Με αφορμή μία «γελοιογραφία»

 

Με αφορμή μία «γελοιογραφία»

 

Από atexnos

 

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Τα 100 χρόνια από την Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, που άλλαξε την πορεία της ανθρωπότητας «στοιχειώνει» του εχθρούς της, τους ποικιλώνυμους εκπροσώπους του παλιού και σάπιου καπιταλιστικού κόσμου. Στον κοινό αντικομουνιστικό αγώνα κάποιοι έχουν θέσει και το σκιτσογραφικό τους, αδιαμφισβήτητο ταλέντο.

Αφορμή για το παρακάτω σχόλιο το σκίτσο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (29/10) γνωστού γελοιογράφου.


Η γελοιογραφία εμφανίζει τους «Κλασσικούς»  Μαρξ και Λένιν να πίνουν κάτω από τα λάβαρα του εορτασμού των 100 χρόνων και στην επανάσταση. Μόνο που η επανάσταση εμφανίζεται ως «σύννεφο με παντελόνια» (τίτλος γνωστού ποιήματος του Μαγιακόφσκι, στην προκειμένη περίπτωση ως κάτι τουλάχιστον ουτοπικό) που μάλιστα γίνεται και γεροντικό (άρα ξεπερασμένο) που χρειάζεται «πάνες ακράτειας»…

Ας δούμε ορισμένες πλευρές

1.Το Σύννεφο με Παντελόνια είναι ένα σημαντικό επαναστατικό ποίημα του Β. Μαγιακόφσκι. Ο ίδιος μιλώντας  στις 25 του Μάρτη 1930 στους  κομσομόλους της Κόκκινης Πρέσνιας (συνοικίας της Μόσχας), ανέφερε:

Το Σύννεφο άρχισα να το γράφω το 1913, τελείωσε το 1915 και ο πρώτος τους τίτλος ήταν Δέκατος τρίτος Απόστολος.  Όταν πήγα στη λογοκρισία με ρώτησαν. «Επιθυμήσατε λοιπόν τα κάτεργα;»  Τους είπα πως επ’ ουδενί λόγο θα το ‘θελα αυτό. Τότε μου σβήσανε έξι σελίδες, συμπεριλαμβανομένου και του τίτλου. Με ρώτησαν πώς μπορώ να συνδέω το λυρισμό με τόσο μεγάλη χυδαιότητα. Τότε τους είπα: «Εντάξει, θα ‘μαι αν επιθυμείτε σαν λυσσασμένος, κι αν πάλι θέλετε θα ‘μαι ο πιο τρυφερός„ όχι άντρας, μα σύννεφο με παντελόνια».

Αφιερώνουμε στον γελοιογράφο το παρακάτω απόσπασμα του :

«ο στοχασμός  σας, που ονειροπολεί 
στα μυαλά σας τα νερουλιασμένα,

σαν λακές που  παραπάχυνε 
στο λιγδιασμένο ντιβάνι γερτός,

θα τον ερεθίζω με της καρδιάς
το ματόβραχτο κουρέλι

χλευασμό θα χορτάσω, θρασύς, φαρμακερός.»

2. Τα μηνύματα της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι ζωντανά και επίκαιρα. Εάν δεν ίσχυε κάτι τέτοιο (που ξεπηδά αντικειμενικά από τις ανειρήνευτες ταξικές αντιθέσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας) δεν θα υπήρχε τόσο ενδιαφέρον και από την πλευρά του να την «κατακεραυνώσει» έστω και μέσω ειρωνικού τους σκίτσου. Αν ήταν κάτι «γερασμένο» που μάλιστα χρειάζεται και «πάνες ακράτειας» δεν θα ξοδευόταν και στη χώρα μας τόνοι μελάνης για να την αποδομήσουν. Οι «άταφοι νεκροί» δεν χρειάζονται τέτοιες τιμές εξάλλου…

Δικαιολογημένα οι λαοί του κόσμου- παρά την ήττα (προσωρινή ιστορικά) της «εφόδου στον ουρανό»- τιμούν την κατάκτηση για πρώτη φορά της εξουσίας από της «γης τους κολασμένους» . Γνωρίζουν ότι «ο πάγος έσπασε και ο δρόμος χαράκτηκε» τότε στα 1917 και πως αυτός ο δρόμος θα ξαναπερπατηθεί από τους λαούς!