ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ Ο δολοφονημένος ηγέτης της εργατικής τάξης

ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ

Ο δολοφονημένος ηγέτης της εργατικής τάξης

Ήταν 22 Φλεβάρη του 1949, όταν ανακοινώθηκε από την Ασφάλεια Αθηνών πως ο ηγέτης του

συνδικαλιστικού κινήματος, ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ Μήτσος Παπαρήγας,

«αυτοκτόνησε» στο κελί του, με τη ζώνη της πιτζάμας του. Κανένας δεν το πίστεψε. Οι

σκηνοθετημένες αυτοκτονίες ήταν κλασική μέθοδος της Ασφάλειας για την εξόντωση των

λαϊκών αγωνιστών, ιδιαίτερα στις συνθήκες του εμφυλίου πολέμου.

Το ΚΚΕ αποκαλύπτει τη δολοφονία

Η εργατική τάξη και η πολιτική της πρωτοπορία, το ΚΚΕ γνώριζαν ότι αγωνιστές όπως ο

Παπαρήγας, με ήθος, ιδανικά και αγωνιστική στάση ζωής, δεν τα διπλώνουν μπροστά στις

δυσκολίες, δεν το «βάζουν κάτω». Με άρθρο του Γ. Ιωαννίδη, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ,

στο τεύχος Μαρτίου 1949 στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός», το ΚΚΕ ανέτρεψε τα περί

αυτοκτονίας και κατήγγειλε τη δολοφονία του λαϊκού ηγέτη δυο μέρες πριν τη δίκη του,

προκειμένου να μην μπορέσει ν’ ανασκευάσει τις κατηγορίες και να αποκαλύψει τους

κατηγόρους του.

Ποιος ήταν ο Μήτσος Παπαρήγας

Γεννήθηκε το 1896 στο Βόλο. Παιδί φτωχής πολύτεκνης οικογένειας, αναγκάστηκε να

σταματήσει το σχολείο στη 2η τάξη του σχολαρχείου και να γίνει σιδεράς στα 14. Μετείχε στα

«επιστρατικά» κίνημα που εξέφραζε τις αντιπολεμικές διαθέσεις των φαντάρων κι αργότερα

κατά τη θητεία του στο ναυτικό μοίραζε αντιπολεμικές - σοσιαλιστικές προκηρύξεις του ΣΕΚΕ.

Ο Μ. Παπαρήγας αφιερωμένος στα ιδανικά της εργατικής τάξης

Στο οργανωμένο μαζικό κίνημα μπαίνει το 1919, ως μέλος του Σωματείου Ξυλουργών Βόλου.

Το 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, οργανώνει το αντιπολεμικό κίνημα των παλαιών

πολεμιστών στη Μαγνησία και γίνεται γραμματέας του Συνδέσμου τους. Το 1924 εκλέγεται

γραμματέας του Σωματείου Μεταλλουργών Βόλου, το 1927 εκλέγεται γραμματέας του

Πανεργατικού Κέντρου της πόλης, το 1928 εκλέγεται στο πενταμελές γραφείο των εργατικών

οργανώσεων που αποκλείστηκαν από τη ΓΣΕΕ και το 1929, στο ιδρυτικό συνέδριο της

Ενωτικής ΓΣΕΕ, εκλέγεται στην Εκτελεστική Επιτροπή και στη Γραμματεία της. Μετά την

απελευθέρωση από τους Γερμανούς, εκλέχτηκε πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Βόλου και

στο 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, το 1946, αναδείχτηκε γενικός γραμματέας.

Συνειδητός κι αλύγιστος κομμουνιστής

Στο ΚΚΕ ο Μήτσος Παπαρήγας οργανώθηκε τον Οκτώβρη του 1922. Στο 3ο συνέδριο το 1926,

εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ και το Δεκέμβρη του 1928, μέλος του ΠΓ. Δούλεψε για το Κόμμα σε

πολλές περιοχές της χώρας, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της δράσης του εξελίχθηκε στην

Αθήνα, τον Πειραιά και το Βόλο. Για την επαναστατική του δράση, κυνηγήθηκε άγρια. Το

1923, καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλακή. Το 1927 στάλθηκε για έξι μήνες εξορία στην

Αμοργό. Την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1930, πιάστηκε, και κλείστηκε στο Ιτζεδίν. Μόλις

αποφυλακίστηκε, ξαναπιάστηκε με άλλα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος και δικάστηκε σε

τριάμισι χρόνια φυλακή και δύο χρόνια εξορία. Κατάφερε, να δραπετεύσει στις 18 Απρίλη 1931

από τις φυλακές Συγγρού και καθοδηγούσε παράνομα το εργατικό κίνημα. Στις 10 Ιούλη του

1936, πιάστηκε και έμεινε στη φυλακή 8 χρόνια. Τρία χρόνια στην απομόνωση στις φυλακές

της Κέρκυρας, κατόπιν στην Κίμωλο και μετά στην Ακροναυπλία, όπου τον παρέδωσαν, μαζί με

άλλους κρατούμενους κομμουνιστές, στους κατακτητές. Το 1944 με τη βοήθεια του Κόμματος,

δραπέτευσε και δούλεψε στην Αθήνα και στο Βόλο, ως το Μάρτη του 1946.

Καταξιωμένος στο εργατικό κίνημα

Από το Μάρτη του 1946 εκλεγμένος ΓΓ της ΓΣΕΕ, ο Παπαρήγας έχει σημαντικό ρόλο στον

ταξικό προσανατολισμό και στην οργάνωση του εργατικού κινήματος. Γι’ αυτή του τη δράση

συλλαμβάνεται τον Ιούλη του 1947, και στέλνεται εξορία στην Ικαρία. Το Δεκέμβρη

δραπέτευσε αλλά τον ξανάπιασαν το καλοκαίρι του 1948, τον έκλεισαν στα μπουντρούμια της

Ασφάλειας, όπου και τον δολοφόνησαν στις 20 Φλεβάρη του 1949.

Φωτεινό παράδειγμα για την πάλη των εργαζομένων σήμερα

Η ζωή και η δράση του, είναι φωτεινό παράδειγμα, για όλους τους εργαζόμενους, για όλους

τους αγωνιστές. Για την αισιοδοξία, τη μαχητικότητα, την εφευρετικότητα, την αντοχή στις

απολύσεις και τις άλλες διώξεις που υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Το εργατικό κίνημα

βρίσκεται σε προσωρινή υποχώρηση στις μέρες μας. Αποκτά λοιπόν, κρίσιµο χαρακτήρα η ίδια

η πορεία του κινήµατος, η ανάπτυξη των αγώνων, η πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού

συνδικαλιστικού κινήµατος και η προώθηση της κοινωνικής συµµαχίας με τα άλλα εργαζόμενα

λαϊκά στρώματα του χωριού και της πόλης. Χρειάζεται να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Ηγέτες της

εργατικής τάξης δεν μπορούν να είναι οι εργατοπατέρες των κοινωνικών διαλόγων του

εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου. Τα ταξικά σωματεία και οι

εργαζόμενοι που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ δείχνουν το δρόμο. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει

ν΄αφήσουν τη μοιρολατρία και την αδράνεια να τους λυγίσουν. Πρέπει να συσπειρωθούν στα

ταξικά σωματεία και το ΠΑΜΕ. Υπάρχουν και σήμερα εστίες αντίστασης. Γίνονται στις μέρες μας

μεγαλειώδεις αγώνες, όπως ο ηρωικός αγώνας των χαλυβουργών. Εστίες αντίστασης και

αγώνες αναπτύσσονται και στο νησί μας, στους ξενοδοχοϋπάλληλους, στους οικοδόμους, στις

καθαρίστριες του Νοσοκομείου και αλλού. Οι αγώνες έχουν αποτελέσματα ακόμα κι όταν αυτά

δεν είναι ορατά. Το κυριότερο αποτέλεσμα των αγώνων είναι η οργάνωση της εργατικής τάξης

και η συνειδητοποίηση από όλο και μεγαλύτερο κομμάτι εργαζομένων της ανάγκης της ταξικής

πάλης για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, που γεννά φτώχεια,

ανεργία, πολέμους και προσφυγιά. Το μέλλον της εργατικής τάξης δεν μπορεί παρά να

βρίσκεται στην πάλη για την Εργατική εξουσία και οικονομία, στην πάλη για το Σοσιαλισμό.

Σκέμπρη Τζένη (μέλος ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ)