«Πληροφορίες», εκτιμήσεις και επικίνδυνα σχέδια

«Πληροφορίες», εκτιμήσεις και επικίνδυνα σχέδια

Μια αλυσίδα γεγονότων, «πληροφορίες» αλλά και πολλά σχέδια, ενδεικτικά του κουβαριού των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που κλιμακώνονται βήμα βήμα στην περιοχή και ευρύτερα, έδινε η αρθρογραφία των προηγούμενων ημερών, με τα αστικά επιτελεία να «κάνουν ταμείο» αλλά και να προσπαθούν να διαβλέψουν τη σημασία των γεγονότων αυτών για τον μόνιμο στόχο της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» για την αστική τάξη της χώρας. Στέλνοντας, δηλαδή, ταυτόχρονα το μήνυμα ότι τάχα μέσα απ' αυτό το κουβάρι των ανταγωνισμών για τα συμφέροντα των μονοπωλίων κάτι καλό μπορεί να προκύψει για το λαό ή εν πάση περιπτώσει ότι η σταθερή προσήλωση και ένταξη της ελληνικής αστικής τάξης στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο προσφέρει ασφάλεια για το λαό, μέσα σε μια τέτοια τρικυμία σφοδρών ανταγωνισμών.

***

Ουδέν αναληθέστερον. Εξάλλου, μια απλή ματιά στο «ντόμινο» των αλληλοτροφοδοτούμενων αντιθέσεων με επίκεντρο τον έλεγχο ενεργειακών και εμπορικών δρόμων, πλουτοπαραγωγικών πηγών και «κρίσιμων γεωστρατηγικών σημείων» μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Ο καθένας, για παράδειγμα, μπορεί να καταλάβει ότι κάθε άλλο παρά τα συμφέροντα των λαών εξυπηρετεί η «αλλαγή δόγματος», όπως χαρακτηρίζεται, της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, που σκοπεύει μέσα στον επόμενο χρόνο να παίξει ενεργότερο ρόλο στην περιοχή, αξιοποιώντας την εμπλοκή της σε «κρίκους» όπως το Κυπριακό, η ονοματοδοσία των Σκοπίων, οι ελληνοαλβανικές και ελληνοτουρκικές σχέσεις, με στόχο τον περιορισμό της αμερικανικής επιρροής στην περιοχή (στο φόντο και της εκλογής Τραμπ στις ΗΠΑ), αλλά και τον μεγαλύτερο ρόλο στο «ενεργειακό παιχνίδι» που ξεδιπλώνεται από τη Μέση Ανατολή έως τα Βαλκάνια. Κι όλα αυτά την ώρα που έχει ανοίξει στα γεμάτα η συζήτηση για το ότι η ΕΕ δεν έχει, λέει, τη δύναμη να επιβάλλει τα συμφέροντά της σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική, αλλά και η συζήτηση - που τροφοδοτεί και νέες αστικές διαμάχες στο εσωτερικό της ΕΕ - για τις σχέσεις της ΕΕ με το ΝΑΤΟ, και τη συγκρότηση νέων μηχανισμών «εσωτερικής» και «εξωτερικής» ασφάλειας για λογαριασμό των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.

***

Αλλά το ίδιο ενδεικτικά και ανησυχητικά είναι και τα όσα γράφτηκαν, προσπαθώντας να «αποκωδικοποιήσουν» μια σειρά από αποφάσεις και δηλώσεις που σχετίζονται με το ρόλο των ΗΠΑ στην περιοχή, ειδικά μετά την εκλογή Τραμπ. Από την απουσία των ΗΠΑ στην ψηφοφορία για απόφαση τερματισμού των εποικισμών του Ισραήλ στην Παλαιστίνη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, κίνηση που ξεσήκωσε αντιδράσεις στο Ισραήλ, μέχρι τις δηλώσεις Τραμπ ότι «όλα θα αλλάξουν με το νέο χρόνο» και τις στιχομυθίες περί επέκτασης του πυρηνικού οπλοστασίου ΗΠΑ και Ρωσίας, τη διαρροή εγγράφου του επιτελείου του νέου Αμερικανού Προέδρου για τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής και τις εκτιμήσεις για τη στρατηγική των ΗΠΑ επί Τραμπ με στόχο «να κόψει στα δύο» τον νέο «κινέζικο δρόμο του μεταξιού» και τις σχέσεις Κίνας με Ρωσία, όλα μα όλα μυρίζουν μπαρούτι.
Μάλιστα, μέσα σε αυτό το περιβάλλον, με αφορμή και τις πρόσφατες επιθέσεις και τη δολοφονία του Ρώσου πρέσβη, πυκνώνουν οι αναλύσεις για τους «προβληματισμούς» της Τουρκίας, και τα εναλλακτικά σενάρια που εξετάζει περί στενότερης σχέσης με Ρωσία και Κίνα ή πλήρους αποκατάστασης των σχέσεων με ΗΠΑ και ΕΕ.
Και την ίδια ώρα, Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία φέρεται να ζητάνε από τον γγ του ΝΑΤΟ την επιχειρησιακή «αναβάθμιση» της νότιας πτέρυγας της λυκοσυμμαχίας ενόψει και της Συνόδου των Υπουργών Αμυνας των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ, τον ερχόμενο Φλεβάρη, με στόχο «να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή», με το αίτημα να συναντά τις έντονες αντιδράσεις της Τουρκίας αλλά και τις ενστάσεις Γαλλίας και Γερμανίας, που θεωρούν «πρόωρη» μια τέτοια κίνηση.

***

Κι όμως, μέσα σε ένα τέτοιο ναρκοθετημένο για τους λαούς πεδίο, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ΝΔ, τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου και αστικά επιτελεία που διακινούν «πληροφορίες» και εκτιμήσεις, πασχίζουν να στοιχίσουν το λαό με τη μία ή την άλλη συμμαχία των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που ακόμα διαμορφώνονται, με το επιχείρημα του «μονόδρομου» για τα λεγόμενα «εθνικά συμφέροντα». Βουλιάζοντας το λαό όλο και πιο βαθιά στο βούρκο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, απ' όπου ο μόνος τρόπος για να βγουν είναι η οικοδόμηση της δικής τους συμμαχίας, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.