Η «εθνική ενεργειακή στρατηγική»

Η «εθνική ενεργειακή στρατηγική»

Η επιβεβαίωση, κατά την προχτεσινή συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΣΕΠ), του «κλίματος συναίνεσης» ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης γύρω από τα ζητήματα της Ενέργειας, ειδικά σε ό,τι αφορά τη γεωπολιτική τους διάσταση και το ρόλο της Ελλάδας, δεν είναι κάτι που εκπλήσσει.
Το ΕΣΕΠ - στο οποίο δεν συμμετέχει το ΚΚΕ, θεωρώντας ότι στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής μπορούν τα κόμματα να τοποθετούνται επισήμως και με επάρκεια - ασχολήθηκε αποκλειστικά με τα θέματα της Ενέργειας και συνομολογήθηκε η πλήρης ταύτιση των κομμάτων στους τέσσερις πυλώνες της λεγόμενης «εθνικής ενεργειακής στρατηγικής».
Πρόκειται για στρατηγική που υπηρετείται απαρέγκλιτα από όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, έχοντας στο επίκεντρο τη μετατροπή της χώρας σε «ενεργειακό κόμβο» στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, στόχος άμεσα συνδεδεμένος με τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης να αναβαθμίσει το ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή.
Για τον σκοπό αυτό, προωθούνται συστηματικά πολιτικές υποστήριξης ενεργειακών έργων υποδομής, που κατά βάση ενισχύουν τις ενεργειακές διασυνδέσεις της Ελλάδας, όπως διέλευση αγωγών φυσικού αερίου, επέκταση δικτύων ηλεκτρισμού, κατασκευή νέων σταθμών Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου κ.ά.
Τέτοιος είναι, για παράδειγμα, ο αγωγός ΤΑΡ στη Βόρεια Ελλάδα, η υπό μελέτη κατασκευή σταθμού υγροποιημένου αερίου στην Αλεξανδρούπολη ή στην Καβάλα, τα σχέδια για τη διέλευση αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου από τα κοιτάσματα της Αν. Μεσογείου προς τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι στρατιωτικές - οικονομικές συνεργασίες, που οικοδομούνται τα τελευταία χρόνια κυρίως με το Ισραήλ, αλλά και με την Αίγυπτο και την Κύπρο.
Η πολιτική αυτή συμπληρώνεται με το λεγόμενο «τρίτο ενεργειακό πακέτο» της ΕΕ και τους στόχους που αυτό θέτει για την «ενεργειακή ασφάλεια» της Ευρωένωσης, την «ολοκλήρωση» της «ενιαίας ενεργειακής αγοράς», που περιλαμβάνει και την πλήρη «απελευθέρωσή» της, την άρση δηλαδή των όποιων περιορισμών έχουν απομείνει στην επέκταση των μονοπωλιακών ομίλων της Ενέργειας, από υπολείμματα κρατικής παρέμβασης στον τομέα.
Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, προωθείται σήμερα η πώληση παραγωγικών μονάδων της ΔΕΗ σε ανταγωνιστικούς ομίλους, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την επιδείνωση των όρων απασχόλησης των εργαζομένων στην εταιρεία, αλλά και για την τιμή του ρεύματος που θα ακριβύνει κι άλλο.
Σημαντικός πυλώνας της λεγόμενης «εθνικής ενεργειακής στρατηγικής» είναι, τέλος, η «προσαρμογή της ενεργειακής παραγωγής ως προς το κλίμα και τις δεσμεύσεις για την κλιματική αλλαγή που έχει αναλάβει η χώρα». Αυτό πρακτικά σημαίνει περιορισμό της ηλεκτροπαραγωγής με πρώτη ύλη τον λιγνίτη, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει στη χώρα φτηνή και επαρκή Ενέργεια, χωρίς αυτό να έρχεται σε αντιπαράθεση με την προστασία του περιβάλλοντος, αν στις λιγνιτικές μονάδες εξασφαλίζονταν τα αναγκαία σύγχρονα μέσα περιορισμού της ρύπανσης.
Η σύμπτωση όλων των αστικών κομμάτων στην παραπάνω στρατηγική για την Ενέργεια και τους πυλώνες της, υπαγορεύεται από τη στήριξη στις στρατηγικές επιλογές, στα σχέδια και τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης. Από αυτήν τη σκοπιά, οι όποιες διαφωνίες τους εστιάζουν στο πώς θα προχωρήσει ταχύτερα και αποτελεσματικότερα για το κεφάλαιο ο ενεργειακός σχεδιασμός, όπως δείχνει και η κόντρα τους για τον τρόπο με τον οποίο η ΔΕΗ θα ενταχθεί στο γενικότερο πλαίσιο της «απελευθέρωσης» της αγοράς Ενέργειας.
Ταυτόχρονα, ο τομέας της Ενέργειας και η ανάδειξη της χώρας σε «κόμβο» έχουν γενικότερη σημασία για την ανάκαμψη της οικονομίας και συνδέονται άμεσα με επιλογές της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων για βαθύτερη εμπλοκή στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που εκφράζονται και με στρατιωτικά μέσα στην περιοχή μας. Επομένως, οι εξελίξεις, που εμπλέκουν το λαό σε επικίνδυνα σχέδια στο όνομα της ανάκαμψης, έχουν την υπογραφή όλων των αστικών κομμάτων και στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες του.