Κόκκαλα στον λαιμό
Στην αρχή, οργίστηκα. Κατόπιν, αηδίασα. Στο τέλος, έμαθα να αδιαφορώ.
Σιγά που θα καθόμουν να ασχοληθώ με τα απανταχού τραμποειδή και
τζημεροειδή, που βρήκαν ευκαιρία να ξεράσουν το εμετικό τους φαρμάκι για
τον Φιντέλ και την κουβανική επανάσταση. Και σιγά που θα επέτρεπα σε
κανάλια τύπου Σκάι να με ταράξουν, βλέποντας να ντύνουν την είδηση του
θανάτου τού ιστορικού ηγέτη τής Κούβας με εικόνες από τα πανηγύρια των
κουβανικής καταγωγής ηλιθίων τής Φλόριντας.
Η μόνιμη επωδός όλων αυτών των παραληρημάτων είναι πως ο Φιντέλ ήταν δικτάτορας. Σιγά το νέο, καλέ! Μήπως είπαμε εμείς ότι δεν ήταν; Απλώς, εμείς το λέμε πιο σωστά: ο Φιντέλ ήταν επί κεφαλής εκείνων που την πρωτοχρονιά τού 1959 επέβαλαν την δικτατορία τού προλεταριάτου στην Κούβα. Βλέπετε, εμείς δεν το παίζουμε δημοκράτες. Εμείς λέμε ανοιχτά ότι αυτό που οι άλλοι αποκαλούν "δημοκρατία", δεν είναι παρά δικτατορία τού κεφαλαίου, δικτατορία τής αστικής τάξης, δικτατορία που οι λίγοι επιβάλλουν στους πολλούς. Κι η απάντηση σε μια τέτοια δικτατορία δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανατροπή αυτής της τάξης με επιβολή μιας δικτατορίας τού προλεταριάτου, μιας δικτατορίας των πολλών πάνω στους λίγους.
Αυτό που δεν μπορούν να καταπιούν οι αντίπαλοι της κουβανικής επανάστασης, είναι ότι ο Φιντέλ εξέφρασε τους πόθους και τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού. Κι όπως ο Φιντέλ έμεινε ως το τέλος πιστός στο λαϊκό πρόσταγμα "πάντα μπροστά, ως την νίκη", έτσι κι αυτός ο λαός έμεινε ως το τέλος πιστός στον ηγέτη του. Όπως είπε το 2009 ο Ιγνάσιο Ραμονέ, "οι μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις στην Κούβα δεν υπήρξαν το αποτέλεσμα ξένων ιδεών οι οποίες επιβλήθηκαν από ξένες δυνάμεις που κατέφτασαν σε σοβιετικά τανκ. Αντίθετα, ξεπήδησαν από ένα λαϊκό κίνημα στο οποίο συναντήθηκαν οι ελπίδες των αγροτών, των εργατών, ακόμα και των μικροαστών. Ο θάνατος του Κάστρο δεν πρόκειται να οδηγήσει στην κατάρρευση ενός κινήματος που έχει μια προϊστορία εκατοντάδων ετών. Αν δεν αναγνωρίζεις τον εθνικό χαρακτήρα του κινήματος, σημαίνει ότι δεν κατανοείς τη βασική διάσταση του καθεστώτος. Και αυτό σε εμποδίζει να κατανοήσεις γιατί 15 χρόνια μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το καθεστώς της Κούβας παραμένει στη θέση του" (*).
Μπορεί αυτό να είναι το μεγάλο κόκκαλο στον λαιμό των καπιταλιστών, όμως υπάρχουν και πολλά άλλα μικρότερα. Ένα απ' αυτά επισημαίνει η καθηγήτρια του Αριστοτελείου Μίκα Χαρίτου-Φατούρου: "Προ καιρού την επισκέφθηκα (σ.σ.: την Κούβα) μαζί με καθηγητές από τη Βρετανία, την Ισπανία, τη Βραζιλία και το Περού στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προγράμματος Alpha, ενός προγράμματος συνεργασίας πανεπιστημίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Βρετανία, Ισπανία, Ελλάδα) και της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία, Περού, Κούβα). Στο τέλος των 20 ημερών που μείναμε εκεί όλοι είχαμε αποφασίσει να στείλουμε στην Κούβα υποψήφιους διδάκτορές μας με υποτροφίες 10 μηνών τις οποίες προσφέρει το πρόγραμμα για να μελετήσουν το εθνικό σύστημα υγείας της χώρας, το οποίο θεωρήσαμε ότι είναι ίσως το καλύτερο στον κόσμο και για το οποίο ελάχιστα έχουν γραφεί" (**).
Η αλήθεια είναι ότι, στο διάβα των χρόνων, εκατομμύρια επισκέπτες τής Κούβας έχουν διαπιστώσει με τα μάτια τους ότι η υγεία και η παιδεία αποτελούσαν πάντοτε δυο από τους κεντρικούς στόχους τής επανάστασης. H σημασία που δίνει η Κούβα στην παιδεία, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο μήνυμα "sin educación no hay revolución, sin educación no hay socialismo" (χωρίς παιδεία δεν γίνεται επανάσταση, χωρίς παιδεία δεν γίνεται σοσιαλισμός). Σύμφωνα με τα στοιχεία της UNESCO, στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι που δεν έχουν βγάλει το δημοτικό, πράγμα που σημαίνει ότι το ποσοστό αλφαβητισμού στην χώρα μας είναι από τα χειρότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Κούβα, η οποία έχει πληθυσμό περίπου όσο η Ελλάδα, φιγουράρει στην κορυφή τής λίστας, με το απόλυτο 100% αλφαβητισμού, τόσο για τους κάτω των 24 ετών όσο και για τους μεγαλύτερους!
Ένα ακόμη κοκκαλάκι στον λαιμό των καπιταλιστών είναι ότι στην κατασυκοφαντημένη Κούβα η λέξη "άστεγος" είναι άγνωστη. Υπολογίζεται ότι στις προοδευμένες ΗΠΑ σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι κοιμούνται όπου βρίσκουν ενώ και στην Ελλάδα κάπου 20.000 άτομα κάνουν το ίδιο. Στην Κούβα, όμως, το "δικτατορικό" καθεστώς έχει εξασφαλίσει σε όλους ανεξαιρέτως ένα κεραμίδι, έστω και φτωχικό. Α! Εκτός από κεραμίδι είχε εξασφαλίσει και φαΐ! Την ώρα που εκατομμύρια κατοίκων των ΗΠΑ υποσιτίζονται ή περιμένουν να τραφούν από τα κουπόνια και τα συσσίτια, η UNICEF ανακοινώνει ότι ο υποσιτισμός στην Κούβα έχει εξαλειφθεί πλήρως. Άντε τώρα να είσαι δημοκράτης στην δύση και να πρέπει να παραδεχτείς ότι ένας κομμουνιστής δικτάτορας έχει εξασφαλίσει για όλους ανεξαιρέτως τους υπηκόους του υγεία, παιδεία, κατοικία και τροφή. Καταπίνεται αυτό;
Ο Φιντέλ είχε αρχίσει να ενοχλεί την κατάποση των καπιταλιστών πολύ πριν την πρωτοχρονιά τού 1959. Ήταν 6 Οκτωβρίου 1953 όταν απολογούμενος στην δίκη για το αντάρτικο χτύπημα στον στρατώνα τής Μονκάδας, είπε στους δικαστές του με απόλυτη περιφρόνηση: "Καταδικάστε με, δεν πειράζει. Η ιστορία θα με δικαιώσει". Εξήντα τρία χρόνια μετά, πώς να πιστέψουν οι αντίπαλοί του ότι η Ιστορία τον δικαίωσε; Πώς να χωνέψουν ότι αυτός ο άνθρωπος τους έβγαζε τόσα χρόνια την γλώσσα χωρίς να τους φοβάται; Πώς να δεχτούν ότι ο Φιντέλ έκανε πράξη το όραμα ενός λαού για ανεξαρτησία, έτσι όπως το είχε εκφράσει ο ίδιος, μιλώντας στον δικό μας Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ το 2004: "Ανεξαρτησία σημαίνει να έχεις το κεφάλι σου μέσα στο στόμα του λύκου και να του λες 'άντε γαμήσου'".
Κι είναι αλήθεια πως αυτό το "άντε γαμήσου" το έλεγε δυνατά ο Φιντέλ: "Άρχισα την επανάσταση με 82 άτομα. Θα το ξανάκανα, και με 10 και με ακλόνητη πίστη. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι". Δίκιο είχε. Πόσοι θα είχαν το τσαγανό να πάρουν 82 ξυπόλητους, να μπουν σ' ένα σαπιοκάραβο, να βγουν νύχτα στην στεριά, να πάρουν τα βουνά ξεσηκώνοντας τον κόσμο και, τελικά, να καθαρίσουν ένα σάπιο καθεστώς που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ, δίχως να μπορεί κανένας να τους κάνει ζάφτι;
Γιατί δεν είναι να πεις πως δεν προσπάθησαν να τον βγάλουν από την μέση. Στα 58 χρόνια που κράτησε το τιμόνι της Κούβας ο Φιντέλ, καταγράφηκαν 638 απόπειρες εξόντωσής του, χώρια πόσες δεν καταγράφηκαν ποτέ. Σχεδόν μια απόπειρα κάθε μήνα! Κι όμως, ο Φιντέλ έμεινε στην θέση του, βλέποντας τους ορκισμένους εχθρούς του να έρχονται και να φεύγουν. Έντεκα πρόεδροι πέρασαν από τον Λευκό Οίκο και έξι πάπες από το Βατικανό δίχως να μπορέσουν να τον πειράξουν. Επί 58 χρόνια πάλευε η CIA να τον φάει και, τελικά, εκείνος έφυγε μόνος του με το πλήρωμα του χρόνου, στα 90 του και στο κρεβάτι του. Πώς να το καταπιούν αυτό οι εχθροί του;
Βγήκαν και οι "κυνηγημένοι" κουβανοί τής Φλόριντας να πανηγυρίσουν για τον θάνατο του διώκτη τους, σάμπως και δεν ξέρουμε και ποιοι το έβαλαν τότε στα πόδια καθώς έβλεπαν την επανάσταση να επικρατεί και ποιοι έφευγαν κακήν-κακώς κάθε φορά που αποκαλυπτόταν κάποια από τις αμέτρητες αντεπαναστατικές πράξεις που οργάνωναν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Επειδή δεν ξεχνάμε ότι επί Μπατίστα η Κούβα είχε καταντήσει ένα απέραντο καζίνο κι ένας απέραντος οίκος ανοχής, καταλαβαίνουμε τον λόγο για τον οποίο όλοι εκείνοι που κουλάντριζαν αυτή την κατάσταση έφυγαν νύχτα για την Φλόριντα (με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Μπατίστα), απ' όπου σήμερα το παίζουν "αντιστασιακοί" κι αυτοί και οι απογονοί τους.
Την καλύτερη απάντηση σ' αυτούς τους "κυνηγημένους" έδωσαν με την στάση τους οι κορυφαίοι και αξέχαστοι θρύλοι του αθλητισμού Αλμπέρτο Χουαντορένα, Τεόφιλο Στήβενσον και Χαβιέρ Σοτομαγιόρ, όταν αρνήθηκαν να ενδώσουν στα εκατομμύρια δολλαρίων των ΗΠΑ και να εγκαταλείψουν την Κούβα. "Τί είναι ένα εκατομμύριο δολλάρια μπροστά στα οκτώ εκατομμύρια κουβανών που με αγαπούν;", είχε πει χαρακτηριστικά ο Στήβενσον, δίνοντας ένα ηχηρό χαστούκι στον καπιταλισμό και αναγκάζοντας το περιοδικό Sport Illustrated να τιτλοφορήσει το άρθρο του για εκείνον "Προτιμά να είναι κόκκινος παρά πλούσιος" (***).
"Κάποιοι πανηγύριζαν όταν πέθανε η Θάτσερ, τώρα είναι η σειρά μας να πανηγυρίσουμε", δήλωσε ο Θάνος Τζήμερος, χαρακτηριστικό δείγμα ανθρώπου για τα πανηγύρια. Επειδή ο λαός λέει "δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι", δεν βλάφτει να θυμηθούμε εδώ ότι η Θάτσερ είχε φίλους τον Πινοτσέτ και τον Ρήγκαν ενώ ο Φιντέλ είχε τον Μαντέλα, τον Αραφάτ, τον Μπεν Μπελλά και τον Τσάβες. Δεν βλάφτει, επίσης, να θυμηθούμε ότι, όταν η Θάτσερ είχε τον νου της στον πόλεμο με την Αργεντινή, ο Κάστρο έστελνε γιατρούς και φάρμακα στην Παλαιστίνη, στην Αγκόλα και στην Ταϊλάνδη. Ε, όπως και να το κάνουμε, κάπου υπάρχει μια ποιοτική διαφορά η οποία δεν καταπίνεται όσες εμετικές αηδίες κι αν ξεστομίσουν τα τζημεροειδή όλου του κόσμου.
Θα μπορούσα να γράφω επί ώρες για τα κόκκαλα που κάρφωσε στον λαιμό των
καπιταλιστών ο Φιντέλ αλλά δεν θα το κάνω. Ούτε θα αναμασήσω γνωστά
πράγματα, όπως το φιάσκο της CIA στον Κόλπο των Χοίρων. Θα κλείσω τούτο
το κείμενο με δυο πολύ μικρά αλλά εξαιρετικά ενοχλητικά στον λαιμό
κοκκαλάκια. Πρώτον, ο Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους θα μείνει στην μνήμη
μας με το μικρό του όνομα, έτσι όπως καταγράφουμε τους δικούς μας
ανθρώπους, με τα μικρά τους ονόματα ή με τα παρανόμια τους: Φιντέλ, Τσε,
Άρης... Δεύτερον, από τις 25 Νοεμβρίου 2016 υπάρχει διαθέσιμη άλλη μια
φυσιογνωμία (δίπλα σε τόσες και τόσες άλλες) για να στολιστούν με την
φωτογραφία της τοίχοι σπιτιών ή γραφείων και για να αποτελέσει πρώτη ύλη
για αφίσσες, πανώ και μπλουζάκια. Κι ας μείνουν τα τραμποειδή, τα
τζημεροειδή και τα κάθε είδους και μορφής καπιταλοειδή και φασιστοειδή
να ξεροκαταπίνουν κοιτώντας την φωτογραφία τής Μάργκαρετ...
---------------------------------------------------------------
(*) "Was Fidel good for Cuba?", Foreign Policy, 14/10/2009.
(**) "Οι μύθοι για την Κούβα", Το Βήμα, 4/10/1998
(***) "He'd rather be red than rich", Sport Illustrated, 18/3/1974
Η μόνιμη επωδός όλων αυτών των παραληρημάτων είναι πως ο Φιντέλ ήταν δικτάτορας. Σιγά το νέο, καλέ! Μήπως είπαμε εμείς ότι δεν ήταν; Απλώς, εμείς το λέμε πιο σωστά: ο Φιντέλ ήταν επί κεφαλής εκείνων που την πρωτοχρονιά τού 1959 επέβαλαν την δικτατορία τού προλεταριάτου στην Κούβα. Βλέπετε, εμείς δεν το παίζουμε δημοκράτες. Εμείς λέμε ανοιχτά ότι αυτό που οι άλλοι αποκαλούν "δημοκρατία", δεν είναι παρά δικτατορία τού κεφαλαίου, δικτατορία τής αστικής τάξης, δικτατορία που οι λίγοι επιβάλλουν στους πολλούς. Κι η απάντηση σε μια τέτοια δικτατορία δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανατροπή αυτής της τάξης με επιβολή μιας δικτατορίας τού προλεταριάτου, μιας δικτατορίας των πολλών πάνω στους λίγους.
 |
| Αβάνα, Οκτώβριος 1962: Ο Φιντέλ συνομιλεί με τον Αχμέντ Μπεν Μπελλά, παρουσία του Τσε. |
Αυτό που δεν μπορούν να καταπιούν οι αντίπαλοι της κουβανικής επανάστασης, είναι ότι ο Φιντέλ εξέφρασε τους πόθους και τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού. Κι όπως ο Φιντέλ έμεινε ως το τέλος πιστός στο λαϊκό πρόσταγμα "πάντα μπροστά, ως την νίκη", έτσι κι αυτός ο λαός έμεινε ως το τέλος πιστός στον ηγέτη του. Όπως είπε το 2009 ο Ιγνάσιο Ραμονέ, "οι μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις στην Κούβα δεν υπήρξαν το αποτέλεσμα ξένων ιδεών οι οποίες επιβλήθηκαν από ξένες δυνάμεις που κατέφτασαν σε σοβιετικά τανκ. Αντίθετα, ξεπήδησαν από ένα λαϊκό κίνημα στο οποίο συναντήθηκαν οι ελπίδες των αγροτών, των εργατών, ακόμα και των μικροαστών. Ο θάνατος του Κάστρο δεν πρόκειται να οδηγήσει στην κατάρρευση ενός κινήματος που έχει μια προϊστορία εκατοντάδων ετών. Αν δεν αναγνωρίζεις τον εθνικό χαρακτήρα του κινήματος, σημαίνει ότι δεν κατανοείς τη βασική διάσταση του καθεστώτος. Και αυτό σε εμποδίζει να κατανοήσεις γιατί 15 χρόνια μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το καθεστώς της Κούβας παραμένει στη θέση του" (*).
Μπορεί αυτό να είναι το μεγάλο κόκκαλο στον λαιμό των καπιταλιστών, όμως υπάρχουν και πολλά άλλα μικρότερα. Ένα απ' αυτά επισημαίνει η καθηγήτρια του Αριστοτελείου Μίκα Χαρίτου-Φατούρου: "Προ καιρού την επισκέφθηκα (σ.σ.: την Κούβα) μαζί με καθηγητές από τη Βρετανία, την Ισπανία, τη Βραζιλία και το Περού στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προγράμματος Alpha, ενός προγράμματος συνεργασίας πανεπιστημίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Βρετανία, Ισπανία, Ελλάδα) και της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία, Περού, Κούβα). Στο τέλος των 20 ημερών που μείναμε εκεί όλοι είχαμε αποφασίσει να στείλουμε στην Κούβα υποψήφιους διδάκτορές μας με υποτροφίες 10 μηνών τις οποίες προσφέρει το πρόγραμμα για να μελετήσουν το εθνικό σύστημα υγείας της χώρας, το οποίο θεωρήσαμε ότι είναι ίσως το καλύτερο στον κόσμο και για το οποίο ελάχιστα έχουν γραφεί" (**).
Η αλήθεια είναι ότι, στο διάβα των χρόνων, εκατομμύρια επισκέπτες τής Κούβας έχουν διαπιστώσει με τα μάτια τους ότι η υγεία και η παιδεία αποτελούσαν πάντοτε δυο από τους κεντρικούς στόχους τής επανάστασης. H σημασία που δίνει η Κούβα στην παιδεία, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο μήνυμα "sin educación no hay revolución, sin educación no hay socialismo" (χωρίς παιδεία δεν γίνεται επανάσταση, χωρίς παιδεία δεν γίνεται σοσιαλισμός). Σύμφωνα με τα στοιχεία της UNESCO, στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι που δεν έχουν βγάλει το δημοτικό, πράγμα που σημαίνει ότι το ποσοστό αλφαβητισμού στην χώρα μας είναι από τα χειρότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Κούβα, η οποία έχει πληθυσμό περίπου όσο η Ελλάδα, φιγουράρει στην κορυφή τής λίστας, με το απόλυτο 100% αλφαβητισμού, τόσο για τους κάτω των 24 ετών όσο και για τους μεγαλύτερους!
Ένα ακόμη κοκκαλάκι στον λαιμό των καπιταλιστών είναι ότι στην κατασυκοφαντημένη Κούβα η λέξη "άστεγος" είναι άγνωστη. Υπολογίζεται ότι στις προοδευμένες ΗΠΑ σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι κοιμούνται όπου βρίσκουν ενώ και στην Ελλάδα κάπου 20.000 άτομα κάνουν το ίδιο. Στην Κούβα, όμως, το "δικτατορικό" καθεστώς έχει εξασφαλίσει σε όλους ανεξαιρέτως ένα κεραμίδι, έστω και φτωχικό. Α! Εκτός από κεραμίδι είχε εξασφαλίσει και φαΐ! Την ώρα που εκατομμύρια κατοίκων των ΗΠΑ υποσιτίζονται ή περιμένουν να τραφούν από τα κουπόνια και τα συσσίτια, η UNICEF ανακοινώνει ότι ο υποσιτισμός στην Κούβα έχει εξαλειφθεί πλήρως. Άντε τώρα να είσαι δημοκράτης στην δύση και να πρέπει να παραδεχτείς ότι ένας κομμουνιστής δικτάτορας έχει εξασφαλίσει για όλους ανεξαιρέτως τους υπηκόους του υγεία, παιδεία, κατοικία και τροφή. Καταπίνεται αυτό;
Ο Φιντέλ είχε αρχίσει να ενοχλεί την κατάποση των καπιταλιστών πολύ πριν την πρωτοχρονιά τού 1959. Ήταν 6 Οκτωβρίου 1953 όταν απολογούμενος στην δίκη για το αντάρτικο χτύπημα στον στρατώνα τής Μονκάδας, είπε στους δικαστές του με απόλυτη περιφρόνηση: "Καταδικάστε με, δεν πειράζει. Η ιστορία θα με δικαιώσει". Εξήντα τρία χρόνια μετά, πώς να πιστέψουν οι αντίπαλοί του ότι η Ιστορία τον δικαίωσε; Πώς να χωνέψουν ότι αυτός ο άνθρωπος τους έβγαζε τόσα χρόνια την γλώσσα χωρίς να τους φοβάται; Πώς να δεχτούν ότι ο Φιντέλ έκανε πράξη το όραμα ενός λαού για ανεξαρτησία, έτσι όπως το είχε εκφράσει ο ίδιος, μιλώντας στον δικό μας Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ το 2004: "Ανεξαρτησία σημαίνει να έχεις το κεφάλι σου μέσα στο στόμα του λύκου και να του λες 'άντε γαμήσου'".
Κι είναι αλήθεια πως αυτό το "άντε γαμήσου" το έλεγε δυνατά ο Φιντέλ: "Άρχισα την επανάσταση με 82 άτομα. Θα το ξανάκανα, και με 10 και με ακλόνητη πίστη. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι". Δίκιο είχε. Πόσοι θα είχαν το τσαγανό να πάρουν 82 ξυπόλητους, να μπουν σ' ένα σαπιοκάραβο, να βγουν νύχτα στην στεριά, να πάρουν τα βουνά ξεσηκώνοντας τον κόσμο και, τελικά, να καθαρίσουν ένα σάπιο καθεστώς που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ, δίχως να μπορεί κανένας να τους κάνει ζάφτι;
 |
| Τίτλος: "Προτιμά να είναι κόκκινος παρά πλούσιος" - Υπότιτλος: "Τα καπιταλιστικά εκατομμύρια δεν συγκινούν τον κουβανό βαρέων βαρών Τεόφιλο Στήβενσον". Πόνος από το Sport Illustrated. |
Γιατί δεν είναι να πεις πως δεν προσπάθησαν να τον βγάλουν από την μέση. Στα 58 χρόνια που κράτησε το τιμόνι της Κούβας ο Φιντέλ, καταγράφηκαν 638 απόπειρες εξόντωσής του, χώρια πόσες δεν καταγράφηκαν ποτέ. Σχεδόν μια απόπειρα κάθε μήνα! Κι όμως, ο Φιντέλ έμεινε στην θέση του, βλέποντας τους ορκισμένους εχθρούς του να έρχονται και να φεύγουν. Έντεκα πρόεδροι πέρασαν από τον Λευκό Οίκο και έξι πάπες από το Βατικανό δίχως να μπορέσουν να τον πειράξουν. Επί 58 χρόνια πάλευε η CIA να τον φάει και, τελικά, εκείνος έφυγε μόνος του με το πλήρωμα του χρόνου, στα 90 του και στο κρεβάτι του. Πώς να το καταπιούν αυτό οι εχθροί του;
Βγήκαν και οι "κυνηγημένοι" κουβανοί τής Φλόριντας να πανηγυρίσουν για τον θάνατο του διώκτη τους, σάμπως και δεν ξέρουμε και ποιοι το έβαλαν τότε στα πόδια καθώς έβλεπαν την επανάσταση να επικρατεί και ποιοι έφευγαν κακήν-κακώς κάθε φορά που αποκαλυπτόταν κάποια από τις αμέτρητες αντεπαναστατικές πράξεις που οργάνωναν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Επειδή δεν ξεχνάμε ότι επί Μπατίστα η Κούβα είχε καταντήσει ένα απέραντο καζίνο κι ένας απέραντος οίκος ανοχής, καταλαβαίνουμε τον λόγο για τον οποίο όλοι εκείνοι που κουλάντριζαν αυτή την κατάσταση έφυγαν νύχτα για την Φλόριντα (με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Μπατίστα), απ' όπου σήμερα το παίζουν "αντιστασιακοί" κι αυτοί και οι απογονοί τους.
Την καλύτερη απάντηση σ' αυτούς τους "κυνηγημένους" έδωσαν με την στάση τους οι κορυφαίοι και αξέχαστοι θρύλοι του αθλητισμού Αλμπέρτο Χουαντορένα, Τεόφιλο Στήβενσον και Χαβιέρ Σοτομαγιόρ, όταν αρνήθηκαν να ενδώσουν στα εκατομμύρια δολλαρίων των ΗΠΑ και να εγκαταλείψουν την Κούβα. "Τί είναι ένα εκατομμύριο δολλάρια μπροστά στα οκτώ εκατομμύρια κουβανών που με αγαπούν;", είχε πει χαρακτηριστικά ο Στήβενσον, δίνοντας ένα ηχηρό χαστούκι στον καπιταλισμό και αναγκάζοντας το περιοδικό Sport Illustrated να τιτλοφορήσει το άρθρο του για εκείνον "Προτιμά να είναι κόκκινος παρά πλούσιος" (***).
"Κάποιοι πανηγύριζαν όταν πέθανε η Θάτσερ, τώρα είναι η σειρά μας να πανηγυρίσουμε", δήλωσε ο Θάνος Τζήμερος, χαρακτηριστικό δείγμα ανθρώπου για τα πανηγύρια. Επειδή ο λαός λέει "δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι", δεν βλάφτει να θυμηθούμε εδώ ότι η Θάτσερ είχε φίλους τον Πινοτσέτ και τον Ρήγκαν ενώ ο Φιντέλ είχε τον Μαντέλα, τον Αραφάτ, τον Μπεν Μπελλά και τον Τσάβες. Δεν βλάφτει, επίσης, να θυμηθούμε ότι, όταν η Θάτσερ είχε τον νου της στον πόλεμο με την Αργεντινή, ο Κάστρο έστελνε γιατρούς και φάρμακα στην Παλαιστίνη, στην Αγκόλα και στην Ταϊλάνδη. Ε, όπως και να το κάνουμε, κάπου υπάρχει μια ποιοτική διαφορά η οποία δεν καταπίνεται όσες εμετικές αηδίες κι αν ξεστομίσουν τα τζημεροειδή όλου του κόσμου.
 |
| Με το πιστόλι και το βιβλίο. Σιέρρα Μαέστρα, 1958. |
---------------------------------------------------------------
(*) "Was Fidel good for Cuba?", Foreign Policy, 14/10/2009.
(**) "Οι μύθοι για την Κούβα", Το Βήμα, 4/10/1998
(***) "He'd rather be red than rich", Sport Illustrated, 18/3/1974
Fidel Vive !
ΑπάντησηΔιαγραφή