάω για ΠΑΣΟΚοειδή που κατέκλυσαν το ΣΥΡΙΖΑ και είδαν τον νέο Ανδρέα στο πρόσωπο του Τσίπρα και ξαφνικά τον βρίζουν γιατί –λένε- πρόδωσε το λαό και την Αριστερά.
Ο άλλος λόγος είναι μάλλον γιατί κουράστηκα με τους αδιάφορους, τους ευκολόπιστους και τους πεπλανημένους. Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια. Και εδώ είναι το οξύμωρο: ενώ οι πολιτικοί και η πολιτική στο επίπεδο της άσκησης κυβέρνησης-εξουσίας έχει ταυτιστεί με το ψέμα σε τέτοιο βαθμό που αυθόρμητα οι 9 στους 10 αν τους ρωτούσε ο Φερεντίνος στην εκπομπή του «πείτε κάτι που χαρακτηρίζει έναν πολιτικό» θα σου απαντούσαν «ψεύτης», για κάποιο λόγο ο Τσίπρας και η παρέα του θα έπρεπε να τύχουν διαφορετικής αντιμετώπισης επειδή ήταν λέει Αριστεροί. Λάθος κύριοι. Ο Τσίπρας και η παρέα του είχαν διαρρήξει ανεπιστρεπτί τις σχέσεις τους με την Αριστερά προτού γίνουν «κυβερνήσιμοι». Είχαν ξεπουληθεί προτού ανταμειφθούν για το ξεπούλημα τους αυτό με εκλογικά ποσοστά παλιού –όχι και τόσο καλού- ΠΑΣΟΚ.
Βέβαια όταν τα έλεγες αυτά πριν χρόνια κανείς δεν έδινε σημασία. Ποιος να ασχοληθεί σοβαρά με ένα κόμμα του 3-4% που όλοι έλεγαν ότι θα ήταν χρήσιμη η παρουσία του στη Βουλή και σχεδόν εξανάγκαζαν έναν κόσμο που έφευγε από το ΠΑΣΟΚ να το ψηφίσει. Ποιος παρατηρούσε τότε τις θέσεις του κόμματος αυτού; Από το Μάαστριχτ μέχρι το σχέδιο Ανάν και από την σύγκλισή του με όλες τις στρατηγικές επιλογές της ΕΕ και της εγχώριας και διεθνούς αστικής τάξης (συγγνώμη για τα «ξύλινα» αλλά αν θέλετε πιο όμορφα λόγια διαβάστε κανένα φιλοκυβερνητικό σάιτ) πέρασε καιρός, αλλά όχι αρκετός για να σβήσει τη μνήμη μας.
Με άλλα λόγια ο Τσίπρας και η πολιτική του παρέα, ακόμα και όταν σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν και οι «αριστεροί» τύπου Λαφαζάνη, είχε υποταχθεί στο κεντρικό πολιτικό πρόταγμα του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Η στάχτη στα μάτια, ότι δήθεν όλα αυτά είναι καπρίτσια της Μέρκελ και του Σόιμπλε, τους κάνει να φαίνονται είτε άσχετοι είτε απατεώνες. Όταν και αυτό το επιχείρημα έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο επιλέχθηκε το διαχρονικό: «θέλετε να έρθουν οι άλλοι;».
Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι ο Τσίπρας συνεχίζει να λερώνει την ιστορία της Αριστεράς με κάθε ευκαιρία, όπως αυτή της Καισαριανής ή των επιθέσεων των ΜΑΤ σε συνταξιούχους. Το χειρότερο δεν είναι ότι ακόμα βρίσκει «αριστερούς» υποστηρικτές οι οποίοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν την θλιβερή του παρουσία μετατρεπόμενοι σε χειροκροτητές του. Αλήθεια ποιος μπορεί να είναι πιο ανήθικος από αυτό; Θα σας πω:
Ακόμα πιο ανήθικο, ακόμα πιο πολιτικά άκυρο, άκαιρο και ύπουλο είναι να υπερασπίζεσαι τους δήθεν αριστερούς λεονταρισμούς της κυβέρνησης. Κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει έναν σύμμαχο στο αντάρτικο του Φίλη κατά της Εκκλησίας, κάθε φορά που κάποιος υπερασπίζεται μια δήθεν δημοκρατική-προοδευτική κίνηση της κυβέρνησης (παλαιότερα ήταν το σύμφωνο συμβίωσης, σήμερα μπορεί να είναι η υποστήριξη στον ανένδοτο κατά των θρησκευτικών) δεν υποστηρίζει στην πραγματικότητα την πρόοδο ή την Αριστερά, δίνει απλά ένα ακόμα συγχωροχάρτι στην πιο ύπουλη πολιτική έκφραση της εξουσίας του κεφαλαίου για να δικαιολογείται ως αριστερή, για να λερώνει ακόμα περισσότερο την έννοια Αριστερά, την ώρα που βγάζει στο σφυρί σπίτια, κόβει συντάξεις, αυξάνει τη φορολογία, ξεπουλάει τον δημόσιο πλούτο, τσακίζει στο ξύλο συνταξιούχους και γενικότερα κάνει πράγματα που μόνο να ονειρευτούν θα μπορούσαν οι φονταμενταλιστές του νεοφιλελευθερισμού.