Στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας λένε πως αυτές γιορτάζουν μία φορά,
ενώ οι άντρες όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Προφανώς και δεν είναι έτσι,
γιατί ο βασικός διαχωρισμός είναι ταξικός, και η εργατική τάξη βράζει
στο ίδιο καζάνι, ανεξάρτητα από το φύλο της. Αλλά η φράση θέλει να
δείξει την υποκρισία που περιέχουν αυτές οι ημέρες με την επετειακή τους
ευαισθησία, που εκδηλώνεται μια φορά το χρόνο.
Με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, αν σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας, οι εργολάβοι κι οι σύγχρονοι δουλέμποροι που ξεζουμίζουν ανήλικα παιδιά και τα βάζουν να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί, είναι αυτοί που γιορτάζουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο, κι είναι ζήτημα αν παίρνουν ρεπό σήμερα από την εκμετάλλευση.
Κι υπάρχουν μάλιστα πολλές χώρες του τρίτου κόσμου, όπου η παιδική εργασία δεν είναι απλά θεσμός, αλλά κάτι σαν το ασφαλιστικό σύστημα για τους γηραιότερους, που σακατεύονται, και δεν μπορούν να υπολογίζουν σε καμία κοινωνική ασφάλιση για τα γεράματα, παρά μόνο στα παιδιά τους που θα τους βοηθήσουν να ζήσουν με σχετική αξιοπρέπεια και να μην πεθάνουν στο δρόμο.
Το σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη από την πετυχημένη σειρά The Working Dead,
δείχνει τα πράγματα ως έχουν. Με την υποσημείωση πως δεν είναι καθόλου
βέβαιο ότι στη Γερμανία όλα τα παιδιά απολαμβάνουν ανέσεις και
παιχνίδια, σαν κι αυτά που βλέπουμε στην πρώτη εικόνα.
Κι όπως λένε κι οι στίχοι των Κοινών Θνητών:
Έχει αίμα το Adidas το καινούριο που φοράω
και το κινητό στη θήκη που στο χέρι μου κρατάω
έχει κόπο και ιδρώτα το πουκάμισο το Armani
και κουβάλημα οι σπόροι στου καφέ μου το χαρμάνι
Έχει πόνο και φοβέρες κάθε κουταλιά Nutella
και το δέρμα που χρειάστηκε στις μπάλας μου την γκέλα
έχει δάκρυα ο κάθε κόμπος που έχω στο χαλί μου
και το τζόκεϊ που με μαγκιά φοράει η κεφαλή μου
Γιατί όλα όσα είπα της ζωής μου προϊόντα
μου τα αφήσαν οι δικοί μου ή τα αγόρασα από σπόντα
τα δουλέψανε παιδιά που είναι γεννημένα δούλοι
μεροφάι μεροδούλι, και εμείς παίζουμε κρυφτούλι
Με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, αν σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας, οι εργολάβοι κι οι σύγχρονοι δουλέμποροι που ξεζουμίζουν ανήλικα παιδιά και τα βάζουν να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί, είναι αυτοί που γιορτάζουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο, κι είναι ζήτημα αν παίρνουν ρεπό σήμερα από την εκμετάλλευση.
Κι υπάρχουν μάλιστα πολλές χώρες του τρίτου κόσμου, όπου η παιδική εργασία δεν είναι απλά θεσμός, αλλά κάτι σαν το ασφαλιστικό σύστημα για τους γηραιότερους, που σακατεύονται, και δεν μπορούν να υπολογίζουν σε καμία κοινωνική ασφάλιση για τα γεράματα, παρά μόνο στα παιδιά τους που θα τους βοηθήσουν να ζήσουν με σχετική αξιοπρέπεια και να μην πεθάνουν στο δρόμο.
Κι όπως λένε κι οι στίχοι των Κοινών Θνητών:
Έχει αίμα το Adidas το καινούριο που φοράω
και το κινητό στη θήκη που στο χέρι μου κρατάω
έχει κόπο και ιδρώτα το πουκάμισο το Armani
και κουβάλημα οι σπόροι στου καφέ μου το χαρμάνι
Έχει πόνο και φοβέρες κάθε κουταλιά Nutella
και το δέρμα που χρειάστηκε στις μπάλας μου την γκέλα
έχει δάκρυα ο κάθε κόμπος που έχω στο χαλί μου
και το τζόκεϊ που με μαγκιά φοράει η κεφαλή μου
Γιατί όλα όσα είπα της ζωής μου προϊόντα
μου τα αφήσαν οι δικοί μου ή τα αγόρασα από σπόντα
τα δουλέψανε παιδιά που είναι γεννημένα δούλοι
μεροφάι μεροδούλι, και εμείς παίζουμε κρυφτούλι
Τυνησία και Σουδάν Μαλαισία Πακιστάν
και δεκάδες χώρες που τα πιτσιρίκια δεν θα φαν
για να έχω εγώ μπουφάν με υπογραφή της Nike
μπας και δώσει ο Θεός να μου κάνουν κανένα like
και δεκάδες χώρες που τα πιτσιρίκια δεν θα φαν
για να έχω εγώ μπουφάν με υπογραφή της Nike
μπας και δώσει ο Θεός να μου κάνουν κανένα like
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου