Η 3η «αξιολόγηση» δείχνει την πραγματικότητα της επόμενης μέρας

Motion Team

Τους τελευταίους μήνες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «τζογάρει» την πολιτική της επιβίωση στην επερχόμενη «μεγάλη έξοδο του Αυγούστου από τα μνημόνια» και τη «δίκαιη ανάπτυξη» που θα έρθει μετά απ' αυτή, και στην οποία όλοι θα βρουν ένα «αποκούμπι».
Οσο όμως και αν η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά επιτελεία προσπαθούν να εμφανίσουν τις αρετές της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τα νέα σκληρά μέτρα της 3ης «αξιολόγησης» του μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, οι λεπτομέρειες της οποίας εμφανίζονται σταδιακά στην επικαιρότητα, θρυμματίζουν κάθε τέτοια προσπάθεια.
Η 3η «αξιολόγηση» είναι μια ακόμα φωτογραφία του ζοφερού μέλλοντος της καπιταλιστικής ανάπτυξης που ετοιμάζουν η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί υπηρέτες της.

Τα νέα σκληρά μέτρα

Το νέο πακέτο μέτρων που συνδιαμορφώνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους δανειστές έρχεται να κλιμακώσει την αντιλαϊκή επίθεση σε κάθε πλευρά της ζωής σχεδόν του συνόλου των εργαζομένων.
Στο Ασφαλιστικό, ξεδιπλώνονται τα μέτρα που θα υλοποιήσουν τις νέες περικοπές ύψους άνω των 2 δισ. ευρώ από τις αρχές του 2019 που φόρτωσαν ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στις πλάτες των εργαζομένων, μέσα στα οποία περιλαμβάνονται η μείωση του συνόλου των υφιστάμενων συντάξεων, η ολοκληρωτική κατάργηση του ΕΚΑΣ και ο υπολογισμός των νέων συντάξεων με νέους αντιλαϊκούς, πιο επώδυνους όρους. Ειδική αναφορά αξίζει να γίνει στη νομοθετική κατοχύρωση της ουσιαστικής κατάργησης της έννοιας του ασφαλιστικού ταμείου, που προωθείται μέσα στο νέο πακέτο. Προβλέπονται, συγκεκριμένα, η συνένωση ασφαλιστικών εισφορών με τη φορολογία και η καταβολή όλων μέσα από την πλατφόρμα της εφορίας. Πρόκειται για το επόμενο βήμα στο κρατικό ασφαλιστικό σύστημα αφού καταργείται οριστικά η έννοια «ασφαλιστικό ταμείο», και οι εισφορές πλέον στον «κρατικό κορβανά» κατευθύνονται στο να χρηματοδοτηθούν οι καπιταλιστές και να αποπληρωθούν τα δάνεια. Η σύνταξη που «εγγυάται» το κράτος είναι ελάχιστη και όποιος θέλει μια στοιχειώδη εξασφάλιση εξαναγκάζεται να στραφεί στον ιδιωτικό τομέα. Ετσι, οι καπιταλιστές πετυχαίνουν «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Καταργούν την κρατική ασφάλιση προς όφελος της ιδιωτικής, αυξάνοντας παράλληλα τη φορολογία με τη μορφή των εισφορών.
Στη φορολογία, ξεδιπλώνονται μέτρα που αξιοποιούν τη γνωστή ατζέντα της «καταπολέμησης της φοροδιαφυγής» ως εργαλείου αύξησης της φορολογικής συμμόρφωσης, με αυστηρό χρονοδιάγραμμα προώθησης του ηλεκτρονικού χρήματος και αύξησης των κατασταλτικών αρμοδιοτήτων του κράτους και της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων. Τα αστικά παπαγαλάκια δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν πως το τέρας της φοροδιαφυγής είναι η αιτία των προβλημάτων της χώρας. Ξεχνούν να μας πουν πως η πραγματική πρόκληση είναι η φορολογική ασυλία των εφοπλιστών που δεν πληρώνουν καθόλου φόρους, τα φορολογικά προνόμια των μονοπωλιακών ομίλων, που τελικά καταβάλλουν λιγότερο από 5% του κρατικού προϋπολογισμού. Ξεχνούν να μας πουν πως ο αστικός προϋπολογισμός δεν είναι ένας κορβανάς απ' τον οποίο «τρώμε όλοι», αλλά ένα ακόμα εργαλείο με το οποίο ο κοινωνικός πλούτος αναδιανέμεται απ' τους πολλούς στους λίγους, απ' το λαό στα μονοπώλια. Ετσι, η «φορολογική συμμόρφωση» σημαίνει απλά περισσότερα βάρη για μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους, φτωχούς αγρότες, για να ελαφρυνθεί η φορολογία των βιομηχάνων «για να έρθει η ανάπτυξη». Παράλληλα, οι αλλαγές στον ΕΝΦΙΑ που θα γίνουν «χωρίς δημοσιονομικό αποτύπωμα» απαιτούν «διεύρυνση της φορολογικής του βάσης». Με απλά λόγια, η μεγάλη μάζα θα πληρώσει περισσότερο ΕΝΦΙΑ, είτε επειδή θα φορολογηθούν τα αγροτεμάχια των αγροτών είτε επειδή θα υπολογίζεται σε οικογενειακή βάση.
Ειδικό βάρος τα νέα μέτρα ρίχνουν στην προστασία των τραπεζών. Για μια ακόμα φορά, με πρόσχημα την «οικονομική σταθεροποίηση», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τσακίζει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα για να στηριχθεί το τραπεζικό σύστημα. Τα νέα μέτρα προβλέπουν τη δραστική επέκταση των πλειστηριασμών της λαϊκής κατοικίας, με την αλλαγή του πτωχευτικού δικαίου, τη διαμόρφωση ενός σιδερένιου νομικού πλαισίου που να εγγυάται τη διενέργεια πλειστηριασμών κ.ά. Διακηρυγμένος στόχος είναι να υποχρεώσουν οι τράπεζες τα λαϊκά στρώματα να καταβάλλουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να ξεπληρώσουν τα τοκογλυφικά δάνεια τα οποία εξαναγκάστηκαν να συνάψουν τα προηγούμενα χρόνια. Οι πλειστηριασμοί που ήδη ξεκίνησαν, με την κυβέρνηση να αξιοποιεί και τη φυσική κρατική βία για να προωθήσει τη θέληση των πολιτικών αφεντικών της, θα εκτιναχθούν το επόμενο διάστημα για να πιαστούν οι στόχοι των χιλιάδων πλειστηριασμών μέσα στους επόμενους μήνες.
Το νέο πακέτο των αντιλαϊκών μέτρων της «δίκαιης ανάπτυξης» δεν αφήνει στο απυρόβλητο το συνδικαλιστικό κίνημα. Η αύξηση του ποσοστού των εργαζομένων που απαιτούνται για να προκηρυχθεί μια απεργία από ένα πρωτοβάθμιο σωματείο στο 50% των εγγεγραμμένων, που ειρωνικά νομοθετείται από μια κυβέρνηση που έχει ψηφιστεί από περίπου 20% του εκλογικού σώματος..., έχει ως στόχο το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα και το, κυριολεκτικά κατακτημένο με αίμα, δικαίωμα των εργαζομένων να παλεύουν συλλογικά απέναντι στον πραγματικό τους αντίπαλο, τον εργοδότη τους και την αστική τάξη στο σύνολό της. Ακόμα πιο «ύπουλα», στην ίδια κατεύθυνση στοχεύει η άλλη «δέσμευση» της κυβέρνησης στο νέο πακέτο για ένα σύστημα που θα ελέγχει την «αντιπροσωπευτικότητα» των σωματείων. Η αστική εξουσία δεν θέλει ταξικά συνδικάτα που να μπορούν να δράσουν αγωνιστικά. Στο παρελθόν διόριζε προέδρους και διοικήσεις. Τώρα, αξιοποιώντας διάφορες νόρμες, θα προσπαθήσει να «ακυρώσει» το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα χαρακτηρίζοντάς το «μη αντιπροσωπευτικό».
Η προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ενός πολιτικού χώρου που ιστορικά έχει πραγματική αλλεργία στον ταξικό συνδικαλισμό, να ικανοποιήσει τους μύχιους πόθους της αστικής τάξης και να ξεμπερδέψει με τον ταξικό συνδικαλισμό δεν πρέπει να περάσει.
Η νέα κυβερνητική επίθεση ακουμπά και άλλες πλευρές της ζωής των εργατικών λαϊκών - στρωμάτων. Τα νέα μέτρα περιλαμβάνουν, ανάμεσα σε πολλά άλλα, αύξηση εισφορών, νέες μειώσεις του «κοινωνικού κράτους» μέσα από τον λεγόμενο «εξορθολογισμό των δαπανών» για την Υγεία, που τελικά θα γδύσουν ακόμα περισσότερο τα νοσοκομεία, και φυσικά περιλαμβάνουν την επιτακτική προώθηση του συνόλου των εκκρεμών ιδιωτικοποιήσεων (ηλεκτρική ενέργεια, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, Ελληνικό κ.ά.) που θα οδηγήσουν σε νέα επιδείνωση της ζωής της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, ενώ και ο «δημόσιος» τομέας δεν μένει εκτός, αφού μια σειρά από νέες πρόσθετες μεταρρυθμίσεις πίσω απ' τον «εκμοντερνισμό του κράτους» κρύβουν την προώθηση της κινητικότητας, τις «αξιολογήσεις», τη μείωση του μισθολογικού κόστους.

Θα ξεμπερδέψουμε άραγε με τους «κακούς δανειστές» μετά τον Αύγουστο;

Η πλήρης ανάληψη από τον πρωθυπουργό της «ιδιοκτησίας του προγράμματος» και η δέσμευση της κυβέρνησης πως θα συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις και μετά τη λήξη του τυπικού προγράμματος αποδεικνύουν πως τα προωθούμενα μέτρα δεν επιβάλλονται στη χώρα από τους δανειστές.
Τα σημεία που αναφέρει ο ΣΕΒ ως προϋποθέσεις για την καπιταλιστική ανάπτυξη ουσιαστικά ταυτίζονται με την πολιτική που τάχα «επιβάλλουν» τα μνημόνια. Ο ΣΕΒ ζητά μείωση του μη μισθολογικού κόστους και ο ΣΥΡΙΖΑ φέρνει με τη νέα «αξιολόγηση» μειώσεις σε συντάξεις, κοινωνικές παροχές και παροχές Υγείας. Ο ΣΕΒ ζητά αδειοδοτική απλοποίηση και ο ΣΥΡΙΖΑ φέρνει με τη νέα «αξιολόγηση» αντίστοιχες αλλαγές στη Δικαιοσύνη, στην περιβαλλοντική αδειοδότηση και στη χωροταξία. Ο ΣΕΒ ζητά νέες ρυθμίσεις στην αγορά και αλλαγές στην Επαγγελματική Εκπαίδευση και ο ΣΥΡΙΖΑ φέρνει με τη νέα «αξιολόγηση» την προώθηση ολόκληρης της «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ και την περαιτέρω υποταγή της Εκπαίδευσης στις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Αποδεικνύουν πως «θεσμοί», εγχώρια αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της συνδιαμορφώνουν και επιβάλλουν, όταν χρειάζεται με την κρατική βία, εκείνη την πολιτική που έχει ανάγκη η καπιταλιστική ανάπτυξη της χώρας.
Τα προωθούμενα μέτρα δεν θίγουν τους πάντες. Θίγουν τους εργαζόμενους προς όφελος της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση αποδεικνύεται «βασιλικότερη του βασιλέως» αναφορικά με τα προωθούμενα μέτρα για την προώθηση της ανάπτυξης, της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η νέα «αξιολόγηση» προβλέπει πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα προωθήσει μια μεταρρυθμιστική αναπτυξιακή ατζέντα που «υπερβαίνει τις δεσμεύσεις» και «ακολουθεί τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές», μια ατζέντα που θα συνεχίζει να υλοποιείται για πολλά χρόνια μετά τη λήξη του προγράμματος.
Αλλωστε, εύκολα αποδεικνύεται πως η λεγόμενη εποπτεία, είτε μέσα από τους ίδιους τους γενικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς είτε μέσα από μια σειρά ειδικές ρυθμίσεις που έχουν προωθηθεί και που προβλέπουν εποπτικά συμβούλια με επενδυτές από το εξωτερικό, συμμετοχή των δανειστών στη διοίκηση των ταμείων ιδιωτικοποιήσεων, θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια.
Η διαμόρφωση δημοσιονομικών στόχων με πλεόνασμα ύψους 3,5% για 5 χρόνια και υψηλότατων πλεονασμάτων στη συνέχεια αποδεικνύει πως το δρομολόγιο που θα ακολουθήσει η καπιταλιστική οικονομία είναι συγκεκριμένο και πως οι παρεκκλίσεις από αυτό είναι ανύπαρκτες.
Αυτό το δρομολόγιο είναι το δρομολόγιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης που για την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων απαιτεί θρυμματισμό των εργατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, η πλειοψηφία των οποίων ήδη εργάζεται με ελαστικές σχέσεις εργασίας, τσακισμένο συνδικαλιστικό κίνημα, αποπνιχτική φορολογία, με ανύπαρκτα συνταξιοδοτικά δικαιώματα και με στοιχειώδη, για τα δεδομένα της εποχής, πρόσβαση σε Υγεία, κοινωνική περίθαλψη, Εκπαίδευση.
Και η συνέχιση της εποπτείας στην ουσία αποτελεί μια διεθνή στήριξη και εγγύηση για την εγχώρια αστική τάξη πως οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν χωρίς παρεκκλίσεις.

Να πούμε ΟΧΙ στην ανάπτυξή τους...

Η «εθνική» αναπτυξιακή στρατηγική που ετοιμάζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για λογαριασμό των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, και προσπαθεί να κάνει «κτήμα» του κόσμου διοργανώνοντας «αναπτυξιακές» φιέστες σε κάθε περιφέρεια, και θα παρουσιάσει το ερχόμενο διάστημα, φωτογραφίζει αυτήν την κατάσταση.
Φωτογραφίζει μια ανάπτυξη για λογαριασμό των μονοπωλίων, που δεν χωράει τα δικαιώματα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, τα όνειρα των εκατοντάδων χιλιάδων νέων που σαπίζουν στην ανεργία, τις ανάγκες των συνταξιούχων που μετά από δεκαετίες δουλειάς σήμερα αντιμετωπίζονται ως «δημοσιονομικό βάρος».
Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν πρόκειται να βελτιώσει την κατάσταση για τους εργαζόμενους. Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα για τη μεγάλη πλειοψηφία μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών.
Αντιλαϊκά μέτρα και καπιταλιστική ανάπτυξη πάνε πακέτο. Γι' αυτό και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας απέναντι στην επίθεση και η σύγκρουση με τους μονοπωλιακούς ομίλους, η ύπαρξη των οποίων απαιτεί αυτήν την επίθεση, είναι επίσης πακέτο.
Γι' αυτό και τα εργατικά - λαϊκά στρώματα πρέπει σήμερα να βγουν στο δρόμο. Οργανωμένα να αντισταθούν σε παλιά και νέα μέτρα, να μην επιτρέψουν να περπατήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, οι μειώσεις στις συντάξεις, οι πλειστηριασμοί, οι κυβερνητικές φιέστες για την «ανάπτυξη», να συγκρουστούν με τα «αναπτυξιακά» σχέδια της αστικής τάξης για μεγάλες επενδύσεις, φωτίζοντας τον ριζικά διαφορετικό δρόμο της εργατικής εξουσίας, της κοινωνικής ιδιοκτησίας των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού που μπορεί και θα ικανοποιήσει τις συνδυασμένες ανάγκες του λαού.

Του
Γρηγόρη ΛΙΟΝΗ*
* Ο Γρ. Λιονής είναι μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ