Να κλείσει κάθε δρόμος προς τα πίσω

Να κλείσει κάθε δρόμος προς τα πίσω

Την ...επετειακή έκθεση του ΙΝΕ για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση παρουσίασε η ΓΣΕΕ στη Ρόδο, στο πλαίσιο του 36ου Συνεδρίου της Συνομοσπονδίας, που ξεκίνησε χτες.
Οι αυτονόητες διαπιστώσεις για τη μείωση των μισθών, τη γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης και συνολικά για την επιδείνωση της ζωής των εργαζομένων θα είχαν ελάχιστη αξία για σχολιασμό, αν η έκθεση δεν αξιοποιούταν από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για να αποκρυφτεί ο πραγματικός υπαίτιος για τα αντιλαϊκά μέτρα, οι δικές της ευθύνες στο πέρασμα της αντεργατικής πολιτικής κι αν η έκθεση δεν συνοδευόταν από προτάσεις για την ανάκαμψη της οικονομίας, στις οποίες αντανακλάται ένα από τα κεντρικά ζητήματα της αντιπαράθεσης στο εργατικό - λαϊκό κίνημα: Το ζήτημα της ανάπτυξης από ποιον και για ποιον.

***

Για να πάρουμε μια ιδέα του περιεχομένου της έκθεσης, παραθέτουμε το εξής απόσπασμα από την περίληψη των συμπερασμάτων: «Η συνέχιση της λιτότητας αποσταθεροποιεί το μακροοικονομικό και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας και δε δημιουργεί συνθήκες διατηρήσιμης δημοσιονομικής προσαρμογής και αύξησης της απασχόλησης (...) Τα εμπειρικά ευρήματα, τα συμπεράσματα και οι προτάσεις οικονομικής πολιτικής της Εκθεσης δείχνουν αφενός την αποτυχία της λιτότητας κι αφετέρου τη δυνατότητα αναδόμησης ενός βιώσιμου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης. Η Εκθεση αξιολογεί (...) τις υφεσιακές επιπτώσεις της ασκούμενης πολιτικής στην αγορά εργασίας (...) προτείνει τον επαναπροσδιορισμό του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης, αναδεικνύοντας τα κλαδικά συγκριτικά πλεονεκτήματα που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν μια νέα στρατηγική επενδύσεων, αύξησης της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών».

***

Μια πρώτη διαπίστωση είναι ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, πάνω στον οποίο εργάζονται η κυβέρνηση, το κεφάλαιο και όλα τα κόμματά τους, είναι κεντρική επιδίωξη και της πλειοψηφίας της ΓΣΣΕ. Αναγνωρίζει, επίσης, ότι προϋποθέσεις γι' αυτή την ανάπτυξη είναι η βελτίωση της παραγωγικότητας των εργαζομένων και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, η αύξηση των εξαγωγών και βέβαια των επενδύσεων. Αλήθεια, όμως, ποιος από τα άλλα κόμματα, τους εργοδοτικούς φορείς, ακόμα και τους εκπροσώπους της τρόικας, διαφωνεί με όλα αυτά; Κανένας.
Αλλωστε, τους ίδιους ακριβώς στόχους υπηρετούν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που πήραν και παίρνουν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ζήτημα ανταγωνιστικότητας θέτουν κυβέρνηση και εργοδοσία για να δικαιολογήσουν τις αντιασφαλιστικές ανατροπές και τις μειώσεις στους μισθούς. Την αύξηση των επενδύσεων επιδιώκουν όταν νομοθετούν την παραπέρα ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων τομέων της οικονομίας. Τους κλάδους με εξαγωγικό προσανατολισμό ιεραρχούν πρώτους στην κατανομή των προνομίων και των κρατικών ενισχύσεων.

***

Επομένως, πού βρίσκεται το «διαφορετικό» που προτείνει η ΓΣΕΕ και υποτίθεται ότι καλεί τους εργαζόμενους να παλέψουν γι' αυτό; Σύμφωνα με τη συνδικαλιστική πλειοψηφία, η «πολιτική της λιτότητας» και τα «υφεσιακά μέτρα» είναι αυτά που εμποδίζουν σήμερα την ανάκαμψη της οικονομίας και την αύξηση της απασχόλησης.
Σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ, στόχος των εργαζομένων πρέπει να είναι η αλλαγή αυτής της πολιτικής και η υιοθέτηση μιας άλλης, με λιγότερους δημοσιονομικούς περιορισμούς και με περισσότερα επεκτατικά μέτρα στο μείγμα της διαχείρισης. Αλλωστε, το λένε ευθαρσώς, προτείνοντας περισσότερες «δημόσιες επενδύσεις» και ένα πρόγραμμα δημιουργίας θέσεων εργασίας με ευθύνη του κράτους.
Δεν πέρασε πολύς καιρός απ' όταν η σημερινή συγκυβέρνηση έλεγε τα ίδια, παρουσιάζοντας το πρόγραμμά της πριν τις εκλογές, το Γενάρη του 2015. Τότε που η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, μαζί με ισχυρές μερίδες του κεφαλαίου, συντασσόταν ενεργητικά στην καλλιέργεια αυταπατών ότι μια κυβερνητική εναλλαγή και ένα άλλο μείγμα διαχείρισης θα σώσουν τάχα τους εργαζόμενους. Τέτοιες απόψεις δοκιμάστηκαν στην πράξη και χρεοκόπησαν.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να αξιοποιήσουν αυτήν την πείρα, να βγάλουν συμπεράσματα και για το ρόλο της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας. Κάθε δρόμος προς τα πίσω πρέπει να κλείσει κι αυτό να εκφραστεί με ένταση των ταξικών αγώνων, με ήττα της γραμμής που υπηρετεί στο κίνημα η πλειοψηφία του συνδικαλιστικού κινήματος.

Π.