Ο «νέος άνεμος» εξαπάτησης στην Ευρώπη και τα κάλπικα πρότυπα του ΣΥΡΙΖΑ

Ως μια από τις επιλογές τους για το μέλλον βλέπουν τα ευρωπαϊκά «πρότυπα» του ΣΥΡΙΖΑ οι καπιταλιστές

Αυτές τις μέρες, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπου βρεθούν κι όπου σταθούν σχολιάζουν ότι, μετά «το πρώτο παράδειγμα που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ», ένα «ρεύμα αμφισβήτησης της πολιτικής της λιτότητας» αναδεικνύεται στην Ευρώπη. Ανάμεσα στα παραδείγματα που επικαλούνται είναι η εκλογική ενίσχυση των Εργατικών του Κόρμπιν στη Μ. Βρετανία και η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πορτογαλίας, ενώ έχουν και το θράσος - στο όνομα πάντα του «ρεαλισμού» - να απευθύνονται στο ΚΚΕ για «να μην παρακολουθεί βολικά από την εξέδρα» την αστική διαχείριση, αλλά να συμμετάσχει σε αυτήν, δήθεν για να μετριάσει την αντιλαϊκή πολιτική.
Αν πριν από λίγα χρόνια εργατικές - λαϊκές δυνάμεις παρασύρθηκαν, με τον ΣΥΡΙΖΑ να δημαγωγεί για την περήφανη διαπραγμάτευσή του και «τον άνεμο του Ολάντ», που από κοινού θα άλλαζαν την ΕΕ, σήμερα τέτοιες δηλώσεις προσκρούουν πολύ περισσότερο στην ίδια την πραγματικότητα. Οχι μόνο η πείρα της εργατικής τάξης στη χώρα μας και στην πραγματικότητα των «εις την 4ην» μνημονίων διαρκείας της κυβέρνησης σε σύμπραξη με την ΕΕ, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, τον ΕSM, αλλά και μια ματιά στις διακηρύξεις και τα έργα αυτών των σοσιαλδημοκρατικών «προτύπων» του ΣΥΡΙΖΑ ανά την Ευρώπη, τα οποία μάλιστα έχουν και τη στήριξη Κομμουνιστικών Κομμάτων, είναι αποκαλυπτική.

Οι Εργατικοί, ο Κόρμπιν και η πραγματικότητα

Eurokinissi

Από παλιότερη συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με τον πρόεδρο της Πορτογαλίας, Αν. Κόστα. Το «υπόδειγμα» της Πορτογαλίας το επικαλείται πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ και... ο ΣΕΒ!

Το κόμμα του Κόρμπιν, οι Εργατικοί στη Μ. Βρετανία, πλειοδοτώντας με τους Συντηρητικούς για το ποιος θα δώσει περισσότερα στο μεγάλο κεφάλαιο, σπεύδουν να υποσχεθούν πως αν γίνουν κυβέρνηση θα διατηρήσουν τον εταιρικό φόρο «στα επίπεδα των μεγάλων και ανεπτυγμένων οικονομιών», ενώ προτείνουν την απευθείας χρηματοδότηση των επιχειρηματικών ομίλων.
Για να εξηγήσουν καλύτερα πώς εννοούν ακριβώς το ...«τέλος της λιτότητας» στο όνομα της ανάπτυξης, υπόσχονται για τα επόμενα χρόνια στο μεγάλο κεφάλαιο πακτωλό 500 δισ. στερλινών με εθνικές και περιφερειακές αναπτυξιακές τράπεζες επενδύσεων, ενώ οι Συντηρητικοί της Μέι αντιπροτείνουν νέα μείωση του συντελεστή φορολογίας επιχειρήσεων. Πρόκειται, λοιπόν, για διαφορετικές εκδοχές της ούτως ή άλλως προκλητικής πριμοδότησης των βρετανικών επιχειρήσεων, είτε με ζεστό χρήμα είτε με φοροαπαλλαγές.
Για να γίνει κατανοητό επίσης ποια «κοσμογονία» εργατικών δικαιωμάτων εννοούν οι Εργατικοί, υπόσχονται ότι ο υψηλότερα αμειβόμενος εργαζόμενος δεν θα λαμβάνει πάνω από 20 φορές τον κατώτερο μισθό, ενώ υπόσχονται γενίκευση της μαθητείας με επιδοτήσεις των επιχειρήσεων που προσλαμβάνουν «μαθητευόμενους» με τους γνωστούς όρους γαλέρας.
Σε αντίθεση, βέβαια, με τους μισθούς πείνας ο «ακτιβιστής κατά του πολέμου του Ιράκ, Κόρμπιν», όπως προβάλλεται από τους ένθερμους υποστηρικτές του, θα είναι εξαιρετικά γαλαντόμος στις πολεμικές δαπάνες. Οχι μόνο δεσμεύεται ότι θα υλοποιήσει τη γνωστή ΝΑΤΟική κατεύθυνση για τουλάχιστο 2% του ΑΕΠ σε εξοπλισμούς για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες, αλλά και θα ενισχύσει τον εκσυγχρονισμό του πυρηνικού προγράμματος «Trident». Είναι εύλογο, λοιπόν, με τέτοιες εξαγγελίες οι Εργατικοί και ο Κόρμπιν - που θυμίζουμε έκανε ...καριέρα εξαπατώντας τον βρετανικό λαό με «καμπάνιες αλληλεγγύης» στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την ώρα που εκείνη περνούσε τα αντιλαϊκά μνημόνια - να θέλουν να μοιάσουν στις επιδόσεις στη ...ΝΑΤΟικότερη του ΝΑΤΟ κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Οσον αφορά τις εξαγγελίες Κόρμπιν για «εθνικοποιήσεις» του κλάδου της Ενέργειας, των ταχυδρομείων, των σιδηροδρόμων, από τα συμφραζόμενα του εκλογικού τους προγράμματος βγάζεις άκρη... «Οι εταιρείες Ενέργειας θα τεθούν υπό δημόσια ιδιοκτησία με κεντρικό κυβερνητικό έλεγχο διάθεσης. Θα υπάρχει τουλάχιστον μία δημόσια εταιρεία Ενέργειας σε κάθε περιοχή της Βρετανίας». Μιλούν, δηλαδή, για ένα «κρατικό καπέλο» που θα μοιράζει την πίτα στους επιχειρηματικούς ομίλους που θα ζουν και θα βασιλεύουν και στο πλαίσιο της «απελευθερωμένης» αγοράς της Ενέργειας και οι όποιες κρατικές επιχειρήσεις θα λειτουργούν κι αυτές με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με ορισμένα κρατικά προγράμματα ανακύκλωσης της ενεργειακής φτώχειας που θα εθίζουν το λαό στις μειωμένες απαιτήσεις.

Η περίπτωση της Πορτογαλίας

Το δε πορτογαλικό παράδειγμα που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος, με τη στήριξη όχι μόνο του «Μπλοκ της Αριστεράς», αλλά και του Πορτογαλικού ΚΚ, «διαπρέπει» σε όλους τους δείκτες που αφορούν το μεγάλο κεφαλαίο: Ελλειμμα, χρέος, ανάπτυξη, μείωση δημοσιονομικών δαπανών κ.ά. Για να καταλάβει κανείς περί τίνος μιλάμε, να αναφέρουμε ότι μόλις την περασμένη Πέμπτη το «υπόδειγμα» της Πορτογαλίας το επικαλέστηκε ακόμα και ο ΣΕΒ!
Τα μεγάλα λόγια για αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, με τα οποία τροφοδοτήθηκαν προεκλογικά μεγάλες αυταπάτες, πλέον αποκαλύπτονται.
Η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 0,88 λεπτά τη μέρα - μια τζούρα καφέ δηλαδή - που τόσο πολυδιαφημίστηκε από αστικά ΜΜΕ με την όλη αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης Κόστα όχι μόνο εξανεμίζεται αυτοστιγμεί, αλλά προκύπτουν και νέες μεγάλες απώλειες. Αντίστοιχα και οι ...ιλιγγιώδεις αυξήσεις των 0,41% τη μέρα, που δόθηκαν σε μια μειοψηφία μόλις 250.000 συνταξιούχων... Οσα «παίρνουν» οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι τα δίνουν πίσω και με το παραπάνω από την άλλη τσέπη καταρχάς μέσω της φορολογίας.
Ως αντάλλαγμα, οι επιχειρήσεις ικανοποίησαν το πάγιο αίτημά τους για μείωση των εισφορών, δηλαδή ουσιαστικά τη μικρή αυτή αύξηση την πλήρωσαν και πάλι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Παράλληλα, για τους δημόσιους υπαλλήλους η αλλαγή στον τρόπο καταβολής του δώρου Χριστουγέννων επιφέρει μέχρι και νέα μικρή μείωση του μηνιαίου εισοδήματός τους. Ενώ την ίδια στιγμή αυξήθηκε το κόστος στα τρόφιμα, στα μη αλκοολούχα ποτά, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στο ρεύμα και τα καύσιμα που με τη σειρά του οδήγησε και σε αύξηση στο κόστος μεταφοράς. Να σημειωθεί ότι στην Πορτογαλία φέτος καταγράφεται η υψηλότερη αύξηση τιμών της τετραετίας.
Οσο για τις εργασιακές σχέσεις; Οι εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου στην Πορτογαλία έφτασαν στο 22,4% του συνόλου στο 3ο και 4ο τρίμηνο του 2016, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην ΕΕ. Το 2016 η πορτογαλική κυβέρνηση εγκαινίασε την κινητικότητα στο Δημόσιο, ενώ έθεσε ως κανόνα για κάθε 2 αποχωρήσεις να αντικαθίσταται ο ένας.
Επιπρόσθετα, το 53,5% των εργαζομένων κάτω των 30 ετών είναι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, πολύ πάνω κι από αυτόν τον υψηλό μέσο όρο στην ΕΕ που εμφανίζεται στο 33%. Να πού οφείλεται, μεταξύ άλλων, και η έκρηξη κερδών στη χώρα για τους ομίλους του Τουρισμού. Στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Η πορτογαλική κυβέρνηση που αυτοπροβάλλεται ως η «ρήξη με την δεξιά πολιτική», προωθεί σε συνέχεια της προηγούμενης κυβέρνησης εκχωρήσεις στους επιχειρηματίες και μέσω ΣΔΙΤ σε υποδομές, δρόμους, σιδηροδρόμους κ.λπ. Ετσι, ενώ ολοκλήρωσε τη νέα μορφή παραχώρησης του άλλοτε κρατικού αερομεταφορέα ΤΑΡ στο μεγάλο κεφάλαιο, πέρασε στους δήμους και την κρατική εταιρεία αστικών συγκοινωνιών «Carris» στη Λισαβόνα (όπως και την αντίστοιχη στο Πόρτο) με τα χρέη να μένουν στο κράτος, για να ξεπλυθεί και να παραδοθεί έτοιμη για κερδοφορία στο κεφάλαιο.

Τα εύσημα από κεφάλαιο και ΕΕ

Ταυτόχρονα, η πορτογαλική κυβέρνηση όχι μόνο υλοποιεί κατά γράμμα τον τελευταίο αντιασφαλιστικό νόμο του 2014 της προηγούμενης κυβέρνησης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος/ Κόμματος Πολιτών με όρια ηλικίας πλέον στα 66 από τα 65 έτη, αλλά προχωρά ακόμα περισσότερο. Εξήγγειλε νέα εμπόδια για πρόωρη συνταξιοδότηση που πλέον μόνον αν ένας εργαζόμενος έχει συνδυαστικά 40 χρόνια δουλειάς και ηλικία 60 ετών μπορεί να βγει με πρόωρη σύνταξη, αλλιώς συνταξιοδοτείται μόνο στα 66, ενώ τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης όπως και αυτά της πρόωρης ανεβαίνουν ετησίως. Μάλιστα, στην τελευταία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πορτογαλία, η συγκυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών παίρνει τα εύσημα για την προετοιμασία του νέου ασφαλιστικού εκτρώματος με ισχύ από το 2019. Οι περικοπές που προγραμματίζονται «καρφώνονται», αφού ο διακηρυγμένος στόχος του νέου αντιασφαλιστικού νόμου είναι να περικόψει, όπως αναφέρει η έκθεση, «την πρόσθετη χρηματοδότηση από το κράτος στο ασφαλιστικό σύστημα».
Οσο για τις νέες περικοπές στην Υγεία τη διετία 2017 - 2019 αυτές προϋπολογίζονται από την κυβέρνηση στα 134 εκατ. ευρώ.
Ταυτόχρονα, η πορτογαλική κυβέρνηση συνεχίζει να διαδραματίζει δραστήριο ρόλο στα επιθετικά σχέδια των ΕΕ - ΝΑΤΟ με ιδιαίτερο καταμερισμό. Εκτός της δέσμευσής της στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ να παρουσιάσει νέο σχέδιο υλοποίησης των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών, το κερασάκι στην τούρτα μπήκε στις 23 Μάη, όταν ο πρωθυπουργός Κόστα έβαλε τον θεμέλιο λίθο για την ανέγερση στην περιοχή Οέιρας εγκαταστάσεων 13.000 τετραγωνικών που θα στεγάσουν τη νεοϊδρυθείσα ΝΑΤΟική Ακαδημία Επικοινωνιών και Πληροφορικής.
Σταματάμε εδώ...

Υπάρχει άλλος δρόμος

Ολα τα παραπάνω αποτελούν - και εκτός Ελλάδας - αδιαμφισβήτητα πειστήρια ότι εντός των τειχών της ΕΕ του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που κριτήριο έχει το κέρδος, δεν υπάρχει περιθώριο για το λαό να ανακουφιστεί ουσιαστικά και να μπει φραγμός στην αντεργατική βαρβαρότητα. Αυτό ισχύει όποιος κι αν είναι ο διαχειριστής, σοσιαλδημοκράτης ή φιλελεύθερος, με τη συμμετοχή ΚΚ ή μη. Αποδεικνύεται, επίσης, περίτρανα πως - ανεξάρτητα από γενικές διακηρύξεις - η ξεπερασμένη στρατηγική των «ενδιάμεσων σταδίων», που διατηρούν αρκετά ΚΚ, και η οποία οδηγεί στη στήριξη κυβερνητικών λύσεων στο έδαφος του καπιταλισμού, δεν είναι απλά λανθασμένη και επιζήμια, αλλά αποβαίνει τελικά επικίνδυνη για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Καταλήγει στον αφοπλισμό του εργατικού κινήματος, στη διευκόλυνση της στρατηγικής του κεφαλαίου, αναβάλλει επ' αόριστον, βάζοντας πρακτικά «στο ράφι» την πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Το εγκώμιο του ΣΥΡΙΖΑ στους Εργατικούς της Βρετανίας και την κυβέρνηση της Πορτογαλίας είναι μια ακόμα απόδειξη ότι αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Εναν αιώνα μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, αποδεικνύεται κι από το ίδιο το δίδαγμά της, όπως και από την πολύτιμη πείρα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος αυτών των 100 χρόνων, ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμιά κυβέρνηση και καμιά διαχείριση στο έδαφος του καπιταλισμού, της αστικής εξουσίας, που να μπορεί να γίνει όργανο πάλης για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, να ανοίξει το δρόμο για την κοινωνική ανατροπή. Υπάρχει άλλος δρόμος, δοκιμασμένος και αποτελεσματικός για το ΚΚ, μόνο με την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Αυτός ο δρόμος που ακολουθεί το ΚΚΕ είναι ο δύσκολος, ο δύσβατος και απαιτητικός, καθόλου βολικός και εύκολος όπως ισχυρίζονται ορισμένοι. Γιατί αναλαμβάνει την ευθύνη να οργανώσει την εργατική - λαϊκή πάλη, να πιστέψει ο λαός στις αστείρευτες δυνάμεις που διαθέτει, ξεπερνώντας την ηττοπάθεια που καλλιεργεί η χρεοκοπία των αυταπατών για εύκολες κυβερνητικές λύσεις. Γιατί σε σύγκρουση με το παλιό φέρνει το πραγματικά καινούργιο, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και δεν αναπαράγει «μια από τα ίδια», τη γνώριμη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, δεν τρέφει αυταπάτες περί επιστροφής σε προηγούμενες περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Γιατί, καθημερινά δίνει όλες του τις δυνάμεις στη συγκέντρωση δυνάμεων σε μια Κοινωνική Συμμαχία για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, για την εργατική εξουσία που θα εξασφαλίσει την αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και κάθε καπιταλιστική συμμαχία. Το ΚΚΕ με ευθύνη τεκμηριώνει στην πράξη με την σύγχρονη επεξεργασμένη στρατηγική και την πάλη του ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί την εργατική τάξη στη νέα έφοδό της προς το μέλλον.

Του
Κώστα ΠΑΠΑΔΑΚΗ*
* Ο Κώστας Παπαδάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής