Προσφυγιά και εργασιακός μεσαίωνας

Προσφυγιά και εργασιακός μεσαίωνας

Φαινομενικά το προσφυγικό, που είναι αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, είναι πονοκέφαλος για τους ίδιους που δημιουργούν το πρόβλημα. Και τώρα τι θα κάνουμε με τα στίφη των μεταναστών και προσφύγων που δημιούργησε ο πόλεμος; Συσκέψεις επί συσκέψεων, τα σύνορα κλειστά, ο φασισμός  στις δόξες του και πάλι,  το πρόβλημα στην Ειδομένη, τα ελληνικά νησιά και αλλού το ίδιο.

Για το κεφάλαιο, που χαραμίζει έτσι ανέξοδα τις ανθρώπινες ζωές, που δεν δίστασε στο παρελθόν να  κάνει δυο παγκόσμιους πολέμους  για να ξεπεράσει την κρίση του, «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Σύντομα τα μυαλά των καπιταλιστών και των υπηρετών τους σκέφτηκαν πώς μπορούν οι πρόσφυγες, οι εξαθλιωμένοι αυτοί άνθρωποι, θύματα του πολέμου, πώς μπορούν να γίνουν μέσο, γρανάζι της  όποιας ισχνής  ανάπτυξης του καπιταλισμού.

Έτσι, αφού όσο πιο εξαθλιωμένος και κατατρεγμένος είναι κάποιος τόσο πιο εκμεταλλεύσιμος μπορεί να γίνει, σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να «προσφέρουν» δουλειά σε αυτούς  τους ανθρώπους.  Γι’ αυτό η Μέρκελ κι ένα τμήμα της αστικής τάξης της χώρας της  καλοβλέπουν την εγκατάστασή τους στη Γερμανία.  Δουλειά όμως με μισθό πείνας,  ίσα ίσα για να συντηρούνται οι σκλάβοι, να δουλεύουν και να αυγατεύουν τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών. 200 ευρώ και πολλά τους είναι. Άλλωστε θα ρίξουν και τα μεροκάματα των ντόπιων. Δε θα ζητάνε κι αυτοί παραπάνω. Κι από την άλλη θα μεγαλώνει και μια ρατσιστική υστερία. «Ήρθαν αυτοί και μας πήραν τις δουλειές».

Και δεν είναι  πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Ας θυμηθούμε τα κλωστοϋφαντουργεία που έγιναν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, τις φάμπρικες και τα λιμάνια που δημιουργήθηκαν και θέριεψαν, το εμπόριο και την παραγωγή που αυξήθηκαν σιμά στις παραγκουπόλεις των προσφύγων κι αντίστροφα. Τα εργατικά χέρια των κοριτσιών των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα και οι πλάτες των αχθοφόρων προσφύγων στα λιμάνια του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και του Βόλου χάρισαν πλούτη στους  Έλληνες κεφαλαιοκράτες.  Κι οι «γηγενείς» εργάτες, οι μοιραίοι, που δεν μπορούσαν να βρουν τι τους έφταιγε, να βρίζουν τους πρόσφυγες, τους …τουρκόσπορους, τους… «πρόσφηκες»,  και να λυμαίνεται η αστική τάξη τα πάντα με το «διαίρει και βασίλευε».

Και τα κέρδη και τότε και τώρα στηρίζονται στον ανταγωνισμό και στη μείωση του κόστους. Ωστόσο  όπου υπάρχουν κέρδη και ανταγωνισμός δεν υπάρχει ανθρωπισμός, δεν υπάρχει αλληλεγγύη, έγνοια για τον άνθρωπο.  Σε αυτό το «ιδεώδες» , τον ανταγωνισμό, βασίζεται  η Ένωση του κεφαλαίου, η Ένωση της  Ευρώπης, των κυβερνήσεων που υπηρετούν το σύστημα.  Όμως  αυτός ο ανταγωνισμός, αυτή η ΕΕ, αυτό το σύστημα δε συνάδουν με Αριστερές κυβερνήσεις. Γιατί αριστερός είναι αυτός που νοιάζεται για τον άνθρωπο και  για το δίκιο, για τα παιδιά, τα νιάτα, τα γηρατειά, τη γυναίκα.

Γιατί ο αριστερός πάνω από όλα είναι Άνθρωπος κι όπως λέει ο ποιητής:

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.